too old for any other kind of work.

too old for any other kind of work. In desperation he had made his way back to Paris, hoping vaguely that
things would be easier in the big city. But they were not.
And now, after the war was over, he possessed neither the means nor the energy to start up his small
business again. It wasn’t very easy for an old man to know what to do, especially when one did not like to
beg. Yet how else could he keep alive?
105 Well, he thought, still staring at the picture. So that is my little friend. He put his face closer to the window
and looked into the gallery. On the walls he could see many other pictures and all seemed to be the work
of the same artist. There were a great number of people strolling around. Obviously it was a special exhibition.
On a sudden impulse, Drioli turned, pushed open the door of the gallery and went in. It was a long
room with a thick wine-coloured carpet11, and by God how beautiful and warm it was! There were all these
110 people strolling about looking at the pictures, well-washed dignified people, each of whom held a catalogue
in the hand. He heard a voice beside him saying, “What is it you want?” Drioli stood still.
“If you please,” the man in a black suit was saying, “take yourself out of my gallery.”
“Am I not permitted to look at the pictures?” “I have asked you to leave.” Drioli stood his ground. " He felt
suddenly, overwhelmingly outraged. “Let us not have trouble,” the man was saying. “Come on now, this
115 way.” He put a fat white hand on Drioli’s arm and began to push him firmly to the door. That did it. “Take
your goddam hands off me!” Drioli shouted. His voice rang clear down the long gallery and all the heads
turned around as one - all the startled faces stared down the length of the room at the person who had
made this noise. The people stood still, watching the struggle. Their faces expressed only an interest, and
seemed to be saying. “It’s all right. There’s no danger to us. It's being taken care of.”
120 “I, too!” Drioli was shouting. “I, too, have a picture by this painter! He was my friend and I have a picture
which he gave me!” “He’s mad.” “Someone should call the police.”
With a twist of the body Drioli suddenly shook off the man and before anyone could stop him he was
running down the gallery shouting, “I’ll show you! I’ll show you! I’ll show you!” He flung off his overcoat,
then his jacket and shirt, and he turned so that his naked back was towards the people.
125 “There!” he cried, breathing quickly. “You see? There it is!”
There was a sudden absolute silence in the room, each person arrested in what he was doing, standing
motionless in a kind of shocked, uneasy surprise. They were staring at the tattooed picture. It was still
there, the colours as bright as ever. Somebody said, “My God, but it is!” “His early manner, yes?” “It is
fantastic, fantastic!” “And look, it is signed!” “Old one, when was this done?” “In 1913,” Drioli said, without
130 turning around. “In the autumn of 1913.” “Who taught Soutine to tattoo?” “I taught him.” “And the woman?”
“She was my wife.”
The gallery owner was pushing through the crowd towards Drioli. He was calm now, deadly serious,
making a smile with his mouth. “Monsieur,” he said, “I will buy it. I said I will buy it. Monsieur.” “How canyou
buy it?” Drioli asked softly. “I will give two hundred thousand francs for it.” “Don’t do it!” someone
135 murmured in the crowd. “It is worth twenty times as much.”
Drioli opened his mouth to speak. No words came, so he shut it; then he opened it again and said slowly,
“But how can I sell it?” He lifted his hands, let them drop helplessly to his sides. “Monsieur, how can I
possibly sell it?” All the sadness in the world was in his voice. “Yes!” they were saying in the crowd. “How
can he sell it? It is part of himself!” “Listen!” the dealer said, coming up close. “I will help you. I will make
140 you rich. Together we shall make some private arrangement over this picture, no?”
Drioli watched him with worried eyes. “But how can you buy it. Monsieur? What will you do with it when
you have bought it? Where will you keep it? Where will you keep it tonight? And where tomorrow?”
“Ah, where will I keep it? Yes, where will I keep it? Well, now ... It would seem,” he said, “that if I take the
picture, I take you also. That is a disadvantage. The picture itself is of no value until you are dead. How
145 old are you, my friend?” “Sixty-one.” “But you are perhaps not very healthy, no?” The dealer looked Drioli
up and down, slowly, like a farmer examining an old horse.
“I do not like this,” Drioli said moving away. “Quite honestly. Monsieur, I do not like it.” He moved straight
into the arms of a tall man who put out his hands and caught him gently by the shoulders.
“Listen, my friend,” the stranger said, still smiling. “Do you like to swim and to lie in the sun?”
150 Drioli looked up at him, rather startled. “Do you like fine food and red wine from the great chateaux of
Bordeaux?” “ The man was still smili

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เก่าเกินไปสำหรับงานประเภทอื่น ๆ ในความสิ้นหวัง เขาทำทางของเขากลับไปปารีส หวังมองสิ่งที่จะได้ง่ายในเมืองใหญ่ แต่พวกเขาไม่ได้และตอนนี้ หลังจากที่สงครามได้ผ่าน เขาครอบครองใช่หมายหรือพลังงานในการเริ่มต้นเล็ก ๆ ของเขาธุรกิจอีกครั้ง มันไม่ได้ง่ายสำหรับคนเก่าที่รู้สิ่งที่ควรทำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหนึ่งไม่ชอบการขอให้ แต่วิธีอื่นสามารถเขาให้มีชีวิตอยู่หรือไม่ดี 105 เขาคิด staring ยังคงภาพ เพื่อให้เป็นเพื่อนของฉันน้อย เขาใส่ใบหน้าของเขาใกล้หน้าต่างและมองลงในแกลเลอรี บนผนัง เขาสามารถเห็นรูปภาพอื่น ๆ มากมายและทั้งหมดดูเหมือน จะทำงานของศิลปินเดียวกัน มีจำนวนคนที่เดินดี แน่นอนมันเป็นนิทรรศการพิเศษที่เป็นแรงกระตุ้นอย่างฉับพลัน Drioli เปิด ผลักดันการเปิดประตูของแกลเลอรี และใน มันเป็นระยะยาวห้อง carpet11 สีไวน์ความหนา และโดยพระเจ้าอันอบอุ่นมัน มีทั้งหมดเหล่านี้110 คนเดินเกี่ยวกับการมองภาพ ล้างดีสง่างามคน ซึ่งแต่ละจัดการแคตตาล็อกในมือ เขาได้ยินเสียงข้าง ๆ เขาบอกว่า "มันต้องเป็นอะไร" Drioli อะไร ๆ''ถ้าคุณกรุณา ชายในชุดดำพูด "ขึ้นเองจากแกลอรี่ภาพ"":ฉันไม่สามารถดูรูปภาพ" "ฉันถามคุณ" Drioli ยืนพื้นดินของเขา "เขารู้สึกทันที ยักษ์กระทบ "เราไม่มีปัญหา พูดคนนี้ "มาในตอนนี้ นี้115 วิธี" เขาใส่มือขาวไขมันบนแขนของ Drioli และเริ่มที่จะผลักดันเขาให้แน่นไปประตู ที่ไม่ได้ "ใช้goddam มือออกฉัน" Drioli ตะโกน เสียงของเขารังใสลง gallery ยาวและหัวทั้งหมดเปิดรอบเป็นหนึ่ง - การจ้องมองใบหน้าสะดุ้งความยาวของห้องพักที่คนที่มีทำเสียงนี้ คนที่ยืนนิ่ง ดูการต่อสู้ ใบหน้าของพวกเขาสนใจเท่านั้น และดูเหมือน จะพูดว่า "มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ไม่มีอันตรายกับเราได้ มันจะได้รับการดูแล"120 ",เกินไป! " Drioli เสียตะโกน "ฉัน เกินไป มีรูปภาพจากจิตรกรนี้ เขาเป็นเพื่อนของฉัน และมีรูปภาพซึ่งเขาทำให้ฉัน" "เขาเป็นบ้า" "บุคคลควรเรียกตำรวจ"โดยการหมุนของร่างกาย Drioli ก็จับปิดคน และก่อนที่ทุกคนสามารถหยุดเขา เขาก็ทำงานลงในการตะโกนแกลเลอรี่ "ฉันจะแสดง ฉันจะแสดง ฉันจะแสดง" เขาโยนออกออกนอกของเขาแล้ว เสื้อของเขา และเสื้อ และเขาเปิดเพื่อให้เขาเปล่ากลับถูกต่อคน125 "นั่น" เขาร้องไห้ หายใจอย่างรวดเร็ว "คุณเห็นหรือไม่ มี"มีความสงัดฉับพลันในห้องพัก แต่ละคนที่ถูกจับกุมในสิ่งที่เขาทำ ยืนไม่เคลื่อนแบบแปลกใจตกใจ สบายใจ พวกเขาถูกจ้องมองที่ภาพใหญ่ ก็ยังคงมี สีสว่างเช่นเคย บางคนกล่าวว่า "พระเจ้า แต่มันเป็น" "เขาลักษณะต้น ใช่หรือไม่" "มันเป็นมหัศจรรย์ ยอดเยี่ยม" "และดู มันจะลงได้" "คนเก่า เมื่อนี้ทำ? " "ในปี 1913," Drioli กล่าวว่า ไม่ต้อง130 การเปิดรอบ "ในฤดูใบไม้ร่วงค.ศ. 1913" "สอน Soutine สักที่" "ฉันสอนเขา" "และผู้หญิง""เธอเป็นภรรยาของฉัน"เจ้าของแกลเลอรี่ถูกผลักผ่านฝูงชนต่อ Drioli เขาก็สงบตอนนี้ ร้าย แรง ร้ายแรงทำให้รอยยิ้มกับปากของเขา "Monsieur เขากล่าวว่า "ฉันจะซื้อ ฉันจะซื้อกล่าว Monsieur" "วิธี canyouหาซื้อได้" Drioli ถามเบา ๆ "ฉันจะให้สองแสนฟรังค์มัน" "อย่าทำมัน" คน135 murmured ในฝูงชน "มันเป็นมูลค่ายี่สิบครั้งเป็นมาก"Drioli เปิดปากของเขาพูด ไม่มา เพื่อให้เขาปิด แล้วเขาเปิดอีกครั้ง และกล่าวว่า ช้า"แต่ฉันจะขายมัน" เขายกมือของเขา ให้ปล่อยซมด้านของเขา "Monsieur สามารถอาจจะขายได้หรือไม่" ความเศร้าทั้งหมดในโลกเป็นในเสียงของเขา "ใช่" พวกเขาพูดในฝูงชน "วิธีการเขาสามารถขายได้ เป็นส่วนหนึ่งของตัวเอง" "ฟัง" ดีลเลอร์กล่าวว่า มาปิด "ฉันจะช่วยคุณ ผมจะทำให้140 คุณอุดมไปด้วย กันเราจะให้บางส่วนตัวผ่านภาพนี้ ไม่มี? "Drioli ดูเขากังวลตา "แต่คุณสามารถซื้อมัน Monsieur คุณจะทำอะไรกับมันเมื่อคุณซื้อมัน ที่ที่คุณจะให้มัน ที่คุณจะเก็บมันคืนนี้ และพรุ่งนี้""อา ที่จะเก็บได้หรือไม่ ใช่ ที่จะเก็บได้หรือไม่ ดี ตอนนี้... เหมือน เขากล่าวว่า, "ว่าถ้าเมื่อไหร่รูปภาพ พาคุณยัง ที่ไม่มีข้อเสีย รูปภาพตัวเองเป็นของไม่มีค่าจนกว่าคุณจะตาย วิธีอายุ 145 มี เพื่อนของฉัน" "หกสิบหนึ่ง" "แต่คุณอาจจะไม่สวยงาม ไม่" ตัวแทนจำหน่ายดู Drioliขึ้นและลง ช้า ๆ เช่นเกษตรกรตรวจสอบม้าตัวเก่า"ฉันไม่ชอบ Drioli กล่าวว่า ย้ายไป "ค่อนข้างตรงกัน Monsieur ผมไม่ชอบมัน" เขาย้ายไปตรงเป็นแขนของคนตัวสูงที่นำออกจากมือของเขา และเขาจับเบา ๆ จากไหล่"ฟัง เพื่อน กับคนแปลกหน้ากล่าวว่า ยัง ยิ้ม "คุณชอบว่ายน้ำ และนอนอาบแดดหรือไม่"150 Drioli มองขึ้นที่เขา การสะดุ้ง "คุณชอบอาหารรสเลิศและไวน์แดงจากซาตรีดีของบอร์โด" "คนมันยัง smili

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แก่เกินไปสำหรับชนิดอื่น ๆ ของการทำงาน ในความสิ้นคิดเขาทำทางของเขากลับไปยังกรุงปารีสหวังรางว่า
สิ่งที่จะได้ง่ายขึ้นในเมืองใหญ่ แต่พวกเขาไม่ได้.
และตอนนี้หลังจากสงครามได้มากกว่าเขามีทั้งวิธีการหรือพลังงานที่จะเริ่มต้นขึ้นเล็ก ๆ ของเขา
ธุรกิจอีกครั้ง มันไม่ได้เป็นเรื่องง่ายมากสำหรับคนเก่าที่จะรู้ว่าสิ่งที่ต้องทำโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหนึ่งไม่ชอบที่จะ
ขอ แต่วิธีการอื่นที่เขาจะให้มีชีวิตอยู่?
105 ดีที่เขาคิดว่ายังคงจ้องมองที่ภาพ เพื่อให้เป็นเพื่อนตัวน้อยของผม เขาใส่ใบหน้าของเขาใกล้ชิดกับหน้าต่าง
และมองเข้าไปในแกลเลอรี่ บนผนังเขาจะได้เห็นภาพอื่น ๆ อีกมากมายและทุกดูเหมือนจะเป็นงาน
ของศิลปินเดียวกัน มีอยู่เป็นจำนวนมากของคนที่เดินเล่นรอบ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นนิทรรศการพิเศษ.
ในแรงกระตุ้นอย่างฉับพลัน Drioli หันผลักเปิดประตูของแกลเลอรี่และไปใน. มันเป็นเวลานาน
ห้องพักที่มี carpet11 ไวน์สีหนาและโดยพระเจ้าวิธีการที่สวยงามและอบอุ่นมันเป็น! มีเหล่านี้ทั้งหมด
110 คนที่เดินเล่นเกี่ยวกับการมองภาพที่ดีล้างคนสง่างามแต่ละคนจัดแคตตาล็อก
ในมือ เขาได้ยินเสียงข้างเขาพูดว่า "มันคืออะไรที่คุณต้องการ?" Drioli ยังคงยืนนิ่ง.
"ถ้าคุณโปรด" ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำที่ถูกพูดว่า "เอาตัวเองออกจากแกลเลอรี่ของฉัน."
"ฉันไม่ได้รับอนุญาต มองไปที่ภาพได้หรือไม่ "" ผมได้ขอให้คุณออกจาก. "Drioli ยืนอยู่บนพื้น "เขารู้สึก
อย่างกระทันหันเจ็บแค้นอย่างท่วมท้น." เราไม่ได้มีปัญหา "ชายบอกว่า." มาตอนนี้
วิธีที่ 115. "เขาใส่มือสีขาวไขมันบนแขน Drioli และเริ่มที่จะผลักดันให้เขาแน่นไปที่ประตู . ที่ไม่ได้ "เอา
! มือ goddam ของคุณออกจากฉัน" Drioli ตะโกนเสียงของเขาดังขึ้นชัดเจนลงแกลเลอรี่ที่ยาวนานและทุกหัว.
หันไปรอบ ๆ เป็นหนึ่ง - ทั้งหมดใบหน้าตกใจจ้องไปตามความยาวของห้องพักที่บุคคลที่มี
ทำ เสียงนี้. คนยังคงยืนอยู่ที่ดูการต่อสู้. ใบหน้าของพวกเขาแสดงเพียงดอกเบี้ยและ
ดูเหมือนจะบอกว่า. "มันเป็นสิทธิทั้งหมด. มีอันตรายกับเราไม่ได้. จะได้รับการดูแล."
120 "ฉันด้วย!" Drioli ตะโกน ". ผมก็มีภาพโดยจิตรกรนี้! เขาเป็นเพื่อนของฉันและฉันมีภาพ
ที่เขาให้ฉัน!" "เขาเป็นคนบ้า." "ใครบางคนควรจะเรียกตำรวจ."
กับบิดของร่างกาย Drioli จู่ ๆ ก็ส่ายออกมนุษย์และก่อนใครสามารถหยุดเขาได้เขาได้รับการ
ทำงานลงตะโกนแกลเลอรี่ "ฉันจะแสดงให้คุณ! ฉันจะแสดงให้คุณ! ฉันจะแสดงให้คุณ!" เขาโยนออกจากเสื้อคลุมของเขา
แล้วแจ็คเก็ตของเขาและ เสื้อและเขาหันกลับมาเพื่อที่เปลือยเปล่าของเขาคือต่อคน.
125 "มี!" เขาร้องหายใจได้อย่างรวดเร็ว "คุณเห็น? มีมันเป็น! "
มีความเงียบฉับพลันแน่นอนในห้องพักแต่ละคนจับในสิ่งที่เขาทำยืนเป็น
นิ่งในชนิดของตกใจแปลกใจไม่สบายใจ พวกเขากำลังจ้องมองไปที่ภาพรอยสัก มันก็ยังคง
มีสีสดใสเท่าที่เคย ใครบางคนกล่าวว่า "พระเจ้าของฉัน แต่มันเป็น" "ลักษณะต้นของเขาใช่?" "มันเป็นเรื่อง
ที่ยอดเยี่ยมที่ยอดเยี่ยม!" "และดูว่ามันมีการลงนาม" "เก่าหนึ่งเมื่อได้รับการกระทำเช่นนี้?" "ใน 1913 "Drioli กล่าวโดยไม่ต้อง
130 หันกลับมา "ในฤดูใบไม้ร่วงปี 1913" "ใครสอน Soutine สัก?" "ผมสอนเขา." "และผู้หญิงคนนั้น?"
"เธอเป็นภรรยาของฉัน."
เจ้าของแกลเลอรี่ที่ได้รับการผลักดันผ่านฝูงชนที่มีต่อ Drioli เขาเป็นคนที่สงบตอนนี้ร้ายแรงร้ายแรง
ทำให้รอยยิ้มด้วยปากของเขา "นาย" เขากล่าวว่า "ผมจะซื้อมัน ผมบอกว่าผมจะซื้อมัน นาย. "" วิธี canyou
ซื้อได้หรือไม่ "Drioli ถามเบา ๆ "ฉันจะให้สองแสนฟรังก์สำหรับมัน." "อย่าทำมัน!" คน
135 บ่นอยู่ในฝูงชน "มันเป็นมูลค่ายี่สิบเท่า."
Drioli อ้าปากจะพูด ไม่มีคำพูดใดมาเพื่อให้เขาปิดมัน; แล้วเขาก็เปิดมันอีกครั้งและกล่าวว่าช้า
" แต่วิธีการที่ฉันสามารถขายมันได้หรือไม่" เขายกมือของเขาให้พวกเขาลดลงอย่างช่วยไม่ได้ไปที่ด้านข้างของเขา "นายฉันจะสามารถ
อาจจะขายหรือไม่" ทุกความโศกเศร้าในโลกอยู่ในเสียงของเขา "ใช่!" พวกเขาบอกว่าในฝูงชน "วิธีการ
ที่เขาสามารถขายมันได้หรือไม่ มันเป็นส่วนหนึ่งของตัวเอง! "" ฟัง! "ตัวแทนจำหน่ายดังกล่าวขึ้นมาใกล้ "ฉันจะช่วยให้คุณ. ฉันจะทำให้
140 คุณรวย ร่วมกันเราจะทำให้บางจัดส่วนตัวมากกว่าภาพนี้ไม่ได้หรือไม่ "
Drioli ดูเขาด้วยสายตาเป็นห่วง " แต่วิธีการที่คุณสามารถซื้อได้ นาย? คุณจะทำอะไรกับมันเมื่อ
คุณได้ซื้อมันได้หรือไม่ ที่คุณจะเก็บมันได้หรือไม่ ที่คุณจะให้มันคืนนี้? และสถานที่ในวันพรุ่งนี้? "
" อาที่ฉันจะให้มันได้หรือไม่ ใช่ที่ฉันจะให้มันได้หรือไม่ ดีตอนนี้ ... มันจะดูเหมือน "เขากล่าวว่า" ว่าถ้าผมเอา
ภาพผมพาคุณยัง นั่นคือข้อเสีย ภาพตัวเองเป็นของไม่มีค่าจนกว่าคุณจะตาย วิธี
145 คุณอายุเพื่อนของฉัน? "" หกสิบหนึ่ง. "" แต่คุณอาจจะไม่ดีต่อสุขภาพมากไม่? "เจ้ามือมอง Drioli
ขึ้นและลงอย่างช้า ๆ เหมือนเกษตรกรตรวจสอบม้าเก่า.
" ฉันทำไม่ได้ เช่นนี้ "Drioli กล่าวว่าการย้ายออกไป "ค่อนข้างตรงไปตรง นายผมไม่ชอบมัน. "เขาเดินตรง
เข้าไปในอ้อมแขนของชายร่างสูงที่ใส่ออกมือของเขาและจับเขาเบา ๆ โดยไหล่.
" ฟังเพื่อนของฉัน "คนแปลกหน้าดังกล่าวยังคงยิ้ม "คุณชอบที่จะว่ายน้ำและไปนอนในดวงอาทิตย์?"
150 Drioli เงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาตกใจค่อนข้าง "คุณชอบอาหารรสเลิศและไวน์แดงจาก Chateaux ที่ดีของ
บอร์โดซ์?" "ชายคนนั้นก็ยังคง smili