คำว่า "กฐิน" เป็นชื่อของสังฆกรรมชนิ

คำว่า "กฐิน" เป็นชื่อของสังฆกรรมชนิดหนึ่งในพระพุทธศาสนาที่ต้องใช้พระสงฆ์ร่วมเป็นพยานในการทำ ๕ รูปเป็นอย่างน้อย คือ ๔ รูป เป็นองค์สงฆ์หรือพยาน และอีก ๑ รูปเป็นองค์ครองผ้ากฐิน รวมเป็น ๕ รูป ภาษาสังฆ์กรรมของพระเรียกว่า "ปัญจวรรค"
นอกจากนี้คำว่า "กฐิน" เป็นชื่อของไม้ชนิดหนึ่งซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ขึงในเวลาเย็บจีวร ภาษาไทยเรียกว่า "ไม้สดึง" ภาษาบาลีใช้คำว่า "กฐิน"ขณะเดียวกันภาษาไทยได้ยืมภาษาบาลีมาเป็นภาษาของตัวเองโดยการเรียกทับศัพท์ไปเลยว่า ผ้ากฐินหรือบุญกฐินบุญกฐิน มีกำหนดทำกันในระหว่างแรม ๑ ค่ำ เดือน ๑๑ ถึง ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๒ สำหรับจุดประสงค์หลักของการทำบุญกฐินนั้น เพื่อที่จะให้พระภิกษุสงฆ์ที่จำพรรษาแล้วได้ผลัดเปลี่ยนผ้าใหม่ โดยได้มีมูลเหตุของบุญกฐินปรากฎในกฐินขันธะแห่งพระวินัยปิฎก และฎีกาสมันตปาสาทิกา ไว้ว่า:-สมัยหนึ่ง ได้มีพระภิกษุชาวเมืองปาฐาจำนวน ๓๐ รูป พากันไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ณ พระเชตวันมหาวิหาร เมืองสาวัตถี ขณะนั้นวันจำพรรษาได้ไกล้เข้ามา พวกภิษุเหล่านั้นจึงได้พากันจำพรรษาที่เมืองพระเชตวันมหาวิหาร ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่จำพรรษาภิษุเหล่านั้นมีความตั้งใจอยู่ตลอดเวลาว่าจะต้องไปเฝ้าพระพุทธเจ้าให้ได้ ครั้นพอ ออกพรรษาแล้ว พากันออกเดินทางกรำฝนทนแดดร้อนไปเฝ้าพระพุทธเจ้าขณะฤดูฝนยังไม่ทันจะล่วงพ้นสนิท ทำให้พวกภิกษุชาวเมืองปาฐาเหล่านั้นมีจีวรเปียกชุ่มและเปรื่อนด้วยโคลนตม พอไปถึงพระเชตวันมหาวิหารได้เข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้า พระองค์ทรงเห็นใจในความยากลำบากของภิษุเหล่านั้น จึงอนุญาตให้หาผ้ากฐินหรือผ้าที่ขึงเย็บด้วยไม้สะดึงมาใช้เปลี่ยนถ่ายแทนผ้าเก่า ฝ่ายนางวิสาขามหาอุบาสิกาเมื่อได้ทราบถึงพุทธประสงค์แล้ว นางก็ได้นำผ้ากฐินไปถวายแด่พระสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประธาน และนางได้เป็นคนแรกที่ได้ถวายผ้ากฐินในพระพุทธศาสนา
การทำบุญกฐิน หรือการหาผ้ากฐินในสมัยก่อนๆ ของคนอีสานนั้นสันนิษฐานว่าเป็นเรื่องหรือเป็นกิจกรรมของพระที่จะต้องช่วยเหลือกัน และครั้นพอทำสำเร็จแล้วก็มอบ หมายให้พระภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติที่ปรากฏในกฐินขันธกะ แห่งพระวินัยปิฎกและฎีกาสมันตปาสาทิกาว่า:-พระที่มีคุณสมบัติ สมควรที่จะได้รับกฐิน คือ เป็นผู้ที่มีอายุมาก มีพรรษามาก เป็นผู้ที่มีจีวรเก่า เป็นผู้ที่ฉลาด สามารถรู้อานิสงค์ ๕ มาติกา ๘ รู้จักการกรานกฐิน พินทุ ปัจจุธรณ์และอธิษฐาน และเป็นผู้ที่สามารถกระทำกฐินัตถารกิจได้ คนอีสานรู้และเข้าใจดีฐานะที่ว่าครองกฐิน ในตอนว่าด้วยบุญกฐินนี้มีบทผญาที่นักปราชญ์อีสานได้กล่าวพรรณนาถึงประเพณีฮีตข้อที่ ๑๒ ไว้ว่า...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำว่า "กฐิน" เป็นชื่อของสังฆกรรมชนิดหนึ่งในพระพุทธศาสนาที่ต้องใช้พระสงฆ์ร่วมเป็นพยานในการทำ ๕ รูปเป็นอย่างน้อยคือ ๔ รูปเป็นองค์สงฆ์หรือพยานและอีก ๑ รูปเป็นองค์ครองผ้ากฐินรวมเป็น ๕ รูป "ปัญจวรรค"
นอกจากนี้คำว่า "กฐิน" เป็นชื่อของไม้ชนิดหนึ่งซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ขึงในเวลาเย็บจีวรภาษาไทยเรียกว่า "ไม้สดึง" ภาษาบาลีใช้คำว่า ผ้ากฐินหรือบุญกฐินบุญกฐินมีกำหนดทำกันในระหว่างแรม ๑ ค่ำเดือน ๑๑ ถึงขึ้น ๑๕ ค่ำเดือน ๑๒ สำหรับจุดประสงค์หลักของการทำบุญกฐินนั้นเพื่อที่จะให้พระภิกษุสงฆ์ที่จำพรรษาแล้วได้ผลัดเปลี่ยนผ้าใหม่ และฎีกาสมันตปาสาทิกาไว้ว่า:-สมัยหนึ่งได้มีพระภิกษุชาวเมืองปาฐาจำนวน ๓๐ รูปพากันไปเฝ้าพระพุทธเจ้าณพระเชตวันมหาวิหารเมืองสาวัตถีขณะนั้นวันจำพรรษาได้ไกล้เข้ามาพวกภิษุเหล่านั้นจึงได้พากันจำพรรษาที่เมืองพระเชตวันมหาวิหาร ครั้นพอออกพรรษาแล้วพากันออกเดินทางกรำฝนทนแดดร้อนไปเฝ้าพระพุทธเจ้าขณะฤดูฝนยังไม่ทันจะล่วงพ้นสนิททำให้พวกภิกษุชาวเมืองปาฐาเหล่านั้นมีจีวรเปียกชุ่มและเปรื่อนด้วยโคลนตม พระองค์ทรงเห็นใจในความยากลำบากของภิษุเหล่านั้นจึงอนุญาตให้หาผ้ากฐินหรือผ้าที่ขึงเย็บด้วยไม้สะดึงมาใช้เปลี่ยนถ่ายแทนผ้าเก่าฝ่ายนางวิสาขามหาอุบาสิกาเมื่อได้ทราบถึงพุทธประสงค์แล้ว และนางได้เป็นคนแรกที่ได้ถวายผ้ากฐินในพระพุทธศาสนา
การทำบุญกฐินหรือการหาผ้ากฐินในสมัยก่อน ๆ ของคนอีสานนั้นสันนิษฐานว่าเป็นเรื่องหรือเป็นกิจกรรมของพระที่จะต้องช่วยเหลือกันและครั้นพอทำสำเร็จแล้วก็มอบหมายให้พระภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง แห่งพระวินัยปิฎกและฎีกาสมันตปาสาทิกาว่า:-พระที่มีคุณสมบัติสมควรที่จะได้รับกฐินคือเป็นผู้ที่มีอายุมากมีพรรษามากเป็นผู้ที่มีจีวรเก่าเป็นผู้ที่ฉลาดสามารถรู้อานิสงค์ ๕ มาติกา ๘ รู้จักการกรานกฐินพินทุปัจจุธรณ์และอธิษฐาน คนอีสานรู้และเข้าใจดีฐานะที่ว่าครองกฐินในตอนว่าด้วยบุญกฐินนี้มีบทผญาที่นักปราชญ์อีสานได้กล่าวพรรณนาถึงประเพณีฮีตข้อที่ ๑๒ ไว้ว่า..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำว่า " กฐิน " เป็นชื่อของสังฆกรรมชนิดหนึ่งในพระพุทธศาสนาที่ต้องใช้พระสงฆ์ร่วมเป็นพยานในการทำรูปเป็นอย่างน้อยความ๕โตเกียวรูปเป็นองค์สงฆ์หรือพยานและอีก๑รูปเป็นองค์ครองผ้ากฐินรวมเป็น๕รูป" ปัญจวรรค "
นอกจากนี้คำว่า " กฐิน " เป็นชื่อของไม้ชนิดหนึ่งซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ขึงในเวลาเย็บจีวรภาษาไทยเรียกว่า " ไม้สดึง " ภาษาบาลีใช้คำว่าผ้ากฐินหรือบุญกฐินบุญกฐินมีกำหนดทำกันในระหว่างแรม๑ค่ำเดือน๑๑ถึงขึ้น๑๕ค่ำเดือน๑๒สำหรับจุดประสงค์หลักของการทำบุญกฐินนั้นเพื่อที่จะให้พระภิกษุสงฆ์ที่จำพรรษาแล้วได้ผลัดเปลี่ยนผ้าใหม่และฎีกาสมันตปาสาทิกาไว้ว่า :- สมัยหนึ่งได้มีพระภิกษุชาวเมืองปาฐาจำนวน๓๐รูปพากันไปเฝ้าพระพุทธเจ้าณพระเชตวันมหาวิหารเมืองสาวัตถีขณะนั้นวันจำพรรษาได้ไกล้เข้ามาพวกภิษุเหล่านั้นจึงได้พากันจำพรรษาที่เมืองพระเชตวันมหาวิหารครั้นพอออกพรรษาแล้วพากันออกเดินทางกรำฝนทนแดดร้อนไปเฝ้าพระพุทธเจ้าขณะฤดูฝนยังไม่ทันจะล่วงพ้นสนิททำให้พวกภิกษุชาวเมืองปาฐาเหล่านั้นมีจีวรเปียกชุ่มและเปรื่อนด้วยโคลนตมพระองค์ทรงเห็นใจในความยากลำบากของภิษุเหล่านั้นจึงอนุญาตให้หาผ้ากฐินหรือผ้าที่ขึงเย็บด้วยไม้สะดึงมาใช้เปลี่ยนถ่ายแทนผ้าเก่าฝ่ายนางวิสาขามหาอุบาสิกาเมื่อได้ทราบถึงพุทธประสงค์แล้วและนางได้เป็นคนแรกที่ได้ถวายผ้ากฐินในพระพุทธศาสนา
การทำบุญกฐินหรือการหาผ้ากฐินในสมัยก่อนๆของคนอีสานนั้นสันนิษฐานว่าเป็นเรื่องหรือเป็นกิจกรรมของพระที่จะต้องช่วยเหลือกันและครั้นพอทำสำเร็จแล้วก็มอบหมายให้พระภิกษุรูปใดรูปหนึ่งแห่งพระวินัยปิฎกและฎีกาสมันตปาสาทิกาว่า :- พระที่มีคุณสมบัติสมควรที่จะได้รับกฐินความเป็นผู้ที่มีอายุมากมีพรรษามากเป็นผู้ที่มีจีวรเก่าเป็นผู้ที่ฉลาดสามารถรู้อานิสงค์๕มาติกาแยกรู้จักการกรานกฐินพินทุปัจจุธรณ์และอธิษฐานคนอีสานรู้และเข้าใจดีฐานะที่ว่าครองกฐินในตอนว่าด้วยบุญกฐินนี้มีบทผญาที่นักปราชญ์อีสานได้กล่าวพรรณนาถึงประเพณีฮีตข้อที่๑๒ไว้ว่า .
. . . . . . .