Interestingly,quinoa and amaranth s

Interestingly,quinoa and amaranth seeds are consumed in the same way as cereals and, as previously mentioned, they have comparable dietary fibre contents, however, the monosaccharide composition of quinoa and amaranth indicates that these IDFs does not contain xylans as found in cereals, and, instead, resemble that of tissues from fruits, vegetables, and leguminous seeds. An important difference between these pseudocereals and fruits and vegetables is that dietary fibre in pseudocereal seeds is dehydrated as opposed to the hydrated tissues from fruits and vegetables. Fruits and vegetables
are usually consumed in a state, in which the tissues are characterised by high water content and low amounts of lignin (Eastwood, 1992), which helps explain their lower dietary fibre contents (Johnson & Southgate, 1994). The dietary fibre content of fruits and vegetables ranges from 1.5–2.5 g/100 g of dry weight (Marlett & Vollendorf, 1993; Selvendran & Robertson, 1994). This is considerably lower than the sources of dietary fibre studied here which contained between 9 and 12 g/100 g of dry weight (Fig. 2).Although the monosaccharide compositions of dietary fibres from the pseudocereals and those from fruits, vegetables and leguminous seeds appear to be similar, the morphological differences between the types of tissues that constitute dietary fibre may be an indication that the structural features of the component polymers and the interactions among them will vary

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นเรื่องน่าสนใจ ทองทารีสอร์ทและ quinoa เมล็ดจะถูกใช้ในลักษณะเดียวกับธัญพืช และ กล่าวว่า ก่อนหน้านี้ มีเนื้อหาเทียบเท่าเส้นใยอาหาร อย่างไรก็ตาม ส่วนประกอบ monosaccharide quinoa และทองทารีสอร์ทบ่งชี้ว่า IDFs เหล่านี้ไม่ประกอบด้วย xylans เป็นพบในธัญพืช และ แทน มีลักษณะของเนื้อเยื่อ จากผลไม้ ผัก เมล็ด leguminous ความแตกต่างระหว่างเหล่านี้ pseudocereals และผลไม้ และผักเป็นที่เส้นใยอาหารในเมล็ดคืออบแห้งตรงข้ามกับเนื้อเยื่อผลิตภัณฑ์จากผักและผลไม้ pseudocereal ผักและผลไม้
มักจะถูกใช้ในสถานะ ซึ่งโรคเนื้อเยื่อ โดยน้ำเนื้อหา และต่ำจำนวน lignin (อีสต์วูด 1992), ซึ่งช่วยอธิบายเนื้อหาเส้นใยอาหารต่ำ (Johnson & Southgate, 1994) เนื้อหากากใยของผักและผลไม้ช่วงจาก 1.5-2.5 กรัม/100 กรัมของน้ำหนักแห้ง (Marlett & Vollendorf, 1993 Selvendran &โรเบิร์ตสัน 1994) นี่คือต่ำมากกว่าศึกษาแหล่งมาของเส้นใยอาหารที่นี่ซึ่งอยู่ระหว่าง 9 และ 12 กรัม/100 กรัมของน้ำหนักแห้ง (Fig. 2)แม้ว่าองค์ monosaccharide จากผลไม้ ผัก และเมล็ดพืช leguminous และใยอาหารจาก pseudocereals ที่ปรากฏจะคล้ายกัน ความแตกต่างของระหว่างชนิดของเนื้อเยื่อที่เป็นเส้นใยอาหารอาจบ่งชี้ว่าคุณลักษณะโครงสร้างของโพลิเมอร์คอมโพเนนต์และการโต้ตอบระหว่างกันจะแตกต่างกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่น่าสนใจ quinoa และผักโขมเมล็ดมีการบริโภคในลักษณะเดียวกับธัญพืชและตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้พวกเขามีเนื้อหาเส้นใยอาหารที่สามารถเทียบเคียงได้ แต่องค์ประกอบโมโนแซ็กคาไรด์ของ quinoa และผักโขมบ่งชี้ว่า IDFS เหล่านี้ไม่ได้มีการ xylans ที่พบในธัญพืชและ แทนคล้ายกับที่ของเนื้อเยื่อจากผักผลไม้และเมล็ดพืชตระกูลถั่ว ความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง pseudocereals เหล่านี้และผักและผลไม้ที่มีเส้นใยอาหารในเมล็ด pseudocereal จะถูกคายน้ำเมื่อเทียบกับเนื้อเยื่อไฮเดรทจากผักและผลไม้ ผักและผลไม้
มักจะมีการบริโภคในรัฐซึ่งในเนื้อเยื่อที่โดดเด่นด้วยปริมาณน้ำสูงและจำนวนเงินที่ต่ำของลิกนิน (อีสต์วู้ด, 1992) ซึ่งจะช่วยอธิบายเนื้อหาที่ต่ำกว่าใยอาหารของพวกเขา (จอห์นสันและเกท, 1994) ปริมาณใยอาหารจากผักและผลไม้ช่วง 1.5-2.5 กรัม / 100 กรัมของน้ำหนักแห้ง (Marlett และ Vollendorf 1993; Selvendran และโรเบิร์ต, 1994) นี้เป็นอย่างมากต่ำกว่าแหล่งที่มาของเส้นใยอาหารที่นี่มีการศึกษาที่มีอยู่ระหว่าง 9 และ 12 กรัม / 100 กรัมของน้ำหนักแห้ง (รูปที่ 2.) แม้ว่าองค์ประกอบโมโนแซ็กคาไรด์ของเส้นใยอาหารจาก pseudocereals และผู้ที่มาจากผักผลไม้และเมล็ดพืชตระกูลถั่ว ดูเหมือนจะเป็นที่คล้ายกันความแตกต่างระหว่างประเภทลักษณะทางสัณฐานวิทยาของเนื้อเยื่อที่เป็นเส้นใยอาหารอาจจะเป็นข้อบ่งชี้ว่าลักษณะโครงสร้างของโพลิเมอร์องค์ประกอบและปฏิสัมพันธ์ในหมู่พวกเขาจะแตกต่างกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

น่าสนใจ , quinoa และเมล็ดบานไม่รู้โรย จะใช้ในลักษณะเดียวกับธัญญาหารและตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้พวกเขาได้เทียบเท่าเส้นใยอาหารเนื้อหา อย่างไรก็ตาม สื่อองค์ประกอบของ quinoa และผักโขม ระบุว่า idfs เหล่านี้ไม่ได้มีไซแลนซ์ที่พบในธัญพืช และ แทน คล้ายกับว่าเนื้อเยื่อจาก ผัก ผลไม้ และเมล็ดพืช เชียงใหม่ .มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง pseudocereals เหล่านี้และผักและผลไม้มีเส้นใยอาหารในเมล็ดที่ pseudocereal เป็นแห้งเป็นนอกคอก hydrated เนื้อเยื่อจากผักและผลไม้ ผักและผลไม้มักจะบริโภค
ในรัฐซึ่งในเนื้อเยื่อมีลักษณะปริมาณน้ำสูงและต่ำปริมาณลิกนิน ( Eastwood , 1992 )ที่ช่วยอธิบายว่า ช่วงล่างใยอาหารเนื้อหา ( จอห์นสัน& Southgate , 1994 ) มีใยอาหารปริมาณของผักและผลไม้ในช่วง 1.5 – 2.5 กรัม / 100 กรัมน้ำหนักแห้ง ( มาร์ลิตต์& vollendorf , 1993 ; selvendran & โรเบิร์ตสัน , 1994 ) นี่มันต่ำกว่าแหล่งของใยอาหารเรียนที่นี่ซึ่งอยู่ระหว่าง 9 และ 12 กรัม / 100 กรัมน้ำหนักแห้ง ( รูปที่ 2 )แม้ว่าสื่อองค์ประกอบของใยอาหารจาก pseudocereals และจาก ผัก ผลไม้ และเมล็ดพืชเมล็ดพืชที่ปรากฏจะคล้ายคลึงกัน ความแตกต่างทางสัณฐานวิทยาระหว่างชนิดของ เนื้อเยื่อที่เป็นเส้นใยอาหารอาจเป็นข้อบ่งชี้ว่ามีโครงสร้างของส่วนประกอบพอลิเมอร์และการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะแตกต่างกัน