Mercury contaminationTotal mercury

Mercury contamination
Total mercury in seawater and sediment of the Gulf
of Thailand is shown in Table 6. Considering the data
obtained from several surveys, it can be found that the
mercury concentration in seawater during the period
1974–1980 is comparable to natural level as suggested by
Kothny (1973), i.e. in the range of 0.01–0.38 ppb. High
mercury concentrations (44.7–847 ppb) nevertheless
were reported during 1983–1987. The levels were even
higher than those detected in Minamata Bay, Japan
(1.6–3.6 ppb). Whether these reported data are valid or
not, there is a need for clarification both on sample
collection and analytical methods. Most mercury concentrations
in the sediments were still within the acceptable
limit of 0.3 ppm (Ministry of Transport, Japan,
1976), except certain locations such as the Chao Phraya River estuary and the east coast of the Gulf. Higher
mercury concentrations in such areas might be due to
the contamination from urban and industrial areas.
Total mercury concentration in biota of the Gulf of
Thailand are shown in Table 7. In the coastal area, almost
all mercury concentration in fish were lower than
0.2 lg/g wet. These concentrations could be regarded as
a natural background of mercury in fish in general.
Nevertheless fishes in the off shore area, in the vicinity of
natural gas platforms, exhibited higher mercury concentrations.
These fishes were caught and analyzed recently
(ARRI, 1998). Between 5% and 10% of fish at
Erawan and Funan platforms had mercury concentrations
higher than 0.5 lg/g. This concentration is the
maximum permissible concentration in fish set by the
FAO. The biological magnification of mercury was
mentioned in several reports. Fish of higher trophic
levels bore higher residue than those in the lower trophic
levels. This suggests that mercury might be concentrated
in the same manner as organic compounds such as organochlorine
compounds, i.e. passed through and amplified
along the food chain.
A positive linear relation between size and mercury
content of fish is well documented. However, for low
levels of mercury in fish (below 0.2 lg/g) no increase, or
a very moderate increase in mercury content was found
to occur as fish weight increased. As the level of mercury
increased, the mercury level in relation to the weight
increased noticeably. At extremely high levels of mercury,
caused by manifest contamination, no relation to
age or weight was found. This indicates that there is a
threshold level of mercury in the environment, above
which fish cannot eliminate mercury from their muscular
tissues faster than it is incorporated and accumulation
thus occurs. This relationship also indicates that
fish are adapted to a mercury concentration of less than
0.2 lg/g. All past data indicated that the maximum
natural concentration in fish is 0.2 lg/g or less. It should
be noted that 23.3% of fishes caught in the vicinity of the
natural gas platforms in the Gulf of Thailand had
mercury above 0.2 lg/g.
In order to prove that mercury contamination in the
middle of the outer gulf was due to natural gas production,
an investigation was made by comparing mercury in fish caught from the natural gas production area and
the coastal area, including from the Andaman Sea. It was
found that mercury in cobia (Rachycentron canadus) in
the area of the natural gas production was significantly
higher than the concentrations detected in cobia of the
coastal areas and the Andaman Sea (Pongplutong,
1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปนเปื้อนของปรอทรวมปริมาณสารปรอทในน้ำทะเลและตะกอนของอ่าวประเทศไทยจะแสดงในตาราง 6 พิจารณาข้อมูลได้จากการสำรวจหลาย มันสามารถพบได้ที่นี้ความเข้มข้นปริมาณสารปรอทในทะเลช่วง1974-1980 จะเทียบได้กับระดับธรรมชาติแนะนำโดยKothny (1973), เช่นในช่วง 0.01-0.38 ppb สูงความเข้มข้นของปรอท (44.7-847 ppb) อย่างไรก็ตามมีรายงานในช่วง 1983-1987 ระดับก็ได้สูงกว่าที่พบในอ่าวมินะมะตะ ญี่ปุ่น(1.6 – 3.6 ppb) ว่าเหล่านี้รายงานข้อมูลถูกต้อง หรือไม่ ไม่ต้องชี้แจงทั้งสองอย่างคอลเลกชันและวิธีวิเคราะห์ ความเข้มข้นของปรอทที่มากที่สุดในตะกอนมีระยะที่ยอมรับได้จำนวน 0.3 ppm (กระทรวงขนส่ง ญี่ปุ่น1976), ยกเว้นบางสถานที่เช่นห้องริมแม่น้ำเจ้าพระยาและฝั่งตะวันออกของอ่าว สูงความเข้มข้นของปรอทในพื้นที่ดังกล่าวอาจเป็นผลการปนเปื้อนจากพื้นที่เมือง และอุตสาหกรรมความเข้มข้นสารปรอทรวมในสิ่งของอ่าวของประเทศไทยจะแสดงในตาราง 7 ในพื้นที่ชายฝั่งทะเล เกือบความเข้มข้นของปรอททั้งหมดในปลาได้ต่ำกว่าlg 0.2 g เปียก ความเข้มข้นเหล่านี้อาจถือว่าเป็นพื้นหลังที่เป็นธรรมชาติของสารปรอทในปลาทั่วไปอย่างไรก็ตาม ปลาในฝั่งออกพื้นที่ ในปริมณฑลของแพลตฟอร์มก๊าซธรรมชาติ จัดแสดงความเข้มข้นของปรอทที่สูงปลาเหล่านี้ถูกจับ และวิเคราะห์ล่าสุด(ARRI, 1998) ระหว่าง 5% และ 10% ของปลาที่แพลตฟอร์มเอราวัณและฟูนานมีความเข้มข้นของปรอทสูงกว่า lg 0.5 g สมาธินี้เป็นการความเข้มข้นสูงสุดที่อนุญาตในปลาโดยการFAO มีการขยายตัวทางชีวภาพของสารปรอทกล่าวถึงในรายงานต่าง ๆ ปลาของสูง trophicระดับสารตกค้างสูงในล่างแบก trophicระดับการ นี้แนะนำว่า ดาวพุธอาจจะเข้มข้นในลักษณะเดียวกันเป็นสารอินทรีย์เช่น organochlorineสาร เช่นผ่าน และขยายตามห่วงโซ่อาหารความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างขนาดและสารปรอทจัดเนื้อหาของปลาได้ดี อย่างไรก็ตาม สำหรับต่ำระดับปรอทในปลา (ต่ำกว่า 0.2 lg/g) เพิ่ม หรือพบเพิ่มขึ้นมากเป็นกันเองในเนื้อหาสารปรอทเกิด เป็นปลาน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น ระดับปรอทเพิ่มขึ้น ระดับปรอทเกี่ยวกับน้ำหนักเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ในระดับสูงของปรอทเกิดจากการปนเปื้อนรายการ ไม่สัมพันธ์กับพบอายุหรือน้ำหนัก บ่งชี้ว่า มีการขีดจำกัดระดับปรอทในสิ่งแวดล้อม ข้างต้นปลาที่ไม่สามารถกำจัดปรอทจากของกล้ามเนื้อเร็วขึ้นกว่าที่มันเป็นส่วนประกอบของเนื้อเยื่อและสะสมจึง เกิดขึ้น ความสัมพันธ์นี้ยังหมายถึงปลาจะปรับให้เข้มข้นของปรอทที่น้อยกว่า0.2 lg/กรัม ในอดีตข้อมูลทั้งหมดระบุที่สูงสุดความเข้มข้นธรรมชาติในปลาจะ lg 0.2 g หรือน้อยกว่านั้น ควรbe noted that 23.3% of fishes caught in the vicinity of thenatural gas platforms in the Gulf of Thailand hadmercury above 0.2 lg/g.In order to prove that mercury contamination in themiddle of the outer gulf was due to natural gas production,an investigation was made by comparing mercury in fish caught from the natural gas production area andthe coastal area, including from the Andaman Sea. It wasfound that mercury in cobia (Rachycentron canadus) inthe area of the natural gas production was significantlyhigher than the concentrations detected in cobia of thecoastal areas and the Andaman Sea (Pongplutong,1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การปนเปื้อนสารปรอทปรอท
ในน้ำทะเลและดินตะกอนในอ่าว
แห่งประเทศไทย แสดงดังตารางที่ 6 พิจารณาข้อมูลที่ได้จากการสำรวจ
หลายแล้ว จะพบว่า ความเข้มข้นของปรอทในน้ำทะเล

1974 –ในช่วง 1980 ก็เปรียบได้กับธรรมชาติระดับที่แนะนำโดย
เวนเจอส์ ( 1973 ) เช่นในช่วง 0.01 - 0.38 กิโลกรัม ความเข้มข้นของปรอทสูง
( 447 – 847 ppb ) อย่างไรก็ตาม
มีรายงานระหว่างปี พ.ศ. 2526 - 2530 ระดับจะสูงกว่าที่ตรวจพบใน

อ่าวมินามาตะ ประเทศญี่ปุ่น ( 1.6 ) 3.6 ไมโครกรัม ) ไม่ว่าเหล่านี้รายงานข้อมูลที่ถูกต้องหรือ
ไม่ต้องมีความชัดเจนทั้งในการเก็บตัวอย่าง
และวิธีการวิเคราะห์ ที่สุดที่ความเข้มข้นของปรอทในดินตะกอนยังอยู่

ภายในวงเงินที่ยอมรับของ 0.3 ppm ( กระทรวงคมนาคมญี่ปุ่น
1976 ) ยกเว้นบางสถานที่ เช่น แม่น้ำเจ้าพระยา บริเวณปากแม่น้ำและชายฝั่งทะเลตะวันออกของอ่าวไทย สูงกว่า
ความเข้มข้นปรอทในพื้นที่ดังกล่าวอาจจะเกิดจากการปนเปื้อน
จากเขตเมืองและอุตสาหกรรม .
ปริมาณสารปรอทรวมในภูมิภาคของอ่าว
ประเทศไทยแสดงดังตารางที่ 7 ในพื้นที่ชายฝั่งเกือบทุกความเข้มข้นของปรอทในปลา

ต่ำกว่า 0.2 กรัม LG / เปียกความเข้มข้นเหล่านี้ถือเป็น
พื้นหลังธรรมชาติของปรอทในปลาทั่วไป .
แต่ปลาในบริเวณชายฝั่ง บริเวณ
แท่นขุดเจาะก๊าซธรรมชาติ มีปรอทสูง ปลาพวกนี้ถูกจับและวิเคราะห์

( เพิ่ง arri , 1998 ) ระหว่าง 5% และ 10% ของปลา
เอราวัณและฟูแพลตฟอร์มมีความเข้มข้นของปรอท
สูงกว่า 0.5 LG / gสมาธินี้ คือ ความเข้มข้นสูงสุดที่อนุญาตในปลา

กำหนดโดย FAO ขยายทางชีวภาพของปรอท
กล่าวถึงในรายงานหลาย ปลาในอันดับสูงกว่าระดับเจาะ
กากสูงกว่าอันดับล่าง
ระดับ นี้แสดงให้เห็นว่า ดาวพุธจะเข้มข้น
ในลักษณะเดียวกันเป็นอินทรียสาร เช่น สารประกอบออร์กาโนคลอรีน
)ผ่านและขยายไปตามห่วงโซ่อาหาร
.
บวกความสัมพันธ์เชิงเส้นระหว่างขนาดและปรอท
เนื้อหาของปลามีเอกสารดี อย่างไรก็ตาม สำหรับระดับต่ำ
ของปรอทในปลา ( ด้านล่าง LG / 0.2 กรัม ) ไม่เพิ่มขึ้นหรือเพิ่มขึ้นปานกลางมาก

จะเกิดขึ้นปริมาณปรอทพบน้ำหนักปลาที่เพิ่มขึ้น เป็นระดับของปรอท
เพิ่มขึ้น ระดับปรอทในความสัมพันธ์กับน้ำหนัก
เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ในระดับที่สูงมาก เกิดจากการปนเปื้อนของปรอท

รายการ ไม่สัมพันธ์กับอายุหรือน้ำหนัก พบ นี้บ่งชี้ว่ามี
เกณฑ์ระดับของปรอทในสิ่งแวดล้อม ซึ่งปลาไม่สามารถกำจัดปรอทขึ้นไป

จากกล้ามเนื้อเนื้อเยื่อได้เร็วกว่ามันเป็นส่วนประกอบ และการสะสม
จึงเกิดขึ้น ความสัมพันธ์นี้ยังบ่งชี้ว่า
ปลาที่ถูกดัดแปลงให้มีความเข้มข้นของปรอทน้อยกว่า 0.2 กรัม LG /
ข้อมูลทั้งหมดที่ผ่านมา พบว่า ความเข้มข้นสูงสุด
ธรรมชาติในปลาเป็น 0.2 LG / กรัม หรือน้อยกว่า มันควรจะสังเกตว่า
เป็น 23.3% ของปลาที่ติดอยู่ในบริเวณใกล้เคียงของ
แท่นขุดเจาะก๊าซธรรมชาติในอ่าวไทยมีสารปรอทเกิน 0.2 กรัม LG

เพื่อพิสูจน์ว่าปรอทปนเปื้อนใน
กลางอ่าวด้านนอก เนื่องจากการผลิตก๊าซธรรมชาติ
สอบสวนทำโดยเปรียบเทียบของปรอทในปลาที่จับได้จากพื้นที่การผลิตก๊าซธรรมชาติและ
พื้นที่ชายฝั่ง รวมทั้งจากทะเลอันดามัน มันถูกพบว่าปรอทในปลาช่อนทะเล (

rachycentron canadus ) ในพื้นที่ของการผลิตก๊าซธรรมชาติอย่างมีนัยสำคัญ
สูงกว่าความเข้มข้นที่พบในส่วนเกินของ
พื้นที่ชายฝั่งทะเลอันดามัน ( pongplutong
, 1999 )