I had come from England to visit th

I had come from England to visit the little Welsh village of Pont Oddaith. wanted to write a story about Wales. One day Tomkins, the village innkeeper, suggested I walk up the mountain. The view was magnificent, he said I took Tomkins's suggestion. As I stood looking down from the mountaintop, I caught sight of a house at the head of the valley. It was the loneliest dwelling have ever seen. Not far from it stood a young girl I walked through the heather toward her. She was just the girl had pictured t myself as the heroine of my story. I had pencil sketches of her in my desk at home the same face, the same stormy eyes. Coming up, asked her the name of the place "Blaen-y-cwm," she said at last Do you live here asked She nodded "What's your name?" She drew a wild breath, then turned and ran. I went after her. As approached the house, a man came "Good morning," said out to meet me "Are you the father of the young lady I just spoke to? The man stared at me. "Did Mair speak to you?" "She did Why? Is that strange?" "It's unbelievable. She never goes near strangers. Come in," said the man We talked for a while. As I left, I met the girl again "I know you've come," she said. "But you never get me. Don't try to take me away again." She darted off l followed. What did she mean? She must have misunderstood. Perhaps she had taken me for someone else. I called. But she kept on running. Suddenly Ilost sight of her in a hollow. Dazed, I walked back down to the village Blaen-y-cwm' said Tomkins that night. "There's no place of that name in this area." The other men in the inn agreed with him. Just a minute said one old man at last. "Seems to me there used to be a Blaen- y-cwm. But it's been a ruin for years."
hardly slept that night. Mair was on my mind. I had never believed in love at first sight. But l was beginning to change my mind. The next morning took Tomkins with me to see Blaen-y-cwm. When we reached the place, pointed. "There it is, where I began. The house was nowhere to be seen. Where? asked Tomkins. didn't reply. Suddenly we heard a whistle. Iturned. There, leaning on a shepherd's crook, stood an old man. "Blaen-y-cwm?" said the shepherd. He pointed to a heap of stones. "That's where it was, years ago. My father used to tell an odd tale about it. A couple once lived there. They had one daughter. Now, what was her name...?" "Mair?" I said. "How did you know?" "Never mind," l answered. "A shy girl she was. Wild. Some English man came here and lost his head over her. He took her to London and married her. But the girl left him. She came all the way back home. The gentleman came after her. So the girl ran off across the heather, Away toward that hollow she ran. And there she vanished. She was never seen again. That must have been a hundred years A strange feeling crept over me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมได้มาจากอังกฤษไปยังน้อยเวลส์วิลเลจของสะพาน Oddaith อยากเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเวลส์ วันหนึ่ง Tomkins, innkeeper วิลเลจ แนะนำฉันเดินขึ้นภูเขา มุมมองสวยงาม เขากล่าวว่า ฉันเอาคำแนะนำของ Tomkins ที่ยืนมองลงจากตรงนี้ ฉันจับสายตาของบ้านในหุบเขา เคยเห็นอยู่อาศัย loneliest ได้ ไม่ไกลจากนั้นยืนสาวที่ฉันเดินผ่านเฮไปทางเธอ เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่มีภาพทีตัวเองเป็นนางเอกของเรื่องราว ฉันมีดินสอร่างของเธอในโต๊ะของฉันที่หน้าแรกหน้าเดียว ตาพายุเหมือนกัน มา ขอชื่อสถานที่ "Blaen-y-cwm เธอกล่าวว่า ในที่สุดทำสดที่นี่ถามคุณเธอ nodded อะไรคือชื่อของคุณ" เธอดึงลมป่า เปิด แล้ววิ่ง ฉันไปจากเธอ เป็นประดับบ้าน คนมา "สวัสดี ตอนเช้า ว่า ตรงกับฉัน"เป็นคุณพ่อของผู้หญิงสาวผมพูดเพื่อ คนจ้องไปที่ฉัน "ไม่ได้ Mair พูดกับคุณ" "เธอไม่ทำไม คือที่แปลก "ก็ไม่น่าเชื่อ เธอไม่เคยไปใกล้คนแปลกหน้า มา กล่าวว่า คนที่เราคุยกันในขณะนั้น ทันที ฉันได้พบเธออีกครั้ง "ฉันรู้ว่า คุณมา เธอกล่าว "แต่คุณไม่ได้รับฉัน ไม่ได้จะไปฉันอีก" เธอพุ่งตัวตามปิด l ตาม ไม่เธอหมายถึงอะไร เธอต้องมี misunderstood บางทีเธอก็ถ่ายฉันสำหรับใครบางคน ฉันเรียก แต่เธอยังคงทำงานอยู่ใน จู่ ๆ Ilost สายตาของเธอในโพรง งง ฉันเดินกลับไปยังหมู่บ้าน Blaen-y-cwm' Tomkins กล่าวว่า คืน "ได้ไม่ชื่อที่นี่" คนอื่น ๆ ในอินน์ตกลงกับเขา เดี๋ยวว่า คนหนึ่งในที่สุด "ดูเหมือนว่าฉัน มีใช้เป็น Blaen-y-cwm แต่มันได้ถูกทำลายในปีนี้" hardly slept that night. Mair was on my mind. I had never believed in love at first sight. But l was beginning to change my mind. The next morning took Tomkins with me to see Blaen-y-cwm. When we reached the place, pointed. "There it is, where I began. The house was nowhere to be seen. Where? asked Tomkins. didn't reply. Suddenly we heard a whistle. Iturned. There, leaning on a shepherd's crook, stood an old man. "Blaen-y-cwm?" said the shepherd. He pointed to a heap of stones. "That's where it was, years ago. My father used to tell an odd tale about it. A couple once lived there. They had one daughter. Now, what was her name...?" "Mair?" I said. "How did you know?" "Never mind," l answered. "A shy girl she was. Wild. Some English man came here and lost his head over her. He took her to London and married her. But the girl left him. She came all the way back home. The gentleman came after her. So the girl ran off across the heather, Away toward that hollow she ran. And there she vanished. She was never seen again. That must have been a hundred years A strange feeling crept over me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันได้มาจากประเทศอังกฤษเพื่อเยี่ยมชมหมู่บ้านชาวเวลส์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของ Pont Oddaith อยากจะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเวลส์ วันหนึ่งทอมคินส์เจ้าของโรงแรมหมู่บ้านแนะนำให้ผมเดินขึ้นไปบนภูเขา มุมมองที่งดงามเป็นเขากล่าวว่าฉันเอาข้อเสนอแนะของทอมคินส์ ขณะที่ผมยืนมองลงมาจากยอดเขาที่ผมจับสายตาของบ้านที่หัวของหุบเขา มันเป็นที่อยู่อาศัยเปล่าเปลี่ยวเคยเห็น ไม่ไกลจากมันยืนเป็นเด็กสาวผมเดินผ่านทุ่งหญ้าที่มีต่อเธอ เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่มีภาพทีตัวเองเป็นนางเอกของเรื่องของฉัน ผมมีภาพวาดดินสอของเธอในโต๊ะทำงานของฉันที่บ้านหน้าเหมือนกันตาพายุเดียวกัน ขึ้นมาถามเธอชื่อของสถานที่ "Blaen-Y-CWM" เธอกล่าวว่าที่ผ่านมาคุณอยู่ที่นี่ถามเธอพยักหน้า "ชื่อของคุณคืออะไร?" เธอดึงลมหายใจป่าจากนั้นก็หันและวิ่ง ฉันเดินตามหลังเธอ ขณะที่เดินเข้ามาในบ้านเป็นคนที่มา "อรุณสวัสดิ์" กล่าวว่าออกไปพบฉัน "คุณพ่อของหญิงสาวผมแค่พูดกับ? ผู้ชายคนนั้นจ้องมองมาที่ฉัน." แมร์ไม่พูดกับคุณ? "" เธอทำทำไม ? คือว่าแปลก? "" มันไม่น่าเชื่อ เธอไม่เคยไปใกล้คนแปลกหน้า มา "ชายคนดังกล่าวเราได้พูดคุยในขณะที่. ในฐานะที่ผมออกจากผมได้พบกับหญิงสาวอีกครั้ง" ฉันรู้ว่าคุณได้มา "เธอกล่าว." แต่คุณไม่เคยได้รับฉัน อย่าพยายามที่จะพาฉันออกไปอีกครั้ง ". เธอพุ่งออกตามลิตร. สิ่งที่เธอไม่หมายความว่าอย่างไรเธอจะต้องมีการเข้าใจผิด. บางทีเธอได้เอาฉันให้คนอื่น. ฉันเรียกว่า. แต่เธอเก็บไว้ในการทำงาน. ทันใดนั้นสายตา Ilost ของเธอ ในกลวง. มึนงงฉันเดินกลับลงไปยังหมู่บ้าน Blaen-Y-CWM 'ทอมคินส์กล่าวว่าในคืนนั้น. "มีสถานที่ที่ชื่อในพื้นที่นี้ไม่ได้." คนอื่น ๆ ในโรงแรมเห็นด้วยกับเขา. เพียงนาทีกล่าวว่า หนึ่งชายชราคนหนึ่งที่สุดท้าย. "ดูเหมือนว่าฉันมีเคยเป็น Blaen- y ที่ CWM แต่ก็ถูกทำลายสำหรับปี.
"แทบจะไม่ได้นอนหลับคืนนั้น. แมร์อยู่ในใจของฉัน. ฉันเชื่อว่าไม่เคยอยู่ในความรักตั้งแต่แรกเห็น. แต่ต่อลิตรเป็นจุดเริ่มต้นที่จะเปลี่ยนความคิดของฉัน. เช้าวันรุ่งขึ้นเอาทอมคินส์กับฉันไปดู Blaen- y ที่ CWM. เมื่อเรามาถึงสถานที่ที่ชี้ให้เห็น. "มีมันเป็นที่ฉันเริ่ม บ้านคือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็น ที่ไหน? ถามทอมคินส์ ไม่ได้ตอบ ทันใดนั้นเราได้ยินนกหวีด Iturned นั่นพิงข้อพับของคนเลี้ยงแกะที่ยืนอยู่คนเก่า "Blaen-Y-CWM?" กล่าวว่าคนเลี้ยงแกะ เขาชี้ไปที่กองหิน "นั่นคือสิ่งที่มันเป็นปีที่ผ่านมา. พ่อของฉันเคยบอกเรื่องแปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้. คู่ที่ครั้งหนึ่งเคยอาศัยอยู่ที่นั่น. พวกเขามีลูกสาวคนหนึ่ง. ตอนนี้สิ่งที่เป็นชื่อของเธอ ... ?" "แมร์?" ฉันพูดว่า. "คุณรู้ได้อย่างไร?" "ไม่เป็นไร" ลิตรตอบ "สาวขี้อายเธอเป็น. ป่า. บางคนที่ภาษาอังกฤษมาที่นี่และการสูญเสียหัวของเขาเธอ. เขาพาเธอไปลอนดอนและแต่งงานกับเธอ. แต่หญิงสาวที่ทิ้งเขา. เธอมาตลอดทางกลับบ้าน. สุภาพบุรุษมาหลังจากที่เธอ ดังนั้นหญิงสาววิ่งออกไปทั่วทุ่งหญ้าที่อยู่ห่างไปทางกลวงเธอวิ่งที่. และมีเธอหายไป. เธอก็ไม่เคยเห็นอีกครั้ง. ที่จะต้องได้รับร้อยปีความรู้สึกแปลกพุ่งมากกว่าฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันกลับมาจากอังกฤษ เพื่อเยี่ยมชมหมู่บ้านเล็กๆ ของปอง oddaith ชาวเวลส์ อยากเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเวลส์ วันหนึ่ง ทอมกิ้นส์ หมู่บ้านมีแต่แนะนำให้ผมเดินขึ้นภูเขา วิวที่งดงาม เขาบอกว่าผมเอาข้อเสนอแนะ ทอมกิ้นส์ ) ฉันยืนมองลงจากยอดเขา ผมเห็นบ้านที่หัวของหุบเขา มันคือบ้านที่เคยเห็นมันอยู่ไม่ไกลจากหญิงสาวที่ฉันเดินผ่านทุ่งหญ้าที่มีต่อเธอ เธอก็แค่สาวได้ภาพทีตัวเองเป็นนางเอกในเรื่องของผม ฉันมีดินสอวาดรูปเธอในโต๊ะที่บ้านหน้าเดียวกันพายุตา มาอัพ ถามเธอว่า ชื่อของ " blaen-y-cwm , " เธอกล่าวว่าเมื่อคุณอยู่ที่นี่ถาม เธอพยักหน้า " ชื่ออะไร ? " เธอวาดลมหายใจของป่าแล้วหันหนีไป ฉันไปตามหาเธอ เป็นเข้าหาบ้าน มีคนมา " อรุณสวัสดิ์ " กล่าวออกมาพบฉัน " คุณพ่อของลูกสาวฉันเพิ่งคุยกับ ? ผู้ชายที่จ้องฉัน ไม่สามารถพูดกับคุณ ? " เธอทำไม ? มันแปลกใช่มั้ย ? " มันเหลือเชื่อจริงๆ เธอไม่เคยเข้าใกล้คนแปลกหน้า เข้ามา " กล่าวว่า ผู้ชายที่เราคุยกันสักพัก เมื่อฉันจากไป ฉันเจอผู้หญิงอีก " ผมรู้ว่าคุณมา" เธอกล่าว แต่คุณไม่เคยให้ฉัน อย่าเอาฉันไปอีกครั้ง " เธอปิดฉันเคลื่อนไหวตาม เธอหมายถึงอะไรเหรอ ? เธอต้องเข้าใจอะไรผิดไป บางที เธออาจจะได้เอาฉันเป็นคนอื่น ฉันโทรมา แต่เธอเอาแต่วิ่ง ก็ ilost สายตาของเธอในกลวง งง ผมเดินกลับไปที่หมู่บ้าน blaen-y-cwm ' ทอมกิน คืนนั้น " ไม่มีสถานที่ที่ชื่อ ว่า ในพื้นที่นี้" คนอื่น ๆในโรงแรมที่เห็นด้วยกับเขา เพียงนาทีกล่าวว่าชายชราคนหนึ่งที่ล่าสุด " . ดูเหมือนว่าฉันมีการใช้เป็นด่วน - y-cwm . แต่มันถูกทำลายเพราะปี "
แทบจะนอนคืนนั้น แมร์ในใจของฉัน ผมไม่เคยเชื่อในรักแรกพบ แต่ฉันก็เริ่มจะเปลี่ยนใจ เช้าวันรุ่งขึ้นเอาทอมกินกับผมเห็น blaen-y-cwm . เมื่อถึงสถานที่ ชี้" นั่นไง ที่ฉันเริ่มต้น บ้านคือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็น ที่ไหน ? ถามทอมกิน . ไม่ตอบ ก็เราได้ยินเสียงนกหวีด iturned . มีพิงของคนเลี้ยงแกะข้อพับ ยืนชายชรา” blaen-y-cwm ? " กล่าวว่า เชพเพิร์ด เขาชี้ไปที่กองหิน " นั่นมันหลายปีมาแล้ว พ่อเคยบอกเรื่องแปลกเกี่ยวกับมัน คู่ที่เคยอยู่ตรงนั้น พวกเขามีลูกสาวคนหนึ่ง ตอนนี้อะไรคือชื่อของเธอ . . . . . ? " แมร์ " ? ฉันบอกว่า " . คุณรู้ได้อย่างไร ? " ไม่เป็นไร " ฉันตอบ " . สาวขี้อายเธอ . ป่า ภาษาอังกฤษบางคนมาที่นี่และสูญเสียหัวของเขามากกว่าเธอ เขาพาเธอไปลอนดอน และแต่งงานกับเธอ แต่ผู้หญิงที่ทิ้งเขาไป เธอกลับมาบ้าน เขามาหาเธอ ดังนั้นผู้หญิงที่วิ่งหนีไปทั่วทุ่งหญ้า ไปต่อที่กลวงที่เธอหนีไป แล้วหล่อนก็หายไป