IIThe old banker remembered all thi

II
The old banker remembered all this, and thought:
"To-morrow at twelve o'clock he will regain his freedom. By our agreement I ought to pay
him two millions. If I do pay him, it is all over with me: I shall be utterly ruined."
Fifteen years before, his millions had been beyond his reckoning; now he was afraid to ask
himself which were greater, his debts or his assets. Desperate gambling on the Stock
Exchange, wild speculation and the excitability which he could not get over even in
advancing years, had by degrees led to the decline of his fortune and the proud, fearless,
self-confident millionaire had become a banker of middling rank, trembling at every rise
and fall in his investments. "Cursed bet!" muttered the old man, clutching his head in
despair "Why didn't the man die? He is only forty now. He will take my last penny from
me, he will marry, will enjoy life, will gamble on the Exchange; while I shall look at him
with envy like a beggar, and hear from him every day the same sentence: 'I am indebted to
you for the happiness of my life, let me help you!' No, it is too much! The one means of
being saved from bankruptcy and disgrace is the death of that man!"
It struck three o'clock, the banker listened; everyone was asleep in the house and nothing
could be heard outside but the rustling of the chilled trees. Trying to make no noise, he took
from a fireproof safe the key of the door which had not been opened for fifteen years, put on
his overcoat, and went out of the house.
It was dark and cold in the garden. Rain was falling. A damp cutting wind was racing about
the garden, howling and giving the trees no rest. The banker strained his eyes, but could see
neither the earth nor the white statues, nor the lodge, nor the trees. Going to the spot where the lodge stood, he twice called the watchman. No answer followed. Evidently the
watchman had sought shelter from the weather, and was now asleep somewhere either in
the kitchen or in the greenhouse.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

IIเจ้ามือเก่าจำได้ทั้งหมดนี้ และคิดว่า:"สู่ที่สิบสองนาฬิกา เขาจะคืนเขา โดยข้อตกลงของเรา ที่ควรจะจ่ายเขาล้านสอง ถ้าจ่ายเขา มันก็จบกับฉัน: ฉันจะอย่างเต็มเจ๊ง "สิบห้าปีก่อน เขาล้านได้รับเกินคำนวณเที่ยวเขา ตอนนี้ เขากลัวที่จะถามตัวเองที่มากขึ้น เขาหนี้หรือสินทรัพย์ของเขา หมดหวังการพนันในสต็อกแลกเปลี่ยน เก็งกำไรป่า และปลุกปั่นซึ่งเขาไม่ได้ผ่านแม้กระทั่งความก้าวหน้าปี ได้องศานำไปสู่การลดลงของดวงชะตาของเขาและความภาคภูมิใจ fearlessเศรษฐีคิดได้กลายเป็น นายธนาคารระดับ middling สั่นที่เพิ่มขึ้นทุกและตกในเงินลงทุนของเขา ชรา กำหัวของเขาในญี่ปุ่น "สาปเดิมพัน"ความสิ้นหวัง "ทำไมไม่ได้เป็นคนตาย เขาเป็นเพียงสี่สิบ เขาจะมาเอาเงินของฉันสุดท้ายจากฉัน เขาจะแต่งงานกับ จะสนุกกับชีวิต จะเล่นพนันในอัตราแลกเปลี่ยน ในขณะที่ผมจะมองที่เขาอิจฉาเช่นขอทาน และได้ยินจากเขาทุกวันประโยคเดียวกัน: ' ผมจากคุณความสุขของชีวิต ให้ฉันช่วยคุณ!' ไม่ มันเป็นมากเกินไป วิธีการหนึ่งของบันทึกจากการล้มละลายและความอับอายขายหน้าเป็นการตายของผู้ชายคนนั้นสามโมงเย็นหลง เจ้ามือ ฟัง ทุกคนก็นอนหลับในบ้านและไม่มีอะไรอาจจะได้ยินอยู่แต่ยามเย็นต้นไม้ เขาพยายามที่จะทำให้ไม่มีเสียง เอาจากตู้นิรภัยคีย์ของประตูที่ไม่เปิดสำหรับสิบห้าปี สวมผิวด้านนอกของเขา และก็ออกจากบ้านก็ เย็นในสวน ฝนก็ตกลง ลมความชื้นตัดถูกแข่งเกี่ยวกับสวน ยิ่งใหญ่ และให้ต้นไม้เหลือไม่ เจ้ามือเครียดดวงตาของเขา แต่เห็นใช่โลก หรือรูป ปั้นสีขาว หรือลอดจ์ หรือต้นไม้ เขาจะไปจุดที่ยืนที่ลอดจ์ สองครั้งเรียกว่ายามนี้ ไม่มีคำตอบตาม อย่างเห็นได้ชัดยามได้แสวงหาที่หลบภัยจากสภาพอากาศ และก็ตอนนี้หลับอยู่ในห้องครัวหรือภาย ในเรือนกระจก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งที่สอง
นายธนาคารเก่าจำทั้งหมดนี้และคิดว่า:
. "เพื่อพรุ่งนี้ที่ 12:00 เขาจะฟื้นเสรีภาพของเขาตามข้อตกลงของเราฉันควรจะจ่าย
. เขาสองล้านถ้าฉันจะจ่ายเงินให้เขาก็คือทั้งหมดที่มากกว่ากับฉัน: ฉันจะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ".
สิบห้าปีก่อนนับล้านของเขาได้รับเกินกว่าการคำนวณของเขา; ตอนนี้เขาก็กลัวที่จะถาม
ตัวเองมากขึ้นซึ่งเป็นหนี้หรือทรัพย์สินของเขา การเล่นการพนันหมดหวังในการแจ้ง
ตลาดหลักทรัพย์เก็งกำไรป่าและปลุกปั่นซึ่งเขาไม่สามารถได้รับมากกว่าแม้ใน
ความก้าวหน้าปีที่ผ่านมามีองศาโดยนำไปสู่การลดลงของดวงชะตาของเขาและความภาคภูมิใจที่กล้าหาญที่
เศรษฐีมั่นใจตัวเองได้กลายเป็นนายธนาคารของการจัดอันดับปานกลาง สั่นทุกครั้งที่เพิ่มขึ้น
และลดลงในการลงทุนของเขา "สาปแช่งเดิมพัน!" พึมพำชายชรากำหัวของเขาใน
? ความสิ้นหวัง "ทำไมไม่ได้เป็นคนตายเขาเป็นเพียงสี่สิบตอนนี้เขาจะใช้เงินล่าสุดของฉันจาก.
ฉันเขาจะแต่งงานจะสนุกกับชีวิตจะเล่นการพนันใน Exchange นั้นในขณะที่ฉัน จะมองเขา
ด้วยความอิจฉาเหมือนขอทานและได้ยินจากเขาทุกวันประโยคเดียวกัน: 'ผมเป็นหนี้บุญคุณ
! คุณเพื่อความสุขของชีวิตของฉันให้ฉันช่วยให้คุณ' ไม่มันมากเกินไปหนึ่งหมายถึง!
ถูกบันทึกไว้จากการล้มละลายและอับอายคือความตายของมนุษย์ว่า "
มันหลง 03:00 ธนาคารฟัง; ทุกคนกำลังนอนหลับอยู่ในบ้านและไม่มีอะไรที่
จะได้ยินเสียงพึมพำ แต่นอกของต้นไม้แช่เย็น พยายามที่จะทำให้ไม่มีเสียงดังรบกวนเขาเอา
มาจากทนไฟปลอดภัยที่สำคัญของประตูที่ไม่ได้รับการเปิดกว้างสำหรับสิบห้าปีใส่
เสื้อคลุมของเขาและเดินออกไปจากบ้าน.
มันมืดและเย็นในสวน ฝนกำลังตก ลมตัดชื้นเป็นแข่งเกี่ยวกับ
สวนที่ยิ่งใหญ่และให้ต้นไม้ส่วนที่เหลือไม่มี นายธนาคารเครียดดวงตาของเขา แต่จะได้เห็น
ทั้งแผ่นดินหรือรูปปั้นสีขาวหรือลอดจ์หรือต้นไม้ ไปจุดที่ลอดจ์ยืนอยู่เขาเรียกว่าเป็นครั้งที่สองยาม ไม่มีคำตอบตาม เห็นได้ชัด
ยามได้หาที่หลบภัยจากสภาพอากาศและตอนนี้นอนหลับอยู่ที่ไหนสักแห่งทั้งใน
ครัวหรือในเรือนกระจก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

IIธนาคารเก่าจำทั้งหมดนี้ และคิดว่า" พรุ่งนี้ตอนเที่ยงเขาจะได้รับอิสรภาพของเขา ตามข้อตกลงของเรา ฉันควรจะจ่ายเขาสองล้าน ถ้าฉันจ่ายไป มันใหม่กับผม ข้าพเจ้าจะเป็นโคตรเจ๊ง”15 ปี ก่อน ล้านของเขาได้รับนอกเหนือจากการคำนวณของเขา ตอนนี้เขากำลังกลัวที่จะถามเอง ซึ่งมีมากกว่า หนี้ของเขาหรือทรัพย์สินของเขา การพนันความปรารถนาต่อหุ้นตรา , ป่าการเก็งกำไรและการใช้ถ้อยคำซึ่งเขาไม่สามารถได้รับมากกว่าแม้ในก้าวหน้าปีที่ได้โดยองศา นำไปสู่ความเสื่อมของโชคและภูมิใจ กล้าเศรษฐีมั่นใจตัวเองเป็นนายธนาคารของมัชฌิมอันดับที่สั่นสะท้านทุกขึ้นและตกอยู่ในการลงทุนของเขา สาปแช่งว่า " พึมพำ ชายชราจับหัว ,สิ้นหวัง " ทำไมผู้ชายตาย เขาเป็นเพียงสี่สิบแล้ว เขาจะพาเพนนีล่าสุดของฉันจากฉัน , เขาจะแต่งงาน จะ สนุก กับ ชีวิต เดิมพันในการแลกเปลี่ยน ส่วนผมจะดูเขาอิจฉาเหมือนขอทาน และได้ยินจากเขาทุกวันเหมือนเดิม " ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณสำหรับความสุขในชีวิตของฉัน ให้ฉันช่วยให้คุณ ! ไม่ มันมากเกินไปแล้ว หนึ่งหมายถึงของได้รับการบันทึกจากการล้มละลายและความอัปยศ คือความตายของผู้ชายคนนั้น !มันหลงสามโมง ธ. ฟัง ทุกคนนอนหลับอยู่ในบ้าน และไม่มีอะไรอาจจะได้ยินเสียงจากข้างนอก แต่เย็น ต้นไม้ พยายามทำให้ไม่มีเสียง เขาเอาจากเซฟกันไฟได้กุญแจของประตูที่ไม่ได้ถูกเปิด ตลอด 15 ปี ใส่เสื้อคลุมของเขาและเดินออกไปจากบ้านมันมืดและหนาวในสวน ฝนกำลังตกลงมา วายุก็แข่งเรื่องชื้นสวนที่ยิ่งใหญ่และทำให้ต้นไม้ไม่มีเหลือ นายธนาคารตึงตา แต่เห็นไม่ว่าจะโลกหรือรูปปั้นสีขาว หรือโรงแรม หรือต้นไม้ ไปถึงจุดที่พักยืนอยู่ เขาสองครั้ง เรียกยาม ไม่ตอบตาม เห็นได้ชัดจากยามให้ที่พักพิงจากสภาพอากาศ และตอนนี้กำลังหลับอยู่เหมือนกันในครัวหรือในกระถาง