The Activity Theory, developed by H

The Activity Theory, developed by Havighurst and associates in 1953, asserts that remaining active and engaged with society is pivotal to satisfaction in old age. This mentality is diametrically opposed to the Disengagement Theory. Successful aging equals active aging. Activity can be physical or intellectual in nature, but mainly refers to maintaining active roles in society. To maintain a positive self-image, the older person must develop new interests, hobbies, roles, and relationships to replace those that are diminished or lost in late life.

This theory proposes that an older person should continue a middle-aged lifestyle, denying the limitations of old age as long as possible. Likewise, society should avoid the injustice of ageism by applying the same norms to old age as it does to middle age. Society should not demand declining involvement of its aging members.

Activity is preferable to inactivity because it facilitates well-being on multiple levels. Because of improved general health and prosperity in the older population, remaining active is more feasible now than when this theory was first proposed by Havighurst nearly six decades ago. The activity theory is applicable for a stable, post-industrial society, which offers its older members many opportunities for meaningful participation.

Weakness: Some aging persons cannot maintain a middle-aged lifestyle, due to functional limitations, lack of income, or lack of a desire to do so. Many older adults lack the resources to maintain active roles in society. On the flip side, some elders may insist on continuing activities in late life that pose a danger to themselves and others, such as driving at night with low visual acuity or doing maintenance work to the house while climbing with severely arthritic knees. In doing so, they are denying their limitations and engaging in unsafe behaviors.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทฤษฎีกิจกรรม พัฒนา โดย Havighurst และสมาคมใน 1953 ยืนยันคงเหลือใช้งานอยู่ และมีส่วนร่วมกับสังคมแปรกับความพึงพอใจในวัยชรา ความคิดนี้เป็น diametrically ตรงข้ามกับทฤษฎี Disengagement ประสบความสำเร็จอายุเท่ากับอายุการใช้งาน กิจกรรมทางกายภาพ หรือทางปัญญาธรรมชาติ แต่ส่วนใหญ่ถึงรักษาบทบาทงานสังคม เพื่อรักษาภาพตัวเองเป็นบวก ผู้สูงอายุต้องพัฒนาใหม่สนใจ งานอดิเรก บทบาท และความสัมพันธ์แทนที่จะลดลง หรือหายไปในช่วงปลายชีวิต ทฤษฎีนี้เสนอว่า เป็นผู้สูงอายุควรดำเนินชีวิตวัยกลางคน การปฏิเสธการข้อจำกัดของวัยนานที่สุด ในทำนองเดียวกัน สังคมควรหลีกเลี่ยงความอยุติธรรมของ ageism โดยใช้บรรทัดฐานเดียวกันอายุมากกับอายุกลาง สังคมควรต้องมีส่วนร่วมของสมาชิกอายุลดลงกิจกรรมเป็นกว่าจะไม่มีผล เพราะมันอำนวยความสะดวกในห้องพักอยู่ในหลายระดับ สุขภาพดีทั่วไปและความเจริญรุ่งเรืองในประชากรสูงอายุ คงเหลือใช้งานอยู่ขณะนี้เป็นไปได้มากขึ้นกว่าเมื่อทฤษฎีนี้เป็นครั้งแรกเสนอ โดย Havighurst เกือบหกทศวรรษที่ผ่านมา ทฤษฎีกิจกรรมจะใช้มั่นคง หลังอุตสาหกรรมสังคม ซึ่งมีสมาชิกเก่าเข้าร่วมมีความหมายจุดอ่อน: บางคนอายุไม่สามารถรักษาชีวิตที่วัยกลางคน เนื่องจากข้อจำกัดที่ทำงาน ขาดเงิน หรือขาดความปรารถนาที่จะทำ ผู้ใหญ่รุ่นเก่ามากขาดทรัพยากรในการรักษาบทบาทงานสังคม ใน ผู้ใหญ่บางอาจยืนยันในการดำเนินการกิจกรรมในช่วงปลายชีวิตที่ก่อให้เกิดอันตรายกับตนเองและผู้อื่น เช่นขับรถในเวลากลางคืนด้วยชัดต่ำ หรือการทำบำรุงรักษา งานบ้านขณะปีนเขากับหัวเข่าอย่างรุนแรง arthritic ต่อ ในการทำเช่นนั้น พวกเขาจะข้อจำกัดของการปฏิเสธ และในลักษณะที่ไม่ปลอดภัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีกิจกรรมที่พัฒนาโดย Havighurst และผู้ร่วมงานในปี 1953 อ้างว่าการใช้งานที่เหลืออยู่และมีส่วนร่วมกับสังคมเป็นสำคัญเพื่อความพึงพอใจในวัยชรา ความคิดนี้ขัดกับทฤษฎีหลุดพ้น ริ้วรอยริ้วรอยที่ประสบความสำเร็จเท่ากับการใช้งาน กิจกรรมสามารถทางร่างกายหรือทางปัญญาในธรรมชาติ แต่ส่วนใหญ่หมายถึงการรักษาบทบาทในสังคม เพื่อรักษาภาพตัวเองในเชิงบวกที่ผู้สูงอายุจะต้องพัฒนาความสนใจใหม่, งานอดิเรก, บทบาทและความสัมพันธ์ที่จะเปลี่ยนผู้ที่กำลังลดลงหรือหายไปในชีวิตปลาย. ทฤษฎีนี้เสนอว่าผู้สูงอายุควรดำเนินการต่อการดำเนินชีวิตวัยกลางคนปฏิเสธ ข้อ จำกัด ของอายุเป็นเวลานานที่สุด ในทำนองเดียวกันสังคมควรหลีกเลี่ยงความไม่เป็นธรรมของ ageism โดยใช้บรรทัดฐานเดียวกันกับวัยชราในขณะที่มันไม่ให้วัยกลางคน สังคมไม่ควรเรียกร้องการมีส่วนร่วมที่ลดลงของริ้วรอยของสมาชิก. กิจกรรมเป็นที่นิยมในการใช้งานเพราะมันอำนวยความสะดวกเป็นอยู่ที่ดีในหลายระดับ เพราะสุขภาพที่ดีขึ้นทั่วไปและความเจริญรุ่งเรืองในประชากรที่มีอายุมากกว่าที่เหลือที่ใช้งานเป็นไปได้มากขึ้นกว่านี้เมื่อทฤษฎีนี้ได้รับการเสนอครั้งแรกโดย Havighurst เกือบหกสิบปีที่ผ่านมา ทฤษฎีกิจกรรมมีผลบังคับใช้สำหรับเสถียรภาพสังคมหลังอุตสาหกรรมซึ่งมีสมาชิกเก่าของโอกาสสำหรับการมีส่วนร่วมที่มีความหมาย. อ่อนตัว: บุคคลริ้วรอยบางคนไม่สามารถรักษาชีวิตวัยกลางคนเนื่องจากข้อ จำกัด ของการทำงานขาดรายได้หรือขาด ความปรารถนาที่จะทำเช่นนั้น ผู้สูงอายุหลายคนขาดทรัพยากรในการรักษาบทบาทในสังคม พลิกด้านผู้สูงอายุบางคนอาจจะยืนยันในการทำกิจกรรมอย่างต่อเนื่องในช่วงปลายชีวิตที่ก่อให้เกิดอันตรายต่อตนเองและผู้อื่นเช่นการขับรถในเวลากลางคืนที่มีการมองเห็นต่ำหรือทำผลงานการบำรุงรักษาที่บ้านในขณะที่ปีนเขากับหัวเข่าอักเสบอย่างรุนแรง ในการทำเช่นนั้นพวกเขาจะปฏิเสธข้อ จำกัด และมีส่วนร่วมในพฤติกรรมที่ไม่ปลอดภัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎีกิจกรรม พัฒนาโดย havighurst และสมาคมในปี 1953 อ้างว่าที่เหลือใช้งานและมีส่วนร่วมกับสังคมเป็นสำคัญ เพื่อความพึงพอใจในวัยชรา จิตนี้เป็นตรงข้ามกันกับทฤษฎีผู้นำ ที่ประสบความสำเร็จอายุเท่ากับการใช้งานอายุ กิจกรรมสามารถทางกายภาพหรือทางปัญญาในธรรมชาติ แต่ส่วนใหญ่หมายถึง การรักษาบทบาทที่ใช้งานอยู่ในสังคมเพื่อรักษาภาพลักษณ์ที่ดี ผู้สูงอายุต้องพัฒนาความสนใจใหม่ บทบาท งานอดิเรก และความสัมพันธ์กับแทนที่ที่ลดลงหรือหายไปในชีวิตแล้ว

ทฤษฎีนี้เสนอว่าคนรุ่นเก่ายังคงวิถีชีวิตวัยกลางคนปฏิเสธข้อจำกัดของอายุนานเท่าที่เป็นไปได้ อนึ่งสังคมควรหลีกเลี่ยงความอยุติธรรมของ ageism โดยใช้เกณฑ์เดียวกันกับอายุมันถึงวัยกลางคน สังคมควรเรียกร้องปฏิเสธความเกี่ยวข้องของอายุของสมาชิก

กิจกรรมดีกว่าเพราะมันอำนวยความสะดวกในการใช้งานที่ดีในหลายระดับ เพราะการปรับปรุงทั่วไปสุขภาพและความเจริญรุ่งเรืองในแก่ประชากรที่เหลือใช้งานเป็นไปได้มากกว่าเมื่อทฤษฎีนี้ถูกเสนอครั้งแรกโดย havighurst เกือบหกทศวรรษที่ผ่านมา ทฤษฎีกิจกรรมบังคับให้มั่นคง สังคมอุตสาหกรรม โพสต์ ซึ่งมีสมาชิกเก่าของโอกาสมากมายสำหรับการมีส่วนร่วมที่มีความหมาย ความอ่อนแอ

: อายุผู้สามารถรักษาชีวิตวัยกลางคน เนื่องจากข้อ จำกัด การทำงาน การขาดรายได้หรือขาดของความปรารถนาที่จะทำเช่นนั้น มีผู้สูงอายุขาดทรัพยากรในการรักษาบทบาทที่ใช้งานอยู่ในสังคม ด้านพลิก , บางพวกอาจดันกิจกรรมที่ต่อเนื่องในช่วงปลายชีวิตที่ก่อให้เกิดอันตรายต่อตนเองและผู้อื่น เช่น การขับรถเวลากลางคืนน้อยทิฐิหรือทำงานซ่อมถึงบ้าน ในขณะที่ปีนกับอย่างรุนแรงโรคข้อเข่า ในการทำเช่นนั้นพวกเขาจะปฏิเสธข้อ จำกัด ของพวกเขาและมีส่วนร่วมในพฤติกรรมที่ไม่ปลอดภัย .