We identified digital storytellinga

We identified digital storytelling
as one such appropriate mediating tool for
collective engagement in creative meaningmaking
processes on the concept of urban
sustainability. But what is digital storytelling?
« 14 » Alan Levine and Bryan Alexander
(2008) define it as the practice of telling
a story through the use of digital media. In
technical terms, digital storytelling is mostly
supported by short videos including images
and/or video clips, soundtrack music,
and/or narration, and also by media slideshows,
interactive presentations, and hypertext
embedded in Web 2.0 tools such as
blogs, podcasts etc. In the classic model of
digital storytelling, pioneered by the Center
for Digital Storytelling in Berkeley, California,
digital stories are narrated in the storyteller’s
own voice. They are produced by using
inexpensive, readily available software,
with a focus on compressing the elements of
the film into a short piece only a few minutes
long (Lambert 2002).
« 15 » Digital storytelling has been applied
in a broad spectrum of educational
contexts and in a variety of mediation mechanisms
provided by new technology. In
higher education only, the practice of digital
storytelling spreads across a broad range of
disciplines, from history and literacy /ESL
studies, to knowledge management, business
and leadership, community planning,
psychology, gender studies, social and cultural
history, and much more (Benick 2012).
Nevertheless, there are very few applications
of digital storytelling in the service of interdisciplinary
domain learning, such as in the
context of learning about sustainability.
« 16 » When more than one person is
involved in the practice of digital storytelling,
then we refer to either group storytelling
(Benick 2012) or collaborative storytelling
(Gabriel & Connell 2010). Flávia Santoro
and Patrick Brézillon (2005) define group
storytelling as a collective sense-building
activity, during which many individuals
contribute their ideas and interpretations
of a shared repertoire of experiences. Yiannis
Gabriel and Con Connell (2010) refer to
co-created stories, stories that are created
simultaneously as different people interact
and add specific elements to the narrative;
thus the person who introduces a dilemma
or a choice into the plot is not the one who
has to decide its outcome. Joint story construction
supported by collaborative constructionist
principles, is also put to use by
Inmaculada Arnedillo-Sanchez (2008) and
Mike Sharples et al. (2009) using mobile
learning technologies.
« 17 » Finally, from a constructionist
point of view, collaborative storytelling is
the collective creation of a meta-story from
individual stories constructed in parallel
(Freidus & Hlubinka 2002). Along this line
of thought, stories become οbjects to think
with, i.e, constructs that evoke reflection,
negotiation and dialogue, involving and
inducing new ideas and understandings.
Their quality ameliorates as the dialogue
progresses, and as successive versions are
presented and exposed to an in vitro audience,
i.e., the other groups within the community.
It is therefore almost by definition
that the co-construction of a digital story is
a collaborative creative learning process and
a product by itself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราระบุบนระบบดิจิทัลแบบเป็นหนึ่งดังกล่าวเหมาะสม mediating มือสำหรับมีส่วนร่วมร่วมในสร้างสรรค์ meaningmakingกระบวนการแนวคิดการเมืองความยั่งยืน แต่เล่าเรื่องดิจิตอลคืออะไร«14 » เลอวีอลันและอเล็กซานเดอร์ไบรอัน(2008) กำหนดมันเป็นการบอกให้ปฏิบัติเรื่องราวผ่านสื่อดิจิทัล ในศัพท์เทคนิค เล่าเรื่องดิจิตอลเป็นส่วนใหญ่โดยรวมถึงภาพวิดีโอสั้น ๆหรือวิดีโอ คลิป เพลงประกอบหรือ บรรยาย และยังสื่อสไลด์ โชว์นำเสนอแบบโต้ตอบ และ hypertextฝังอยู่ในเครื่องมือเว็บ 2.0 เช่นบล็อก podcasts ฯลฯ ในรูปแบบคลาสสิกของบนระบบดิจิทัลแบบ บุกเบิก โดยศูนย์สำหรับบนระบบดิจิทัลแบบในเบอร์เคลีย์ แคลิฟอร์เนียมีบรรยายเรื่องดิจิตอลในของ storytellerเสียงเอง มีผลิต โดยใช้ราคาไม่แพง พร้อมซอฟต์แวร์เน้นองค์ประกอบของการบีบอัดฟิล์มเป็นชิ้นสั้นเพียงไม่กี่นาทีความยาว (แลมเบิร์ต 2002)มีการใช้การเล่าเรื่องดิจิตอล «15 »ในหลากหลายของการศึกษาบริบทและ ในความหลากหลายของกลไกการไกล่เกลี่ยโดยเทคโนโลยีใหม่ ในอุดมศึกษาเท่านั้น การปฏิบัติของดิจิตอลสเปรดเล่าเรื่องต่าง ๆ หลากหลายสาขาวิชา จากประวัติศาสตร์และความรู้ /ESLการศึกษา การจัดการความรู้ ธุรกิจและเป็นผู้ นำ การวางแผน ชุมชนจิตวิทยา เพศศึกษา สังคม และวัฒนธรรมประวัติ และอื่น ๆ อีกมากมาย (Benick 2012)อย่างไรก็ตาม มีการใช้งานน้อยมากในการบริการของสาขาของดิจิตอลการเรียนรู้ เช่นในโดเมนบริบทของการเรียนรู้เกี่ยวกับความยั่งยืน«16 » เมื่อมีบุคคลมากกว่าหนึ่งคนเกี่ยวข้องในการปฏิบัติของดิจิตอลแล้ว เราเรียกทั้งสองเล่าเรื่องของกลุ่ม(Benick 2012) หรือเล่าเรื่องร่วมกัน(กาเบรียลและ Connell 2010) Flávia Santoroและแพทริก Brézillon (2005) กำหนดกลุ่มเล่าเรื่องเป็นอาคารอัจฉริยะรวมกิจกรรม ระหว่างบุคคลซึ่งหลายคนนำไปคิดและตีความของละครที่แชร์ประสบการณ์ Yiannisกาเบรียลและ Con Connell (2010) หมายถึงร่วมสร้างเรื่องราว เรื่องราวที่สร้างขึ้นพร้อมกันเป็นคนอื่นโต้ตอบและเพิ่มองค์ประกอบเฉพาะเล่าเรื่องดังนั้นคนที่แนะนำและผลลัพธ์หรือเลือกเข้าไปในพล็อตไม่หนึ่งที่มีการตัดสินผล เรื่องราวที่ร่วมกันก่อสร้างโดย constructionist ร่วมกันหลักการ ยังใส่ให้ใช้โดยInmaculada Arnedillo ซานเชซ (2008) และไมค์ Sharples et al. (2009) โดยใช้โทรศัพท์มือถือเทคโนโลยีการเรียนรู้«17 » ในที่สุด จากแบบ constructionistมอง เล่าเรื่องร่วมกันคือการสร้างรวม meta-เรื่องราวจากแต่ละเรื่องราวที่สร้างขึ้นในแบบคู่ขนาน(Freidus & Hlubinka 2002) ตามนี้ความคิด เรื่องราวกลายเป็น οbjects คิดด้วย เช่น constructs ที่ทำให้เกิดภาพสะท้อนเจรจาต่อรองและการโต้ตอบ เกี่ยวข้องกับ และกระตุ้นให้เกิดความคิดใหม่และความเข้าใจคุณภาพของ ameliorates เป็นกล่องโต้ตอบโรจน์ และเป็นรุ่นต่อ ๆ มาแสดง และสัมผัสกับกลุ่มเป้าหมายในหลอดทดลองเช่น กลุ่มอื่น ๆ ภายในชุมชนดังนั้นจึงเกือบคำว่าการก่อสร้างร่วมเรื่องดิจิตอลกระบวนการเรียนรู้สร้างสรรค์ร่วมกัน และผลิตภัณฑ์ ด้วยตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราระบุการเล่าเรื่องแบบดิจิตอล
เป็นหนึ่งในเครื่องมือการไกล่เกลี่ยดังกล่าวเหมาะสมสำหรับ
การมีส่วนร่วมในการร่วมกันสร้างสรรค์ meaningmaking
กระบวนการบนแนวคิดของเมือง
การพัฒนาอย่างยั่งยืน แต่สิ่งที่เล่าเรื่องดิจิตอล?
« 14 »ลัน Levine และไบรอันอเล็กซานเด
(2008) กำหนดเป็นแนวปฏิบัติของการบอก
เล่าเรื่องราวผ่านการใช้สื่อดิจิทัล ใน
ด้านเทคนิคการเล่าเรื่องแบบดิจิตอลส่วนใหญ่จะ
ได้รับการสนับสนุนโดยวิดีโอสั้น ๆ รวมทั้งภาพ
และ / หรือคลิปวิดีโอเพลงซาวด์แทร็ก
และ / หรือคำบรรยายและโดยภาพสไลด์สื่อ
นำเสนอแบบโต้ตอบและไฮเปอร์
ฝังตัวอยู่ในเว็บ 2.0 เครื่องมือเช่น
บล็อกพอดคาสต์ ฯลฯ . ในรูปแบบคลาสสิกของ
การเล่าเรื่องแบบดิจิตอลโดยหัวหอกศูนย์
ดิจิตอลนิทานในเบิร์กลีย์, แคลิฟอร์เนีย
เรื่องราวดิจิตอลเล่าในเล่าเรื่องของ
เสียงของตัวเอง พวกเขามีการผลิตโดยใช้
ราคาไม่แพงซอฟต์แวร์พร้อมใช้งาน
โดยมุ่งเน้นการบีบอัดองค์ประกอบของ
ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นชิ้นสั้น ๆ เพียงไม่กี่นาที
ยาว (แลมเบิร์ 2002).
« 15 »เล่าเรื่องดิจิตอลได้ถูกนำมาใช้
ในสเปกตรัมกว้างของการศึกษา
บริบท และในความหลากหลายของกลไกการไกล่เกลี่ย
โดยเทคโนโลยีใหม่ ใน
การศึกษาที่สูงขึ้นเท่านั้นการปฏิบัติของดิจิตอล
เล่าเรื่องกระจายทั่วหลากหลายของ
สาขาวิชาจากประวัติศาสตร์และความรู้ / ESL
การศึกษา, การจัดการความรู้ทางธุรกิจ
และความเป็นผู้นำการวางแผนชุมชน
จิตวิทยาเพศศึกษาสังคมและวัฒนธรรม
ประวัติศาสตร์และอื่น ๆ อีกมากมาย (Benick 2012).
แต่มีการใช้งานน้อยมาก
ของการเล่าเรื่องแบบดิจิตอลในการให้บริการของสหวิทยาการ
การเรียนรู้โดเมนเช่นใน
บริบทของการเรียนรู้เกี่ยวกับการพัฒนาอย่างยั่งยืน.
« 16 »เมื่อคนมากกว่าหนึ่งคนจะ
มีส่วนร่วมในการปฏิบัติของการเล่าเรื่องดิจิตอล
แล้วเราจะเรียกกลุ่มใดเล่าเรื่อง
(Benick 2012) หรือการเล่าเรื่องการทำงานร่วมกัน
(กาเบรียลแอนด์คอนเนลล์ 2010) Flavia Santoro
และแพทริคBrézillon (2005) กำหนดกลุ่ม
การเล่าเรื่องที่เป็นความรู้สึกที่อาคารรวม
กิจกรรมในระหว่างที่บุคคลจำนวนมากที่
มีส่วนร่วมในความคิดและการตีความ
ของละครร่วมกันของประสบการณ์ Yiannis
กาเบรียลและคอนคอนเนลล์ (2010) อ้างถึง
เรื่องราวร่วมสร้างเรื่องราวที่สร้างขึ้น
พร้อมกันเป็นที่แตกต่างกันคนมีปฏิสัมพันธ์
และเพิ่มองค์ประกอบที่เฉพาะเจาะจงกับการเล่าเรื่องนั้น
ทำให้คนที่แนะนำขึ้นเขียง
หรือเลือกที่เข้าไปในพล็อตไม่ได้เป็นผู้หนึ่งที่
มีการตัดสินผลของมัน ก่อสร้างเรื่องราวร่วม
สนับสนุนโดยการทำงานร่วมกันตีความ
หลักการก็ยังนำไปใช้โดย
Inmaculada Arnedillo-Sanchez (2008) และ
ไมค์ Sharples et al, (2009) โดยใช้โทรศัพท์มือถือ
เทคโนโลยีการเรียนรู้.
« 17 »สุดท้ายตีความจาก
มุมมองของการเล่าเรื่องการทำงานร่วมกันคือ
การสร้างร่วมกันของ meta-เรื่องราวจาก
แต่ละเรื่องราวที่สร้างขึ้นในแบบคู่ขนาน
(Freidus & Hlubinka 2002) ตามแนวนี้
ของความคิดเรื่องราวกลายเป็นοbjectsจะคิด
ด้วยกล่าวคือโครงสร้างที่ทำให้เกิดการสะท้อน
การเจรจาต่อรองและการเจรจาที่เกี่ยวข้องและ
การกระตุ้นให้เกิดความคิดใหม่ ๆ และความเข้าใจ.
คุณภาพของพวกเขา ameliorates เป็นบทสนทนา
ดำเนินและรุ่นที่เป็นต่อเนื่องจะ
นำเสนอและสัมผัสกับ ในกลุ่มผู้ชมหลอดทดลอง
กล่าวคือกลุ่มอื่น ๆ ภายในชุมชน.
ดังนั้นมันเกือบจะโดยความหมาย
ว่าผู้ร่วมก่อสร้างของเรื่องราวดิจิตอลเป็น
กระบวนการเรียนรู้ร่วมกันคิดสร้างสรรค์และ
สินค้าด้วยตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราระบุดิจิตอลนิทานเป็นหนึ่งในเครื่องมือดังกล่าวที่เหมาะสมขณะรวม meaningmaking หมั้นในสร้างสรรค์กระบวนการบนแนวคิดของเขตเมืองยั่งยืน แต่อะไรที่เป็นดิจิตอลเล่า ?« 14 » Alan Levine และไบรอัน อเล็กซานเดอร์( 2008 ) จำกัดมันเป็นหลักปฏิบัติของบอกเรื่องราวผ่านการใช้สื่อดิจิทัล ในเงื่อนไขด้านเทคนิคดิจิตอล , นิทานเป็นส่วนใหญ่สนับสนุนโดยรวมทั้งภาพวิดีโอสั้น ๆและ / หรือ วีดีโอ คลิป เพลง ดนตรีและ / หรือเสียงบรรยาย และยังสื่อภาพนิ่งงานนำเสนอแบบโต้ตอบ และไฮเปอร์เท็กซ์ฝังตัวอยู่ในเว็บ 2.0 เครื่องมือ เช่นบล็อก podcasts ฯลฯ ในแบบคลาสสิกของดิจิตอลการบุกเบิกโดยศูนย์สำหรับการเล่าเรื่องดิจิตอลในเบิร์กลีย์ , แคลิฟอร์เนียเรื่องราวที่บรรยายในดิจิตอลของผู้เล่าเรื่องเป็นเจ้าของเสียง พวกเขาจะผลิตโดยใช้ราคาไม่แพง พร้อมซอฟต์แวร์พร้อมใช้งานโดยเน้นองค์ประกอบของการบีบอัดฟิล์มเป็นชิ้นสั้น ๆเพียงไม่กี่นาทียาว ( Lambert 2002 )« 15 »ดิจิตอลมีการใช้นิทานในสเปกตรัมกว้างของการศึกษาบริบทและในความหลากหลายของกลไกการไกล่เกลี่ยโดยเทคโนโลยีใหม่ ในอุดมศึกษาเท่านั้น การปฏิบัติของดิจิตอลการกระจายในช่วงกว้างของสาขา จากประวัติและความรู้ / ภาษาการศึกษา , ความรู้ , ธุรกิจการวางแผน , และชุมชนผู้นำจิตวิทยา การศึกษา เพศ สังคม และวัฒนธรรมประวัติศาสตร์ และอีกมากมาย ( benick 2012 )อย่างไรก็ตาม มีการใช้งานน้อยมากนิทานของดิจิตอลในบริการของสหวิทยาการโดเมน เรียนรู้ เช่น ในบริบทของการเรียนรู้เกี่ยวกับความยั่งยืน« 16 »เมื่อมากกว่าหนึ่งคน คือที่เกี่ยวข้องในการปฏิบัติของดิจิตอล นิทานแล้วเราจะเรียกกลุ่มนิทาน( benick 2012 ) หรือการเล่าเรื่อง )( กาเบรียล & คอนเนลล์ 2010 ) ฟลอริด้าโดยซานโตโร . kgmและ Patrick BR ) zillon ( 2548 ) กำหนดกลุ่มการเล่าเรื่องเป็นสร้างความรู้สึกร่วมกิจกรรมในระหว่างที่บุคคลหลายสนับสนุนความคิดและการตีความของพวกเขาของที่ใช้ร่วมกันเพลงประสบการณ์ yiannisกาเบรียล และ คอนเนล ( 2010 ) ดูร่วมสร้างเรื่องราว เรื่องราวที่สร้างขึ้นพร้อมกันในขณะที่คนอื่น โต้ตอบและเพิ่มองค์ประกอบที่เฉพาะเจาะจงเพื่อการเล่าเรื่อง ;ดังนั้น คนที่แนะนำกลืนไม่เข้าคายไม่ออกหรือเลือกเป็นพล็อตจะไม่คนได้ตัดสินใจว่าผลลัพธ์ของการ เรื่องร่วมก่อสร้างสนับสนุนโดยตีความ )หลักการ คือ ใช้โดยinmaculada arnedillo ซานเชส ( 2008 ) และไมค์ ชาร์เพิลส์ et al . ( 2009 ) ที่ใช้โทรศัพท์มือถือการเรียนรู้เทคโนโลยี« 17 »สุดท้ายจากคอนสตรัคชั่นนิ ์มุมมองของการร่วมกันเป็นร่วมสร้าง meta เรื่องเล่าจากบุคคลในข่าวสร้างขนาน( freidus & hlubinka 2002 ) ตามเส้นนี้คิดว่า เรื่องราวเป็นο bjects คิดว่าด้วย อาทิ โครงสร้างที่ทำให้เกิดเงาสะท้อนการเจรจาต่อรองและการเจรจาที่เกี่ยวข้องกับและกระตุ้นความคิดใหม่และความเข้าใจคุณภาพของพวกเขา ameliorates เป็นบทสนทนาความคืบหน้าและเป็นรุ่นต่อเนื่องนำเสนอ และสัมผัสกับการชมเช่น กลุ่มอื่น ๆภายในชุมชนมันเป็นดังนั้นเกือบโดยนิยามที่ร่วมสร้างเรื่องระบบดิจิตอลร่วมกันสร้างสรรค์การเรียนรู้และผลิตภัณฑ์ โดยตัวเอง