Independence is also a large part o

Independence is also a large part of who I am. I was only fourteen years old when I started my first job. At this young age, my parents had taught me the invaluable lesson that I would have to work for the things I want in life. The job was as a dishwasher.



I knew right away that washing dishes was not my favorite pastime. However, I am extremely glad I never gave up on that job. At the age of twenty-four, I am still an employee at the same restaurant that hired me over 9 years ago. Putting in hard work over the years allowed me to move up to all other positions at this restaurant, which has allowed me to put myself through university with no assistance. Independence is something I learned early. When the race begins, mile 1, you look around and see no one but yourself and your independence. Around the 7-mile marker, I was completely exhausted. I have never considered myself to be an athlete. All of a sudden, the thoughts of insecurity came rushing in. What am I doing here?" "Why am I doing this?" "I can't do this!!" I would often find myself second-guessing every move. My first year of university was one of the hardest years of my life. Instead of attending the university where all of my classmates and friends were going, I chose something completely different. The school I chose wasn't even in the same country! Driving myself across the border to a brand new city, where I knew absolutely no one,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นอิสระเป็นส่วนใหญ่ที่ผมยัง ผมเพียงสิบสี่ปีเมื่อผมเริ่มงานแรก ที่นี้เด็ก พ่อได้สอนบทเรียนล้ำค่าที่ผมจะต้องทำในสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต งานเป็นแบบเครื่องล้างจานได้


ผมรู้ทันทีว่า ล้างชามไม่งานอดิเรกโปรดของฉัน อย่างไรก็ตาม ฉันดีใจมากฉันไม่ได้งานนั้น อายุยี่สิบสี่ ฉันยังคงร้านเดียวกันที่จ้างฉันกว่า 9 ปีที่ผ่านมา ทำให้ในปีได้รับอนุญาตให้ย้ายขึ้นไปยังตำแหน่งอื่น ๆ ทั้งหมดที่ร้านอาหารนี้ ซึ่งได้รับอนุญาตให้ย้ายตัวเองผ่านทางมหาวิทยาลัย ด้วยความช่วยเหลือไม่ ทำงาน เป็นอิสระเป็นสิ่งที่ฉันเรียนรู้เร็ว เมื่อการแข่งขันเริ่มต้น ไมล์ 1 คุณดู และดูไม่มีใครแต่ตัวคุณเองและความเป็นอิสระของคุณ รอบเครื่องหมาย 7 ไมล์ ผมเหนื่อยอย่างสมบูรณ์ ฉันมีไม่เคยพิจารณาตัวเองให้ เป็นนักกีฬา จู่ ๆ ความคิดของความไม่มั่นคงมาวิ่งใน น.ผมทำอะไรที่นี่" "ทำไมฉันทำนี้หรือไม่" "ฉันไม่สามารถทำเช่นนี้!!" ฉันมักจะหาตัวเองสงสัยไป ปีแรกที่มหาวิทยาลัยเป็นปีที่ยากที่สุดของชีวิตอย่างใดอย่างหนึ่ง แทนที่จะเข้ามหาวิทยาลัยที่จะทั้งหมดของเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนของฉัน ฉันเลือกสิ่งที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง โรงเรียนที่ฉันเลือกไม่ได้แม้แต่ในประเทศเดียวกัน ขับรถตัวเองข้ามชายแดนการเมืองใหม่ ที่ฉันรู้ไม่กลัวใคร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อิสรภาพยังเป็นส่วนใหญ่ของผมเป็นใคร ฉันเป็นเพียงสิบสี่ปีเมื่อผมเริ่มงานแรกของฉัน ในวัยเด็กนี้พ่อแม่ของฉันได้สอนฉันบทเรียนล้ำค่าที่ผมจะต้องทำงานให้กับสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต งานเป็นเครื่องล้างจานที่ฉันรู้ทันทีที่ล้างจานไม่ได้งานอดิเรกที่ชื่นชอบ แต่ผมดีใจมากที่ผมไม่เคยยอมแพ้ในการทำงานที่ ตอนอายุยี่สิบสี่ฉันยังพนักงานที่ร้านอาหารเดียวกับที่ได้รับการว่าจ้างให้ฉันกว่า 9 ปีที่ผ่านมา การวางในการทำงานอย่างหนักในช่วงหลายปีที่ได้รับอนุญาตให้ผมย้ายขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งอื่น ๆ ทั้งหมดที่ร้านอาหารนี้ซึ่งได้ช่วยให้ผมทำให้ตัวเองผ่านทางมหาวิทยาลัยด้วยความช่วยเหลือไม่ ความเป็นอิสระเป็นสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในช่วงต้น เมื่อการแข่งขันเริ่มต้นไมล์ 1 คุณมองไปรอบ ๆ และดูไม่มีใคร แต่ตัวเองและเป็นอิสระของคุณ รอบเครื่องหมาย 7 ไมล์ผมหมดอย่างสมบูรณ์ ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักกีฬา ทั้งหมดในทันทีที่ความคิดของความไม่มั่นคงมาวิ่งใน. สิ่งที่ฉันทำที่นี่? "" ทำไมฉันทำเช่นนี้? "" ฉันไม่สามารถทำเช่นนี้ !! "ผมมักจะจะพบว่าตัวเองสองคาดเดาทุกย้าย. ของฉัน ปีแรกของมหาวิทยาลัยเป็นหนึ่งในปีที่ยากที่สุดในชีวิตของฉัน. แทนการเข้าร่วมมหาวิทยาลัยที่ทั้งหมดของเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนของฉันกำลังจะไปผมเลือกสิ่งที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง. โรงเรียนฉันเลือกไม่ได้แม้แต่ในประเทศเดียวกัน! ขับรถตัวเอง ข้ามพรมแดนไปยังเมืองที่แบรนด์ใหม่ที่ผมรู้อย่างไม่มีหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เอกราชยังส่วนใหญ่ของผู้ฉัน ผมอายุแค่ 14 ปี ตอนเริ่มงานแรกของฉัน อายุขนาดนี้ พ่อแม่ของฉันได้สอนฉันบทเรียนที่ล้ำค่า ผมจะต้องทำงานเพื่อสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต งานนี้เป็นเครื่องล้างจาน



ฉันรู้ทันทีว่าล้างจานไม่ได้ชื่นชอบงานอดิเรก อย่างไรก็ตาม ฉันยิ่งดีใจที่ไม่เคยละทิ้งงานตอนอายุยี่สิบสี่ ฉันยังเป็นพนักงานที่ภัตตาคารเดียวกัน จ้างผมมา 9 ปีแล้ว ใส่ในการทำงานอย่างหนักกว่าปีได้รับอนุญาตให้ย้ายไปตำแหน่งอื่น ๆที่ร้านอาหารนี้ ซึ่งได้รับอนุญาตให้ฉันเพื่อให้ตัวเองผ่านทางมหาวิทยาลัยไม่มีความช่วยเหลือ อิสรภาพเป็นสิ่งที่ผมเรียนรู้เร็ว เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น ไมล์ 1คุณมองไปรอบ ๆและดูไม่มีใคร แต่ตัวเอง และความเป็นอิสระของคุณ รอบเครื่องหมาย 7 ไมล์ ผมหมดแรงแล้ว . ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นนักกีฬา จู่ๆ ความคิดของความไม่มั่นคงมาวิ่งใน ผมมาทำอะไรที่นี่ ? " ทำไมฉันถึงทำแบบนี้ ? " ฉันทำแบบนี้ไม่ได้ ! " ฉันมักจะพบตัวเองคาดเดาที่สองย้ายทุกปีแรกของมหาวิทยาลัยเป็นหนึ่งใน hardest ปีของชีวิตของฉัน แทนที่จะเรียนมหาวิทยาลัยที่ทั้งหมดของเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อน ๆ ไป ผมเลือกสิ่งที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง โรงเรียนที่ฉันเลือกไม่ได้อยู่ในประเทศเดียวกัน ขับรถตัวเองข้ามชายแดนไปยังใหม่เมืองที่ผมรู้จักแน่นอน ไม่มีใคร