From this step, Kant concludes that

From this step, Kant concludes that a moral proposition that is true must be one that is not tied to any particular conditions, including the identity of the person making the moral deliberation. A moral maxim must imply absolute necessity, which is to say that it must be disconnected from the particular physical details surrounding the proposition, and could be applied to any rational being. This leads to the first formulation of the categorical imperative, sometimes called the "universalizability principle":[2]

"Act only according to that maxim whereby you can at the same time will that it should become a universal law without contradiction."[1]
Kant divides the duties imposed by this formulation into two subsets:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จากขั้นตอนนี้ จิตวิทยาสรุปว่า ต้องเป็นเรื่องศีลธรรมที่เป็นความจริงที่ไม่เชื่อมโยงกับเงื่อนไขเฉพาะใด ๆ รวมถึงตัวตนของบุคคลที่ทำให้ deliberation ศีลธรรม แม็กศีลธรรมต้องบ่งบอกถึงความจำเป็นแน่นอน ซึ่งมันต้องเชื่อมต่อจากรายละเอียดทางกายภาพเฉพาะรอบโจทย์ และอาจใช้เป็นเหตุผลใด ๆ การกำหนดความสำคัญ categorical บางครั้งเรียกว่า "หลักการ universalizability" แรก: [2]"พระราชบัญญัติเฉพาะตามแม็กที่โดยคุณสามารถทำในเวลาเดียวกันจะว่า มันจะกลายเป็นกฎหมายสากลโดยไม่ขัดแย้ง" [1]จิตวิทยาแบ่งแยกหน้าที่ที่กำหนด โดยสูตรนี้เป็นชุดย่อยที่สอง:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากขั้นตอนนี้ Kant สรุปว่าเป็นเรื่องทางศีลธรรมที่เป็นจริงจะต้องเป็นหนึ่งที่ไม่ได้ผูกติดอยู่กับเงื่อนไขใด ๆ รวมทั้งตัวตนของคนทำตรึกตรองศีลธรรม เกณฑ์คุณธรรมจะต้องบ่งบอกถึงความจำเป็นแน่นอนซึ่งก็คือการบอกว่าจะต้องมีการเชื่อมต่อจากรายละเอียดทางกายภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งรอบโจทย์และสามารถนำไปใช้เป็นเหตุผลใด ๆ นี้นำไปสู่การกำหนดครั้งแรกของความจำเป็นเด็ดขาดบางครั้งเรียกว่า "universalizability หลักการ": [2] "พรบ. เท่านั้นตามคำพังเพยว่าโดยที่คุณสามารถในเวลาเดียวกันจะว่ามันควรจะเป็นกฎหมายสากลโดยไม่ขัดแย้ง" [1 ] คานท์แบ่งหน้าที่ที่กำหนดโดยสูตรนี้ออกเป็นสองส่วนย่อย: