“We’re going through!” The Commande

“We’re going through!” The Commander’s voice was like thin ice breaking. He wore his full-dress uniform, with the heavily braided white cap pulled down rakishly over one cold gray eye. “We can’t make it, sir. It’s spoiling for a hurricane, if you ask me.” “I’m not asking you, Lieutenant Berg,” said the Commander. “Throw on the power lights! Rev her up to 8,500! We’re going through!” The pounding of the cylinders increased: ta-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa. The Commander stared at the ice forming on the pilot window. He walked over and twisted a row of complicated dials. “Switch on No. 8 auxiliary!” he shouted. “Switch on No. 8 auxiliary!” repeated Lieutenant Berg. “Full strength in No. 3 turret!” shouted the Commander. “Full strength in No. 3 turret!” The crew, bending to their various tasks in the huge, hurtling eight-engined Navy hydroplane, looked at each other and grinned. “The Old Man’ll get us through,” they said to one another. “The Old Man ain’t afraid of Hell!” . . .

“Not so fast! You’re driving too fast!” said Mrs. Mitty. “What are you driving so fast for?”

“Hmm?” said Walter Mitty. He looked at his wife, in the seat beside him, with shocked astonishment. She seemed grossly unfamiliar, like a strange woman who had yelled at him in a crowd. “You were up to fifty-five,” she said. “You know I don’t like to go more than forty. You were up to fifty-five.” Walter Mitty drove on toward Waterbury in silence, the roaring of the SN202 through the worst storm in twenty years of Navy flying fading in the remote, intimate airways of his mind. “You’re tensed up again,” said Mrs. Mitty. “It’s one of your days. I wish you’d let Dr. Renshaw look you over.”

Walter Mitty stopped the car in front of the building where his wife went to have her hair done. “Remember to get those overshoes while I’m having my hair done,” she said. “I don’t need overshoes,” said Mitty. She put her mirror back into her bag. “We’ve been all through that,” she said, getting out of the car. “You’re not a young man any longer.” He raced the engine a little. “Why don’t you wear your gloves? Have you lost your gloves?” Walter Mitty reached in a pocket and brought out the gloves. He put them on, but after she had turned and gone into the building and he had driven on to a red light, he took them off again. “Pick it up, brother!” snapped a cop as the light changed, and Mitty hastily pulled on his gloves and lurched ahead. He drove around the streets aimlessly for a time, and then he drove past the hospital on his way to the parking lot.

. . . “It’s the millionaire banker, Wellington McMillan,” said the pretty nurse. “Yes?” said Walter Mitty, removing his gloves slowly. “Who has the case?” “Dr. Renshaw and Dr. Benbow, but there are two specialists here, Dr. Remington from New York and Dr. Pritchard-Mitford from London. He flew over.” A door opened down a long, cool corridor and Dr. Renshaw came out. He looked distraught and haggard. “Hello, Mitty,” he said. “We’re having the devil’s own time with McMillan, the millionaire banker and close personal friend of Roosevelt. Obstreosis of the ductal tract. Tertiary. Wish you’d take a look at him.” “Glad to,” said Mitty.

In the operating room there were whispered introductions: “Dr. Remington, Dr. Mitty. Dr. Pritchard-Mitford, Dr. Mitty.” “I’ve read your book on streptothricosis,” said Pritchard-Mitford, shaking hands. “A brilliant performance, sir.” “Thank you,” said Walter Mitty. “Didn’t know you were in the States, Mitty,” grumbled Remington. “Coals to Newcastle, bringing Mitford and me up here for a tertiary.” “You are very kind,” said Mitty. A huge, complicated machine, connected to the operating table, with many tubes and wires, began at this moment to go pocketa-pocketa-pocketa. “The new anaesthetizer is giving way!” shouted an interne. “There is no one in the East who knows how to fix it!” “Quiet, man!” said Mitty, in a low, cool voice. He sprang to the machine, which was now going pocketa-pocketa-queep-pocketa-queep. He began fingering delicately a row of glistening dials. “Give me a fountain pen!” he snapped. Someone handed him a fountain pen. He pulled a faulty piston out of the machine and inserted the pen in its place. “That will hold for ten minutes,” he said. “Get on with the operation.” A nurse hurried over and whispered to Renshaw, and Mitty saw the man turn pale. “Coreopsis has set in,” said Renshaw nervously. “If you would take over, Mitty?” Mitty looked at him and at the craven figure of Benbow, who drank, and at the grave, uncertain faces of the two great specialists. “If you wish,” he said. They slipped a white gown on him; he adjusted a mask and drew on thin gloves; nurses handed him shining . . .

“Back it up, Mac! Look out for that Buick!” Walter Mitty jammed on the brakes. “Wrong lane, Mac,” said the parking-lot attendant, looking at Mitty closely. “Gee. Yeh,” muttered Mitty. He began cautiously to back out of the lane marked “Exit Only.” “Leave her sit there,” said the attendant. “I’ll put her away.” Mitty got out of the car. “Hey, better leave the key.” “Oh,” said Mitty, handing the man the ignition key. The attendant vaulted into the car, backed it up with insolent skill, and put it where it belonged.

They’re so damn cocky, thought Walter Mitty, walking along Main Street; they think they know everything. Once he had tried to take his chains off, outside New Milford, and he had got them wound around the axles. A man had had to come out in a wrecking car and unwind them, a young, grinning garageman. Since then Mrs. Mitty always made him drive to a garage to have the chains taken off. The next time, he thought, I’ll wear my right arm in a sling; they won’t grin at me then. I’ll have my right arm in a sling and they’ll see I couldn’t possibly take the chains off myself. He kicked at the slush on the sidewalk. “Overshoes,” he said to himself, and he began looking for a shoe store.

When he came out into the street again, with the overshoes in a box under his arm, Walter Mitty began to wonder what the other thing was his wife had told him to get. She had told him, twice, before they set out from their house for Waterbury. In a way he hated these weekly trips to town-he was always getting something wrong. Kleenex, he thought, Squibb’s, razor blades? No. Toothpaste, toothbrush, bicarbonate, carborundum, initiative and referendum? He gave it up. But she would remember it. “Where’s the what’s-its-name?” she would ask. “Don’t tell me you forgot the what’s-its-name.” A newsboy went by shouting something about the Waterbury trial.

. . . “Perhaps this will refresh your memory.” The District Attorney suddenly thrust a heavy automatic at the quiet figure on the witness stand. “Have you ever seen this before?” Walter Mitty took the gun and examined it expertly. “This is my Webley-Vickers 50.80,” he said calmly. An excited buzz ran around the courtroom. The Judge rapped for order. “You are a crack shot with any sort of firearms, I believe?” said the District Attorney, insinuatingly. “Objection!” shouted Mitty’s attorney. “We have shown that the defendant could not have fired the shot. We have shown that he wore his right arm in a sling on the night of the fourteenth of July.” Walter Mitty raised his hand briefly and the bickering attorneys were stilled. “With any known make of gun,” he said evenly, “I could have killed Gregory Fitzhurst at three hundred feet with my left hand.” Pandemonium broke loose in the courtroom. A woman’s scream rose above the bedlam and suddenly a lovely, dark-haired girl was in Walter Mitty’s arms. The District Attorney struck at her savagely. Without rising from his chair, Mitty let the man have it on the point of the chin. “You miserable cur!” . 

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เรากำลังผ่าน" เสียงของผู้บัญชาการเช่นแบ่งน้ำแข็งบาง ๆ ได้ เขาสวมเครื่องแบบของเขา full-dress กับหมวกสีขาวลายถักหนักดึงลง rakishly กว่าเย็นสีเทาตา "เราไม่สามารถทำมัน รัก มันเป็น spoiling สำหรับพายุเฮอริเคน หากคุณถามฉัน" "ฉันก็ไม่ถามคุณ โทเบิร์กลักซ์เชอรี่ กล่าวว่า ผู้บัญชาการ "โยนไฟพลังงาน Rev เธอถึง 8,500 เราจะผ่าน" การห้ำหั่นของถังเพิ่มขึ้น: ta-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa ผู้บัญชาการจ้องไปที่น้ำแข็งขึ้นบนหน้าต่างนำร่อง เขาเดินผ่าน และบิดแถวเรียกซับซ้อน "สลับกับเลข 8 เสริม" เขาตะโกนขึ้น "สลับกับเลข 8 เสริม" ซ้ำโทเบิร์กลักซ์เชอรี่ "เต็มแรงในป้อมปืนหมายเลข 3 " ตะโกนผู้บัญชาการ "เต็มแรงในป้อมปืนหมายเลข 3" ลูก ไปงานต่าง ๆ ในตัวอย่างมาก hurtling engined แปด hydroplane เรือ มองกัน และ grinned "คนจะรับเราผ่าน กล่าวหนึ่ง "ชาย ain 't กลัวนรก" ..."ไม่อย่างรวดเร็ว คุณกำลังขับรถเร็วเกินไป "กล่าวว่า นาง Mitty "สิ่งคุณขับขี่อย่างรวดเร็วสำหรับ""อืมม" Walter Mitty กล่าว เขามองภรรยาของเขา ในนั่งข้างเขา astonishment ตกใจ เธอดูเหมือนคุ้น grossly เช่นผู้หญิงแปลกที่มี yelled ที่เขาในฝูงชน "คุณมีถึงห้าสิบห้า เธอกล่าว "คุณรู้ว่า ไม่ชอบไปมากกว่าสี่สิบ คุณได้ถึงห้าสิบห้า" Walter Mitty ขับรถบนต่อ Waterbury ในความเงียบ คำรามของ SN202 ผ่านพายุเลวร้ายที่สุดใน 20 ปีค่อย ๆ เรือบินที่บินระยะไกล ใกล้ชิดใจของเขา "คุณกำลัง tensed ขึ้นอีก กล่าวว่า นาง Mitty "ก็วันนั้น ขอให้คุณช่วยดร. Renshaw ดูผ่าน "Walter Mitty หยุดรถด้านหน้าอาคารไปที่ภรรยาของเขาให้ผมทำ "จำได้ overshoes เหล่านั้นในขณะที่ฉันมีผมทำ เธอกล่าว "ฉันไม่ต้อง overshoes กล่าวว่า Mitty เธอกลับกระจกของเธอลงในกระเป๋าของเธอ "เราเคยสนิทที่ เธอกล่าว การออกรถ "คุณไม่มีหนุ่มอีกต่อไป" เขา raced เครื่องยนต์เล็กน้อย "ทำไมไม่คุณสวมใส่ถุงมือของคุณ มีคุณแพ้ถุงมือของคุณ" Walter Mitty ถึงในกระเป๋า และนำออกถุงมือ เขาเก็บของ แต่หลังจากที่เธอเปิด และลงอาคาร และเขาได้ขับไปไฟแดง เขาเอาพวกเขาออกอีก "รับ น้อง" จัดชิดตำรวจแสงเปลี่ยนแปลง และ Mitty รีบดึงบนถุงมือ และ lurched ล่วงหน้า เขาขับรถรอบ ๆ ถนนคว้างเวลา และจากนั้น เขาขับรถผ่านโรงพยาบาลทางไปจอด. . . "เป็นเศรษฐีนายธนาคาร เวลลิงตัน McMillan กล่าวว่า พยาบาลสวย กล่าวว่า "ใช่หรือไม่" Walter Mitty เอาเขาถุงมือช้า "ใครใช่หรือไม่" "ดร. Renshaw และดร.สแอนด์ แต่มีสองผู้เชี่ยวชาญที่นี่ ดร.เรมิงตันจากนิวยอร์กและดร. Pritchard Mitford จากลอนดอน เขาบินผ่าน" เปิดประตูลงทางยาว เย็น และดร. Renshaw ออกมา เขาดูจเป็น และ haggard "Hello, Mitty เขากล่าวว่า "เรามีเวลาของปีศาจกับ McMillan นายเศรษฐี และปิดส่วนตัวเพื่อนของรูสเวลท์ Obstreosis ของทางเดิน ductal ตติย ต้องคุณจะลองดูที่เขา" "ยินดี กล่าว Mittyในห้องปฏิบัติการ มีเกมส์บทนำ: "ดร.เรมิงตัน ดร. Mitty ดร. Pritchard-Mitford ดร. Mitty " "ผมเคยอ่านหนังสือของคุณใน streptothricosis กล่าวว่า Pritchard Mitford การจับมือ "ที่ยอดเยี่ยมประสิทธิภาพ ที่รัก" "ขอบคุณ Walter Mitty กล่าว "ไม่ทราบว่า คุณอยู่ในอเมริกา Mitty, " grumbled เรมิงตัน "ถ่านหินสู่นิวแคสเซิล นำ Mitford และฉันที่นี่สำหรับเป็นตติย" "คุณใจดี กล่าวว่า Mitty เริ่มขนาดใหญ่ ซับซ้อน เครื่องเชื่อมต่อกับตารางปฏิบัติงาน มีหลายหลอดและสายไฟ ขณะนี้ไป pocketa-pocketa-pocketa "Anaesthetizer ใหม่จะเปิดทางให้" ตะโกนเป็น interne "มีใครในภาคตะวันออกที่รู้วิธีการแก้ไข" "เงียบ มนุษย์" ว่า Mitty เสียงต่ำ เย็น เขา sprang เครื่อง ซึ่งขณะนี้กำลัง pocketa-pocketa-queep-pocketa-queep เขาเริ่มโยนประณีตแถวเรียกประกาย "ให้ฉันเป็นปากกาหมึกซึม" เขาจัดชิด คนมอบเขาปากกาหมึกซึม เขาดึงลูกสูบชำรุดออกจากเครื่อง และใส่ปากกาแทน "ที่จะกดค้างไว้ 10 นาที เขากล่าวว่า "ได้ในการดำเนินการ" พยาบาลรีบไป และกระซิบกับ Renshaw และ Mitty เห็นคนหน้า "Coreopsis ได้ตั้ง," กล่าวว่า Renshaw คน "ถ้าคุณจะใช้เวลามากกว่า Mitty" Mitty มอง ที่เขา และ ที่ตัวเลข craven ของสแอนด์ ที่ดื่ม และ ที่ใบหน้าจน ไม่แน่นอนของผู้เชี่ยวชาญที่ดีสอง "ถ้า คุณต้องการ เขากล่าวว่า ที่เล็ดรอดชุดขาวบนเขา เขาปรับปรุงตัวพราง และดึงถุงมือบาง ๆ พยาบาลมอบเขาส่องแสง..."สำรอง Mac มองออกไปสำหรับ Buick ที่" Walter Mitty jammed ในการเบรค "ผิดเลน Mac กล่าวว่า ข้าจอด มอง Mitty อย่างใกล้ชิด "Gee Yeh," muttered Mitty เขาเริ่มเดินกลับออกจากเลนที่ทำเครื่องหมาย "ออกเท่านั้น" "ปล่อยเธอนั่งมี ว่า ข้า "ฉันจะเก็บเธอไว้" Mitty ได้ออกรถ "Hey ดีกว่าปล่อยคีย์ไว้" "โอ้ กล่าว Mitty, handing คนคีย์การจุดระเบิด ข้าที่ vaulted ในรถ สำรองนั้น มีทักษะกำเริบ และใส่ที่อยู่พวกเขากำลังให้ไอ้ cocky, Walter Mitty เดินไปตามถนนหลัก คิดว่า พวกเขาคิดว่า พวกเขารู้ทุกอย่าง เมื่อเขาได้พยายามใช้เขาโซ่ปิด นอกดพาใหม่ และเขาก็ได้แผลรอบเพลา คนที่เคยมีมาในรถ wrecking และเหนื่อยพวกเขา garageman grinning หนุ่ม ตั้งแต่ Mitty นางแล้วเขาจะทำขับไปอู่ที่มีโซ่ที่เอาออก ครั้งต่อไป เขาคิดว่า ผมจะใส่แขนขวาในสลิง พวกเขาจะไม่ grin ที่ฉันแล้ว จะมีแขนขวาในแบบสลิง และพวกเขาจะเห็นฉันไม่อาจจะนำโซ่ปิดตัวเอง เขาเตะที่สเลอปี้ในสารพัด "Overshoes เขากล่าวว่า ตนเอง และเขาเริ่มมองหาร้านรองเท้าเมื่อเขามาออกถนนอีกครั้ง กับ overshoes ในกล่องภายใต้แขนของเขา Walter Mitty เริ่มสงสัยว่าสิ่งถูกภรรยาของเขาได้บอกเขาไป เธอได้บอกเขา สอง ก่อนที่พวกเขาตั้งออกจากบ้านของพวกเขา Waterbury ในแบบที่เขาเกลียดชังเหล่านี้เที่ยวเมืองเขารายสัปดาห์ถูกเคยได้รับสิ่งที่ผิด คลีเนกส์ เขาคิด Squibb ของ ใบมีดโกนได้อย่างไร ไม่ใช่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ไบคาร์บอเนต carborundum ความคิดริเริ่ม และลงประชามติหรือไม่ เขาให้ค่า แต่เธอจะจำ "เป็นอะไรที่มีเป็นชื่อ? " เธอจะขอให้ "ไม่ต้องบอกฉันคุณลืมอะไรได้เป็นชื่อ" Newsboy เป็นไป โดยตะโกน Waterbury ทดลองเรื่อง. . . "ทีนี้จะฟื้นความทรงจำ" อัยการเขตก็กระตุกอัตโนมัติหนักที่รูปเงียบบนขาตั้งพยาน "คุณเคยเห็นนี้มาก่อน" Walter Mitty เอาปืน และตรวจสอบได้อย่างกลมกลืน "นี่คือ 50.80 วิกเกอร์ส Webley ของฉัน เขากล่าวเบา ๆ Buzz ยังตื่นเต้นวิ่งรอบ courtroom ผู้พิพากษา rapped การ "คุณจะถ่ายเรียงลำดับใด ๆ ของ firearms รอยแตก ผมเชื่อว่า" กล่าวว่า อัยการเขต insinuatingly "คัดค้าน" ตะโกน Mitty ของทนายความ "เราแสดงให้เห็นว่า จำเลยอาจไม่ได้ยิงยิง เราได้แสดงให้เห็นว่า เขาสวมแขนขวาของเขาในแบบสลิงในคืนที่จวนของกรกฎาคม" Walter Mitty ยกมือสั้น ๆ และทนายความ bickering ได้ stilled "ด้วยการรู้จักทำให้ปืน เขากล่าวว่า เท่า ๆ กัน "ฉันไม่ได้ฆ่า Fitzhurst เกรกอรีที่เท้าสามร้อย ด้วยมือซ้าย" พวกผีขาดหลวมใน courtroom ผู้หญิงกรี๊ดกุหลาบเหนือ bedlam และก็สาวน่ารัก มืด haired ถูกแขน Walter Mitty อัยการเขตหลงที่เธอ savagely ไม่ มีไรซิ่งจากเก้าอี้ของเขา Mitty ให้ชายคนนั้นได้มุ่งคาง "คุณเองปัจจุบัน"