- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Stapletons of Merripit HouseAt
The Stapletons of Merripit House
At breakfast next morning, I asked Sir Henry, ‘Did you hear a woman crying in the night?’
‘I heard a sound like crying,’ said Sir Henry. ‘But I thought it was the wind on the moor.’
Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor.
I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, ‘Dr Watson!’ I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a strangr walking towards me.
‘My name is Stapleton,’ said the man. ‘How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren’t you?’
‘Yes, Mr Stapleton, I am,’ I said.
‘And is Mr Holmes staying at Baskerville Hell too?’ asked Stapleton. ‘Is he interested in Dartmoor?’
‘Mr Holmes is in London,’ I said. ‘He is a busy man.’
‘Of course,’ said Stapleton. ‘please come and see my house. It’s very near here. I live with my sister.’
Stapleton led me along a narrow path across a wide, fiat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock.
‘Be very careful, Dr Watson,’ said Stapleton. ‘Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again.’
‘Thank you for telling me,’ I said. ‘But why do you live here? It is a dangerous and lonely place.’
‘I am a naturalist. I study nature,’ said Stapleton. ‘There are many intersting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor.’
At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound – the sound of a large dog. It came from some distance away.
‘Stapleton! Is that the sound of a dog?’ I asked.
‘It is only the sound of the sound of the wind,’ said Stapleton. ‘The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house – Merripit House on the moor.’ He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. ‘And my sister is coming to meet us.’
Miss Stapleton was a very attractive woman. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with along face.
‘How do you do, Miss Stapleton,’ I said. ‘Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?’
‘I heard nothing,’ Miss Stapleton said quickly. She looked at her brother and I saw fear in her eyes.
Her brother looked at her angrily. ‘Let us show Dr Watson our house,’ he said.
I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies.
‘I will come to Baskerville Hall to visit sir Henry this afternoon,’ said Stapleton.
‘will you tell him?’
‘Of course,’ I replied. ‘Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hell. I hope to see you again soon.’
‘Stay on the path,’ said Stapleton ‘Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it.’
Miss Stapleton walked outside with me. She spoke quickly, in quiet voice. ‘Dr Watson, I want to tell you about the strange sound you heard. The people here say that it is the sound of the Hound of the Baskervilles. They say it Killed Sir Charles and now it will Kill Sir Henry. But, please, do not tell my brother that I spoke to you. Now, go back to London. Go back today!’
She went into the house quickly. I walked along the narrow path slowly, thinking about what she had said.
At breakfast next morning, I asked Sir Henry, ‘Did you hear a woman crying in the night?’
‘I heard a sound like crying,’ said Sir Henry. ‘But I thought it was the wind on the moor.’
Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor.
I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, ‘Dr Watson!’ I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a strangr walking towards me.
‘My name is Stapleton,’ said the man. ‘How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren’t you?’
‘Yes, Mr Stapleton, I am,’ I said.
‘And is Mr Holmes staying at Baskerville Hell too?’ asked Stapleton. ‘Is he interested in Dartmoor?’
‘Mr Holmes is in London,’ I said. ‘He is a busy man.’
‘Of course,’ said Stapleton. ‘please come and see my house. It’s very near here. I live with my sister.’
Stapleton led me along a narrow path across a wide, fiat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock.
‘Be very careful, Dr Watson,’ said Stapleton. ‘Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again.’
‘Thank you for telling me,’ I said. ‘But why do you live here? It is a dangerous and lonely place.’
‘I am a naturalist. I study nature,’ said Stapleton. ‘There are many intersting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor.’
At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound – the sound of a large dog. It came from some distance away.
‘Stapleton! Is that the sound of a dog?’ I asked.
‘It is only the sound of the sound of the wind,’ said Stapleton. ‘The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house – Merripit House on the moor.’ He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. ‘And my sister is coming to meet us.’
Miss Stapleton was a very attractive woman. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with along face.
‘How do you do, Miss Stapleton,’ I said. ‘Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?’
‘I heard nothing,’ Miss Stapleton said quickly. She looked at her brother and I saw fear in her eyes.
Her brother looked at her angrily. ‘Let us show Dr Watson our house,’ he said.
I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies.
‘I will come to Baskerville Hall to visit sir Henry this afternoon,’ said Stapleton.
‘will you tell him?’
‘Of course,’ I replied. ‘Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hell. I hope to see you again soon.’
‘Stay on the path,’ said Stapleton ‘Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it.’
Miss Stapleton walked outside with me. She spoke quickly, in quiet voice. ‘Dr Watson, I want to tell you about the strange sound you heard. The people here say that it is the sound of the Hound of the Baskervilles. They say it Killed Sir Charles and now it will Kill Sir Henry. But, please, do not tell my brother that I spoke to you. Now, go back to London. Go back today!’
She went into the house quickly. I walked along the narrow path slowly, thinking about what she had said.
0/5000
The Stapletons of Merripit HouseAt breakfast next morning, I asked Sir Henry, ‘Did you hear a woman crying in the night?’ ‘I heard a sound like crying,’ said Sir Henry. ‘But I thought it was the wind on the moor.’ Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor. I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, ‘Dr Watson!’ I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a strangr walking towards me. ‘My name is Stapleton,’ said the man. ‘How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren’t you?’ ‘Yes, Mr Stapleton, I am,’ I said. ‘And is Mr Holmes staying at Baskerville Hell too?’ asked Stapleton. ‘Is he interested in Dartmoor?’ ‘Mr Holmes is in London,’ I said. ‘He is a busy man.’ ‘Of course,’ said Stapleton. ‘please come and see my house. It’s very near here. I live with my sister.’ Stapleton led me along a narrow path across a wide, fiat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock. ‘Be very careful, Dr Watson,’ said Stapleton. ‘Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again.’ ‘Thank you for telling me,’ I said. ‘But why do you live here? It is a dangerous and lonely place.’ ‘I am a naturalist. I study nature,’ said Stapleton. ‘There are many intersting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor.’ At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound – the sound of a large dog. It came from some distance away. ‘Stapleton! Is that the sound of a dog?’ I asked. ‘It is only the sound of the sound of the wind,’ said Stapleton. ‘The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house – Merripit House on the moor.’ He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. ‘And my sister is coming to meet us.’ Miss Stapleton was a very attractive woman. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with along face. ‘How do you do, Miss Stapleton,’ I said. ‘Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?’ ‘I heard nothing,’ Miss Stapleton said quickly. She looked at her brother and I saw fear in her eyes. Her brother looked at her angrily. ‘Let us show Dr Watson our house,’ he said. I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies. ‘I will come to Baskerville Hall to visit sir Henry this afternoon,’ said Stapleton. ‘will you tell him?’ ‘Of course,’ I replied. ‘Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hell. I hope to see you again soon.’ ‘Stay on the path,’ said Stapleton ‘Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it.’ Miss Stapleton walked outside with me. She spoke quickly, in quiet voice. ‘Dr Watson, I want to tell you about the strange sound you heard. The people here say that it is the sound of the Hound of the Baskervilles. They say it Killed Sir Charles and now it will Kill Sir Henry. But, please, do not tell my brother that I spoke to you. Now, go back to London. Go back today!’ She went into the house quickly. I walked along the narrow path slowly, thinking about what she had said.
การแปล กรุณารอสักครู่..
Stapletons ของ Merripit บ้าน
ในตอนเช้าเช้าวันรุ่งขึ้นผมถามเซอร์เฮนรี่ 'คุณได้ยินผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน?'
'ผมได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้' เซอร์เฮนรี่กล่าวว่า 'แต่ผมคิดว่ามันเป็นลมทุ่ง.
เซอร์เฮนรี่มีเอกสารจำนวนมากที่จะอ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินเล่นในทุ่ง.
ฉันเดินสองหรือสามไมล์ข้ามทุ่งที่ว่างเปล่า จากนั้นอยู่ข้างหลังผมผมได้ยินเสียงเรียก 'Dr Watson! ผมมองไปรอบ ๆ ฉันคิดว่ามันเป็นดร Mortimer แต่ผมเห็น strangr เดินต่อฉัน.
'ชื่อของฉันคือเตเปิลตัน' ชายคนดังกล่าว 'คุณจะทำอย่างไรดรวัตสัน ผมเห็นดร Mortimer ในเช้าวันนี้และเขาบอกผมว่าชื่อของคุณ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ คุณเป็นเพื่อนของนักสืบที่มีชื่อเสียง, เชอร์ล็อกโฮล์มส์จะไม่ได้คุณ? '
'ใช่นายสเตเปิลผมว่า' ฉันกล่าวว่า.
'และนายโฮล์มส์จะเข้าพักที่ Baskerville นรกเกินไป?' ถามเตเปิลตัน 'คือเขาสนใจในดาร์ทมัวร์'
'นายโฮล์มส์ในกรุงลอนดอน' ผมบอกว่า 'เขาเป็นคนไม่ว่าง.'
'แน่นอน' กล่าวว่าสเตเปิล 'โปรดมาดูบ้านของฉัน มันใกล้มากที่นี่ ฉันอยู่กับน้องสาวของฉัน.
เตเปิลตันทำให้ฉันตามเส้นทางแคบ ๆ ทั่วกว้างส่วนคำสั่งของมัวร์ ที่ดินรอบ ๆ ตัวเราเป็นที่แปลกประหลาดสีเขียว เราเดินไปทางเนินเขาหินสีเทา.
'จงระวังให้มากดรวัตสันกล่าวว่าสเตเปิล 'อยู่บนเส้นทาง เราอยู่ในที่ดี Grimpen Mire มีน้ำทะเลโคลนนุ่มภายใต้หญ้าเป็น ถ้าคุณตกอยู่ในที่คุณจะไม่เคยได้รับออกมาอีกครั้ง. '
'ขอบคุณสำหรับบอกฉันว่า' ฉันกล่าวว่า 'แต่ทำไมคุณอยู่ที่นี่? มันเป็นสถานที่ที่อันตรายและโดดเดี่ยว. '
'ผมธรรมชาติ ผมศึกษาธรรมชาติกล่าวว่าสเตเปิล 'มีหลาย intersting ดอกไม้และนกที่ยิ่งใหญ่ Grimpen Mire มี และมีบางส่วนสัตว์ที่ผิดปกติในดาร์ต.
ในขณะนั้นเราได้ยินเสียงแปลก ๆ มันเป็นเสียงที่ยิ่งใหญ่ลึก - เสียงของสุนัขที่มีขนาดใหญ่ มันมาจากห่างออกไป.
'สเตเปิล! นั่นคือเสียงของสุนัข? ฉันถาม.
'มันเป็นเพียงเสียงของเสียงของลมกล่าวว่าสเตเปิล 'ลมพัดผ่านโขดหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน - Merripit บ้านทุ่ง '. เขาชี้ไปที่ยาวบ้านไร่ต่ำซึ่งเราจะได้เห็นใกล้เนินเขา 'และน้องสาวของฉันจะมาพบเรา.'
มิสเตเปิลตันเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก เธอเป็นคนที่บางและสูงที่มีดวงตาสีเข้มที่สวยงาม ผมคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ เธอมีผมสีเข้ม แต่พี่ชายของเธอมีผมที่เป็นธรรม พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี สเตเปิลที่มีอายุมากกว่ามองเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาเป็นขนาดเล็กบางคนทำความสะอาดเกลี้ยงเกลาด้วยพร้อมใบหน้า.
'คุณจะทำอย่างไรมิสเตเปิลตัน' ผมบอกว่า 'พี่ชายของคุณได้บอกฉันเกี่ยวกับที่ดี Grimpen Mire และดอกไม้ที่ผิดปกติและนก คุณได้ยินเสียงแปลก ๆ ช่วงเวลาที่ผ่านมา? ไม่ลมมักจะทำให้เสียงนี้หรือไม่? '
'ผมได้ยินอะไร' มิสเตเปิลตันกล่าวว่าได้อย่างรวดเร็ว เธอมองที่พี่ชายของเธอและฉันเห็นความกลัวในดวงตาของเธอ.
พี่ชายของเธอมองไปที่เธอด้วยความโกรธ 'ขอให้เราแสดง Dr Watson บ้านของเรา "เขากล่าว.
ผมอยู่ในช่วงเวลาสั้น เตเปิลตันแสดงให้ฉันเห็นของสะสมของดอกไม้และผีเสื้อ.
"ผมจะมา Baskerville ฮอลล์ที่จะเยี่ยมชมครับช่วงบ่ายวันนี้เฮนรี่กล่าวว่าสเตเปิล.
'คุณจะบอกเขา?'
'แน่นอน' ผมตอบ 'ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษนะที่ฉันต้องกลับไป Baskerville นรก ฉันหวังว่าจะพบคุณอีกครั้งเร็ว ๆ นี้. '
'อยู่บนเส้นทาง' สเตเปิลกล่าวว่า 'จำที่ดี Grimpen Mire ผู้ชายหลายคนมีผู้เสียชีวิตอยู่ในนั้น. '
มิสเตเปิลตันเดินออกไปข้างนอกกับฉัน เธอพูดได้อย่างรวดเร็วในเสียงที่เงียบสงบ 'Dr Watson ผมอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงแปลก ๆ ที่คุณได้ยิน คนที่นี่บอกว่ามันเป็นเสียงหมาล่าเนื้อแห่ง Baskervilles พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าเซอร์เฮนรี่ แต่โปรดอย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันพูดกับคุณ ตอนนี้กลับไปที่ลอนดอน กลับไปในวันนี้! '
เธอเดินเข้าไปในบ้านได้อย่างรวดเร็ว ผมเดินไปตามเส้นทางแคบช้าคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า
ในตอนเช้าเช้าวันรุ่งขึ้นผมถามเซอร์เฮนรี่ 'คุณได้ยินผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน?'
'ผมได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้' เซอร์เฮนรี่กล่าวว่า 'แต่ผมคิดว่ามันเป็นลมทุ่ง.
เซอร์เฮนรี่มีเอกสารจำนวนมากที่จะอ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินเล่นในทุ่ง.
ฉันเดินสองหรือสามไมล์ข้ามทุ่งที่ว่างเปล่า จากนั้นอยู่ข้างหลังผมผมได้ยินเสียงเรียก 'Dr Watson! ผมมองไปรอบ ๆ ฉันคิดว่ามันเป็นดร Mortimer แต่ผมเห็น strangr เดินต่อฉัน.
'ชื่อของฉันคือเตเปิลตัน' ชายคนดังกล่าว 'คุณจะทำอย่างไรดรวัตสัน ผมเห็นดร Mortimer ในเช้าวันนี้และเขาบอกผมว่าชื่อของคุณ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ คุณเป็นเพื่อนของนักสืบที่มีชื่อเสียง, เชอร์ล็อกโฮล์มส์จะไม่ได้คุณ? '
'ใช่นายสเตเปิลผมว่า' ฉันกล่าวว่า.
'และนายโฮล์มส์จะเข้าพักที่ Baskerville นรกเกินไป?' ถามเตเปิลตัน 'คือเขาสนใจในดาร์ทมัวร์'
'นายโฮล์มส์ในกรุงลอนดอน' ผมบอกว่า 'เขาเป็นคนไม่ว่าง.'
'แน่นอน' กล่าวว่าสเตเปิล 'โปรดมาดูบ้านของฉัน มันใกล้มากที่นี่ ฉันอยู่กับน้องสาวของฉัน.
เตเปิลตันทำให้ฉันตามเส้นทางแคบ ๆ ทั่วกว้างส่วนคำสั่งของมัวร์ ที่ดินรอบ ๆ ตัวเราเป็นที่แปลกประหลาดสีเขียว เราเดินไปทางเนินเขาหินสีเทา.
'จงระวังให้มากดรวัตสันกล่าวว่าสเตเปิล 'อยู่บนเส้นทาง เราอยู่ในที่ดี Grimpen Mire มีน้ำทะเลโคลนนุ่มภายใต้หญ้าเป็น ถ้าคุณตกอยู่ในที่คุณจะไม่เคยได้รับออกมาอีกครั้ง. '
'ขอบคุณสำหรับบอกฉันว่า' ฉันกล่าวว่า 'แต่ทำไมคุณอยู่ที่นี่? มันเป็นสถานที่ที่อันตรายและโดดเดี่ยว. '
'ผมธรรมชาติ ผมศึกษาธรรมชาติกล่าวว่าสเตเปิล 'มีหลาย intersting ดอกไม้และนกที่ยิ่งใหญ่ Grimpen Mire มี และมีบางส่วนสัตว์ที่ผิดปกติในดาร์ต.
ในขณะนั้นเราได้ยินเสียงแปลก ๆ มันเป็นเสียงที่ยิ่งใหญ่ลึก - เสียงของสุนัขที่มีขนาดใหญ่ มันมาจากห่างออกไป.
'สเตเปิล! นั่นคือเสียงของสุนัข? ฉันถาม.
'มันเป็นเพียงเสียงของเสียงของลมกล่าวว่าสเตเปิล 'ลมพัดผ่านโขดหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน - Merripit บ้านทุ่ง '. เขาชี้ไปที่ยาวบ้านไร่ต่ำซึ่งเราจะได้เห็นใกล้เนินเขา 'และน้องสาวของฉันจะมาพบเรา.'
มิสเตเปิลตันเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก เธอเป็นคนที่บางและสูงที่มีดวงตาสีเข้มที่สวยงาม ผมคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ เธอมีผมสีเข้ม แต่พี่ชายของเธอมีผมที่เป็นธรรม พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี สเตเปิลที่มีอายุมากกว่ามองเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาเป็นขนาดเล็กบางคนทำความสะอาดเกลี้ยงเกลาด้วยพร้อมใบหน้า.
'คุณจะทำอย่างไรมิสเตเปิลตัน' ผมบอกว่า 'พี่ชายของคุณได้บอกฉันเกี่ยวกับที่ดี Grimpen Mire และดอกไม้ที่ผิดปกติและนก คุณได้ยินเสียงแปลก ๆ ช่วงเวลาที่ผ่านมา? ไม่ลมมักจะทำให้เสียงนี้หรือไม่? '
'ผมได้ยินอะไร' มิสเตเปิลตันกล่าวว่าได้อย่างรวดเร็ว เธอมองที่พี่ชายของเธอและฉันเห็นความกลัวในดวงตาของเธอ.
พี่ชายของเธอมองไปที่เธอด้วยความโกรธ 'ขอให้เราแสดง Dr Watson บ้านของเรา "เขากล่าว.
ผมอยู่ในช่วงเวลาสั้น เตเปิลตันแสดงให้ฉันเห็นของสะสมของดอกไม้และผีเสื้อ.
"ผมจะมา Baskerville ฮอลล์ที่จะเยี่ยมชมครับช่วงบ่ายวันนี้เฮนรี่กล่าวว่าสเตเปิล.
'คุณจะบอกเขา?'
'แน่นอน' ผมตอบ 'ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษนะที่ฉันต้องกลับไป Baskerville นรก ฉันหวังว่าจะพบคุณอีกครั้งเร็ว ๆ นี้. '
'อยู่บนเส้นทาง' สเตเปิลกล่าวว่า 'จำที่ดี Grimpen Mire ผู้ชายหลายคนมีผู้เสียชีวิตอยู่ในนั้น. '
มิสเตเปิลตันเดินออกไปข้างนอกกับฉัน เธอพูดได้อย่างรวดเร็วในเสียงที่เงียบสงบ 'Dr Watson ผมอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงแปลก ๆ ที่คุณได้ยิน คนที่นี่บอกว่ามันเป็นเสียงหมาล่าเนื้อแห่ง Baskervilles พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าเซอร์เฮนรี่ แต่โปรดอย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันพูดกับคุณ ตอนนี้กลับไปที่ลอนดอน กลับไปในวันนี้! '
เธอเดินเข้าไปในบ้านได้อย่างรวดเร็ว ผมเดินไปตามเส้นทางแคบช้าคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
การ stapletons ของ merripit บ้าน
ที่อาหารเช้าในเช้าวันถัดไป ผมถามท่านเฮนรี่ ' คุณได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน ? '
' ฉันได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้ ' เซอร์เฮนรี ' แต่ฉันว่ามันลมทุ่ง '
ท่านเฮนรี่มีหลายพิมพ์ให้อ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินในทุ่ง .
ฉันเดิน สอง หรือ สามไมล์ข้ามทุ่งว่างเปล่า แล้วข้างหลังฉันฉันได้ยินเสียงเรียก ' ดร. วัตสัน ! ' ผมมองรอบ ฉันคิดว่ามันเป็นดอกเตอร์มอร์ติเมอร์ แต่ผมเห็น strangr เดินต่อฉัน .
' ฉันชื่อสเตเปิล ' ชายผู้นั้นกล่าว ' สวัสดีครับ ดร. วัตสัน ผมเห็น ดร. มอร์ติเมอร์ เมื่อเช้าเขาบอกว่าชื่อ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ คุณเป็นเพื่อนของนักสืบ Sherlock Holmes ที่มีชื่อเสียงไม่ใช่เหรอ '
' ค่ะ คุณสเตเปิล ผม
' ผมพูดและมีโฮมส์อยู่ที่วิลนรกด้วย ' ถาม Stapleton . ' เขาสนใจในดาร์ทมัวร์ ? '
' โฮมส์อยู่ในลอนดอน ' ผมพูด " เขาเป็นคนที่ยุ่ง '
' แน่นอน ' Stapleton . กรุณาเข้ามาดูบ้าน มันใกล้มากค่ะ ผมอาศัยอยู่กับพี่สาว '
Stapleton นำผมตามเส้นทางที่แคบไปกว้าง เฟียต ส่วนหนึ่งของมัวร์ แผ่นดินรอบตัวเรามันแปลกสีเขียว เราเดินสู่เนินหินสีเทา .
' ระวังมาก ดร. วัตสัน ' Stapleton . พักบนเส้นทาง เราอยู่ในโคลนตม grimpen เยี่ยม มีทะเลนุ่มโคลนใต้หญ้า ถ้าคุณล้ม คุณจะไม่มีวันได้ออกไปอีก '
' ขอบคุณที่บอกฉัน , ' ฉันกล่าวว่า แต่ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ ? มันเป็นสถานที่อันตราย และโดดเดี่ยว '
' ฉันเป็นนักธรรมชาตินิยม ผมศึกษาจากธรรมชาติ' สเตเปิล . ' มีหลาย intersting ดอกไม้และนกในโคลน grimpen เยี่ยม และมีสัตว์บางอย่างที่ผิดปกติในดาร์ทมัวร์ '
ตอนนั้นเราได้ยินเสียงแปลกๆ มันลึกเสียงหอนและเสียงสุนัขขนาดใหญ่ มันมาจากบางระยะห่าง .
' สเตเปิล ! นั่นคือเสียงของสุนัข ' ผมถาม .
' มันเป็นเพียงเสียงเสียงลม ' Stapleton .' ลมพัดผ่านหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน– merripit บ้านบนทุ่ง เขาชี้ให้ ยาวน้อย ที่เราอาจจะเห็นบ้านไร่ใกล้เนินเขา ' น้องสาวของฉันกำลังจะมาเจอเรา '
คุณสเตเปิลเป็นน่าสนใจมาก ผู้หญิง เธอผอมและสูง กับดวงตาที่สวยงาม ฉันคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ เธอมีผมดำแต่พี่ชายเธอมีผมที่ยุติธรรม พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี สเตเปิลดูเก่านิดหน่อย เขาเป็น เล็ก บาง สะอาด โล้นมนุษย์ พร้อมกับใบหน้า .
' คุณจะทำยังไง คุณสเตเปิล ' ผมพูด ' พี่ของเธอได้บอกเรื่องดี grimpen ตมและดอกไม้แปลกตา และนก คุณเคยได้ยินเสียงแปลกๆ เมื่อกี้มั้ย ไม่ลมมักจะทำเสียงแบบนี้ '
' ผมได้ยินว่าไม่มีอะไร คุณสเตเปิลพูดอย่างรวดเร็ว เธอมองหน้าพี่ชายและผมเห็นความกลัว
พี่ชายของเธอมองเธอด้วยความโมโห ' เราแสดงดร. วัตสันบ้านเรา " เขากล่าว .
ผมอยู่เป็นเวลาสั้นๆ สเตเปิลแสดงคอลเลกชันของดอกไม้และผีเสื้อ .
' ฉันจะมาหาวิล ฮอลล์ เยี่ยมครับ เฮนรี่ บ่ายนี้ ' Stapleton .
'will ไม่บอกเขา ? '
' แน่นอน ' ' ผมตอบ ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษฉัน ฉันต้องกลับไปที่วิลนรก ฉันหวังที่จะเห็นคุณเร็ว ๆนี้ '
' อยู่บนเส้นทาง ' สเตเปิล ' จำเลน grimpen เยี่ยม ผู้ชายหลายคนตายใน '
คุณหนูสเตเปิลเดินออกไปข้างนอกกับฉัน เธอพูดอย่างรวดเร็ว เสียงเงียบ ' ดร. วัตสัน ฉันต้องการที่จะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงประหลาดที่ท่านได้ยินคนที่นี่บอกว่า มันเป็นเสียงของ Hound ของ Baskervilles . พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าท่านเฮนรี่ แต่อย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันได้พูดกับคุณ ตอนนี้ กลับไปลอนดอน กลับวันนี้ ! '
เธอเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ฉันเดินไปตามทางเดินอย่างช้าๆ คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า
ที่อาหารเช้าในเช้าวันถัดไป ผมถามท่านเฮนรี่ ' คุณได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน ? '
' ฉันได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้ ' เซอร์เฮนรี ' แต่ฉันว่ามันลมทุ่ง '
ท่านเฮนรี่มีหลายพิมพ์ให้อ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินในทุ่ง .
ฉันเดิน สอง หรือ สามไมล์ข้ามทุ่งว่างเปล่า แล้วข้างหลังฉันฉันได้ยินเสียงเรียก ' ดร. วัตสัน ! ' ผมมองรอบ ฉันคิดว่ามันเป็นดอกเตอร์มอร์ติเมอร์ แต่ผมเห็น strangr เดินต่อฉัน .
' ฉันชื่อสเตเปิล ' ชายผู้นั้นกล่าว ' สวัสดีครับ ดร. วัตสัน ผมเห็น ดร. มอร์ติเมอร์ เมื่อเช้าเขาบอกว่าชื่อ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ คุณเป็นเพื่อนของนักสืบ Sherlock Holmes ที่มีชื่อเสียงไม่ใช่เหรอ '
' ค่ะ คุณสเตเปิล ผม
' ผมพูดและมีโฮมส์อยู่ที่วิลนรกด้วย ' ถาม Stapleton . ' เขาสนใจในดาร์ทมัวร์ ? '
' โฮมส์อยู่ในลอนดอน ' ผมพูด " เขาเป็นคนที่ยุ่ง '
' แน่นอน ' Stapleton . กรุณาเข้ามาดูบ้าน มันใกล้มากค่ะ ผมอาศัยอยู่กับพี่สาว '
Stapleton นำผมตามเส้นทางที่แคบไปกว้าง เฟียต ส่วนหนึ่งของมัวร์ แผ่นดินรอบตัวเรามันแปลกสีเขียว เราเดินสู่เนินหินสีเทา .
' ระวังมาก ดร. วัตสัน ' Stapleton . พักบนเส้นทาง เราอยู่ในโคลนตม grimpen เยี่ยม มีทะเลนุ่มโคลนใต้หญ้า ถ้าคุณล้ม คุณจะไม่มีวันได้ออกไปอีก '
' ขอบคุณที่บอกฉัน , ' ฉันกล่าวว่า แต่ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ ? มันเป็นสถานที่อันตราย และโดดเดี่ยว '
' ฉันเป็นนักธรรมชาตินิยม ผมศึกษาจากธรรมชาติ' สเตเปิล . ' มีหลาย intersting ดอกไม้และนกในโคลน grimpen เยี่ยม และมีสัตว์บางอย่างที่ผิดปกติในดาร์ทมัวร์ '
ตอนนั้นเราได้ยินเสียงแปลกๆ มันลึกเสียงหอนและเสียงสุนัขขนาดใหญ่ มันมาจากบางระยะห่าง .
' สเตเปิล ! นั่นคือเสียงของสุนัข ' ผมถาม .
' มันเป็นเพียงเสียงเสียงลม ' Stapleton .' ลมพัดผ่านหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน– merripit บ้านบนทุ่ง เขาชี้ให้ ยาวน้อย ที่เราอาจจะเห็นบ้านไร่ใกล้เนินเขา ' น้องสาวของฉันกำลังจะมาเจอเรา '
คุณสเตเปิลเป็นน่าสนใจมาก ผู้หญิง เธอผอมและสูง กับดวงตาที่สวยงาม ฉันคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ เธอมีผมดำแต่พี่ชายเธอมีผมที่ยุติธรรม พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี สเตเปิลดูเก่านิดหน่อย เขาเป็น เล็ก บาง สะอาด โล้นมนุษย์ พร้อมกับใบหน้า .
' คุณจะทำยังไง คุณสเตเปิล ' ผมพูด ' พี่ของเธอได้บอกเรื่องดี grimpen ตมและดอกไม้แปลกตา และนก คุณเคยได้ยินเสียงแปลกๆ เมื่อกี้มั้ย ไม่ลมมักจะทำเสียงแบบนี้ '
' ผมได้ยินว่าไม่มีอะไร คุณสเตเปิลพูดอย่างรวดเร็ว เธอมองหน้าพี่ชายและผมเห็นความกลัว
พี่ชายของเธอมองเธอด้วยความโมโห ' เราแสดงดร. วัตสันบ้านเรา " เขากล่าว .
ผมอยู่เป็นเวลาสั้นๆ สเตเปิลแสดงคอลเลกชันของดอกไม้และผีเสื้อ .
' ฉันจะมาหาวิล ฮอลล์ เยี่ยมครับ เฮนรี่ บ่ายนี้ ' Stapleton .
'will ไม่บอกเขา ? '
' แน่นอน ' ' ผมตอบ ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษฉัน ฉันต้องกลับไปที่วิลนรก ฉันหวังที่จะเห็นคุณเร็ว ๆนี้ '
' อยู่บนเส้นทาง ' สเตเปิล ' จำเลน grimpen เยี่ยม ผู้ชายหลายคนตายใน '
คุณหนูสเตเปิลเดินออกไปข้างนอกกับฉัน เธอพูดอย่างรวดเร็ว เสียงเงียบ ' ดร. วัตสัน ฉันต้องการที่จะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงประหลาดที่ท่านได้ยินคนที่นี่บอกว่า มันเป็นเสียงของ Hound ของ Baskervilles . พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าท่านเฮนรี่ แต่อย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันได้พูดกับคุณ ตอนนี้ กลับไปลอนดอน กลับวันนี้ ! '
เธอเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ฉันเดินไปตามทางเดินอย่างช้าๆ คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันไม่ซน, ฉันเป็นคนมีเหตุผลแต่ในบางครั้ง
- ฉันยังไม่ตั้งค่าID
- หมด
- เหลืองดำ
- เดี๋ยวนอนไม่หลับ
- พิมพ์ภาพจากก้านกล้วย
- they want to see sample[1:14:11 PM] Linn
- Those involved in the maritime industry
- แต่สำหรับฉันมันไม่เน่าเบื่อเลย
- she disrespect me
- Those involved in the maritime industry
- คนตัดไม้คนหนึ่งตัดไม้อยู่ที่ริมลำธารลึก
- You are very sexy, you must have a lot o
- Can tell the different styles of 2 thing
- ค่าใช้จ่ายบวกกลับ
- การเรียนรู้
- ฉันอยู่ที่เมืองไทย
- หากเอ่ยถึงอาหารจานด่วนทำง่าย เชื่อว่า “ไ
- เยี่ยมมากถ้ามีโอกาส เราอาจจะได้เจอกัน,,,
- เรียนหนังสือ
- But u type perfect English here
- offset
- พนักงานต้องละเว้นการลงบันทึกเวลาเข้าทำงา
- หากเอ่ยถึงอาหารจานด่วนทำง่าย เชื่อว่า “ไ
