om:"The Legend and the Man," in The

om:
"The Legend and the Man," in The World of Rembrandt: 1606-1669 (Time-Life Library of Art), Walter Wallace, New York, 1968, pp. 107-111

Since this celebrated work will always be known by an incorrect title, and since those who have not seen it continue to believe, quite logically, that it is a nocturne Company of Captain Frans Banning Cocq and Lieutenant Willem van Ruytenhurch, and not until late in the 18th Century did it acquire the name by which it is now known. Unfortunately, both "Night" and " "Watch" are wrong. The civic guards who are depicted had, by the time Rembrandt painted them, become quite pacific; it was no longer necessary for them to defend the ramparts of Amsterdam or to go out on watches by night or by day. Their meetings had been diverted chiefly to social or sporting purposes; if they may be said to have any particular destination in the painting, it is perhaps to march into the fields for a shooting contest or to take part in a parade.

"Night" is even less apt than "Watch." When the critics and the public attached that word to the painting, the canvas had become so darkened by dirt and layers of varnish that it was difficult to tell whether the illumination Rembrandt had provided in it came from the sun or moon. Not until after the end of World War II was the painting fully restored so that the viewer could get an idea of the brightness it had when it left Rembrandt's hand more than 300 years before. (Upon seeing the refreshed work, journalists promptly re-christened it the "Day Watch.")

Rembrandt, possibly more than any other artist, has suffered from the ministrations of picture restorers. The infamous "Rembrandt brown" is their work, not his, and so too is the widespread impression that he was a monotonous colorist who invariably worked with a low-keyed palette. It is true that the forceful use of chiaroscuro in his paintings, with its emphasis on the mysterious, evocative qualities of shadow, has always disturbed certain critics, and so occasionally has his subject matter. John Ruskin, the 19th Century English art critic and essayist, who had a superb knack for being wrong in just the right words, remarked that "it is the aim of the best painters to paint the noblest things they can see by sunlight, but of Rembrandt to paint the foulest things he could see by rushlight." However even Ruskin, if he had seen a cleaned Rembrandt panel or canvas, might have directed some of his vitriol at the men who applied layer upon layer of toned varnish on the artist's pictures. In the past generation not only the Night Watch but many other Rembrandt paintings have been stripped of their dirty and discolored overlays-with a consequential appraisal by critics of his genius as a colorist.

There is an understandable, if not a good, reason why Rembrandt's works were so slathered with varnish. As he matured he became increasingly free in his technique, using bold strokes, passages of broken color, heavy impasto applied with the palette knife, and areas scumbled with his fingers. This highly personal stlye proved a mystery to most critics of the late 17th and 18th Centuries, who attributed it to laxness or perversity. Rembrandt himself seems to have suggested indirectly that his work was to be observed at a slight distance, so that the intervening space would make his strokes and colors fuse. According to Houbraken, "visitors to his studio who wanted to look at his works closely were frightened away by his saying, 'The smell of the colors will bother you.'" The probability is that Rembrandt was not at all concerned about the smell of fresh paint, which is pleasant to many people, but that he did not care to answer dim questions from his guests.

To their credit, it should be recorded 'that there were a few early critics who admired Rembrandt's rough strokes and said so. In 1700 an English writer on art, John Eisum, published a poem dedicated to "An Old Man's Head, by Rembrant":

What a coarse rugged Way of Painting's here,
Stroaks upon Stroaks, Dabbs upon Dabbs appear.
The Work you' d think was huddled up in haste,
But mark how truly ev'ry Colour's placed,
With such Oeconomy in such a sort,
That they each mutualiy support. Rembrant! thy Pencil plays a subtil Part
This Roughness is contriv'd to hide thy Art.

One or two theorists of Rembrandt's era agreed that his paintings, in their "coarse rugged Way," would appear more coherent if one stepped back from them, but they noted that a similar coherence could be obtained with varnish. As a result, for more than a century after Rembrandt's death liberal applications of varnish, frequently tinted, were applied to many of his paintings by dealers-and what is even more unfortunate-by collectors. Theoretically, the Night Watch should not have been a candidate for such treatment. Although it contains some wonderfully rich and complex areas, Rembrandt did not paint it in the freest style he would ultimately achieve. Nonetheless, this masterpiece received its full gallonage of Golden Glow and Toner. In fairness to the varnishers, it must be said that their intention was to protect the paintings from dirt as well as to "improve" certain of them by making the strokes and colors blend. Inadvertently, the varnishers also rendered a great service to the world of art. In 1911, when the Night Watch was still covered with a thick layer of hardened varnish, an unemployed ship's cook went at it with a knife. He seems to have had no reason for this act of apparent madness beyond the fact that the painting was famous and he was not. But its surface coating proved as resistant as glass, and the attacker was unable to cut through it.

The Night Watch was commissioned by Captain Barining Cocq and 17 members of his civic guards; that this was the total of Rembrandt's clients for the work is assumed from the fact that 18 names, added by an unknown hand after the painting was completed, appear on a shield on the background wall. Doubtless the guardsmen expected a group portrait in which each member would be clearly recognizable, although perhaps not of equal prominence; it was often the practice for less affluent or junior members of a group to be represented only by heads or partial figures, for which they paid less than did those who were portrayed full length. The guardsmen, most of whom must have been familiar with Rembrandt's Anatomy Lesson of Dr. Tulp of a decade earlier, may also have foreseen that the artist would not produce a standard, static painting. But none of them could have been prepared for the thunderous masterwork with which they were confronted.

The Night Watch is colossal. In its original dimensions it measured approximately 13 by 16 feet and contained not only the 18 guardsmen but 16 other figures added by Rembrandt to give still more animation to an already tumultuous scene. It was by far the most revolutionary painting Rembrandt had yet made, transforming the traditional Dutch group portrait into a dazzling blaze of light, color and motion, and subordinating the requirements of orthodox portraiture to a far larger, more complex but still unified whole. In Rembrandt's hands what was, after all, a commonplace affair became filled with Baroque pictorial splendor, loud with the sound of drum and musket, the thud of ramrods, the barking of a dog, the cries of children. In the forefront Captain Banning Cocq - in black, with a red sash - and his lieutenant in yellow lead the forward drive of the still unformed ranks. The sense of movement is reinforced by converging diagonal lines: on the right, the foreshortened spontoon in the lieutenant's hand, the musket above it and the lance still higher; and on the left, the captain's staff, its line repeated above by another musket and the banner. The effect on the viewer is direct; he feels that he had best get out of the way.

The powerful contrast of light and shade heightens the sense of movement, but it is well to regard Rembrandt's use of light in this painting, as in many others, from an esthetic rather than from a strictly logical view- point. He was, in the phrase of one critic, "his own sun-god." The shadow cast by the captain's hand on the lieutenant's coat might suggest that the sun is at an apparent angle of about 45 degrees to the left, but the shadow of the captain's extended leg indicates quite a different angle. The picture was of course composed and painted indoors, not while the officers posed for him out of doors, and although his lighting in any particular detail may be true to nature, that is not the case overall. He regulated and manipulated light-opening or closing the shutters in his studio-for his own purpose, which was to create an atmosphere both dreamlike and dramatic.

The Night Watch lies at the center of the most persistent and annoying of all Rembrandt myths. As recently as the tourist season of 1967, KLM Royal Dutch Airlines featured the painting by their illustrious countryman in an advertisement inviting travelers to visit Holland. "See Night Watch," said the advertisement, "Rembrandt's spectacular 'failure' (that caused him to be) hooted ...down the road to bankruptcy." The myth has been attacked by various critics, and a few years ago it was utterly demolished by Professor Seymour Slive of Harvard in Rembrandt and His Critics. But since the tale has a phoenix-like capacity for self-resurrection, a few of Professor Slive's observations will bear repeating here.

The painting was not poorly received; no critic during Rembrandt's lifetime wrote a word in dispraise of it. Captain Banning Cocq himself had a watercolor made of it for his personal album, and a contemporary oil copy of it by Gerrit Lundens, now owned by the National Gallery in London, offers further proof of the picture' s popularity. The Night Watch was never hidden in some obscure location; it was first hung in the Kloveniersdoelen, the headquarters of the civic guardsmen, and in 1715 it was moved to the Amsterd

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ออม:"ตำนานและมนุษย์ ในโลกของแรมบรังด์: 1606-1669 (เวลาชีวิตห้องสมุดศิลปะ), วอลเตอร์ Wallace นิวยอร์ก 1968 นำ 107-111งานเฉลิมฉลองนี้จะเสมอรู้จักกัน โดยชื่อถูกต้อง และ เนื่อง จากผู้ที่ได้เห็นมันยังเชื่อ ค่อนข้างเหตุผล ว่า เป็น nocturne บริษัทของกัปตันฟรันส์ห้าม Cocq และโทวิลเล่ม van Ruytenhurch และไม่จนกระทั่ง ใน ศตวรรษ 18 ก็ได้รับชื่อที่เป็นตอนนี้ที่รู้จักกัน อับ "คืน" และ ""ดู"ไม่ถูกต้อง เจ้าหน้าที่พลเมืองที่จะแสดงได้ ตามเวลาแรมแบรนดท์ทาสีให้ กลายเป็นค่อนข้างแปซิฟิก ก็ไม่จำเป็นสำหรับพวกเขา เพื่อปกป้องปราการอัมสเตอร์ดัม หรือออกไปบนนาฬิกายามค่ำคืน หรือวัน ประชุมของพวกเขามีการเปลี่ยนแปลงส่วนใหญ่เพื่อวัตถุประสงค์ทางสังคม หรือกีฬา ถ้าพวกเขาอาจจะกล่าวว่า มีปลายทางเฉพาะใด ๆ ในภาพ ได้ทีมีนาคมลงในเขตข้อมูลสำหรับประกวดถ่ายภาพ หรือมีส่วนร่วมในขบวนพาเหรด"กลางคืน" จะฉลาดแม้แต่น้อยกว่า "นาฬิกา" เมื่อนักวิจารณ์และประชาชนกับคำว่าภาพ ผ้าใบมีกลายเป็นดังนั้นมืดมัวไป ด้วยสิ่งสกปรกและชั้นของวานิชที่ก็ยากที่จะบอกว่า แสงสว่างที่แรมแบรนดท์ได้ให้มันมาจากดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ ไม่จนกว่าหลังจากสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองได้ภาพทั้งหมดคืนให้ตัวแสดงได้รับความคิดของความสว่าง ได้เมื่อออกจากมือของแรมบรังด์มากกว่า 300 ปีก่อน (เมื่อเห็นงานฟื้นฟู ผู้สื่อข่าวทันทีใหม่ christened มัน "วันนาฬิกา")แรมแบรนดท์ อาจมากกว่าอื่น ๆ ศิลปิน ได้รับความเดือดร้อนจากใจกลาง ministrations ของภาพ restorers การอับอาย "แรมแบรนดท์น้ำตาล" ไม่ทำงาน เขา และเป็นความประทับใจอย่างแพร่หลายว่า เป็น colorist น่าเบื่อที่ทำงานกับสี low-keyed คงเส้นคงวาเกินไป มันเป็นความจริงว่า การใช้พลังของ chiaroscuro ในภาพวาดของเขา ด้วยการเน้นคุณภาพต่าง ๆ ลึกลับของเงา มีเสมอรบกวนวิจารณ์บาง และดังนั้นบางครั้งมีเรื่องของเขา รัสคิ่นจอห์น นักวิจารณ์ศิลปะอังกฤษศตวรรษที่ 19 และ essayist ที่มี knack ยอดเยี่ยมสำหรับการผิดเพียงคำขวา กล่าวว่า "มันเป็นจุดมุ่งหมาย ของชื่อจิตรกรสุดสี noblest ที่พวกเขาสามารถดูได้จากแสงอาทิตย์ แต่แรมแบรนดท์สี foulest ท่านสามารถดู โดย rushlight" อย่างไรก็ตาม แม้รัสคิ่น ถ้าเขาเห็นแผงแรมแบรนดท์สะอาด หรือผ้าใบ อาจมีกำกับ vitriol ของเขาบางอย่างที่คนใช้ชั้นตามชั้นของวานิชกระชับกับรูปภาพของศิลปิน ในรุ่นที่ผ่านมา ไม่เพียงแต่ชมคืนแต่แรมบรังด์หลายอื่น ๆ ภาพวาดมีการปล้นของการซ้อนทับที่สมจริง และสกปรกของพวกเขา-กับประเมินต่อโดยนักวิจารณ์ของเขาอัจฉริยะเป็น colorist ที่ มีความเข้าใจ ถ้าไม่ดี เหตุผลที่ทำไมการทำงานของแรมบรังด์ถูกเพื่อ slathered กับวานิช เป็นเขา matured กลายเป็นฟรีขึ้นในเทคนิคของเขา ใช้จังหวะตัวหนา สีแตก impasto หนักใช้กับมีดจาน และพื้นที่ scumbled ด้วยมือของเขาทั้งนั้น Stlye ส่วนตัวสูงนี้ได้ลึกลับนักวิจารณ์ส่วนใหญ่สาย 17 และ 18 ศตวรรษ ซึ่งเกิดจาก laxness หรือ perversity แรมแบรนดท์เองน่าจะ มีแนะนำทางอ้อมว่า งานของเขาได้ที่จะสังเกตได้ในระยะทางเล็กน้อย เพื่อให้พื้นที่อยู่ระหว่างกลางจะทำให้ฟิวส์สีและจังหวะของเขา ตาม Houbraken "ผู้เยี่ยมชมสตูดิโอของเขาที่ต้องการดูผลงานของเขาอย่างใกล้ชิดได้กลัวไป โดยเขาบอกว่า 'กลิ่นสีจะ รบกวนคุณ '" ความเป็นไปได้ว่า แรมบรังด์ถูกไม่กังวลเกี่ยวกับกลิ่นของสีสด ซึ่งเป็นที่พอใจกับคนจำนวนมาก แต่ว่า เขาไม่ได้สนใจตอบคำถามมิติจากแขกของเขาให้สินเชื่อของพวกเขา จึงควรบันทึก ' ว่า มีกี่ต้นที่นักวิจารณ์ที่ชื่นชมของแรมบรังด์หยาบจังหวะ และกล่าวว่า ดังนั้น ใน 1700 การเขียนภาษาอังกฤษศิลปะ จอห์น Eisum เผยแพร่บทกวีทุ่มเทเพื่อ "การชราของหัว โดย Rembrant":อะไรหยาบขรุขระลักษณะของภาพวาดของที่นี่ Stroaks เมื่อ Stroaks, Dabbs เมื่อ Dabbs ปรากฏขึ้น งานคุณ ' d คิดว่าถูกต้องค่ารีบ แต่ทำเครื่องหมายวิธีอย่างแท้จริง ev'ry สีของวาง ด้วยเช่น Oeconomy ในเช่นการเรียงลำดับ พวกที่สนับสนุนแต่ละ mutualiy Rembrant ดินสอเจ้าเล่น subtil ส่วน ความหยาบนี้เป็น contriv มีการซ่อนพระองค์ศิลปะหนึ่ง หรือสอง theorists ของยุคของแรมบรังด์ตกลงว่า ภาพวาดของเขา ในทางของพวกเขา"หยาบแข็งแรงทนทาน จะปรากฏขึ้น coherent หนึ่งก้าวหลังจากพวกเขา แต่พวกเขาตั้งข้อสังเกตว่า สามารถดึงศักยภาพที่คล้ายคลึงกับวานิช ดัง ในกว่าศตวรรษหลังความตายของแรมบรังด์ ใช้เสรีวานิช ระบายสี บ่อยมีใช้ภาพวาดของเขามากมาย โดยจำหน่าย- และยิ่งโชคร้าย- โดยสะสม ตามหลักวิชา นาฬิกาคืนควรไม่ได้ต้องการรักษาดังกล่าว แม้ว่าประกอบด้วยบางพื้นที่ที่เยี่ยมยอดมากมาย และซับซ้อน แรมบรังด์ไม่ไม่ทาสีมันในสไตล์ freest ที่สุดจะบรรลุ กระนั้น ชิ้นเอกนี้รับของ gallonage เต็มเรืองแสงทองและผงหมึก ในการยุติธรรมเพื่อการ varnishers มันต้องสามารถกล่าวว่า ความตั้งใจของพวกเขาคือปกป้องภาพจากสิ่งสกปรกด้วยเป็น "ปรับปรุง" บางอย่างของลายเส้นและสีที่ผสมผสาน โดยไม่ได้ตั้งใจ varnishers ที่ยังแสดงดีกับโลกของศิลปะ พ.ศ. 2454 เมื่อคืนนาฬิกายังปกคลุม ด้วยชั้นหนาของการชุบแข็งวานิช อาหารของเรือเป็นคนตกงานไปได้ ด้วยมีด เขาน่าจะมีเหตุผลสำหรับการกระทำนี้ของบ้าชัดเกินความจริงที่ว่า ภาพวาดที่มีชื่อเสียง และเขาก็ไม่ แต่การเคลือบผิวพิสูจน์เป็นทนเป็นแก้ว และผู้โจมตีไม่สามารถตัดผ่านได้ ดูกลางคืนได้โดยกล่าว Cocq Barining กัปตันและเจ้าหน้าที่พลเมืองของเขา สมาชิก 17 ที่นี้มีจำนวนลูกค้าของแรมบรังด์ในงานสันนิษฐานจากข้อเท็จจริงที่ปรากฏชื่อ 18 เพิ่ม โดยเป็นมือไม่ทราบหลังจากเสร็จสิ้นการวาดภาพ บนโล่บนผนังพื้นหลัง Guardsmen คาดว่าบุคคลเป็นกลุ่มซึ่งสมาชิกแต่ละคนจะรู้จักชัดเจน แต่บางทีอาจของความโดดเด่นเท่า อย่างไม่ต้องสงสัย มักจะมีการฝึกแต่ละน้อย หรือจูเนียร์สมาชิกของกลุ่มเพื่อแสดงเฉพาะตามหัวหรือตัวเลขบางส่วน ที่พวกเขาจ่ายน้อยกว่าได้ผู้ที่มีความยาวเต็มที่เซ็กส์ รวมทั้งอาจ foreseen guardsmen ส่วนใหญ่ที่ต้องได้รับความคุ้นเคยกับแรมแบรนดท์ของกายวิภาคศาสตร์การสอนของดร.นี้ทศวรรษก่อนหน้านี้ ได้ว่า ศิลปินจะสร้างภาพมาตรฐาน คง แต่ไม่มีพวกเขาไม่ได้ถูกเตรียมไว้สำหรับ masterwork thunderous ที่ซึ่งพวกเขาได้เผชิญดูกลางคืนได้มหาศาล ในมิติของเดิม มันวัดประมาณ 13 โดย 16 ฟุต และมีอยู่ไม่เพียงแต่ 18 guardsmen แต่เลขอื่น ๆ เพิ่ม โดยแรมบรังด์ 16 ให้ยังคงเคลื่อนไหวเพิ่มเติมให้เป็นฉากแล้ว tumultuous โดยมีภาพวาดสุดปฏิวัติแรมบรังด์ก็ ยัง ทำ เปลี่ยนภาพแบบดัตช์กลุ่มถ้ำนี่แสง สี และการเคลื่อนไหว และ subordinating ความต้องการของ portraiture ดั้งเดิมไปไกลใหญ่ ซับซ้อน แต่ยังรวมทั้ง ในสิ่งมือของแรมบรังด์ หลังจากที่ทุก เป็นเรื่องเป็นธรรมดากลายเป็นเต็มไป ด้วยบาโรกจำงดงาม เสียงดังกับเสียงของกลองและปืนคาบศิลา thud ของ ramrods เก้งสุนัข เสียงร้องของเด็ก ในการ Cocq การห้ามกัปตัน - ดำ sash หลังเป็นสีแดง - และโทของเขาสีเหลืองนำขับรถไปข้างหน้าของยศยัง unformed ความเคลื่อนไหวเป็นการเสริมแรง โดยบรรจบเส้นทแยงมุม: บนขวา spontoon foreshortened ในมือของโท ปืนคาบศิลาเหนือและแลนซ์ยังคงสูง และทางด้านซ้าย พนักงานของกัปตัน จึงเหนืออื่นปืนคาบศิลาและแบนเนอร์ ตัวแสดงผลได้โดยตรง เขารู้สึกว่า เขาได้ดีที่สุดออกไปความรู้สึกของการเคลื่อนไหวจะมีประสิทธิภาพความคมชัดของแสงและเงา แต่ก็ดีนำพาของแรมบรังด์ใช้แสงในภาพนี้ ในอื่น ๆ จากการ esthetic แทน จาก จุดชมวิวทางตรรกะอย่างเคร่งครัด มา ในวลีของนักวิจารณ์คนหนึ่ง "เขาเองซันพระเจ้า" เงาที่โยน ด้วยมือของกัปตันบนตราของโทอาจแนะนำว่า ดวงอาทิตย์เป็นมุมชัดเจนประมาณ 45 องศาไปทางซ้าย แต่เงาของกัปตันที่ขยายขาบ่งชี้มุมค่อนข้างแตกต่างกัน รูปภาพประกอบด้วยแน่นอน และวาดในร่ม ไม่ในขณะที่เจ้าหน้าที่อึ้งเขาออกมาจากประตู และแม้ว่าแสงสว่างของเขาในรายละเอียดเฉพาะใด ๆ อาจจริงธรรมชาติ อย่างนั้นไม่รวม ควบคุม และจัดการแสงเปิด หรือปิดบานเกล็ดในสตูดิโอของเขา-สำหรับจุดประสงค์ของเขาเอง ซึ่งเป็นการสร้างความฝัน และละครดูกลางคืนอยู่ที่แบบมากที่สุด และน่ารำคาญวรรณนต์แรมแบรนดท์ เป็นล่าสุดเป็นฤดูกาลท่องเที่ยวของ 1967 เคแอลเอ็มรอยัลดัชสายการบินที่โดดเด่นที่ภาพวาดของ countryman นานในงานโฆษณาเชิญชวนนักท่องเที่ยวไปฮอลแลนด์ "ดูที่นาฬิกาคืน กล่าวว่า การโฆษณา, " ของแรมบรังด์งดงาม 'ล้มเหลว' (ที่เกิด) เขาจะ hooted ... .down ถนนล้มละลาย " ตำนานได้ถูกโจมตีจากนักวิจารณ์ต่าง ๆ และกี่ปีที่ผ่านมามันถูกเพราะรื้อ โดยศาสตราจารย์ซีมัวร์ Slive ของฮาร์วาร์ดในแรมบรังด์และนักวิจารณ์ของพระองค์ แต่เนื่องจากเรื่องจุฟีนิกซ์เหมือนฟื้นคืนชีพตนเองได้ กี่ศาสตราจารย์ Slive สังเกตจะหมีซ้ำที่นี่ภาพไม่ไม่ดีได้รับ ไม่วิจารณ์ในระหว่างอายุการใช้งานของแรมบรังด์เขียนคำใน dispraise ของมัน Cocq กัปตัน Banning เองมีสีน้ำที่ทำไว้ในอัลบั้มส่วนตัวของเขา และน้ำมันร่วมสมัยสำเนา โดย Gerrit Lundens ตอนนี้ เจ้าของหอศิลป์แห่งชาติในกรุงลอนดอน มีหลักฐานรูปภาพเพิ่มเติม ' s นิยม นาฬิกาคืนถูกซ่อนไว้ในสถานบางอย่างปิดบัง ไม่เคย ก่อนถูกแขวนใน Kloveniersdoelen บัญชาการ guardsmen ซีวิค และใน 1715 มันถูกย้ายไป Amsterd

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อ้อม:
"ตำนานและชาย" ในโลกของแรมแบรนดท์: 1606-1669 (Time-Life ห้องสมุดศิลปะ), วอลเตอร์วอลเลซ, นิวยอร์ก, 1968, หน้า 107-111. เนื่องจากงานนี้จะมีการเฉลิมฉลองเป็นที่รู้จักโดย ชื่อที่ไม่ถูกต้องและตั้งแต่ผู้ที่ยังไม่เห็นมันยังคงเชื่อค่อนข้างมีเหตุผลว่ามันเป็น บริษัท Nocturne ของกัปตันฟรานส์ Banning Cocq และพลโทวิลเล็มรถตู้ Ruytenhurch และไม่จนกระทั่งในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 มันได้รับชื่อจาก ซึ่งเป็นที่รู้จักกันในขณะนี้ แต่น่าเสียดายที่ทั้ง "คืน" และ "" ดู "ผิดยามประชาสังคมที่เป็นภาพได้ตามเวลาที่แรมแบรนดท์ทาสีพวกเขากลายเป็นแปซิฟิกค่อนข้าง. มันก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปสำหรับพวกเขาที่จะปกป้องกำแพงอัมสเตอร์ดัมหรือที่จะออกไป . ในนาฬิกาในเวลากลางคืนหรือวันประชุมของพวกเขาได้รับการหันเหความสนใจส่วนใหญ่เพื่อวัตถุประสงค์ทางสังคมหรือกีฬาถ้าพวกเขาอาจจะบอกว่าจะมีปลายทางที่ใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการวาดภาพก็อาจจะเดินในช่องสำหรับการประกวดการถ่ายภาพหรือการมีส่วนร่วม ในขบวนพาเหรด. "คืน" แม้จะฉลาดน้อยกว่า "ชม." เมื่อนักวิจารณ์และประชาชนที่ติดคำว่าภาพวาดบนผืนผ้าใบได้กลายเป็นที่มืดได้โดยสิ่งสกปรกและชั้นของสารเคลือบเงาที่ว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่าการส่องสว่าง แรมแบรนดท์ได้ให้อยู่ในนั้นมาจากดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์. จนกระทั่งหลังจากการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองเป็นภาพวาดการบูรณะอย่างเต็มที่เพื่อให้ผู้ชมสามารถรับความคิดของความสว่างมันมีเมื่อมันมือซ้ายของแรมแบรนดท์กว่า 300 ปีก่อน (เมื่อเห็นการทำงานที่สดชื่นนักข่าวทันทีอีกครั้งขนานนามมันว่า "นาฬิกาวัน.") แรมแบรนดท์อาจจะเป็นมากกว่าศิลปินอื่น ๆ ได้รับความเดือดร้อนจากการช่วยเหลือของ restorers ภาพ น่าอับอาย "แรมแบรนดท์สีน้ำตาล" เป็นผลงานของพวกเขาไม่ได้ของเขาและดังนั้นก็เป็นความประทับใจอย่างกว้างขวางว่าเขาเป็น colorist น่าเบื่อที่ทำงานอย่างสม่ำเสมอกับจานต่ำคีย์ มันเป็นความจริงว่าการใช้พลังของ chiaroscuro ในภาพวาดของเขาที่มีความสำคัญที่มีต่อลึกลับคุณภาพอารมณ์ของเงารบกวนได้เสมอนักวิจารณ์บางและอื่น ๆ บางครั้งมีเรื่องของเขา จอห์นรัสกินศตวรรษที่ 19 นักวิจารณ์ศิลปะภาษาอังกฤษและทดสอบที่มีความสามารถพิเศษที่ยอดเยี่ยมสำหรับการที่ไม่ถูกต้องในเวลาเพียงคำพูดที่เหมาะสมตั้งข้อสังเกตว่า "มันเป็นจุดมุ่งหมายของจิตรกรที่ดีที่สุดในการวาดสิ่งที่ประเสริฐที่สุดที่พวกเขาสามารถมองเห็นจากแสงแดด แต่ แรมแบรนดท์ในการวาดสิ่งที่ส่งกลิ่นเหม็นเขาจะได้เห็นโดย rushlight. " อย่างไรก็ตามแม้รัสกินถ้าเขาได้เห็นการทำความสะอาดแผงแรมแบรนดท์หรือผ้าใบอาจจะมีการกำกับการแสดงบางส่วนของกรดกำมะถันของเขาที่คนที่นำไปใช้ชั้นบนชั้นของสารเคลือบเงากระชับที่ภาพของศิลปิน ในรุ่นที่ผ่านมาไม่เพียง แต่ตอนกลางคืน แต่หลายภาพวาดแรมแบรนดท์อื่น ๆ ได้ถูกปลดออกจากสกปรกและของพวกเขาเปลี่ยนสีภาพซ้อนทับกับการประเมินผลสืบเนื่องจากนักวิจารณ์ของอัจฉริยะของเขาเป็น colorist. มีที่เข้าใจถ้าไม่ดีเหตุผลที่ว่าทำไมแรมแบรนดท์เป็น ผลงานที่ได้รับการ slathered เพื่อให้มีการเคลือบเงา เขาใหญ่เขาเป็นอิสระมากขึ้นในเทคนิคของเขาโดยใช้จังหวะตัวหนาทางเดินสีหัก impasto หนักใช้มีดจานและพื้นที่ scumbled ด้วยมือของเขา นี้ stlye ส่วนบุคคลอย่างมากได้รับการพิสูจน์ความลึกลับนักวิจารณ์ส่วนใหญ่ในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 และ 18 ซึ่งประกอบไปยังหละหลวมหรือวิปริต แรมแบรนดท์ตัวเองดูเหมือนว่าจะมีข้อเสนอแนะทางอ้อมว่างานของเขาจะได้รับการตั้งข้อสังเกตในระยะทางที่เล็กน้อยเพื่อให้พื้นที่การแทรกแซงจะทำให้จังหวะของเขาและสีผสม ตาม Houbraken "เข้ามาในสตูดิโอของเขาที่อยากจะดูที่ผลงานของเขาอย่างใกล้ชิดตกใจไปตามคำพูดของเขา 'กลิ่นของสีที่จะรบกวนคุณ.'" ความน่าจะเป็นที่แรมแบรนดท์ไม่ได้ที่ทุกคนกังวลเกี่ยวกับกลิ่นของ สีสดซึ่งเป็นที่น่าพอใจให้กับหลาย ๆ คน แต่ที่เขาไม่สนใจที่จะตอบคำถามสลัวจากแขกของเขา. เพื่อเครดิตของพวกเขาก็ควรได้รับการบันทึกว่ามีนักวิจารณ์ต้นไม่กี่คนที่ได้รับการยกย่องจังหวะหยาบของแรมแบรนดท์และกล่าวว่าดังนั้น ใน 1700 นักเขียนชาวอังกฤษกับศิลปะจอห์น Eisum ตีพิมพ์บทกวีที่ทุ่มเทให้กับ "หัวหน้าของชายชราโดย Rembrant": สิ่งที่ทางขรุขระหยาบของจิตรกรรมเป็นที่นี่. Stroaks เมื่อ Stroaks, Dabbs เมื่อ Dabbs ปรากฏการทำงานคุณ d คิด ถูกซุกอยู่ในรีบแต่วิธีการทำเครื่องหมายอย่างแท้จริง ev'ry สีของวางOeconomy ด้วยเช่นในการจัดเรียงที่พวกเขาแต่ละคนสนับสนุน mutualiy Rembrant! เจ้าดินสอเล่นที่ฉลาดส่วนนี้เป็นความหยาบ contriv'd เพื่อซ่อนศิลปะของเจ้า. หนึ่งหรือสองทฤษฎีของยุคเรมเห็นว่าภาพวาดของเขาใน "ทางขรุขระหยาบ" จะปรากฏเชื่อมโยงกันมากขึ้นถ้าหนึ่งก้าวกลับจากพวกเขา แต่พวกเขา ตั้งข้อสังเกตว่าการเชื่อมโยงที่คล้ายกันอาจจะได้รับด้วยน้ำมันเคลือบเงา เป็นผลมานานกว่าศตวรรษหลังจากการตายของแรมแบรนดท์การใช้งานที่มีแนวคิดเสรีนิยมของสารเคลือบเงาสีมักถูกนำไปใช้กับหลายภาพวาดของเขาโดยตัวแทนจำหน่ายและแม้กระทั่งสิ่งที่เป็นนักสะสมที่โชคร้ายมากขึ้นโดย ในทางทฤษฎีตอนกลางคืนไม่ควรได้รับผู้สมัครสำหรับการรักษาดังกล่าว แม้ว่าจะมีบางพื้นที่ที่อุดมไปด้วยอย่างน่าพิศวงและซับซ้อนแรมแบรนดท์ไม่ได้วาดในสไตล์เสรีในที่สุดเขาก็จะประสบความสำเร็จ อย่างไรก็ตามชิ้นเอกนี้ได้รับ gallonage เต็มของโกลเด้นโกลว์และหมึก ในความเป็นธรรมในการ varnishers ก็ต้องบอกว่าเป็นความตั้งใจที่จะปกป้องภาพวาดจากสิ่งสกปรกเช่นเดียวกับการ "ปรับปรุง" บางอย่างของพวกเขาโดยการทำจังหวะและสีที่ผสมผสาน โดยไม่ตั้งใจ varnishers ยังกลายเป็นบริการที่ดีในโลกของศิลปะ ในปี 1911 เมื่อตอนกลางคืนยังคงถูกปกคลุมด้วยชั้นหนาของสารเคลือบเงาแข็งปรุงอาหารว่างงานเรือไปที่มันด้วยมีด ดูเหมือนว่าเขาจะมีเหตุผลในการกระทำนี้ไม่ชัดเจนของความบ้าเกินความจริงที่ว่าภาพวาดที่มีชื่อเสียงและเป็นที่เขาไม่ได้ แต่การเคลือบพื้นผิวของมันได้รับการพิสูจน์ทนที่สุดเท่าที่เป็นกระจกและโจมตีก็ไม่สามารถที่จะตัดผ่านมัน. ตอนกลางคืนได้รับมอบหมายจากกัปตัน Barining Cocq และ 17 สมาชิกของยามพลเมืองของเขา ว่านี่คือทั้งหมดของลูกค้าของแรมแบรนดท์สำหรับการทำงานจะสันนิษฐานจากข้อเท็จจริงที่ว่า 18 ชื่อที่เพิ่มขึ้นโดยมือที่ไม่รู้จักหลังจากที่ภาพวาดเสร็จปรากฏบนโล่บนผนังพื้นหลัง อย่างไม่ต้องสงสัยที่คาดว่าทหารกลุ่มภาพที่สมาชิกแต่ละคนจะจำได้อย่างชัดเจนถึงแม้ว่าอาจจะไม่โดดเด่นเท่ากัน มันก็มักจะปฏิบัติร่ำรวยน้อยกว่าหรือจูเนียร์สมาชิกของกลุ่มที่จะเป็นตัวแทนโดยเฉพาะหัวหรือตัวเลขบางส่วนที่พวกเขาจ่ายเงินน้อยกว่าผู้ที่ไม่ได้เป็นภาพยาวเต็มรูปแบบ ทหารซึ่งส่วนใหญ่จะต้องได้รับคุ้นเคยกับบทเรียนกายวิภาคศาสตร์แรมแบรนดท์ของดร. Tulp ของทศวรรษก่อนหน้านี้อาจจะเล็งเห็นว่าศิลปินจะไม่ก่อให้เกิดมาตรฐานการวาดภาพแบบคงที่ แต่ไม่มีของพวกเขาจะได้รับการจัดเตรียมไว้สำหรับงานชิ้นโบว์สนั่นกับที่พวกเขากำลังเผชิญหน้า. ตอนกลางคืนเป็นใหญ่โต ในมิติเดิมของมันวัดประมาณ 13 16 ฟุตและมีไม่เพียง แต่ทหาร 18 16 ตัวเลขอื่น ๆ ที่เพิ่มขึ้นโดยแรมแบรนดท์เพื่อให้ยังคงมีการเคลื่อนไหวมากขึ้นที่จะเกิดเหตุป่วนแล้ว มันเป็นไกลโดยภาพวาดปฏิวัติมากที่สุดแรมแบรนดท์ได้ทำยังเปลี่ยนภาพกลุ่มดัตช์แบบดั้งเดิมเป็นเปลวไฟประกายของแสงสีและการเคลื่อนไหวและความต้องการของสังกัดรูปดั้งเดิมไปไกลขนาดใหญ่ที่ซับซ้อนมากขึ้น แต่ยังคงแบบครบวงจรทั้ง ในมือของแรมแบรนดท์สิ่งที่เป็นหลังจากทั้งหมดเป็นเรื่องธรรมดากลายเป็นที่ที่เต็มไปด้วยความงดงามของภาพพิสดารดังกับเสียงกลองและปืนคาบศิลา thud ของกระทุ้ง, เห่าของสุนัข, เสียงร้องของเด็ก ในแถวหน้ากัปตัน Banning Cocq - สีดำมีสายสะพายสีแดง - และร้อยโทของเขาในสีเหลืองนำไดรฟ์ไปข้างหน้าของการจัดอันดับยังคงยังไม่เป็นรูป ความรู้สึกของการเคลื่อนไหวจะเสริมด้วยบรรจบเส้นทแยง: ด้านขวา spontoon นิดเดียวในมือของโทของปืนเหนือและหอกยังคงสูง; และด้านซ้ายของพนักงานกัปตันสายซ้ำข้างต้นโดยปืนอื่นและแบนเนอร์ ผลกระทบต่อผู้ชมโดยตรง; เขารู้สึกว่าเขาได้ดีที่สุดจะได้รับออกจากทาง. คมชัดที่มีประสิทธิภาพของแสงและเงา heightens ความรู้สึกของการเคลื่อนไหว แต่มันเป็นเรื่องที่ดีที่จะถือว่าการใช้งานของแรมแบรนดท์ของแสงในภาพนี้ในขณะที่คนอื่น ๆ จากความงามมากกว่าจาก จุด View- ตรรกะอย่างเคร่งครัด เขาเป็นในวลีของนักวิจารณ์คนหนึ่ง "ดวงอาทิตย์พระเจ้าของเขาเอง." เงาหล่อด้วยมือของกัปตันเสื้อรองผู้ว่าฯ อาจชี้ให้เห็นว่าดวงอาทิตย์อยู่ที่ชัดเจนของมุมประมาณ 45 องศาไปทางซ้าย แต่เงาของขาที่ขยายกัปตันบ่งชี้ค่อนข้างมุมที่แตกต่าง ภาพเป็นของหลักสูตรประกอบด้วยและทาสีบ้านไม่ได้ในขณะที่เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ถูกวางให้เขาออกจากประตูและแม้ว่าแสงของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในรายละเอียดใด ๆ ที่อาจเป็นจริงกับธรรมชาติที่ไม่ได้กรณีโดยรวม เขาควบคุมและจัดการไฟเปิดหรือปิดบานประตูหน้าต่างในสตูดิโอของเขาสำหรับจุดประสงค์ของเขาเองซึ่งก็คือการสร้างบรรยากาศทั้งความฝันและน่าทึ่ง. ตอนกลางคืนอยู่ที่ศูนย์กลางของถาวรมากที่สุดและน่ารำคาญของทุกตำนานแรมแบรนดท์ เมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นฤดูท่องเที่ยวของ 1967, KLM รอยัลดัตช์แอร์ไลน์ให้ความสำคัญการวาดภาพโดยชาติที่มีชื่อเสียงของพวกเขาในการโฆษณาเชิญชวนให้นักท่องเที่ยวที่จะเข้าชมฮอลแลนด์ "ดูตอนกลางคืน" กล่าวว่าการโฆษณา "เรมที่งดงาม 'ล้มเหลว' (ซึ่งทำให้เขาจะ) hooted ... ลงที่ถนนไปสู่การล้มละลาย." ตำนานที่ได้รับการโจมตีจากนักวิจารณ์ต่าง ๆ และไม่กี่ปีที่ผ่านมามันก็พังยับเยินอย่างเต็มที่โดยศาสตราจารย์ซีมัวร์ Slive ของฮาร์วาร์ในแรมแบรนดท์และนักวิจารณ์ของเขา แต่เนื่องจากเรื่องที่มีความจุฟีนิกซ์เหมือนสำหรับตัวเองการฟื้นคืนพระชนม์เพียงไม่กี่ของการสังเกตศาสตราจารย์ Slive จะแบกซ้ำที่นี่. ภาพวาดที่ได้รับไม่ได้รับไม่ดี; นักวิจารณ์ในช่วงชีวิตของแรมแบรนดท์ไม่มีเขียนคำตำหนิของมัน กัปตัน Banning Cocq ตัวเองมีสีน้ำที่ทำจากมันสำหรับอัลบั้มส่วนตัวของเขาและสำเนาน้ำมันร่วมสมัยของมันโดย Gerrit Lundens ตอนนี้เจ้าของหอศิลป์แห่งชาติในกรุงลอนดอนมีหลักฐานเพิ่มเติมจากความนิยมรูปของ ตอนกลางคืนก็ไม่เคยที่ซ่อนอยู่ในสถานที่บางอย่างปิดบัง; มันถูกแขวนครั้งแรกใน Kloveniersdoelen ตั้งสำนักงานใหญ่ของเทศบาลทหารและใน 1715 มันถูกย้ายไป Amsterd

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โอม :
" และตำนานคน " ในโลกของแรมแบรนดท์ : 1606-1669 ( เวลาชีวิตห้องสมุดศิลปะ ) , วอลเตอร์ วอลเลซ , New York , 1968 , pp . 107-111

เนื่องจากกระเดื่องทำงานมักจะเป็นที่รู้จักกันโดยชื่อที่ไม่ถูกต้อง และตั้งแต่ผู้ที่ไม่เคยเห็นมันยังคงเชื่อ เลยทีเดียว เหตุผลที่เป็น บริษัท ของกัปตัน ฟราน ห้าม cocq Nocturne และผู้หมวด ruytenhurch วิลเล็มรถตู้ ,และจนถึงปลายศตวรรษที่มันได้รับชื่อที่เป็นที่รู้จักกันตอนนี้ . แต่น่าเสียดายที่ทั้ง " คืน " และ " ดู " ผิด ซีวิคยามที่อธิบายได้ด้วยเวลาที่ Rembrandt วาดพวกเขากลายเป็นแปซิฟิกค่อนข้าง มันไม่จำเป็นอีกต่อไปสำหรับพวกเขาที่จะปกป้อง ramparts ของอัมสเตอร์ดัม หรือออกไปในนาฬิกากลางคืนหรือกลางวันการประชุมของพวกเขาได้ถูกโอนส่วนใหญ่เพื่อวัตถุประสงค์ทางสังคม หรือกีฬา ; ถ้าพวกเขาอาจจะกล่าวว่ามีปลายทางที่เฉพาะเจาะจงใด ๆในที่จิตรกรรม บางทีมันก็เดินเข้าไปในเขตข้อมูลสำหรับประกวดถ่ายภาพหรือมีส่วนร่วมในขบวนพาเหรด

" คืน " แม้แต่น้อยฉลาดมากกว่า " ดู " เมื่อนักวิจารณ์และ สาธารณะติดคำนี้กับภาพวาดผ้าใบได้กลายเป็นดังนั้นมืดโดยสิ่งสกปรกและชั้นของทาว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่ารัศมีเรมมีไว้ในนั้นมาจากดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ จนกระทั่งหลังจากการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองคือภาพการบูรณะอย่างเต็มที่เพื่อให้ผู้ชมสามารถรับความคิดของความสว่างมันเมื่อมันออกมาจากมือของ เรมบรันดท์ กว่า 300 ปี ก่อน( เมื่อเห็นฟื้นฟูงานนักข่าวทันทีอีกครั้งของฝ่าบาทมันวัน " ชม " )

แรมแบรนดท์ , อาจจะมากขึ้นกว่าที่อื่น ๆ ศิลปิน ได้รับความเดือดร้อนจากการดูแลของภาพ restorers เลว " เรมสีน้ำตาล " ของงาน ไม่ใช่ของเขา และก็เป็นที่แพร่หลาย ความประทับใจที่เขา colorist ซ้ำซากที่ต้องทำงานกับต่ำคีย์จานมันเป็นความจริงที่รุนแรง การใช้ค่าต่างแสงในภาพวาดของเขา เน้นที่คุณภาพของเงาลึกลับ ซึ่ง มักจะรบกวนวิจารณ์บางอย่างและบางครั้งก็เรื่องของเขา จอห์นรัสกิน , ศตวรรษที่ 19 อังกฤษศิลปะนักวิจารณ์และนักเขียนที่มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมสำหรับการทำความผิดในคำได้ถูกต้องกล่าวว่า " มันเป็นจุดมุ่งหมายของจิตรกรที่ดีที่สุดที่จะวาด noblest สิ่งที่พวกเขาสามารถดูจากแสงแดด แต่ของ Rembrandt วาดหยาบคายที่สุด เขา เห็น อะไร โดย rushlight อย่างไรก็ตามแม้รัสกิน , ถ้าเขาได้เห็นทำความสะอาดแรมแบรนดท์แผงหรือผ้าใบ จะกำกับของกรดกำมะถันที่คนที่ใช้ ชั้นบนชั้นของกระชับทาในรูปของศิลปินในอดีตการสร้างไม่เพียง แต่ดูตอนกลางคืน แต่อื่น ๆอีกมากมายโพรทิสต์ได้ถูกปล้นของพวกเขาสกปรกและด่างทับกับการประเมินนำมาวิจารณ์ของอัจฉริยะของเขาเป็น colorist

มีการเข้าใจกัน ถ้า ไม่ ดี เหตุผล ผลงานของโรงแรมแรมแบรนดท์เป็น slathered กับเคลือบเงา เมื่อเขาโตขึ้นเขากลายเป็นอิสระมากขึ้นในเทคนิคของเขา ใช้ตัวหนาลายเส้นข้อความสีเสีย impasto หนักที่ใช้กับจาน มีด และพื้นที่ scumbled ด้วยนิ้วของเขา สไตล์ส่วนตัวนี้ขอพิสูจน์ความลึกลับนักวิจารณ์ส่วนใหญ่ของศตวรรษที่ 17 และ 18 สายที่ประกอบกับความหย่อน หรือในทางตรงกันข้าม . แรมแบรนดท์เองดูเหมือนจะชี้ให้เห็นทางอ้อมว่า งานของเขาจะถูกพบที่ระยะห่างที่น้อย