“This is the place,” he said. “I th

“This is the place,” he said. “I thought you might get the sort of thing you liked here.”
Helen nodded, but there were tears in her eyes as she looked through the shop-window. The new hat had been his idea, not hers.
“What about the black one?” He pointed. “It would go with your suit!”
Her lips trembled. One of the little things she loved so much about him was the really genuine interest he had always taken in what she wore. It had made you feel young, somehow, loved, though in your heart you knew you were young no longer.
“Yes. Yes, it would, wouldn’t it?” She carefully avoided meeting his eyes, because there was so much in her own eyes that he must never see.
They went into the shop. A clerk appeared to wait on them.
Helen described the hat. It was in the window.
She was wishing now that they had never come into the shop. But Greg had been insistent. He wanted to give her something. A parting gift, he had called it.
He was smiling now out of blue, untroubled eyes. Which surprised her. And yet why should it, she asked herself, as she took the hat from the clerk and placed it on her blue-gray hair?
She had always tried to be modern, and part of modernity was to see these things through bravely, when and if they came.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"นี่คือสถานที่ เขากล่าวว่า "ฉันคิดว่า คุณอาจได้รับการเรียงลำดับของสิ่งที่คุณชอบที่นี่"เฮเลนพยักหน้า แต่มีน้ำตาในดวงตาของเธอขณะที่เธอมองผ่านหน้าร้าน หมวกใหม่ได้รับความคิดของเขา ไม่เธอ"อย่างไรเกี่ยวกับคนดำ" เขาชี้ "มันจะไปกับชุดของคุณ"ริมฝีปากของเธอ trembled หนึ่งในสิ่งเล็กน้อยที่เธอรักมากเกี่ยวกับเขาสนใจของแท้จริง ๆ ที่เขาจะได้มาในสิ่งที่เธอสวมได้ มันก็ทำให้คุณรู้สึกหนุ่ม อย่างใด รัก แม้ว่าในใจ คุณรู้ว่า คุณตอนเด็ก ๆ ไม่"ใช่ ใช่ ต้อง ไม่มัน" เธอระมัดระวังหลีกเลี่ยงตา การประชุมเนื่องจากมีมากในสายตาของเธอเองที่ไม่ต้องดูพวกเขาเดินเข้าไปในร้าน เจ้าหน้าที่ที่ปรากฏการ รอคอยนั้นเฮเลนอธิบายหาดใหญ่ ได้ในหน้าต่างเธอถูกต้องหลังจากที่พวกเขาไม่เคยมีมาในร้าน แต่กาได้ insistent เขาอยากจะให้อะไรเธอ ของขวัญอวย เขาก็เรียกว่าเขาได้ยิ้มตอนนี้ออกจากตาสีฟ้า ราคาสบาย ที่ประหลาดใจของเธอ และยัง ทำไมควร เธอถามตัวเอง เธอเอาหมวกจากเสมียน และวางอยู่บนผมของเธอสีฟ้าเทาเธอมักจะพยายามให้ทันสมัย และเป็นส่วนหนึ่งของความทันสมัยเห็นสิ่งเหล่านี้ผ่านอย่างกล้าหาญ เมื่อ และ ถ้าพวกเขามา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"นี่เป็นสถานที่ที่" เขากล่าว "ผมคิดว่าคุณอาจได้รับการจัดเรียงของสิ่งที่คุณชอบที่นี่."
เฮเลนพยักหน้า แต่มีน้ำตาในดวงตาของเธอขณะที่เธอมองผ่านหน้าต่างร้านค้า หมวกใหม่ที่ได้รับความคิดของเขาไม่ใช่ของเธอ.
"สิ่งที่เกี่ยวกับหนึ่งสีดำ?" เขาชี้ "มันจะไปกับชุดของคุณ!"
ริมฝีปากของเธอสั่น หนึ่งในสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอรักมากเกี่ยวกับเขาคือความสนใจของแท้จริงๆที่เขาได้รับเสมอในสิ่งที่เธอสวม มันก็ทำให้คุณรู้สึกว่าหนุ่มอย่างใดรักแม้ว่าจะอยู่ในหัวใจของคุณคุณรู้ว่าคุณเป็นเด็กอีกต่อไป.
"ใช่ ใช่มันจะจะไม่ได้? "เธออย่างระมัดระวังหลีกเลี่ยงการประชุมดวงตาของเขาเพราะมีมากในสายตาของเธอเองว่าเขาไม่เคยต้องดู.
พวกเขาเดินเข้าไปในร้าน เสมียนดูเหมือนจะรอพวกเขา.
เฮเลนอธิบายหมวก มันอยู่ในหน้าต่าง.
เธอเป็นคนที่คิดว่าตอนนี้พวกเขาไม่เคยเข้ามาในร้าน แต่เกร็กได้รับการยืนยัน เขาอยากจะให้เธอบางสิ่งบางอย่าง ของขวัญจากเขาเรียกมันว่า.
เขาเป็นคนที่ยิ้มอย่างนี้ออกจากสีฟ้าตาไม่ถูกรบกวน ซึ่งสร้างความประหลาดใจของเธอ และยังทำไมมันเธอถามตัวเองขณะที่เธอเอาหมวกจากพนักงานและวางมันลงบนผมสีฟ้าสีเทาของเธอ?
เธอได้พยายามเสมอที่จะมีความทันสมัยและเป็นส่วนหนึ่งของความทันสมัยก็จะเห็นสิ่งเหล่านี้ผ่านอย่างกล้าหาญเมื่อใดและ ถ้าพวกเขามา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ที่นี่ " เขากล่าว " ฉันคิดว่าคุณอาจจะเรียงลำดับของสิ่งที่คุณชอบที่นี่ "
เฮเลนพยักหน้า แต่ก็มีน้ำตา ในสายตาของเธอขณะที่เธอมองผ่านกระจกร้าน หมวกใหม่มีความคิดของเขาไม่ได้เป็นของเธอ .
" แล้วสีดำ ? " เขาชี้ " มันเหมาะกับคุณ "
ริมฝีปากของเธอสั่นสะท้านหนึ่งในสิ่งเล็ก ๆน้อย ๆที่เธอรักมากเกี่ยวกับเขาคือของแท้จริงๆสนใจเขาอยู่เสมอในที่เธอใส่ มันทำให้คุณรู้สึกหนุ่ม บางทีรัก แม้ว่าในใจของคุณ คุณรู้ว่า คุณยังไม่มี .
" ครับ ใช่ มันอาจจะไม่ใช่เหรอ " เธออย่างระมัดระวังหลีกเลี่ยงการประชุมตา เพราะมีมากในสายตาของเธอเอง ที่เขาต้องไม่เคยเห็น .
มันเข้าไปในร้านเสมียนที่ดูเหมือนจะรอพวกเขา .
เฮเลนอธิบายหมวก มันเป็นหน้าต่าง
เธอปรารถนาขณะที่พวกเขาไม่เคยเข้ามาในร้าน แต่เกร็กได้รับการยืนยัน เขาอยากให้อะไรเธอ เป็นของขวัญอำลา เขาเรียก
เขายิ้มตอนนี้ออกจากสีฟ้า , ไม่ถูกรบกวนสายตา ซึ่งทำให้เธอตกใจน่ะ แต่ทำไม เธอถามตัวเองเธอเอาหมวกจากเสมียน และวางไว้บนเส้นผมสีเทาของเธอสีฟ้า
เธอได้พยายามเสมอที่จะเป็นคนทันสมัย และส่วนหนึ่งของความทันสมัย เพื่อเห็นสิ่งนี้ผ่านอย่างกล้าหาญ , ถ้าพวกเขามา