Paragraph 3:Today, hill farmers in

Paragraph 3:
Today, hill farmers in Northern Thailand mainly grow cash crops such as rubber. In the past, however, many practiced swidden farming, which involved burning off forest to plant a wide variety of crops, then rotating to new forest lands after several years, when the current fields had been exhausted. According to anthropologists who have studied this, there were three main types of swiddening, which is also known as slash-and-burn farming or shifting cultivation. The first can be termed “integral” or “cyclical” swiddening (raj muunwian in Thai.) Here the village controlled how much land each family could cultivate. The system was stable and the villagers did not need to move or acquire new land. The second type, practiced by ethnic groups like the Hmong, was “pioneer” swiddening (raj luanlooj in Thai.) Here, individual families would cultivate as much land as they could manage, and after using it intensively would move to a new area with virgin forests. There was also a third type of swiddening, practiced mainly by ethnic Thai lowland farmers. These people were “partial” swiddeners, who cultivated hill land in addition to their paddy fields, because population growth had left little available land elsewhere. These people lacked the traditional knowledge needed to preserve swidden land. _________________________. For example, they would burn away large areas of forest or leave exhausted fields overgrown with cogon grass and other weeds. All in all, even though some methods of swiddening were more sustainable than others, the recent shift away from slash-and-burn farming is probably a good thing. This is because forest lands may be preserved to a greater extent now than in the past, when it was a widespread practice.
Choices:
a. Likewise, they lacked the technology needed to raise the productivity of their fields.
b. As a result, their style of exploiting the hill fields often damaged the environment.
c. Nevertheless, many were able to profit from this marginal land.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ย่อหน้าที่ 3:Today, hill farmers in Northern Thailand mainly grow cash crops such as rubber. In the past, however, many practiced swidden farming, which involved burning off forest to plant a wide variety of crops, then rotating to new forest lands after several years, when the current fields had been exhausted. According to anthropologists who have studied this, there were three main types of swiddening, which is also known as slash-and-burn farming or shifting cultivation. The first can be termed “integral” or “cyclical” swiddening (raj muunwian in Thai.) Here the village controlled how much land each family could cultivate. The system was stable and the villagers did not need to move or acquire new land. The second type, practiced by ethnic groups like the Hmong, was “pioneer” swiddening (raj luanlooj in Thai.) Here, individual families would cultivate as much land as they could manage, and after using it intensively would move to a new area with virgin forests. There was also a third type of swiddening, practiced mainly by ethnic Thai lowland farmers. These people were “partial” swiddeners, who cultivated hill land in addition to their paddy fields, because population growth had left little available land elsewhere. These people lacked the traditional knowledge needed to preserve swidden land. _________________________. For example, they would burn away large areas of forest or leave exhausted fields overgrown with cogon grass and other weeds. All in all, even though some methods of swiddening were more sustainable than others, the recent shift away from slash-and-burn farming is probably a good thing. This is because forest lands may be preserved to a greater extent now than in the past, when it was a widespread practice.Choices: a. Likewise, they lacked the technology needed to raise the productivity of their fields.b. As a result, their style of exploiting the hill fields often damaged the environment. c. Nevertheless, many were able to profit from this marginal land.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ย่อหน้าที่ 3:
วันนี้เกษตรกรเนินเขาในภาคเหนือของประเทศไทยส่วนใหญ่ปลูกพืชเงินสดเช่นยาง ในอดีตที่ผ่านมา แต่หลายฝึกทำไร่เลื่อนลอยที่เกี่ยวข้องกับการเผาไหม้ออกป่าไม้ที่จะปลูกความหลากหลายของพืชแล้วหมุนไปยังดินแดนป่าใหม่หลังจากหลายปีเมื่อสาขาในปัจจุบันที่ได้รับหมด ตามที่นักมานุษยวิทยาที่มีการศึกษานี้มีสามประเภทหลักของ swiddening ซึ่งเป็นที่รู้จักกันเฉือนและการเผาไหม้หรือการเพาะปลูกการเกษตรขยับ เป็นครั้งแรกที่สามารถเรียกว่า "หนึ่ง" หรือ "วัฏจักร" swiddening (raj muunwian ในไทย.) นี่คือหมู่บ้านควบคุมวิธีการที่ดินมากแต่ละครอบครัวจะปลูกฝัง ระบบมีเสถียรภาพและชาวบ้านไม่จำเป็นต้องย้ายหรือซื้อที่ดินใหม่ ประเภทที่สอง, การปฏิบัติโดยกลุ่มชาติพันธุ์เช่นม้งก็คือ "ผู้บุกเบิก" swiddening (raj luanlooj ในไทย.) ที่นี่บุคคลในครอบครัวจะปลูกฝังที่ดินมากที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถจัดการและหลังจากที่ใช้มันอย่างจะย้ายไปยังพื้นที่ใหม่ที่มี ป่าบริสุทธิ์ นอกจากนี้ยังมีชนิดที่สามของ swiddening ประสบการณ์โดยส่วนใหญ่เกษตรกรลุ่มชาติพันธุ์ไทย คนเหล่านี้เป็น "บางส่วน" swiddeners ที่เพาะปลูกที่ดินเนินเขานอกเหนือไปจากทุ่งนาของพวกเขาเพราะการเติบโตของประชากรได้ออกจากที่ดินที่มีเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อื่น ๆ คนเหล่านี้ขาดความรู้แบบดั้งเดิมที่จำเป็นในการรักษาที่ดินไร่เลื่อนลอย _________________________ ตัวอย่างเช่นพวกเขาจะเผาพื้นที่ขนาดใหญ่ออกไปจากป่าหรือปล่อยทุ่งหมดรกด้วยหญ้าคาและวัชพืชอื่น ๆ ทั้งหมดในทุกแม้ว่าวิธีการบางอย่างของ swiddening มีความยั่งยืนมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ การเปลี่ยนแปลงที่ผ่านมาออกไปจากการเฉือนและการเผาไหม้การเกษตรอาจจะเป็นสิ่งที่ดี เพราะนี่คือดินแดนป่าอาจถูกเก็บรักษาไว้ในระดับสูงในขณะนี้กว่าในอดีตที่ผ่านมาเมื่อมันเป็นเรื่องที่แพร่หลาย.
ทางเลือก:
ในทำนองเดียวกันพวกเขาขาดเทคโนโลยีที่จำเป็นในการเพิ่มผลผลิตของเขตข้อมูลของพวกเขา.
ข เป็นผลให้รูปแบบของการใช้ประโยชน์จากไร่มักจะเกิดความเสียหายต่อสิ่งแวดล้อม.
ค แต่หลายคนมีความสามารถในการทำกำไรจากที่ดินชายขอบนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ย่อหน้าที่ 3 :
วันนี้ เนินเขา เกษตรกรในภาคเหนือส่วนใหญ่ปลูกพืชเศรษฐกิจ เช่น ยางพารา ในอดีต อย่างไรก็ตาม หลายท่า ข่าวสารการเกษตรซึ่งเกี่ยวข้องกับการเผาไหม้ออกจากป่าเพื่อปลูกพืชที่หลากหลาย แล้วหมุน เพื่อดินแดนป่าใหม่ หลังจากหลายปี , เมื่อเขตข้อมูลปัจจุบันได้หมด ตามนักมานุษยวิทยาที่ศึกษานี้มีอยู่สามประเภทหลักของ swiddening ซึ่งเรียกว่าการตัดและเผาทำไร่ หรือการเพาะปลูกแบบย้ายที่ ครั้งแรกที่สามารถเรียกว่า " หนึ่ง " หรือ " วัฏจักร " swiddening ( ราจ muunwian ในไทย ที่นี่หมู่บ้านควบคุมที่ดินเท่าใดแต่ละครอบครัวจะปลูก ระบบมีเสถียรภาพและชาวบ้านไม่ต้องย้ายหรือซื้อที่ดินใหม่ . ประเภทที่สองปฏิบัติโดยกลุ่มชาติพันธุ์ เช่น ม้ง เป็น " ผู้บุกเบิก " swiddening ( ราจ luanlooj ในไทย ที่นี่ ครอบครัวของแต่ละบุคคล จะปลูกเป็นที่ดินมากที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถจัดการ และหลังจากที่ใช้มันและจะย้ายไปยังพื้นที่ใหม่ที่มีป่าบริสุทธิ์ มี 3 ประเภทของ swiddening ปฏิบัติส่วนใหญ่เป็นชาติพันธุ์ไทยที่ลุ่มเกษตรกร คนเหล่านี้คือ " swiddeners บางส่วน "ใครปลูก ดินเนินเขานอกจากนาข้าวของตนเอง เพราะการเติบโตของประชากรได้ทิ้งแผ่นดินเล็กน้อยมีที่อื่น คนเหล่านี้ขาดดั้งเดิมความรู้ที่จำเป็นเพื่อรักษาข่าวสารที่ดิน _________________________ . ตัวอย่างเช่น พวกเขาจะเผาผลาญพื้นที่ขนาดใหญ่ของป่าหรือทิ้งหมดทุ่งรกด้วยหญ้า Cogon และวัชพืชอื่น ๆ ทั้งหมดในทุกแม้ว่าบางวิธีการ swiddening มีความยั่งยืนมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆเปลี่ยนแปลงไปจากการตัดและเผาทำไร่นั้นอาจเป็นสิ่งที่ดี นี้เป็นเพราะดินแดนป่าอาจจะรักษาไว้ในขอบเขตที่มากขึ้นกว่าในอดีต เมื่อมีการปฏิบัติอย่างกว้างขวาง .
ตัวเลือก :
. อนึ่ง พวกเขาขาดเทคโนโลยีที่จำเป็นเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของเขตของตน .
b ผลลักษณะของการใช้ประโยชน์จากเนินเขาเขตมักจะทำลายสภาพแวดล้อมของพวกเขา
C . อย่างไรก็ตาม , หลายคนสามารถกำไรจากที่ดินนี้

ส่วน .