Cephalopods have nociceptors that r

Cephalopods have nociceptors that respond maximally to an injurious stimulus but not to an innocuous
stimulus, and increase in sensitivity after tissue has
been injured to help the animal avoid further injury.
There is also some indication that the nociceptor rate of
firing or sensitivity is related to the sensitivity of the
tissue that they protect (Mather 2004). Cephalopods
can learn to avoid putatively painful stimuli (Young
1991), and have many of the neurotransmitters that are
involved in vertebrate pain reception and mediation
(Abbott et al. 1995).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Nociceptors ที่ตอบ maximally กระตุ้นการเปลือง แต่ไม่มี innocuous มี cephalopodsกระตุ้น และเพิ่มความไวหลังจากเนื้อเยื่อได้ได้รับบาดเจ็บเพื่อช่วยสัตว์ที่หลีกเลี่ยงการบาดเจ็บเพิ่มเติมนอกจากนี้ยังมีบางตัวบ่งชี้ที่ nociceptor อัตรายิงหรือความไวมีความสัมพันธ์กับความไวของการเนื้อเยื่อที่จะสามารถปกป้อง (แมเธอร์ 2004) Cephalopodsสามารถเรียนรู้วิธีการหลีกเลี่ยงสิ่งเร้าเจ็บ putatively (Young1991), และมี neurotransmitters ที่มากมายเกี่ยวข้องกับการรับความเจ็บปวดที่หลอดและกาชาด(Abbott et al. 1995)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปลาหมึกมี nociceptors ที่ตอบสนองที่สุดที่จะกระตุ้นทำให้เกิดความเสียหาย
แต่ไม่ได้ที่จะไม่มีพิษมีภัยกระตุ้นเศรษฐกิจและเพิ่มความไวหลังจากที่เนื้อเยื่อได้รับบาดเจ็บที่จะช่วยให้สัตว์หลีกเลี่ยงการบาดเจ็บต่อไป. นอกจากนี้ยังมีข้อบ่งชี้บางอย่างที่อัตรา nociceptor ของการยิงหรือความไวที่เกี่ยวข้องกับความไวของเนื้อเยื่อที่พวกเขาปกป้อง (ท้อง 2004) ปลาหมึกสามารถเรียนรู้ที่จะหลีกเลี่ยงสิ่งเร้าที่เจ็บปวด putatively (หนุ่ม 1991) และมีจำนวนมากของสารสื่อประสาทที่มีส่วนร่วมในการรับสัญญาณความเจ็บปวดเลี้ยงลูกด้วยนมและการประนีประนอม(แอ็บบอท et al. 1995)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เซฟาโลพอดมีโนซิเซปเตอร์ที่ตอบสนองสูงสุดเพื่อการกระตุ้นเปลือง แต่ไม่ได้เป็นตัวกระตุ้นและเพิ่มความไวไม่

หลังจากเนื้อเยื่อได้รับบาดเจ็บได้ช่วยสัตว์ที่หลีกเลี่ยงการบาดเจ็บ .
ยังมีข้อบ่งชี้ว่า โนซิเซปเตอร์อัตรา
ยิงหรือความไวเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความไวของ
เนื้อเยื่อที่พวกเขาปกป้อง ( มาเธอร์ 2004 ) หมึก
สามารถเรียนรู้เพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งเร้า putatively เจ็บปวด ( หนุ่ม
1991 ) , และมีจำนวนมากของสารสื่อประสาทที่เกี่ยวข้องในสัตว์มีกระดูกสันหลังความเจ็บปวด

( ( รับและไกล่เกลี่ย et al . 1995 )