Genotoxicity is one of the most imp

Genotoxicity is one of the most important toxic endpoints in chemical toxicity testing and environmental risk assessment. The aim of this study was to evaluate the genotoxic potential of various environmental pollutants frequently found in aquatic environments and characterized by their endocrine disrupting activity. Monitoring of DNA damage was undertaken after in vivo exposures of the aquatic larvae of the midge Chironomus riparius, a model organism that represents an abundant and ecologically relevant macroinvertebrate, widely used in freshwater toxicology. DNA-induced damage, resulting in DNA fragmentation, was quantified by the comet assay after short (24 h) and long (96 h) exposures to different concentrations of the selected toxicants: bisphenol A (BPA), nonylphenol (NP), pentachlorophenol (PCP), tributyltin (TBT) and triclosan (TCS). All five compounds were found to have genotoxic activity as demonstrated by significant increases in all the comet parameters (%DNA in tail, tail length, tail moment and Olive tail moment) at all tested concentrations. Persistent exposure did not increase the extent of DNA damage, except for TCS at the highest concentration, but generally there was a reduction in DNA damage thought to be associated with the induction of the detoxification processes and repairing mechanisms. Comparative analysis showed differences in the genotoxic potential between the chemicals, as well as significant time and concentration-dependent variations, which most likely reflect differences in the ability to repair DNA damage under the different treatments. The present report demonstrates the sensitivity of the benthic larvae of C. riparius to these environmental genotoxins suggesting its potential as biomonitor organism in freshwater ecosystems. The results obtained about the DNA-damaging potential of these environmental pollutants reinforce the need for additional studies on the genotoxicity of endocrine active substances that, by linking genotoxic activity to other biological responses, could provide further understanding of adverse effects in aquatic environments.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Genotoxicity เป็นหนึ่งปลายทางพิษสำคัญที่สุดในการทดสอบความเป็นพิษของสารเคมีและการประเมินความเสี่ยงสิ่งแวดล้อม จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือการ ประเมินศักยภาพ genotoxic ของสารมลพิษสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ มักพบในสภาพแวดล้อมทางน้ำ และลักษณะของพวกเขาไร้ท่อควบกิจกรรม ตรวจสอบความเสียหายของดีเอ็นเอดำเนินหลังจากภาพของตัวอ่อนสัตว์น้ำของ midge Chironomus riparius สิ่งมีชีวิตจำลองที่แสดงถึงความอุดมสมบูรณ์ และเกี่ยวข้องอย่าง macroinvertebrate ใช้ในปลาพิษวิทยา ในสัตว์ทดลอง ดีเอ็นเอทำให้เกิดความเสียหาย เกิดการกระจายตัวของดีเอ็นเอ ถูก quantified โดยวิเคราะห์ดาวหางสั้น (24 ชม) และยาว (96 h) ถ่ายภาพกับความเข้มข้นแตกต่างกันของ toxicants เลือก: bisphenol A (BPA), nonylphenol (NP), pentachlorophenol (มา), tributyltin (TBT) และไทรโคลซาน (TCS) พบสารประกอบทั้งหมดห้ามีความเข้มข้นที่ทดสอบกิจกรรม genotoxic เท่าโดยเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของพารามิเตอร์ทั้งหมดดาวหาง (%ดีเอ็นเอในหาง หางยาว หางช่วงและช่วงหางมะกอก) แสงแบบถาวรได้เพิ่มขอบเขตความเสียหายของดีเอ็นเอ ยกเว้น TCS ที่ความเข้มข้นสูง แต่โดยทั่วไปมีลดความคิดที่จะเกี่ยวข้องกับการเหนี่ยวนำของกระบวนการล้างพิษและกลไกการซ่อมความเสียหายของดีเอ็นเอ วิเคราะห์เปรียบเทียบแสดงความแตกต่างใน genotoxic อาจเกิดขึ้นระหว่างสาร เคมี เป็นเวลาที่สำคัญ และรูป แบบขึ้นอยู่กับความเข้มข้น ซึ่งมักสะท้อนถึงความแตกต่างในความสามารถในการซ่อมแซมความเสียหายของดีเอ็นเอภายใต้การรักษาแตกต่างกัน รายงานนำเสนอแสดงให้เห็นถึงความไวของตัวอ่อนในธรรมชาติของ C. riparius จะ genotoxins สิ่งแวดล้อมเหล่านี้แนะนำศักยภาพเป็น biomonitor สิ่งมีชีวิตในระบบนิเวศน้ำจืด ผลได้รับเกี่ยวกับศักยภาพการทำลายดีเอ็นเอของสารมลพิษสิ่งแวดล้อมเหล่านี้เสริมต้องศึกษาเพิ่มเติมใน genotoxicity ของสารงานต่อมไร้ท่อที่ โดยการเชื่อมโยงกิจกรรม genotoxic ตอบสนองทางชีวภาพอื่น ๆ สามารถให้เพิ่มเติมความเข้าใจส่งผลในสภาพแวดล้อมทางน้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

genotoxicity เป็นหนึ่งในปลายทางที่เป็นพิษที่สำคัญที่สุดในการทดสอบความเป็นพิษของสารเคมีและการประเมินความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อม จุดมุ่งหมายของการศึกษาครั้งนี้เพื่อประเมินศักยภาพ genotoxic ของสารมลพิษสิ่งแวดล้อมต่างๆที่พบบ่อยในสภาพแวดล้อมที่น้ำและโดดเด่นด้วยกิจกรรมกระทบต่อมไร้ท่อของพวกเขา การตรวจสอบความเสียหายของดีเอ็นเอได้ดำเนินการหลังจากที่ความเสี่ยงในร่างกายของตัวอ่อนของสัตว์น้ำสัตว์เล็ก ๆ Chironomus riparius, สิ่งมีชีวิตรูปแบบที่แสดงถึงความอุดมสมบูรณ์ macroinvertebrate และมีความเกี่ยวข้องทางด้านนิเวศวิทยาที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในน้ำจืดพิษวิทยา เสียหายของดีเอ็นเอที่เกิดขึ้นส่งผลให้การกระจายตัวของดีเอ็นเอถูกวัดโดยการทดสอบหลังจากที่ดาวหางสั้น (24 ชั่วโมง) และระยะยาว (96 ชั่วโมง) ความเสี่ยงที่จะมีความเข้มข้นแตกต่างกันของสารพิษที่เลือก: Bisphenol A (BPA) nonylphenol (NP) pentachlorophenol ( PCP) tributyltin (TBT) และ Triclosan (TCS) ทั้งห้าสารประกอบที่พบว่ามีกิจกรรม genotoxic เป็นแสดงให้เห็นถึงการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในทุกพารามิเตอร์ดาวหาง (DNA% ในหางความยาวหางหางช่วงเวลาและช่วงเวลาที่หางมะกอก) ที่ระดับความเข้มข้นที่ผ่านการทดสอบทั้งหมด การสัมผัสแบบถาวรไม่ได้เพิ่มขอบเขตของความเสียหายของดีเอ็นเอยกเว้น TCS ที่เข้มข้นสูงสุด แต่โดยทั่วไปมีการลดความเสียหายของดีเอ็นเอคิดว่าจะเชื่อมโยงกับการเหนี่ยวนำของกระบวนการล้างสารพิษและการซ่อมกลไก การวิเคราะห์เปรียบเทียบแสดงให้เห็นความแตกต่างในศักยภาพ genotoxic ระหว่างสารเคมีเช่นเดียวกับเวลาที่สำคัญและรูปแบบขึ้นอยู่กับความเข้มข้นซึ่งส่วนใหญ่จะสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างในความสามารถในการซ่อมแซมความเสียหายของดีเอ็นเอภายใต้การรักษาที่แตกต่างกัน รายงานในปัจจุบันแสดงให้เห็นถึงความไวของตัวอ่อนสัตว์หน้าดินซี riparius เพื่อ genotoxins สิ่งแวดล้อมเหล่านี้ชี้ให้เห็นศักยภาพที่แท้จริงของสิ่งมีชีวิตในระบบนิเวศ Biomonitor น้ำจืด ผลที่ได้รับเกี่ยวกับศักยภาพทำลายดีเอ็นเอของสารมลพิษสิ่งแวดล้อมเหล่านี้จำเป็นที่จะต้องเสริมสร้างการศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับพันธุกรรมของสารที่ใช้งานต่อมไร้ท่อที่โดยการเชื่อมโยงกิจกรรม genotoxic การตอบทางชีวภาพอื่น ๆ ที่สามารถให้ความเข้าใจต่อไปของผลกระทบในสภาพแวดล้อมทางน้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ว่าเป็นหนึ่งในปลายทางที่เป็นพิษที่สำคัญที่สุดในการทดสอบและการประเมินความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อม ความเป็นพิษของสารเคมี จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้เพื่อประเมินศักยภาพต่อยของมลพิษสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ พบบ่อยในสภาพแวดล้อมที่น้ำและลักษณะของต่อมไร้ท่อที่กระทบกับกิจกรรมการตรวจสอบความเสียหายของดีเอ็นเอในหลอดทดลอง ) หลังจากการเปิดรับของตัวอ่อนสัตว์น้ำของหนอนแดง riparius , รูปแบบสิ่งมีชีวิตที่เป็นมากมายและนิเวศวิทยาสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังหน้าดิน ที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในกลุ่มปลา ดีเอ็นเอเกิดความเสียหาย เป็นผลของดีเอ็นเอถูกวัดโดยดาวหางวิเคราะห์หลังสั้น ( 24 ชั่วโมง ) และระยะยาว ( 96 ชั่วโมง ) ชมระดับความเข้มข้นของสารพิษที่เลือก : บิสฟีนอลเอ ( BPA ) , โนนิลฟีนอล ( NP ) , เพนต้าคลอโรฟีนอล ( PCP ) , ไตรบิวทิลทิน ( TBT ) และไตรโคลซาน ( TCS ) ทั้งหมด 5 ชนิด พบว่ามีกิจกรรมต่อยเป็นแสดงโดยเพิ่มขึ้นอย่างมากในค่าทั้งหมดของดาวหาง ( % DNA ในหาง หาง ยาวช่วงเวลาขณะหางหางและมะกอก ) เลยทดสอบความเข้มข้น ถาวรเผยไม่เพิ่มขอบเขตของความเสียหายดีเอ็นเอ , ยกเว้นงานที่ความเข้มข้นสูงสุด แต่โดยทั่วไปมีการลดความเสียหายของดีเอ็นเอที่คิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับการทำงานของกระบวนการล้างพิษ และซ่อมเครื่องจักรการวิเคราะห์เปรียบเทียบพบความแตกต่างในศักยภาพต่อยระหว่างสารเคมี รวมทั้งเวลาที่สำคัญและขึ้นอยู่กับปริมาณการเปลี่ยนแปลง ซึ่งน่าจะสะท้อนถึงความแตกต่างในความสามารถในการซ่อมแซมความเสียหายของดีเอ็นเอในการรักษาที่แตกต่างกัน รายงานปัจจุบันแสดงให้เห็นถึงความอ่อนไหวของตัวอ่อนสัตว์ของriparius เหล่านี้สิ่งแวดล้อม genotoxins แนะนำศักยภาพของการเป็นดัชนีทางชีวภาพสิ่งมีชีวิตในระบบนิเวศน้ำจืด . ผลลัพธ์ที่ได้เกี่ยวกับ ดีเอ็นเอ ทำลายศักยภาพของมลพิษสิ่งแวดล้อมเหล่านี้ ผู้ต้องการศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับก่อของระบบต่อมไร้ท่อออกฤทธิ์ โดยการเชื่อมโยงกิจกรรมต่อยเพื่อการตอบสนองทางชีวภาพอื่น ๆสามารถให้ความเข้าใจต่อผลกระทบในสภาพแวดล้อมทางน้ำ