I’ve written about this quite often

I’ve written about this quite often over the years, but I always forget it. I am my brain. Whenever I remember this I feel as if I’ve been hit by ton of bricks. This thought simultaneously fills me with horror and wonder, while also raising all sorts of ethical questions as to how I should live my life. Why should this be? After all, I’ve become accustomed to the proposition our selves are housed in our brains. I take it for granted, as an immediate and obvious truth about the world. Yet somehow that truth never quite sinks in. While I can mouth the words– or think them –the implications and truth of this statement quickly seem to withdraw. I understand it abstractly, but not concretely.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่อนข้างบ่อยปี แต่ฉันมักจะลืมมัน ผมสมองของฉัน เมื่อใดก็ ตามที่จำได้นี้ ฉันรู้สึกว่าฉันได้รับการตี โดยอิฐตัน ความคิดนี้พร้อมเติมฉันสยองขวัญและน่า ขณะยัง เพิ่มทุกประเภทของจริยธรรมคำถามไปว่าผมควรใช้ชีวิตของฉัน เหตุนี้ควรหรือไม่ หลังจากที่ทุก ฉันได้กลายเป็นคุ้นเคยกับการเสนอ selves ของเราเป็นห้องพักในสมองของเรา ฉันใช้มันสำหรับรับ เป็นความจริงชัดเจน และทันทีเกี่ยวกับโลก ยัง อย่างใดที่จริงค่อนข้างไม่เคยล้างมือใน ในขณะที่ฉันสามารถปากคำ- หรือคิดว่า พวกเขา – นัยและความจริงของคำสั่งนี้ดูเหมือนถอยอย่างรวดเร็ว ผมเข้าใจเรื่อง abstractly แต่ไม่ได้เป็นรูปธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเคยเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่อนข้างบ่อยในช่วงหลายปี แต่ฉันมักจะลืมมัน ผมสมองของฉัน ผมจำได้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ฉันรู้สึกว่าฉันได้รับการตีโดยตันของอิฐ ความคิดนี้ไปพร้อม ๆ กันเติมฉันด้วยความกลัวและความสงสัยในขณะที่ยังเพิ่มทุกประเภทของคำถามจริยธรรมเป็นวิธีการที่ฉันควรจะมีชีวิตของฉัน ทำไมนี้ควรจะเป็นอย่างไร หลังจากที่ทั้งหมดฉันได้กลายเป็นที่คุ้นเคยกับเรื่องที่ตัวของเราจะตั้งอยู่ในสมองของเรา ฉันใช้มันเพื่อรับเป็นความจริงทันทีและชัดเจนเกี่ยวกับโลก ความจริง แต่อย่างใดที่ไม่เคยค่อนข้างจมใน. ในขณะที่ฉันสามารถปาก words- หรือคิดว่าพวกเขา -the ผลกระทบและความจริงของคำสั่งนี้ได้อย่างรวดเร็วดูเหมือนจะถอนตัว ฉันเข้าใจว่ามันเป็นนามธรรม แต่ไม่เป็นรูปธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเคยเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่อนข้างบ่อยกว่าปี แต่ฉันมักจะลืมมัน ฉันมองฉัน เมื่อใดก็ตามที่ผมจำได้ ผมรู้สึกว่าผมถูกตีโดยตันของอิฐ ความคิดนี้พร้อมกันเติมฉันด้วยความสยองขวัญ และสงสัย ในขณะที่ยัง เพิ่มทุกประเภทของคำถามจริยธรรมเป็นอย่างไรฉันควรใช้ชีวิตอย่างไร ทำไมเป็นแบบนี้ ? หลังจากทั้งหมดฉันคุ้นเคยกับเรื่องตัวตนของเราอยู่ในสมองของเรา ฉันใช้มันเพื่อรับเป็นทันทีและชัดเจน ความจริงเกี่ยวกับโลก แต่อย่างไรก็ตามความจริงไม่เคยค่อนข้างจมใน ในขณะที่ฉันสามารถพูดคำ–หรือคิดว่าพวกเขา–ความหมายและความจริงของข้อความได้อย่างรวดเร็วจะถอนตัว ผมเข้าใจมัน abstractly , แต่ไม่ใช่อย่างเป็นรูปธรรม .