Frans Hals was a Dutch painter from

Frans Hals was a Dutch painter from the 17th century. Many art historians group him together with the school of Mannerism, which developed in the Italian Renaissance of the 16th century. Hals was a part of what is called the “Northern Renaissance.” Some mannerist works of art are not simply realistic; many of them are symbolic and allegorical. And, as many art historians note, Mannerism was transformed into Baroque art. One of the elements that remains in this transformation is the allegorical.

Hals’s work is often Realistic, but it often errs on the side of the allegorical. This allegorical dimension, however, is subtle. It’s not obvious. In fact, Hals work demands the viewer to pay close attention to subtle gestures, gazes, and movements within the frame (which oftentimes gesture to something hidden and obscure outside of the frame). The allusions they make suggest multiple meanings.

Hals is well known for his portraits of doctors, aristocrats, and leaders, but he is less known for his portraits of children, fools, and musicians. Going through many of these paintings, I found that Hals was more fascinated with the gestures of simple people than with aristocrats. Their gestures are the most suggestive and allegorical; these representations suggest a way of seeing that is based on allusion and movement.

To illustrate the contrast between his representations of aristocrats and simple folk, I’d like to first take a look at his most famous portrait; namely, of Rene Descartes. After doing this, I’d like to contrast this portrait to the portraits of a fool, a child, and a two child musicians.

In the portraits of many aristocrats and leaders, Hals portrays his subjects in the most serious ways. Their gestures are simple, their bodies are rigid, and their gazes are focused. They are in “possession of themselves.” They are men whose bodies are subject to their reasoning and to civility. Like those portraits, this portrait of Rene Descartes is of a man who is self-possessed. The subject looks directly at the viewer with a knowing look. However, the most interesting aspect of this painting is Descartes mouth. We are not sure if he is smiling or if he is indifferent. This ambiguous gesture of the father of Modern Philosophy is rich in implication. It suggests that he is friendly and a part of humanity; on the other hand, it suggests that he is indifferent to – and perhaps even fed up with – humanity. Perhaps he would rather be thinking than sitting in front of Frans Hals. After all, Descartes regarded the imagination as inferior to the intellect and associated it with the body and not the mind.

In contrast to this painting of Descartes, the gestural representations of fools, children, and children musicians are much more subtle and suggestive. I will take a look at a few to bring out this contrast.

Jester-with-a-Lute-Frans-Hals

When I was looking for a photo to append to my blog post on Charles Baudelaire’s “A Heroic Death” (which pits a fool against the Prince), I chose Frans Hals painting which the Louvre website calls a “Buffoon With a Lute.” I found that it nicely illustrated the allure of the fool (and his gambol with death) to which the narrator of the Baudelaire prose piece was drawn.

The Louvre, which owns this painting, estimates that it was made somewhere between 1623 and 1625.

I am struck by look and gesture of the Buffoon. His head is tilted to the side and he is looking askance at something we can’t see. His smile is also tilted. To add to the contrasts, one will notice that his hair is longer on one side and shorter on the other. The tilting of all these features complicates our reading of the Buffoon. To be sure, its hard to tell whether he is happy or wary of what he is doing and who he is playing for. I see this, specifically, in his smile. The fact that it is pulled up on the edge suggests that something is odd. In fact, I couldn’t help but sense that in the midst of his apparent joy there may be a feeling of terror. It seems as if the Buffoon is about to be killed or punished; but to mitigate the threat, he plays on and smiles toward the person (or people) outside the frame. He is tactful.

This gesture is complicated by the fact that this is not simply an absent-minded fool who lacks any sense of the world outside of him. He is innocent, a boy, and yet, he is a man facing something we can’t see, something outside the frame. His smile is cunning and responds to something real; unlike Descartes smile which seems to detest the real or only to deal with it as a matter of course. Since it deals with possible terror and is riddled with anxiety, this painting is more existential than the Descartes portrait, which is more about an intellectual attitude toward the world.

The buffoon’s face connotes subtlety, but his hands and the instrument connote neutrality. They are –so to speak – doing their own thing. It is as if his body, in a Cartesian sense, is on auto-pilot while his soul is caught between fear and joy.

Laughing-Child--1620-25-small

In this portrait of a child, the child is smiling, happy, and innocent. He is present to the painter. Unlike the portraits of Descartes and the Buffoon, the child is not judging the world or dealing with it in a tactful manner.

Boy-Playing-A-Violin-small

In contrast to this portrait is the painting of a “child playing the violin.” In this portrait, the subject is not present to the painter or viewer. He is absent-minded. His head is tilted, but his eyes look heavenward as he plays the violin. This contrasts greatly to the Buffoon whose eyes look to the side and smile is twisted. It also contrasts to the Descartes portrait since he, at the very least, is giving some attention to the painter (though perhaps against his ‘real’ interests).

This portrait is haunting in the sense that it seems as if he is about to put down the fiddle and ascend to heaven. The music, perhaps, is detaching him from the world. Perhaps he, unlike the Bufoon with the Lute, is the true fool. His gestures denote a total disregard for the eye looking upon him. Perhaps he is truly free of the gaze and the world.

Boy-holding-a-Flute-(Hearing)-small

The portrait of the “boy holding the flute” is very odd. Like the other paintings of musicians, he is also tilting his head and smiling. But in this portrait, he is looking directly at the viewer. Juxtaposed to the other paintings, the viewer is no longer thinking about who he or she is looking at or what the subject may be thinking as he plays music.

In this painting, the musician has stopped playing. He looks directly at you. There is something odd about this gaze. It acknowledges the gaze but responds to it in a way that is awkward. Its as if he has missed a social cue or two. Moreover, the flute he holds interrupts his smile. And this creates a kind of confusion in the viewer. To be sure, his smile is not perfect. It, too, is a bit askance. And the fact that he is a child doesn’t mitigate the sense of madness that this portrait conveys by way of subtle gestures.

What interests me most in these portraits is how Hals articulates the subtlety of gesture and its relationship to the world. As we have seen, from Descartes to the boy with the flute, Hals was interested in the different ways his subjects regarded the world. The difference between the Philosopher and the Bufoon, the child, and child musicians is telling. The question I have is what value do these gestures have for Hals. Did he have more respect for his aristocratic subjects or for his folkish and childish subjects? Did he value the theoretical bearing of Descartes more than the tactical bearing of the Bufoon or vice-versa?

These questions are relevant since I will be looking into the meaning of gesture in Walter Benjamin in forthcoming blog entries. For a painter like Hals and for a thinker like Benjamin, the gesture and its performance tell us a lot of things about the nature of what it means to have a relationship with the world. Benjamin, in his readings of Kafka, was interested in characters who (as schlemiels) had an odd relationship with the world. He focused on their gestures so as to convey (or even teach) this attentiveness to his readers. Like Hals, Benjamin does not evaluate these gestures so much as pay attention to them so as to understand their relationality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟรันส์ฮาลส์จิตรกรดัตช์จากศตวรรษที่ 17 นักประวัติศาสตร์ศิลปะในกลุ่มเขาพร้อมกับโรงเรียนของจริตนิยม ซึ่งพัฒนาขึ้นในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีของคริสต์ศตวรรษ 16 Hals เป็นส่วนหนึ่งของอะไรเรียกว่า "เหนือเรเนสซอง" ศิลปะ mannerist ทำงานบางอย่างไม่เพียงเป็นจริง หลายของพวกเขาเป็นสัญลักษณ์ และ allegorical ก เป็นนักประวัติศาสตร์ศิลปะหลายหมายเหตุ จริตนิยมถูกเปลี่ยนเป็นศิลปะบาโรก หนึ่งในองค์ประกอบที่อยู่ในนี้ได้ที่ allegoricalงานของ Hals เป็น Realistic แต่มักจะ errs ด้านของ allegorical ที่ ขนาดนี้ allegorical อย่างไรก็ตาม ได้อย่างลงตัว ไม่ชัดเจน ในความเป็นจริง Hals ทำงานต้องแสดงการใส่ใจกับรายละเอียด gazes ท่าทาง และการเคลื่อนไหวภายในเฟรม (ซึ่งอาจเกิดรูปแบบลายเส้นเพื่อบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ และบดบังนอกเฟรม) Allusions ที่พวกเขาได้แนะนำความหมายหลายHals เป็นที่รู้จักกันดีสำหรับภาพของแพทย์ aristocrats และผู้นำของเขา แต่เขาน้อยเป็นหนึ่งในภาพวาดของเด็ก คนโง่ และนักดนตรี จะผ่านหลายภาพวาดเหล่านี้ พบว่า Hals ตื่นตาตื่นใจกับท่าทางของคนง่ายกว่า aristocrats รูปแบบลายเส้นของพวกเขาจะถึงที่สุด และ allegorical นำเสนอเหล่านี้แนะนำเป็นเห็นว่าขึ้นอยู่กับการพูดและการเคลื่อนไหวเพื่อแสดงความแตกต่างระหว่างของเขาแทน aristocrats และพื้นบ้านอย่าง อยากจะดูภาพของเขามีชื่อเสียงมากที่สุด ของเรเน Descartes ได้แก่ หลังจากทำเช่นนี้ ฉันต้องการความคมชัดภาพนี้กับภาพของคนโง่ เด็ก และดนตรีสองในภาพหลาย aristocrats และผู้นำ Hals portrays เรื่องของเขาด้วยวิธีการร้ายแรงที่สุด รูปแบบลายเส้นของพวกเขาได้อย่าง ร่างกายแข็ง และ gazes ของพวกเขามีความสำคัญ อยู่ใน "ความครอบครองของตัวเอง" พวกเขาเป็นคนร่างกายจะขึ้นอยู่ กับเหตุผลของพวกเขา และมารยาท เช่นถ่ายภาพบุคคลเหล่านั้น นี้ภาพของ Descartes เรเนเป็นคนที่รับมอบด้วยตนเอง หัวข้อดูตรงที่ตัวแสดง มีลักษณะรู้ อย่างไรก็ตาม ด้านที่น่าสนใจของภาพวาดนี้เป็นปาก Descartes เราไม่แน่ใจว่า ถ้าเขายิ้ม หรือถ้าเขาสนใจ รูปแบบนี้ชัดเจนของบิดาของปรัชญาสมัยใหม่จะอุดมไปด้วยปริยาย แนะนำว่า เป็นมิตรและเป็นส่วนหนึ่งของมนุษย์ บนมืออื่น ๆ มันแนะนำว่า เขาจะสนใจไป – และบางทีแม้แต่เบื่อหน่าย – มนุษย์ บางทีเขาจะค่อนข้างจะคิดมากกว่า นั่งอยู่ด้านหน้าของฟรันส์ฮาลส์ หลังจากที่ทุก Descartes ว่าจินตนาการเป็นสติปัญญาด้อยกว่าบุรุษ และเกี่ยวข้องกับร่างกายและจิตใจไม่ตรงข้ามนี้จิตรกรรมของ Descartes แทน gestural ของนักดนตรีคนโง่ เด็ก และเด็กจะฉลาดมากขึ้น และชี้นำ จะดูกี่ให้ความคมชัดนี้Jester-with-a-Lute-Frans-Halsเมื่อฉันถูกมองหาภาพผนวกไปโพสต์ของฉันบล็อกในชาร์ลส์บอเดแลร์ "A งานกล้าตาย" (ซึ่งหลุมคนโง่กับเจ้าชาย), ฉันเลือกฟรันส์ฮาลส์จิตรกรรมที่ลูฟร์เว็บไซต์เรียกเป็น "Buffoon กับลูทเป็น" พบว่า มันอย่างดีพร้อมภาพการล่อใจคนโง่ (และ gambol ของเขากับความตาย) เพื่อที่ ของชิ้นส่วนร้อยแก้วบอเดแลร์ออกพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ซึ่งเป็นเจ้าของภาพวาดนี้ ประเมินว่า จะทำที่ใดที่หนึ่งระหว่างค.ศ. 1625 และสถาปนาฉันกำลังหลง โดยลักษณะและรูปแบบของการ Buffoon ยืดศีรษะไปด้านข้าง และเขากำลังมองขวับที่สิ่งที่เรามองไม่เห็น รอยยิ้มของเขายังยืด เพื่อเพิ่มการสัมผัส หนึ่งจะสังเกตเห็นว่า ผมของเขาสั้นลงอีก และอีกด้านหนึ่ง เอียงของคุณลักษณะเหล่านี้ complicates Buffoon การอ่านของเรา เพื่อให้แน่ใจ ความยากที่จะบอกว่า เขามีความสุข หรือระมัดระวังของเขาทำอะไรอยู่และเขาจะเล่น เห็นนี้ โดยเฉพาะ ในรอยยิ้มของเขา ความจริงที่ว่ามันถูกดึงริมแนะนำสิ่งแปลก ในความเป็นจริง ฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่า ในท่ามกลางเขาชัดเจนสุขมีอาจเป็นความรู้สึกของความหวาดกลัว ดูเหมือนว่า Buffoon กำลังจะถูกฆ่า หรือลง โทษ แต่การลดภัยคุกคามจาก เขาเล่นบน และรอยยิ้มคน (หรือคน) อยู่นอกเฟรม เขาเป็น tactfulรูปแบบนี้จะมีความซับซ้อนความจริงที่ว่า นี้ไม่ใช่เพียงการเคลิ้ม ๆ คนโง่ผู้ที่ไม่มีความรู้สึกใด ๆ ของโลกภายนอกเขา เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เด็กผู้ชาย ได้ เขาเป็นคนที่หันหน้าเข้าหาสิ่งที่เราไม่เห็น สิ่งที่อยู่นอกเฟรม รอยยิ้มของเขามีไหวพริบ และตอบเป็นจริง ต่างจาก Descartes ยิ้มที่น่าเกลียดมากจริง หรือเพียง เพื่อจัดการกับมันเป็นเรื่องปกติ เนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับการก่อการร้ายเป็นไปได้ และ riddled กับความวิตกกังวล ภาพวาดนี้เป็น existential มากขึ้นกว่าแนวตั้ง Descartes ซึ่งเพิ่มเติมเกี่ยวกับทัศนคติการทางปัญญาต่อโลกใบหน้าของ buffoon connotes ถึงความละเอียดอ่อน แต่มือของเขาและเครื่องมือการ connote ความเป็นกลาง พวกเขาได้ – เพื่อการพูด – ทำสิ่งที่ตนเอง ว่า ร่างกายของเขา ความรู้สึกคาร์ทีเซียน อยู่นำร่องอัตโนมัติในขณะที่วิญญาณของเขาถูกจับระหว่างความกลัวและความสุขได้หัวเราะ-เด็ก-1620-25-เล็กในภาพนี้ของเด็ก เด็กมีรอยยิ้ม ความสุข และบริสุทธิ์ เขาเป็นนักแสดง ซึ่งแตกต่างจากภาพของ Descartes และ Buffoon เด็กไม่ตัดสินโลก หรือจัดการกับมันอย่าง tactfulเด็กเล่น-A-ไวโอลินขนาดเล็กตรงข้ามภาพนี้เป็นภาพของการเป็น "เด็กเล่นไวโอลิน" ในภาพนี้ เรื่องไม่ได้ให้วาดหรือแสดง กำลังเคลิ้ม ๆ ยืดหัวของเขา แต่เขาตา heavenward เป็นเขาเล่นไวโอลิน นี้ความแตกต่างอย่างมากกับ Buffoon มีตาข้าง และบิดยิ้ม มันยังตัดในแนวตั้งของ Descartes เนื่องจากเขา อย่างน้อย ให้บางความสนใจนัก (แต่บางทีกับ 'จริง' ของเขาสนใจ)ภาพนี้เป็น haunting ในแง่ที่เหมือนว่า กำลังจะวางลงเทอโรซออีก และขึ้นไปสู่สวรรค์ เพลง บางที เป็น detaching เขาจากโลก บางทีเขา ซึ่งแตกต่างจาก Bufoon กับลูท ได้หลอกจริง รูปแบบลายเส้นของเขาแสดงแบบไม่สนใจผลรวมสำหรับตามองเขา บางทีเขาเป็นอิสระอย่างแท้จริงของโลกและสายตาBoy-holding-a-Flute-(Hearing)-smallภาพของการ "เด็กผู้ชายถือขลุ่ย"แปลกมากได้ อื่น ๆ ภาพวาดของนักดนตรี เช่นเขายังเป็นเอียงศีรษะ และยิ้ม แต่ในภาพนี้ เขาจะมองที่ตัวแสดงโดยตรง หรูหราอันน่าไปภาพวาดอื่น ๆ ตัวแสดงจะไม่คิดที่เขาหรือเธอจะมองหรือว่าเรื่องอาจจะคิด ตามที่เขาเล่นเพลงในภาพนี้ นักดนตรีได้หยุดเล่น เขามองดูโดยตรงที่คุณ มีสิ่งที่แปลกเกี่ยวกับสายตานี้ ยอมรับว่า สายตา แต่ตอบไปในทางที่ไม่สวยงาม มันเป็นถ้าเขาพลาดสัญลักษณ์ทางสังคมหรือสอง นอกจากนี้ ขลุ่ยเขาถือขัดจังหวะยิ้ม และนี้สร้างชนิดของความสับสนในการแสดง เพื่อให้แน่ใจ รอยยิ้มของเขาไม่สมบูรณ์ เกินไป เป็นบิตขวับ และความจริงที่ว่า เขาเป็นเด็กไม่บรรเทาความบ้าที่ภาพนี้ต้องสื่อโดยใช้รูปแบบลายเส้นละเอียดสนใจฉันมากที่สุดในภาพเหล่านี้เป็นวิธี Hals articulates ถึงความละเอียดอ่อนของรูปแบบและความสัมพันธ์ของโลก เราได้เห็น จาก Descartes ไปบอยกับฟลูต Hals เกิดความสนใจในหลาย ๆ เรื่องของเขาถือว่าโลก เป็นการบอกความแตกต่างระหว่างที่นักปราชญ์และนักดนตรี Bufoon รอง และเด็ก คำถามที่มีคือ อะไรค่าทำรูปแบบลายเส้นเหล่านี้มี Hals เขาไม่ได้เคารพเรื่องรูปของเขา หรือเรื่อง folkish และพูดแบบเด็กของเขา เขาได้ค่าเรืองทฤษฎีของ Descartes มากกว่าปืนยุทธวิธีของ Bufoon หรือกลับคำถามเหล่านี้จะเกี่ยวข้องตั้งแต่ฉันจะมองเข้าไปในความหมายของรูปแบบลายเส้นใน Walter เบนจามินในรายการบล็อกหน้า จิตรกรเช่น Hals และ thinker เช่นเบนจามิน ประสิทธิภาพการทำงานและรูปแบบลายเส้นบอกสิ่งต่าง ๆ มากมายเกี่ยวกับธรรมชาติของความหมาย ของการมีความสัมพันธ์กับโลก เบนจามิน ในเขาอ่าน Kafka ไม่สนใจอักขระที่ (เป็น schlemiels) มีความสัมพันธ์แปลกกับโลก เขาเน้นในรูปแบบลายเส้นของพวกเขาเพื่อถ่ายทอด (หรือแม้แต่สอน) นี้นำมาเลี้ยงให้ผู้อ่านของเขา เช่น Hals เบนจามิน ไม่ประเมิน รูปแบบลายเส้นเหล่านี้ให้มากที่ใส่ไปเพื่อเข้าใจ relationality ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฟรันส์ ฮาลส์เป็นจิตรกรดัตช์จากศตวรรษที่ 17 นักประวัติศาสตร์ศิลปะหลายกลุ่มเขาร่วมกับโรงเรียนเฉพาะซึ่งพัฒนาขึ้นในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีในศตวรรษที่ 16 ฮาลส์เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เรียกว่า " ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาตอนเหนือ บางคนเลียนแบบผลงานศิลปะไม่ได้มีเหตุผลเพียง ; มากของพวกเขาเป็นสัญลักษณ์และเปรียบเทียบ . และ หลาย นักประวัติศาสตร์ศิลปะข้อความติดปากกลายเป็นบาร็อคศิลปะ หนึ่งในองค์ประกอบที่ยังคงอยู่ในแปลงนี้เป็นเปรียบเทียบ

ลส์ทำงานมักจะมีเหตุผล แต่มันมักจะ errs บนด้านข้างของเปรียบเทียบ . มิติ , เปรียบเทียบนี้อย่างไรก็ตาม มีสีสัน มันไม่ได้ชัดเจน ในความเป็นจริง , ลส์ทํางานของผู้ชมให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดเพื่อสีสันแห่งการแสดง ,และการเคลื่อนไหวภายในกรอบ ( ซึ่งบ่อยครั้งที่สัญญาณบางอย่างซ่อนและปิดบังนอกกรอบ ) การอธิฐานให้พวกเขาแนะนำหลายอย่าง

ลส์เป็นที่รู้จักกันดีของเขาภาพวาดของแพทย์ ขุนนางและผู้นำ แต่เขารู้จักน้อยลง เพราะภาพของเด็ก โง่ และนักดนตรี จะผ่านจำนวนมากของภาพวาดเหล่านี้ฉันพบว่าคอเป็นมากกว่าหลงใหลกับท่าทางของคนได้ง่าย กว่ากับขุนนาง ท่าทางของพวกเขาเป็นข้อเสนอที่สุดและเปรียบเทียบ ; เป็นตัวแทนเหล่านี้ขอแนะนำ วิธีดูว่าเป็นตามคำกล่าวอ้างและการเคลื่อนไหว

เพื่อแสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่างภาพตัวแทนของขุนนางและประชาชนของเขาได้ง่าย ก่อนอื่นผมขอใช้เวลาดูภาพที่มีชื่อเสียงที่สุดของเขา คือของ Rene Descartes . หลังจากทำแบบนี้ ผมชอบความคมชัดภาพนี้ภาพวาดของคนโง่ บุตร และสองนักแสดงเด็ก

ในรูปของขุนนางและผู้นำลส์แสดงวิชาของเขาในวิธีการที่ร้ายแรงที่สุด ท่าทางของพวกเขาเป็นง่าย ร่างกายของพวกเขาจะแข็ง และชื่นชอบของพวกเขาเน้น พวกเขาอยู่ใน " ความครอบครองของตนเอง" พวกเขาเป็นมนุษย์ที่มีร่างกายเป็นเรื่องของเหตุผลและความสุภาพ เหมือนภาพวาดเหล่านั้น นี้ภาพเหมือนของ Rene Descartes เป็นผู้ชายที่ตนเองเป็นเจ้าของ เรื่องดูโดยตรงที่ดูด้วยความรู้ดู ส่วนที่น่าสนใจที่สุดของภาพนี้คือปาก เดส์การ์ต . เราไม่แน่ใจว่าเขากำลังยิ้ม หรือถ้าเขาไม่แยแสท่าทางนี้คลุมเครือของบิดาแห่งปรัชญาสมัยใหม่ที่อุดมไปด้วยโดยปริยาย มันแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นมิตร และเป็นส่วนหนึ่งของมนุษยชาติ ; บนมืออื่น ๆ มันบ่งบอกว่าเขาไม่สนใจ ( และอาจจะเบื่อหน่ายและมนุษยชาติ บางทีเขาอาจจะคิดกว่านั่งอยู่ในด้านหน้าของวิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง . หลังจากทั้งหมดเดส์ถือว่าเป็นจินตนาการที่ด้อยกว่าและสติปัญญาที่เกี่ยวข้องกับร่างกายและจิตใจ

ในทางตรงกันข้ามกับภาพวาดของ Descartes , gestural เป็นตัวแทนของคน , เด็ก , และนักดนตรีเด็กมีมากขึ้นอย่างละเอียดและข้อเสนอแนะ . ผมจะดูที่ไม่กี่เพื่อให้ความคมชัดนี้ .



jester-with-a-lute-frans-halsเมื่อฉันกำลังมองหารูปต่อท้ายในการโพสต์บล็อกของฉันบนของชาร์ลส์โบดแลร์ " ความตายอย่างกล้าหาญ " ( ซึ่งหลุมโง่กับเจ้าชาย ) ผมเลือก วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง จิตรกรรม ซึ่งเว็บไซต์ลูฟเรียก " ตัวตลกกับพิณ " ฉันพบว่ามันอย่างดี ภาพประกอบ เสน่ห์ของคนโง่ ( แกมโบกับความตาย ) ซึ่งเล่าเรื่องของเด็กๆโบดแลร์งานประพันธ์ชิ้นวาด

ลูฟร์ซึ่งเป็นเจ้าของภาพนี้ ประเมินว่า มันถูกสร้างขึ้นระหว่าง ค.ศ. 1623 แล้ว 1272 .

ผมหลงโดยลักษณะและท่าทางของตัวตลก . ศีรษะของเขาเอียงไปข้าง และเขากำลังมองอย่างไม่ไว้ใจในสิ่งที่เราไม่สามารถมองเห็นได้ รอยยิ้มของเขาก็เอียง เพื่อเพิ่มความแตกต่าง จะสังเกตเห็นว่าเส้นผมของเขายาวด้านหนึ่งสั้น ๆการเอียงของคุณสมบัติทั้งหมดเหล่านี้มีความซับซ้อนการอ่านของตัวตลก . เพื่อให้แน่ใจว่า นั้นยากที่จะบอกได้ว่าเขามีความสุขหรือระมัดระวังในสิ่งที่เขาจะทำและที่เขาจะเล่นให้ ผมเห็นสิ่งนี้ โดยเฉพาะ ในรอยยิ้มของเขา ความจริงที่ว่ามันถูกดึงขึ้นบนขอบ ชี้ให้เห็นว่า บางอย่างมันแปลกๆ ในความเป็นจริงฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่าในท่ามกลางความสุขที่ชัดเจนของเขาอาจจะมีความรู้สึกของความหวาดกลัว ดูเหมือนตัวตลกกำลังจะถูกฆ่า หรือถูกลงโทษ แต่เพื่อลดภัยคุกคามที่เขาเล่น และรอยยิ้มสู่คน ( หรือคน ) นอกกรอบ

เขามีไหวพริบรูปแบบนี้มีความซับซ้อนโดยข้อเท็จจริงที่ว่านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่การเหม่อลอยโง่ที่ขาดสำนึกโลกภายนอกของเขา เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เป็นเด็กผู้ชาย แต่เขาเป็นคนที่เผชิญกับสิ่งที่เราไม่สามารถเห็นอะไรนอกกรอบ รอยยิ้มของเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และตอบสนองกับสิ่งที่จริง แตกต่างจากเดส์ยิ้มซึ่งดูเหมือนว่าจะเกลียดจริง หรือแค่จัดการกับมันเป็นเรื่องของหลักสูตรเนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับเป็นไปได้ ความหวาดกลัว และเต็มไปด้วยความกังวล ภาพนี้คือ existential มากกว่าภาพ Descartes ซึ่งเพิ่มเติมเกี่ยวกับสติปัญญา ทัศนคติต่อโลก

ตัวตลกหน้า connotes ความละเอียดอ่อน แต่มือและอุปกรณ์ที่ใช้ความเป็นกลาง พวกเขาจะช่วยให้พูดและทำเรื่องของตัวเอง มันเหมือนกับว่าร่างกายของเขาในของความรู้สึก