These people were no strangers; he

These people were no strangers; he recognized the faces of each and every one. Of course, he did not know all their names. But considering how he had defended the city together with them over these months, and had saved them on multiple occasions, it had given birth to a certain camaraderie.

“I will forever remember your kindness, Grandmaster Meng!”

“Grandmaster Meng, I hope that a day comes in the future when we can meet again!”

“Grandmaster Meng, please take care of yourself!”

One by one, the Frigid Snow Clan members disappeared into the teleportation spell. The four Grand Elders gazed at Meng Hao, giving him deep bows. Their expressions were somewhat wistful as they disappeared into the spell.

Hanxue Shan stood there; she did not bow, nor did she speak. She couldn’t prevent the tears from flowing down as she looked at him, and he looked back at her.

They stood looking at each other, separated by the spell, their figures slowly glowing blurry to each other’s eyes.

In the moment before the entire world faded into a blur, Hanxue Shan mustered her courage and spoke out to Meng Hao’s disappearing figure. “Every time it snows, you must think of me.”

Meng Hao knew that she couldn’t see him, but he smiled and nodded nonetheless.

A sigh welled up within Hanxue Bao’s heart, and he shook his head. He was now the only Frigid Snow Clan member left who hadn’t entered the teleportation spell. He looked around at the ruins around him, and then at the churning fog, from within which could be heard both howls of rage and shrieks of misery. All of it suddenly seemed very far away.

“Are you sure you won’t come with us to the Southern Domain?” he projected to Meng Hao.

“I can’t. Thank you for your kindness, senior. I wish you a safe journey.” With a slight smile, he clasped hands and bowed to the disappearing Hanxue Bao.

Hanxue Bao didn’t reply. He closed his eyes as he disappeared. Blinding lights of teleportation shot up into the air, transforming into ripples that emanated out and then vanished.

Meng Hao watched them as they disappeared. After a thoughtful moment, he waved his right hand toward the spell portal. A boom filled the air and the ground shook as the portal shattered, transforming into ash that would never be reformed.

He turned to look at the surrounding fog. Suddenly, a multicolored streak of light appeared. It was the parrot, which flew over to perch on Meng Hao’s shoulder. It was followed by the meat jelly, which was in the form of a hat.

The ground quaked as vines erupted up to surround them. At the moment, Meng Hao’s figure was thoroughly Demonic.

It was at this moment that cracking sounds could suddenly be heard from within his bag of holding. He slapped his right hand, whereupon the cocoon flew out. The cracks covering its surface suddenly collapsed, and a white larva emerged!

This larva was as white as winter snow. It was the size of a pinky finger, and its entire body was as translucent as crystal. It was not cold, but instead, emanated a strange, shocking power that seemed capable of shaking Heaven and Earth.

The Eyeless Larva!

Its empty eyes emanated a cold light, and as it crashed out from within the cocoon, it emitted a cry which caused everything to vibrate!

Larvae make no sound. But this Eyeless Larva did!

This was a sound which it would emit only once in its life!

As the Eyeless Larva cried out, shockingly, everything trembled. The Black Lands. The Southern Domain. The Western Desert. Even the Eastern Lands shook.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนเหล่านี้สนใจ เขารู้จักใบหน้าของทุกคน แน่นอน ไม่ทราบชื่อทั้งหมดของพวกเขา แต่พิจารณาว่าเขามีการปกป้องเมืองร่วมกันช่วงเดือนเหล่านี้ และบันทึกไว้ได้ในหลายโอกาส มันมีกำเนิดมิตรภาพบางอย่าง"ฉันจะตลอดไปจำความกรุณา Grandmaster Meng""เมง grandmaster หวังว่า วันในอนาคตเมื่อมาพบกันอีก""เมง grandmaster โปรดดูแลตัวเอง! "หนึ่ง สมาชิกกองทัพหิมะหนาวหายเข้าไปในสกิล teleportation ผู้สูงอายุแกสี่จ้องเมงเฮา ให้เขาลึกธนู ท่ามี wistful ค่อนข้างเป็นพวกเขาหายเข้าไปในการสะกดฉาน Hanxue ยืนมี เธอไม่ได้โบว์ ไม่ได้ที่เธอพูด เธอไม่สามารถป้องกันไม่ให้น้ำตาไหลลงเธอมองไปที่เขา และเขามองดูกลับมาที่เธอพวกเขายืนมองที่แต่ละอื่น ๆ คั่น ด้วยสะกด ตัวเลขที่ค่อย ๆ เรืองมัวดวงตาของผู้อื่นในช่วงเวลาก่อนที่โลกค่อย ๆ ลดลงเป็นความพร่า Hanxue ชาน mustered ความกล้าหาญของเธอ และพูดกับเมงเฮาหายไปรูป "ทุกครั้งหิมะ คุณต้องคิดว่า ของฉัน"เฮา เมงรู้ว่า เธอไม่เห็นเขา แต่เขายิ้ม และกระนั้นเลยต้องด้วย[welled ขึ้นภายในหัวใจ Hanxue เบ้า และเขาส่ายหัวของเขา ตอนนี้เขาเป็นซ้ายสมาชิกกองทัพหิมะหนาวเท่านั้นที่ไม่ได้ป้อนสกิล teleportation เขามองไปรอบ ๆ ที่ซากปรักหักพังใกล้เขา แล้ว ที่หมอก churning จากภายใน ซึ่งสามารถได้ยินทั้งคณะของความโกรธและ shrieks ของทุกข์ ทั้งหมดของมันก็ดูเหมือนไกลมาก"คุณแน่ใจว่า คุณจะไม่มากับเราโดเมนใต้" เขาคาดว่าจะห้าวเมง"ฉันไม่ ขอบคุณสำหรับความกรุณา อาวุโส ฉันหวังว่าคุณเดินทางปลอดภัย" ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เขา clasped มือ และโค้งคำนับให้เบา Hanxue หายไปHanxue เบ้าไม่ตอบกลับ เขาปิดตาของเขาหายไป ทำให้ไม่เห็นไฟของ teleportation ยิงขึ้นไปในอากาศ เปลี่ยนระลอกที่เล็ดลอดออกมาออกมา และจะ หายไปเมงเฮาดูเหมือนพวกเขาเป็นพวกเขาหายไป หลังจากครู่แท้ เขาโบกมือขวาของเขาต่อเว็บไซต์สะกด บูมเต็มไปด้วยอากาศ และพื้นดินลำบากพอร์ทัลมลาย เถ้าที่จะสามารถฝ่าฟันมรสุมเศรษฐกิจไม่เคยเปลี่ยนเขาหันไปมองหมอกโดยรอบ ทันใดนั้น อับแสงหลากสีปรากฏขึ้น นกแก้ว ที่บินผ่านไปเกาะบนไหล่เมงเฮา ได้ มันตามมา ด้วยเจลลี่เนื้อ ซึ่งเป็นในรูปแบบของหมวกพื้นดิน quaked เป็นองุ่นปะทุขึ้นล้อมรอบพวกเขา ในขณะนี้ รูปเมงเฮาถูกปีศาจอย่างละเอียดขณะนี้ที่เสียงแตกอาจก็จะได้ยินจากภายในถุงของเขาถือ ได้ เขาตบมือขวา นการบินรังไหมออก รอยแตกที่ครอบคลุมพื้นผิวของมันก็ยุบ และกลายเป็นตัวอ่อนสีขาวตัวอ่อนนี้เป็นขาวอย่างหิมะฤดูหนาว มันขนาดของนิ้วพิ้งกี้ และร่างกายทั้งหมดเป็นโปร่งแสงเป็นคริสตัล มันไม่ได้เย็น แต่แทน เล็ดลอดออกมาพลังแปลก น่าตกใจที่ดูเหมือนสามารถเขย่าสวรรค์และโลกตัวอ่อนที่ดูตาเปล่าแสงเย็นที่เล็ดลอดออกมา และเป็นมันนเดียจากภายในรังไหม มันออกมาร้องไห้ซึ่งเกิดทุกอย่างสั่นสะเทือนตัวอ่อนจะทำให้ไม่มีเสียง แต่ตัวอ่อนนี้ดูนี้เป็นเสียงที่มันจะปล่อยออกมาเพียงครั้งเดียวในชีวิตเป็นตัวอ่อนดูทูล เสียงกระหึ่ม ทุกอย่าง trembled ดินแดนสีดำ เป็นโดเมนที่ภาคใต้ ทะเลทรายตะวันตก แม้ดินแดนตะวันออกส่าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนเหล่านี้ไม่มีคนแปลกหน้า; เขาจำใบหน้าของแต่ละคนและทุกคนที่ แน่นอนว่าเขาไม่ทราบชื่อทั้งหมดของพวกเขา แต่การพิจารณาว่าเขาได้รับการปกป้องเมืองด้วยกันกับพวกเขาในช่วงหลายเดือนเหล่านี้และได้ช่วยให้พวกเขาหลายครั้งมันก็ให้กำเนิดไปยังสนิทสนมกันบางอย่าง. "ฉันตลอดไปจะจำความมีน้ำใจของคุณมาสเตอร์เม้ง!" "แกรนด์มาสเตอร์เม้งผมหวังว่า วันนั้นมาในอนาคตเมื่อเราสามารถตอบสนองอีกครั้ง! " " แกรนด์มาสเตอร์เม้งโปรดดูแลตัวเอง! " หนึ่งโดยหนึ่งในสมาชิกหนาวหิมะแซ่หายเข้าไปในคาถา teleportation สี่แกรนด์สูงอายุจ้องมองเม้งเฮาให้เขาคันธนูลึก การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างโหยหาที่พวกเขาหายไปในการสะกด. Hanxue ฉานยืนอยู่ที่นั่น เธอไม่ได้คันธนูหรือเธอไม่พูด เธอไม่สามารถป้องกันไม่ให้น้ำตาไหลลงมาขณะที่เธอมองไปที่เขาและเขามองกลับมาที่เธอ. พวกเขายืนมองที่แต่ละอื่น ๆ แยกจากกันโดยสะกดตัวเลขของพวกเขาช้าเรืองแสงพร่ามัวไปในดวงตาของกันและกัน. ในช่วงเวลาก่อนที่ โลกทั้งโลกหายเข้าไปในความเบลอ, Hanxue ฉานรวบรวมความกล้าหาญของเธอและพูดออกมารูปหายไปเม้งเฮาส์ "เวลาที่หิมะตกทุกท่านต้องคิดว่าฉัน." เม้งเฮารู้ว่าเธอไม่สามารถมองเห็นเขา แต่เขายิ้มและพยักหน้ากระนั้น. ถอนหายใจซึมขึ้นในหัวใจ Hanxue เบ้าและเขาส่ายหัว ตอนนี้เขาเป็นเพียงสมาชิกซ้ายหนาวหิมะตระกูลที่ไม่ได้เข้ามาสะกด teleportation เขามองไปรอบ ๆ ที่ซากปรักหักพังรอบ ๆ ตัวเขาแล้วที่หมอก churning จากภายในซึ่งอาจจะได้ยินทั้งเสียงโหยหวนของความโกรธและ shrieks จากความทุกข์ยาก ทั้งหมดมันก็ดูเหมือนไกลมาก. "คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่มาร่วมกับเราเพื่อโดเมนภาคใต้?" เขาคาดว่าจะเม้งเฮา. "ผมไม่สามารถ ขอขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณอาวุโส ฉันขอให้คุณเดินทางที่ปลอดภัย. "ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยเขาประสานมือและโค้งคำนับให้หาย Hanxue เบ้า. Hanxue เบ้าไม่ตอบ เขาปิดตาของเขาในขณะที่เขาหายไป แสงไฟสว่างเจิดจ้าของ teleportation ยิงขึ้นไปในอากาศเปลี่ยนเป็นระลอกที่เล็ดลอดออกมาออกมาแล้วหายไป. เม้งเฮาเฝ้าดูพวกเขาขณะที่พวกเขาหายไป หลังจากช่วงเวลาที่คิดว่าเขาโบกมือมือขวาของเขาที่มีต่อพอร์ทัลสะกด บูมเต็มไปด้วยอากาศและพื้นดินสั่นเป็นพอร์ทัลแตกเปลี่ยนเป็นเถ้าว่าจะไม่ได้รับการปฏิรูป. เขาหันไปดูที่หมอกโดยรอบ ทันใดนั้นริ้วหลากสีของแสงที่ปรากฏ มันเป็นนกแก้วที่บินไปยังเกาะอยู่บนไหล่เม้งเฮาส์ มันตามมาด้วยเนื้อเจลลี่ซึ่งเป็นในรูปแบบของหมวก. พื้นดินไหวกระทำเป็นเถาปะทุขึ้นไปล้อมรอบพวกเขา ในขณะที่ตัวเลขเม้งเฮาเป็นปีศาจอย่างทั่วถึง. มันเป็นในขณะนี้ว่าเสียงที่แตกอาจจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงจากภายในกระเป๋าของเขาในการถือครอง เขาตบมือขวาของเขาครั้นแล้วรังบินออก รอยแตกที่ครอบคลุมพื้นผิวของมันจู่ ๆ ก็ทรุดตัวลงและตัวอ่อนสีขาวโผล่! ตัวอ่อนนี้เป็นสีขาวเหมือนหิมะในช่วงฤดูหนาว มันเป็นขนาดของนิ้วก้อยและร่างกายทั้งหมดเป็นโปร่งแสงเป็นผลึก มันไม่ได้เย็น แต่แทนเล็ดลอดออกมาแปลกอำนาจที่น่าตกใจที่ดูเหมือนมีความสามารถของการสั่นสวรรค์และโลก. Eyeless ตัวอ่อน! ดวงตาว่างเปล่าเล็ดลอดออกมาแสงเย็นและเป็นมันชนออกจากภายในรังก็ปล่อยออกมาร้องไห้ที่ เกิดจากการสั่นสะเทือนทุกอย่าง! วัยอ่อนทำให้ไม่มีเสียง แต่นี้ Eyeless ตัวอ่อนได้! นี่คือเสียงที่มันจะปล่อยออกมาเพียงครั้งเดียวในชีวิตของมัน! ในฐานะที่เป็นตัวอ่อนตาบอดร้องออกมาอย่างน่างงงวยทุกอย่างสั่นสะท้าน ดินแดนสีดำ โดเมนภาคใต้ ทะเลทรายตะวันตก แม้ดินแดนตะวันออกส่าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนพวกนี้ไม่มีคนแปลกหน้า เขาจำหน้าของแต่ละคนและทุกหนึ่ง . แน่นอน เขาไม่ได้รู้ชื่อพวกเขาทั้งหมด แต่เมื่อพิจารณาจากวิธีที่เขาปกป้องเมืองด้วยกันกับพวกเขาผ่านเดือนเหล่านี้ และได้ช่วยเขาไว้หลายครั้ง จึงได้ให้กำเนิดไปทันแน่นอน" ผมจะไม่ลืมความเมตตาของคุณนายท่านเมิง "" นายท่าน ! ฉันหวังว่าวันใดในอนาคต เมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง ! "" นายท่าน ! ดูแลตัวเองด้วย ! "หนึ่งโดยหนึ่ง เย็นยะเยือก หิมะวงศ์หายไปในการสะกด 4 แกรนด์ ผู้ใหญ่มองเมิงเฮา ให้เขาลึกโบว์ สีหน้าของค่อนข้างโหยหาพวกเขาหายไปในคาถาhanxue ฉานยืนอยู่ตรงนั้น เธอไม่ได้คำนับหรือเธอพูด เธอไม่สามารถป้องกันไม่ให้น้ำตาไหลลงขณะที่เธอมองที่เขา เขาก็มองกลับมาที่เธอเขายืนมองกัน คั่นด้วยคาถา ร่างของพวกเขาค่อยๆเรืองแสงพร่ากับแต่ละอื่น ๆ . .ในช่วงเวลาก่อนที่โลกทั้งหมดเลือนหายไปในเบลอ hanxue จะรวบรวมความกล้าและพูดออกมา เหม็ง ห่าวหายไปรูป " ทุกครั้งที่หิมะตก คุณคงคิดว่าฉัน .เมิ่งเฮ่ารู้ว่าเธอมองไม่เห็นเขา แต่เขายิ้มและพยักหน้ากระนั้นถอนหายใจเอ่อขึ้นภายในหัวใจ hanxue เปา เขาส่ายหน้า เขาตอนนี้ก็เย็นยะเยือก หิมะวงศ์ที่เหลือที่ไม่ได้เข้า การสะกด เขามองไปรอบๆที่ซากปรักหักพังรอบๆตัวเขา แล้วที่ปั่นหมอก จากภายใน ซึ่งสามารถได้ยินทั้งเสียงหอนของความโกรธและกรีดร้องของความทุกข์ พวกมันดูเหมือนจะไกลออกไป" คุณแน่ใจนะว่าคุณจะไม่ไปกับเราเพื่อโดเมนภาคใต้ ? " เขาคาดว่าเมิ่งเฮ่า" ผมไม่ได้ ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณ , รุ่นพี่ ฉันขอให้คุณเดินทางปลอดภัย " พร้อมยิ้มนิดๆ เขาประสานมือคำนับและหายไป hanxue เปาhanxue เปาไม่ได้ตอบกลับ เขาหลับตาลง เขาหายตัวไป กำลังไฟของการยิงขึ้นไปในอากาศเปลี่ยนเป็นระลอกที่ ต่องออกมาแล้วก็หายตัวไปเมิ่งฮ่าวดูพวกเขาตามที่พวกเขาหายตัวไป หลังจากช่วงเวลาที่รอบคอบ เขาโบกพระหัตถ์ขวาต่อคาถาที่พอร์ทัล ระบบเติมอากาศ และพื้นดินสั่นเป็นประตูพัง เปลี่ยนเป็นเถ้าถ่านที่ไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเขาหันไปมองหมอกรอบตัว อยู่ๆก็มีหลากแนวของแสงที่ปรากฏ มันเป็นนกแก้วที่บินไปเกาะบนไหล่ของเมิ่งเฮ่า . ตามมาด้วยเนื้อเจลลี่ ซึ่งอยู่ในรูปแบบของหมวกพื้นดินก็หวั่นไหวเป็นเถาปะทุขึ้นล้อมรอบพวกเขา ตอนนี้ รูปเมิงเฮาก็สะอาดเหมือนปีศาจมันคือตอนนี้ที่ถอดเสียงจะถูกได้ยินจากภายในของเขา กระเป๋าถือ เขาตบพระหัตถ์ขวาของพระองค์ ซึ่งรังบินออกมา รอยแตกที่ครอบคลุมพื้นผิวของมันก็ล้มลง และ ขาว หนอนโผล่ !ตัวนี้ขาวราวกับหิมะในฤดูหนาว มันคือขนาดของนิ้วก้อย และร่างกายทั้งหมดเป็นโปร่งแสงเป็นคริสตัล มันไม่ได้หนาว แต่ต่องแปลก ตกตะลึง พลังที่ดูเหมือนจะสามารถเขย่าฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลกลูก eyeless !ตาของมันว่างเปล่า ต่องแสงเย็น และเมื่อมันชนออกมาจากภายในรังไหม มันปล่อยออกมาร้องไห้ซึ่งทำให้ทุกอย่างสั่นสะเทือน !และทำให้ไม่มีเสียง แต่ตัว eyeless นี่ !นี่เป็นเสียงที่มันจะปล่อยเพียงครั้งเดียวในชีวิต !เป็นหนอน eyeless ร้องอย่างน่างงงวย , ทุกอย่างที่สั่นสะท้าน ที่ดินดำ โดเมนที่ภาคใต้ ทะเลทรายตะวันตก แม้แต่ดินแดนตะวันออกสั่นสะเทือน