- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
ฉันใช้โปรแกรมช่วยแปลให้พ“What if?”T
ฉันใช้โปรแกรมช่วยแปลให้พ“What if?”
This is a “what if?” scenario.
What if life was like a game where you could load up a save file and go back to a point where you could alter your choice? Would your life change in any way?
The answer is a resounding no.
Only those who were blessed with choices would benefit. To those who never had those choices in the first place, that hypothetical scenario was meaningless.
As such, there would be no regrets. More accurately, it was life itself that was the epitome of regrets.
That’s how it was.
There was also the “little too late” scenario. Once you got started on “what if” scenarios, you wouldn’t see the end of it. Nothing would change regardless of the answer you gave. The moment you had settled on a decision, it was already too late to take it back.
Ifs, parallels, and loops were constructs that didn’t exist in this world. In short, the scenarios in life were all linear. Preaching for possibilities was nothing but a futile effort.
I was fully aware of how wrong I was. The world, however, was a bigger perpetrator than I was.
It was ridden with wars, poverty, discrimination and a bunch of other things. Job hunting could easily go unrewarded with absolutely no offers. Even part time jobs took your pocket change as collateral damage, particularly in the cases where you had to cover the missing amount from your own pocket when you had to do a money count.
So where exactly did this world’s truth exist? A truth defined by the wrongdoings of this world couldn’t be called a truth at all.
On the other hand, the truth may very well be in the form of all that was wrong in that world instead.
But, was there any meaning in trying to prolong something that was bound to end?
Eventually, you’ll lose everything. This was an absolute truth.
But still, even so.
The eventual loss of everything had beauty to it.
The eventual end of everything had meaning to it. Even things like temporary repose, a combination of stagnation and uncertainty in life, would eventually be something you couldn't deal with anymore.
Coming to terms with these truths was what you should be doing.
One day, sure enough, you’ll look back on the things you had lost as if they were treasures you had come to adore and as if they were similar to the happiness of drinking sake by yourself.
× × ×
What an unpleasant morning.
The clear weather skies were accompanied with a chilly wind that softly shook the windows. In the room was a relaxing space that invited napping temptations.
Really, what an unpleasant morning.
It was the Monday after getting back from the field trip that finished up the break.
Mondays gave preemptive rise to feelings of melancholy. After I forced my sluggish body out of bed, I squirmed my way towards the washroom.
I looked at the mirror with half-awake eyes. Reflected every time was me.
…Hmph, the same as always.
Indeed, I was as unchanging as ever to the point that it was sort of anti-climactic.
Everything reflected in the mirror compromised the basic fundamentals of what made me: the feeling of not wanting to go to school, the feeling of wanting to just sit around all day and do nothing, and the feeling of oncoming homesickness moments after I leave the house.
But there was something different. The water I splashed on my face was colder than usual.
With the autumn season over, it was safe to say it was now winter. November was coming to a close and what remained of the year was just one more month.
My parents had left early for work to avoid the commuting rush. The upcoming seasons were prime time for when people would barely make it on time to work or when people took late hours since it was unnecessarily crowded. As expected, people were still weak to the winter mornings even after becoming an adult. After all, anyone would want to stay cooped up in their futon until the very last second.
Even so, they all had a reason why they needed to continue working.
There was little doubt there were people who acted based on proactive reasons. But, on the flip side, there were people who only acted that way because society had demanded that of them. To avoid being the odd one out, they went with the flow but at the same time, making sure it was a natural transition.
In short, people acted only when there was something to gain and nothing to lose.
My face that was reflected by the mirror was clearly as normal as any other person. But my eyes that stared directly back at me wasn’t by all means ordinary; the rottenness in the eyes were nothing short of being at the pinnacle of all high schools throughout.
But that was what made it me. That was what made it Hikigaya Hachiman.
Satisfied with my unchanging self, I left the washroom.
When I entered the living room, my sister Komachi was standing in the kitchen. She took a daunting pose as she stood in front of the teapot.
Since my parents had finished their breakfast early, the menu was already set to be Japanese. Once Komachi brought out the tea, everything was ready.
The water began boiling as soon as I pulled out the chair. Komachi poured the water into the teapot and quickly raised her head.
“Ah, morning onii-chan.”
“Yep. Morning.”
We exchanged our morning greetings. After, Komachi spoke with an impressed tone.
“…You seem kinda wide awake today.”
I titled my head when she said that. Was I normally that bad of a morning person? Wait, no, on second thought, of course I’d be weak in the morning. My blood pressure wasn’t low by all means but you probably couldn’t say the same for my motivation. That said, Komachi wasn’t always entirely wrong when she pointed something out to me. But true enough, I really was fully awake today.
“…Aah, well, the water was pretty cold when I washed my face earlier.”
I blurted out the first thing that came to mind as my reason and Komachi looked at me dubiously.
“Uh huh… I’m pretty sure there’s nothing different with the water though.”
“It got pretty cold all of a sudden, didn’t it? Anyway, hurry up and let’s eat so we can go to school.”
“Ah, okay.”
She carried the tea kettle over to the dining table while making a lot of stepping noises with her slippers on. It seems that my family did not pick Ayataka as the brand of tea to be in the tea kettle.
After we sat in our seats, we clapped our hands and gave thanks for our food in sync.
During the winter season, the Hikigaya household Japanese meals consisted of primarily warm meals and miso soup. The miso soup’s purpose was to warm up your body before you head out. Overflowing love from mom, I suppose.
I blew at my miso soup to cool it down since I was the owner of the sensitivity of a cat’s tongue. When I looked at Komachi who was doing the same thing, our eyes met.
Komachi placed her bowl on the table gently and slowly spoke up.
“…Hey.”
“Hm?”
I responded and gave her a glance that suggested her to continue. When I did, Komachi asked me as if she was probing something.
“Did something happen?”
“Nothing at all… Instead, think about this. Absolutely nothing happened in this life of mine. They say that an evil may sometimes turn out to be a blessing in disguise. So, on that assumption, it might be better for something to happen after all. Like, if you contracted some chronic disease, you’ll end up going to the hospital often but on the contrary, you’ll end up being healthy. In that sense, if nothing happened then that means there might possibly be a storm brewing up soon.”
I spat those words in one breath only to have Komachi blink at me in surprise.
“What’s wrong, onii-chan?”
Completely normal. A completely normal reaction.
She asked without the slightest hint of being affected. I mean, everything I said was completely stupid, but aren’t you going to say something about it?
I really had to rack my brain to come up with all that too…
As expected, Monday completely threw me off.
“Well, you know… Basically, nothing happened.”
I carried the sunny side eggs up to my mouth with a quick motion. But still, were sunny-side eggs more of a Western dish or a Japanese dish?
After hearing my reply, Komachi answered indifferently.
Komachi pushed her tray aside to learn forward and peered into my face.
“Heey, did you know?”
“What? Mameshiba?” [1]
Or maybe she was a sheltered cat which meant she was a sheltered princess. Wait, maybe she was the rice monster Pappu[2], we’re in the middle of breakfast after all. There was no way she was acting like Flabby Panda[3] either. Komachi wasn’t flabby in the slightest. In the first place, leaning forward meant emphasizing her chest so it might be better for her to get a little flabbier there. Actually no, there’s no need for that. She was already super cute the way she was now.
As I convinced myself, Komachi let out a short sigh.
“Onii-chan, normally you say the most pointless things, but when something’s wrong, you actually say things that are even more pointless than the usual…”
“Aah, right…”
Harsh critic as always. Being told what you said was pointless makes it hard to respond. Well, it was true that I was only saying pointless things anyway. But still, analyzing me in fine detail from my speech and conduct, was she some sort of psychological investigator or something? What’s with that profiling?
“You know…”
Komachi poked at her salad with her chopsticks and looked like she was going to say something only to be stopped by her hesitation. She rolled around a nearby tomato on her dish.
I had an idea of what words were lodged in her throat likely thanks to our bond as siblings. Or maybe because I ended up realizing the same thing she did.
Komachi gently put down her chopsticks and asked about me.
“Did… something happen with Yui-san and Yukino-san?”
I continued to eat in silence while listening to her. I was taught to not talk while eating after all. I took my time swallowing my food. After that, along with various feelings, I gulped down my miso soup.
“…Did
This is a “what if?” scenario.
What if life was like a game where you could load up a save file and go back to a point where you could alter your choice? Would your life change in any way?
The answer is a resounding no.
Only those who were blessed with choices would benefit. To those who never had those choices in the first place, that hypothetical scenario was meaningless.
As such, there would be no regrets. More accurately, it was life itself that was the epitome of regrets.
That’s how it was.
There was also the “little too late” scenario. Once you got started on “what if” scenarios, you wouldn’t see the end of it. Nothing would change regardless of the answer you gave. The moment you had settled on a decision, it was already too late to take it back.
Ifs, parallels, and loops were constructs that didn’t exist in this world. In short, the scenarios in life were all linear. Preaching for possibilities was nothing but a futile effort.
I was fully aware of how wrong I was. The world, however, was a bigger perpetrator than I was.
It was ridden with wars, poverty, discrimination and a bunch of other things. Job hunting could easily go unrewarded with absolutely no offers. Even part time jobs took your pocket change as collateral damage, particularly in the cases where you had to cover the missing amount from your own pocket when you had to do a money count.
So where exactly did this world’s truth exist? A truth defined by the wrongdoings of this world couldn’t be called a truth at all.
On the other hand, the truth may very well be in the form of all that was wrong in that world instead.
But, was there any meaning in trying to prolong something that was bound to end?
Eventually, you’ll lose everything. This was an absolute truth.
But still, even so.
The eventual loss of everything had beauty to it.
The eventual end of everything had meaning to it. Even things like temporary repose, a combination of stagnation and uncertainty in life, would eventually be something you couldn't deal with anymore.
Coming to terms with these truths was what you should be doing.
One day, sure enough, you’ll look back on the things you had lost as if they were treasures you had come to adore and as if they were similar to the happiness of drinking sake by yourself.
× × ×
What an unpleasant morning.
The clear weather skies were accompanied with a chilly wind that softly shook the windows. In the room was a relaxing space that invited napping temptations.
Really, what an unpleasant morning.
It was the Monday after getting back from the field trip that finished up the break.
Mondays gave preemptive rise to feelings of melancholy. After I forced my sluggish body out of bed, I squirmed my way towards the washroom.
I looked at the mirror with half-awake eyes. Reflected every time was me.
…Hmph, the same as always.
Indeed, I was as unchanging as ever to the point that it was sort of anti-climactic.
Everything reflected in the mirror compromised the basic fundamentals of what made me: the feeling of not wanting to go to school, the feeling of wanting to just sit around all day and do nothing, and the feeling of oncoming homesickness moments after I leave the house.
But there was something different. The water I splashed on my face was colder than usual.
With the autumn season over, it was safe to say it was now winter. November was coming to a close and what remained of the year was just one more month.
My parents had left early for work to avoid the commuting rush. The upcoming seasons were prime time for when people would barely make it on time to work or when people took late hours since it was unnecessarily crowded. As expected, people were still weak to the winter mornings even after becoming an adult. After all, anyone would want to stay cooped up in their futon until the very last second.
Even so, they all had a reason why they needed to continue working.
There was little doubt there were people who acted based on proactive reasons. But, on the flip side, there were people who only acted that way because society had demanded that of them. To avoid being the odd one out, they went with the flow but at the same time, making sure it was a natural transition.
In short, people acted only when there was something to gain and nothing to lose.
My face that was reflected by the mirror was clearly as normal as any other person. But my eyes that stared directly back at me wasn’t by all means ordinary; the rottenness in the eyes were nothing short of being at the pinnacle of all high schools throughout.
But that was what made it me. That was what made it Hikigaya Hachiman.
Satisfied with my unchanging self, I left the washroom.
When I entered the living room, my sister Komachi was standing in the kitchen. She took a daunting pose as she stood in front of the teapot.
Since my parents had finished their breakfast early, the menu was already set to be Japanese. Once Komachi brought out the tea, everything was ready.
The water began boiling as soon as I pulled out the chair. Komachi poured the water into the teapot and quickly raised her head.
“Ah, morning onii-chan.”
“Yep. Morning.”
We exchanged our morning greetings. After, Komachi spoke with an impressed tone.
“…You seem kinda wide awake today.”
I titled my head when she said that. Was I normally that bad of a morning person? Wait, no, on second thought, of course I’d be weak in the morning. My blood pressure wasn’t low by all means but you probably couldn’t say the same for my motivation. That said, Komachi wasn’t always entirely wrong when she pointed something out to me. But true enough, I really was fully awake today.
“…Aah, well, the water was pretty cold when I washed my face earlier.”
I blurted out the first thing that came to mind as my reason and Komachi looked at me dubiously.
“Uh huh… I’m pretty sure there’s nothing different with the water though.”
“It got pretty cold all of a sudden, didn’t it? Anyway, hurry up and let’s eat so we can go to school.”
“Ah, okay.”
She carried the tea kettle over to the dining table while making a lot of stepping noises with her slippers on. It seems that my family did not pick Ayataka as the brand of tea to be in the tea kettle.
After we sat in our seats, we clapped our hands and gave thanks for our food in sync.
During the winter season, the Hikigaya household Japanese meals consisted of primarily warm meals and miso soup. The miso soup’s purpose was to warm up your body before you head out. Overflowing love from mom, I suppose.
I blew at my miso soup to cool it down since I was the owner of the sensitivity of a cat’s tongue. When I looked at Komachi who was doing the same thing, our eyes met.
Komachi placed her bowl on the table gently and slowly spoke up.
“…Hey.”
“Hm?”
I responded and gave her a glance that suggested her to continue. When I did, Komachi asked me as if she was probing something.
“Did something happen?”
“Nothing at all… Instead, think about this. Absolutely nothing happened in this life of mine. They say that an evil may sometimes turn out to be a blessing in disguise. So, on that assumption, it might be better for something to happen after all. Like, if you contracted some chronic disease, you’ll end up going to the hospital often but on the contrary, you’ll end up being healthy. In that sense, if nothing happened then that means there might possibly be a storm brewing up soon.”
I spat those words in one breath only to have Komachi blink at me in surprise.
“What’s wrong, onii-chan?”
Completely normal. A completely normal reaction.
She asked without the slightest hint of being affected. I mean, everything I said was completely stupid, but aren’t you going to say something about it?
I really had to rack my brain to come up with all that too…
As expected, Monday completely threw me off.
“Well, you know… Basically, nothing happened.”
I carried the sunny side eggs up to my mouth with a quick motion. But still, were sunny-side eggs more of a Western dish or a Japanese dish?
After hearing my reply, Komachi answered indifferently.
Komachi pushed her tray aside to learn forward and peered into my face.
“Heey, did you know?”
“What? Mameshiba?” [1]
Or maybe she was a sheltered cat which meant she was a sheltered princess. Wait, maybe she was the rice monster Pappu[2], we’re in the middle of breakfast after all. There was no way she was acting like Flabby Panda[3] either. Komachi wasn’t flabby in the slightest. In the first place, leaning forward meant emphasizing her chest so it might be better for her to get a little flabbier there. Actually no, there’s no need for that. She was already super cute the way she was now.
As I convinced myself, Komachi let out a short sigh.
“Onii-chan, normally you say the most pointless things, but when something’s wrong, you actually say things that are even more pointless than the usual…”
“Aah, right…”
Harsh critic as always. Being told what you said was pointless makes it hard to respond. Well, it was true that I was only saying pointless things anyway. But still, analyzing me in fine detail from my speech and conduct, was she some sort of psychological investigator or something? What’s with that profiling?
“You know…”
Komachi poked at her salad with her chopsticks and looked like she was going to say something only to be stopped by her hesitation. She rolled around a nearby tomato on her dish.
I had an idea of what words were lodged in her throat likely thanks to our bond as siblings. Or maybe because I ended up realizing the same thing she did.
Komachi gently put down her chopsticks and asked about me.
“Did… something happen with Yui-san and Yukino-san?”
I continued to eat in silence while listening to her. I was taught to not talk while eating after all. I took my time swallowing my food. After that, along with various feelings, I gulped down my miso soup.
“…Did
0/5000
ฉันใช้โปรแกรมช่วยแปลให้พ "ถ้า"นี่คือสถานการณ์สมมติ "เกิดอะไรถ้า"ถ้าชีวิตเป็นเหมือนเกมคุณสามารถโหลดค่าการบันทึกไฟล์ และกลับไปยังจุดที่คุณสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเลือกของคุณหรือไม่ ชีวิตของคุณจะเปลี่ยนแปลงในลักษณะใดคำตอบคือ ไม่สะท้อนกลับเฉพาะผู้ที่มีความสุข มีให้เลือกจะได้รับประโยชน์ สำหรับผู้ที่เคยเลือกแรก สถานการณ์สมมุติที่ถูกออกเช่น จะมี regrets ไม่ เพิ่มความถูกต้อง มันเป็นชีวิตตัวเองที่แห่ง regretsที่เป็นอย่างเดิมนอกจากนี้ยังมีสถานการณ์ "น้อยสายเกินไป" เมื่อคุณได้เริ่มต้นในสถานการณ์ "ถ้า" คุณจะไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมัน ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลงไม่ว่าคำตอบที่คุณให้ ขณะนี้คุณมีจับคู่ในการตัดสินใจ ได้แล้วสายเกินไปจะได้รับกลับไอเอฟเอส parallels และลูปมีโครงสร้างที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้ ในระยะสั้น สถานการณ์ในชีวิตได้ทุกเส้น พระธรรมเทศนาในโอกาสถูกแต่ความพยายามที่ไร้ประโยชน์ผมอย่างทราบว่าผิดผม โลก อย่างไรก็ตาม ถูกติงสใหญ่กว่าผมจะได้นั่งกับสงคราม ความยากจน แบ่งแยก และพวงของสิ่งอื่น ๆ งานล่าสัตว์ไม่ได้ไป unrewarded ด้วยอย่างไม่มีการ แม้กระทั่งเวลาส่วนงานเอาเปลี่ยนของคุณเป็นหลักประกันความเสียหายที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่คุณมีจะครอบคลุมยอดเงินหายไปจากกระเป๋าคุณเองเมื่อคุณได้ทำการตรวจนับเงินดังนั้น ที่ว่าไม่ได้ความจริงของโลกนี้อยู่หรือไม่ ความจริงที่กำหนด โดยการกระทำความผิดของโลกนี้ไม่สามารถเรียกความจริงทั้งหมดนั้นบนมืออื่น ๆ ความจริงดีได้ในแบบฟอร์มทั้งหมดที่ไม่ถูกต้องในโลกนั้นแทนแต่ ไม่มีความหมายใด ๆ ในการพยายามทำสิ่งที่ถูกผูกไว้กับสิ้นสุดในที่สุด คุณจะสูญเสียทุกอย่าง นี้เป็นความจริงได้แต่ ยังคง แม้แต่ดังนั้นสูญเสียในทุกสิ่งที่มีความมันท้ายสุดของทุกอย่างมีความหมายไป สิ่งที่แม้แต่ต้องการพักผ่อนชั่วคราว ความซบเซาและความไม่แน่นอนในชีวิต ในที่สุดจะเป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถจัดการกับอีกต่อไปมาสู่สัจธรรมเหล่านี้เป็นสิ่งที่คุณควรจะทำวันหนึ่ง นั่นเอง คุณจะดูย้อนกลับไปในสิ่งที่คุณมีสูญเสีย ว่าเป็นสมบัติที่ได้มาบูชา และ ว่าพวกเขาเหมือนกับความสุขของการดื่มสาเกด้วยตัวเอง× × ×อะไรธรรมดา ๆ ตอนเช้าฟ้าใสอากาศได้พร้อมกับลมหนาวที่เบา ๆ จับหน้าต่าง ในห้องมีพื้นที่พักผ่อนที่เชิญนอนนกเทมป์เทชันส์จริง ๆ สิ่งไม่พึงประสงค์ตอนเช้าวันจันทร์หลังจากการกลับจากทัศนศึกษาเสร็จตัวแบ่งได้วันจันทร์ให้ preemptive ขึ้นกับความรู้สึกของความเศร้าโศก หลังจากที่ผมบังคับร่างกายของฉันซบเซาจาก ฉัน squirmed ฉันวิธีต่อการหายใจผมมองที่กระจก ด้วยครึ่งตื่นตา ผลคือทุกครั้งที่ฉัน…Hmph เหมือนเดิมแน่นอน ผมเป็นค้างเช่นเคยไปยังจุดที่ได้จัดเรียงของ climactic ต่อต้านพื้นฐานพื้นฐานของสิ่งที่ทำให้ฉันทำลายทุกอย่างสะท้อนอยู่ในกระจก: รู้สึกไม่อยากไปโรงเรียน ความรู้สึกของการอยากนั่งรอบตลอดทั้งวัน และไม่ต้องทำอะไรเพียง และความรู้สึกของ homesickness ที่กำลังมาถึงช่วงเวลาหลังจากที่ฉันออกจากบ้านแต่มีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกัน น้ำฉัน splashed หน้าผมหนาวมากกว่าปกติได้มีฤดูกาลฤดูใบไม้ร่วงกว่า ได้พูดได้ก็ตอนนี้หนาว พฤศจิกายนได้มาใกล้ชิด และที่ยังคงอยู่ของปีเป็นเดือนเดียวเพิ่มเติมพ่อได้ทิ้งช่วงทำงานเพื่อหลีกเลี่ยงการวิ่ง commuting ซีซั่นกำลังมาถึงได้เวลานายกเมื่อคนจะแทบไม่ให้เวลาทำงานหรือเมื่อคนเอาเวลาตั้งแต่แออัดโดยไม่จำเป็น ตามที่คาดไว้ คนยังอ่อนแอไปเป่าหนาวแม้หลังจากที่กลายเป็น ผู้ใหญ่ หลังจากที่ทุก ทุกคนต้องแก่ cooped ขึ้นในหญิงของพวกเขาจนวินาทีสุดท้ายมากมาก พวกเขามีเหตุผลว่าทำไมพวกเขาต้องทำงานต่อไปคงมีคนที่ดำเนินตามเหตุผลเชิงรุกได้ แต่ ใน มีคนดำเนินวิธีเท่านั้น เนื่องจากสังคมมีแค่ของพวกเขา เพื่อหลีกเลี่ยงการหนึ่งแปลกออก พวกเขาไปกับกระแส แต่ในเวลาเดียวกัน ทำให้แน่ใจว่าเป็นช่วงการเปลี่ยนภาพธรรมชาติในระยะสั้น คนดำเนินเท่านั้นเมื่อมีสิ่งที่จะได้รับและไม่มีอะไรจะสูญเสียใบหน้าของฉันที่ถูกสะท้อนกระจกได้ชัดเจนเป็นปกติเป็นบุคคลอื่น แต่ตาของฉันจ้องไปตรงกลับที่ฉันไม่ได้ทั้งหมดโดยปกติ rottenness ตาได้ประทานพินนาเคิลของโรงเรียนทั้งหมดสูงตลอดแต่ที่เป็นสิ่งทำให้ฉัน ที่ถูกอะไรทำคิ Hikigayaพอใจกับตัวเองไม่เปลี่ยนแปลง ฉันซ้ายหายใจเมื่อฉันใส่ห้องนั่งเล่น โคมาน้องสาวของฉันยืนอยู่ในครัว เธอจึงก่อให้เกิดความยุ่งยากในขณะที่เธอยืนอยู่หน้ากาน้ำชาเนื่องจากพ่อได้เสร็จอาหารเช้าความเร็ว เมนูถูกตั้งค่าแล้วให้ ญี่ปุ่น เมื่อนำโคมาออกน้ำชา ทุกสิ่งก็พร้อมน้ำเริ่มเดือดทันทีที่ฉันดึงเก้าอี้ โคมาลงในกาน้ำชาที่เนอร์ และยกศีรษะของเธออย่างรวดเร็ว"อา เช้า onii-จันทร์. ""ฮ่ะ ตอนเช้า"เราแลกเปลี่ยนคำทักทายตอนเช้าของเรา หลังจาก โคมาพูด ด้วยเสียงประทับใจ“…คุณดูเหมือนกว้าง kinda ตื่นวันนี้"ฉันชื่อหัวของฉันเมื่อเธอกล่าวว่า ไม่ฉันปกติที่ดีของผู้เช้า รอ ไม่มี ในความคิดที่สอง แน่นอนฉันจะอ่อนแอในช่วงเช้า ความดันเลือดของฉันไม่น้อยโดยทั้งหมด แต่คุณคงไม่สามารถพูดได้เหมือนกันสำหรับแรงจูงใจของฉัน ที่กล่าวว่า โคมาไม่เสมอทั้งหมดไม่ถูกต้องเมื่อเธอชี้ออกบางสิ่งบางอย่างกับฉัน แต่จริงพอ จริง ๆ ผมตื่นตัวเต็มวันนี้“…Aah ดี น้ำได้สวยเย็นเมื่อผมล้างใบหน้าของฉันก่อนหน้านี้"ผมโพล่งออกสิ่งแรกที่มาถึงใจเป็นเหตุผลของฉันมา และโคมามองที่ฉัน dubiously" Uh ฮะ... ฉันลำยองแน่ใจว่า ไม่มีอะไรแตกต่างกับน้ำแม้ว่า""มันมีสวยเย็นทันที ไม่มัน อย่างไรก็ตาม รีบขึ้น และลองกินเพื่อให้เราสามารถไปโรงเรียน""อา โอเควันนั้น"เธอดำเนินกาต้มน้ำชามากกว่ากับโต๊ะรับประทานอาหารขณะทำเสียงสเต็ปกับรองเท้าแตะของเธอบน ดูเหมือนว่า ครอบครัวไม่ได้รับ Ayataka ไม่เป็นแบรนด์ของชาในกาต้มน้ำชาหลังจากที่เรานั่งอยู่ในที่นั่งของเรา เราปรบมือเพื่อเรียกมือของเรา และให้ขอบคุณสำหรับอาหารของเราให้ตรงกันในช่วงฤดูหนาว อาหารญี่ปุ่นครัวเรือน Hikigaya ประกอบด้วยหลักอาหารอุ่นและซุปมิโซะ วัตถุประสงค์ของซุปมิโซะเป็นการวอร์มร่างกายก่อนออก เทียบกับความรักจากแม่ ฉันคิดว่าฉันได้พัดที่ซุปมิโซะของฉันเย็นลงตั้งแต่เจ้าของความไวของลิ้นของแมว เมื่อฉันมองโคมาที่ได้ทำในสิ่งเดียวกัน ตรงตามสายตาของเราโคมาวางชามของเธอบนโต๊ะเบา ๆ และช้า ๆ พูดขึ้น“…เฮ้""Hm"ตอบสนอง และให้รวดเร็วที่แนะนำเธอต่อเธอ เมื่อฉันได้ โคมาถามผมว่าเธอถูกอาศัยสิ่ง"สิ่งที่เกิดขึ้น""ไม่มีอะไรเลย... แทน คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จริง ๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตของฉัน พวกเขาพูดว่า ร้ายอาจบางแค่ไหนจะเป็นพระพรในการปลอมตัว ดังนั้น ในที่อัสสัมชัญ มันอาจดีสำหรับบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นหลังจากทั้งหมด เช่น ถ้าคุณตีบโรคเรื้อรังบางอย่าง คุณจะได้ไปโรงพยาบาลบ่อย แต่ดอก คุณจะได้มีสุขภาพดี ใน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วนั่นหมายความว่า อาจอาจมีพายุตั้งเค้าอยู่ขึ้นเร็ว ๆ นี้"ฉัน spat คำเหล่านั้นในหนึ่งลมหายใจไปกะพริบในความประหลาดใจที่ผมโคมาจิ"มีอะไรผิด onii จัง? "ปกติสมบูรณ์ ปฏิกิริยาที่สมบูรณ์ปกติเธอถามโดยไม่ต้องแนะนำเพียงน้อยนิดของการได้รับผลกระทบ ผมหมายถึง ทุกอย่างที่ผมพูดโง่อย่างสมบูรณ์ แต่ไม่คุณไปพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันผมมีไปที่ชั้นสมองของฉันมากับที่มากเกินไป...ตามที่คาดไว้ จันทร์สมบูรณ์โยนฉันปิดคุณรู้จัก... ทั่วไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ฉันทำไข่นี่ถึงปากของฉันด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่ยังคง ไข่แดดด้านที่เพิ่มมากขึ้นของอาหารตะวันตกหรืออาหารญี่ปุ่นโคมาจิหลังจากได้ยินฉันตอบ ตอบ indifferentlyโคมาจิผลักถาดของเธอไว้เพื่อเรียนรู้ไปข้างหน้า และ peered เป็นใบหน้าของฉัน"Heey คุณรู้ไหม""อะไร Mameshiba " [1]หรือบางทีเธอแมวกำบังซึ่งหมายความว่า เธอเป็นเจ้าหญิงที่กำบัง รอ บางทีเธอมอนสเตอร์ข้าว Pappu [2] เรากำลังระหว่างอาหารเช้าหลังจากทั้งหมด มีวิธีที่เธอทำหน้าที่เหมือนแพนด้า Flabby [3] อย่างใดอย่างหนึ่ง โคมาจิไม่ flabby ในตัวเพียงน้อยนิด ในสถานที่แรก เอนเอียงไปข้างหน้าหมายถึง เน้นหน้าอกของเธอดังนั้นมันอาจจะดีสำหรับเธอที่จะได้รับ flabbier เล็กน้อยมี จริงไม่มี มีไม่จำเป็นที่ เธอได้แล้วซุปเปอร์น่ารักแบบเธอตอนนี้ฉันมั่นใจตัวเอง โคมาให้ออกแยกกันโดยย่อ"Onii-จันทร์ ปกติคุณพูดสิ่งที่ประเด็นมากที่สุด แต่เมื่อสิ่งที่ไม่ถูกต้อง คุณจริงพูดสิ่งที่เป็นประเด็นมากขึ้นกว่าปกติ...""Aah ขวา..."นักวิจารณ์ที่รุนแรงเช่นเคย การบอกสิ่งที่คุณกล่าวว่า มีประเด็นทำให้ยากที่จะตอบ ดี มันเป็นความจริงที่ฉันได้เพียงพูดประเด็นสิ่ง แต่ยังคง ฉันวิเคราะห์ละเอียดดีจากคำพูดและการปฏิบัติของฉัน เธอบางจัดเรียงของเอกชนทางจิตวิทยาหรืออะไร คือ มีการรวบรวมสถานะที่อะไร"คุณรู้..."โคมาจิ poked ที่เธอสลัดกับตะเกียบของเธอ และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะบอกอะไรกับหยุดลังเลของเธอเท่านั้น เธอสะสมสถานมะเขือเทศใกล้เคียงในอาหารของเธอผมมีความคิดของคำว่าถูกต่อศาลในลำคอของเธอด้วยพันธะของเราอาจเป็นพี่น้อง หรืออาจจะ เพราะฉันสิ้นสุดขึ้นตระหนักถึงสิ่งเดียวกันเธอไม่ได้โคมาวางตะเกียบของเธอเบา ๆ และถามเกี่ยวกับฉัน"ไม่...สิ่งที่เกิดขึ้นกับยุญเจริซังซังยูกิโนะ"ฉันยังคงรับประทานอาหารในความเงียบฟังเธอ ฉันถูกสอนไม่พูดคุยขณะรับประทานอาหารหลังจากทั้งหมด ผมใช้เวลาของฉันกลืนอาหารของฉัน หลังจากนั้น พร้อมกับความรู้สึกต่าง ๆ ฉัน gulped ลงซุปมิโซะของฉัน“…ไม่ได้
การแปล กรุณารอสักครู่..
ฉันใช้โปรแกรมช่วยแปลให้พ "ถ้า?"
นี่คือ "สิ่งที่ถ้า?" สถานการณ์.
เกิดอะไรขึ้นถ้าชีวิตจะเป็นเช่นเดียวกับเกมที่คุณสามารถโหลดขึ้นบันทึกแฟ้มและกลับไปที่จุดที่คุณสามารถปรับเปลี่ยนการเลือกของคุณ? จะเปลี่ยนชีวิตของคุณในทางใด?
คำตอบคือไม่ดังก้อง.
เฉพาะผู้ที่มีความสุขกับตัวเลือกจะได้รับประโยชน์ สำหรับผู้ที่ไม่เคยมีตัวเลือกที่ผู้ที่อยู่ในสถานที่แรกที่สถานการณ์สมมุติเป็นความหมาย.
เช่นนี้จะมีไม่เสียใจ ถูกต้องมากขึ้นมันเป็นชีวิตของตัวเองว่าเป็นสิ่งที่ดีเลิศของความเสียใจ.
นั่นเป็นวิธีที่มันเป็น.
นอกจากนี้ยังมี "น้อยสายเกินไป" สถานการณ์ เมื่อคุณได้เริ่มต้นที่ "สิ่งที่หากสถานการณ์" คุณจะไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมัน ไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนโดยไม่คำนึงถึงคำตอบที่คุณให้ ขณะที่คุณมาตั้งถิ่นฐานอยู่ในการตัดสินใจมันก็สายเกินไปแล้วที่จะเอามันกลับมา.
Ifs, แนว, และลูปมีโครงสร้างที่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้ ในระยะสั้นสถานการณ์ในชีวิตเป็นเชิงเส้น พระธรรมเทศนาเป็นไปได้ก็ไม่มีอะไร แต่พยายามที่ไร้ประโยชน์.
ฉันก็ตระหนักดีถึงวิธีที่ไม่ถูกต้องผมก็ โลก แต่เป็นผู้กระทำผิดมีขนาดใหญ่กว่าฉันเป็น.
มันได้รับการขี่ม้ากับสงครามความยากจน, การเลือกปฏิบัติและพวงของสิ่งอื่น ๆ การล่าสัตว์งานได้อย่างง่ายดายสามารถไปกับข้อเสนอที่ไม่ได้รับรางวัลอย่างไม่มี แม้งานนอกเวลาเอาเปลี่ยนกระเป๋าของคุณเป็นหลักประกันความเสียหายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่คุณมีเพื่อให้ครอบคลุมจำนวนเงินที่หายไปจากกระเป๋าของคุณเองเมื่อคุณต้องทำนับเงิน.
ดังนั้นที่ว่าไม่เป็นความจริงในโลกนี้อยู่? ความจริงที่กำหนดโดยความผิดของโลกนี้ไม่สามารถเรียกว่าเป็นความจริงที่ทุกคน.
ในทางตรงกันข้ามความจริงอาจเป็นอย่างดีจะอยู่ในรูปแบบของสิ่งที่เป็นความผิดในโลกที่แทน.
แต่ก็มีความหมายใด ๆ ใน พยายามที่จะยืดบางสิ่งบางอย่างที่ถูกผูกไว้จะจบ?
ในที่สุดคุณจะสูญเสียทุกอย่าง นี่เป็นความจริงแน่นอน.
แต่ยังคงฉันใด.
การสูญเสียในที่สุดทุกอย่างมีความสวยงามให้กับมัน.
ท้ายที่สุดทุกอย่างได้ความหมายกับมัน แม้เป็นสิ่งที่ชอบการพักผ่อนชั่วคราวรวมกันของความเมื่อยล้าและความไม่แน่นอนในชีวิตในที่สุดก็จะเป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถจัดการกับอีกต่อไป.
มาถึงข้อตกลงกับความจริงเหล่านี้ได้รับสิ่งที่คุณควรจะทำ.
วันหนึ่งนั่นเองคุณจะมอง ย้อนกลับไปในสิ่งที่คุณได้สูญเสียราวกับว่าพวกเขาสมบัติที่คุณจะมารักและราวกับว่าพวกเขามีความคล้ายคลึงกับความสุขของการดื่มสาเกด้วยตัวเอง. ××× อะไรตอนเช้าอันไม่พึงประสงค์. ท้องฟ้าสภาพอากาศที่ชัดเจนถูกพร้อมกับลมหนาว ที่เบา ๆ ส่ายหน้าต่าง ในห้องที่เป็นพื้นที่ที่ได้รับเชิญผ่อนคลาย napping ล่อลวง. จริงๆสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ในตอนเช้า. มันเป็นวันจันทร์หลังจากที่เดินทางกลับจากการเดินทางไปสนามที่เสร็จพัก. วันจันทร์ก่อให้เกิดมาตรการเพื่อความรู้สึกของความเศร้าโศก หลังจากที่ผมถูกบังคับให้ร่างกายซบเซาของฉันออกจากเตียงผมดิ้นไปทางของฉันที่มีต่อห้องน้ำ. ผมมองไปที่กระจกด้วยตาครึ่งตื่น สะท้อนให้เห็นทุกครั้งที่เป็นฉัน. ... ฮึเดียวกันเช่นเคย. แท้จริงฉันเป็นไม่เปลี่ยนแปลงเช่นเคยไปยังจุดที่มันคือการจัดเรียงของการต่อต้านยอด. ทุกสิ่งที่สะท้อนให้เห็นในกระจกที่ถูกบุกรุกพื้นฐานขั้นพื้นฐานของสิ่งที่ทำให้ฉัน: ความรู้สึก ไม่อยากที่จะไปโรงเรียน, ความรู้สึกของความต้องการที่จะเพียงแค่นั่งรอบตลอดทั้งวันและไม่ทำอะไรเลยและความรู้สึกในช่วงเวลาที่กำลังจะมาถึงความคิดถึงบ้านหลังจากที่ผมออกจากบ้าน. แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกัน น้ำฉันสาดบนใบหน้าของฉันเป็นที่หนาวเย็นกว่าปกติ. ด้วยเทศกาลฤดูใบไม้ร่วงในช่วงที่มันปลอดภัยที่จะบอกว่ามันเป็นตอนนี้ฤดูหนาว พฤศจิกายนกำลังจะใกล้ชิดและสิ่งที่เหลืออยู่ของปีเป็นเพียงหนึ่งเดือนมากขึ้น. พ่อแม่ของฉันได้ออกจากต้นสำหรับการทำงานที่จะหลีกเลี่ยงการวิ่งการเดินทาง ฤดูกาลที่จะเกิดขึ้นเป็นเวลาที่สำคัญสำหรับเมื่อผู้คนแทบจะทำให้มันเกี่ยวกับเวลาในการทำงานหรือเมื่อคนเข้ามาดึกเพราะมันเป็นที่แออัดโดยไม่จำเป็น คาดว่าจะเป็นคนยังคงอ่อนแอฤดูหนาวตอนเช้าแม้หลังจากที่กลายเป็นผู้ใหญ่ หลังจากที่ทุกคนอยากที่จะอยู่ cooped ขึ้นในฟูกของพวกเขาจนวินาทีสุดท้ายมาก. ดังนั้นแม้พวกเขาทั้งหมดมีเหตุผลว่าทำไมพวกเขาต้องการที่จะทำงานต่อไป. มีข้อสงสัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็มีคนที่ทำหน้าที่อยู่บนพื้นฐานของเหตุผลเชิงรุก แต่ในอีกด้านหนึ่งมีคนคนเดียวที่ทำหน้าที่ทางที่เพราะสังคมได้เรียกร้องให้พวกเขา เพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นหนึ่งแปลกออกไปพวกเขาไปกับการไหล แต่ในเวลาเดียวกันทำให้แน่ใจว่ามันเป็นธรรมชาติการเปลี่ยนแปลง. ในระยะสั้นคนทำหน้าที่เฉพาะเมื่อมีอะไรบางอย่างที่จะได้รับและไม่มีอะไรที่จะสูญเสีย. ใบหน้าของฉันที่สะท้อนจาก กระจกได้อย่างชัดเจนตามปกติเป็นบุคคลอื่นใด แต่ตาของฉันที่จ้องโดยตรงกลับมาที่ฉันไม่ได้โดยทั้งหมดหมายความว่าสามัญ เน่าในสายตามีอะไรสั้น ๆ อยู่ที่จุดสุดยอดของโรงเรียนมัธยมทั่ว. แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้มันเป็นฉัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้มัน Hikigaya Hachiman. พอใจกับตัวเองที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงของฉันฉันซ้ายห้องน้ำ. เมื่อผมเข้ามาในห้องนั่งเล่น, น้องสาว Komachi ฉันกำลังยืนอยู่ในห้องครัว เธอเข้ามามีท่าทางน่ากลัวขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าของกาน้ำชา. ตั้งแต่พ่อแม่ของฉันได้เสร็จสิ้นการรับประทานอาหารเช้าของพวกเขาในช่วงต้นเมนูที่ถูกกำหนดไว้แล้วจะเป็นภาษาญี่ปุ่น เมื่อ Komachi นำออกมาชาทุกอย่างก็พร้อม. น้ำเริ่มเดือดเร็วที่สุดเท่าที่ผมดึงออกมาจากเก้าอี้ Komachi เทน้ำเข้าไปในกาน้ำชาและเติบโตอย่างรวดเร็วหัวของเธอ. "อาเช้า Onii-chan." "อ๋อ เช้า. " เราทักทายกันตอนเช้าของเรา หลังจาก Komachi พูดกับเสียงประทับใจ. "... คุณดูเหมือนค่อนข้างตื่นตัวกว้างวันนี้." ฉันชื่อหัวของฉันเมื่อเธอบอกว่า คือผมตามปกติที่ไม่ดีของคนที่ตอนเช้า? รอไม่เกี่ยวกับความคิดที่สองของหลักสูตรฉันจะอ่อนแอในตอนเช้า ความดันโลหิตของฉันคือไม่ต่ำโดยทั้งหมด แต่คุณอาจจะไม่พูดเหมือนกันสำหรับแรงจูงใจของฉัน ที่กล่าวว่า Komachi ไม่ได้เสมอที่ไม่ถูกต้องอย่างสิ้นเชิงเมื่อเธอชี้ให้บางสิ่งบางอย่างออกมาให้ฉัน แต่เป็นความจริงพอผมตื่นอย่างเต็มที่ในวันนี้. "... อา, ดี, น้ำหนาวสวยเมื่อฉันล้างหน้าก่อนหน้านี้." ผมโพล่งออกมาสิ่งแรกที่มาถึงใจเป็นเหตุผลของฉันและ Komachi มองที่ผมสงสัย"เอ่ออืมมม ... ผมค่อนข้างแน่ใจว่ามีอะไรที่แตกต่างกันด้วยน้ำแม้ว่า." "มันก็เย็นสวยทั้งหมดในทันทีไม่ได้มันได้หรือไม่ อย่างไรก็ตามรีบขึ้นและขอให้กินเพื่อให้เราสามารถไปโรงเรียน. " "อาโอเค." เธอดำเนินกาต้มน้ำชาไปยังโต๊ะอาหารในขณะที่ทำให้จำนวนมากของเสียงก้าวด้วยรองเท้าแตะของเธอใน ดูเหมือนว่าครอบครัวของฉันไม่ได้รับ Ayataka เป็นแบรนด์ของชาที่จะอยู่ในกาต้มน้ำชา. หลังจากที่เรานั่งอยู่ในที่นั่งของเราเราตบมือและให้ขอบคุณของเราสำหรับอาหารของเราในซิงค์. ในช่วงฤดูหนาว, ของใช้ในครัวเรือน Hikigaya ญี่ปุ่น อาหารประกอบด้วยอาหารที่อบอุ่นเป็นหลักและซุปมิโซะ วัตถุประสงค์ซุปมิโซะก็คือการอุ่นเครื่องร่างกายของคุณก่อนที่คุณจะออกหัว ล้นความรักจากแม่ของฉันคิดว่า. ฉันพัดที่ซุปมิโซะของฉันที่จะเย็นลงตั้งแต่ฉันเป็นเจ้าของความไวของลิ้นแมว เมื่อฉันมองไปที่ Komachi ที่ถูกทำในสิ่งเดียวกัน, ดวงตาของเราได้พบ. Komachi วางชามบนโต๊ะของเธอเบา ๆ และค่อยๆพูดขึ้น. "... เฮ้." "หืม?" ฉันตอบและให้เธออย่างรวดเร็วที่บ่งบอกว่าเธอจะดำเนินการต่อ . เมื่อฉันได้ Komachi ถามฉันว่าเธอได้รับบางสิ่งบางอย่างละเอียด. "ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น?" "ไม่มีอะไรเลย ... แต่คิดว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ อะไรอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉันนี้ พวกเขากล่าวว่าความชั่วร้ายบางครั้งอาจเปิดออกเพื่อจะให้ศีลให้พรในการปลอมตัว ดังนั้นในสมมติฐานที่ว่ามันอาจจะดีกว่าสำหรับบางสิ่งบางอย่างที่จะเกิดขึ้นหลังจากทั้งหมด เช่นถ้าคุณทำสัญญาบางโรคเรื้อรังที่คุณจะจบลงไปที่โรงพยาบาลบ่อยครั้ง แต่ในทางตรงกันข้ามคุณจะจบลงด้วยการมีสุขภาพดี ในแง่ที่ว่าถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วนั่นหมายความว่าอาจจะเป็นเบียร์พายุขึ้นเร็ว ๆ นี้. " ผมถ่มน้ำลายใส่คำที่ผู้ที่อยู่ในลมหายใจเท่านั้นที่จะมีการกระพริบตา Komachi ที่ผมประหลาดใจ. "มีอะไรผิด Onii-chan" ปกติโดยสิ้นเชิง ปฏิกิริยาปกติอย่างสมบูรณ์. เธอถามโดยไม่ hint น้อยที่สุดของการได้รับผลกระทบ ผมหมายถึงทุกอย่างที่ฉันบอกว่าโง่อย่างสมบูรณ์ แต่ยังไม่ได้คุณจะพูดอะไรเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ผมมีชั้นสมองของฉันที่จะเกิดขึ้นกับสิ่งที่เกินไป ... คาดว่าจะเป็นวันจันทร์สมบูรณ์โยนฉันลง. "ดีคุณ รู้ว่า ... โดยทั่วไปไม่มีอะไรเกิดขึ้น. " ผมดำเนินการไข่ด้านที่แดดส่องถึงปากของฉันที่มีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่ยังคงมีไข่แดดด้านมากขึ้นของอาหารตะวันตกหรืออาหารญี่ปุ่นหลังจากที่ได้ยินคำตอบของผม, Komachi ตอบเอาใจใส่. Komachi ผลักถาดของเธอที่จะเรียนรู้กันไปข้างหน้าและ peered เป็นใบหน้าของฉัน. "Heey คุณรู้หรือไม่?" " อะไร? Mameshiba? "[1] หรือบางทีเธอก็เป็นแมวที่กำบังซึ่งหมายความว่าเธอเป็นเจ้าหญิงที่กำบัง รอเธออาจจะเป็นมอนสเตอร์ข้าว Pappu [2], เรากำลังอยู่ในช่วงกลางของการรับประทานอาหารเช้าหลังจากทั้งหมด ไม่มีทางที่เธอทำตัวเหมือนหมีแพนด้าป้อแป้ไม่ได้ [3] อย่างใดอย่างหนึ่ง Komachi ไม่ได้หย่อนยานในน้อยที่สุด ในครั้งแรกที่เอนไปข้างหน้าหมายถึงเน้นหน้าอกของเธอดังนั้นมันอาจจะดีกว่าสำหรับเธอที่จะได้รับ flabbier เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นั่น ที่จริงไม่มีความจำเป็นในการที่ไม่มี เธอได้แล้วสุดน่ารักวิธีที่เธอเป็นตอนนี้. ขณะที่ผมเชื่อว่าตัวเอง Komachi ให้ออกถอนหายใจสั้น. "Onii-chan ปกติคุณจะพูดว่าสิ่งที่ไม่มีจุดหมายมากที่สุด แต่เมื่อบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้องคุณจริงพูดสิ่งที่แม้ไม่มีจุดหมายมากขึ้น กว่าปกติ ... " "Aah ขวา ... " นักวิจารณ์รุนแรงเช่นเคย ได้รับการบอกสิ่งที่คุณบอกว่าไม่มีจุดหมายที่ทำให้มันยากที่จะตอบสนอง ดีที่มันเป็นความจริงที่ว่าฉันเป็นเพียงการพูดสิ่งที่ไม่มีจุดหมายต่อไป แต่ก็ยังคงวิเคราะห์ฉันในรายละเอียดจากคำพูดและความประพฤติของฉันเป็นเธอเรียงลำดับของผู้ตรวจสอบทางด้านจิตใจหรืออะไรบางอย่าง? มีอะไรกับโปรไฟล์ที่? "คุณจะรู้ว่า ... " Komachi แหย่ที่สลัดเธอกับตะเกียบของเธอและดูเหมือนเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเท่านั้นที่จะหยุดโดยไม่ลังเลของเธอ เธอกลิ้งไปรอบ ๆ มะเขือเทศในบริเวณใกล้เคียงจานของเธอ. ฉันมีความคิดของสิ่งที่คำที่ถูกติดอยู่ในลำคอของเธอน่าจะขอบคุณที่พันธบัตรของเราเป็นพี่น้อง หรืออาจจะเป็นเพราะผมจบลงด้วยการตระหนักถึงสิ่งเดียวกันที่เธอทำ. Komachi เบา ๆ ใส่ลงตะเกียบเธอและถามเกี่ยวกับฉัน. "ไม่ ... สิ่งที่เกิดขึ้นกับ Yui ซังและยูกิโนะซัง?" ฉันยังคงกินอยู่ในความเงียบในขณะที่ฟังเธอ ผมถูกสอนให้ไม่พูดในขณะที่การรับประทานอาหารหลังจากทั้งหมด ผมเอาเวลาของฉันกลืนกินอาหารของฉัน หลังจากนั้นพร้อมกับความรู้สึกที่แตกต่างกันผมกลืนน้ำลายลงซุปมิโซะของฉัน. "... ไม่ได้
นี่คือ "สิ่งที่ถ้า?" สถานการณ์.
เกิดอะไรขึ้นถ้าชีวิตจะเป็นเช่นเดียวกับเกมที่คุณสามารถโหลดขึ้นบันทึกแฟ้มและกลับไปที่จุดที่คุณสามารถปรับเปลี่ยนการเลือกของคุณ? จะเปลี่ยนชีวิตของคุณในทางใด?
คำตอบคือไม่ดังก้อง.
เฉพาะผู้ที่มีความสุขกับตัวเลือกจะได้รับประโยชน์ สำหรับผู้ที่ไม่เคยมีตัวเลือกที่ผู้ที่อยู่ในสถานที่แรกที่สถานการณ์สมมุติเป็นความหมาย.
เช่นนี้จะมีไม่เสียใจ ถูกต้องมากขึ้นมันเป็นชีวิตของตัวเองว่าเป็นสิ่งที่ดีเลิศของความเสียใจ.
นั่นเป็นวิธีที่มันเป็น.
นอกจากนี้ยังมี "น้อยสายเกินไป" สถานการณ์ เมื่อคุณได้เริ่มต้นที่ "สิ่งที่หากสถานการณ์" คุณจะไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมัน ไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนโดยไม่คำนึงถึงคำตอบที่คุณให้ ขณะที่คุณมาตั้งถิ่นฐานอยู่ในการตัดสินใจมันก็สายเกินไปแล้วที่จะเอามันกลับมา.
Ifs, แนว, และลูปมีโครงสร้างที่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้ ในระยะสั้นสถานการณ์ในชีวิตเป็นเชิงเส้น พระธรรมเทศนาเป็นไปได้ก็ไม่มีอะไร แต่พยายามที่ไร้ประโยชน์.
ฉันก็ตระหนักดีถึงวิธีที่ไม่ถูกต้องผมก็ โลก แต่เป็นผู้กระทำผิดมีขนาดใหญ่กว่าฉันเป็น.
มันได้รับการขี่ม้ากับสงครามความยากจน, การเลือกปฏิบัติและพวงของสิ่งอื่น ๆ การล่าสัตว์งานได้อย่างง่ายดายสามารถไปกับข้อเสนอที่ไม่ได้รับรางวัลอย่างไม่มี แม้งานนอกเวลาเอาเปลี่ยนกระเป๋าของคุณเป็นหลักประกันความเสียหายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่คุณมีเพื่อให้ครอบคลุมจำนวนเงินที่หายไปจากกระเป๋าของคุณเองเมื่อคุณต้องทำนับเงิน.
ดังนั้นที่ว่าไม่เป็นความจริงในโลกนี้อยู่? ความจริงที่กำหนดโดยความผิดของโลกนี้ไม่สามารถเรียกว่าเป็นความจริงที่ทุกคน.
ในทางตรงกันข้ามความจริงอาจเป็นอย่างดีจะอยู่ในรูปแบบของสิ่งที่เป็นความผิดในโลกที่แทน.
แต่ก็มีความหมายใด ๆ ใน พยายามที่จะยืดบางสิ่งบางอย่างที่ถูกผูกไว้จะจบ?
ในที่สุดคุณจะสูญเสียทุกอย่าง นี่เป็นความจริงแน่นอน.
แต่ยังคงฉันใด.
การสูญเสียในที่สุดทุกอย่างมีความสวยงามให้กับมัน.
ท้ายที่สุดทุกอย่างได้ความหมายกับมัน แม้เป็นสิ่งที่ชอบการพักผ่อนชั่วคราวรวมกันของความเมื่อยล้าและความไม่แน่นอนในชีวิตในที่สุดก็จะเป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถจัดการกับอีกต่อไป.
มาถึงข้อตกลงกับความจริงเหล่านี้ได้รับสิ่งที่คุณควรจะทำ.
วันหนึ่งนั่นเองคุณจะมอง ย้อนกลับไปในสิ่งที่คุณได้สูญเสียราวกับว่าพวกเขาสมบัติที่คุณจะมารักและราวกับว่าพวกเขามีความคล้ายคลึงกับความสุขของการดื่มสาเกด้วยตัวเอง. ××× อะไรตอนเช้าอันไม่พึงประสงค์. ท้องฟ้าสภาพอากาศที่ชัดเจนถูกพร้อมกับลมหนาว ที่เบา ๆ ส่ายหน้าต่าง ในห้องที่เป็นพื้นที่ที่ได้รับเชิญผ่อนคลาย napping ล่อลวง. จริงๆสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ในตอนเช้า. มันเป็นวันจันทร์หลังจากที่เดินทางกลับจากการเดินทางไปสนามที่เสร็จพัก. วันจันทร์ก่อให้เกิดมาตรการเพื่อความรู้สึกของความเศร้าโศก หลังจากที่ผมถูกบังคับให้ร่างกายซบเซาของฉันออกจากเตียงผมดิ้นไปทางของฉันที่มีต่อห้องน้ำ. ผมมองไปที่กระจกด้วยตาครึ่งตื่น สะท้อนให้เห็นทุกครั้งที่เป็นฉัน. ... ฮึเดียวกันเช่นเคย. แท้จริงฉันเป็นไม่เปลี่ยนแปลงเช่นเคยไปยังจุดที่มันคือการจัดเรียงของการต่อต้านยอด. ทุกสิ่งที่สะท้อนให้เห็นในกระจกที่ถูกบุกรุกพื้นฐานขั้นพื้นฐานของสิ่งที่ทำให้ฉัน: ความรู้สึก ไม่อยากที่จะไปโรงเรียน, ความรู้สึกของความต้องการที่จะเพียงแค่นั่งรอบตลอดทั้งวันและไม่ทำอะไรเลยและความรู้สึกในช่วงเวลาที่กำลังจะมาถึงความคิดถึงบ้านหลังจากที่ผมออกจากบ้าน. แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกัน น้ำฉันสาดบนใบหน้าของฉันเป็นที่หนาวเย็นกว่าปกติ. ด้วยเทศกาลฤดูใบไม้ร่วงในช่วงที่มันปลอดภัยที่จะบอกว่ามันเป็นตอนนี้ฤดูหนาว พฤศจิกายนกำลังจะใกล้ชิดและสิ่งที่เหลืออยู่ของปีเป็นเพียงหนึ่งเดือนมากขึ้น. พ่อแม่ของฉันได้ออกจากต้นสำหรับการทำงานที่จะหลีกเลี่ยงการวิ่งการเดินทาง ฤดูกาลที่จะเกิดขึ้นเป็นเวลาที่สำคัญสำหรับเมื่อผู้คนแทบจะทำให้มันเกี่ยวกับเวลาในการทำงานหรือเมื่อคนเข้ามาดึกเพราะมันเป็นที่แออัดโดยไม่จำเป็น คาดว่าจะเป็นคนยังคงอ่อนแอฤดูหนาวตอนเช้าแม้หลังจากที่กลายเป็นผู้ใหญ่ หลังจากที่ทุกคนอยากที่จะอยู่ cooped ขึ้นในฟูกของพวกเขาจนวินาทีสุดท้ายมาก. ดังนั้นแม้พวกเขาทั้งหมดมีเหตุผลว่าทำไมพวกเขาต้องการที่จะทำงานต่อไป. มีข้อสงสัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็มีคนที่ทำหน้าที่อยู่บนพื้นฐานของเหตุผลเชิงรุก แต่ในอีกด้านหนึ่งมีคนคนเดียวที่ทำหน้าที่ทางที่เพราะสังคมได้เรียกร้องให้พวกเขา เพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นหนึ่งแปลกออกไปพวกเขาไปกับการไหล แต่ในเวลาเดียวกันทำให้แน่ใจว่ามันเป็นธรรมชาติการเปลี่ยนแปลง. ในระยะสั้นคนทำหน้าที่เฉพาะเมื่อมีอะไรบางอย่างที่จะได้รับและไม่มีอะไรที่จะสูญเสีย. ใบหน้าของฉันที่สะท้อนจาก กระจกได้อย่างชัดเจนตามปกติเป็นบุคคลอื่นใด แต่ตาของฉันที่จ้องโดยตรงกลับมาที่ฉันไม่ได้โดยทั้งหมดหมายความว่าสามัญ เน่าในสายตามีอะไรสั้น ๆ อยู่ที่จุดสุดยอดของโรงเรียนมัธยมทั่ว. แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้มันเป็นฉัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้มัน Hikigaya Hachiman. พอใจกับตัวเองที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงของฉันฉันซ้ายห้องน้ำ. เมื่อผมเข้ามาในห้องนั่งเล่น, น้องสาว Komachi ฉันกำลังยืนอยู่ในห้องครัว เธอเข้ามามีท่าทางน่ากลัวขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าของกาน้ำชา. ตั้งแต่พ่อแม่ของฉันได้เสร็จสิ้นการรับประทานอาหารเช้าของพวกเขาในช่วงต้นเมนูที่ถูกกำหนดไว้แล้วจะเป็นภาษาญี่ปุ่น เมื่อ Komachi นำออกมาชาทุกอย่างก็พร้อม. น้ำเริ่มเดือดเร็วที่สุดเท่าที่ผมดึงออกมาจากเก้าอี้ Komachi เทน้ำเข้าไปในกาน้ำชาและเติบโตอย่างรวดเร็วหัวของเธอ. "อาเช้า Onii-chan." "อ๋อ เช้า. " เราทักทายกันตอนเช้าของเรา หลังจาก Komachi พูดกับเสียงประทับใจ. "... คุณดูเหมือนค่อนข้างตื่นตัวกว้างวันนี้." ฉันชื่อหัวของฉันเมื่อเธอบอกว่า คือผมตามปกติที่ไม่ดีของคนที่ตอนเช้า? รอไม่เกี่ยวกับความคิดที่สองของหลักสูตรฉันจะอ่อนแอในตอนเช้า ความดันโลหิตของฉันคือไม่ต่ำโดยทั้งหมด แต่คุณอาจจะไม่พูดเหมือนกันสำหรับแรงจูงใจของฉัน ที่กล่าวว่า Komachi ไม่ได้เสมอที่ไม่ถูกต้องอย่างสิ้นเชิงเมื่อเธอชี้ให้บางสิ่งบางอย่างออกมาให้ฉัน แต่เป็นความจริงพอผมตื่นอย่างเต็มที่ในวันนี้. "... อา, ดี, น้ำหนาวสวยเมื่อฉันล้างหน้าก่อนหน้านี้." ผมโพล่งออกมาสิ่งแรกที่มาถึงใจเป็นเหตุผลของฉันและ Komachi มองที่ผมสงสัย"เอ่ออืมมม ... ผมค่อนข้างแน่ใจว่ามีอะไรที่แตกต่างกันด้วยน้ำแม้ว่า." "มันก็เย็นสวยทั้งหมดในทันทีไม่ได้มันได้หรือไม่ อย่างไรก็ตามรีบขึ้นและขอให้กินเพื่อให้เราสามารถไปโรงเรียน. " "อาโอเค." เธอดำเนินกาต้มน้ำชาไปยังโต๊ะอาหารในขณะที่ทำให้จำนวนมากของเสียงก้าวด้วยรองเท้าแตะของเธอใน ดูเหมือนว่าครอบครัวของฉันไม่ได้รับ Ayataka เป็นแบรนด์ของชาที่จะอยู่ในกาต้มน้ำชา. หลังจากที่เรานั่งอยู่ในที่นั่งของเราเราตบมือและให้ขอบคุณของเราสำหรับอาหารของเราในซิงค์. ในช่วงฤดูหนาว, ของใช้ในครัวเรือน Hikigaya ญี่ปุ่น อาหารประกอบด้วยอาหารที่อบอุ่นเป็นหลักและซุปมิโซะ วัตถุประสงค์ซุปมิโซะก็คือการอุ่นเครื่องร่างกายของคุณก่อนที่คุณจะออกหัว ล้นความรักจากแม่ของฉันคิดว่า. ฉันพัดที่ซุปมิโซะของฉันที่จะเย็นลงตั้งแต่ฉันเป็นเจ้าของความไวของลิ้นแมว เมื่อฉันมองไปที่ Komachi ที่ถูกทำในสิ่งเดียวกัน, ดวงตาของเราได้พบ. Komachi วางชามบนโต๊ะของเธอเบา ๆ และค่อยๆพูดขึ้น. "... เฮ้." "หืม?" ฉันตอบและให้เธออย่างรวดเร็วที่บ่งบอกว่าเธอจะดำเนินการต่อ . เมื่อฉันได้ Komachi ถามฉันว่าเธอได้รับบางสิ่งบางอย่างละเอียด. "ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น?" "ไม่มีอะไรเลย ... แต่คิดว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ อะไรอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉันนี้ พวกเขากล่าวว่าความชั่วร้ายบางครั้งอาจเปิดออกเพื่อจะให้ศีลให้พรในการปลอมตัว ดังนั้นในสมมติฐานที่ว่ามันอาจจะดีกว่าสำหรับบางสิ่งบางอย่างที่จะเกิดขึ้นหลังจากทั้งหมด เช่นถ้าคุณทำสัญญาบางโรคเรื้อรังที่คุณจะจบลงไปที่โรงพยาบาลบ่อยครั้ง แต่ในทางตรงกันข้ามคุณจะจบลงด้วยการมีสุขภาพดี ในแง่ที่ว่าถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วนั่นหมายความว่าอาจจะเป็นเบียร์พายุขึ้นเร็ว ๆ นี้. " ผมถ่มน้ำลายใส่คำที่ผู้ที่อยู่ในลมหายใจเท่านั้นที่จะมีการกระพริบตา Komachi ที่ผมประหลาดใจ. "มีอะไรผิด Onii-chan" ปกติโดยสิ้นเชิง ปฏิกิริยาปกติอย่างสมบูรณ์. เธอถามโดยไม่ hint น้อยที่สุดของการได้รับผลกระทบ ผมหมายถึงทุกอย่างที่ฉันบอกว่าโง่อย่างสมบูรณ์ แต่ยังไม่ได้คุณจะพูดอะไรเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ผมมีชั้นสมองของฉันที่จะเกิดขึ้นกับสิ่งที่เกินไป ... คาดว่าจะเป็นวันจันทร์สมบูรณ์โยนฉันลง. "ดีคุณ รู้ว่า ... โดยทั่วไปไม่มีอะไรเกิดขึ้น. " ผมดำเนินการไข่ด้านที่แดดส่องถึงปากของฉันที่มีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่ยังคงมีไข่แดดด้านมากขึ้นของอาหารตะวันตกหรืออาหารญี่ปุ่นหลังจากที่ได้ยินคำตอบของผม, Komachi ตอบเอาใจใส่. Komachi ผลักถาดของเธอที่จะเรียนรู้กันไปข้างหน้าและ peered เป็นใบหน้าของฉัน. "Heey คุณรู้หรือไม่?" " อะไร? Mameshiba? "[1] หรือบางทีเธอก็เป็นแมวที่กำบังซึ่งหมายความว่าเธอเป็นเจ้าหญิงที่กำบัง รอเธออาจจะเป็นมอนสเตอร์ข้าว Pappu [2], เรากำลังอยู่ในช่วงกลางของการรับประทานอาหารเช้าหลังจากทั้งหมด ไม่มีทางที่เธอทำตัวเหมือนหมีแพนด้าป้อแป้ไม่ได้ [3] อย่างใดอย่างหนึ่ง Komachi ไม่ได้หย่อนยานในน้อยที่สุด ในครั้งแรกที่เอนไปข้างหน้าหมายถึงเน้นหน้าอกของเธอดังนั้นมันอาจจะดีกว่าสำหรับเธอที่จะได้รับ flabbier เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นั่น ที่จริงไม่มีความจำเป็นในการที่ไม่มี เธอได้แล้วสุดน่ารักวิธีที่เธอเป็นตอนนี้. ขณะที่ผมเชื่อว่าตัวเอง Komachi ให้ออกถอนหายใจสั้น. "Onii-chan ปกติคุณจะพูดว่าสิ่งที่ไม่มีจุดหมายมากที่สุด แต่เมื่อบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้องคุณจริงพูดสิ่งที่แม้ไม่มีจุดหมายมากขึ้น กว่าปกติ ... " "Aah ขวา ... " นักวิจารณ์รุนแรงเช่นเคย ได้รับการบอกสิ่งที่คุณบอกว่าไม่มีจุดหมายที่ทำให้มันยากที่จะตอบสนอง ดีที่มันเป็นความจริงที่ว่าฉันเป็นเพียงการพูดสิ่งที่ไม่มีจุดหมายต่อไป แต่ก็ยังคงวิเคราะห์ฉันในรายละเอียดจากคำพูดและความประพฤติของฉันเป็นเธอเรียงลำดับของผู้ตรวจสอบทางด้านจิตใจหรืออะไรบางอย่าง? มีอะไรกับโปรไฟล์ที่? "คุณจะรู้ว่า ... " Komachi แหย่ที่สลัดเธอกับตะเกียบของเธอและดูเหมือนเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเท่านั้นที่จะหยุดโดยไม่ลังเลของเธอ เธอกลิ้งไปรอบ ๆ มะเขือเทศในบริเวณใกล้เคียงจานของเธอ. ฉันมีความคิดของสิ่งที่คำที่ถูกติดอยู่ในลำคอของเธอน่าจะขอบคุณที่พันธบัตรของเราเป็นพี่น้อง หรืออาจจะเป็นเพราะผมจบลงด้วยการตระหนักถึงสิ่งเดียวกันที่เธอทำ. Komachi เบา ๆ ใส่ลงตะเกียบเธอและถามเกี่ยวกับฉัน. "ไม่ ... สิ่งที่เกิดขึ้นกับ Yui ซังและยูกิโนะซัง?" ฉันยังคงกินอยู่ในความเงียบในขณะที่ฟังเธอ ผมถูกสอนให้ไม่พูดในขณะที่การรับประทานอาหารหลังจากทั้งหมด ผมเอาเวลาของฉันกลืนกินอาหารของฉัน หลังจากนั้นพร้อมกับความรู้สึกที่แตกต่างกันผมกลืนน้ำลายลงซุปมิโซะของฉัน. "... ไม่ได้
การแปล กรุณารอสักครู่..
ฉันใช้โปรแกรมช่วยแปลให้พ " สิ่งที่ถ้า ? "
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? " สถานการณ์ .
ถ้าชีวิตเป็นเหมือนเกมที่คุณสามารถโหลดขึ้นไฟล์บันทึกและกลับไปยังจุดที่คุณสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเลือกของคุณ ? จะเปลี่ยนชีวิตของคุณในทางใด ?
ตอบไม่ดังก้อง เฉพาะผู้ที่ได้รับเลือกจะได้รับประโยชน์ ผู้ที่ไม่เคยมีตัวเลือกเหล่านั้นในสถานที่แรกที่สมมุติสมมตินั้นมันไม่มีความหมาย
เช่น , จะไม่มีการเสียใจ ถูกต้อง มันเป็นชีวิตที่เป็นข้อสรุปของการเสียใจ และมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ
.
ยังมี " สถานการณ์ช้าเกินไป " เล็ก ๆน้อย ๆ เมื่อคุณได้เริ่มต้นใน " สิ่งที่ถ้า " สถานการณ์ คุณจะไม่เห็นจุดจบของมัน จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่ว่าคำตอบที่คุณให้มา ตอนนี้คุณได้ตัดสินในการตัดสินใจมันสายเกินไปแล้วที่จะเอาคืน
ถ้าเปรียบเทียบและลูปเป็นโครงสร้างที่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้ ในสั้น สถานการณ์ในชีวิตได้ทุกเส้น พระธรรมเทศนาเพื่อความเป็นไปได้คือไม่มีอะไร แต่ไร้ประโยชน์ .
ฉันตระหนักว่ามันผิดยังไง โลก , อย่างไรก็ตาม , เป็นผู้กระทำผิดใหญ่กว่าฉัน .
มันต้องมีสงคราม ความยากจนการเลือกปฏิบัติและพวงของสิ่งอื่น ๆ งานล่าสัตว์ได้อย่างง่ายดายสามารถรับอะไรตอบแทนอย่างไม่มี แม้นอกเวลางานก็เปลี่ยนกระเป๋าของคุณเป็นหลักประกันความเสียหาย โดยเฉพาะในกรณีที่คุณมีเพื่อให้ครอบคลุมจำนวนเงินที่ขาดหายไปจากกระเป๋าของคุณเอง เมื่อคุณต้องทำเงินนับ .
แล้วที่ไหนในโลกนี้จริงมั้ยความจริงที่กำหนด โดยความผิดของโลกนี้ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นความจริงที่ทุกคน .
บนมืออื่น ๆที่ความจริงเป็นอย่างดีอาจจะเป็นในรูปแบบของสิ่งที่ผิดในโลกแทน .
แต่ไม่มีความหมายในการพยายามที่จะรักษาสิ่งที่ถูกผูกไว้ที่จะจบ
ในที่สุด คุณจะสูญเสียทุกอย่างไป นี้คือความจริงที่แน่นอน แต่แม้ดังนั้น
, .
การสูญเสียในที่สุดของทุกอย่างมีความงามมัน .
จบในที่สุดของทุกอย่างที่มีความหมาย แม้สิ่งที่ชอบพักผ่อนชั่วคราว , การรวมกันของความเมื่อยล้าและความไม่แน่นอนในชีวิต ในที่สุดก็จะเป็นสิ่งที่คุณจัดการไม่ได้อีกต่อไป
มาถึงข้อตกลงกับความจริงเหล่านี้คือสิ่งที่คุณควรจะทำ .
1 วันนั่นเองคุณจะมองย้อนกลับไปในสิ่งที่คุณได้รับหายไปหากพวกเขาเป็นสมบัติที่คุณต้องชื่นชอบและเป็นถ้าพวกเขามีความคล้ายคลึงกับความสุขของการดื่มสาเก ด้วยตัวเอง
×××
สิ่งที่ไม่พึงประสงค์ยามเช้า ท้องฟ้าปลอดโปร่ง
) พร้อมกับอากาศหนาวเย็น ลม ที่ เบา เขย่าหน้าต่าง ในห้องพักมีช่องว่างที่ผ่อนคลายที่ชวนหลับ temptations .
จริงๆ อะไรไม่ดี เช้า
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? " สถานการณ์ .
ถ้าชีวิตเป็นเหมือนเกมที่คุณสามารถโหลดขึ้นไฟล์บันทึกและกลับไปยังจุดที่คุณสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเลือกของคุณ ? จะเปลี่ยนชีวิตของคุณในทางใด ?
ตอบไม่ดังก้อง เฉพาะผู้ที่ได้รับเลือกจะได้รับประโยชน์ ผู้ที่ไม่เคยมีตัวเลือกเหล่านั้นในสถานที่แรกที่สมมุติสมมตินั้นมันไม่มีความหมาย
เช่น , จะไม่มีการเสียใจ ถูกต้อง มันเป็นชีวิตที่เป็นข้อสรุปของการเสียใจ และมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ
.
ยังมี " สถานการณ์ช้าเกินไป " เล็ก ๆน้อย ๆ เมื่อคุณได้เริ่มต้นใน " สิ่งที่ถ้า " สถานการณ์ คุณจะไม่เห็นจุดจบของมัน จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่ว่าคำตอบที่คุณให้มา ตอนนี้คุณได้ตัดสินในการตัดสินใจมันสายเกินไปแล้วที่จะเอาคืน
ถ้าเปรียบเทียบและลูปเป็นโครงสร้างที่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้ ในสั้น สถานการณ์ในชีวิตได้ทุกเส้น พระธรรมเทศนาเพื่อความเป็นไปได้คือไม่มีอะไร แต่ไร้ประโยชน์ .
ฉันตระหนักว่ามันผิดยังไง โลก , อย่างไรก็ตาม , เป็นผู้กระทำผิดใหญ่กว่าฉัน .
มันต้องมีสงคราม ความยากจนการเลือกปฏิบัติและพวงของสิ่งอื่น ๆ งานล่าสัตว์ได้อย่างง่ายดายสามารถรับอะไรตอบแทนอย่างไม่มี แม้นอกเวลางานก็เปลี่ยนกระเป๋าของคุณเป็นหลักประกันความเสียหาย โดยเฉพาะในกรณีที่คุณมีเพื่อให้ครอบคลุมจำนวนเงินที่ขาดหายไปจากกระเป๋าของคุณเอง เมื่อคุณต้องทำเงินนับ .
แล้วที่ไหนในโลกนี้จริงมั้ยความจริงที่กำหนด โดยความผิดของโลกนี้ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นความจริงที่ทุกคน .
บนมืออื่น ๆที่ความจริงเป็นอย่างดีอาจจะเป็นในรูปแบบของสิ่งที่ผิดในโลกแทน .
แต่ไม่มีความหมายในการพยายามที่จะรักษาสิ่งที่ถูกผูกไว้ที่จะจบ
ในที่สุด คุณจะสูญเสียทุกอย่างไป นี้คือความจริงที่แน่นอน แต่แม้ดังนั้น
, .
การสูญเสียในที่สุดของทุกอย่างมีความงามมัน .
จบในที่สุดของทุกอย่างที่มีความหมาย แม้สิ่งที่ชอบพักผ่อนชั่วคราว , การรวมกันของความเมื่อยล้าและความไม่แน่นอนในชีวิต ในที่สุดก็จะเป็นสิ่งที่คุณจัดการไม่ได้อีกต่อไป
มาถึงข้อตกลงกับความจริงเหล่านี้คือสิ่งที่คุณควรจะทำ .
1 วันนั่นเองคุณจะมองย้อนกลับไปในสิ่งที่คุณได้รับหายไปหากพวกเขาเป็นสมบัติที่คุณต้องชื่นชอบและเป็นถ้าพวกเขามีความคล้ายคลึงกับความสุขของการดื่มสาเก ด้วยตัวเอง
×××
สิ่งที่ไม่พึงประสงค์ยามเช้า ท้องฟ้าปลอดโปร่ง
) พร้อมกับอากาศหนาวเย็น ลม ที่ เบา เขย่าหน้าต่าง ในห้องพักมีช่องว่างที่ผ่อนคลายที่ชวนหลับ temptations .
จริงๆ อะไรไม่ดี เช้า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- มีเรื่องราวมหัศจรรย์น่าตื่นเต้น
- และ ฉันก้อสนุกกับนิทรรศการนี้มาก
- Cloudy
- Letter
- 78ISO 19132:2007 GEOGRAPHIC INFORMATION
- However not everyone was in a panic.Some
- Prince Zanoba has returned!"This was sai
- หมู่
- มีความยินดีขอเรียนเชิญร่วมเป็นเกียรติIs
- Api makan sekam
- Few
- feeling lovely
- A living place
- แม่ช่วยตัดสินใจการเข้าเรียน
- สัญญากู้ยืมเงิน
- Wall finishingsmart boardsteel fram and
- ฉันต้องการให้คุณอ่านอย่างเดียว คุณไม่ต้อ
- Last week, have been to the Philippines.
- ทำมาจากหนังม้า
- I need job security
- that's all I ask that you trust the love
- just you
- ฉันจะเล่นคอมให้น้อยลง
- In this position the machine controller
