The French horn is the most common

The French horn is the most common variation,[citation needed] and is often known simply as the "horn". The double horn in F/B♭ is the version most used by professional bands and orchestras. The main tubing on an F Horn is about 12–13 ft (3.7–4.0 m) long and that associated with the valves adds additional length to achieve up to about 17 ft (5.2 m) of tubing overall.[citation needed] A musician who plays the French horn is called a horn player (or less frequently, a hornist). Pitch is controlled through the adjustment of lip tension in the mouthpiece and the operation of valves by the left hand, which route the air into extra tubing.[6] Most horns have lever-operated rotary valves, but some, especially older horns, use piston valves (similar to a trumpet's) and the Vienna horn uses double-piston valves, or pumpenvalves. The backward-facing orientation of the bell relates to the perceived desirability to create a subdued sound, in concert situations, in contrast to the more-piercing quality of the trumpet. A horn without valves is known as a natural horn, changing pitch along the natural harmonics of the instrument (similar to a bugle). Pitch may also be controlled by the position of the hand in the bell, in effect reducing the bell's diameter. The pitch of any note can easily be raised or lowered by adjusting the hand position in the bell.[7]

Three valves control the flow of air in the single horn, which is tuned to F or less commonly B♭. The more common double horn has a fourth valve, usually operated by the thumb, which routes the air to one set of tubing tuned to F or another tuned to B♭. Triple horns with five valves are also made, tuned in F, B♭, and a descant E♭ or F. Also common are descant doubles, which typically provide B♭ and Alto F branches. This configuration provides a high-range horn while avoiding the additional complexity and weight of a triple.

A crucial element in playing the horn deals with the mouthpiece. Most of the time, the mouthpiece is placed in the exact center of the lips, but, because of differences in the formation of the lips and teeth of different players, some tend to play with the mouthpiece slightly off center.[8] Although the exact side-to-side placement of the mouthpiece varies for most horn players, the up-and-down placement of the mouthpiece is generally two-thirds on the upper lip and one-third on the lower lip.[8] Usually, in order to play higher octave notes, the pressure exerted on the lips from the mouthpiece is increased. But, although some pressure is needed, excessive pressure is not desirable. Playing with excessive pressure makes the playing of the horn sound forced and harsh as well as decreases endurance of the player by about half.[9]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฟรนช์ฮอร์นมีความผันแปรมากที่สุด , [ต้องการอ้างอิง] และมักจะเรียกกันเพียงว่า "ฮอร์น" แตรคู่ใน F/B♭ เป็นรุ่นที่ใช้มากที่สุด โดยวงดนตรีมืออาชีพและ orchestras ประมาณ 12-13 ฟุต (3.7 – 4.0 เมตร) ยาวเป็นท่อหลักในฮอร์นเป็น F และที่เกี่ยวข้องกับวาล์วเพิ่มความยาวเพิ่มเติมเพื่อให้บรรลุถึงประมาณ 17 ฟุต (5.2 เมตร) ของท่อรวม [ต้องการอ้างอิง] นักดนตรีที่เล่นเฟรนช์ฮอร์นคือเครื่องเล่นฮอร์น (หรือน้อยบ่อย เป็น hornist) สนามจะถูกควบคุมผ่านการปรับปรุงของในปากเป่าความตึงเครียดลิและการทำงานของวาล์ว โดยมือซ้าย ซึ่งเส้นทางอากาศเข้าท่อพิเศษ [6] แตรส่วนใหญ่ได้ดำเนินการคานโรตารี่วาล์ว แต่บาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแตรเก่า ใช้ลูกสูบวาล์ว (คล้ายกับของแตร) และฮอร์นเวียนนาใช้วาล์วแบบลูกสูบคู่ หรือ pumpenvalves วางหันหน้าไปทางย้อนหลังของเบลล์เกี่ยวข้องกับปรารถนารับรู้สร้างเสียงปราบ คอนเสิร์ตสถานการณ์ ตรงข้ามคุณภาพฉีดเพิ่มเติมของเขา แตรไม่ มีวาล์วเรียกว่าฮอร์นธรรมชาติ การเปลี่ยนแปลงระยะห่างตามนิคส์ธรรมชาติของเครื่องมือ (คล้ายกับแตร) ระยะห่างอาจจะถูกควบคุม โดยตำแหน่งของมือในระฆัง ผลลดเส้นผ่าศูนย์กลางของเบลล์ด้วย ระยะห่างของหมายเหตุใด ๆ สามารถง่ายขึ้น หรือลดลง โดยการปรับตำแหน่งมือในระฆัง [7]สามวาล์วควบคุมการไหลของอากาศในฮอร์นเดียว ที่ปรับ F หรือน้อย กว่าโดยทั่วไป B♭ วาล์วสี่ มักดำเนินการ โดยนิ้วหัวแม่มือ ซึ่งเส้นทางอากาศชุดหนึ่งของท่อปรับ F หรืออีกผ่านกล่อง B♭ ฮอร์นคู่ทั่วไปได้ แตรสามกับห้าวาล์วการเงิน ปรับ F, B♭ และ descant E♭ หรือเอฟ ยัง พบมีภาพซ้อน descant ซึ่งโดยทั่วไปให้สาขา F B♭ และอัล การกำหนดค่านี้ช่วยให้แตรสูงช่วงขณะที่หลีกเลี่ยงความซับซ้อนที่เพิ่มเติมและน้ำหนักของทริปเปิ้ลเป็นองค์ประกอบสำคัญในการเล่นฮอร์นเกี่ยวข้องกับปากเป่า ส่วนใหญ่เวลา ปากเป่าที่อยู่ตรงกลางของริมฝีปาก ได้ เนื่องจากความแตกต่างในการก่อตัวของริมฝีปากและฟันของผู้เล่นอื่น บางมักจะเล่นกับปากเป่าเล็กน้อยปิดศูนย์ [8] แม้ว่าการวางด้านข้างตรงปากเป่าแตกต่างกันไปสำหรับผู้เล่นฮอร์นส่วนใหญ่ การวางปากเป่าดึงได้โดยทั่วไปสองสามในปากบนและหนึ่งในสามบนล่าง lip [8] โดยปกติ การเล่นบันทึกย่ออ็อกเทฟสูง ความดันนั่นเองบนริมฝีปากจากปากเป่าจะเพิ่มขึ้น แต่ ถึงแม้ว่าความกดดันบางอย่างจำเป็นต้องใช้ ความดันมากเกินไปไม่สมควร เล่น ด้วยความกดดันมากเกินไปทำให้เล่นเสียงฮอร์นบังคับ และรุนแรง ตลอดจนลดความอดทนของผู้เล่น โดยประมาณครึ่งหนึ่ง [9]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แตรฝรั่งเศสเป็นรูปแบบที่พบมากที่สุด [อ้างจำเป็น] และเป็นที่รู้จักกันมักจะเป็น "ฮอร์น" ฮอร์นที่สองใน F / B ♭เป็นรุ่นที่ใช้มากที่สุดโดยวงดนตรีมืออาชีพและออเคสตร้า ท่อหลักใน F ฮอร์นเป็นเรื่องเกี่ยวกับวันที่ 12-13 ฟุต (3.7-4.0 เมตร) ยาวที่เกี่ยวข้องกับวาล์วเพิ่มระยะเวลาในการเพิ่มเติมเพื่อให้บรรลุถึงประมาณ 17 ฟุต (5.2 เมตร) ท่อโดยรวม. [อ้างจำเป็น] นักดนตรี คนที่เล่นฮอร์นภาษาฝรั่งเศสเรียกว่าเป็นผู้เล่นที่ฮอร์น (หรือน้อยกว่าบ่อย hornist) สนามจะถูกควบคุมผ่านการปรับตัวของความตึงเครียดในปากริมฝีปากและการทำงานของวาล์วโดยมือซ้ายซึ่งเส้นทางอากาศเข้าไปในท่อพิเศษ. [6] เขาส่วนใหญ่มีคันโยกที่ดำเนินการวาล์วแบบหมุน แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งแตรเก่าใช้ วาล์วลูกสูบ (คล้ายกับทรัมเป็ต) และฮอร์เวียนนาใช้วาล์วลูกสูบคู่หรือ pumpenvalves การวางแนวทางย้อนหลังหันหน้าไปทางของระฆังที่เกี่ยวข้องกับความปรารถนาที่จะสร้างการรับรู้เสียงเงียบในสถานการณ์คอนเสิร์ตในทางตรงกันข้ามกับที่มีคุณภาพมากขึ้นเจาะแตร ฮอร์นโดยไม่ต้องวาล์วเป็นที่รู้จักกันฮอร์นธรรมชาติเปลี่ยนสนามพร้อมประสานธรรมชาติของตราสาร (คล้ายกับเสียงแตร) สนามนอกจากนี้ยังอาจมีการควบคุมโดยตำแหน่งของมือระฆังในผลการลดขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางของระฆัง สนามของบันทึกใด ๆ ที่สามารถจะยกขึ้นหรือลดลงโดยการปรับตำแหน่งมือระฆัง. [7] สามวาล์วควบคุมการไหลของอากาศในฮอร์นเดียวซึ่งได้ปรับไปที่ F หรือน้อยกว่าปกติข♭ ฮอร์นกันมากขึ้นสองครั้งมีวาล์วที่สี่ดำเนินการโดยปกตินิ้วหัวแม่มือซึ่งเส้นทางการบินให้เป็นหนึ่งในชุดของท่อปรับ F หรืออื่นปรับข♭ แตรทริปเปิกับห้าวาล์วจะทำยังปรับใน F, B ♭และร้องเพลง♭จดหมายหรือเอฟนอกจากนี้ส่วนใหญ่จะเป็นคู่ร้องเพลงซึ่งมักจะให้ข♭และสาขา Alto F การกำหนดค่านี้จะให้ฮอร์นช่วงสูงขณะที่หลีกเลี่ยงความซับซ้อนเพิ่มเติมและน้ำหนักของสาม. องค์ประกอบที่สำคัญในการเล่นข้อเสนอที่ฮอร์นที่มีปาก ส่วนใหญ่เวลาที่ปากจะอยู่ในจุดศูนย์กลางของริมฝีปาก แต่เพราะความแตกต่างในการก่อตัวของริมฝีปากและฟันของผู้เล่นที่แตกต่างกันบางคนมีแนวโน้มที่จะเล่นกับปากเล็กน้อยปิดศูนย์. [8] แม้ว่า ตำแหน่งด้านหนึ่งไปอีกด้านที่แน่นอนของปากแตกต่างกันไปสำหรับผู้เล่นมากที่สุดในฮอร์น, ตำแหน่งที่ขึ้นและลงของปากโดยทั่วไปสองในสามที่ริมฝีปากบนและหนึ่งในสามที่ริมฝีปากล่าง. [8] โดยปกติใน เพื่อที่จะเล่นโน้ตคู่ที่สูงขึ้น, ความดันที่กระทำบนริมฝีปากจากปากจะเพิ่มขึ้น แต่แม้จะมีความกดดันบางอย่างเป็นสิ่งจำเป็นมากเกินไปความดันไม่พึงประสงค์ เล่นที่มีความดันมากเกินไปทำให้การเล่นของเสียงฮอร์นและบังคับที่รุนแรงเช่นเดียวกับการลดความอดทนของผู้เล่นโดยประมาณครึ่งหนึ่ง. [9]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮอร์นภาษาฝรั่งเศสเป็นรูปแบบที่พบมากที่สุด อ้างอิง [ จำเป็น ] และมักจะเรียกกันง่ายๆ ว่า " เขา " แตรคู่ใน F / B ♭เป็นรุ่นที่ใช้มากที่สุดโดยวงมืออาชีพ และวงออเครสตร้า ท่อหลัก F Horn ประมาณ 12 – 13 ฟุต ( 3.7 และ 4.0 เมตร ) ยาวและที่เกี่ยวข้องกับวาล์วเพิ่มความยาวเพิ่มเติมเพื่อให้บรรลุถึงประมาณ 17 ฟุต ( 2.7 เมตร ) ของท่อรวม[ อ้างอิงที่จำเป็น ] นักดนตรีที่เล่นแตรเรียกว่าฮอร์นผู้เล่น ( หรือน้อยกว่า , hornist ) สนามจะถูกควบคุมผ่านการปรับความตึงของริมฝีปากปากและการดําเนินงานของวาล์ว โดยมือซ้าย ซึ่งเส้นทางอากาศเข้าไปในท่อพิเศษ [ 6 ] เขาส่วนใหญ่มีคันโยกการ valves โรตารี่แต่บาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแก่เขาใช้ลิ้นลูกสูบ ( คล้ายกับของทรัมเป็ต ) และเสียงแตรเวียนนาใช้วาล์ว , ลูกสูบคู่ หรือ pumpenvalves . ถอยหลังหันทิศทางของเบลล์ เกี่ยวข้อง กับ การ สร้างความปราบเสียง ในคอนเสิร์ต สถานการณ์ ในทางตรงกันข้ามกับคุณภาพเจาะเพิ่มเติมของทรัมเป็ต เขาไม่มีวาล์วเรียกว่าแตร ธรรมชาติเปลี่ยนสนามพร้อมนำเสนอธรรมชาติของเครื่องมือ ( คล้ายกับแตร ) สนามอาจจะควบคุมโดยตำแหน่งของมือในระฆัง มีผลในการลดขนาดของระฆัง ระดับเสียงของการบันทึกใด ๆได้อย่างง่ายดายสามารถเพิ่มขึ้นหรือลดลงได้โดยการปรับตำแหน่งมือในระฆัง [ 7 ]

สามวาล์วควบคุมการไหลของอากาศในเดียวฮอร์น ซึ่งได้ปรับไปที่ F หรือต่ำกว่าปกติ B ♭ .แตรคู่ทั่วไป มีวาล์ว 4 ดำเนินการโดยปกตินิ้วหัวแม่มือ ซึ่งเส้นทางอากาศหนึ่งชุดของท่อปรับ F หรืออีกช่อง B ♭ . เขาสามกับห้าวาล์วยังทำ ปรับ F , B ♭และพูดยืดยาว E หรือ F . ยัง♭ทั่วไปพูดยืดยาวคู่ซึ่งมักจะให้อัลโต F และ B ♭กิ่งการตั้งค่านี้ให้เขาช่วงสูงในขณะที่หลีกเลี่ยงความซับซ้อนเพิ่มเติมและน้ำหนักสาม

องค์ประกอบสําคัญในการเล่นฮอร์นเกี่ยวข้องกับปาก ส่วนใหญ่ของเวลา ปากอยู่ในจุดศูนย์กลางของริมฝีปาก แต่เนื่องจากความแตกต่างในการก่อตัวของริมฝีปากและฟันของผู้เล่นที่แตกต่างกันบางคนมีแนวโน้มที่จะเล่นกับปากเล็กน้อยปิดศูนย์ [ 8 ] แต่ด้านข้างรถฝั่งจัดวางกระบอกเสียงแตกต่างกันสำหรับผู้เล่นส่วนใหญ่เขาขึ้นและลงตำแหน่งของปากโดยทั่วไปสองในสามในหนึ่งในสามบนริมฝีปากบนและริมฝีปากล่าง . [ 8 ] ปกติ ในการเล่นคู่สูงบันทึก , ความดันนั่นเอง บนริมฝีปากจากปากเพิ่มขึ้น แต่แม้ว่าบางความดันเป็นสิ่งจำเป็น ความดันมากเกินไปไม่พึงประสงค์ เล่นกับความกดดันมากเกินไป ทำให้การเล่นแตรเสียงบังคับและรุนแรง รวมทั้งลดความทนทานของผู้เล่นโดยประมาณครึ่งหนึ่ง [ 9 ]