The other usage refers to a languag

The other usage refers to a language that is socially subordinated to a regional or national standard language, often historically cognate or related to the standard language, but not actually derived from it.[4] In this sense, unlike in the first usage, the standard language would not itself be considered a "dialect," as it is the dominant language in a particular state or region, whether in terms of social or political status, official status, predominance or prevalence, or all of the above. Meanwhile, the "dialects" subordinate to the standard language are generally not variations on the standard language but rather separate (but often related) languages in and of themselves. For example, most of the various regional Romance languages of Italy, often colloquially referred to as Italian "dialects," are, in fact, not actually derived from modern standard Italian, but rather evolved from Vulgar Latin separately and individually from one another and independently of standard Italian, long prior to the diffusion of a national standardized language throughout what is now Italy. These various Latin-derived regional languages are therefore, in a linguistic sense, not truly "dialects" of the standard Italian language, but are instead better defined as their own separate languages. Conversely, with the spread of standard Italian throughout Italy in the 20th century, various regional versions or varieties of standard Italian developed, generally as a mix of the national standard Italian with local regional languages and local accents. These variations on standard Italian, known as regional Italian, would more appropriately be called "dialects" in accordance with the first linguistic definition of "dialect," as they are in fact derived partially or mostly from standard Italian. [5][6][7]

A dialect is distinguished by its vocabulary, grammar, and pronunciation (phonology, including prosody). Where a distinction can be made only in terms of pronunciation (including prosody, or just prosody itself), the term accent may be preferred over dialect. Other types of speech varieties include jargons, which are characterized by differences in lexicon (vocabulary); slang; patois; pidgins; and argots.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การใช้งานอื่น ๆ หมายถึงภาษาที่ไดเป็นสังคมเป็นชาติ หรือภูมิภาคมาตรฐานภาษา วลีในอดีตมัก หรือที่เกี่ยวข้องกับภาษามาตรฐาน แต่ไม่ได้รับจริงจากมัน ในนี้รู้สึก ต่างในการใช้งานครั้งแรก ภาษามาตรฐานไม่ตัวเองเป็น "ภาษาถิ่น มันเป็นภาษาหลักในรัฐหนึ่ง ๆ หรือภูมิภาค ว่าในแง่ของสถานะทางสังคม หรือทางการเมือง สถานะทาง เด่น หรือชุก หรือทั้งหมดข้างต้น ในขณะเดียวกัน การ "สำเนียง" ย่อยของภาษามาตรฐานโดยทั่วไปไม่ได้รูปแบบภาษามาตรฐานแต่การแยก (แต่มักจะเกี่ยวข้อง) ภาษาใน และ ของตัวเอง เช่น มากภาษาโรมานซ์ในภูมิภาคต่าง ๆ ของอิตาลี มักจะขานเรียกว่า "ภาษาถิ่น อิตาลี ได้ จริง จริงไม่ ได้มาจากอิตาลีมาตรฐานทันสมัย แต่การ วิวัฒนาการมาจากละตินทั่วแยกต่างหาก และ จากที่อื่น และเป็นอิสระ จาก อิตาลีมาตรฐาน ยาวก่อนแพร่ของภาษามาตรฐานชาติตลอดอะไรอิตาลี ต่าง ๆ มาติภูมิภาคภาษาดังนั้นจึง ในศาสตร์ ไม่จริง "สำเนียง" ของอิตาลีมาตรฐาน แต่มีแทนดีกว่ากำหนดเป็นภาษาที่แยกต่างหาก ในทางกลับกัน การแพร่กระจายของอิตาลีมาตรฐานทั่วทั้งอิตาลีในศตวรรษที่ 20 ภูมิภาครุ่นต่าง ๆ หรือพันธุ์ของอิตาลีมาตรฐานพัฒนา โดยทั่วไปเป็นการผสมผสานของอิตาลีมาตรฐานชาติภูมิภาคท้องถิ่นและสำเนียงท้องถิ่น แปลงมาตรฐานเรียกว่าภูมิภาค อิตาเลียน อิตาเลียนเหมาะจะเรียก "ภาษา" ตามนิยามภาษาแรกของ "ภาษาถิ่น พวกเขามาในความเป็นจริงบางส่วน หรือส่วนใหญ่ จากอิตาลีมาตรฐาน [5] [6] [7]ภาษาถิ่นแตกต่างคำศัพท์ ไวยากรณ์ และการออกเสียง (สัทวิทยา รวม prosody) สามารถทำได้แตกต่าง เท่านั้นในแง่ของการออกเสียง (รวม prosody หรือ prosody เพียงตัวเอง), เน้นคำได้ต้องผ่านภาษา ชนิดอื่น ๆ ของสายพันธุ์ที่พูดรวม jargons ซึ่งมีลักษณะแตกต่างในพจนานุกรม (คำศัพท์); คำสแลง ชาว pidgins และ argots

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การใช้งานอื่น ๆ หมายถึงภาษาที่ด้อยสิทธิทางสังคมให้เป็นภาษามาตรฐานระดับภูมิภาคหรือระดับชาติมักจะคล้ายคลึงกันในอดีตหรือเกี่ยวข้องกับภาษามาตรฐาน แต่ไม่ได้มาจริงจากมัน. [4] ในแง่นี้แตกต่างในการใช้งานครั้งแรก ภาษามาตรฐานตัวเองจะไม่ได้รับการพิจารณาเป็น "ภาษา" มันเป็นภาษาที่โดดเด่นในรัฐโดยเฉพาะหรือภูมิภาคไม่ว่าจะเป็นในแง่ของสถานะทางสังคมการเมืองหรือสถานะอย่างเป็นทางการเด่นหรือความชุกหรือทั้งหมดข้างต้น ในขณะที่ "ท้องถิ่น" ผู้ใต้บังคับบัญชากับภาษามาตรฐานมักจะไม่รูปแบบในภาษามาตรฐาน แต่แยกต่างหาก ( แต่มักจะเกี่ยวข้อง) ภาษาและของตัวเอง ยกตัวอย่างเช่นส่วนใหญ่ของภาษาในภูมิภาคต่างๆของอิตาลีมักจะเรียกขานเรียกว่าอิตาลี "ภาษา" ในความเป็นจริงไม่ได้มาจริงจากมาตรฐานอิตาลีที่ทันสมัย ​​แต่วิวัฒนาการมาจากสัปดนละตินและแยกเป็นรายบุคคลจากคนอื่นและเป็นอิสระ มาตรฐานอิตาลีนานก่อนที่จะมีการแพร่กระจายของภาษาที่ได้มาตรฐานระดับชาติตลอดตอนนี้คืออะไรอิตาลี ภาษาต่างๆเหล่านี้ได้มาจากภาษาละตินภูมิภาคดังนั้นในความหมายทางภาษาไม่ได้อย่างแท้จริง "ภาษา" ของภาษาอิตาลีมาตรฐาน แต่จะดีกว่าแทนที่จะกำหนดให้เป็นภาษาของตัวเองต่างหาก ตรงกันข้ามกับการแพร่กระจายของอิตาลีมาตรฐานทั่วประเทศอิตาลีในศตวรรษที่ 20 รุ่นในภูมิภาคต่างๆหรือพันธุ์ของอิตาลีมาตรฐานการพัฒนาโดยทั่วไปเป็นส่วนผสมของมาตรฐานแห่งชาติอิตาลีที่มีภาษาท้องถิ่นในระดับภูมิภาคและสำเนียงท้องถิ่น การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้มาตรฐานอิตาลีเป็นที่รู้จักในระดับภูมิภาคของอิตาลีจะเหมาะสมมากขึ้นจะเรียกว่า "ภาษา" ให้สอดคล้องกับความหมายทางภาษาแรกของ "ภาษา" ที่พวกเขาอยู่ในความเป็นจริงที่ได้มาบางส่วนหรือส่วนใหญ่มาจากมาตรฐานอิตาลี [5] [6] [7] ภาษาที่โดดเด่นด้วยคำศัพท์ไวยากรณ์และการออกเสียง (phonology รวมทั้งฉันทลักษณ์) ที่แตกต่างสามารถทำได้เฉพาะในแง่ของการออกเสียง (รวมทั้งฉันทลักษณ์หรือเพียงแค่ฉันทลักษณ์เอง), สำเนียงระยะอาจจะต้องการมากกว่าภาษา ประเภทอื่น ๆ ของสายพันธุ์ ได้แก่ การพูดคำศัพท์ที่มีความโดดเด่นจากความแตกต่างในพจนานุกรม (คำศัพท์); คำแสลง; ชาวบ้าน; pidgins; และ argots

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การใช้งานอื่น ๆ หมายถึง ภาษา ที่เป็นสังคมที่ด้อยกว่าระดับภูมิภาคหรือภาษาแห่งชาติมาตรฐานมักจะในอดีตเชื้อสายหรือเกี่ยวข้องกับภาษาไทยมาตรฐาน แต่ไม่ได้มาจากมัน . [ 4 ] ในความรู้สึกนี้แตกต่างจากในการใช้งานครั้งแรก ภาษามาตรฐานจะไม่ตัวเองจะเรียกว่า " ภาษาถิ่น " มันเป็นภาษาหลักในรัฐโดยเฉพาะหรือภูมิภาค ไม่ว่าในแง่ของสถานะทางสังคมหรือการเมืองอย่างเป็นทางการสถานะ ความเด่นหรือความชุก หรือทั้งหมดข้างต้น ในขณะเดียวกัน , " ภาษา " เป็นภาษามาตรฐานโดยทั่วไปจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงในภาษาที่มาตรฐาน แต่ที่แยกต่างหาก ( แต่มักจะเกี่ยวข้องกับภาษาใน และ ของตัวเอง ตัวอย่างเช่นส่วนใหญ่ของภูมิภาคต่าง ๆโรแมนติกภาษาอิตาลีมักจะเรียกขานเรียกว่า " ภาษาถิ่น " อิตาลี ในความเป็นจริง ไม่ได้มาจากที่ทันสมัยมาตรฐานอิตาลี แต่วิวัฒนาการมาจากภาษาละตินพื้นบ้านแยกและแยกจากกันและกัน และเป็นอิสระจากมาตรฐานอิตาลี , นานก่อนที่จะมีการแพร่กระจายของแห่งชาติมาตรฐานภาษา ตลอดแล้วตอนนี้อิตาลี ภาษาละตินและภาษาในภูมิภาคต่าง ๆ เหล่านี้เป็นดังนั้นในแง่ภาษาอย่างแท้จริง " ภาษา " ในภาษาอิตาลีมาตรฐาน แต่แทนดีกว่า เช่นภาษาของตัวเองที่แยกจากกัน แต่ด้วยการแพร่กระจายของมาตรฐานอิตาลีทั่วอิตาลีในศตวรรษที่ 20 รุ่น ในภูมิภาคต่างๆ หรือพันธุ์มาตรฐานอิตาลีพัฒนา โดยทั่วไปจะเป็นส่วนผสมของการมาตรฐานแห่งชาติของอิตาลีกับภาษาในภูมิภาคประเทศและท้องถิ่น เน้น การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในมาตรฐานอิตาลี , ที่รู้จักกันเป็นภูมิภาคอิตาลี จะมากขึ้นเหมาะสมที่จะเรียกว่า " ภาษาถิ่น " ตามความหมายทางภาษาแรกของ " ภาษา " เช่นที่พวกเขาอยู่ในความเป็นจริงที่ได้มาบางส่วนหรือส่วนใหญ่มาจากมาตรฐานอิตาลี [ 5 ] [ 6 ] [ 7 ]สำเนียงมีความโดดเด่นของศัพท์ ไวยากรณ์ และการออกเสียง ( แบบรวมทั้งฉันทลักษณ์ ) ที่ที่ความแตกต่างสามารถทําได้เพียง แต่ในแง่ของการออกเสียง ( รวมถึงฉันทลักษณ์ หรือฉันทลักษณ์นั่นเอง ) คำว่า สำเนียงอาจจะต้องการมากกว่าภาษาถิ่น ประเภทอื่น ๆของการพูดรวมถึง jargons พันธุ์ซึ่งมีลักษณะแตกต่างกันในพจนานุกรม ( คำศัพท์ ) ; ภาษา ; ศาลเจ้า ; pidgins และ argots .