Breaking down the fences of the lar

Breaking down the fences of the large estates was not as difficult as fighting the technological packages of the transnationals," Huli recounts as he sits in his kitchen and pours hot water into the mate we share while his son romps around the house. He says the campesinos of Brazil's Landless Rural Workers' Movement (MST, for the Portuguese initials) dreamed for years of reclaiming their land, believing that it would solve all their problems: food for their children, a dignified life of hard work on the farm, education, health, and housing. However, the reality would prove much more difficult, for surprises they had never imagined lay ahead.

Huli Zang is part of one of the 376 families that make up the Filhos de Sepé (Sons of Sepé) settlement, a 6,000-hectare (23-square mile) municipality in Viamao, 40 kilometers (25 miles) from Porto Alegre, the capital of the southern state of Rio Grande do Sul. The settlement, established in February of 1999, is divided into four sectors where the land is organized into what the landless call an agrovila (agricultural village): the houses are grouped together in one area rather than on each campesino's parcel of land.

This arrangement ensures the houses, built solidly out of wood or brick, have access to electricity and potable water, with the byproduct that daily life for the campesinos is much like that of the average city-dweller. Huli's house has a gas stove as well as a wood stove, a refrigerator, television, and computer. There is a route connecting the housing area to the nearest town, Viamao, as well as the individual parcels, each one an average of 17 hectares.

The settlement sits next to a 2,500-hectare (10-square mile) wildlife refuge called Bañado dos Pachecos, home to thousands of species of birds, fish, and mammals. The area is irrigated by the surrounding marshland, which makes it suitable only for cultivating rice, although next to each house settlers have enough space to grow vegetables and fruit trees, and nearly everyone raises chickens and a milk cow or two. This allows some degree of self-sufficiency as far as food is concerned.

Within the settlement MST operates one of its Training Centers, which can house 120 people with its array of bedrooms, communal bathrooms, meeting rooms, Internet computer labs, and dining hall. During the month of August, some 80 activists from half a dozen countries participated in a seminar delivered each year by the Latin American Coordinating Agency of Campesino Organizations (CLOC). The 1,800-person village also has a school where 230 children attend.

Land and Rice

Before resettling to their current location, the landless campesinos lived for nearly four years alongside Brazil's highways in hovels made of black canvas, enduring extreme cold during the winter and suffocating temperatures in the summer. Negotiations with authorities gave them access to the land they live on now, which is the biggest settlement in the state. A testament to the settlers' will to create a new world for themselves, and not just have a strip of land to cultivate, is the fact that they decided to create an agrovila. Several settlements have built housing on each individual parcel of land, a choice that creates almost insurmountable political and social problems. Not only is it almost impossible to deliver water and electricity to all the inhabitants (due to large distances between houses), but community living is almost out of the question, thus heightening the campesinos' individualism and blocking any attempt to create a different type of society.

Any visitor that manages to arrive at an agrovila, with its simple, picturesque homes, sown plots of land, colorful flower arrangements, and domestic animals grazing and cackling in the sun, sees a bucolic setting, where everything runs smoothly. Nothing could be further from the truth. The Filhos de Sepé settlement faces its share of problems, mostly derived from the global crisis of the small farmer competing with the powerful expansion of agribusiness pushed by large multinational corporations.

One of the initial problems precipitates from the very choice to create an agrovila. Frequently, individual parcels end up far away from the housing areas, sometimes as much as 10-13 kilometers (6-8 miles). "This causes some families to quit farming altogether and instead lease their land to other settlements," says Huli, who doesn't shy away from questions. In order to address this problem facing the agrovila, over the last few years MST has implemented a new design for the settlements. Units consisting of 15 to 20 families are grouped together and the land is lined up in triangles with the vertex of each coming together in a central area. This way the homes are all near each other and the parcels of land are relatively close to the residential area. This of course reduces the density of the settlements from an average of 100 families to what has been termed a "housing nucleus," which does not exceed a total of 20 families.

But perhaps the gravest problem is their dependence on multinationals that impose a style of farming based on the heavy use of agricultural toxins. "Monsanto brings us technology packages, herbicides and pesticides, in other words poison, and then they supply the rice. Over the course of time, we went from depending on the landholding elite to depending on the multinationals that own the technology. We can only conclude that in spite of our efforts, we have not moved forward, that we struggled for years to be in a new state of dependence, and all the while we are poisoning our own families and the people who consume the rice we produce," say Huli.

A Struggle Without End

In order to escape these constraints, the settlers have opted for agroecology. In the settlement, 1,600 hectares (6 square miles) are farmed "conventionally" (that is to say, with pesticides), but after an intense internal debate, the community decided to have a small nucleus of families cultivate organic rice. Last year, 29 families cultivated 120 hectares (almost half a square mile) without chemicals and formed the Association of Rice and Fish Producers. Because they operate where there is an abundance of water, they have been able to produce fish, diversifying their production. That year, they produced 6,000 bags of organic rice and the production was sold for school lunches in the city of Viamao, governed by the Workers' Party. This year, 35 families are participating, and they are hoping to grow 150 hectares and produce 10,000 bags.
They have discovered that growing organic rice is not only profitable, but its productivity per acre is exactly double that of rice farmed with chemicals. They have recovered and implemented an old campesino tradition of preparing the land with ducks. "Ducks eat up all the herbs, clean the land much better than an agrochemical toxin could, and in addition they leave it fertilized with their waste. We leave the ducks there over a period of months and they do all the prep work. Later, when it is time to sow the rice, we remove them and either sell them or eat them," Huli relates with a huge smile. Farming organically gives them their own seeds and supplies, so to produce they don't depend on markets, and in addition they are improving the health of both the producers and the consumers.

Now, however, they face the problem of certification. In Brazil there are only three businesses that can certify organic origin, and they are all linked to multinationals. "Once more we are bumping into the same enemy," Huli continues. But what angers them the most is that the "certifier" will only visit the settlement once a year, charges them thousands of dollars, and does not inspect the cultivation process, a fact that allows any "organic" producer to use chemicals while still receiving the organic label. To address this unexpected problem, the movement is addressing the possibility of creating a "community certification" team, which would allow them to bypass dealing with the multinationals.

In addition, the settlers complain that the state and federal governments do not provide credits for agroecological production. In short, they face a whole chain of problems, and each time they overcome one, they run into a new problem that is ultimately the same: the control of large multinationals over agricultural technologies that allows them to exploit the campesinos. The development and control of new technologies by multinationals has made possible a new type of oppression. While the campesinos no longer lack the means of production, control over work schedules, and labor methods, the multinationals' dominance is of an "immaterial" sort, seated in the control over knowledge and the market in order to maximize profit accumulation. Huli explains how the price of rice continues to fall, so that 1,600 hectares of rice is not even enough for the settled campesinos to survive off the land.

Before leaving the settlement, we ask him what sources of income the Filhos de Sepé campesinos have. There are three: family vegetable gardens, rice, and work in neighboring municipalities, where the women are employed as cleaners and the men as construction workers. "What percentage of your income comes from these types of work?" we ask. Huli cannot avoid a look of sadness: "Unfortunately, the bulk of it comes from cleaning and construction. That's the way it is."

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบ่งกรอบของนิคมขนาดใหญ่ไม่ยากเช่นการต่อสู้แพ transnationals เทคโนโลยี ฮู recounts เขาอยู่ในห้องครัวของเขา และ pours อุ่นเป็นเมทเราใช้ร่วมกันในขณะที่ลูกชายของเขา romps รอบบ้าน เขากล่าวว่า campesinos ของการเคลื่อนไหวของบราซิล Landless ชนบทแรงงาน (MST สำหรับชื่อย่อโปรตุเกส) ฝันปีของ reclaiming ที่ดิน เชื่อว่า มันจะแก้ปัญหาทั้งหมด: อาหารสำหรับเด็ก ชีวิตทีทำงานหนักในฟาร์ม การศึกษา สุขภาพ และอยู่อาศัย อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงจะพิสูจน์ยากมาก ประหลาดใจสำหรับ พวกเขาก็ไม่นึกเลยว่าวางข้างหน้า

ฮูลิ Zang เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว 376 ที่สร้างการชำระเงิน Sepé de Filhos (บุตรของ Sepé) 6เทศบาล 000-hectare (สแควร์ 23 ไมล์) ใน Viamao, 40 กิโลเมตร (25 ไมล์) จากปอร์โตอเลเกร เมืองหลวงของรัฐริโอแกรนด์ใต้ทำเน การชำระเงิน กุมภาพันธ์ 2542 แบ่งออกเป็นสี่ภาคที่มีการจัดระเบียบที่ดินเป็นสิ่งที่ landless โทร agrovila การ (เกษตรหมู่บ้าน): บ้านด้วยกันเป็นกลุ่มบริเวณหนึ่ง มากกว่าของ campesino แต่ละหีบห่อของแผ่นดิน

จัดนี้ใจบ้าน สร้างขึ้นจากไม้หรืออิฐ สถานะมีถึงไฟฟ้าและดื่มน้ำ จิตสำนึกที่ชีวิต campesinos เป็นมากเช่นที่เมือง-dweller เฉลี่ย บ้านของฮูมีแก๊สเตาและเตาอบไม้ ตู้เย็น โทรทัศน์ และคอมพิวเตอร์ มีเส้นทางเชื่อมต่อพื้นที่อยู่อาศัยเมืองที่ใกล้ที่สุด Viamao รวมทั้งในแต่ละหีบ ห่อ แต่ละคนโดยเฉลี่ยของ 17 เฮคเตอร์

อยู่จ่ายติดสัตว์ป่า 2500-hectare (10 ตารางไมล์) เคยมาลี้ภัยที่เรียกว่า Bañado dos Pachecos บ้านพันพันธุ์นก ปลา และเลี้ยงลูกด้วยนม พื้นที่เป็นชลประทาน โดย marshland โดยรอบ ซึ่งทำให้เหมาะสำหรับการเพาะปลูกข้าว แม้อยู่บ้านตั้งถิ่นฐานมีพื้นที่ว่างพอให้ผักและผลไม้ต้นไม้ และเกือบทุกคนยกไก่ และวัวนม หรือสองเท่านั้น นี้ทำให้บางส่วนของปรัชญาเป็นที่เกี่ยวข้องอาหาร

ในการชำระเงิน MST ดำเนินงานของศูนย์ฝึกอบรม ซึ่งสามารถบ้าน 120 คนของห้องนอน หนึ่ง ห้องน้ำสาธารณะ ห้องประชุม แล็บคอมพิวเตอร์อินเตอร์เน็ต และรับ ในช่วงเดือนสิงหาคม นักเคลื่อนไหวบาง 80 จากหกครึ่งประเทศเข้าร่วมในงานสัมมนาที่จัดส่งแต่ละปีโดยริกาประสานงานหน่วยงานของ Campesino องค์กร (CLOC) หมู่บ้าน 1800 คนมีโรงเรียนที่เข้าร่วมเด็ก 230.

ข้าวและที่ดิน

ก่อนที่จะ resettling กับตำแหน่งปัจจุบัน landless campesinos อาศัยอยู่เกือบสี่ปีควบคู่ไปกับทางหลวงของประเทศบราซิลใน hovels ของผืนผ้าใบสีดำ ยืนยงเย็นมากในช่วงฤดูหนาว และ suffocating อุณหภูมิในฤดูร้อน เจรจากับหน่วยงานให้เข้าสู่ดินแดนที่พวกเขาอาศัยอยู่ในขณะนี้ ซึ่งเป็นการจ่ายเงินที่ใหญ่ที่สุดในรัฐนั้น ในการตั้งถิ่นฐานจะสร้างโลกใหม่ด้วยตนเอง และไม่เพียงแต่มีแถบของที่ดินในการเพาะปลูก คือ ความจริงที่ว่า พวกเขาตัดสินใจที่จะสร้าง agrovila การชำระเงินหลายได้สร้างหมู่บ้านจัดสรรในแต่ละหีบห่อแต่ละที่ดิน เลือกที่สร้างปัญหาทางการเมือง และสังคมเกือบ insurmountable ไม่เพียงแต่เป็นเกือบไปส่งน้ำและไฟฟ้าเพื่อคนทั้งหมด (เนื่องจากขนาดใหญ่ระยะทางระหว่างบ้าน), แต่ชุมชนที่อยู่อาศัยเป็นเกือบหมดคำถาม ท่าน campesinos' ปัจเจก และบล็อกเพื่อสร้างชนิดอื่นของสังคม

ผู้เยี่ยมชมที่ถึงที่ มีบ้านเรียบง่าย งดงาม agrovila การจัดการ หว่านผืนที่ดิน จัดดอกไม้หลากสี และสัตว์ในประเทศ grazing และ cackling ในดวงอาทิตย์ เห็น bucolic ที่ตั้ง ที่ทุกอย่างทำงานได้อย่างราบรื่น ไม่มีอะไรอาจจะหวความจริง การชำระเงิน Filhos de Sepé หันหน้าร่วมกันของปัญหา ส่วนใหญ่มาจากวิกฤตของเกษตรกรขนาดเล็กแข่งขันกับการขยายตัวที่มีประสิทธิภาพของเกษตรที่ผลักดัน โดยขนาดใหญ่ข้ามชาติองค์กร

หนึ่งของปัญหาการเริ่มต้น precipitates จากตัวเลือกที่มากจะสร้าง agrovila บ่อย หีบห่อแต่ละท้ายห่างจากพื้นที่อยู่อาศัย บางครั้งมากถึง 10-13 กิโลเมตร (ไมล์ 6-8) "นี้ทำให้บางครอบครัวเลิกเลี้ยงทั้งหมด และแทน เช่าที่ดินเพื่อจับคู่อื่น ๆ กล่าวว่า ฮู ที่ไม่อายจากคำถาม เพื่อปัญหานี้หัน agrovila เหนือสุด ไม่กี่ปี MST ได้ดำเนินการออกแบบใหม่สำหรับการชำระ มีการจัดกลุ่มหน่วยประกอบด้วย 15-20 ครอบครัวร่วมกัน และที่ดินจะตั้งเรียงรายในสามเหลี่ยมกับจุดยอดของแต่ละมาร่วมกันในพื้นที่ส่วนกลาง วิธีนี้บ้านอยู่ใกล้กัน และหีบห่อของแผ่นดินจะค่อนข้างใกล้เคียงกับพื้นที่อยู่อาศัย นี้แน่นอนช่วยลดความหนาแน่นของการจับคู่จากเฉลี่ยของครอบครัว 100 ให้อะไรได้ถูกเรียกว่า "บ้านนิวเคลียส"ซึ่งไม่เกินจำนวน 20 ครอบครัว

แต่บางทีปัญหาแล้วคือ บริษัทที่กำหนดลักษณะของการทำฟาร์มตามการใช้สารพิษทางการเกษตรอย่างหนัก ของพวกเขาพึ่งพา"Monsanto นำเราแพคเกจเทคโนโลยี สารเคมีกำจัดวัชพืช และสารกำจัดศัตรู พืช พิษในคำอื่น ๆ แล้ว พวกเขาจัดหาข้าว ในช่วงเวลา เราไปจากตามอี landholding จะขึ้นอยู่กับบริษัทที่เป็นเจ้าของเทคโนโลยี เราเพียงสามารถสรุปว่า แม้ความพยายามของเรา เรายังไม่ได้ย้ายไปข้างหน้า ว่า เราต่อสู้ปีในสถานะใหม่ของพึ่งพา และในขณะเรามีพิษของครอบครัวของเราเองและคนที่กินข้าวที่เราผลิต กล่าวว่า ฮู

A ต่อสู้ไม่จบ

เพื่อหลีกหนีข้อจำกัดเหล่านี้ มีเลือกตั้งถิ่นฐานสำหรับ agroecology ในการชำระเงิน 1600 เฮคเตอร์ (6 ตารางไมล์) เป็น farmed "ดี" (ที่จะพูด มียาฆ่าแมลง), แต่หลังจากการอภิปรายภายในรุนแรง ชุมชนตัดสินใจที่จะมีนิวเคลียสขนาดเล็กของครอบครัวปลูกข้าวอินทรีย์ ปี ครอบครัว 29 cultivated 120 เฮกเตอร์ (เกือบครึ่งหนึ่งตารางไมล์) โดยไม่มีสารเคมี และเกิดสมาคมข้าวและผลิตปลา เนื่องจากมีทำมีความอุดมสมบูรณ์ของน้ำ พวกเขาได้รับสามารถผลิตปลา ผลิตของพวกเขาอย่างนั้น ปี พวกเขาผลิต 6000 ถุงข้าวอินทรีย์ และการผลิตที่ขายสำหรับอาหารกลางวันโรงเรียนในเมือง Viamao ควบคุม โดยบุคคลของผู้ปฏิบัติงาน ปีนี้ 35 ครอบครัวมีส่วนร่วม และพวกเขาหวังที่จะเติบโตเฮกเตอร์ 150 และผลิต 10000 ถุง.
พวกเขาได้ค้นพบว่า ปลูกข้าวอินทรีย์ไม่มีกำไร แต่เป็นผลผลิตต่อเอเคอร์คู่ตรงที่ข้าว farmed กับสารเคมี พวกเขาได้กู้ และดำเนินการประเพณี campesino เก่าของเตรียมที่ดินกับเป็ด "เป็ดกินทั้งหมดสมุนไพร สะอาดแผ่นดินดีกว่าอาจมีสารพิษเคมีเกษตร และนอกจากนี้ พวกเขาปล่อยให้ปฏิสนธิ ด้วยเสีย เราปล่อยให้เป็ดมีช่วงระยะเวลาของเดือน และทำงานเป็นการเตรียมทั้งหมด ภายหลัง เมื่อถึงเวลาหว่านข้าว เราออก และอาจขาย หรือกินพวกเขา, "ฮูเกี่ยวข้องดีมาก เกษตร organically ให้ได้เมล็ดพันธุ์และอุปกรณ์ของตนเอง เพื่อให้ การผลิต ไม่ขึ้นอยู่กับตลาด และนอกจากนี้ พวกเขาจะปรับปรุงสุขภาพของทั้งผู้ผลิตและผู้บริโภค

ตอนนี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาเผชิญกับปัญหาของใบรับรอง ในบราซิล มีธุรกิจเพียงสามที่สามารถรับรองแหล่งกำเนิดสินค้าเกษตรอินทรีย์ และพวกเขาทั้งหมดเชื่อมโยงกับบริษัท "อีกครั้งหนึ่งเราอยู่โน่นชนศัตรูเดียวกัน ฮูยังคง แต่สิ่ง angers มากที่สุด ว่า "certifier" จะเท่าไปชำระเมื่อปี ค่าธรรมเนียมพันดอลลาร์ และตรวจสอบกระบวนการเพาะปลูก ความจริงที่ช่วยให้ผู้ผลิตใด ๆ "อินทรีย์" การใช้สารเคมีในขณะที่ยังคง ได้รับป้ายชื่ออินทรีย์ เพื่อแก้ไขปัญหานี้โดยไม่คาดคิด การเคลื่อนไหวกำลังแก้ปัญหาของการสร้างทีมงาน "ชุมชนรับรอง" ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาจัดการกับโดดข้าม

, ตั้งถิ่นฐานที่บ่นว่า รัฐและรัฐบาลกลางได้ให้เครดิตสำหรับการผลิต agroecological ในระยะสั้น พวกเขาเผชิญกับห่วงโซ่ทั้งหมดของปัญหา และแต่ละครั้งที่พวกเขาเอาชนะหนึ่ง พวกเขาพบปัญหาใหม่ที่สุดเหมือนกัน: การควบคุมของบริษัทใหญ่เกษตรเทคโนโลยีที่ช่วยให้พวกเขากดขี่ขูดรีด campesinos การพัฒนาและควบคุมเทคโนโลยีใหม่โดยบริษัทมีได้เป็นชนิดใหม่ของอธิปไตย ขณะ campesinos ไม่ขาดวิธีการผลิต ควบคุมการทำงาน และวิธีการแรงงาน ของบริษัทที่ครอบงำของจัดเรียง "immaterial" นั่งในควบคุมความรู้และการตลาดเพื่อเพิ่มกำไรสะสมได้ ฮูอธิบายว่า ราคาข้าวยังคงอยู่ ให้เฮคเตอร์ 1600 ของข้าวไม่พอแม้สำหรับ campesinos จ่ายเงินเพื่อความอยู่รอดจากแผ่นดิน

ก่อนการชำระเงิน เราถามเขาว่าแหล่งรายได้ campesinos Filhos de Sepé ได้ มีสาม: ครอบครัวสวนผัก ข้าว และทำงานใกล้เคียงอำเภอ ที่ทำงานผู้หญิงเป็นผู้ชายเป็นคนงานก่อสร้างและทำความสะอาด "เปอร์เซ็นต์ของรายได้ของคุณมาจากชนิดของงานเหล่านี้หรือไม่" เราถาม ฮูไม่มีลักษณะของความโศกเศร้า: "อับ จำนวนมากของมันมาจากการทำความสะอาดและก่อสร้าง ที่อยู่คือ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำลายรั้วของที่ดินขนาดใหญ่ก็ไม่ยากเท่าสู้กับชุดของเทคโนโลยี transnationals " Huli เล่าเป็นเขานั่งอยู่ในครัวของเขา และเทน้ำร้อนลงในคู่ที่เราใช้ในขณะที่ลูกชายของเขา romps รอบบ้าน เขาบอกว่า campesinos ของประเทศบราซิลตั้งอยู่ในชนบทของคนงานขบวนการ MST สำหรับโปรตุเกสชื่อย่อ ) ฝันสำหรับปี รักษาแผ่นดินเชื่อว่าจะแก้ปัญหาของพวกเขาทั้งหมด : อาหารสำหรับเด็ก เป็นชีวิตที่สง่างามของการทำงานหนักในไร่ , การศึกษา , สุขภาพ , ที่อยู่อาศัย อย่างไรก็ตาม ความจริงจะพิสูจน์ยากมาก สำหรับเซอร์ไพรส์ไม่เคยคิดวางข้างหน้า

Huli Zang เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแล้วว่าให้ขึ้น filhos เดอ ก.ย. 2554 ( บุตรชายของก.ย. é ) การชำระเงิน 6000 เฮกตาร์ ( 23 ไมล์ ) เทศบาล viamao 40 กิโลเมตร ( 25 ไมล์ ) จาก Porto Alegre , เมืองหลวงของภาคใต้รัฐริโอแกรนด์โดซูล การตั้งถิ่นฐาน , ก่อตั้งขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ของปี 1999 จะแบ่งออกเป็น 4 ภาค ที่ดินแบ่งเป็นสิ่งที่ไร้ที่ดินเรียก agrovila ( หมู่บ้านเกษตร ) :บ้านจะถูกจัดกลุ่มเข้าด้วยกันในพื้นที่มากกว่าใน campesino แต่ละแปลง

จัดนี้ทำให้บ้านที่สร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์จากไม้หรืออิฐ มีไฟฟ้าใช้ และดื่มน้ำ กับอาหารที่ชีวิตทุกวัน สำหรับ campesinos เป็นเหมือนที่ของผู้อยู่อาศัยในเมืองเฉลี่ย Huli บ้านมีเตาแก๊ส รวมทั้งไม้เตา , ตู้เย็น , โทรทัศน์ ,และคอมพิวเตอร์ มีเส้นทางเชื่อมต่อพื้นที่อยู่อาศัยในเมือง ใกล้ viamao ตลอดจนหีบห่อที่บุคคลแต่ละคน เฉลี่ยประมาณ 17 ไร่

ที่นั่งข้าง 2 , 500 เฮกตาร์ ( 10 ไมล์ ) ที่หลบภัยที่เรียกว่า BA 15 ชื่อดอส pachecos บ้านนับพันชนิดของนก ปลา และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม พื้นที่โดยรอบมีน้ำชื้นแฉะซึ่งทำให้มันเหมาะสำหรับการปลูกข้าว แต่ถัดจากแต่ละบ้านแห่งนี้มีพื้นที่เพียงพอที่จะปลูกผักและไม้ผล และเกือบทุกคนที่เลี้ยงไก่และวัวนม หรือ สอง นี้จะช่วยให้บางส่วนของตนเองเท่าที่อาหารเป็นกังวล

ภายในนิคม MST ดําเนินงานหนึ่งของศูนย์ฝึกอบรมของ บริษัท ซึ่งสามารถบ้าน 120 คนเป็นอาร์เรย์ของห้องนอนห้องน้ำ ห้องอาหาร ห้องประชุม ห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ อินเทอร์เน็ต และห้องอาหาร ในช่วงเดือน สิงหาคม มี 80 เรียกร้องจากประเทศครึ่งโหลเข้าร่วมสัมมนาส่งในแต่ละปีโดยละตินอเมริกันประสานงานหน่วยงานขององค์กร campesino ( ยิงปืน ) 1800 คน หมู่บ้าน ก็มีโรงเรียนที่ 230 คน เข้าร่วมงาน และ ข้าว



ที่ดินก่อน resettling ไปยังตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา campesinos ไม่มีที่ดินเป็นของตนเองอยู่เกือบสี่ปีร่วมกับบราซิลทางหลวงใน hovels ทำจากผ้าใบสีดำ ทนหนาวที่สุดในช่วงฤดูหนาว และหายใจไม่ออก อุณหภูมิในฤดูร้อน เจรจากับเจ้าหน้าที่ให้พวกเขาสามารถเข้าถึงที่ดินที่พวกเขาอยู่ในขณะนี้ ซึ่งเป็นชุมชนที่ใหญ่ที่สุดในรัฐเป็นเครื่องยืนยันถึงการจะสร้างโลกใหม่สำหรับตัวเอง , และไม่เพียง แต่จะเป็นแถบของที่ดินเพาะปลูก เป็นข้อเท็จจริงว่า พวกเขาตัดสินใจที่จะสร้าง agrovila . หลายคู่ได้สร้างที่อยู่อาศัยบนพัสดุแต่ละบุคคลของแผ่นดิน เป็นทางเลือกที่ก่อให้เกิดปัญหาทางสังคมและการเมืองเกือบจะผ่านไม่ได้ไม่เพียง แต่มันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะส่งน้ำและไฟฟ้าให้พลเมืองทั้งหมด ( เนื่องจากระยะทางขนาดใหญ่ระหว่างบ้าน ) แต่ชีวิตของชุมชนเป็นเกือบเป็นไปไม่ได้ ดังนั้น ด้วยการ campesinos ' ปัจเจกนิยมและปิดกั้นความพยายามใด ๆที่จะสร้างชนิดที่แตกต่างกันของสังคม

ผู้เยี่ยมชมใด ๆที่สามารถ agrovila มาถึง , กับง่าย , ภาพวาดบ้านหว่านในที่ดิน , การจัดดอกไม้และสัตว์แทะ และภายในประเทศแต่ในดวงอาทิตย์ เห็นบรรยากาศคนในครอบครัว แล้วทุกอย่างจะราบรื่น ไม่มีอะไรสามารถเพิ่มเติมจากความจริง การ filhos เดอ ก.ย. ) ที่หน้าหุ้นของปัญหาส่วนใหญ่เกิดจากวิกฤติของชาวนาเล็ก ๆการแข่งขันที่มีประสิทธิภาพ การขยายตัวของธุรกิจเกษตรผลักดันโดย บริษัท ข้ามชาติขนาดใหญ่ .

หนึ่งเริ่มต้นของตะกอนที่เกิดจากทางเลือกมากเพื่อสร้าง agrovila . บ่อย , พัสดุแต่ละสิ้นสุดขึ้นห่างจากบริเวณที่อยู่อาศัย กิโลเมตรบางครั้งเท่าที่ 10-13 ( 6-8 ไมล์ )" ทำให้บางครอบครัวต้องเลิกเลี้ยงทั้งหมด และเช่าที่ดินของตนแทนการชำระหนี้ อื่น ๆ , " กล่าวว่า Huli ที่ไม่อายห่างจากคำถาม เพื่อที่จะจัดการกับปัญหานี้ ซึ่ง agrovila กว่าไม่กี่ปีล่าสุด MST มีการดีไซน์ใหม่สำหรับการชำระหนี้ .หน่วยประกอบด้วย 15 – 20 ครอบครัวจะถูกจัดกลุ่มเข้าด้วยกัน และที่ดินอยู่เรียงรายขึ้นในรูปสามเหลี่ยมที่มีจุดยอดของแต่ละที่มารวมกันในพื้นที่ภาคกลาง แบบนี้บ้านจะอยู่ใกล้กัน และพัสดุของที่ดินค่อนข้างใกล้พื้นที่พักอาศัย นี้แน่นอนจะช่วยลดความหนาแน่นของการชำระหนี้จากเฉลี่ย 100 ครอบครัว สิ่งที่ได้รับการเรียกว่า " บ้านนิวเคลียส" ซึ่งไม่เกินทั้งหมด 20 ครอบครัว

แต่บางทีปัญหาที่ร้ายแรงที่สุด คือ การพึ่งพา บริษัท ข้ามชาติที่กำหนดลักษณะของฟาร์มขึ้นอยู่กับการใช้งานหนักของสารพิษทางการเกษตร” มอนซานโตมาแพคเกจเทคโนโลยีสารกำจัดวัชพืชและสารกำจัดศัตรูพืช ในคำอื่น ๆสารพิษ แล้วจึงใส่ข้าว ผ่านหลักสูตรของเวลาเราก็ขึ้นอยู่กับวิธีการยอดขึ้นอยู่กับ บริษัท ข้ามชาติที่เป็นเจ้าของเทคโนโลยี เราสามารถสรุปได้ว่าแม้ความพยายามของเรา เราได้ย้ายไปข้างหน้า เราต่อสู้เพื่อปีเพื่ออยู่ในสถานะใหม่ของการพึ่งพาและทั้งหมดในขณะที่เราวางยาครอบครัวของเราเอง และ คน ที่ กิน ข้าว เราผลิต " พูด Huli

การต่อสู้โดยไม่ต้องจบ

เพื่อที่จะหนีจากข้อจำกัดเหล่านี้ การได้เลือก agroecology . ในนิคม 1 , 600 ไร่ ( 7 ตารางไมล์ ) เป็นเพียงแค่ " โดยทั่วไป " ( กล่าวคือ มียาฆ่าแมลง ) แต่หลังจากการอภิปรายภายในแรงกล้า ชุมชนจึงต้องเป็นนิวเคลียสขนาดเล็กของครอบครัวปลูกข้าวอินทรีย์ เมื่อปีที่แล้ว29 ครอบครัวปลูก 120 ไร่ ( เกือบครึ่งตารางไมล์ ) ปราศจากสารเคมี และก่อตั้งสมาคมผู้ผลิตข้าว และปลา เพราะพวกเขาทำงานที่มีความอุดมสมบูรณ์ของน้ำที่พวกเขาได้รับสามารถที่จะผลิตปลาที่มีการผลิตของพวกเขา ปีนั้น พวกเขาผลิต 6 , 000 ถุง ข้าวอินทรีย์ และการผลิตถูกขายสำหรับอาหารกลางวันที่โรงเรียนในเมืองของ viamao ,ปกครองด้วยพรรคคนงาน ปีนี้ 35 ครอบครัวมีส่วนร่วมและพวกเขาหวังที่จะเติบโต 150 เฮกตาร์ และผลิต 10 , 000 ถุง
พวกเขาได้พบว่า การปลูกข้าวอินทรีย์ไม่เพียงไร แต่ผลผลิตต่อไร่ก็เป็นสองเท่าของข้าวที่ปลูกด้วยสารเคมี พวกเขามีการกู้คืนและดำเนินการประเพณี campesino เก่าของการเตรียมที่ดินกับเป็ด" เป็ดกินสมุนไพรทั้งหมด ล้างแผ่นดินดีกว่าเป็นสารเคมีพิษสามารถและนอกจากนี้พวกเขาปล่อยให้มันผสมกับของเสียของพวกเขา เราปล่อยให้เป็ดมันช่วงเดือน และพวกเขาทั้งหมด เตรียมงาน ต่อมา เมื่อถึงเวลาหว่านข้าว เราก็เอาพวกเขาและให้พวกเขาขายหรือกิน " Huli เกี่ยวข้องกับรอยยิ้ม .การเกษตรอินทรีย์ให้เมล็ดพันธุ์ของตนเอง และวัสดุ เพื่อที่จะผลิตพวกเขาไม่ได้ขึ้นอยู่กับตลาด และนอกจากนี้ จะปรับปรุงสุขภาพของทั้งผู้ผลิต และผู้บริโภค

ตอนนี้ แต่พวกเขาต้องเผชิญกับปัญหาของการรับรอง ในบราซิลมีเพียงสามธุรกิจที่สามารถรับรองผลิตภัณฑ์อินทรีย์และพวกเขาจะเชื่อมโยงกับ บริษัท ข้ามชาติ" เมื่อเราชนศัตรูเดียวกัน " Huli อย่างต่อเนื่อง แต่ที่โมโหเขามากที่สุดก็คือ " รับรอง " เท่านั้นเยี่ยมชมนิคมเมื่อปี ค่าใช้จ่ายหลายพันดอลลาร์และไม่ได้ตรวจสอบกระบวนการเพาะปลูก เป็นข้อเท็จจริงที่ช่วยให้ใด ๆ " อินทรีย์ " ผู้ผลิตต้องใช้สารเคมีอินทรีย์ในขณะที่ยังได้รับฉลาก กับปัญหาที่ไม่คาดคิดนี้การเคลื่อนไหวที่อยู่ในความเป็นไปได้ของการสร้างทีม " ชุมชนรับรอง " ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาเพื่อหลีกเลี่ยงการติดต่อกับ บริษัท ข้ามชาติ .

นอกจากนี้ สมาชิกบ่นว่ารัฐบาลของรัฐและรัฐบาลกลางไม่ได้ให้เครดิตสำหรับการผลิต agroecological . ในระยะสั้นที่พวกเขาเผชิญห่วงโซ่ทั้งหมดของปัญหา และแต่ละครั้งที่พวกเขาเอาชนะหนึ่งพวกเขาวิ่งเข้าไปในปัญหาใหม่ที่สุดเหมือนกัน : ควบคุมของ บริษัท ข้ามชาติขนาดใหญ่กว่าเกษตร เทคโนโลยีที่ช่วยให้พวกเขาใช้ประโยชน์จาก campesinos . การพัฒนาและการควบคุมของเทคโนโลยีใหม่โดย บริษัท ข้ามชาติทำให้เป็นไปได้ชนิดใหม่ของการกดขี่ ในขณะที่ campesinos ไม่ขาด หมายถึง การผลิต ควบคุมตารางการทำงานและวิธีการคลอดบริษัท ข้ามชาติ ' การปกครองของ " การเรียงลำดับไม่สำคัญ " นั่งควบคุมความรู้และตลาดเพื่อเพิ่มการสะสมกำไร Huli อธิบายว่า ราคาข้าวยังคงตกอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น 1600 ไร่ข้าวไม่เพียงพอสำหรับการตัดสิน campesinos เอาตัวรอดออกจากที่ดิน

ก่อนออกจากข้อตกลงเราถามมันว่า แหล่งที่มาของรายได้ filhos เดอ ก.ย. ) campesinos มี มี 3 : ครอบครัวผักสวน , ข้าว , และทำงานในเทศบาลที่อยู่ใกล้เคียงที่ผู้หญิงใช้เป็นน้ำยาทำความสะอาดและคนเป็นแรงงานก่อสร้าง” เปอร์เซ็นต์ของรายได้ของคุณมาจาก เหล่านี้ประเภทของงาน ? เราขอ Huli ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการดูเศร้า : " ขออภัยเป็นกลุ่มของมันมา จากการทำความสะอาด และก่อสร้าง มันเป็นอย่างนั้น . . . "