METHODSWe carried out a prospective

METHODS
We carried out a prospective, randomized, multicenter study involving 546 patients who had received mechanical ventilation for a mean (±SD) of 7.5±6.1 days and who were considered by their physicians to be ready for weaning. One hundred thirty patients had respiratory distress during a two-hour trial of spontaneous breathing. These patients were randomly assigned to undergo one of four weaning techniques: intermittent mandatory ventilation, in which the ventilator rate was initially set at a mean (±SD) of 10.0±2.2 breaths per minute and then decreased, if possible, at least twice a day, usually by 2 to 4 breaths per minute (29 patients); pressure-support ventilation, in which pressure support was initially set at 18.0±6.1 cm of water and then reduced, if possible, by 2 to 4 cm of water at least twice a day (37 patients); intermittent trials of spontaneous breathing, conducted two or more times a day if possible (33 patients); or a once-daily trial of spontaneous breathing (31 patients). Standardized protocols were followed for each technique.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีเราดำเนินการศึกษาอนาคต สุ่ม multicenter 546 ผู้ป่วยที่ได้รับเครื่องช่วยหายใจหมายถึงอะไร (±SD) ที่เกี่ยวข้องกับของ 7.5±6.1 วันที่รับการพิจารณา โดยแพทย์ของพวกเขาจะพร้อมสำหรับการหย่านม หนึ่งร้อยสามสิบผู้ป่วยมีภาวะการหายใจระหว่างการทดลอง 2 ชั่วโมงของการหายใจที่เกิดขึ้นเอง ผู้ป่วยเหล่านี้ถูกกำหนดแบบสุ่มจะได้รับหนึ่งในสี่เทคนิคถอด: ระบายอากาศบังคับเป็นระยะ ๆ ที่อัตราการระบายอากาศชุดที่หมายถึงอะไร (±SD) ของ 10.0±2.2 หายใจต่อนาที และจาก นั้นลดลง ถ้าเป็นไปได้ ทุกวัน มักจะหายใจ 2-4 ต่อนาที (ผู้ป่วย 29); สนับสนุนความดันระบายอากาศ ซึ่งสนับสนุนความดันตอนแรกตั้งไว้ที่ 18.0±6.1 ซม.น้ำแล้ว ลด ลง ถ้าเป็นไปได้ 2-4 เซนติเมตรของน้ำอย่างน้อยสองครั้งต่อวัน (ผู้ป่วย 37); การทดลองเป็นระยะ ๆ ของธรรมชาติหายใจ ดำเนินการสองครั้ง หรือมากกว่าต่อวันถ้าเป็นไปได้ (ผู้ป่วย 33); หรือการทดลองวันหนึ่งครั้งของการหายใจที่เกิดขึ้นเอง (31 ผู้ป่วย) โปรโตคอลที่เป็นมาตรฐานก็ตามแต่ละเทคนิค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธี
เราดำเนินอนาคตศึกษาแบบสุ่ม multicenter เกี่ยวข้องกับผู้ป่วย 546 คนที่ได้รับเครื่องช่วยหายใจสำหรับค่าเฉลี่ย (± SD) 7.5 ± 6.1 วันและผู้ที่ได้รับการพิจารณาโดยแพทย์ของพวกเขาจะพร้อมสำหรับการหย่านม หนึ่งร้อยสามสิบผู้ป่วยที่มีความทุกข์ทางเดินหายใจในระหว่างการพิจารณาคดีสองชั่วโมงของการหายใจที่เกิดขึ้นเอง ผู้ป่วยเหล่านี้ถูกสุ่มให้ได้รับหนึ่งในสี่ของเทคนิคการหย่านม: ระบายอากาศได้รับคำสั่งไม่ต่อเนื่องซึ่งอัตราการระบายอากาศที่ถูกตั้งค่าเริ่มต้นที่ค่าเฉลี่ย (± SD) 10.0 ± 2.2 ครั้งต่อนาทีและจากนั้นลดลงถ้าเป็นไปได้อย่างน้อยสองครั้ง วันโดยปกติ 2-4 ครั้งต่อนาที (29 ผู้ป่วย); ระบายแรงดันสนับสนุนซึ่งในการสนับสนุนความดันได้รับการตั้งค่าเริ่มต้นที่ 18.0 ± 6.1 ซม. น้ำลดลงแล้วถ้าเป็นไปได้โดย 2-4 ซม. น้ำอย่างน้อยวันละสองครั้ง (37 ผู้ป่วย); การทดลองต่อเนื่องของการหายใจที่เกิดขึ้นเองดำเนินการสองครั้งหรือมากกว่าต่อวันถ้าเป็นไปได้ (33 คน); หรือการทดลองครั้งหนึ่งในชีวิตประจำวันของการหายใจที่เกิดขึ้นเอง (31 ราย) โปรโตคอลมาตรฐานตามมาสำหรับแต่ละเทคนิค