But the love of life was strong in

But the love of life was strong in him, and he sprang again to his feet. He was thinking quickly. What if the matches did burn his hands? Burned hands were better than dead hands. No hands at all were better than death. He floundered along the trail until be came upon another high-water lodgment. There were twigs and branches, leaves and grasses, all dry and waiting the fire.For land travel or seafaring, the world over, a companion is usually considered desirable. In the Klondike, as Tom Vincent found out, such a companion is absolutely essential. But he found it out, not by precept, but through bitter experience.

"Never travel alone," is a precept of the north. He had heard it many times and laughed; for he was a strapping young fellow, big-boned and big-muscled, with faith in himself and in the strength of his head and hands.

It was on a bleak January day when the experience came that taught him respect for the frost, and for the wisdom of the men who had battled with it.

He had left Calumet Camp on the Yukon with a light pack on his back, to go up Paul Creek to the divide between it and Cherry Creek, where his party was prospecting and hunting moose.

The frost was sixty-degrees below zero, and be had thirty miles of lonely trail to cover, but he did not mind. In fact, be enjoyed it, swinging along through the silence, his blood pounding warmly through veins, and his mind carefree and happy. For he and his comrades were certain they had struck "pay" up there on the Cherry Creek Divide; and, further, he was returning to them from Dawson with cheery home letters from the States.

At seven o'clock, when he turned the heels of his moccasins toward Calumet Camp, it was still black night. And when day broke at half past nine he had made the four-mile cut-off across the flats and was six miles up Paul Creek. The trail, which had seen little travel, followed the bed of the creek, and there was no possibility of his getting lost. He had gone to Dawson by way of Cherry Creek and Indian River, so Paul Creek was new and strange. By half past eleven he was at the forks, which bad been described to him, and he knew he had covered fifteen miles, half the distance. He knew that in the nature of things the trail was bound to grow worse from there on, and thought that, considering the good time he had made, he merited lunch. Casting off his pack and taking a seat on a fallen tree, he unmittened his right hand, reached inside his shirt next to the skin, and fished out a couple of biscuits sandwiched with sliced bacon and wrapped in a handkerchief -- the only way they could be carried without freezing solid.

He had barely chewed the first mouthful when his numbing fingers warned him to put his mitten on again. This he did, not without surprise at the bitter swiftness with which the frost bit in. Undoubtedly it was the coldest snap he had ever experienced, he thought.

He spat upon the snow, -- a favorite northland trick, -- and the sharp crackle of the instantly congealed spittle startled him. The spirit thermometer at Calumet had registered sixty below when he left, but he was certain it had grown much colder, how much colder he could not imagine.

Half of the first biscuit was yet untouched, but he could feel himself beginning to chill -- a thing most unusual for him. This would never do, he decided, and slipping the packstraps across his shoulders, he leaped to his feet and ran briskly up the trail.

A few minutes of this made him warm again, and he settled down to a steady stride, munching the biscuits as be went along. The moisture that exhaled with his breath crusted his lips and mustache with pendent ice and formed a miniature glacier on his chin. Now and again sensation forsook his nose and cheeks, and he rubbed them till they burned with the returning blood.

Most men wore nose-straps; his partners did, but he had scorned such "feminine contraptions," and till now had never felt the need of them. Now he did feel the need, for he was rubbing constantly.

Nevertheless he was aware of a thrill of joy, of exultation. He was doing something, achieving something, mastering the elements. Once he laughed aloud in sheer strength of life, and with his clenched fist defied the frost. He was its master. What he did he did in spite of it. It could not stop him. He was going on to the Cherry Creek Divide.

Strong as were the elements, he was stronger. At such times animals crawled away into their holes and remained in hiding. But he did not hide. He was out in it, facing it, fighting it. He was a man, a master of things.

In such fashion, rejoicing proudly, he tramped on. After an hour he rounded a bend, where the creek ran close to the mountainside, and came upon one of the most insignificant-appearing but most formidable dangers in northern travel.

The creek itself was frozen solid to its rocky bottom, but from the mountain came the outflow of several springs. These springs never froze, and the only effect of the severest cold snaps was to lessen their discharge. Protected from the frost by the blanket of snow, the water of these springs seeped down into the creek and, on top of the creek ice, formed shallow pools.

The surface of these pools, in turn, took on a skin of ice which grew thicker and thicker, until the water overran, and so formed a second ice-skinned pool above the first.

Thus at the bottom was the solid creek ice, then probably six to eight inches of water, then the thin ice-skin, then another six inches of water and another ice-skin. And on top of this last skin was about an inch of recent snow to make the trap complete.

To Tom Vincent's eye the unbroken snow surface gave no warning of the lurking danger. As the crust was thicker at the edge, he was well toward the middle before he broke through.

In itself it was a very insignificant mishap, -- a man does not drown in twelve inches of water, -- but in its consequences as serious an accident as could possibly befall him.

At the instant he broke through he felt the cold water strike his feet and ankles, and with half a dozen lunges he made the bank. He was quite cool and collected. The thing to do, and the only thing to do, was to build a fire. For another precept of the north runs: Travel with wet socks down to twenty below zero; after that build a fire. And it was three times twenty below and colder, and he knew it.

He knew, further, that great care must be exercised; that with failure at the first attempt, the chance was made greater for failure at the second attempt. In short, he knew that there must be no failure. The moment before a strong, exulting man, boastful of his mastery of the elements, he was now fighting for his life against those same elements -- such was the difference caused by the injection of a quart of water into a northland traveller's calculations.

In a clump of pines on the rim of the bank the spring high-water had lodged many twigs and small branches. Thoroughly dried by the summer sun, they now waited the match.

It is impossible to build a fire with heavy Alaskan mittens on one's hands, so Vincent bared his, gathered a sufficient number of twigs, and knocking the snow from them, knelt down to kindle his fire. From an inside pocket he drew out his matches and a strip of thin birch bark. The matches were of the Klondike kind, sulphur matches, one hundred in a bunch.

He noticed how quickly his fingers had chilled as he separated one match from the bunch and scratched it on his trousers. The birch bark, like the dryest of paper, burst into bright flame. This be carefully fed with the smallest twigs and finest debris, cherishing the flame with the utmost care. It did not do to hurry things, as he well knew, and although his fingers were now quite stiff, he did not hurry.

After the first quick, biting sensation of cold, his feet had ached with a heavy, dull ache and were rapidly growing numb. But the fire, although a very young one, was now a success; he knew that a little snow, briskly rubbed, would speedily cure his feet.

But at the moment he was adding the first thick twigs to the fire a grievous thing happened. The pine boughs above his head were burdened with a four months snowfall, and so finely adjusted were the burdens that his slight movement in collecting the twigs had been sufficient to disturb the balance.

The snow from the topmost bough was the first to fall, striking and dislodging the snow on the boughs beneath. And all this snow, accumulating as it fell, smote Tom Vincent's head and shoulders and blotted out his fire.

He still kept his presence of mind, for be knew how great his danger was. He started at once to rebuild the fire, but his fingers were now so numb that he could not bend them, and he was forced to pick up each twig and splinter between the tips of the fingers of either hand.

When he came to the match he encountered great difficulty in separating one from the bunch. This he succeeded in managing, however, and also, by great effort, in clutching the match between his thumb and forefinger. But in scratching it, he dropped it in the snow and could not pick it up again.

He stood up, desperate. He could not feel even his weight on his feet, although the ankles were aching painfully. Putting on his mittens, he stepped to one side, so that the snow would not fall upon the new fire he was to build, and beat his hands violently against a tree-trunk.

This enabled him to separate and strike a second match and to set fire to the remaining fragment of birch bark. But his body had now begun to chill and he was shivering, so that when be tried to add the first twigs his hand shook and the tiny flame was quenched.

The frost had beaten him. His hands were worthless. But he had the foresight to drop the bunch of matches into his wide-mouthed outside pocket before he slipped on his mittens in despair , and started to run up the trail. One cannot run the frost out of wet feet at sixty below and colder, however, as

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่ความรักของชีวิตแข็งแกร่งในพระองค์ และเขา sprang อีกเพื่อเท้าของเขา เขามีความคิดได้อย่างรวดเร็ว ถ้าการแข่งขันไม่ได้เขียนมือของเขาได้อย่างไร มือเขียนได้ดีกว่ามือคนตาย มือไม่เลยได้ดีกว่าตาย เขา floundered ไปตามทางจนกระทั่งได้มาเมื่อ lodgment น้ำสูงอีก มีกิ่ง และสาขา ใบไม้ และ หญ้า แห้ง และไฟรอ ในที่ดินหรือ seafaring โลก สหายมักจะถือว่าต้อง ในเกม Klondike, Vincent ทอมพบ เช่นสหายเป็นจำ แต่เขาพบว่ามันออกมา ไม่ใช่ โดย precept แต่ ผ่านประสบการณ์ขม"ไม่เคยเที่ยวคนเดียว เป็น precept ของภาคเหนือ เขาได้ยินหลายครั้ง และ หัวเราะ สำหรับเขาแพ็คหนุ่มเพื่อน บิ๊ก boned และบิ๊ก-muscled มีศรัทธา ในตัวเอง และความแข็งแรงของหัวและมือของเขาได้ในเยือกเย็นมกราคมวันเมื่อมาประสบการณ์ที่สอนเขาเคารพ สำหรับตัวน้ำแข็ง และภูมิปัญญาของคนที่มีกับปัญหาธนบัตรด้วยเขาได้ทิ้งค่าย Calumet ในยูคอนที่ มีชุดไฟบนเขา ไปถึงครี Paul แบ่งระหว่างมันและเชอรี่ครีก ซึ่งแร่ และมูล่าสัตว์ของเขาแข็งถูกหกองศาด้านล่างเป็นศูนย์ และจะมีทางโดดเดี่ยวครอบคลุมสามสิบไมล์ แต่ไม่ได้รังเกียจ ในความเป็นจริง จะชอบมัน ควงตามความเงียบ เขาห้ำหั่นเลือดผ่านเส้นเลือดอย่างอบอุ่น และจิตใจของเขาไม่ห่วง และมีความสุข เขาและเพื่อนร่วมงานของเขามีบางอย่างพวกเขาได้หลง "จ่าย" ค่ามีบนเชอร์รี่ครีแบ่ง ก เพิ่มเติม เขาได้กลับไปจากดอว์สันกับตัวบ้านร่าเริงจากอเมริกาที่เจ็ดโมง เมื่อเขาเปิดส้นของรองเท้าของเขาไปทางค่าย Calumet ได้คืนยังดำ และเมื่อวันที่ยากจนที่ผ่านมา ครึ่งเก้า เขามีตัด 4 ไมล์ข้ามแฟลต และมีไมล์ หกค่าครี Paul ทาง ซึ่งได้เห็นการเดินทางน้อย ตามเตียงนั้น และมีไม่มีความเป็นไปได้ของเขาสูญหาย เขาก็หายไปกับดอว์สันใช้เชอรี่ครีกและแม่น้ำอินเดีย เพื่อครี Paul ใหม่ และแปลก โดยครึ่งเลยร้าน เขาที่ส้อม ด้อยที่ได้อธิบายกับเขา และเขารู้ว่า เขามีครอบคลุม 15 กิโลเมตร ระยะครึ่ง เขารู้ว่า ธรรมชาติของสิ่ง ทางผูกเติบโตแย่จากบน และคิดว่า พิจารณาช่วงเวลาที่ดีเขามี เขา merited อาหารกลางวัน หล่อปิดชุดของเขา และการนั่งบนต้นไม้ลดลง เขา unmittened มือขวาของเขา ถึงภายในเสื้อของเขาอยู่ติดกับผิวหนัง และล้วงออกจากคู่ของชาวลาวอกับขนมปังกรอบหั่นเบคอน และห่อในผ้าเช็ดหน้า - วิธีเดียวที่สามารถทำได้โดยไม่ต้องแช่แข็งแข็งเขาแทบไม่มี chewed ถูกปากแรกเมื่อนิ้วมือของเขา numbing เตือนเขาใส่ mitten ของเขาอีกครั้ง นี้เขาไม่ได้ ไม่แปลกใจที่ swiftness ขมที่ซึ่งน้ำแข็งที่บิตในไม่ ไม่ต้องสงสัยเขาก็ snap กับที่เคยมีประสบการณ์ ความคิดเขา spat เมื่อหิมะ, -นอร์ทแลนด์ชื่นชอบไพ่, - และเสียงแตกคมของ spittle ทันที congealed startled เขา ปรอทวัดไข้วิญญาณที่ Calumet ได้ลงทะเบียน sixty ด้านล่างเมื่อเขาทิ้ง แต่เขาบางมันก็เพิ่มขึ้นมาก colder จำนวน colder เขาอาจไม่คิดขนมแรกครึ่งหนึ่ง ยังสมบูรณ์ แต่เขาไม่รู้สึกตัวเองเริ่มต้นมาก - เป็นสิ่งที่ผิดปกติมากที่สุดสำหรับเขา นี้จะไม่ ทำ ตัดสินใจ เขา และลื่นไถล packstraps ที่ข้ามไหล่ของเขา เขา leaped เพื่อเท้าของเขา และวิ่ง briskly ค่าทางไม่กี่นาทีนี้ทำให้เขาอบอุ่นอีกครั้ง และเขาปักก้าวที่มั่นคง munching ขนมขบเคี้ยวเป็นเป็นไปตาม ความชื้นที่ exhaled ด้วยลมหายใจของเขา crusted ของเขาริมฝีปากและ mustache น้ำแข็งแขวน และเกิดเป็นธารน้ำแข็งขนาดเล็กบนชิ้นของเขา ตอนนี้และอีกครั้งความรู้สึก forsook จมูกและแก้มของเขา และเขา rubbed พวกเขาจนกว่าพวกเขาเขียน ด้วยเลือดกลับมาผู้ชายส่วนใหญ่สวมสายจมูก คู่ค้าของเขาได้ แต่เขามี scorned เช่น "contraptions ผู้หญิง" และจนถึงขณะนี้ มีไม่เคยรู้สึกว่าความต้องการของพวกเขา ตอนนี้ เขาไม่รู้สึกจำเป็น สำหรับเขาถูกถูตลอดเวลาอย่างไรก็ตาม เขาได้ตระหนักถึงความตื่นเต้นของความสุข ของ exultation เขาได้ทำบางสิ่งบางอย่าง บรรลุบางสิ่งบางอย่าง องค์ประกอบของการเรียนรู้ เมื่อเขาออกเสียงหัวเราะในความแรงที่แท้จริงของชีวิต และกับกำปั้นของเขา clenched ในน้ำแข็งที่คณะทำงาน กำลังหลักของ เขาอะไรที่เขาไม่ได้แม้จะ มันไม่สามารถหยุดเขา เขาไปในเชอร์รี่ครีแบ่งแข็งแรงเป็นองค์ประกอบได้ เขาแข็งแกร่ง นั้น สัตว์ตระเวนไปลงหลุมของพวกเขา และยังคงแอบแฝง แต่ไม่ได้ซ่อน เขาได้ออกใน หันหน้า การต่อสู้นั้น กำลังคน หลักของกิจกรรมในแฟชั่นเช่น rejoicing ภูมิใจเขา tramped บน หลังจากหนึ่งชั่วโมง เขาปัดโค้ง ที่นั้นวิ่งใกล้กับไหล่เขา และมาหนึ่งอันตรายสุดสำคัญปรากฏ แต่น่ากลัวที่สุดในการเดินทางภาคเหนือครีเองถูกแช่แข็งไปด้านล่างของหิน แต่จากภูเขามากระแสของสปริงต่าง ๆ ไม่ froze น้ำพุเหล่านี้ และลักษณะพิเศษเฉพาะของ snaps เย็น severest คือการ ลดการปล่อย ป้องกันจากน้ำแข็งที่ โดยครอบคลุมของหิมะ น้ำสปริงเหล่านี้ seeped ลงไปนั้น แล้ว บนน้ำแข็งครี รูปสระว่ายน้ำตื้นพื้นผิวของสระว่ายน้ำ กลับ เอาบนผิวของแข็งซึ่งเติบโตหนา และหนา จนน้ำ overran และอื่น ๆ ที่แม้น้ำแข็งสระด้านบนก่อนดังนั้น ที่ด้านล่างได้ ไอซ์ครีแข็ง แล้วคงหกถึงแปดนิ้วของน้ำ แล้วบางแข็งผิว แล้วอีกหกนิ้วของน้ำและผิวน้ำแข็งอีก และบนสุดนี้ ผิวเกี่ยวกับนิ้วของหิมะล่าสุดทำสมบูรณ์การต้ม Vincent ตา พื้นผิวหิมะไม่เสียหายให้ไม่มีการเตือนอันตราย lurking เป็นเปลือกหนาที่ขอบ เขาได้ดีไปตรงกลางก่อนเขายากจนผ่านตัวเองก็ mishap สำคัญมาก -คนไม่จมน้ำตายในน้ำ 12 นิ้ว - แต่ในผลที่เกิดขึ้นเป็นความรุนแรง อุบัติเหตุเป็นสามารถอาจ befall เขาในทันทีเขายากจนผ่านเขารู้สึกว่าน้ำเย็นตีเท้าและเท้าของเขา และกับ lunges หกครึ่ง เขาทำให้ธนาคาร เขาค่อนข้างเย็น และรวบรวม สิ่งที่ต้องทำ และสิ่งเดียวที่จะทำ ไม่สร้างไฟ สำหรับรัน precept อื่นของภาคเหนือ: เดินทาง ด้วยถุงเท้าเปียกลงไปต่ำกว่าศูนย์ ยี่สิบ หลังจากที่สร้างไฟ มันเป็นครั้งที่สามประมาณ 20 ด้านล่าง และหนาว และเขารู้เขารู้ เพิ่มเติม ที่ต้องใช้ดูแลที่ดี ว่า มีความล้มเหลวในครั้งแรก โอกาสทำมากขึ้นสำหรับความล้มเหลวในความพยายามที่สอง ในระยะสั้น เขารู้ว่า ต้องมีความล้มเหลวไม่ ช่วงเวลาก่อนคนแข็งแรง exulting, boastful ขององค์ประกอบของเขา เขาถูกตอนนี้ต่อสู้เพื่อชีวิตกับองค์ประกอบเหล่านั้นเหมือนกัน - เช่นมีความแตกต่างที่เกิดจากการฉีดของ quart ของน้ำลงในการคำนวณของผู้เดินทางนอร์ทแลนด์ในหมู่ของไพน์ในธนาคาร สปริงสูงน้ำมีต่อศาลหลายกิ่งและสาขาขนาดเล็ก พวกเขาตอนนี้แห้งสะอาดจากแสงอาทิตย์ร้อน รอการจับคู่ไม่สามารถสร้างไฟกับ mittens ของอะแลสกาหนักมือหนึ่ง Vincent bared เขา รวบรวมหลายกิ่งไม้เพียงพอ และเคาะหิมะจากพวกเขา knelt ลงไปจุดไฟของเขาได้ จากภายในกระเป๋าเขาขวางตรงกับของเขาและป่าเปลือกเบิร์ชบาง การแข่งขันได้เกม Klondike ชนิด ซัลเฟอร์ ตรง หนึ่งร้อยในพวงเขาสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วนิ้วมือของเขามีอาหารเขาแยกตรงหนึ่งจากพวง และมีรอยขีดข่วนบนกางเกงของเขา เปลือกเบิร์ช เช่น dryest กระดาษ ลุกเป็นไฟสว่าง นอกจากนี้นี้อย่างรอบคอบจะเลี้ยง ด้วยกิ่งไม้เล็กและเศษที่ดีที่สุด cherishing เปลวไฟ ด้วยการดูแลสูงสุด มันไม่ได้ทำรีบสิ่ง เขารู้ดี และแม้ว่ามือของเขาได้ตอนนี้ค่อนข้างแข็ง เขาได้ไม่รีบหลังจากที่แรกด่วน กระหน่ำรู้สึกเย็น เท้ามี ached กับปวดหนัก น่าเบื่อ และได้อย่างรวดเร็วเติบโต numb แต่ไฟ แม้ว่าหนึ่งในหนุ่มมาก ตอนนี้ ประสบความสำเร็จ เขารู้ว่า หิมะน้อย briskly rubbed ตัวจะรักษาเท้าของเขาแต่ในขณะนี้ เขาได้เพิ่มกิ่งหนาแรกไฟ grievous สิ่งที่เกิดขึ้น สน boughs ข้างบนหัวของเขาได้เป็นภาระ snowfall สี่เดือน และประณีตเพื่อให้ปรับปรุงมีภาระที่เขาเคลื่อนไหวเล็กน้อยในการรวบรวมกิ่งได้เพียงพอต่อการรบกวนสมดุลหิมะจากให้เลือกพอควรอยู่ด้านบนสุดเป็นคนแรกตก โดดเด่น และหิมะบน boughs ภายใต้ dislodging และทั้งหมดนี้ หิมะ หลังมันตก ก็ตบหัวและไหล่ทอม Vincent และ blotted ออกไฟของเขาเขายังเก็บของอยู่ของจิตใจ เป็นรู้อันตรายของเขาเป็นวิธีการที่ดี เขาเริ่มต้นในครั้งเดียวเพื่อสร้างไฟ แต่ตอนนี้ numb เพื่อว่า เขาสามารถงอ และเขาถูกบังคับให้รับ twig ละ และเสี้ยนระหว่างเคล็ดลับของนิ้วมือใดนิ้วมือของเขาถูกเมื่อเขามาตรงเขาพบความยากลำบากมากในการแยกจากพวง นี้เขาประสบความสำเร็จ ในการ จัดการ อย่างไรก็ตาม และ ดี นี่ ในการจับคู่ระหว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของเขากำ แต่ในเกา เขาหล่นในหิมะ และจะไม่รับอีกเขาลุกขึ้นยืน หมดหวัง เขาไม่สามารถรู้สึกแม้เขาน้ำหนักบนเท้า แม้ถูก aching เท้าเจ็บปวด วางบน mittens ของเขา เขาก้าวไปข้างหนึ่ง เพื่อว่าหิมะจะตกตามไฟใหม่ไม่ เป็น การสร้าง ตีมือกับลำต้นไม้โหงนี้เปิดใช้งาน การแยก และตีตรงที่สองและให้ส่วนที่เหลือของเปลือกเบิร์ชไหม้ แต่ตอนนี้เริ่มร่างกายของเขามาก และเขาถูก สั่น เพื่อว่าเมื่อได้พยายามเพิ่มแรก twigs จับมือเขา และเปลวไฟเล็ก ๆ ถูก quenchedน้ำแข็งที่ได้ตีเขา มือของเขาถูกสามหาว แต่เขามีการมองอนาคตเพื่อวางพวงตรงกันเข้ากระเป๋าของเขามาแล้วด้วยทั้งอยู่นอกก่อนเขาเล็ดรอดบนเขา mittens ในความสิ้นหวัง และเริ่มที่จะวิ่งขึ้นทาง หนึ่งไม่สามารถเรียกใช้น้ำแข็งจากเท้าเปียกที่ sixty ด้านล่าง และ หนาว อย่างไรก็ตาม เป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ความรักของชีวิตที่เข้มแข็งในตัวเขา และเขาก็กระโดดอีกครั้งที่เท้า เขาคิดอย่างรวดเร็ว ถ้าตรงกันก็เผามือของเขา ? เผามือได้ดีกว่ามือตาย มือไม่ที่ทั้งหมดถูกดีกว่าตาย เขาดิ้นรนไปตามเส้นทางจนกว่าจะมาถึงที่พำนักน้ำสูงอีก มีกิ่งและกิ่งใบและต้นหญ้า แห้ง รอไฟสำหรับการเดินทางทางบกหรือทางทะเลทั่วโลก และเพื่อนมักจะถือว่าเป็นที่น่าพอใจ ใน Klondike , เป็นทอมวินพบว่า ช่างเป็นสหายที่จำเป็นจริง ๆ แต่เขาพบว่ามันออก ไม่ใช่ข้อบังคับ แต่ผ่านประสบการณ์ขม

" ไม่เคยเดินทางคนเดียว คือ ศีลของทางเหนือ เขาได้ยินมาหลายครั้งแล้วก็หัวเราะ เพราะเขาเป็นรัดหนุ่มน้อยใหญ่ กระดูกใหญ่ กล้ามเนื้อ ,ด้วยศรัทธาในตัวเองและในความแข็งแรงของมือและหัวของเขา . . . . . .

มันเยือกเย็นมกราคมวันที่ประสบการณ์มาสั่งสอนเขาเคารพ ฟรอสต์ และสติปัญญาของผู้ที่ต่อสู้กับมัน

เขาออกจากค่าย Calumet ในยูคอนกับแพ็คแสงกลับ เขาไปถึงพอล Creek เพื่อแบ่งระหว่างมันและเชอร์รี่ครีก ที่พรรคของเขา คือ การสำรวจและการล่ากวาง

ฟรอสท์เป็นหกสิบองศาด้านล่างเป็นศูนย์ และมี 30 ไมล์ของเส้นทางโดดเดี่ยวเพื่อปกปิด แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจ ในความเป็นจริง จะชอบมันควงไปผ่านความเงียบของเขา เลือดตำปูเสื่อตามร่างกาย และ จิตใจสบาย และมีความสุข สำหรับเขาและสหายของเขาบางเขาหลง " จ่าย " ที่จะมีขึ้นที่เชอร์รี่ห้วยหาร และ เพิ่มเติมเขากลับมาจากดอว์สันด้วยยิ้มแย้มแจ่มใส จดหมายถึงบ้านจากอเมริกา

ตอนเจ็ดโมงเช้า เมื่อเขาหันส้นเท้าของรองเท้าหนังนิ่มของเขาที่มีต่อค่าย Calumet มันก็คืน และเมื่อหักครึ่งวันที่ 9 ที่ผ่านมาเขาทำให้สี่ไมล์ตัดข้ามแฟลตและหกไมล์พอล ครีก เส้นทางที่ได้เห็นน้อยเดินทางตามเตียงของลำห้วย