The phenomenon of “self-handicappin

The phenomenon of “self-handicapping” (Jones & Berglas, 1979) involves an all-too-familiar type of behavioral confirmation—one designed (sometimes consciously, sometimes perhaps without self-awareness) to dampen the attributional threat of a negative outcome, but does so in ways that makes that outcome more probable

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชนิดมีทั้งเกินคุ้นเคยยืนยันพฤติกรรมเกี่ยวข้องกับปรากฏการณ์ของ "ตนเอง handicapping" (โจนส์และ Berglas, 1979) — หนึ่งแห่ง (สติบางครั้ง บางครั้งบางทีไม่ มี self-awareness) ชุ่มผลลบภัยคุกคามจาก attributional แต่ไม่ได้วิธีที่ทำให้ผลที่น่าเป็นมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปรากฏการณ์ของ "ตัวเองแต้มต่อ" (โจนส์และ Berglas, 1979) ที่เกี่ยวข้องกับการทุกประเภทมากเกินไปที่คุ้นเคยของพฤติกรรมยืนยันได้รับการออกแบบ (บางครั้งสติบางครั้งอาจจะเป็นโดยไม่ต้องตระหนักในตนเอง) เพื่อรองรับภัยคุกคาม attributional ของผลเชิงลบ แต่ไม่ให้ไปในทางที่ทำให้ผลที่น่าจะมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปรากฏการณ์ของตนเอง " แต้มต่อ " ( โจนส์& berglas , 1979 ) ที่เกี่ยวข้องกับการทั้งหมดเกินไปคุ้นเคยประเภทของพฤติกรรมการออกแบบ ( บางครั้งมีสติ บางครั้งบางทีอาจจะไม่นับถือ ) รองรับภัยคุกคามเชิงการอนุมานสาเหตุของผลเป็นลบ แต่ไม่ดังนั้นในวิธีการที่ทำให้ผลน่าจะเป็นมากขึ้น