INTRODUCTION An asylum seeker is a

INTRODUCTION An asylum seeker is a person who has exercised their legal right under the Geneva Convention 1951 to apply for personal and legal protection and is waiting for their case to be determined (United Nations High Commissioner for Refugees 2000). While it is Australian government law to detain people until a determination is made, the right to seek asylum is an absolute right determined through international law. Many asylum seekers are refugees. The Geneva Con- vention 1951 defines a refugee as someone who, owing to a well-founded fear of being persecuted for reasons of race, religion, nationality, or political opinion outside the country of his nationality and is unable or, owing to such fear or for reasons other than personal convenience, is unwilling to avail himself of the protection of that coun- try (United Nations High Commissioner for Refugees 2000). While asylum seekers frequently face periods of suffering and periods of calm, individual suffering has become increasingly intolerable at times of reinterview- ing and rejection of refugee claims by immigration authorities. When people seek asylum, their application is considered in light of the information they can supply and any facts known about the country they are fleeing. Some people in mandatory detention and at times of reapplying for permanent protection suffer a denial of credibility due to inconsistencies in their stories, and this may lead to claims being dismissed on grounds of minor discrepancies. This situation appears at times to have a flow-on effect whereby it is difficult for therapeutic trust to be developed between the mental health provider and the person in or released from immigration detention (Procter 2004a).
RISK FOR ASYLUM SEEKER SUICIDE On Friday 18 May, 2004, Zekria Ghulm Salem Moham- med completed suicide in Glasgow, just days after he was told by the British Home Office that his claims for asylum had been rejected and that he must return to Afghanistan. After exhausting all legal attempts to stay in Britain, he was told he would have to leave his flat, and his £38-a- week allowance for food and other essentials was stopped. Informal nongovernment supports failed to arrive and according to newspaper reports, he was ‘too proud to beg and scavenge for food in bins’. As one of Zekria Ghulm Salem Mohammed’s close friends who found his body told Scottish television, ‘They first killed his heart and drove him to such a condition that he took his own life’ (Scotland Today 2004). Forbidden to work or study, starv- ing, ashamed, and broken, he felt there was no hope left. He smashed a glass panel above a door, looped a rope around it and then hanged himself. His suicide is believed to be the third by an asylum seeker in Scotland during the past 12 months (Kelbie 2004). Australia has around 9500 Temporary Protection Visa (TPV) holders, a class of visa granting temporary entry to Australia for 3 years (Vanstone 2004). Access to social security and education services is limited under this visa class, and holders have no access to family reunions, including their spouse and/or children. The recent onset of TPV review interviews for Permanent Protection Visas in Australia has revealed new information about the way some asylum seekers experience their current existence, and the impact that previous trauma has upon everyday life. The uncertainty of their existence, living in a state of limbo, and strongly held belief of many asylum seekers that it is unsafe to return to their homeland, have had an enormous physical and psychological toll. Frequently, people who hold TPVs have fled to save their lives – their will to live is strong, but the prospect of death looms large for them. They’re often convinced that they’ll be killed if forced to return home. If their lives were to be lost, most would prefer it to be at their own hands (Ashford 2003). At the same time knowledge that their TPVs may soon expire, and with it their hopes of remaining in Australia, creates unbearable distress. So fragile is their grasp on being, some see no point in acquiring the usual accoutre- ments of life; so even their tableware is impermanentpaper tablecloths, paper plates, throwaway disposable cutlery (Procter 2004a). After the 3-year TPV expires, people who hold TPVs must again apply for refugee status, but approval is by no means assured. This uncertainty can create an enormous physical and psychological toll. For many TPV holders, suicide is a very real option. This was highlighted in a very profound way in February 2003 when Dr Habib Vahedi, a TPV holder living in rural South Australia, hanged him- self from live powerlines after receiving a letter from immigration authorities requesting him to return to Afghanistan. His suicide note blamed ‘mental pressure’ and contained pleas to his family for forgiveness (Ashford 2003).
CHALLENGES FOR MENTAL HEALTH NURSING PRACTICE Detention of asylum seekers is a worldwide concern for health professionals because of the potential detrimental effects on the mental health of detainees (Silove et al. 2001). Sultan and O’Sullivan (2001) utilized participant observation techniques inside an immigration detention facility and found that 32 of 33 detainees displayed symp- toms of major depressive illness, with most showing dete- rioration in their mental state as the length of detention increased. They also observed symptoms of mental dis- tress in detainee children, including separation anxiety, disruptive conduct, nocturnal enuresis, sleep distur- bances nightmares, night terrors, sleepwalking, and impaired cognitive development. A study of 70 detained asylum seekers arriving in the USA found that at baseline 77% had clinically significant symptoms of anxiety, 86% of depression, and 50% of post- traumatic stress disorder (Keller et al. 2003). While depressive disorders in the general population are com- mon at 4–5% in the Australian population (McLennan 1998), adult asylum seekers who have been in immigra- tion detention displayed a threefold increase in mental illness subsequent to their release (Steel et al. 2004). Exposure to trauma within detention was commonplace as were frequent upsetting memories about detention, intrusive images of events that had occurred, and feelings of sadness and hopelessness. These symptoms are consis- tent with investigations undertaken by Dudley (2003) who reports riots, violence, and hunger strikes inside immigration detention facilities with 264 incidents of self- harm among detainees reported over an 8-month period. The mental health of asylum seekers released from immigration detention is significant as people with depression have higher levels of disability and use health services more when compared with all other mental illnesses (Ellis 2004), and more than half of clinically depressed persons have suicidal thoughts (Lonnqvist 2000). Once released from immigration detention, asy- lum seekers face new challenges and stressors in the con- text of existing mental health problems and mental illness. There is no way of knowing well in advance the precise date and time when interviews to reassess claims, invita- tions to interview or rejection letters will arrive, and what questions will be asked or what will be the primary data source used to determine whether a homeland country is safe to return to. Temporary Protection Visa holders are required to provide substantially detailed histories supporting their application for a Permanent Protection Visa. This process brings much fear and uncertainty of future for asylum seekers and mistrust of others. The onus is on the asylum seeker to prove that they are still in need of protection after 3 years of being able to live in the community. The story of why protection is being sought must be consistent and convincing to immigration officials – particularly those who preside over the determination process. To complicate clinical matters, mental distress and emotional disorders – already seen to be severe in this population – impact upon the quality of information that people can remember. Where the experience is highly traumatic (e.g. a situ- ation involving serious injury to the person) the situation is considered even more challenging. There may be important differences between traumatic and nontrau- matic memories. For example, initial recall of traumatic events by people with post-traumatic stress disorder typ- ically does not involve normal narrative memory. In other words, when asylum seekers come to tell their story – often multiple times over to immigration officials – they fear rejection and the accusation that they are telling lies as the story of what happened may be fragmented and, therefore, appear inconsistent. This situation is consistent with recent research in the UK, which found that people seeking asylum who have post-traumatic stress at the time of their interviews are systematically more likely to have their claims rejected because of the longer time their application takes as the story of what happened takes longer to explain to the satisfaction of immigration officials (Herlihy et al. 2002). Also significant in the discussion of asylum seeker mental health is the knowledge that suicide by people born overseas represents 25% of all suicides in many industrialized countries, including Australia. Of these, 60% are by people from non-English-speaking back- grounds (Cantor et al. 2000). While suicide is not a mental illness (rather, it is a behaviour), it is strongly associated with mental illness, and the risk factors perti- nent to both mental illness and suicide for TPV holders are overlapping and interrelated. Thus, the issue of men- tal health support and suicide prevention necessarily requires an integrated prevention response that acknowl- edges both the separateness of mental illness and suicide, and the association between the two (Multicultural Mental Health Australia 2004).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำหาที่ลี้ภัยเป็นคนได้ใช้สิทธิตามกฎหมายของภายใต้ 1951 อนุสัญญาเจนีวาเพื่อใช้สำหรับการป้องกันส่วนบุคคล และกฎหมาย และรอตัวเครื่องจะถูกกำหนด (สหประชาชาติข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัย 2000) ในขณะที่กฎหมายของรัฐบาลออสเตรเลียการคนจนกลายเป็นความมุ่งมั่น สิทธิในการลี้ภัยเป็นขวาสมบูรณ์ที่กำหนด โดยกฎหมายระหว่างประเทศ ลี้ภัยจำนวนมากมีผู้ลี้ภัย เจนีวาคอน - vention 1951 defines ลี้ภัยเป็นคน ที่ เนื่องจากการก่อตั้งห้องกลัวของการได้รับเหตุผลของเชื้อชาติ ศาสนา สัญชาติ หรือความเห็นทางการเมืองนอกประเทศสัญชาติของเขา และไม่ เพราะกลัว หรือด้วยเหตุผลอื่นนอกเหนือจากความสะดวกสบายส่วนบุคคล ไม่ต้องใช้ตัวเองของการคุ้มครองที่ประเทศและลอง (สหประชาชาติข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัย 2000) ขณะที่ลี้ภัยของทุกข์และความสงบที่หน้าบ่อย ๆ ทุกข์ละได้เป็นมากขึ้นนำมารวมเวลาของ reinterview-ไอเอ็นจีและการปฏิเสธของผู้ลี้ภัยร้อง โดยหน่วยงานตรวจคนเข้าเมือง เมื่อผู้ลี้ภัย ผู้ถือเมื่อพวกเขาสามารถจัดหาข้อมูล และข้อเท็จจริงใด ๆ เกี่ยวกับประเทศที่รู้จักกันเป็น fleeing บางคน ในบังคับกักกัน และเวลานำสำหรับการป้องกันถาวรทรมานไม่ยอมรับความเชื่อถือเนื่องจากไม่สอดคล้องกันในเรื่องราวของพวกเขา และนี้อาจนำไปสู่การเรียกร้องการไล่ on grounds of ความขัดแย้งรอง สถานการณ์นี้ปรากฏที่จะ มี flow บนผลโดยมี difficult รักษาความไว้วางใจเพื่อพัฒนาระหว่างผู้ให้บริการสุขภาพจิตและบุคคลใน หรือออกจากกักกันตรวจคนเข้าเมือง (Procter 2004a)ความเสี่ยงสำหรับลี้ภัยหาฆ่าตัวตายในวันศุกร์ 18 May, 2004, Zekria Ghulm Salem Moham - เม็ดเสร็จฆ่าตัวตายในกลาสโกว์ เพียงวันหลังจากที่เขาได้บอก โดยอังกฤษบ้าน Office ว่า เขาอ้างในลี้ภัยได้ถูกปฏิเสธและว่า เขาต้องกลับไปอัฟกานิสถาน หลังจากความพยายามทางกฎหมายทั้งหมดให้อยู่ในราชอาณาจักรที่น่าเหนื่อย เขาไม่บอกจะต้องปล่อย flat ของเขา และส่วนลดสำหรับอาหารและสิ่งอื่น ๆ £38 สัปดาห์เขาถูกหยุด Nongovernment ไม่สนับสนุนไม่สามารถมาถึง และตามรายงานของหนังสือพิมพ์ เขาถูก 'เห่อวอน และ scavenge สำหรับอาหารในช่อง' เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิท Zekria Ghulm Salem Mohammed เป็นผู้พบศพบอกโทรทัศน์สกอตแลนด์, ' พวกเขา first ฆ่าหัวใจของเขา และขับรถเขาไปนั้น ๆ ว่า เขาเอาชีวิตของเขาเอง ' (สกอตแลนด์เมื่อปี 2004) เขาห้ามทำงาน หรือ ศึกษา starv-ing ละอายใจ และ หัก รู้สึกมีความหวังไม่เหลือ เขาซึ่งได้ถูกทุบแผงกระจกด้านบนประตู looped เชือกรอบ ๆ แล้ว แขวนคอตัวเอง เขาฆ่าตัวตายเชื่อว่าเป็นที่สาม โดยผู้แสวงหาที่ลี้ภัยในสกอตแลนด์ระหว่างรอบ 12 เดือน (Kelbie 2004) ออสเตรเลียมีผู้ถือวีซ่าคุ้มครองชั่วคราว (TPV) ประมาณ 9500 ประเภทของวีซ่าที่ให้สิทธิแก่รายการชั่วคราวไปออสเตรเลีย 3 ปี (Vanstone 2004) จำกัดการเข้าถึงบริการรักษาความปลอดภัยและการศึกษาทางสังคมอยู่ภายใต้วีซ่าประเภทนี้ และผู้ถือได้ไม่ถึงครอบครัวเว้นท์ รวมทั้งคู่สมรสและ/หรือเด็กของพวกเขา เริ่มมีอาการล่าสุดของ TPV ตรวจสอบสัมภาษณ์สำหรับวีซ่าป้องกันถาวรในออสเตรเลียได้เปิดเผยข้อมูลใหม่เกี่ยวกับวิธีลี้ภัยบางประสบการณ์มีอยู่ปัจจุบันของพวกเขา และผลกระทบที่บาดเจ็บก่อนหน้านี้ได้ตามชีวิตประจำวัน ความไม่แน่นอนของการดำรงอยู่ อาศัยอยู่ในบ้าน และความเชื่อจัดขึ้นอย่างยิ่งของลี้ภัยจำนวนมากที่ไม่กลับไปบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขา มีโทรกาย และจิตใจเป็นอย่างมาก บ่อย คนถือ TPVs ได้ fled บันทึกชีวิต– มีความแข็งแรงของพวกเขาจะอยู่ แต่โอกาสตาย looms ใหญ่สำหรับพวกเขา พวกเขามักจะเชื่อว่า พวกเขาจะถูกฆ่าหากบังคับให้กลับบ้าน ถ้าชีวิตได้สูญหาย ส่วนใหญ่ต้องให้ที่มือของพวกเขาเอง (แอชฟอร์ด 2003) รู้เวลาเดียวกันที่ว่า TPVs ของอาจหมดอายุเร็ว ๆ นี้ และมีหวังของที่เหลือในออสเตรเลีย สร้างความทุกข์ เปราะบางดังนั้นเป็นความเข้าใจของพวกเขาในการ ดูบางจุดในปกติ accoutre-ments ชีวิต ดังนั้นแม้แต่จานชามของพวกเขาคือ impermanentpaper tablecloths กระดาษจาน ช้อนส้อมผ้าอ้อมปลิว (Procter 2004a) หลังจาก TPV 3 ปีหมดอายุ คนถือ TPVs ต้องใช้สถานะผู้ลี้ภัยอีกครั้ง แต่อนุมัติโดยไม่ได้มั่นใจ ความไม่แน่นอนนี้สามารถสร้างโทรกาย และจิตใจเป็นอย่างมาก สำหรับผู้ถือ TPV ใน ฆ่าตัวตายเป็นตัวจริง นี้ได้เน้นในทางลึกซึ้งมากในเดือน 2003 กุมภาพันธ์เมื่อดร.ฮาบิ Vahedi ยึด TPV ที่อาศัยอยู่ในชนบทออสเตรเลียใต้ แขวนพระองค์เองจาก powerlines สดหลังจากได้รับจดหมายจากตรวจคนเข้าเมืองผู้มีอำนาจร้องขอให้เขากลับไปยังอัฟกานิสถาน หมายเหตุการฆ่าตัวตายของเขาตำหนิ 'จิตดัน' และประกอบด้วย pleas เพื่อครอบครัวการอภัยโทษ (แอชฟอร์ด 2003)CHALLENGES FOR MENTAL HEALTH NURSING PRACTICE Detention of asylum seekers is a worldwide concern for health professionals because of the potential detrimental effects on the mental health of detainees (Silove et al. 2001). Sultan and O’Sullivan (2001) utilized participant observation techniques inside an immigration detention facility and found that 32 of 33 detainees displayed symp- toms of major depressive illness, with most showing dete- rioration in their mental state as the length of detention increased. They also observed symptoms of mental dis- tress in detainee children, including separation anxiety, disruptive conduct, nocturnal enuresis, sleep distur- bances nightmares, night terrors, sleepwalking, and impaired cognitive development. A study of 70 detained asylum seekers arriving in the USA found that at baseline 77% had clinically significant symptoms of anxiety, 86% of depression, and 50% of post- traumatic stress disorder (Keller et al. 2003). While depressive disorders in the general population are com- mon at 4–5% in the Australian population (McLennan 1998), adult asylum seekers who have been in immigra- tion detention displayed a threefold increase in mental illness subsequent to their release (Steel et al. 2004). Exposure to trauma within detention was commonplace as were frequent upsetting memories about detention, intrusive images of events that had occurred, and feelings of sadness and hopelessness. These symptoms are consis- tent with investigations undertaken by Dudley (2003) who reports riots, violence, and hunger strikes inside immigration detention facilities with 264 incidents of self- harm among detainees reported over an 8-month period. The mental health of asylum seekers released from immigration detention is significant as people with depression have higher levels of disability and use health services more when compared with all other mental illnesses (Ellis 2004), and more than half of clinically depressed persons have suicidal thoughts (Lonnqvist 2000). Once released from immigration detention, asy- lum seekers face new challenges and stressors in the con- text of existing mental health problems and mental illness. There is no way of knowing well in advance the precise date and time when interviews to reassess claims, invita- tions to interview or rejection letters will arrive, and what questions will be asked or what will be the primary data source used to determine whether a homeland country is safe to return to. Temporary Protection Visa holders are required to provide substantially detailed histories supporting their application for a Permanent Protection Visa. This process brings much fear and uncertainty of future for asylum seekers and mistrust of others. The onus is on the asylum seeker to prove that they are still in need of protection after 3 years of being able to live in the community. The story of why protection is being sought must be consistent and convincing to immigration officials – particularly those who preside over the determination process. To complicate clinical matters, mental distress and emotional disorders – already seen to be severe in this population – impact upon the quality of information that people can remember. Where the experience is highly traumatic (e.g. a situ- ation involving serious injury to the person) the situation is considered even more challenging. There may be important differences between traumatic and nontrau- matic memories. For example, initial recall of traumatic events by people with post-traumatic stress disorder typ- ically does not involve normal narrative memory. In other words, when asylum seekers come to tell their story – often multiple times over to immigration officials – they fear rejection and the accusation that they are telling lies as the story of what happened may be fragmented and, therefore, appear inconsistent. This situation is consistent with recent research in the UK, which found that people seeking asylum who have post-traumatic stress at the time of their interviews are systematically more likely to have their claims rejected because of the longer time their application takes as the story of what happened takes longer to explain to the satisfaction of immigration officials (Herlihy et al. 2002). Also significant in the discussion of asylum seeker mental health is the knowledge that suicide by people born overseas represents 25% of all suicides in many industrialized countries, including Australia. Of these, 60% are by people from non-English-speaking back- grounds (Cantor et al. 2000). While suicide is not a mental illness (rather, it is a behaviour), it is strongly associated with mental illness, and the risk factors perti- nent to both mental illness and suicide for TPV holders are overlapping and interrelated. Thus, the issue of men- tal health support and suicide prevention necessarily requires an integrated prevention response that acknowl- edges both the separateness of mental illness and suicide, and the association between the two (Multicultural Mental Health Australia 2004).

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำหาที่ลี้ภัยเป็นคนที่ได้ใช้สิทธิตามกฎหมายของพวกเขาภายใต้อนุสัญญา 2494 เพื่อใช้สำหรับการป้องกันส่วนบุคคลและกฎหมาย และ รอ กรณีของพวกเขาจะตั้งใจ ข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ ปี 2000 ) ในขณะที่มันเป็นกฎหมายของรัฐบาลออสเตรเลียที่จะกักตัวคนจนถึงการกำหนดขึ้นสิทธิที่จะขอลี้ภัยเป็นสัมบูรณ์ที่ถูกกำหนดโดยกฎหมาย ระหว่างประเทศ ผู้ขอลี้ภัยหลายผู้อพยพ เจนีวา con - vention เดอเนสผู้ลี้ภัย 1951 จึงเป็นคนที่รับผิดชอบดีก่อตั้งขึ้นกลัวถูกข่มเหงด้วยเหตุผลของเชื้อชาติ ศาสนา สัญชาติ หรือความคิดเห็นทางการเมืองนอกประเทศสัญชาติของตน และไม่สามารถหรือเพราะความกลัวหรือเหตุผลอื่นนอกเหนือจากความสะดวกสบายส่วนบุคคล ไม่เต็มใจเพื่อประโยชน์ตัวเองของการป้องกันที่ coun พยายาม ข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ ปี 2000 ) ในขณะที่ผู้ลี้ภัยบ่อยหน้าช่วงทุกข์และระยะเวลาของความสงบทุกข์เหลือทนจริงๆ มากขึ้น แต่ละครั้ง reinterview - ไอเอ็นจีและการปฏิเสธของผู้ลี้ภัยอ้างจากเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง เมื่อผู้ขอลี้ภัยการพิจารณาในแง่ของข้อมูลที่พวกเขาสามารถจัดหาและทราบข้อเท็จจริงเกี่ยวกับประเทศที่พวกเขาจะfl eeing .บางคนในการบังคับกักกันและเวลาของ reapplying สำหรับการป้องกันถาวรประสบการปฏิเสธความน่าเชื่อถือเนื่องจากความไม่สอดคล้องกันในเรื่องของพวกเขา และนี้อาจนำไปสู่การเรียกร้องการยกเลิกในพื้นที่ของความขัดแย้งรองสถานการณ์นี้จะปรากฏขึ้นในช่วงเวลาที่จะมี . . flผลซึ่งเป็นศาสนาสำหรับผู้เชื่อระดับจึงจะพัฒนาระหว่างผู้ให้บริการสุขภาพจิตและบุคคลในหรือออกจากสถานกักกันตรวจคนเข้าเมือง ( เอกสาร 2004a ) .
ความเสี่ยงเพื่อลี้ภัยคนหาฆ่าตัวตายวันศุกร์ 18 พฤษภาคม 2004 zekria ghulm ซาเลม moham - Med เสร็จฆ่าตัวตาย ในกลาสโกว์ไม่กี่วันหลังจากที่เขาถูกบอกโดยบ้านอังกฤษ CE ที่อ้างว่าเพื่อลี้ภัยของเขาจึงได้รับการปฏิเสธและว่าเขาจะต้องกลับไปที่อัฟกานิสถาน หลังจากหลบหนีความพยายามทางกฎหมายทั้งหมดจะอยู่ในอังกฤษ เขาบอกว่าเขาจะต้องไปflของเขา และเขาได้รับ 38-a - สัปดาห์เบี้ยเลี้ยงอาหารและปัจจัยอื่น ๆ ก็หยุด ระบบสนับสนุน nongovernment ล้มเหลวที่จะมาถึงและตามรายงานของหนังสือพิมพ์เขาคือ ' เห่อขอและหาอาหารในถังขยะ " เป็นหนึ่งใน zekria ghulm ซาเลม มุฮัมมัด เพื่อนสนิท ที่พบศพของเขาบอกโทรทัศน์ชาวสก๊อต ' เขาจึงตัดสินใจเดินทางไปฆ่าหัวใจของเขา และทำให้เขาในสภาพที่เขาเอาชีวิตของเขาเอง ' ( สกอตแลนด์วันนี้ 2004 ) ห้ามทำงานหรือเรียน starv - ing อับอายและเสีย เขารู้สึกไม่มีความหวังแล้วเขาทุบกระจก แผงข้างประตู ดึงเชือกรอบแล้วผูกคอตาย การฆ่าตัวตายของเขา เชื่อว่าเป็น สาม โดยผู้ขอลี้ภัยในสกอตแลนด์ในช่วง 12 เดือนที่ผ่านมา ( kelbie 2004 ) ออสเตรเลียมีประมาณ 9500 วีซ่าชั่วคราวป้องกัน ( TPV ) ผู้ถือวีซ่าชั่วคราวให้เข้าเรียนที่ออสเตรเลีย 1 ปี ( vanstone 2004 )การเข้าถึงการรักษาความปลอดภัยทางสังคมและการศึกษาบริการจำกัดอยู่ภายใต้คลาสวีซ่านี้และถือมีไม่มีการเข้าถึง reunions ครอบครัว รวมทั้งคู่สมรสและ / หรือบุตร ล่าสุดการตรวจสอบการสัมภาษณ์วีซ่า TPV ป้องกันแบบถาวรในออสเตรเลียได้เปิดเผยข้อมูลใหม่เกี่ยวกับวิธีการบางอย่างที่ผู้แสวงหาที่ลี้ภัย ประสบการณ์ชีวิตปัจจุบันของพวกเขาและผลกระทบที่ได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้ในชีวิตประจําวัน ความไม่แน่นอนของการดำรงอยู่ของพวกเขาที่อาศัยอยู่ในรัฐของนรก และขอถือความเชื่อของผู้แสวงหาที่ลี้ภัยหลายคนว่ามันไม่ปลอดภัยที่จะกลับไปยังบ้านเกิดของตน มีการโทรทางร่างกายและจิตใจอย่างมาก บ่อย ผู้ถือ tpvs มีflเอ็ดเพื่อช่วยชีวิตของพวกเขาและพวกเขาจะอยู่อย่างเข้มแข็งแต่โอกาสของการตาย looms ขนาดใหญ่สำหรับพวกเขา พวกเขามักจะเชื่อว่าพวกเขาจะถูกฆ่าถ้าบังคับให้กลับบ้าน ถ้าชีวิตของพวกเขาจะหายไป ส่วนใหญ่จะชอบให้อยู่ในมือของตัวเอง ( แอชฟอร์ด 2546 ) ในเวลาเดียวกัน ความรู้ที่ tpvs ของพวกเขาเร็ว ๆนี้อาจหมดอายุ พร้อมกับความหวังของที่เหลืออยู่ในออสเตรเลีย จะทนไม่ได้ ทุกข์ เปราะบางมาก คือ เข้าใจของพวกเขาถูกบางคนเห็นไม่มีจุดในการรับ accoutre ปกติ - ments ของชีวิต ดังนั้น แม้บนโต๊ะอาหารของพวกเขา impermanentpaper tablecloths , แผ่นกระดาษ , ใบปลิวช้อนส้อมผ้าอ้อม ( เอกสาร 2004a ) หลังจาก TPV 3 หมดอายุ ผู้ถือ tpvs ต้องอีกครั้งขอสถานะผู้ลี้ภัย แต่การอนุมัติจะไม่มั่นใจ ความไม่แน่นอนนี้สามารถสร้างทางร่างกาย และจิตที่ใหญ่หลวงสำหรับผู้ถือ TPV หลาย การฆ่าตัวตายเป็นทางเลือกที่แท้จริง นี้ถูกเน้นในทางที่ลึกซึ้งมากในเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2003 เมื่อดร. ฮาบิบ vahedi , TPV ถืออยู่ชนบทออสเตรเลียใต้ , แขวนคอเขา - ตัวเองจาก powerlines อยู่ หลังจากได้รับจดหมายจากเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองขอเขากลับไปยังอัฟกานิสถานจดหมายลาตายของเขาว่า ' ความดัน ' จิตที่มีอยู่ pleas ครอบครัวของเขาการให้อภัย ( แอชฟอร์ด 2546 ) .
ความท้าทายสำหรับสุขภาพจิตพยาบาลฝึกการควบคุมตัวผู้แสวงหาที่ลี้ภัยเป็นปัญหาทั่วโลก ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ เพราะอาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพจิตของนักโทษ ( silove et al . 2001 )สุลต่านและ o'sullivan ( 2001 ) ใช้ผู้เข้าร่วมสังเกตการณ์ภายในสถานกักกันตรวจคนเข้าเมืองสิ่งอำนวยความสะดวกและพบว่า 32 33 นักโทษแสดงบ้าง - ทอมของโรคซึมเศร้า โรคที่มีมากที่สุดที่แสดงในเครื่อง - rioration สภาพจิตใจของพวกเขาตามความยาวของการเพิ่มขึ้น ส่วนอาการของจิตในเด็กจากปอยผมนักโทษ รวมถึงความวิตกกังวลแยกก่อกวนความประพฤติการกระทำฝ่ายเดียว นอน distur - bances ฝันร้าย ฝันร้าย ละเมอ และพัฒนาการทางสติปัญญาบกพร่อง การศึกษา 70 กักตัวผู้ลี้ภัยที่เดินทางมาถึงในสหรัฐอเมริกา พบว่า ที่ 77 % มีพื้นฐานทางการแพทย์ signi จึงไม่ได้อาการวิตกกังวล ร้อยละ 86 ของภาวะซึมเศร้า และ 50% ของโพสต์ - ความเครียดบาดแผล ( เคลเลอร์ et al . 2003 )ในขณะที่โรคซึมเศร้าในประชากรทั่วไป com - มอญที่ 4 – 5 % ของประชากรในออสเตรเลีย ( เมิ่กเคลเนิ่น 1998 ) , ผู้ใหญ่ผู้ลี้ภัยที่ได้รับใน immigra - tion กักกันแสดงเพิ่มขึ้นสามเท่าในการเจ็บป่วยทางจิตภายหลังการปลดปล่อย ( เหล็ก et al . 2004 ) การเปิดรับอุบัติเหตุภายในสถานกักกันเป็นธรรมดาที่เป็นบ่อยขึ้น ความทรงจำเกี่ยวกับการกักขังซึ่งภาพเหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นกับความรู้สึกของความโศกเศร้าและความสิ้นหวัง . อาการเหล่านี้ consis - เต็นท์กับการสืบสวนที่ดำเนินการโดยดัดลีย์ ( 2003 ) ที่รายงานการจลาจล ความรุนแรง และหิวข้างในเครื่องกักด่านตรวจคนเข้าเมืองกับ 264 เหตุการณ์ทําร้ายตนเองในหมู่ผู้ถูกรายงานผ่าน 8-month ระยะเวลาสุขภาพจิตของผู้ขอลี้ภัยออกมาจากสถานกักกันตรวจคนเข้าเมือง signi จึงไม่สามารถเป็นผู้ที่มีภาวะซึมเศร้าระดับที่สูงขึ้นของบริการสุขภาพคนพิการและใช้มากขึ้นเมื่อเทียบกับอาการป่วยทางจิตอื่น ๆทั้งหมด ( เอลลิส 2004 ) , และมากกว่าครึ่งหนึ่งของซึมเศร้าหรือคิดฆ่าตัวตาย ( lonnqvist 2000 ) เมื่อถูกปล่อยตัวจากสถานกักกันตรวจคนเข้าเมืองasy - ลำกําลังเผชิญกับความท้าทายใหม่ในคอน - ความเครียดและข้อความที่มีปัญหาสุขภาพจิตและการเจ็บป่วยทางจิต ไม่มีทางรู้ล่วงหน้าในวันที่ชัดเจนและเวลาสัมภาษณ์ประเมินสถานการณ์เรียกร้อง invita - ใช้งานสัมภาษณ์ หรือปฏิเสธจดหมายจะมาถึงแล้วคำถามจะถูกถามหรือสิ่งที่จะเป็นแหล่งข้อมูลปฐมภูมิที่ใช้เพื่อตรวจสอบว่าประเทศที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนปลอดภัยที่จะกลับไป คุ้มครองผู้ถือวีซ่าชั่วคราวจะต้องให้ประวัติละเอียดมากสนับสนุนการขอวีซ่าป้องกันแบบถาวร กระบวนการนี้ทำให้ความกลัวและความไม่แน่นอนของอนาคตสำหรับผู้แสวงหาที่ลี้ภัย และความหวาดระแวงของผู้อื่นความรับผิดชอบในการลี้ภัยคนหาเพื่อพิสูจน์ว่าพวกเขายังคงอยู่ในความต้องการของการป้องกันหลังจาก 3 ปีของการใช้ชีวิตในชุมชน เรื่องของการป้องกันคือการแสวงหาทำไมต้องสอดคล้องกันและเชื่อการตรวจคนเข้าเมืองจึง cials –โดยเฉพาะผู้ที่เป็นประธานในกระบวนการการตัดสินใจ ยุ่งยากทางคลินิกความทุกข์ทางจิตใจและอารมณ์ผิดปกติ ( เห็นแล้วจะรุนแรง ในประชากรและผลกระทบต่อคุณภาพของข้อมูลที่คนจดจำได้ เป็นบาดแผลที่ประสบการณ์สูง ( เช่น การกระทำที่เกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บที่ร้ายแรง ชนิดคนที่ ) สถานการณ์ถือว่ายิ่งท้าทาย อาจมีความแตกต่างที่สำคัญระหว่างความทรงจำ Matic บาดแผลและ nontrau -ตัวอย่างเช่น การเรียกคืนเริ่มต้นของเหตุการณ์ traumatic โดยผู้ที่มีบาดแผลความเครียดความผิดปกติประเภท - ically ไม่เกี่ยวข้องกับหน่วยความจำแบบปกติ ในคำอื่น ๆเมื่อผู้ขอลี้ภัยมาเพื่อบอกเรื่องราวของพวกเขาและมักจะหลาย ๆครั้งเพื่อตรวจคนเข้าเมืองของจึง cials –พวกเขากลัวการปฏิเสธและกล่าวหาว่าพวกเขาจะโกหกเป็นเรื่องราวของสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะ และ ดังนั้นปรากฏไม่สอดคล้อง สถานการณ์นี้สอดคล้องกับงานวิจัยล่าสุดใน UKซึ่งพบว่า ผู้แสวงหาที่ลี้ภัยที่ลดความตึงเครียดในเวลาของการสัมภาษณ์ของพวกเขาเป็นระบบน่าจะมีการเรียกร้องของพวกเขาปฏิเสธ เพราะเวลาการใช้เรื่องราวของสิ่งที่เกิดขึ้น ใช้เวลาในการอธิบายถึงความพึงพอใจของเมืองจึง cials ( เฮลีฮี et al . 2002 )ยัง signi จึงไม่สามารถในการสนทนาของผู้ลี้ภัย สุขภาพจิต คือ ความรู้ว่า การฆ่าตัวตาย โดยคนที่เกิดต่างประเทศ แสดงถึง 25 % ของทั้งหมดฆ่าตัวตายในประเทศ อุตสาหกรรมต่างๆ รวมทั้งออสเตรเลีย ของเหล่านี้ ร้อยละ 60 เป็นคนไม่พูดภาษาอังกฤษจากหลังสนาม ( ดนู et al . 2000 ) ในขณะที่การฆ่าตัวตายไม่ใช่การเจ็บป่วยทางจิต ( มันเป็นพฤติกรรม )มันเป็นที่เกี่ยวข้องอย่างมากกับการเจ็บป่วยทางจิตและปัจจัยความเสี่ยง perti - ถาวร ทั้งการเจ็บป่วยทางจิตและการฆ่าตัวตายถือ TPV จะทับซ้อนกัน และคาบ ดังนั้น เรื่องของผู้ชาย - สนับสนุนสุขภาพและการป้องกันการฆ่าตัวตาย จําเป็นต้องใช้ทาลบูรณาการการป้องกันการตอบสนองที่ acknowl - ขอบทั้ง separateness ความเจ็บป่วยทางจิตและการฆ่าตัวตายและความสัมพันธ์ระหว่างสอง ( พยาบาลสุขภาพจิตออสเตรเลีย 2547 )