I began to worry and fidget by half

I began to worry and fidget by half past five. Two buses had gone by and she had not come home from school. I thought of all the places she could go to and became afraid because there were so many. My husband was working in Glasgow and my father, who stayed with us, was on holiday.

The house was empty. I was afraid. Not of being alone but she would have phoned to tell me if she was going away anywhere. My stomach turned, I felt hungry but could not eat, tired but could not sleep, tormented by my imagination.

At six o’clock I phoned her friend but she had no idea where she was and suggested I phone several people who were other school friends. I phoned them all but no one knew and said they would phone back if they found out where she was. I took the car into town. There was a girl she was friendly with who lived in a house on the way to town. She hadn’t a phone so I went to the door.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเริ่มกังวล และ fidget โดยครึ่งเลยห้า รถทั้งสองก็หายไปด้วย และเธอไม่ได้มาบ้านจากโรงเรียน ผมคิดว่า ในสถานที่เธอสามารถไป และกลายเป็นกลัวเนื่องจากมีจำนวนมาก สามีทำงานในกลาสโกว์ และพ่อ ที่อยู่กับเรา ถูกในวันหยุดบ้านว่างเปล่าได้ ผมกลัว ไม่ของอยู่ คนเดียวแต่เธอจะมี phoned บอกถ้า เธอกำลังเก็บทุก ท้องของฉันเปิด ฉันรู้สึกหิว แต่ไม่กิน เหนื่อย แต่ห้าม หลับ ทรมาน ด้วยจินตนาการของฉันที่ 6 นาฬิกา ฉัน phoned เพื่อนของเธอ แต่เธอมีความคิดที่เธอมี และแนะนำฉันโทรศัพท์คนหลาย ๆ คนได้เพื่อนโรงเรียนอื่น ฉัน phoned พวกเขาทั้งหมด แต่ไม่มีใครรู้ และกล่าวว่า พวกเขาจะโทรศัพท์กลับไปถ้าพวกเขาพบที่เธอ เอารถเข้าเมือง มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอเป็นมิตรกับผู้ที่อาศัยอยู่ในบ้านในทางการเมือง เธอไม่ได้เป็นโทรศัพท์ดังนั้นฉันก็ไปประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเริ่มที่จะกังวลและอยู่ไม่สุขโดย 05:30 รถเมล์สองได้หายไปโดยที่เธอไม่ได้มาจากโรงเรียน ผมคิดว่าของทุกสถานที่ที่เธอจะไปและกลายเป็นกลัวเพราะมีจำนวนมากดังนั้น สามีของฉันกำลังทำงานอยู่ในกลาสโกว์และพ่อของฉันที่อยู่กับเราเป็นวันหยุด. บ้านเป็นที่ว่างเปล่า ฉันกลัว ไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เธอจะได้โทรไปบอกฉันว่าเธอกำลังจะออกไปที่ใดก็ได้ ท้องของฉันหันฉันรู้สึกหิว แต่ไม่สามารถกินเหนื่อย แต่ก็ไม่สามารถนอนหลับทรมานด้วยจินตนาการของฉัน. ที่ 06:00 ผมโทรหาเพื่อนของเธอ แต่เธอก็มีความคิดว่าเธออยู่ที่ไหนและแนะนำให้ผมโทรหลายคนที่โรงเรียนอื่น ๆ เพื่อน ผมโทรหาพวกเขาทั้งหมด แต่ไม่มีใครรู้และบอกว่าจะโทรกลับมาถ้าพวกเขาพบว่าเธออยู่ที่ไหน ผมเอารถเข้าไปในเมือง มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอเป็นมิตรกับผู้ที่อาศัยอยู่ในบ้านระหว่างทางไปเมือง เธอไม่ได้โทรศัพท์เพื่อให้ฉันไปที่ประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเริ่มกังวลและกระวนกระวาย ห้าครึ่ง สองรถหายไปด้วย และหล่อนก็ไม่ได้กลับบ้าน ฉันคิดว่าทั้งหมดที่เธอสามารถไป และเริ่มกลัว เพราะมีเยอะจริงๆ สามีของฉันทำงานใน กลาสโกว์ และ พ่อ ที่ อยู่ กับ เรา ในวันหยุด

บ้านว่างเปล่า ผมกลัวไม่ต้องอยู่คนเดียว แต่เธอจะโทรมาบอกฉันว่าเธอจะไปที่ไหน ท้องของฉันเปิด ผมรู้สึกหิวข้าวแต่ไม่ได้กิน เหนื่อยแต่นอนไม่หลับ ทรมานโดยจินตนาการของฉัน

ตอนหกโมงผมโทรหาเพื่อนของเธอ แต่เธอไม่มีความคิดที่เธอมีให้ฉันโทรศัพท์หลาย ๆ คน ที่ เพื่อนๆ โรงเรียนอื่น ๆฉันโทรหาพวกเขาทั้งหมด แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะโทรศัพท์กลับหากพวกเขารู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ผมใช้รถในเมือง มีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นกันเองกับคนที่อาศัยอยู่ในบ้าน ระหว่างทางไปเมือง เธอไม่ได้โทรศัพท์ดังนั้นฉันไปที่ประตู