In the subjective case, the singula

In the subjective case, the singular form of the first person is “I,” and the plural form is “we.” “I” and “we” are in the subjective case because either one can be used as the subject of a sentence. You constantly use these two pronouns when you refer to yourself and when you refer to yourself with others. Here’s a sentence containing both:

I (first-person singular) look forward to my monthly book club meeting. We (first-person plural) are currently reading Never Have Your Dog Stuffed by Alan Alda.

The first-person point of view is used primarily for autobiographical writing, such as a personal essay or a memoir. Academics and journalists usually avoid first person in their writing because doing so is believed to make the writing sound more objective; however, using an occasional “I” or “we” can be appropriate in formal papers and articles if a publication’s style allows it. Joseph M. Williams, author of Style: Ten Lessons in Clarity and Grace, agrees: “…deleting an I or we does not make the science objective; it makes reports of it only seem so. We know that behind those impersonal sentences are flesh-and-blood researchers doing, thinking, and writing” (1).

Besides “I” and “we,” other singular first person pronouns include “me” (objective case) and “my” and “mine” (possessive case). Plural first person pronouns are “us” (objective case) and “our” and “ours” (possessive case). Those are a lot of forms and cases, so the following example of a sentence that uses the first person--with both singular and plural forms and all three cases--will, I hope, help identify the different uses:

I asked Sam to help me with my Happy New Year mailing, and we somehow got the project done early during the last week of December in spite of our packed schedules. I’m quite proud of us and ended up calling the project ours instead of mine.

For further clarification regarding the eight first-person pronouns just used, here’s a table:

- See more at: http://www.quickanddirtytips.com/education/grammar/first-second-and-third-person#sthash.1FjZBGrJ.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในกรณีอัตนัยรูปแบบเอกพจน์คนแรกคือ "ฉัน" และรูปพหูพจน์คือ "เรา". "ฉัน" และ "เรา" อยู่ในกรณีอัตนัยเพราะคนใดคนหนึ่งสามารถนำมาใช้เป็นเรื่องของประโยค . คุณอย่างต่อเนื่องใช้ทั้งสองคำสรรพนามเมื่อคุณอ้างถึงตัวคุณเองและเมื่อคุณอ้างถึงตัวเองกับคนอื่น ๆ นี่คือประโยคที่มีทั้งสอง: ผม (คนแรกเอกพจน์) หวังว่าการประชุมชมรมหนังสือรายเดือนของฉัน เรา (คนแรกพหูพจน์) กำลังอ่านไม่เคยมีสุนัขของคุณยัดไส้โดยอลันอัลดา. จุดแรกที่คนในมุมมองของส่วนใหญ่จะใช้สำหรับการเขียนอัตชีวประวัติเช่นเรียงความส่วนบุคคลหรือไดอารี่ นักวิชาการและนักข่าวมักจะหลีกเลี่ยงการคนแรกในการเขียนของพวกเขาเพราะการทำเช่นนี้เชื่อกันว่าจะทำให้การเขียนเสียงวัตถุประสงค์มากขึ้น อย่างไรก็ตามการใช้เป็นครั้งคราว "ฉัน" หรือ "เรา" สามารถที่เหมาะสมในเอกสารอย่างเป็นทางการและบทความถ้ารูปแบบสิ่งพิมพ์ช่วยให้มัน โจเซฟเมตรวิลเลียมส์ผู้เขียนสไตล์: สิบบทเรียนในความชัดเจนและเกรซตกลง: " ... การลบฉันหรือเราไม่ได้ทำให้วัตถุประสงค์วิทยาศาสตร์; ก็จะทำให้การรายงานของมันดูเหมือนดังนั้น เรารู้ว่าอยู่เบื้องหลังประโยคที่ไม่มีตัวตนผู้ที่มีนักวิจัยเนื้อและเลือดทำคิดและการเขียน "(1). นอกจากนี้" ฉัน "และ" เรา "อื่น ๆ เอกพจน์สรรพนามคนแรกรวมถึง" ฉัน "(กรณีวัตถุประสงค์) และ" ของฉัน "และ" ฉัน "(กรณีเป็นเจ้าของ) พหูพจน์คำสรรพนามคนแรกคือ "เรา" (กรณีวัตถุประสงค์) และ "เรา" และ "เรา" (กรณีเป็นเจ้าของ) เหล่านี้เป็นจำนวนมากที่มีรูปแบบและกรณีดังนั้นตัวอย่างต่อไปนี้ของประโยคที่ใช้คนแรก - มีทั้งรูปเอกพจน์และพหูพจน์และทั้งสามกรณี - จะฉันหวังว่าช่วยในการระบุการใช้งานที่แตกต่างกัน: ฉันถามแซม ช่วยฉันด้วยทางไปรษณีย์สวัสดีปีใหม่ของเราและเราก็มีโครงการทำในช่วงต้นในช่วงสัปดาห์สุดท้ายของเดือนธันวาคมทั้งๆที่ตารางการบรรจุของเรา ผมค่อนข้างความภาคภูมิใจของเราและจบลงด้วยการเรียกร้องให้โครงการของเราแทนของฉัน. สำหรับคำชี้แจงเพิ่มเติมเกี่ยวกับคำสรรพนามแปดคนแรกที่เพิ่งมีการใช้ที่นี่เป็นตาราง: - ดูเพิ่มเติมได้ที่:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในกรณี อัตนัย รูปเอกพจน์ของคนแรก คือ " ผม " และรูปพหูพจน์คือ " เรา " " ฉัน " และ " เรา " ในหัวข้อเรื่องกรณีเพราะว่า หนึ่งสามารถใช้เป็นประธานของประโยค ที่คุณใช้อยู่ตลอดเวลาทั้งสองสรรพนามเมื่อคุณอ้างถึงตัวคุณเองและเมื่อคุณอ้างถึงตัวคุณเองกับคนอื่น ๆ นี่เป็นประโยคที่มีทั้ง :ฉัน ( เอกพจน์บุรุษที่หนึ่ง ) หวังว่าการประชุมชมรมหนังสือรายเดือนของฉัน เรา ( คนแรกเป็นพหูพจน์ ) อยู่ในขณะนี้อ่านไม่เคยมีสุนัขของคุณยัดโดย อลัน อัลดา .จุดคนแรกของมุมมองที่ใช้เป็นหลักสำหรับการเขียนอัตชีวประวัติ เช่นเรียงความส่วนตัวหรือชีวิตประจําวัน นักวิชาการและนักข่าวมักจะหลีกเลี่ยงคนแรกในการเขียน เพราะทำแล้วเชื่อว่าจะทำให้การเขียนเสียงมากขึ้น อย่างไรก็ตาม การใช้เป็นครั้งคราว " หนู " หรือ " เรา " สามารถเหมาะสมในเอกสารอย่างเป็นทางการและบทความถ้าลักษณะของสิ่งพิมพ์ที่ช่วยให้มัน โจเซฟเมตรวิลเลียมส์ , ผู้เขียนของสไตล์ : 10 บทเรียนที่ชัดเจน และ เกรซ ตกลง : " . . . . . . . การลบผมหรือเราไม่ทำให้วิทยาศาสตร์วัตถุประสงค์ ; มันทำให้รายงานมันแค่ดูเหมือนอย่างนั้น เรารู้ว่า เบื้องหลังนั้น impersonal ประโยคมี เลือด เนื้อ นักวิจัยทำ การคิด และการเขียน " ( 1 )นอกจาก " ฉัน " และ " เรา " เอกพจน์สรรพนามรวมคนแรก " ฉัน " ( กรณีวัตถุประสงค์ ) และ " ฉัน " และ " ของฉัน " ( กรณีเป็นเจ้าของ ) คนแรกเป็นพหูพจน์คำสรรพนาม " เรา " ( กรณีวัตถุประสงค์ ) และ " ของเรา " และ " เรา " ( กรณีเป็นเจ้าของ ) นั้นมีรูปแบบและกรณี ดังนั้นต่อไปนี้ตัวอย่างของประโยคที่ใช้คนแรก . . . กับรูปแบบทั้งเอกพจน์และพหูพจน์ และทั้งสามคดี จะเป็น ผมหวังว่า ช่วยระบุใช้ที่แตกต่างกัน :ฉันถามแซมที่จะช่วยฉันกับความสุขใหม่ปี เมล์ และเราก็มีโครงการทำก่อนในช่วงสัปดาห์สุดท้ายของเดือนธันวาคมแม้ของเราบริการจัดตารางเวลา ฉันค่อนข้างภูมิใจในเรา และเลิกเรียกโครงการของเราแทนฉันชี้แจงเพิ่มเติมเกี่ยวกับแปดคนแรก สรรพนามก็ใช้ที่นี่เป็นตาราง :ดูเพิ่มเติมได้ที่ : http : / / www.quickanddirtytips . com / การศึกษา / ไวยากรณ์ / คน # sthash.1fjzbgrj.dpuf แรกที่สองและสาม