The periampullary region is anatomi

The periampullary region is anatomically complex, representing the junction of 3 different epithelia, pancreatic ducts, bile ducts, and duodenal mucosa. Grossly, carcinomas originating in the ampulla of Vater can arise from 1 of 4 epithelial types: (1) terminal common bile duct, (2) duodenal mucosa, (3) pancreatic duct, or (4) ampulla of Vater.

Distinguishing between true ampullary cancers and periampullary tumors is critical to understanding the biology of these lesions. Each type of mucosa produces a different pattern of mucus secretion. In a complete histochemical study, Dawson and Connolly divided acid mucins into sulphomucins and sialomucins; in general, ampullary cancers produce sialomucins, whereas periampullary tumors secrete sulfated mucins. These researchers demonstrated that ampullary tumors secreting sialomucins had a better prognosis (100% vs 27% 5-y survival rate).[1] Other investigators have confirmed the prognostic power of the pattern of mucin secretion.

Carter et al suggest that, histologically, ampullary tumors can be classified as either pancreaticobiliary or intestinal, and that the clinical behavior of these tumors reflects this classification; the course of intestinal ampullary adenocarcinomas is similar to that of their duodenal counterparts, whereas pancreaticobiliary tumors follow a more aggressive course, similar to that of pancreatic adenocarcinomas.[2]

Immunohistochemical stains for expressions of carcinoembryonic antigen (CEA), carbohydrate antigen (CA) 19-9, Ki-67, and p53 have been studied for prognostic power. In a series of 45 patients, expression of CA 19-9 labeling intensity and apical localization both were statistically significant predictors of poor prognosis. The 5-year survival rates were markedly different between tumors that expressed CA 19-9 and those that did not (36% vs 100%).[3] CEA expression also might be a marker for prognosis, but it is much weaker. Ki-67 and p53 were not demonstrated to have an effect on outcome. Research along these avenues ultimately might provide the rationale for discriminative administration of adjuvant therapy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภูมิภาค periampullary มีความซับซ้อนทางกายภาพคิดเป็นชุมทางที่แตกต่างกัน 3 epithelia ท่อตับอ่อนท่อน้ำดีและเยื่อบุลำไส้เล็กส่วนต้น หนักแน่นมะเร็งที่เกิดขึ้นใน ampulla ของ Vater สามารถเกิดขึ้นจาก 1 ใน 4 ประเภทเยื่อบุผิว (1) ท่อขั้วน้ำดีร่วมกัน (2) เยื่อบุลำไส้เล็กส่วนต้น (3) ท่อตับอ่อนหรือ (4) ampulla ของ Vater. ความแตกต่างระหว่าง ampullary จริง การเกิดโรคมะเร็งและเนื้องอก periampullary มีความสำคัญต่อการทำความเข้าใจชีววิทยาของรอยโรคเหล่านี้ ประเภทของเยื่อบุแต่ละผลิตรูปแบบที่แตกต่างกันของการหลั่งเมือก ในการศึกษาที่สมบูรณ์ฮีสโตเคมีดอว์สันและคอนเนลลี่แบ่ง mucins กรดเข้าไป sulphomucins และ sialomucins; โดยทั่วไปโรคมะเร็ง ampullary ผลิต sialomucins ขณะเนื้องอก periampullary หลั่ง mucins ซัลเฟต นักวิจัยเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเนื้องอก ampullary หลั่ง sialomucins มีการพยากรณ์โรคที่ดีกว่า (อัตราการรอดตาย 100% เทียบกับ 27% 5-Y). [1] นักวิจัยอื่น ๆ ได้รับการยืนยันอำนาจการพยากรณ์ของรูปแบบของ mucin หลั่ง. คาร์เตอร์, et al แนะนำว่าการตรวจชิ้นเนื้อ, เนื้องอก ampullary สามารถจัดเป็นทั้ง pancreaticobiliary หรือลำไส้และพฤติกรรมทางคลินิกของเนื้องอกเหล่านี้สะท้อนให้เห็นถึงการจัดหมวดหมู่นี้ หลักสูตรของ adenocarcinomas ampullary ลำไส้จะคล้ายกับที่ของคู่ลำไส้เล็กส่วนต้นของพวกเขาในขณะที่เนื้องอก pancreaticobiliary ตามหลักสูตรเชิงรุกมากขึ้นคล้ายกับที่ของ adenocarcinomas ตับอ่อน. [2] คราบ Immunohistochemical สำหรับการแสดงออกของแอนติเจน carcinoembryonic (CEA) คาร์โบไฮเดรตแอนติเจน (CA) 19-9, Ki-67 และ p53 ได้รับการศึกษาสำหรับการใช้พลังงานการพยากรณ์โรค ในซีรีส์ของผู้ป่วย 45, การแสดงออกของความเข้ม CA 19-9 ติดฉลากและการแปลปลายทั้งทำนายอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของการพยากรณ์โรคที่ไม่ดี อัตราการอยู่รอด 5 ปีมีความโดดเด่นแตกต่างระหว่างเนื้องอกที่แสดง CA 19-9 และผู้ที่ไม่ได้ (36% เทียบกับ 100%). [3] การแสดงออก CEA ยังอาจจะมีเครื่องหมายสำหรับการพยากรณ์โรค แต่ก็เป็นที่อ่อนแอกว่า Ki-67 และ p53 ยังไม่ได้แสดงให้เห็นถึงมีผลกระทบต่อผล งานวิจัยพร้อมลู่ทางเหล่านี้ในที่สุดอาจให้เหตุผลสำหรับการบริหารจำแนกของการบำบัดแบบเสริม