Myanmar and Cambodia is largely unk

Myanmar and Cambodia is largely unknown (Smythies,
1986; Desai and Lic Vuthy, 1996).
In Vietnam 75 years ago, green peafowl were present
in all areas except those dominated by wet rice cultivation
(Delacour and Jabouilie, 1925; Vo Quy, 1975). By
the mid-1990s their continued presence was only confirmed
at two locations (Le Trong Trai, 1996; Brickle et
al., 1998), although many areas have not been adequately
surveyed for > 20 years.
Knowledge of the ecology and behaviour of green
peafowl is limited and largely based on qualitative
studies. Most records are from open park-like forest,
frequently riverine and typically in the lowlands (Hoogerwerf,
1970; Delacour, 1977; Johnsgard, 1986). Their
requirement for water seems to vary; some authors suggest
its availability is limiting (Johnsgard, 1986),
whereas others have suggested that birds can tolerate
periods with no access to water (van Balen et al., 1995;
Evans and Timmins, 1996). Most observers consider the
green peafowl to be wary of people, unlike its close
relative the Indian peafowl (Pavo cristatus), although

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พม่าและกัมพูชาเป็นส่วนใหญ่ไม่รู้จัก (Smythies1986 Desai ก Lic Vuthy, 1996)ในเวียดนาม 75 ปี นกยูงสีเขียวถูกนำเสนอในทุกพื้นที่ยกเว้นที่ครอบงำ โดยข้าวเปียก(Delacour และ Jabouilie, 1925 โวว 1975) โดยในกลางทศวรรษที่ 1990 เท่านั้นที่ยืนยันสถานะของพวกเขาอย่างต่อเนื่องที่สองตำแหน่ง (เลอ Trong บวกเพิ่มโดยอัตโนมัติ 1996 Brickle ร้อยเอ็ดal., 1998), แม้ว่าหลายพื้นที่มีไม่เพียงพอสำรวจ > 20 ปีความรู้ด้านนิเวศวิทยาและพฤติกรรมของกรีนนกยูงมีจำกัด และส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับคุณภาพการศึกษา ระเบียนส่วนใหญ่ได้จากการเปิดสวนเหมือนป่าริเวอร์ไรน์บ่อย และโดยทั่วไป ในสกอตแลนด์ตอนใต้ (Hoogerwerf1970 Delacour, 1977 Johnsgard, 1986) ของพวกเขาความต้องการน้ำที่ดูเหมือนว่าจะ แตกต่างกัน บางอย่างผู้เขียนแนะนำความพร้อมใช้งานถูกจำกัด (Johnsgard, 1986),ในขณะที่คนอื่น ๆ แนะนำว่า นกสามารถทนรอบระยะเวลาไม่ถึงน้ำ (van Balen et al., 1995อีวานส์และ Timmins, 1996) ผู้สังเกตการณ์ส่วนใหญ่พิจารณานกยูงต้องระมัดระวังของคน ซึ่งแตกต่างจากฝั่งญาตินกยูงอินเดีย (Pavo cristatus), แม้ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พม่าและกัมพูชาเป็นส่วนใหญ่ไม่รู้จัก (Smythies,
1986; Desai และ Lic Vuthy, 1996).
ในประเทศเวียดนาม 75
ปีที่ผ่านมานกยูงสีเขียวอยู่ในปัจจุบันในทุกพื้นที่ยกเว้นที่โดดเด่นด้วยการปลูกข้าวที่เปียก
(Delacour และ Jabouilie 1925; Vo Quy 1975 ) โดยกลางทศวรรษที่ 1990 การแสดงตนอย่างต่อเนื่องของพวกเขาได้รับการยืนยันเท่านั้นที่สองสถานที่(Le Trong Trai 1996; เปราะ et. al, 1998) แม้ว่าจะมีหลายพื้นที่ที่ยังไม่ได้รับอย่างเพียงพอสำรวจ> 20 ปี. ความรู้เกี่ยวกับระบบนิเวศและพฤติกรรมของสีเขียวนกยูงมี จำกัด และส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับคุณภาพการศึกษา ส่วนใหญ่เป็นบันทึกจากป่าสวนเหมือนเปิดบ่อยแม่น้ำและมักจะอยู่ในที่ราบลุ่ม (Hoogerwerf, 1970; Delacour 1977; Johnsgard, 1986) พวกเขาต้องการสำหรับน้ำดูเหมือนว่าจะแตกต่างกันไป ผู้เขียนบางคนแนะนำความพร้อมใช้งานของมันจะถูก จำกัด (Johnsgard, 1986) ในขณะที่คนอื่น ๆ ได้ชี้ให้เห็นว่านกสามารถทนต่อระยะเวลาที่มีการเข้าถึงน้ำ(รถตู้ Balen, et al, 1995;. อีแวนส์และมินส, 1996) ผู้สังเกตการณ์ส่วนใหญ่พิจารณานกยูงสีเขียวที่จะระวังของคนที่แตกต่างจากของใกล้ญาตินกยูงอินเดีย(Pavo cristatus) แม้ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พม่าและกัมพูชาส่วนใหญ่ไม่รู้จัก ( smythies
, 1986 ; Desai และ Lic วุดที , 1996 ) .
ในเวียดนาม 75 ปีที่ผ่านมา จิวแป๊ะทงอยู่
ในทุกพื้นที่ ยกเว้นผู้ถูกปกครองโดย
การเพาะปลูกข้าวเปียก ( เดอลากู jabouilie และ 1 , หวอ , กวี , 1975 ) โดย
ช่วงของพวกเขายังคงสถานะเป็นเพียงการยืนยัน
ที่ 2 สถานที่ ( เลอ ใน ไตร , 1996 ; เปราะ
อัล et . , 1998 )แม้ว่าหลายพื้นที่ยังไม่ได้รับเพียงพอ

บจก. > 20 ปี ความรู้เกี่ยวกับนิเวศวิทยาและพฤติกรรมของจิวแป๊ะทง
ถูก จำกัด และไปตามการศึกษาเชิงคุณภาพ

บันทึกส่วนใหญ่จะเปิดสวนสาธารณะ เช่น ป่า แม่น้ำ และโดยปกติ
บ่อยในพื้นที่ราบ ( hoogerwerf
1970 ; เดอลาคูร์ , 2520 ; johnsgard , 1986 ) ความต้องการของพวกเขา
น้ำดูเหมือนว่าจะแตกต่างกัน บางคนเขียนแนะนำ
ห้องพักของมีจำกัด ( johnsgard , 1986 ) ,
ในขณะที่คนอื่นมีความเห็นว่า นกสามารถทนต่อระยะเวลาที่ไม่มีการเข้าถึงน้ำ
( รถตู้ balen et al . , 1995 ;
อีแวนส์และทิมมินส์ , 1996 ) ผู้สังเกตการณ์ส่วนใหญ่พิจารณา
จิวแป๊ะทงต้องคุมคน แตกต่างจากญาติใกล้ชิด
ยูงอินเดีย ( Pavo cristatus ) , ถึงแม้ว่า