Eyes shut, slouched in the most unc

Eyes shut, slouched in the most uncomfortable airport waiting–room seat ever, Nolan Clarke "hmm’d?" at his six–year–old son. He had nothing against Albuquerque, but getting stuck there the week before Christmas because the airplane that was supposed to take them to Dallas had decided to take a sick day didn’t exactly top his list.

"That elf just said a bad word."

Nolan cracked open one eye. "Elf?"

"Over there," Casey said, pointing toward check–in.

Hoisting open his other eye, Nolan looked. His son hadn’t lied. There, groaning at the big "DELAYED" sign on the board, stood one seriously pissed green–haired elf in a red top, green shorts (with suspenders), candy–cane striped stockings and kick–ass Nike running shoes.

Then the elf turned and Nolan was the one doing the swearing.

"Dad!" Casey said, scandalized, as Nolan’s heart lunged for his throat.

The elf took a cautious step closer, squinting. Then her jaw dropped.

"Nolan?"

"Evie?"

"You know a real live elf?" Casey gasped, but Nolan was already rising to meet Evie—and time–warping back to another Christmas encounter ten years ago, that one absolutely rife with bad words. And tears and raised voices, slammed doors and broken hearts. Nolan’s chest tightened around the scar tissue.

Color tinged Evie’s face before her gaze dipped to Casey. "He’s yours?" she said, wonder in her voice, as though the Decade Without Evie had never happened.

"Yes," Nolan said through a thick throat. "This is Casey."

"You’re married," she said, not looking up.

"Was married. I’m a widower." Her Caribbean–blue eyes flashed to his and he registered the stunned pity within them. "You have green hair," he said, pre–empting her questions.

She smirked. "It washes out."

"Aw, you’re not a real elf at all, are ya?" Casey said.

Hands on striped knees, Evie crouched in front of Casey, whispering, "I’m just pretending to be an elf ’cause it’s Christmas." Then she bestowed upon his unsuspecting son the same bright smile that had once been Nolan’s reason for living. "I’m really an old friend of your
dad—"

Friend, fiancée, love of my life…. But why quibble over semantics?

"—but let’s not spoil it for the other kids, okay?" Evie said.

"’Kay," Casey said, grinning, instantly head over heels.

Like father, like son.

Evie straightened, hitching her carry–on onto her shoulder. "Well," she blew out a little too brightly. "Is this weird or what?"

…
Don’t get sucked in, don’t get—

Too late, Evie thought as Nolan’s calm, steady, Godiva gaze did just that. For ten years she’d fought to forget those extraordinary eyes, always twinkling behind his glasses. That smile. The laughter. The deep, down–home voice. That spine–tingling thing he used to do with—

Don’t.

"So…" Nolan cleared his throat. He nervously eyed the stranded passengers milling around them, reading, sleeping, bitching. Bored, Casey clambered back up onto his seat, swinging his legs. "You’re going home?" Nolan asked.

"Yeah. You?"

He nodded. Coughed. "What’re the odds we’d be stranded in the same airport? At the same gate?"

"I know," she said. "Crazy, huh?" They both sort of laughed. Nolan gestured that they should sit. So they did, Nolan pulling Casey onto his lap.

"And you’re dressed like an elf because…?"

Evie sighed, something at which she’d become extremely adept lately. "Gig I was doing at a kids hospital ran overtime and the taxi got hung up in traffic on the way to LAX, so I basically threw my bag at the check–in chick and ran for the plane." She shrugged. "No time to change."

"So you’re still in L.A., then?"

"Of course," she said brightly, melting into those chocolate eyes. "You still in Denver?" she asked, trying to ignore how good he smelled and not to think about how cute Casey was, cuddled against his father’s chest…. Or about how much she loved kids and how feeble her prospects were for having her own. That it was getting harder and harder to convince herself she hadn’t been a fool to break it off with this espresso–eyed, velvet–voiced, delicious–smelling man sitting next to her.

"I am," he said, smiling. "I’m the assistant principal in one of the high schools there."

Kiss me, she thought, then flinched at her lack of control.

"Happy?" she said, smiling.

"Yeah," Nolan said, on a genuinely contented sigh. The kind one rarely heard in L.A. Evie wanted to grab that sound and cram it into her purse, along with the tissues and Tampax and Tylenol, so she could take it out and lift her spirits like applying her favorite lipstick. "And what are you up to?"

"Oh, still plugging away," she said—still smiling. "You know." Suddenly she was very self–conscious of the ridiculous red and green getup.

"Are you happy?" he asked.

"Absolutely."

"I’m glad," Nolan said, like he wasn’t glad at all. "I just can’t believe…"

"What?"

"That it’s you," he said, letting his gaze slide right into hers, and she had to fight the urge to grab him by the front of his Broncos jacket and—

"I gotta go," Casey announced.

Nolan’s attention swung to his son. "Again?"

The kid shrugged and Nolan sighed. "Mind holding the fort? I fought off two old ladies for these seats."

"Sure," Evie said, determined to stay upbeat and cheerful as she watched the pair walk to the other end of the terminal.

"Miss Elf?"

Startled, Evie blinked at the sudden appearance of a tiny Asian girl in front of her, hugging a dilapidated bunny. Despite feeling as though she’d had rusty nails for lunch, Evie’s heart melted. "Yes?"

"Do you know any Christmas songs?"

"Uh, yeah…but…where’s your family? You’re not alone, are you?"

"Uh–uh, I’m with them," the sprite said, dismissively gesturing to a family with many loud, older boys.

Just then, a uniformed man at the counter announced they were bringing in another plane from Minneapolis, urging passengers to be patient and to hang on, that they’d be in the air in about an hour.

At the chorus of moans in response, Evie glanced around the waiting area, noting the tired whines and the antsy little limbs climbing over everything. Lots of kids about to blow. Lots of parents about to self–destruct. She looked back at the little girl. "And what kind of sorry elf would I be if I didn’t know Christmas songs?" she said, pushing herself to her feet. "Hey, kids!" she called out, pulling her elf hat out of her bag and cramming it over her spiked, lime–hued hair. "Who’s up for singing Rudolph?"

…
The plane had barely leveled off before the drone of the engines lulled Casey to sleep, his head heavy against Nolan’s arm. Several rows ahead of them sat the woman responsible for preserving the sanity of all the adults during that last, interminable hour before they finally boarded.

Not only had Evie led the kids in every holiday song known to man, she’d even staged an impromptu production of How the Grinch Stole Christmas, thanks to one little tyke who’d brought the book with him. Evie played the Grinch, of course, her antics and rubber face putting Jim Carrey to shame. It was no surprise that her captive audience was eating out of her hand.

Nolan couldn’t remember the last time he’d laughed so hard. Or when Casey had, Nolan thought, shifting so his son could snuggle more comfortably. Nolan smiled, remembering the waves of giggles bubbling up from someplace deep inside his oh–so–serious little boy.

And the sparkle in Evie’s eyes as she unerringly found her spotlight, even in a crowded airport terminal.

Ahead of him, Nolan caught a glimpse of a striped leg and jiggling Nike shoe twenty feet up the aisle. Nothing’s changed. The realization was an anvil weighting the balloon of his earlier good mood. Evie Gallagher was only happy when she was in the spotlight, as if there was simply too much of her to be contained within an ordinary body, an ordinary life. She still pulsed with excess energy, with the need to give of herself, to spread the joy to everyone she met.

Falling in love with her had been a no–brainer. Even if, ironically, the very qualities he’d been helpless to resist ultimately broke them apart.

Nolan let his head drop back against the airplane seat, his breath rushing from his lungs. They’d been so young when they’d met—Evie, a college sophomore, double–majoring in elementary education and theater, Nolan, a first–year grad student in secondary education. They’d been at a lame Texas A&M mixer, but had broken away early and stayed up late. Very late.

She’d never been shy, she’d told him that first night. Whereas other little kids had to be coaxed to sing a ditty for Aunt Susie or recite a poem for Grandma and Grandpa, at three Evie was already lining ’em all up in the living room and belting out "Tomorrow" from Annie like there wasn’t one. She lived to entertain. But to placate her conservative, middle–class parents, she’d planned on becoming an elementary school teacher. A perfectly acceptable alternative, she’d said, for someone who loved kids as much as she did.

For awhile she did a good job of convincing herself it was the life she wanted, too. Just as she’d made Nolan believe that she’d really wanted to marry him, have his kids, live the suburban middle class dream. They’d been each other’s first great love and best friend. She’d been his light, just as he’d been her ballast, the one person she swore she could always count on when things got crazy. So for three years Nolan had simply ignored the tiny, constant flame of yearning in Evie’s eyes that flared into brilliance whenever she had an audience.

A flame that their love, all by itself, could never douse.

The wedding was barely eight weeks away when she tearfully admitted she wasn’t ready to settle down. To settle, period. Not until she at least took a decent shot at a film career. He could still hear her begging for his understanding…. Please, please understand why I need to do this.

And just like that it was over.

He hadn’t even entertaine

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตาปิด slouched ในอึดอัดที่สุดสนามบิน – ห้องนั่งเคย โนแลนคลาร์ก "อืมมมี" ที่บุตรชายหก – ปี – อายุ เขามีอะไรกับรู้สึก แต่การติดมีสัปดาห์ก่อนคริสต์มาสเนื่องจากเครื่องบินที่ถูกควรจะพาไปดัลลัสได้ตัดสินใจจะมีวันป่วยไม่แน่นอนด้านบนรายการ"เอลฟ์ที่เพียงกล่าวคำ"โนแลนแตกเปิดตา "เอลฟ์""โน่น เคซี่ย์กล่าว ชี้ไปทางเช็คอินติตตั้งเปิดดูนัยน์ตาของเขาอื่น โนแลน ลูกชายของเขาไม่ได้โกหก มี groaning ที่หมาย "DELAYED" ขนาดใหญ่บนกระดาน ยืนหนึ่งเอลฟ์เขียว – haired pissed อย่างจริงจังในด้านบนสีแดง กางเกงขาสั้นสีเขียว (พร้อม suspenders), ถุงน่องอ้อยขนมลาย และเตะ – ตูด Nike รองเท้าแล้วเปิดเอลฟ์ และโนแลนไม่ได้ทำการด่าทอการสบถ"พ่อ" เคซี่ย์กล่าวว่า scandalized เป็นหัวใจของโนแลน lunged สำหรับคอของเขาเอลฟ์เอาขั้นตอนระมัดระวังใกล้ชิด squinting แล้ว ขากรรไกรของเธอลดลง"โนแลน""Evie""คุณรู้จริงเอลฟ์อยู่" เคซี่ย์ gasped แต่โนแลนได้เพิ่มขึ้นแล้วเพื่อตอบสนอง Evie — และเวลา – แปรปรวนอีกคริสต์มาสพบเมื่อ 10 ปีที่ผ่านมา อย่าง rife ดีคำหนึ่งไป น้ำตา และเสียงยก ประตูถาโถม และอกหักด้วย หน้าอกของโนแลนทำให้รัดกุมรอบแผลเนื้อเยื่อสีแต่งแต้มสีสันให้หน้าของ Evie สายตาของเธอสอดกับเคซี่ย์ "เขาเป็นของคุณ" สงสัยในเสียงของเธอ ว่าทศวรรษโดย Evie ไม่เกิด"ใช่ โนแลนกล่าวผ่านคอหนา "นี่คือเคซี่ย์""คุณจะแต่งงาน เธอกล่าว ไม่หา"แต่งงานแล้ว ฉันกับ widower" ตาของคาริเบียน – สีฟ้าอ่อนประกายให้เขา และเขาลงทะเบียนสงสารตกตะลึงไปอยู่ภายใน "คุณมีผมสีเขียว เขากล่าวว่า pre – empting คำถามของเธอนาง smirked "มันต่อผิวหน้าออก""สะสม คุณไม่เอลฟ์จริงทั้งหมด ยาคือ" เคซี่ย์กล่าวมือบนเข่าลาย Evie crouched หน้า Casey วิสเปอริ่ง "ฉันเป็นเพียงหลอกจะเป็นเอลฟ์ 'cause เป็นคริสต์มาส" แล้ว เธอยศบุตร unsuspecting รอยยิ้มสดใสเดียวครั้งเดียวได้รับเหตุผลของโนแลนสำหรับนั่งเล่น "ฉันจริง ๆ เพื่อนเก่าของคุณพ่อ — "เพื่อน คู่หมั้น รักชีวิตของฉัน... แต่ทำไมเล่นลิ้นมากกว่า ความหมาย" — แต่ลองไม่เสียมันสำหรับเด็กอื่น ๆ ล่ะ? " Evie กล่าว"' เคย์, " เคซี่ย์กล่าวว่า grinning ทันทีคลั่งเช่นพ่อ เช่นบุตรEvie straightened, hitching ของเธอยก – บนบนไหล่ของเธอ "ดี เธอได้พัดออกน้อยเกินไปสดใส "คือหลุดโลกนี้หรืออะไร…ไม่ได้ดูดใน ไม่ได้ —สายเกินไป Evie คิดเป็น steady ของโนแลน สงบ สายตาอย่างไร Godiva ไม่เพียงว่า สิบปีที่เธอได้สู้ลืมตาที่พิเศษ เสมอ twinkling หลังแว่นตาของเขา ที่ยิ้ม หัวเราะ เสียงลึก ลงหน้าแรก เคยทำที่สิ่ง – หัวใจกระดูกสันหลังเช่นไม่"ดังนั้น..." โนแลนล้างคอของเขา เขาคนตาผู้โดยสารตกค้างกัดรอบ ๆ อ่านหนังสือ นอน bitching เบื่อ เคซี่ย์ clambered กลับขึ้นไปยังที่นั่งของเขา ควงขา "คุณกำลังบ้าน" โนแลนถาม"ใช่ คุณ"เขาพยักหน้า ไอ "สิ่งที่กำลังราคาเราจะควั่นในสนามบินเดียวกันหรือไม่ ห้องเดียวกัน""ฉันรู้ว่า เธอกล่าว "บ้า ฮะ? " ทั้งคู่จัดเรียงของหัวเราะ โนแลน gestured ว่า พวกเขาควรนั่ง ดังนั้น พวกเขาไม่ได้ โนแลนดึงเคซี่ย์ลงบนตักของเขา"คุณจะแต่งตัวเหมือนเป็นเอลฟ์เพราะ...? "Evie ถอนหายใจ สิ่งที่เธอจะกลายเป็นคุณหญิงมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ "กิ๊กที่ข้าพเจ้าทำที่โรงพยาบาลเด็กวิ่งงานล่วงเวลา และรถแท็กซี่ได้แขวนไว้ในไป LAX ดังนั้นฉันโยนกระเป๋าที่เจี๊ยบเช็คอิน และวิ่งสำหรับเครื่องบินโดยทั่วไป" เธอยักไหล่ "ไม่มีเวลาเปลี่ยน""ดังนั้นคุณยังคงอยู่ในแอลเอ แล้ว""แน่นอน เธอกล่าวสดใส ละลายในตาคู่นั้นช็อคโกแลต "คุณยังอยู่ในเดนเวอร์" เธอถาม พยายามละเว้นวิธีดีเขากลิ่น และไม่คิดว่า เกี่ยวกับวิธีน่ารักเคซี่ย์เป็น นอนกอดกับหน้าอกของบิดา... หรือว่าเธอรักเด็กและมีลูกค้าของเธอเบาวิธีสำหรับการมีเธอเอง ว่า มันเป็นการยาก และยากที่จะโน้มน้าวตัวเองให้เธอไม่ได้ถูกหลอกตัดมันนี้เอสเปรสโซ่ – ตา กำมะหยี่ – เสียง – หอมอร่อยคนนั่งติดกับเธอ"ผม เขากล่าว ยิ้ม "ฉันเป็นผู้ช่วยหลักของโรงเรียนสูงมี"จูบฉัน เธอคิดว่า แล้ว flinched ที่เธอขาดการควบคุม"ความสุข" เธอกล่าวว่า ยิ้ม"ใช่ โนแลนกล่าว บนแยกกันจริงใจพึงพอใจ ชนิดหนึ่งไม่ค่อยได้ยินในแอลเอ Evie อยากคว้าที่เสียง และอัดเข้าไปในกระเป๋าเงินของเธอ เนื้อเยื่อ และ Tampax และ Tylenol ดังนั้นเธออาจจะออก และยกจิตใจของเธอเช่นใช้ลิปสติกของเธอชื่นชอบ "และอะไรคุณถึง""โอ้ ยังคงเสียบ," เธอกล่าวว่า -ยัง ยิ้ม "คุณรู้" ทันใดนั้นเธอมากตนเอง – สติของ getup สีแดง และเขียวที่ไร้สาระ"คุณมีความสุข" เขาถาม"อย่างนั้น""ฉันดีใจ โนแลนกล่าว เช่นเขาไม่ดีใจเลย "ผมเพียงไม่เชื่อว่า...""อะไร""ที่ เป็นคุณ เขากล่าว ว่า ให้ภาพนิ่งสายตาของเขาขวาเป็นเธอ และเธอได้ต่อสู้กระตุ้นจะคว้าเขา โดยด้านหน้าของเสื้อของเขาบรอง และ —"ฉันต้องไป เคซี่ย์ประกาศความสนใจของโนแลน swung ไปบุตร "อีกหรือ"เด็กยักไหล่ และโนแลนถอนหายใจ "จิตใจถือป้อม ฉันสู้ปิดผู้หญิงเก่าสองที่นั่งเหล่านี้""แน่นอน กล่าวว่า Evie กำหนดพัก upbeat และร่าเริงเธอเฝ้าดูคู่เดินไปท้ายของเทอร์มินัล"เอลฟ์นางสาว"Startled, Evie คันนั้นกะพริบในลักษณะฉับพลันของสาวเอเชียตัวเล็ก ๆ หน้าเธอ กอดกระต่ายศัทธาเข้าไป แม้ มีความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเคยมีเล็บขึ้นสนิมสำหรับอาหารกลางวัน ของ Evie หัวใจอ่อน "ใช่หรือไม่""คุณรู้มีเพลงคริสต์มาส"" Uh ใช่... แต่...ครอบครัวของคุณ คุณไม่เพียงอย่างเดียว คุณ""Uh – บริการ ฉันนั้น สไปรต์ที่กล่าว dismissively gesturing ครอบครัวมีจำนวนมากดัง เด็กชายรุ่นเก่าเพียงแล้ว เป็นคนมีสีที่เคาน์เตอร์ที่ประกาศจะถูกนำในระนาบอื่นจากมินเนโพ กระตุ้นให้ผู้โดยสาร เพื่อให้ผู้ป่วย และวางบน ว่า พวกเขาจะอยู่ในอากาศในประมาณหนึ่งชั่วโมงที่คอรัสของเรมิ่ไดยิ้นตอบ Evie glanced บริเวณรอ สังเกต whines เหนื่อยล้าและแขนขาเล็กน้อย antsy ปีนเขาตก จำนวนของเด็กที่จะระเบิด ของพ่อแม่เกี่ยวกับกับตนเอง – destruct เธอมองไปที่สาวน้อย "และเอลฟ์ขออะไรฉันจะถ้าฉันไม่รู้ว่าเพลงคริสต์มาส" เธอกล่าวว่า ผลักดันตัวเองให้เท้าของเธอ "Hey เด็ก" เธอเรียก ออก ดึงหมวกของเอลฟ์จากกระเป๋าของเธอแต่ผ่านผมถูกแทง มะนาว – hued ของเธอ "ที่มีไว้สำหรับร้องเพลงรูดอล์ฟ? "…เครื่องบินแทบไม่ได้ผ่านออกก่อนเสียงหึ่ง ๆ ของเครื่องยนต์ที่ฟังเคซี่ย์นอน เขาหนักหัวกับแขนของโนแลน หลายแถวก่อนไปนั่งผู้หญิงชอบรักษาสติของผู้ใหญ่ทั้งหมดในระหว่างที่ล่าสุด interminable ชั่วโมงก่อนที่พวกเขาโดยสารในที่สุดไม่เพียงมี Evie นำเด็กในเพลงวันหยุดทุกคนที่รู้จักกัน เธอได้แม้จะแบ่งระยะการผลิตอะไรบ้างว่า the Grinch ขโมยคริสต์มาส ขอบคุณ tyke น้อยหนึ่งที่ได้นำหนังสือกับเขา Evie เล่น Grinch แน่นอน เธอใช้และยางหน้าย้ายมแคร์ให้อับอาย ก็ไม่แปลกใจที่ผู้ชมเชลยของเธอได้รับประทานจากมือของเธอโนแลนไม่จำครั้งสุดท้ายเขาก็หัวเราะยากดังนั้น หรือเมื่อเคซี่ย์ได้ คิดว่า โนแลน ขยับเพื่อให้บุตรสามารถแนบชิดมากขึ้นอย่างสะดวกสบาย โนแลนยิ้ม จดจำคลื่นของ giggles พัทยาขึ้นจากที่ใดที่หนึ่งลึกภายในชายโอ้ – ให้ – รุนแรงของเขาประกายตาของ Evie เป็นนาง unerringly พบเธอสปอตไลท์ แม้ในสนามบินแออัดเทอร์มินัลข้างหน้าของเขา โนแลนจับ a glimpse ของขาลายและรองเท้า Nike jiggling ยี่สิบฟุตค่าเก็บ ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลง กระทั่งถูกทั่งมีน้ำหนักบอลลูนของเขาอารมณ์ดีก่อน Evie Gallagher มีเพียงความสุขเมื่อเธอมีความโดดเด่น มีเพียงว่ามากเกินไปของเธออยู่ภายในร่างกายเป็นธรรมดา มีชีวิตปกติ เธอยังคงสูงกับพลังงานส่วนเกิน กับความจำเป็นของตัวเองให้ เพื่อกระจายความสุขให้ทุกคน ได้พบกันตกหลุมรักกับเธอได้ไม่ – เกมง่าย ๆ แม้ว่า แดกดัน คุณภาพมากได้กำพร้าฝืนสุดขาดนั้นห่างกันโนแลนให้เขาหล่นหัวกลับกับนั่งเครื่องบิน ลมหายใจของเขาวิ่งจากปอดของเขา พวกเขาได้หนุ่มสาวดังนั้นเมื่อพวกเขาได้พบ — Evie วิทยาลัย sophomore คู่ – majoring ในโรงละคร โนแลน นักเรียนแรก – ปีจบมัธยมศึกษาและประถมศึกษา พวกเขาได้ที่ผสมเท็กซัสเอแอนด์เอ็มอ่อนแอ แต่ได้เสียก่อน และใกล้ถนนคนเดินไปขึ้นสาย ช้าเธอไม่เคยอาย เธอได้บอกเขาว่าคืนแรก ในขณะที่เด็กอื่น ๆ ได้ถูก coaxed สิงห์ ditty ที่สำหรับ Aunt Susie หรือขับบทกวีสำหรับคุณยาย และปู่ ที่สาม Evie แล้วซับ 'em จนหมดในห้องนั่งเล่น และ belting ออก "วันพรุ่งนี้" จากแอนนี่เหมือนเลยหนึ่ง เธออาศัยอยู่เพื่อความบันเทิง แต่ไป placate พ่อแม่หัวเก่า - ชั้นกลาง เธอมีแผนการเป็น ครูที่โรงเรียนประถมศึกษา เป็นทางเลือกที่ยอมรับได้อย่างสมบูรณ์ เธอได้กล่าวว่า สำหรับคนรักเด็กมากเท่าที่เธอไม่ได้สำหรับสักครู่เธอได้งานที่ดีของการทำให้ตัวเอง มันเป็นชีวิตที่เธอต้องการ เกินไป เหมือนเธอมีโนแลนที่เชื่อว่า เธอก็อยากจะแต่งงานกับเขา มีเด็กของเขา อยู่ชานเมืองชั้นกลางฝัน พวกเขาได้ดีรักแรกและเพื่อนของผู้อื่น เธอได้เขาไฟ เหมือนเคยอับเฉาของเธอ คนที่เธอ swore เธอสามารถจะนับในเมื่อสิ่งที่บ้า ดังนั้น สามปี โนแลนก็เพียงละเว้นโหยตาของ Evie ที่ปะทุเป็นความหมายเมื่อใดก็ ตามที่เธอมีผู้ชมเปลวเล็ก ๆ คงเปลวไฟที่ความรักของพวกเขา ทั้งหมด ด้วยตัวเอง ไม่เคย douseงานแต่งงานเพิ่งจะแปดสัปดาห์เก็บเมื่อเธอ tearfully ยอมรับเธอไม่พร้อมที่จะปัก การชำระเงิน ระยะเวลาการ ไม่จนเธอน้อยเอายิงดีที่อาชีพฟิล์ม นอกจากนี้เขายังสามารถได้ยินเธออ้อนเพื่อความเข้าใจของเขา... กรุณา โปรดเข้าใจทำไมฉันต้องทำเช่นนี้และเพียงต้องการที่จะได้เขาไม่ได้แม้ entertaine

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตาปิด slouched ในสนามบินที่อึดอัดมากที่สุดที่นั่งรอห้องพักที่เคยโนแลนคลาร์ก "hmm'd?" ที่บุตรชายอายุหกปีของเขา เขามีอะไรกับ Albuquerque, แต่ได้รับการติดอยู่ที่นั่นสัปดาห์ก่อนวันคริสต์มาสเพราะเครื่องบินที่ควรจะนำพวกเขาไปดัลลัสได้ตัดสินใจที่จะใช้เวลาวันป่วยไม่ว่าด้านบนรายการของเขา. "เอลฟ์ที่เพิ่งกล่าวคำที่ไม่ดี." โนแลนแตกเปิดตาข้างหนึ่ง "เอลฟ์" "ในช่วงที่นั่น" เคซี่ย์กล่าวว่าชี้ไปเช็คอิน. Hoisting เปิดตาอื่น ๆ ของโนแลนมอง ลูกชายของเขาไม่ได้โกหก มีส่งเสียงพึมพัมที่ใหญ่ "ล่าช้า" ลงนามบนกระดานยืนหนึ่งโกรธจริงจังเอลฟ์สีเขียวผมในด้านบนสีแดง, กางเกงขาสั้นสีเขียว (มี suspenders), ถุงน่องลายลูกอมอ้อยและเตะตูดไนกี้รองเท้าวิ่ง. แล้วเอลฟ์ หันหลังกลับและโนแลนเป็นคนทำสาบาน. "พ่อ!" เคซี่ย์กล่าวว่าอื้อฉาวเป็นหัวใจของโนแลนพุ่งสำหรับลำคอของเขา. เอลฟ์เอาขั้นตอนระมัดระวังใกล้ชิด squinting จากนั้นขากรรไกรของเธอลดลง. "โนแลน" "อีวี่?" "คุณรู้ว่าเอลฟ์สดจริง?" เคซี่ย์อ้าปากค้าง แต่โนแลนได้แล้วที่เพิ่มขึ้นเพื่อตอบสนองความวี่และเวลาการแปรปรวนกลับไปอีกพบคริสมาสต์สิบปีที่ผ่านมาว่าหนึ่งอย่างอุดมไปด้วยคำพูดที่ไม่ดี และน้ำตาและเสียงยกขึ้นกระแทกประตูและหัวใจที่แตกสลาย หน้าอกของโนแลนแน่นรอบเนื้อเยื่อแผลเป็น. สีแต่งแต้มใบหน้าวี่ก่อนที่จะจ้องมองเธอจุ่มลงไปเคซี่ย์ "เขาเป็นคุณ?" เธอบอกว่าน่าแปลกใจในเสียงของเธอราวกับว่าทศวรรษโดยไม่ต้องวี่ไม่เคยเกิดขึ้น. "ใช่" โนแลนกล่าวว่าผ่านลำคอหนา "นี่คือเคซี่ย์." "คุณแต่งงาน" เธอกล่าวว่าไม่มองขึ้น. "แต่งงาน. ฉันพ่อม่าย." ดวงตาแคริบเบียนสีฟ้าประกายของเธอและเขาจดทะเบียนสงสารตะลึงภายในพวกเขา "คุณมีผมสีเขียว" เขากล่าวก่อน empting คำถามของเธอ. เธอ smirked "มันล้างออก." "Aw คุณไม่ได้เอลฟ์จริงที่ทุกคนมียา?" เคซี่ย์กล่าว. มือบนหัวเข่าลายวี่หมอบอยู่ด้านหน้าของเคซี่ย์กระซิบ "ฉันแค่แกล้งทำเป็นเอลฟ์ 'ทำให้มันเป็นคริสมาสต์". จากนั้นเธอก็มอบให้กับลูกชายของเขาไม่สงสัยรอยยิ้มที่สดใสเช่นเดียวกับที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเหตุผลของโนแลนสำหรับการใช้ชีวิต "ฉันจริงๆเป็นเพื่อนเก่าของคุณdad- " เพื่อนคู่หมั้น, ความรักในชีวิตของฉัน ... แต่ทำไมพูดคลุมเครือกว่าหมายหรือเปล่า? "ข้อความ แต่ให้ไม่เสียมันสำหรับเด็กอื่น ๆ โอเค?" อีวี่กล่าวว่า. "'เคย์" เคซี่ย์กล่าวว่ายิ้มทันทีหัวทิ่ม. เหมือนพ่อเหมือนลูกชาย. วี่ยืดผูกเธอดำเนินการเกี่ยวกับลงบนไหล่ของเธอ "ดี" เธอพ่นออกมาเล็ก ๆ น้อย ๆ สดใสเกินไป "นี่แปลกหรืออะไร?" ... ไม่ได้รับการดูดไม่ get- สายเกินไปวี่คิดว่าเป็นความสงบของโนแลน, มั่นคง, จ้องมอง Godiva ไม่เพียงแค่นั้น สำหรับสิบปีเธอจะต่อสู้ที่จะลืมผู้ที่ดวงตาพิเศษเสมอวิบวับอยู่เบื้องหลังแว่นตาของเขา รอยยิ้มว่า เสียงหัวเราะ ลึกลงที่บ้านเสียง สิ่งที่กระดูกสันหลังรู้สึกเสียวซ่าเขาใช้ในการทำ With- ไม่. "ดังนั้น ... " โนแลนล้างลำคอของเขา เขาประหม่าตาผู้โดยสารติดค้างกัดรอบตัวพวกเขา, การอ่าน, การนอน, bitching เบื่อ, เคซี่ย์ปีนกลับขึ้นไปบนที่นั่งของเขาแกว่งขาของเขา "คุณกำลังจะกลับบ้าน?" โนแลนถาม. "ใช่. คุณ?" เขาพยักหน้า ไอ "What're ราคาที่เราต้องการจะติดอยู่ในสนามบินเดียวกันได้หรือไม่ที่ประตูเดียวกันได้หรือไม่" "ฉันรู้ว่า" เธอกล่าว "บ้าเหรอ?" พวกเขาทั้งสองเรียงลำดับของการหัวเราะ โนแลนชี้ว่าพวกเขาควรจะนั่ง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่โนแลนดึงเคซี่ย์ลงบนตักของเขา. "และคุณกำลังแต่งตัวเหมือนเอลฟ์เพราะ ... ?" อีวี่ถอนหายใจบางสิ่งบางอย่างที่เธอกลายเป็นผู้ชำนาญอย่างมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ "กิ๊กผมทำที่โรงพยาบาลเด็กวิ่งทำงานล่วงเวลาและรถแท็กซี่ได้แขวนขึ้นในการจราจรทางไป LAX ดังนั้นฉันโดยทั่วไปโยนกระเป๋าของฉันที่เช็คอินเจี๊ยบและวิ่งเครื่องบิน." เธอยักไหล่ "ไม่มีเวลาที่จะเปลี่ยน." "ดังนั้นคุณยังอยู่ใน LA แล้ว?" "แน่นอน" เธอกล่าวสดใสละลายลงไปในดวงตาของผู้ที่ช็อคโกแลต "คุณยังคงอยู่ในเดนเวอร์?" เธอถามพยายามที่จะไม่สนใจวิธีการที่ดีที่เขาได้กลิ่นและไม่คิดเกี่ยวกับวิธีการที่น่ารักเคซี่ย์เป็น cuddled กับหน้าอกของพ่อของเขา ... หรือเกี่ยวกับวิธีการมากที่เธอรักเด็กและวิธีการที่อ่อนแอของเธอเป็นโอกาสสำหรับการมีของเธอเอง นั่นมันก็เริ่มหนักและยากที่จะโน้มน้าวตัวเองเธอไม่ได้เป็นคนโง่ที่จะทำลายมันออกด้วยนี้เอสเพรสโซตากำมะหยี่เปล่งออกมาคนอร่อยกลิ่นนั่งถัดจากเธอ. "ผม" เขากล่าวยิ้ม "ฉันช่วยครูใหญ่ในโรงเรียนมัธยมมี." Kiss me เธอคิดแล้วสะดุ้งที่ขาดเธอของการควบคุม. "มีความสุข" เธอบอกว่ารอยยิ้ม. "ใช่" โนแลนกล่าวว่าเมื่อวันที่ถอนหายใจที่พึงพอใจอย่างแท้จริง ชนิดหนึ่งไม่ค่อยได้ยินในแอลวี่อยากที่จะคว้าเสียงที่อัดลงในกระเป๋าถือของเธอพร้อมกับเนื้อเยื่อและ Tampax และ Tylenol เพื่อที่เธอจะเอามันออกและยกวิญญาณของเธอเหมือนทาลิปสติกที่เธอชื่นชอบ "และสิ่งที่คุณขึ้นไป?" "โอ้ยังคงเสียบไป" เธอกล่าวยังคงยิ้ม "คุณรู้". ทันใดนั้นเธอก็มากประหม่าของ getup สีแดงและสีเขียวไร้สาระ. "คุณมีความสุข?" เขาถาม. "แน่นอน." "ฉันดีใจที่" โนแลนกล่าวว่าเขาไม่ได้ดีใจที่ทุกคน "ฉันไม่อยากจะเชื่อ ... " "อะไร?" "นั่นมันคุณ" เขากล่าวว่าการปล่อยให้สไลด์สายตาของเขาลงในของเธอและเธอต้องต่อสู้กับแรงกระตุ้นที่จะคว้าเขาโดยด้านหน้าของแจ็คเก็ตของเขา Broncos and- " ฉันต้องไป "เคซี่ย์ประกาศ. ความสนใจของโนแลนเหวี่ยงกับลูกชายของเขา "อีกครั้ง?" เด็กยักไหล่และโนแลนถอนหายใจ "ใจถือป้อมหรือไม่ฉันต่อสู้กับสองหญิงชราที่นั่งเหล่านี้." "แน่นอน" อีวี่กล่าวว่ามุ่งมั่นที่จะอยู่ที่จังหวะและร่าเริงขณะที่เธอเฝ้าดูทั้งคู่เดินไปยังส่วนอื่น ๆ ของเทอร์มิ. "มิสเอลฟ์?" ตกใจ , วี่กระพริบตาที่ลักษณะฉับพลันของสาวเอเชียที่มีขนาดเล็กที่ด้านหน้าของเธอกอดกระต่ายทรุดโทรม แม้จะมีความรู้สึกราวกับว่าเธอมีเล็บสนิมสำหรับอาหารกลางวันวี่หัวใจละลาย "ใช่" "คุณรู้หรือไม่ว่าเพลงคริสต์มาสหรือไม่?" "เอ่อใช่ ... แต่ ... ที่เป็นครอบครัวของคุณคุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วคุณล่ะ?" "เอ่อ-เอ่อฉันกับพวกเขา" สไปรต์กล่าวว่า ไม่สนใจที่จะชี้ครอบครัวที่มีจำนวนมากดังชายที่มีอายุมากกว่า. ตอนนั้นเป็นคนในเครื่องแบบที่เคาน์เตอร์ประกาศว่าพวกเขานำเครื่องบินจาก Minneapolis อื่นกระตุ้นให้ผู้โดยสารที่จะอดทนและจะแขวนบนที่พวกเขาต้องการจะอยู่ในอากาศใน ประมาณหนึ่งชั่วโมง. ที่ร้องครวญครางในการตอบสนอง, วี่ชำเลืองมองไปรอบ ๆ พื้นที่รอสังเกต whines เหนื่อยและแขนขาเล็ก ๆ น้อย ๆ antsy ปีนเขาทุกอย่าง จำนวนมากของเด็ก ๆ เกี่ยวกับที่จะระเบิด จำนวนมากของผู้ปกครองเกี่ยวกับการทำลายตัวเอง เธอมองกลับมาที่สาวน้อย "และสิ่งที่ชนิดของเอลฟ์ขอโทษฉันจะเป็นอย่างไรถ้าฉันไม่ได้รู้ว่าเพลงคริสต์มาส?" เธอกล่าวว่าการผลักดันตัวเองให้เท้าของเธอ "เฮ้เด็ก!" ที่เธอเรียกว่าออกมาดึงหมวกเด็กซนของเธอออกมาจากกระเป๋าของเธอและการอัดมันไปถูกแทงเธอผมมะนาว hued "ใครเป็นขึ้นสำหรับการร้องเพลงรูดอล์ฟ?" ... เครื่องบินได้เล็งแทบจะไม่ออกไปก่อนที่จมูกของเครื่องยนต์กล่อมเคซี่ย์ไปนอนศีรษะของเขาหนักกับแขนของโนแลน หลายแถวหน้าของพวกเขานั่งผู้หญิงคนที่รับผิดชอบในการรักษาสุขภาพจิตของผู้ใหญ่ทุกคนในช่วงที่ผ่านมาก่อนที่จะสิ้นสุดชั่วโมงที่สุดพวกเขาก็ขึ้น. ไม่ได้มีเพียงวี่นำเด็กในวันหยุดทุกเพลงที่รู้จักกันคนที่เธอต้องการฉากแม้ทันควัน การผลิตว่ากรินช์คริสต์มาสขโมยขอบคุณหนึ่งสุวานเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ต้องการนำหนังสือที่มีเขา อีวี่เล่นกรินช์ของหลักสูตรการแสดงตลกของเธอและใบหน้ายางวางจิมแคร์รี่ได้รับความอับอาย มันก็น่าแปลกใจที่ผู้ชมเชลยของเธอถูกกินออกจากมือของเธอ. โนแลนจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาจะหัวเราะอย่างหนักเพื่อ หรือเมื่อเคซี่ย์มีโนแลนคิดขยับเพื่อให้ลูกชายของเขาจะคลอเคลียสะดวกสบายมากขึ้น โนแลนยิ้มจดจำคลื่นของ giggles เดือดขึ้นจากบางแห่งลึก ๆ ข้างในเด็กเล็ก ๆ ของเขาโอ้ดังที่ร้ายแรง. และประกายไฟในสายตาวี่ขณะที่เธออย่างไม่มีพลาดพบปอตไลท์ของเธอแม้จะอยู่ในสนามบินที่แออัด. ข้างหน้าของเขาโนแลนจับ เหลือบของขาลายและ jiggling รองเท้าไนกี้ยี่สิบฟุตขึ้นทางเดิน ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป ก่อให้เกิดเป็นน้ำหนักทั่งบอลลูนก่อนหน้านี้ของอารมณ์ที่ดีของเขา กัลลาเกอร์วี่มีความสุขเพียง แต่เมื่อเธออยู่ในความสนใจเช่นถ้ามีเป็นเพียงมากเกินไปของเธอจะได้รับการบรรจุอยู่ภายในร่างกายธรรมดาชีวิตธรรมดา เธอยังคงชีพจรที่มีพลังงานส่วนเกินที่มีความจำเป็นที่จะให้ตัวเองเพื่อกระจายความสุขให้กับทุกคนที่เธอพบ. ตกหลุมรักกับเธอได้รับไม่มีเกมง่ายๆ แม้ว่ากระทบกระเทียบคุณภาพมากเขาจะรับหมดหนทางที่จะต่อต้านในที่สุดยากจนพวกเขาออกจาก. โนแลนให้หัวของเขาลดลงหลังพิงที่นั่งเครื่องบิน, ลมหายใจของเขาวิ่งจากปอดของเขา พวกเขาต้องการรับหนุ่มดังนั้นเมื่อพวกเขาต้องการพบ-วี่, ปีวิทยาลัยดับเบิลเอกในด้านการศึกษาประถมศึกษาและโรงละครโนแลน, นักเรียนที่จบปีแรกในการศึกษาระดับมัธยมศึกษา พวกเขาต้องการอยู่ที่อ่อนแอ Texas A & M ผสม แต่ก็เสียไปในช่วงต้นและอยู่ดึก ดึกมาก. เธอไม่เคยขี้อาย, เธอบอกเขาว่าคืนแรก ในขณะที่เด็กเล็ก ๆ อื่น ๆ ก็จะถูกเกลี้ยกล่อมให้ร้องเพลงเพลงสั้น ๆ สำหรับป้าซูซี่หรือท่องบทกวีสำหรับยายและคุณปู่ที่สามวี่ได้แล้วซับ 'em ทั้งหมดในห้องนั่งเล่นและเฆี่ยนด้วยออก "ในวันพรุ่งนี้" จากแอนนี่เหมือนมี wasn' ทีหนึ่ง เธออาศัยอยู่เพื่อความบันเทิง แต่การที่จะปิดปากอนุลักษณ์, พ่อแม่ชนชั้นกลางที่เธอต้องการการวางแผนในการเป็นครูโรงเรียนประถม ทางเลือกที่ยอมรับได้อย่างสมบูรณ์แบบเธอกล่าวว่าสำหรับคนที่รักเด็กมากที่สุดเท่าที่เธอทำ. สักพักเธอได้งานที่ดีของตัวเองที่น่าเชื่อว่ามันเป็นชีวิตที่เธอต้องการได้อีกด้วย เช่นเดียวกับที่เธอต้องการทำโนแลนเชื่อว่าเธออยากจะแต่งงานกับเขามีลูก ๆ ของเขาอาศัยอยู่ในฝันของชนชั้นกลางชานเมือง พวกเขาจะได้รับในแต่ละความรักที่ดีอื่น ๆ เป็นครั้งแรกและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เธอจะรับแสงของเขาเช่นเดียวกับที่เขาได้รับบัลลาสต์ของเธอคนหนึ่งที่เธอสาบานว่าเธอมักจะนับในเมื่อสิ่งที่ได้บ้า ดังนั้นสำหรับสามปีโนแลนได้ละเลยเพียงเล็ก ๆ เปลวไฟคงที่ของความปรารถนาในสายตาวี่ที่ถาโถมเข้ามาในความหมายเมื่อใดก็ตามที่เธอได้มีผู้ชม. เปลวไฟที่รักของพวกเขาทั้งหมดด้วยตัวเอง, ไม่เคยดับ. งานแต่งงานก็แทบจะไม่แปดสัปดาห์ไปเมื่อ เธอร้องไห้ยอมรับว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะปักหลัก จะชำระระยะเวลา ไม่ได้จนกว่าเธออย่างน้อยเอายิงที่ดีที่งานภาพยนตร์ เขายังคงสามารถได้ยินเสียงของเธอขอทานสำหรับความเข้าใจของเขา ... กรุณาโปรดเข้าใจว่าทำไมฉันต้องทำเช่นนี้. และเพียงแค่ชอบที่ว่ามันถูกกว่า. เขาไม่ได้ entertaine

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตาปิด โก่งในอึดอัดที่สุดรอสนามบิน–ห้องที่นั่งเดิม โนล คลาร์ก " อืมจะ ? ที่ 6 ( ปีเก่า ) ลูกชาย เขามีอะไรกับอัล แต่ไปติดอยู่ตรงนั้น สัปดาห์ก่อนวันคริสต์มาส เพราะเครื่องบินที่ต้องพาพวกเขาไปที่ดัลลัสได้ตัดสินใจที่จะใช้วันลาไม่ได้ ด้านบนรายชื่อของเขา

" เอลฟ์พูดคำไม่ดี

"โนแลน เปิดดวงเดียว " เอลฟ์”

" ตรงนั้น " เคซีย์กล่าวว่า ชี้ไปทางตรวจสอบสำหรับ

งานเปิดดวงตาของเขา โนแลน ไปดู ลูกชายเขาไม่ได้โกหก มี เสียงครางที่ใหญ่ " ล่าช้า " ลงบนกระดานยืนอย่างจริงจังบ้าง–สีเขียวผมพรายในด้านบนสีแดง กางเกงขาสั้นสีเขียว ( กับ suspenders ) , แคนดี้ –อ้อยลายถุงน่องและเตะ–ก้น Nike รองเท้าวิ่ง

แล้วเอลฟ์หันไปโนแลนเป็นคนที่กำลังด่า

" พ่อ ! " เคย์ซี่พูด อื้อฉาว เป็นหัวใจของโนแลน lunged เพื่อคอ

เอลฟ์ก็ระมัดระวังก้าวเข้ามาใกล้ หรี่ตา แล้วขากรรไกรลดลง

" โนแลน ?

" อีวี " ?

" คุณรู้จริงเอลฟ์ ? เคซี่ย์ อ้าปากค้าง แต่โนแลนก็เพิ่มขึ้นตามอีฟและเวลางอกลับไปอีกคริสต์มาส–พบเมื่อสิบปีก่อนอันนี้แน่นอนอุดมไปด้วยคำหยาบ น้ำตาและเสียงเอะอะ , slammed ประตูและอกหัก หน้าอกของโนแลนรัดกุมรอบ ๆเนื้อเยื่อแผลเป็น

สีแต่งแต้มใบหน้าเอฟก่อนจ้องมองเธอสอด Casey " . เขาเป็นลูกคุณเหรอ ? " เธอกล่าวว่าในเสียงของเธอราวกับว่าทศวรรษโดยอีฟไม่เคยเกิดขึ้น

" ใช่ " โนแลน กล่าวผ่านลำคอหนา " นี่เคซีย์ "

" คุณแต่งงานแล้ว" เธอกล่าวว่า ไม่ได้ดู

" แต่งงาน ผมเป็นพ่อหม้าย ของเธอ " แคริบเบียน – ดวงตาสีฟ้าประกายให้กับเขาและเขาจดทะเบียนตะลึงสงสารภายในพวกเขา . " เธอมีผมสีเขียว , " เขากล่าวว่า , Pre – empting คำถามของเธอ เธอแสยะยิ้ม

" มันล้างออก "

" อ้าว คุณไม่ใช่เอลฟ์จริงเลยใช่ไหม ? " เคซี่พูด

มือ เข่า ลายทาง อีฟไว้ในด้านหน้าของเคซี่ กระซิบ" ฉันก็แค่แกล้งทำเป็นเอลฟ์เพราะมันคริสต์มาสนะครับ " แล้วที่เธอมอบให้เขาหลอกลูกชายยิ้มสดใสเหมือนที่เคยเป็น เหตุผลของโนแลนอยู่ " ฉันจริงๆเพื่อนเก่าของคุณพ่อ "

เพื่อน คู่หมั้นé e , ความรักในชีวิตของฉัน . . . . . . . แต่ทำไมต้องมาโทษกันความหมาย ?

" แต่อย่าให้เสียสำหรับเด็กคนอื่น โอเค ? อีฟพูด

" 'kay " เคซีย์กล่าวว่า ปิ้งๆย่างๆทันทีหัวปักหัวปำ

เหมือนพ่อ เหมือนลูก

อีฟตรง , ผูกเธอแบกซึ่งบนไหล่ของเธอ " ดี " เธอเป่าหน่อยจ้า . มันแปลกหรืออะไร "


. . . . . . . อย่าเข้าไปยุ่ง อย่าให้ -

มาช้าเกินไป อีฟว่า โนแลน สงบ นิ่ง Godiva จ้องมองทำเพียงแค่ว่า สิบปีเธอจะต่อสู้เพื่อลืมตาพิเศษเหล่านั้น มักจะวิบวับหลังแว่นตาของเขารอยยิ้มนั่น เสียงหัวเราะ ลึกลงเสียง–บ้าน ที่กระดูกสันหลังและรู้สึกเสียวซ่าที่เขาเคยทำกับ -

อย่า . . .

" . . . " โนแลนล้างของเขาคอ เขาหงุดหงิดตาติดผู้โดยสารกัดรอบตัว อ่านหนังสือ นอน บ่นไม่หยุดเลย เบื่อ เคซี่ clambered กลับขึ้นไปบนที่นั่งของเขา ควงขาของเขา” คุณกำลังจะกลับบ้านเหรอ ? " โนแลนถาม

" ครับ คุณ " ?

เขาพยักหน้า ไอ ." สิ่งที่เป็นเดิมพัน เราต้องติดอยู่ในสนามบินเดียวกัน ที่ประตูเดียวกัน ?

" รู้ " เธอกล่าว บ้าเหรอ ? " พวกเขาทั้งสองก็หัวเราะ โนแลนชี้นิ้วบอกว่าพวกเขาควรจะนั่ง ดังนั้น พวกเขาไม่ได้ โนแลน ดึง เคซี่ บนตักของเขา

" แล้วเธอก็แต่งตัวเหมือนเอลฟ์ เพราะ . . . . . . . ? "

อีฟถอนหายใจ อะไรที่เธอจะกลายเป็นแสนชำนาญ เมื่อเร็วๆ นี้" กิ๊กก็มาที่โรงพยาบาลเด็กวิ่งล่วงเวลาและรถแท็กซี่ถูกแขวนขึ้นในการจราจรบนเส้นทางสู่ LAX ดังนั้นฉันโยนกระเป๋าของฉันที่ตรวจสอบสำหรับเจี๊ยบและวิ่งหนีเครื่องบิน . " เธอยักไหล่ " . ไม่มีเวลาที่จะเปลี่ยน "

" แล้วคุณยังอยู่ในแอลเอ แล้ว ?

" แน่นอน " เธอกล่าวอย่างสดใสละลายเข้าไปในดวงตา " ช็อกโกแลตนั้น คุณยังอยู่ในเดนเวอร์ ? " เธอถาม