A moment of Success[b][/b]I stood l

A moment of Success[b][/b]
I stood last in line ready to match to the rhythm of the congratulatory music; I fixed my gold sash and yellow rose as I watched everyone walk down the aisle, some missing their steps and others beaming with smile, while the crowd went wild clapping. It was now my turn, the moment I had been waiting for all my life, heads help up high and with mouth grinning from ear to ear, I stepped into the room. As I stepped in, everyone in the room stood and clapped as loud as they could. I felt my lips twitch and as I couldn't help hiding it anymore, I burst out laughing. "I have every right to laugh as much as I want here" I said quietly to myself, thinking of what my mom would say "it's your day dear, enjoy it- you worked hard for it..."
No, it wasn't my wedding day, but it was a day similar to that. It was my high school graduation, and some might think "what's the big deal; it's just a high school graduation". Well to me it was a HUGE deal; graduating high school valedictorian at the age of fifteen in a foreign country was more than a big deal; it was in fact my proudest moment in life. After I took my seat, right in front of the room, I reflected on how far I had come in those past three years I spent in my high school in the Bahamas. I remember the principal disliking me for who I was, my mum promising her three years ago in one of the first altercations I had with her, that I would surprise her. I'm sure she was surprised at that moment when she discovered that I was the valedictorian.
With so much fulfilled happiness and reflection, I forgot where I was for a moment, until the director called my name; it was time for the valedictory speech and I was the one giving it. My accent didn't matter anymore; the fact that I wasn't a citizen didn't matter anymore, all that mattered was that I fulfilled my goal. I was who I pictured myself to be when I attended the previous year's graduation. I gave my speech like a true pro, and walked back to my seat after a lot of congratulatory and good job phrases from people around me.
All of the previous feeling of importance was great; however the best part of the day was yet to come. As soon as the principal declared the time for awards, I felt a watermelon in my chest, 'yes' I was valedictorian but that didn't mean I was getting the most awards. Anxiously I clapped as the eighty eight people ahead of me got their diplomats and awards, some walked away with one, some two, some ten, some with none at all. The salutatorian, who has been my major competitor all along walked away with ten awards. Then the moment came, and my name was called, I walked across the stage, and the director went on and on with all the awards I was getting. "Angela Smith!!! and she get awards for most outstanding student, best in mathematics, chemistry..." I just kept blushing and grinning as I approached the presenter to get my awards, I got so many awards I needed help carrying them. With my teacher trailing behind me, with hand full of my awards and my hand so full I had difficulty shaking people, I approached my sit. Then the highlight of the day came, I found my mum approaching me with tears of joys in her eyes, this made me feel like I just won the presidency election, and this was the moment that I confirmed that, that was in fact a moment of success for me, making my mom proud was my intention all along and now I got it.
"I came, I saw, I conquered"; is the phrase I use to describe my high school career, anytime I look at my graduation trophies. Can't say it was easy, but with a lot of persistence, hard work and endurance, I made it! However, I'm not done with success, I'm now on a journey to greater heights; to have that feeling again at the end of my college graduation is my new goal and I definitely will get it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงเวลาของความสำเร็จ [b] / [b]ยืนพร้อมที่จะตรงกับจังหวะของเพลงแสดงความยินดี บรรทัดสุดท้าย ฉันคงฉัน sash หลังทองและดอกกุหลาบสีเหลืองผมเห็นคนเดินลงทางเดิน บางขาดขั้นตอนของพวกเขา และผู้อื่นอย่างเบิกบานดี ในขณะที่ฝูงชนไปปรบมือป่า มันเป็นตอนนี้ฉันเปิด ช่วงเวลาที่ผมมีแล้วรอตลอดชีวิตของฉัน วิธีใช้หัวขึ้นสูง และปาก grinning จากหูถึงหู ฉันก้าวเข้าสู่ห้องพัก ฉันก้าวใน ทุกคนในห้องยืน และปรบมือเพื่อเรียกเสียงดังเหมือนที่พวกเขาสามารถทำ ฉันรู้สึก twitch ริมฝีปากของฉัน และเป็นฉันไม่สามารถช่วยซ่อนอีกต่อไป ระเบิดออกหัวเราะ "มีสิทธิทุกหัวเราะมากที่สุดต้องที่นี่" ผมพูดอย่างเงียบ ๆ กับตัวเอง คิดของหม่อมฉันอะไรจะบอกว่า "เป็นของคุณวันรัก เพลิดเพลินกับมัน-คุณทำงานหนักก็... "ไม่ มันไม่ได้วันแต่งงานของฉัน แต่มันเป็นวัน เป็นโรงเรียนมัธยมศึกษาของฉัน และบางคนอาจคิดว่า "อะไรเป็นเรื่องใหญ่ ได้เพียงจบมัธยม" ดีกับฉัน มันเป็นโปรโมชั่นโดนใจมาก graduating valedictorian มัธยมอายุ fifteen ต่างประเทศได้มากกว่าไร ในความเป็นจริงฉันภูมิใจที่สุดช่วงเวลาในชีวิต หลังจากผมเอาที่นั่งของฉัน หน้าห้อง ฉันแสดงในเท่าใดฉันมาในที่ผ่านมา 3 ปีผมใช้เวลาในโรงเรียนมัธยมของฉันในบาฮามาส ผมจำได้ว่า หลักที่ disliking ฉันสำหรับที่ผม มัมของฉันสัญญาของเธอ 3 ปีผ่านมาในหนึ่ง altercations แรกผมกับเธอ ฉันจะแปลกใจเธอ ผมมั่นใจว่า เธอแปลกใจในขณะที่เมื่อเธอค้นพบว่า ผมที่ valedictorianมีความสุขมากดำเนินและสะท้อน ฉันลืมที่ได้ช่วง จนกว่าผู้อำนวยเรียกชื่อของฉัน มันเป็นเวลาสำหรับเสียง valedictory และผมได้ให้มัน สำเนียงของฉันไม่สำคัญอีกต่อไป ความจริงที่ว่า ฉันไม่ได้เป็นพลเมืองไม่สำคัญอีกต่อไป ทั้งหมดที่ mattered ถูกที่ฉันตอบสนองเป้าหมายของฉัน ผมถึงที่ผมภาพตัวเองเมื่อฉันเข้าร่วมศึกษาปี ฉันให้ฉันเสียงเหมือนจริงตาม และเดินกลับที่นั่งของฉันหลังจากงานแสดงความยินดี และดีวลีมากจากคนรอบตัว รู้สึกก่อนหน้านี้สำคัญทั้งหมดถูกดี อย่างไรก็ตาม ส่วนดีที่สุดของวันนั้นยังมา เป็นครูใหญ่ประกาศเวลาสำหรับรางวัล ฉันรู้สึกว่าแตงโมเป็นในหน้าอกของฉัน 'ใช่' ผม valedictorian แต่ที่ไม่ได้หมายความว่า ฉันได้รับรางวัลมากที่สุด กังวลใจฉันปรบมือเพื่อเรียกเป็นคนเอ้เอ้ก่อนฉันมีการทูตและรางวัล บางเดินไปกับหนึ่ง สองบาง บางสิบ มีไม่มีเลย Salutatorian ที่มีคู่แข่งสำคัญของฉันก็เดินไปกับ 10 รางวัล แล้ว ช่วงเวลาที่ มา มีเรียกชื่อของฉัน ฉันเดินไปทั่วเวที และผู้อำนวยไป และบน มีรางวัลทั้งหมด ก็คือการ "แองเจ Smith !!! และเธอได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นที่สุด ดีที่สุดในวิชาคณิตศาสตร์ เคมี..." ฉันเพียงแค่เก็บ blushing และ grinning เป็นผู้นำเสนอจะได้รับรางวัลของฉันเวลาฉัน ฉันได้รับรางวัลมากมายดังนั้นต้องการความช่วยเหลือในการดำเนินการให้ กับครูของฉันต่อท้ายข้างหลัง พร้อมมอบของรางวัลของฉันและของฉันมือเต็มผมยากสั่นคน ฉันเวลาฉันนั่ง แล้วมาจุดเด่นของวัน พบสี่มุมของฉันกำลังฉัน ด้วยน้ำตาของสุขในสายตาของเธอ นี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเพิ่งชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดี และนี้คือเวลาที่ฉันยืนยันว่า มีช่วงเวลาของฉัน แม่ของฉันภูมิใจทำความสำเร็จในความเป็นจริงเป็นความตั้งใจของฉันตลอด และตอน นี้ผมก็"ฉันมา เห็น ฉันเอาชนะ"; เป็นวลีที่ใช้เพื่ออธิบายอาชีพมัธยมของฉัน เมื่อฉันมองไปที่ถ้วยรางวัลของฉันจบ ไม่พูดก็ง่าย แต่ มีจำนวนมากมีอยู่ ทำงานหนัก และอดทน ฉันทำมัน อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ทำดี ผม/ดิฉันเดินทางไปสูงมาก มีความรู้สึกนั้นอีกครั้งในตอนท้ายของวิทยาลัยของฉัน จบเป็นเป้าหมายใหม่ของฉัน และฉันแน่นอนจะได้รับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ช่วงเวลาของการประสบความสำเร็จ [b] [/ b]
ผมยืนสุดท้ายในสายพร้อมที่จะตรงกับจังหวะของเพลงแสดงความยินดี; ฉันคงสายสะพายทองของฉันและสีเหลืองเพิ่มขึ้นขณะที่ผมเฝ้าดูทุกคนเดินลงทางเดินบางส่วนที่ขาดหายไปตามขั้นตอนของพวกเขาและคนอื่น ๆ ยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยรอยยิ้มในขณะที่ฝูงชนไปตบมือป่า ตอนนี้มันเป็นเทิร์นของฉันขณะที่ฉันได้รับการรอให้ทุกชีวิตของฉันช่วยให้หัวขึ้นสูงและมีปากยิ้มจากหูถึงหูผมก้าวเข้ามาในห้อง ขณะที่ผมก้าวเข้ามาทุกคนในห้องพักยืนและปรบมือดังเท่าที่จะทำได้ ผมรู้สึกว่าริมฝีปากของฉันชักและในขณะที่ฉันไม่สามารถช่วยซ่อนมันอีกต่อไปฉันระเบิดเสียงหัวเราะออก "ผมมีสิทธิที่จะหัวเราะทุกเท่าที่ฉันต้องการที่นี่" ผมพูดกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ ความคิดของสิ่งที่แม่ของฉันจะพูดว่า "มันเป็นวันที่รักของคุณเพลิดเพลินไปกับทีคุณทำงานอย่างหนักเพื่อมัน ... "
ไม่มัน wasn ' t วันแต่งงานของฉัน แต่มันเป็นวันเดียวกับที่ มันเป็นโรงเรียนมัธยมศึกษาของฉันและบางคนอาจจะคิดว่า "สิ่งที่เป็นเรื่องใหญ่เป็นเพียงการจบการศึกษาโรงเรียนมัธยม" ดีกับผมมันเป็นเรื่องใหญ่; จบการศึกษาภาคเรียนโรงเรียนมัธยมตอนอายุสิบห้าในต่างประเทศได้มากขึ้นกว่าที่เป็นเรื่องใหญ่; มันเป็นในความเป็นจริงความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตของฉัน หลังจากที่ผมนั่งฉันอยู่ตรงหน้าห้องผมสะท้อนให้เห็นถึงวิธีการห่างไกลที่ฉันได้มาในบรรดาสามปีที่ผ่านมาผมใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนมัธยมของฉันในบาฮามาส ผมจำได้ว่าเงินต้นไม่ชอบฉันอย่างที่ฉันเป็นแม่ของฉันสัญญาว่าเธอสามปีที่ผ่านมาในหนึ่งในท้าตีท้าแรกที่ผมมีกับเธอว่าผมจะแปลกใจของเธอ ฉันแน่ใจว่าเธอรู้สึกประหลาดใจในขณะนั้นเมื่อเธอค้นพบว่าผมเป็นภาคเรียน.
ด้วยความสุขเพื่อเติมเต็มมากและการสะท้อนฉันลืมว่าผมอยู่ที่ไหนสักครู่จนกว่ากรรมการที่เรียกว่านามของเรา มันเป็นเวลาสำหรับการพูดอำลาและผมเป็นคนหนึ่งให้มัน สำเนียงของฉันไม่สำคัญอีกต่อไป; ความจริงที่ว่าผมไม่ได้เป็นพลเมืองที่ไม่สำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญก็คือว่าผมเติมเต็มเป้าหมายของฉัน ผมเป็นคนที่ผมนึกภาพตัวเองที่จะได้รับเมื่อผมได้เข้าร่วมการสำเร็จการศึกษาของปีก่อนหน้า ผมให้คำพูดของฉันอย่างมืออาชีพจริงและเดินกลับไปยังที่นั่งของฉันหลังจากที่จำนวนมากของวลีที่งานแสดงความยินดีและที่ดีจากคนรอบข้าง.
ทั้งหมดของความรู้สึกที่ก่อนหน้านี้มีความสำคัญเป็นที่ดี; แต่ส่วนที่ดีที่สุดของวันนี้เป็นยังมาไม่ถึง ทันทีที่เงินต้นประกาศเวลาสำหรับรางวัลผมก็รู้สึกว่าแตงโมที่หน้าอกของฉัน 'ใช่' ผมเป็นภาคเรียน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมได้รับรางวัลมากที่สุด ความกังวลใจผมปรบมือเป็นสิบแปดคนข้างหน้าผมมีนักการทูตและรางวัลของพวกเขาบางเดินออกไปกับคนบางคนที่สองบางสิบบางอย่างกับไม่มีเลย เกียรตินิยมที่ได้รับคู่แข่งสำคัญของฉันทั้งหมดพร้อมเดินไปกับสิบรางวัล จากนั้นช่วงเวลาที่มาและชื่อของฉันถูกเรียกว่าผมเดินข้ามขั้นตอนและผู้อำนวยการไปบนและบนกับรางวัลทั้งหมดที่ผมได้รับ "สมิ ธ แองเจลา !!! และเธอได้รับรางวัลสำหรับนักเรียนที่โดดเด่นที่สุดที่ดีที่สุดในวิชาคณิตศาสตร์เคมี ... " ผมก็คงอายและยิ้มขณะที่ผมเดินเข้ามาใกล้พรีเซนเตอร์ที่จะได้รับรางวัลของฉันฉันได้รับรางวัลมากมายดังนั้นผมจึงต้องการความช่วยเหลือแบกพวกเขา . กับครูของฉันตามหลังฉันด้วยมือเต็มรูปแบบของรางวัลและมือของฉันของฉันเต็มไปผมมีความยากลำบากในการเขย่าคนที่ฉันเดินเข้ามานั่งของฉัน จากนั้นไฮไลท์ของวันที่มาผมพบว่าแม่ของฉันเดินเข้ามาใกล้ฉันด้วยน้ำตาแห่งความสุขในดวงตาของเธอนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเพิ่งชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดีและนี่เป็นช่วงเวลาที่ผมได้รับการยืนยันว่านั่นคือในความเป็นจริงสักครู่ ของความสำเร็จสำหรับฉันทำให้แม่ของฉันภาคภูมิใจเป็นความตั้งใจของผมมาโดยตลอดและตอนนี้ผมได้รับมัน.
"ฉันมาฉันเห็นฉันเสียที"; เป็นวลีที่ผมใช้ในการอธิบายอาชีพของโรงเรียนมัธยมของฉันทุกเวลาฉันมองไปที่ถ้วยรางวัลการสำเร็จการศึกษาของฉัน ไม่สามารถพูดได้ว่ามันเป็นเรื่องง่าย แต่มีจำนวนมากของการติดตาการทำงานหนักและความอดทน, ฉันทำมัน! แต่ผมไม่ได้ทำด้วยความสำเร็จฉันตอนนี้ในการเดินทางที่สูงมากขึ้น; ที่จะมีความรู้สึกว่าอีกครั้งในตอนท้ายของการสำเร็จการศึกษาที่วิทยาลัยของฉันเป็นเป้าหมายใหม่ของฉันและแน่นอนผมจะได้รับมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่วงเวลาของความสำเร็จ [ / b ] [ / b ]
ผมยืนสุดท้ายในบรรทัดพร้อมที่จะตรงกับจังหวะของเพลงก่อน ผมคงสายสะพายทองของฉันและกุหลาบสีเหลือง เท่าที่ผมดู ทุกคนเดินลงทางเดินบางส่วนขาดหายไปขั้นตอนของตนเอง และผู้อื่นยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ฝูงชนไปป่า ปรบมือ ตอนนี้ตาของฉันในขณะที่ฉันได้รับการรอคอยสำหรับชีวิตของฉันทั้งหมดหัวขึ้นสูงและช่วยให้ปาก grinning จากหูเพื่อหู ฉันก้าวเข้าไปในห้อง ขณะที่ผมก้าวเข้ามา ทุกคนในห้องยืนและปรบมือเสียงดังเท่าที่พวกเขาสามารถ ผมรู้สึกว่าริมฝีปากของฉันกระตุกและฉันไม่สามารถช่วยซ่อนมันไว้ได้อีกแล้ว ฉันหัวเราะออกมาแล้ว " ฉันมีสิทธิ์ที่จะได้หัวเราะมากที่สุดเท่าที่ฉันต้องการที่นี่ " ฉันพูดเบาๆกับตัวเอง คิดในสิ่งที่แม่ของฉันพูด " มันเป็นวันของคุณที่รักสนุกกับมัน - คุณทำงานหนักเพื่อมัน . . . . . . . "
ไม่ใช่วันแต่งงานของฉัน แต่มันเป็นวันที่คล้ายๆกัน มันเป็นพิธีจบการศึกษาของฉันและบางคนอาจคิดว่า " อะไรกันนักหนา มันก็แค่เรียนจบ " ฉันมันคือเรื่องใหญ่ ; เรียนจบภาคเรียนที่อายุสิบห้าในต่างประเทศมากกว่า ใหญ่ มัน ในความเป็นจริงเรื่องที่น่าภูมิใจเลยนะ ในชีวิตหลังจากที่ฉันเข้าไปนั่ง อยู่หน้าห้อง ฉันไตร่ตรองว่าผมมา ใน 3 ปีที่ผ่านมาผมใช้เวลาในโรงเรียนมัธยมของฉันในบาฮามาส ผมจำได้ว่าประธานไม่ชอบผมเพราะผมเป็นใคร แม่สัญญากับเธอเมื่อสามปีที่แล้วในหนึ่งในครั้งแรก altercations ที่ผมมีกับเธอว่า ผมจะเซอร์ไพรส์เธอ