This is all your fault!"        "It

This is all your fault!"
    
    "It's because of you my daughter is gone!"

    "My son can't be dead! You're lying!"

    "Alfred! He was supposed to have dinner with us when he got back!"

    "What kind of Squad Leader are you?!"

    "How do you expect to save humanity if you couldn't even save your own squad members?!" 

    You gasped as you jolted up in bed in cold sweat. You panted heavily as you looked around your dark bedroom, the only light being the moons glow seeping through the window. You covered your face with your hands and began to quietly sob. 

    "I'm sorry... I'm so sorry!" You cried apologizing to the voices that hunted you every night. 

    "Sorry isn't going to bring them back is it?!"

    "I-I don't know what else to say!"

    "You should have died instead!"

    "THIS IS ALL YOUR FAULT!"

    "Stop it!" You yelled. The voices stopped and you shakily ran your hands through your messy (h/c) hair. "I really am sorry. None of you deserved to die." You cried remembering the smiling faces of your beloved squad. All of you had gotten along so well. Whenever one of you had a doubt or problem the rest would be there and willing to help. In all the Survey Corps your squad was best known for being the closest. You treated them as family and ignored the whole superior and cadet ordeal. The only time you gave orders was during expeditions if that. You remember Jason always teasing you about your height while Alfred defended you. While they fought Micheal and Chris would try to break them apart as you, Camilla, Leah watched laughing. It was just so hard to believe that they were gone. And it was all because of you. Their parents were right, how did you expect to save humanity if you weren't able to save your squad who was practically your family? Ever since that day you had shut yourself up in your office refusing to come out. It was a good thing your bedroom was connected to your office along with a bathroom. Everyone understood and let you be, but that didn't stop anyone from worrying about you, especially a certain captain. Hanji would bring you your meals to your room but your barely ate. You left most of the food on the tray. The only time you would leave was to bring your plates back to the kitchen or when you had to deliver paperwork to either Hanji, Erwin, Mike, or Levi. You knew you weren't going to get any sleep any time soon so you got up from bed and decided to work on the paperwork that sat on your desk. 

~The Next Day~

    "(Y/n) you decided to come eat here today!" Hanji said happily as you sat down at the superiors table. Everyone was happy to see you especially Levi though he dared not show it.   

    "Is there something wrong with that?" You asked rather harshly making everyone at the table flinch. They never heard you like this. It was understandable since you were still upset but they have gotten so used to your smile and cheerful personality that it hurt them to see you like this. Your hair was pulled up in a messy bun, you had bags under your eyes, your beautiful (e/c) no longer shined like before, and to top it off you weren't smiling. Seeing you like this broke Levi's heart. How he wanted so much to bring the smiling girl he knew and loved back. 

    "U-Uh no I was just surprised that's all." Hanji said nervously. You sighed and rubbed your temples realizing what you did. 

    "I'm sorry Hanji I didn't mean to snap at you like that."

    "It's alright I understand." She answered flashing you a smile. 

    "Eat." Levi said shoving his tray towards you. 

    "That's your food Levi." You stated. 

    "I'm not hungry. Besides you didn't bring any food and you look like you haven't eaten in ages. Now eat. I won't let you leave this table unless you finish every single thing on this tray." You sighed and took a bite of the bread seeing you weren't going to win this argument with him. If this was any other day and if your squad were still alive you would have blushed. Truth was that you loved Levi but right now you were just so depressed and void of emotion to do anything about it. Levi watched you eat and wanted so desperately to remove all the sadness you felt and shower you with hugs and kisses but frightened that you would push him away. 

~Time Skip~

    "Staring at the captain again I see." Camilla giggled seeing you staring at Levi from across the training grounds in a total daze. 

    "W-What! N-No I wasn't!" You said turning your head blushing at being caught. 
    
    "Aw you're blushing how cute!" Leah exclaimed. "Our dear (y/n) is in love!"

    "In love with shorty huh?" Jason said. "Well makes sense, they're both midgets after all."

    "Stop making fun of her Jason." Alfred warned. 
    
    "Relax mother goose Alfred I'm just stating facts. I mean you have to admit she's short. Isn't that right wittle squad leader?" Jason said placing a hand on your head and bending down to your level as if he were talking to a child. You swiftly kicked his ankles sending him to the ground.

    "I may be a midget but I can still kick your ass!" 

    "Ha! She got you Jason." Micheal said as he laughed with the rest of the squad. 
    
    "You really should have seen that coming." Chris agreed chuckling.

    "Why am I even friends with you people?" Jason muttered. 

    "Because you love us!" You said laughing as you helped him up.

    "Yea that's the problem." He said dusting himself off making everyone roll their eyes.

    "Don't worry (y/n) we'll hook you up with the captain in no time!" Camilla said determinedly.

    "Yea! You two will be so cute together!" Leah added. 

    "So we're gonna have little clean freaks running around? That'll be fun to see."  

    "JASON!" You exclaimed blushing a deep red. "You're thinking to far ahead!"

    "Little clean freaks? No! (Y/n) is too young!" Alfred exclaimed hugging you close to him protectively. "I won't allow it!" 

    "Gez Alfred, Jason's right you are a mother goose." Micheal said rolling his eyes.

    "(Y/n)'s old enough to make decisions on her own Alfred. If she wants little clean freaks then she can." Chris said simply making you blush once more. 

    "Aw they'll look so cute!" Camilla and Leah squealed. 

    "You think they'll be annoying as their mother? Or temperamental as their father?" Jason questioned as he, the girls, Micheal, and Chris discussed future Levi babies ignoring Alfred as he yelled at them for talking about his 'little girl' in such ways. You just watched them not knowing what to do. Your face was a bright red but soon enough you sighed. They was no way to stop them now. You continued watching them a smile making it's way to your face.

    "How much I love them."

    "If you loved them why did you let them die?" A voiced asked making you gasp. The scenery changed and instead of the training grounds you stood in the forest with the dead bodies of your squad members surrounding you, you being in the center of them. 
    
    "You weren't able to save them nor protect them! You didn't love them like you say!" Another yelled. 

    "That's not true!" You yelled. Your eyes then widen as you saw the bodies of your squad begin moving. They slowly stood up blood covering their bodies and their uniform torn and covered in dirt.

    "You let us die." Camilla said her blue eyes piercing your (e/c) ones as they began circling you. 

    "No... no I didn't."

    "I bet you were glad we died. I'm sure you were glad knowing I wouldn't be able to tease you anymore." Jason sneered. 

    "What kind of Squad Leader are you?" Leah asked you.

    "This is all your fault."

    "You aren't as strong as you think yourself to be." Micheal added.

    "You're weak." Alfred glared. 

    "Why do we get to die while you get to live?" Chris asked. 

    "It's because of you they're dead!"

    "You deserve all the suffering you're feeling." They said in union standing in a line in front of you. You fell onto your knees tears streaming down your face. 

    "I'm so sorry! I wanted so desperately to save all of you! I never wanted this! I never wanted you all to die! You were family to me! I loved all of you! You were all my family!"

    "Then why didn't you save them?"

    "I should have died instead." 

    "No you shouldn't have." They said. You looked up at them and saw their smirking faces. "This way we can make you suffer more than you can imagine."

    "I wonder how you'll have clean freak babies without the clean freak himself." Jason said an evil glint in his eyes. 

    "What are you talking about?" You asked your eyes wide. At that moment you heard thumping and you gasped as you a titan walking toward all of you. And in his hand... "LEVI!" You yelled at seeing him being crushed by the titans hand. 

    "(Y-y/n) help." He said reaching a hand toward you. 

    "Levi!" You yelled preparing to go help him but found that you couldn't move. "What?" You looked down at your feet and tried moving but it was no use. It was if your feet were glued to the ground. You help a yell and you looked up to a horrifying sight. The titan that had held Levi captive had torn his body in two. "LEVI!"

    "You deserve this."

    "How does it feel seeing the one you love get killed?" Your squad asked. 

    "Why? Why are you doing this?!"

    "Because you deserve to suffer!" More titans appeared holding your other friends: Hanji, Erwin, Mike, Eren, Mikasa, Armin, and everyone else.

    "STOP!"

    "You can't do anything."

    "You're pathetic." The titans then grabbed your squad in their filthy hands.

    "LET THEM GO!" They began devouring them.  

    "Relive their death."

    "STOP THIS!" You cried desperately hearing cries all around you as you re-watched the death of your squad. You were then covered in blood. 

    "Their blood is in your hands." 

    "PLEASE!" 

    "This..."
    
    "Please..."

    "Is..."

    "Stop..."

    "Your..."

    "No..."

    "FAULT!"

    "NO!"

    "(

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี่คือข้อบกพร่องของคุณทั้งหมด"     "ก็คุณลูกสาวของฉันหายไป! " "ลูกไม่ตาย คุณกำลังโกหก" "อัลเฟรด เขาควรจะรับประทานอาหารเย็นกับเราเมื่อเขากลับ" "อะไรของหัวหน้าทีมคือคุณ!" "วิธีทำคาดบันทึกมนุษย์ถ้าคุณไม่ได้บันทึกสมาชิกทีมของคุณเอง!" คุณ gasped ตามที่คุณทำขึ้นเตียงในกาฬ คุณ panted มากเป็นคุณมองรอบ ๆ ห้องนอนของคุณมืด ไฟเฉพาะดวงจันทร์กำลังเรืองแสง seeping ผ่านทางหน้าต่าง คุณปกคลุมใบหน้าของคุณ ด้วยมือของคุณ และเริ่ม sob อย่างเงียบ ๆ "ฉันขอ... ฉันเสียใจมาก" คุณร้อง apologizing ให้เสียงที่ล่าสัตว์หรือค้าคุณทุกคืน "ขอไม่ไปนำพวกเขากลับเป็น!" "ฉัน-ฉันไม่รู้ว่าอะไรจะพูด! " "คุณควรต้องตายแทน" "นี่คือข้อบกพร่องของคุณทั้งหมด" "Stop it!" You yelled. The voices stopped and you shakily ran your hands through your messy (h/c) hair. "I really am sorry. None of you deserved to die." You cried remembering the smiling faces of your beloved squad. All of you had gotten along so well. Whenever one of you had a doubt or problem the rest would be there and willing to help. In all the Survey Corps your squad was best known for being the closest. You treated them as family and ignored the whole superior and cadet ordeal. The only time you gave orders was during expeditions if that. You remember Jason always teasing you about your height while Alfred defended you. While they fought Micheal and Chris would try to break them apart as you, Camilla, Leah watched laughing. It was just so hard to believe that they were gone. And it was all because of you. Their parents were right, how did you expect to save humanity if you weren't able to save your squad who was practically your family? Ever since that day you had shut yourself up in your office refusing to come out. It was a good thing your bedroom was connected to your office along with a bathroom. Everyone understood and let you be, but that didn't stop anyone from worrying about you, especially a certain captain. Hanji would bring you your meals to your room but your barely ate. You left most of the food on the tray. The only time you would leave was to bring your plates back to the kitchen or when you had to deliver paperwork to either Hanji, Erwin, Mike, or Levi. You knew you weren't going to get any sleep any time soon so you got up from bed and decided to work on the paperwork that sat on your desk. ~The Next Day~ "(Y/n) you decided to come eat here today!" Hanji said happily as you sat down at the superiors table. Everyone was happy to see you especially Levi though he dared not show it. "Is there something wrong with that?" You asked rather harshly making everyone at the table flinch. They never heard you like this. It was understandable since you were still upset but they have gotten so used to your smile and cheerful personality that it hurt them to see you like this. Your hair was pulled up in a messy bun, you had bags under your eyes, your beautiful (e/c) no longer shined like before, and to top it off you weren't smiling. Seeing you like this broke Levi's heart. How he wanted so much to bring the smiling girl he knew and loved back. "U-Uh no I was just surprised that's all." Hanji said nervously. You sighed and rubbed your temples realizing what you did. "I'm sorry Hanji I didn't mean to snap at you like that." "It's alright I understand." She answered flashing you a smile. "Eat." Levi said shoving his tray towards you. "That's your food Levi." You stated. "I'm not hungry. Besides you didn't bring any food and you look like you haven't eaten in ages. Now eat. I won't let you leave this table unless you finish every single thing on this tray." You sighed and took a bite of the bread seeing you weren't going to win this argument with him. If this was any other day and if your squad were still alive you would have blushed. Truth was that you loved Levi but right now you were just so depressed and void of emotion to do anything about it. Levi watched you eat and wanted so desperately to remove all the sadness you felt and shower you with hugs and kisses but frightened that you would push him away.
~Time Skip~

    "Staring at the captain again I see." Camilla giggled seeing you staring at Levi from across the training grounds in a total daze. 

    "W-What! N-No I wasn't!" You said turning your head blushing at being caught. 
    
    "Aw you're blushing how cute!" Leah exclaimed. "Our dear (y/n) is in love!"

    "In love with shorty huh?" Jason said. "Well makes sense, they're both midgets after all."

    "Stop making fun of her Jason." Alfred warned. 
    
    "Relax mother goose Alfred I'm just stating facts. I mean you have to admit she's short. Isn't that right wittle squad leader?" Jason said placing a hand on your head and bending down to your level as if he were talking to a child. You swiftly kicked his ankles sending him to the ground.

    "I may be a midget but I can still kick your ass!" 

    "Ha! She got you Jason." Micheal said as he laughed with the rest of the squad. 
    
    "You really should have seen that coming." Chris agreed chuckling.

    "Why am I even friends with you people?" Jason muttered. 

    "Because you love us!" You said laughing as you helped him up.

    "Yea that's the problem." He said dusting himself off making everyone roll their eyes.

    "Don't worry (y/n) we'll hook you up with the captain in no time!" Camilla said determinedly.

    "Yea! You two will be so cute together!" Leah added. 

    "So we're gonna have little clean freaks running around? That'll be fun to see."  

    "JASON!" You exclaimed blushing a deep red. "You're thinking to far ahead!"

    "Little clean freaks? No! (Y/n) is too young!" Alfred exclaimed hugging you close to him protectively. "I won't allow it!" 

    "Gez Alfred, Jason's right you are a mother goose." Micheal said rolling his eyes.

    "(Y/n)'s old enough to make decisions on her own Alfred. If she wants little clean freaks then she can." Chris said simply making you blush once more. 

    "Aw they'll look so cute!" Camilla and Leah squealed. 

    "You think they'll be annoying as their mother? Or temperamental as their father?" Jason questioned as he, the girls, Micheal, and Chris discussed future Levi babies ignoring Alfred as he yelled at them for talking about his 'little girl' in such ways. You just watched them not knowing what to do. Your face was a bright red but soon enough you sighed. They was no way to stop them now. You continued watching them a smile making it's way to your face.

    "How much I love them."

    "If you loved them why did you let them die?" A voiced asked making you gasp. The scenery changed and instead of the training grounds you stood in the forest with the dead bodies of your squad members surrounding you, you being in the center of them. 
    
    "You weren't able to save them nor protect them! You didn't love them like you say!" Another yelled. 

    "That's not true!" You yelled. Your eyes then widen as you saw the bodies of your squad begin moving. They slowly stood up blood covering their bodies and their uniform torn and covered in dirt.

    "You let us die." Camilla said her blue eyes piercing your (e/c) ones as they began circling you. 

    "No... no I didn't."

    "I bet you were glad we died. I'm sure you were glad knowing I wouldn't be able to tease you anymore." Jason sneered. 

    "What kind of Squad Leader are you?" Leah asked you.

    "This is all your fault."

    "You aren't as strong as you think yourself to be." Micheal added.

    "You're weak." Alfred glared. 

    "Why do we get to die while you get to live?" Chris asked. 

    "It's because of you they're dead!"

    "You deserve all the suffering you're feeling." They said in union standing in a line in front of you. You fell onto your knees tears streaming down your face. 

    "I'm so sorry! I wanted so desperately to save all of you! I never wanted this! I never wanted you all to die! You were family to me! I loved all of you! You were all my family!"

    "Then why didn't you save them?"

    "I should have died instead." 

    "No you shouldn't have." They said. You looked up at them and saw their smirking faces. "This way we can make you suffer more than you can imagine."

    "I wonder how you'll have clean freak babies without the clean freak himself." Jason said an evil glint in his eyes. 

    "What are you talking about?" You asked your eyes wide. At that moment you heard thumping and you gasped as you a titan walking toward all of you. And in his hand... "LEVI!" You yelled at seeing him being crushed by the titans hand. 

    "(Y-y/n) help." He said reaching a hand toward you. 

    "Levi!" You yelled preparing to go help him but found that you couldn't move. "What?" You looked down at your feet and tried moving but it was no use. It was if your feet were glued to the ground. You help a yell and you looked up to a horrifying sight. The titan that had held Levi captive had torn his body in two. "LEVI!"

    "You deserve this."

    "How does it feel seeing the one you love get killed?" Your squad asked. 

    "Why? Why are you doing this?!"

    "Because you deserve to suffer!" More titans appeared holding your other friends: Hanji, Erwin, Mike, Eren, Mikasa, Armin, and everyone else.

    "STOP!"

    "You can't do anything."

    "You're pathetic." The titans then grabbed your squad in their filthy hands.

    "LET THEM GO!" They began devouring them.  

    "Relive their death."

    "STOP THIS!" You cried desperately hearing cries all around you as you re-watched the death of your squad. You were then covered in blood. 

    "Their blood is in your hands." 

    "PLEASE!" 

    "This..."
    
    "Please..."

    "Is..."

    "Stop..."

    "Your..."

    "No..."

    "FAULT!"

    "NO!"

    "(

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณ!     "" มันเป็นเพราะคุณลูกสาวของฉันหายไป!     "" ลูกชายของฉันไม่สามารถจะตาย! คุณกำลังโกหก!     "" อัลเฟรด! เขาควรจะมีอาหารค่ำกับเราเมื่อเขาได้กลับมา!     "" สิ่งที่ชนิดของหัวหน้าหมู่ที่คุณ ?!     "" คุณจะคาดหวังที่จะช่วยมนุษยชาติถ้าคุณไม่สามารถที่จะบันทึกสมาชิกทีมของคุณเอง ?!     "คุณอ้าปากค้างเป็นคุณ jolted ขึ้นมาบนเตียงในเหงื่อเย็น. คุณ panted อย่างหนักในขณะที่คุณมองไปรอบ ๆ ห้องนอนเข้มของแสงเพียงอย่างเดียวดวงจันทร์เรืองแสงไหลผ่านหน้าต่าง. คุณปกคลุมใบหน้าของคุณด้วยมือของคุณและเริ่มที่จะร้องไห้เงียบ ๆ .      "ฉันขอโทษ ... ฉันขอโทษ!     "คุณร้องไห้ขอโทษเสียงที่ตามล่าคุณทุกคืน." ขอโทษจะไม่นำพวกเขากลับมันเป็น ?!     "" ครั้งที่สองไม่ทราบว่าสิ่งที่จะพูด!     "" คุณควรจะมีผู้เสียชีวิตแทน!     "" ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณ!     "" หยุดมัน! "คุณตะโกน. เสียงหยุดและคุณตัวสั่นวิ่งผ่านมือของคุณยุ่งของคุณ (h / c) ผม." ผมขอโทษ ไม่มีของคุณสมควรได้รับที่จะตาย. "คุณร้องไห้จดจำใบหน้ายิ้มของทีมที่คุณรัก. ทุกท่านมีอากาศพร้อมให้ดี. เมื่อใดก็ตามที่หนึ่งของคุณมีข้อสงสัยหรือมีปัญหาส่วนที่เหลือจะมีและยินดีที่จะช่วย. ในทุก สำรวจคณะทีมของคุณเป็นที่รู้จักกันดีเพราะเป็นที่ใกล้เคียงที่สุด. คุณได้รับการรักษาพวกเขาเป็นครอบครัวและละเลยและทั้งที่เหนือกว่าการทดสอบนักเรียน. ครั้งเดียวที่คุณออกคำสั่งเป็นช่วงการเดินทางว่า. คุณจำได้ว่าเจสันมักจะหยอกล้อคุณเกี่ยวกับความสูงของคุณในขณะที่อัลเฟรดได้รับการปกป้อง คุณ. ในขณะที่พวกเขาต่อสู้ไมเคิลและคริสจะพยายามที่จะทำลายพวกเขาออกจากกันในขณะที่คุณคามิลล่าลีอาห์เฝ้าดูหัวเราะ. มันเป็นเพียงเพื่อให้ยากที่จะเชื่อว่าพวกเขาก็หายไป. และมันก็เป็นทั้งหมดเป็นเพราะคุณ. พ่อแม่ของพวกเขาที่ถูกต้องวิธีการทำ คุณคาดว่าจะช่วยมนุษยชาติถ้าคุณไม่สามารถที่จะบันทึกทีมของคุณที่เป็นจริงครอบครัวของคุณนับตั้งแต่วันที่คุณได้ปิดตัวเองขึ้นในสำนักงานของคุณปฏิเสธที่จะออกมา. มันเป็นสิ่งที่ดีที่ห้องนอนของคุณมีการเชื่อมต่อไปยังสำนักงานของคุณ พร้อมกับห้องน้ำ ทุกคนที่เข้าใจและให้คุณได้ แต่ที่ไม่ได้หยุดทุกคนจากความกังวลเกี่ยวกับคุณโดยเฉพาะอย่างยิ่งกัปตันบางอย่าง Hanji จะนำคุณมื้ออาหารของคุณไปที่ห้องของคุณ แต่คุณแทบจะไม่กิน คุณเหลือส่วนใหญ่ของอาหารบนถาด ครั้งเดียวที่คุณจะปล่อยให้เป็นแผ่นที่จะนำคุณกลับไปที่ห้องครัวหรือเมื่อคุณมีการส่งมอบเอกสารให้ทั้ง Hanji, เออร์วิน, ไมค์หรือลีวายส์ คุณรู้ว่าคุณจะไม่ได้รับการนอนหลับที่ใดเวลาเร็ว ๆ นี้เพื่อให้คุณลุกขึ้นจากเตียงนอนและตัดสินใจที่จะทำงานในเอกสารว่านั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณ.  ~ วันถัดไป ~     "(ใช่ / n) ที่คุณตัดสินใจที่จะมากินที่นี่ วันนี้! " Hanji กล่าวอย่างมีความสุขในขณะที่คุณนั่งลงที่โต๊ะผู้บังคับบัญชา ทุกคนก็มีความสุขที่จะเห็นคุณโดยเฉพาะอย่างยิ่งลีวายส์แม้ว่าเขาจะไม่กล้าแสดงมัน.        "มีบางอย่างผิดปกติกับที่?" คุณถามค่อนข้างรุนแรงทำให้ทุกคนที่สะดุ้งตาราง พวกเขาไม่เคยได้ยินมาว่าคุณเช่นนี้ มันเป็นที่เข้าใจตั้งแต่คุณยังคงอารมณ์เสีย แต่พวกเขามีอากาศที่ใช้เพื่อให้รอยยิ้มที่ร่าเริงและบุคลิกภาพของคุณที่จะทำร้ายพวกเขาที่จะเห็นคุณเช่นนี้ ผมถูกดึงขึ้นมาในขนมปังยุ่งคุณมีถุงใต้ตาของคุณของคุณสวยงาม (จ / C) ส่องไม่เหมือนก่อนและไปด้านบนออกคุณไม่ได้ยิ้ม เห็นคุณเช่นนี้ทำลายหัวใจของลีวายส์ วิธีการที่เขาต้องการมากที่จะนำหญิงสาวยิ้มเขารู้และคนที่รักกลับมา.      "U-เอ่อไม่มีฉันรู้สึกประหลาดใจเพียงว่าทุกอย่าง." Hanji กล่าวว่าประหม่า คุณถอนหายใจและลูบวัดของคุณตระหนักถึงสิ่งที่คุณทำ.      "ฉันขอโทษ Hanji ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะ snap ที่คุณชอบว่า."     "มันไม่เป็นไรฉันเข้าใจ." เธอตอบกระพริบคุณรอยยิ้ม.      "กิน". ลีวายส์กล่าวว่าผลักถาดของเขาต่อคุณ.      "นั่นคือลีวายส์อาหารของคุณ." คุณกล่าวว่า.      "ฉันไม่หิว. นอกจากนี้คุณไม่ได้นำอาหารใด ๆ และคุณลักษณะเหมือนที่คุณยังไม่ได้กินในทุกเพศทุกวัย. ตอนนี้กิน. ฉันจะไม่ยอมให้คุณออกจากตารางนี้จนกว่าคุณจะเสร็จสิ้นทุกสิ่งเดียวที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ถาด. " คุณถอนหายใจและเอากัดขนมปังเห็นคุณไม่ได้ไปชนะเรื่องนี้กับเขา ถ้าเรื่องนี้เป็นวันอื่น ๆ ใด ๆ และถ้าทีมของคุณยังมีชีวิตอยู่ที่คุณจะได้เขิน ความจริงก็คือว่าลีวายส์ที่คุณรัก แต่ตอนนี้คุณเป็นเพียงเพื่อความสุขและถือเป็นโมฆะของอารมณ์ความรู้สึกที่จะทำอะไรเกี่ยวกับมัน ลีวายส์ดูที่คุณกินและอยากให้หมดที่จะลบทุกความโศกเศร้าที่คุณรู้สึกและอาบน้ำให้คุณมีการกอดและจูบ แต่กลัวว่าคุณจะผลักดันเขาออกไป.  ~ ~ เวลาข้าม    "จ้องมองที่กัปตันอีกครั้งที่ผมเห็น." คามิลล่าหัวเราะคิกคักเห็นคุณจ้องมองที่ลีวายส์จากทั่วบริเวณการฝึกอบรมในงุนงงรวม.      "W-อะไร! N-ไม่ฉันไม่ได้!" คุณบอกว่าการเปลี่ยนหัวของคุณแดงที่ถูกจับ.      "อ๊ะคุณแดงน่ารักวิธี!" ลีอาห์อุทาน "ที่รักของเรา (y / n) อยู่ในความรัก!"     "ในความรักกับชอร์ตี้เหรอ?" เจสันกล่าวว่า "ดีจะทำให้ความรู้สึกที่พวกเขากำลังคนแคระทั้งหลังจากทั้งหมด."     "หยุดทำให้ความสนุกของเจสันเธอ." อัลเฟรดเตือน.      "Relax แม่ห่านอัลเฟรดฉันแค่ระบุข้อเท็จจริง. ฉันหมายความว่าคุณต้องยอมรับเธอสั้น. ไม่เหมาะสมที่ wittle ผู้นำทีม?" เจสันกล่าวว่าการวางมือบนหัวของคุณและดัดลงไปถึงระดับของคุณราวกับว่าเขากำลังพูดคุยกับเด็ก คุณได้อย่างรวดเร็วเตะข้อเท้าของเขาส่งเขาไปที่พื้นดิน.     "ผมอาจจะเป็นคนแคระ แต่ฉันยังคงสามารถเตะตูดของคุณ!"      "ฮะ! เธอมีคุณเจสัน." ไมเคิลกล่าวว่าในขณะที่เขาหัวเราะกับส่วนที่เหลือของทีม.      "จริงๆคุณควรจะได้เห็นว่าที่ผ่านมา." คริสตกลงที่หัวเราะเบา ๆ .     "ทำไมฉันถึงแม้จะเป็นเพื่อนกับคนที่คุณ?" เจสันพึมพำ.      "เพราะคุณรักเรา" คุณบอกว่าในขณะที่คุณหัวเราะช่วยให้เขาขึ้น.     "ใช่ว่าเป็นปัญหาที่เกิดขึ้น." เขากล่าวว่าปัดฝุ่นตัวเองออกทำให้ทุกคนม้วนตาของพวกเขา.     "ไม่ต้องกังวล (y / n) เราจะขอคุณกับกัปตันในเวลาไม่!" คามิลล่ากล่าวว่าแน่วแน่.     "แท้จริงแล้วคุณทั้งสองจะน่ารักมาก ๆ ด้วยกัน!" ลีอาห์เพิ่ม.      "ดังนั้นเราจะต้องประหลาดสะอาดเล็ก ๆ น้อย ๆ วิ่งไปรอบ ๆ ได้หรือไม่ที่จะสนุกกับการเห็น."       "เจสัน" คุณอุทานแดงสีแดงลึก "คุณกำลังคิดที่จะไกลไปข้างหน้า!"     "ประหลาดสะอาดเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือไม่?! (ใช่ / n) คือเด็กเกินไป!" อัลเฟรดอุทานกอดคุณใกล้ชิดกับเขาปกป้อง "ฉันจะไม่ยอมให้มัน!"      "อัลเฟรด Gez ขวาของเจสันคุณเป็นแม่ห่าน." ไมเคิลกล่าวว่ากลิ้งดวงตาของเขา.     "(Y / N) 's อายุมากพอที่จะทำให้การตัดสินใจของเธอเองอัลเฟรด. ถ้าเธอต้องการประหลาดสะอาดเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วเธอสามารถ." คริสกล่าวว่าเพียงแค่ทำให้คุณอายอีกครั้ง.      "อ๊ะพวกเขาจะดูน่ารักมาก ๆ !" คามิลล่าและลีอาห์ร้องเสียงแหลม.      "คุณคิดว่าพวกเขาจะเป็นที่น่ารำคาญเป็นแม่ของพวกเขาหรือไม่หรือเจ้าอารมณ์เป็นพ่อของพวกเขา?" เจสันถามในขณะที่เขาสาว, ไมเคิลและคริสกล่าวถึงทารกในอนาคตไม่สนใจอัลเฟรดลีวายส์ในขณะที่เขาตะโกนใส่พวกเขาสำหรับการพูดคุยเกี่ยวกับ 'สาวน้อย' ของเขาในรูปแบบดังกล่าว คุณเพียงแค่เฝ้าดูพวกเขาไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร ใบหน้าของคุณเป็นสีแดงสดใส แต่ไม่นานพอที่คุณถอนหายใจ พวกเขาเป็นวิธีที่จะหยุดพวกเขาตอนนี้ไม่มี คุณยังคงเฝ้าดูพวกเขารอยยิ้มที่ทำให้มันเป็นวิธีที่ให้ใบหน้าของคุณ.     "เท่าไหร่ฉันรักพวกเขา."     "ถ้าคุณรักพวกเขาว่าทำไมคุณไม่ปล่อยให้พวกเขาตาย?" เปล่งเสียงถามทำให้คุณอ้าปากค้าง ฉากการเปลี่ยนแปลงและแทนการฝึกอบรมที่คุณยืนอยู่ในป่ากับศพของสมาชิกในทีมของคุณที่อยู่รอบ ๆ ตัวคุณคุณอยู่ในศูนย์ของพวกเขา.      "คุณไม่สามารถที่จะช่วยให้พวกเขาหรือปกป้องพวกเขาคุณไม่ได้ รักเขาเหมือนที่คุณพูด! " อีกตะโกน.      "นั่นไม่เป็นความจริง!" คุณตะโกน ดวงตาของคุณจากนั้นก็ขยายที่คุณเห็นร่างของทีมของคุณจะเริ่มเคลื่อนย้าย พวกเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเลือดครอบคลุมร่างกายของพวกเขาและสม่ำเสมอของพวกเขาฉีกขาดและครอบคลุมในสิ่งสกปรก.     "คุณให้เราตาย." คามิลล่ากล่าวว่าดวงตาสีฟ้าของเธอเจาะของคุณ (จ / ค) คนที่พวกเขาเริ่มวงคุณ.      "ไม่ ... ไม่ฉันไม่ได้."     "ฉันเดิมพันที่คุณก็ดีใจที่เราเสียชีวิต. ฉันแน่ใจว่าคุณก็ดีใจที่รู้ว่าฉัน wouldn 'จะไม่สามารถที่จะหยอกล้อคุณอีกต่อไป. " เจสัน sneered.      "สิ่งที่ชนิดของหัวหน้าหมู่ are you?" ลีอาห์ขอให้คุณ.     "ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณ."     "คุณจะไม่เป็นอย่างที่คุณคิดว่าตัวเองเป็น." ไมเคิลเพิ่ม.     "คุณอ่อนแอ." อัลเฟรดจ้อง.      "ทำไมเราได้รับที่จะตายในขณะที่คุณได้รับจะมีชีวิตอยู่?" คริสถาม.      "มันเป็นเพราะคุณพวกเขาจะตาย!"     "คุณสมควรได้รับความทุกข์ทรมานทั้งหมดที่คุณรู้สึก." พวกเขากล่าวว่าในสหภาพยืนอยู่ในแถวในหน้าของคุณ คุณตกลงไปบนหัวเข่าของคุณน้ำตาสตรีมมิ่งลงใบหน้าของคุณ.      "ฉันขอโทษฉันอยากให้หมดเพื่อประหยัดทุกท่านผมไม่เคยต้องการนี้ฉันไม่เคยอยากให้คุณทุกคนที่จะตาย! คุณเป็นครอบครัวให้ฉันฉันรักทุกคน ของคุณคุณมีทุกคนในครอบครัวของฉัน!     "" แล้วทำไมคุณไม่ช่วยพวกเขา?     "" ฉันควรจะมีผู้เสียชีวิตแทน.     "" ไม่คุณไม่ควรมี. " พวกเขาพูดว่า. คุณมองมาที่พวกเขาและเห็นใบหน้าของพวกเขาแสยะยิ้มที่มุม "วิธีนี้เราสามารถทำให้คุณทุกข์ทรมานมากกว่าที่คุณสามารถจินตนาการ."     "ฉันสงสัยว่าคุณจะมีทารกประหลาดสะอาดโดยไม่ต้องประหลาดสะอาดตัวเอง." เจสันกล่าวว่าแววความชั่วร้ายในสายตาของเขา.      "สิ่งที่คุณกำลังพูดถึง?" ถามคุณตาของคุณกว้าง ในช่วงเวลาที่คุณได้ยินเสียงที่โดดเด่นและคุณอ้าปากค้างในขณะที่คุณเดินไปยังไททันทั้งหมดของคุณ และในมือของเขา ... "LEVI!" ตะโกนใส่คุณเห็นเขาถูกบดขยี้ด้วยมือยักษ์ใหญ่.      "(Yy / n) ความช่วยเหลือ." เขากล่าวว่าถึงมือต่อคุณ.      "ลีวายส์" คุณตะโกนเตรียมที่จะไปช่วยเขา แต่ก็พบว่าคุณไม่สามารถย้าย "อะไร?" คุณมองลงไปที่เท้าของคุณและพยายามที่จะย้าย แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ มันเป็นถ้าเท้าของคุณถูกตรึงอยู่กับพื้นดิน คุณช่วยตะโกนและคุณเงยหน้าขึ้นมองสายตาที่น่ากลัว ไททันที่ได้จับลีวายส์ได้ฉีกร่างของเขาในสอง "LEVI!"     "คุณสมควรได้รับนี้."     "คุณรู้สึกอย่างไรบ้างที่ได้เห็นคนที่คุณรักได้รับการฆ่าได้หรือไม่" ทีมของคุณถาม.      "ทำไมทำไมคุณทำเช่นนี้ ?!"     "เพราะคุณสมควรได้รับที่จะประสบ!" ยักษ์ใหญ่อื่น ๆ ปรากฏถือเพื่อนคนอื่น ๆ ของคุณ:. Hanji, เออร์วิน, ไมค์, Eren, Mikasa, Armin, และคนอื่น ๆ    "หยุด!"     "คุณไม่สามารถทำอะไร".     "คุณน่าสงสาร." ยักษ์ใหญ่จากนั้นก็คว้าทีมของคุณในมือสกปรกของพวกเขา.     "ให้พวกเขาไป!" พวกเขาเริ่มกินพวกเขา.       "ย้อนอดีตตายของพวกเขา."     "หยุดนี้!" คุณร้องไห้อย่างยิ่งที่ได้ยินเสียงร้องรอบ ๆ ตัวคุณในขณะที่คุณอีกครั้งดูการตายของทีมของคุณ คุณถูกปกคลุมไปแล้วในเลือด.      "เลือดของพวกเขาอยู่ในมือของคุณ."      "โปรด!"      "นี่ ... "     "ได้โปรด ... "     "คือ ... "     "หยุด ... "     "คุณ ... "     "ไม่ ... "     "ผิด"     "ไม่!"     "(
    















































    





    





    





























    

































































    

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณ ! "

อะไรรึเปล่า  รึเปล่า " มันเป็นเพราะคุณลูกสาวของฉันหายไป !

อะไรไหม " ลูกชายฉันตายไม่ได้ ! คุณกำลังโกหก !

อะไรรึเปล่า " อัลเฟรด เขาจะมากินข้าวกับเรา เมื่อเขากลับมา !

อะไรรึเปล่า " ชนิดของหัวหน้ากลุ่มคือ นาย ! ! ! "

อะไรรึเปล่า " คุณคาดหวังที่จะบันทึกมนุษยชาติ ถ้าคุณไม่สามารถบันทึกของคุณเองทีมสมาชิก ! " รึเปล่า

อะไรรึเปล่าคุณอ้าปากค้างเป็น jolted อยู่บนเตียงในเหงื่อเย็น .คุณออกมาสั่นแฮกๆหนักเป็นคุณมองไปรอบๆห้องนอนให้มืด แสงสว่างเพียงถูกดวงจันทร์เรืองแสง seeping ผ่านทางหน้าต่าง คุณครอบคลุมใบหน้าของคุณด้วยมือของคุณและเริ่มที่จะเงียบเสียงสะอื้น รึเปล่า

อะไรรึเปล่า " ผมขอโทษ . . . . . . . ฉันขอโทษ ! คุณร้องไห้ขอโทษเสียงที่ตามล่าเธอทุกคืน รึเปล่า

อะไรรึเปล่า " ขอโทษที่ไม่ได้ไปพาพวกเขากลับมาล่ะ ? " อะไรเหรอ

" ไม่รู้จะพูดอะไร "

อะไรรึเปล่า " เธอน่าจะตายแทน !

อะไรรึเปล่า " ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณ ! "

อะไรรึเปล่า " หยุดนะ ! " คุณตะโกนใส่ เสียง หยุด และคุณต้องสงสัยวิ่งผ่านมือผ่านยุ่งเหยิง ( H / C ) ผม” ฉันต้องขอโทษจริง ๆ พวกเจ้าสมควรตาย " เธอร้องไห้ นึกถึงรอยยิ้มของทีมรักของคุณ ทุกคนก็เริ่มเข้ากันได้ดีมากเลยเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณมีข้อสงสัย หรือปัญหาที่เหลือก็จะอยู่ตรงนั้นและเต็มใจที่จะช่วย ในการสำรวจคณะทีมของคุณเป็นที่รู้จักดีที่สุดสำหรับการมากที่สุด คุณปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นครอบครัว และละเว้นทั้งหมดที่เหนือกว่าและทหารหรือไม่ เวลาเดียวที่คุณสั่งให้อยู่ในระหว่างการเดินทาง ถ้าที่ คุณจำเจสันมักล้อเธอเรื่องความสูงของคุณในขณะที่อัลเฟรดพยายามปกป้องคุณในขณะที่พวกเขาต่อสู้กับไมเคิล และคริส พยายามจะแยกพวกเขาออกจากกัน ตามที่คุณ คามิลล่า ลีอาดูหัวเราะ มันก็ยากที่จะเชื่อว่าพวกเขากำลังหายไป และมันก็เป็นเพราะคุณ พ่อแม่ของพวกเขาถูก , วิธีที่คุณคาดหวังที่จะบันทึกมนุษยชาติ ถ้าคุณไม่สามารถช่วยทีมของคุณที่เป็นครอบครัวของคุณตั้งแต่วันที่คุณปิดตัวเองขึ้นในสำนักงานของคุณไม่ยอมออกมา มันเป็นสิ่งที่ดี ห้องนอนของคุณได้เชื่อมต่อกับสำนักงานพร้อมห้องน้ำ ทุกคนเข้าใจ และให้คุณได้ แต่ที่ไม่ได้หยุดทุกคนจากกังวลเกี่ยวกับคุณโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นกัปตัน จะพาคุณ Hanji อาหารของคุณไปที่ห้องของคุณ แต่คุณแทบจะไม่กิน คุณทิ้งส่วนใหญ่ของอาหารในถาดเวลาเดียวเท่านั้นที่คุณจะทิ้ง เพื่อนำแผ่นของคุณกลับไปที่ครัว หรือ เมื่อคุณมีการส่งมอบเอกสารให้ Hanji , เออร์วิน ไมค์ หรือ เลวี คุณรู้ว่าคุณจะไม่นอนตลอดเวลาเร็ว ๆ นี้เพื่อให้คุณลุกจากเตียงและตัดสินใจที่จะทำงานบนเอกสารที่อยู่บนโต๊ะของคุณ รึเปล่า

~ วันต่อไป ~

อะไรรึเปล่า " ( y / n ) คุณมากินอาหารที่นี่ วันนี้" Hanji กล่าวอย่างมีความสุขขณะที่คุณนั่งลงที่หน้าโต๊ะ ทุกคนก็มีความสุขที่ได้เห็นเธอโดยเฉพาะลีวายส์ แต่เขาไม่กล้าที่จะแสดงมันออกมา   

อะไรรึเปล่า " มีอะไรผิดปกติกับที่ ? คุณถามค่อนข้างรุนแรง ทำให้ทุกคนที่โต๊ะสะดุ้ง . พวกเขาไม่เคยได้ยินแบบนี้มันเข้าใจได้เมื่อคุณยังอารมณ์เสีย แต่พวกเขาจะใช้เพื่อรอยยิ้มและบุคลิกภาพร่าเริงที่ทำให้พวกเขาเห็นคุณแบบนี้ ผมถูกดึงขึ้นในขนมปังยุ่ง , คุณมีถุงใต้ตาของคุณสวย ( E / C ) ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน และที่สำคัญนะ เธอไม่ได้ยิ้ม เห็นคุณแบบนี้ ทำลายหัวใจของลีวายส์