Poverty in Vietnam has traditionall

Poverty in Vietnam has traditionally been considered as largely a rural phenomenon: the urban population in 2000 was estimated at 18 million, accounting for 23.5 percent of the total population. However, this figure is expected to increase to 46 million by 2020, largely as a result of the current rural-urban migration rate of some 3-4 percent per annum. Rapid economic and urban growth has resulted in significant disparities, particularly uneven development of urban infrastructure and services which, in turn, has led to very poor housing and infrastructure provision for the urban poor. The poor tend to settle in marginal urban areas, isolated from economic activities and with little infrastructure. On the urban periphery, makeshift private accommodation has been built without planning permission. Dwellings are often only one room, in very poor condition, and referred to colloquially as “rats’ nests”. In Ho Chi Minh City and Can Tho many poor have settled in the city center, often alongside the city’s canals, and have been targeted for clearance by the city authorities. Many low-income neighborhoods are characterized by such housing, compounded by poor drainage and regular flooding. Sanitation is a major concern, as many of the public toilets are dilapidated and unusable. Many inhabitants have no access to toilets and dispose of human waste into plastic bags or directly into rivers and canals. Until the 1990s, housing was provided by the state to state employees. There was little emphasis on comprehensive urban planning, resulting in inadequate public utilities and sanitation in many cities. In 1991, the Housing Ordinance recognized private ownership of housing, which led to a housing boom. However, housing development has been dominated by production for the higher end of the market, leaving the poor to fend for themselves. The poor thus either continue to occupy dilapidated state housing, or rent, or squat on unoccupied land and build whatever form of shelter they can afford. Much of this housing is outside the planning and building control system and is usually not adequately serviced. In 1998, the government produced a draft National Housing Strategy through 2010, which attempted to place housing within a coherent urban planning framework. Although the strategy is still in draft form, it has nevertheless prompted larger cities like Ho Chi Minh City and Haiphong to move ahead and develop their own housing programs. The Cities Alliance is supporting work being undertaken by the Ministry of Construction, with the World Bank, UN-HABITAT, UNDP, and a number of other Alliance partners working through the Urban Forum. The objective is to establish a national urban upgrading program. The Alliance is funding studies which include an assessment of constraints faced by the urban poor in housing and infrastructure; a review of recent and ongoing urban upgrading programs in Vietnam and comparison with international best practices; the development of a national policy statement on the provision of shelter and access to basic infrastructure services for the urban poor; and the development of a detailed action plan for a selected city (Can Tho) based on the draft policy statement. These studies are also being used by the Government in the preparation of a national upgrading program, the first component of which will be supported by a proposed World Bank urban upgrading project covering the following four cities

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Poverty in Vietnam has traditionally been considered as largely a rural phenomenon: the urban population in 2000 was estimated at 18 million, accounting for 23.5 percent of the total population. However, this figure is expected to increase to 46 million by 2020, largely as a result of the current rural-urban migration rate of some 3-4 percent per annum. Rapid economic and urban growth has resulted in significant disparities, particularly uneven development of urban infrastructure and services which, in turn, has led to very poor housing and infrastructure provision for the urban poor. The poor tend to settle in marginal urban areas, isolated from economic activities and with little infrastructure. On the urban periphery, makeshift private accommodation has been built without planning permission. Dwellings are often only by Apps Hat Mini"> one room, in very poor condition, and referred to colloquially as “rats’ nests”. In Ho Chi Minh City and Can Tho many poor have settled in the city center, often alongside the city’s canals, and have been targeted for clearance by the city authorities. Many low-income neighborhoods are characterized by such housing, compounded by poor drainage and regular flooding. Sanitation is a major concern, as many of the public toilets are dilapidated and unusable. Many inhabitants have no access to toilets and dispose of human waste into plastic bags or directly into rivers and canals. Until the 1990s, housing was provided by the state to state employees. There was little emphasis on comprehensive urban planning, resulting in inadequate public utilities and sanitation in many cities. In 1991, the Housing Ordinance recognized private ownership of housing, which led to a housing boom. However, housing development has been dominated by production for the higher end of the market, leaving the poor to fend for themselves. The poor thus either continue to occupy dilapidated state housing, or rent, or squat on unoccupied land and build whatever form of shelter they can afford. Much of this housing is outside the planning and building control system and is usually not adequately serviced. In 1998, the government produced a draft National Housing Strategy through 2010, which attempted to place housing within a coherent urban planning framework. Although the strategy is still in draft form, it has nevertheless prompted larger cities like Ho Chi Minh City and Haiphong to move ahead and develop their own housing programs. The Cities Alliance is supporting work being undertaken by the Ministry of Construction, with the World Bank, UN-HABITAT, UNDP, and a number of other Alliance partners working through the Urban Forum. The objective is to establish a national urban upgrading program. The Alliance is funding studies which include an assessment of constraints faced by the urban poor in housing and infrastructure; a review of recent and ongoing urban upgrading programs in Vietnam and comparison with international best practices; the development of a national policy statement on the provision of shelter and access to basic infrastructure services for the urban poor; and the development of a detailed action plan for a selected city (Can Tho) based on the draft policy statement. These studies are also being used by the Government in the preparation of a national upgrading program, the first component of which will be supported by a proposed World Bank urban upgrading project covering the following four cities

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความยากจนในเวียดนามแบบดั้งเดิมที่ได้รับการพิจารณาเป็นส่วนใหญ่เป็นปรากฏการณ์ชนบท: ประชากรในเมืองในปี 2000 อยู่ที่ประมาณ 18 ล้านบาทคิดเป็นร้อยละ 23.5 ของประชากรทั้งหมด อย่างไรก็ตามตัวเลขนี้คาดว่าจะเพิ่มเป็น 46 ล้านบาทโดยในปี 2020 ส่วนใหญ่เป็นผลมาจากในเมืองชนบทอัตราการย้ายถิ่นในปัจจุบันบางส่วนร้อยละ 3-4 ต่อปี การเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วและในเมืองมีผลในความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งการพัฒนาไม่สม่ำเสมอของโครงสร้างพื้นฐานในเมืองและการบริการซึ่งในที่สุดก็นำไปสู่​​การอยู่อาศัยที่ดีมากและการจัดหาโครงสร้างพื้นฐานสำหรับเมืองที่ยากจน คนยากจนมีแนวโน้มที่จะตั้งอยู่ในพื้นที่เขตเมืองชายขอบที่แยกได้จากกิจกรรมทางเศรษฐกิจและมีโครงสร้างพื้นฐานที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่รอบนอกเมือง, ที่พักชั่วคราวส่วนตัวได้รับการสร้างไม่ได้รับอนุญาตการวางแผน อาคารบ้านเรือนมักจะมีเพียงห้องเดียวในสภาพที่น่าสงสารมากและเรียกขานว่า "รังหนู" ในโฮจิมินห์ซิตีและเกิ่นเทอหลายคนจนได้ตั้งรกรากอยู่ในใจกลางเมืองที่มักจะควบคู่ไปกับคลองของเมืองและได้รับการกำหนดเป้​​าหมายสำหรับพิธีการโดยหน่วยงานในเมือง ละแวกใกล้เคียงที่มีรายได้ต่ำจำนวนมากมีลักษณะที่อยู่อาศัยดังกล่าวประกอบกับการระบายน้ำไม่ดีและน้ำท่วมเป็นประจำ สุขาภิบาลเป็นข้อกังวลสำคัญเป็นจำนวนมากของห้องน้ำสาธารณะที่มีสภาพทรุดโทรมและใช้ไม่ได้ หลายคนที่อาศัยอยู่มีการเข้าถึงห้องสุขาและไม่มีการกำจัดของเสียของมนุษย์ลงในถุงพลาสติกหรือโดยตรงลงในแม่น้ำและคลอง จนกว่าจะถึงปี 1990, ที่อยู่อาศัยได้รับจากรัฐเพื่อให้พนักงานของรัฐ มีความสำคัญน้อยในการวางผังเมืองที่ครอบคลุมเป็นผลในสาธารณูปโภคไม่เพียงพอและสุขาภิบาลในหลาย ๆ เมือง ในปี 1991 กฎหมายที่อยู่อาศัยได้รับการยอมรับกรรมสิทธิ์เอกชนของที่อยู่อาศัยซึ่งจะนำไปสู่​​ความเจริญที่อยู่อาศัย อย่างไรก็ตามการพัฒนาที่อยู่อาศัยที่ได้รับการครอบงำโดยการผลิตสำหรับปลายสูงขึ้นของตลาดที่ออกจากคนยากจนให้ดูแลตัวเอง คนจนจึงทั้งยังคงครองรัฐที่อยู่อาศัยทรุดโทรมหรือให้เช่าหรือหมอบอยู่บนที่ดินว่างและสร้างรูปแบบใดที่พักพิงของพวกเขาสามารถจ่าย มากของที่อยู่อาศัยนี้อยู่นอกการวางแผนและระบบการควบคุมอาคารและมักจะไม่ให้บริการอย่างเพียงพอ ในปี 1998 รัฐบาลหยิบร่างยุทธศาสตร์การเคหะแห่งชาติผ่านทางปี 2010 ซึ่งพยายามที่จะวางที่อยู่อาศัยภายใต้กรอบการวางผังเมืองเชื่อมโยงกัน แม้ว่ากลยุทธ์ที่ยังคงอยู่ในรูปแบบที่ร่างจะได้รับการแจ้งเตือน แต่เมืองขนาดใหญ่เช่นโฮจิมินห์ซิตีและไฮฟองที่จะย้ายไปข้างหน้าและการพัฒนาโปรแกรมที่อยู่อาศัยของตัวเอง เมืองพันธมิตรสนับสนุนการทำงานถูกดำเนินการโดยกระทรวงการก่อสร้างกับ World Bank, UN-HABITAT, UNDP และจำนวนของคู่ค้าพันธมิตรอื่น ๆ ที่ทำงานผ่านฟอรั่มในเมือง โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างโปรแกรมอัพเกรดเมืองแห่งชาติ พันธมิตรเป็นเงินทุนการศึกษาซึ่งรวมถึงการประเมินของข้อ จำกัด ที่ต้องเผชิญกับคนยากจนในเมืองที่อยู่อาศัยและโครงสร้างพื้นฐาน; ทบทวนที่ผ่านมาและต่อเนื่องโปรแกรมอัพเกรดเมืองในประเทศเวียดนามและเมื่อเทียบกับต่างประเทศปฏิบัติที่ดีที่สุด; การพัฒนาของนโยบายระดับชาติเกี่ยวกับการให้ที่พักพิงและการเข้าถึงบริการโครงสร้างพื้นฐานสำหรับคนยากจนในเมือง; และการพัฒนาของแผนปฏิบัติการรายละเอียดสำหรับเมืองที่เลือก (Can Tho) ตามร่างแถลงนโยบาย การศึกษาเหล่านี้ยังถูกใช้โดยรัฐบาลในการจัดทำโปรแกรมการอัพเกรดแห่งชาติซึ่งเป็นองค์ประกอบแรกที่จะได้รับการสนับสนุนจากธนาคารโลกเสนอโครงการยกระดับเมืองครอบคลุมต่อไปนี้สี่เมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความยากจนในเวียดนามมีประเพณีถือว่าเป็นปรากฏการณ์ในชนบทส่วนใหญ่ประชากรในเขตเมือง 2000 อยู่ที่ประมาณ 18 ล้านบาท บัญชีสำหรับร้อยละ 23.5 ของประชากรทั้งหมด อย่างไรก็ตาม ตัวเลขนี้คาดว่าจะเพิ่มขึ้นเป็น 46 ล้านบาทในปี 2020 ส่วนใหญ่เป็นผลจากกระแสการย้ายถิ่นจากชนบทสู่เมือง ซึ่งบางคน 3-4 เปอร์เซ็นต์ต่อปีการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและการเมืองอย่างรวดเร็วส่งผลให้เกิดความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ โดยเฉพาะการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของเมืองต่างๆ ไม่เท่ากัน ซึ่งในที่สุดได้นำไปสู่การจัดหาที่อยู่อาศัย และโครงสร้างพื้นฐานที่ยากจนมากในเมืองที่ยากจน คนยากจนมักจะตั้งถิ่นฐานในเขตเมืองส่วนที่แยกได้จากกิจกรรมทางเศรษฐกิจและโครงสร้างพื้นฐานที่เล็ก ๆน้อย ๆ บนขอบของเมืองที่พักชั่วคราวที่ถูกสร้างขึ้นโดยไม่ได้รับอนุญาตการวางแผน ที่อยู่อาศัยมักจะมีเพียงห้องเดียว ในสภาพที่ยากจนมาก และเรียกว่าเรียกขานเป็น " รังหนู " ในเมืองโฮจิมินห์ และโถน่าสงสารหลายคนตัดสินในตัวเมืองมักจะควบคู่ไปกับคลองของเมืองและมีเป้าหมายในการกวาดล้างโดยทางการเมืองย่านที่อยู่อาศัยผู้มีรายได้น้อยหลายลักษณะ เช่น เพิ่มมากขึ้น โดยการระบายน้ำไม่ดี และท่วมปกติ สุขอนามัยเป็นปัญหาใหญ่มากของห้องน้ำสาธารณะที่มีสภาพทรุดโทรมและไม่สามารถใช้งาน หลาย คนไม่เข้าห้องน้ำและทิ้งขยะลงในถุงพลาสติกหรือโดยตรงลงในแม่น้ำและคลอง จนถึงปี 1990 ,ที่อยู่อาศัยโดยรัฐ พนักงานรัฐ มีการเน้นน้อยในการวางผังเมือง ครอบคลุม ส่งผลให้ระบบสาธารณูปโภคไม่เพียงพอและสุขาภิบาลในเมืองมาก ในปี 1991 ลักษณะที่อยู่อาศัยได้รับการยอมรับกรรมสิทธิ์ส่วนบุคคล ที่อยู่อาศัย ซึ่งทำให้บ้านบึ้ม อย่างไรก็ตาม การพัฒนาที่อยู่อาศัยได้ถูกครอบงำโดยการผลิตเพื่อสิ้นสุดที่สูงขึ้นของตลาดทิ้งคนจนเพื่อปัดเป่าสำหรับตัวเอง คนจนจึงให้ยังคงครอบครองสภาพบ้านทรุดโทรม หรือเช่า หรือนั่งยองๆบนที่ดินและสร้างสิ่งที่เฉย รูปแบบของที่พักที่พวกเขาสามารถจ่ายได้ มากของที่อยู่อาศัยนี้เป็นนอกการวางแผนและการสร้างระบบการควบคุมและมักจะไม่เพียงพอให้บริการ ในปี 1998 รัฐบาลผลิตร่างกลยุทธ์ผ่านการเคหะแห่งชาติ 2553ซึ่งพยายามที่จะสถานที่ที่อยู่อาศัยภายในกรอบผังเมืองที่สอดคล้องกัน . แม้ว่ากลยุทธ์ที่ยังอยู่ในร่าง มันได้แต่แจ้งเมืองใหญ่ เช่น เมืองโฮจิมินห์ และไฮฟอง เดินหน้าพัฒนาโครงการที่อยู่อาศัยของพวกเขาเอง เมืองที่เป็นพันธมิตรสนับสนุนทำงานถูกดำเนินการโดยกระทรวงการก่อสร้าง ด้วยโครงการตั้งถิ่นฐานมนุษย์แห่งสหประชาชาติและธนาคารโลก , , ,และหมายเลขของพันธมิตรคู่ค้าอื่น ๆทำงานผ่านเวทีในเมือง โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างโปรแกรมการเมืองแห่งชาติ พันธมิตรคือ เงินทุนการศึกษา ซึ่งรวมถึงการประเมินปัญหาที่ประสบโดยคนจนเมืองในที่อยู่อาศัยและโครงสร้างพื้นฐาน ทบทวนและปรับปรุงอย่างต่อเนื่องล่าสุดโปรแกรมเมืองในเวียดนาม และการเปรียบเทียบกับต่างประเทศปฏิบัติที่ดีที่สุด ;การพัฒนานโยบายแห่งชาติในการให้ที่พักพิงและการเข้าถึงบริการพื้นฐานสำหรับคนจนเมือง และการพัฒนาของแผนปฏิบัติการในรายละเอียดสำหรับเมืองที่เลือก ( Can Tho ) จากร่างแถลงนโยบาย . การศึกษาเหล่านี้ยังถูกใช้โดยรัฐบาลในการเตรียมโปรแกรมอัพเกรดชาติส่วนแรก ซึ่งจะได้รับการสนับสนุนโดยเสนอธนาคารโลกยกระดับโครงการครอบคลุมเมืองสี่เมืองต่อไปนี้