Investing in InformationThe discuss

Investing in Information
The discussion has so far assumed that the amount of information available
to lenders is unalterable. But lenders have many opportunities to augment information. They can, for instance, investigate the quality of projects and monitor their implementation. That information is costly does not necessarily
imply that outcomes are inefficient (see Townsend 1978); one has to ask first
whether lenders are likely to collect and process information efficiently. The
answer may be negative if the "public good" nature of information is taken
seriously-the fact that, once acquired and paid for by one lender, information
may be exploitable by another. There seems to be no evidence of this theoretical possibility being practically important in rural areas of developing countries. Furthermore, the experience of industrial countries suggests that markets
have effectively created mechanisms for generating information about borrowers that help to circumventhe public good problems. Private and independent
credit-rating agencies have existed in the United States since the middle of the
nineteenth century (Pagano and Jappelli 1992).
For rural financial markets of developing countries, lack of expertise in
project appraisal and the high costs of monitoring and assessment relative to
the size of a loan may mean that people are excluded from the credit market,
even though they have projects that would survive a profitability test based on
complete information. Braverman and Guasch (1989) suggest that the cost of
processing small loans can range from 15 to 40 percent of the loan size (see
also Adams, Graham, and Von Pischke 1984). But these kinds of transactions
costs do not necessarily lead to inefficient exclusion from the credit market. It
is at least possible that they reflect the real economic cost of serving a clientele
where information is scarce. Whether there is an inefficiency depends on
whether the human capital and other factors that go into appraising loans are
priced at their true economic costs. If not, the high figures for transactions
costs discussed by Braverman and Guasch might indicate inefficiency.
The point is a reminder that parallel market failures may be important. If
markets that provide inputs for the credit market are also imperfect, credit will
be allocated inefficiently. From a policy viewpoint, therefore, the question is
whether policy ought not to be focused on the real problem, rather than on
the proximate problem of misallocated credit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Investing in InformationThe discussion has so far assumed that the amount of information availableto lenders is unalterable. But lenders have many opportunities to augment information. They can, for instance, investigate the quality of projects and monitor their implementation. That information is costly does not necessarilyimply that outcomes are inefficient (see Townsend 1978); one has to ask firstwhether lenders are likely to collect and process information efficiently. Theanswer may be negative if the "public good" nature of information is takenseriously-the fact that, once acquired and paid for by one lender, informationmay be exploitable by another. There seems to be no evidence of this theoretical possibility being practically important in rural areas of developing countries. Furthermore, the experience of industrial countries suggests that marketshave effectively created mechanisms for generating information about borrowers that help to circumventhe public good problems. Private and independentcredit-rating agencies have existed in the United States since the middle of thenineteenth century (Pagano and Jappelli 1992).For rural financial markets of developing countries, lack of expertise inproject appraisal and the high costs of monitoring and assessment relative tothe size of a loan may mean that people are excluded from the credit market,even though they have projects that would survive a profitability test based onข้อมูลทั้งหมด Braverman และ Guasch (1989) แนะนำที่ต้นทุนของประมวลผลสินเชื่อขนาดเล็กมีตั้งแต่ 15 ถึง 40 เปอร์เซ็นต์ของขนาดสินเชื่อ (ดูนอกจากนี้ Adams เกรแฮม กฟอน Pischke 1984) แต่ธุรกรรมชนิดนี้ต้นทุนไม่จำเป็นต้องทำให้แยกไม่ออกจากตลาดสินเชื่อ มันเป็นไปได้น้อยที่จะสะท้อนถึงต้นทุนทางเศรษฐกิจอย่างแท้จริงของการให้บริการลูกค้าข้อมูลขาดแคลน ว่า มี inefficiency ที่ขึ้นอยู่กับว่าทุนมนุษย์และปัจจัยอื่น ๆ ที่ appraising สินอยู่ราคาที่ต้นทุนทางเศรษฐกิจของพวกเขาแท้จริง ถ้า ไม่ ตัวเลขที่สูงสำหรับธุรกรรมต้นทุนที่กล่าวถึง โดย Braverman และ Guasch อาจระบุ inefficiencyจุดจะเตือนว่า ความล้มเหลวของตลาดขนานอาจสำคัญ หากตลาดที่มีปัจจัยการผลิตสำหรับตลาดสินเชื่อยังไม่สมบูรณ์ สินเชื่อจะสามารถจัดสรรทิ้งไปอย่างสิ้นเปลือง จากวิวที่นโยบาย ดังนั้น คำถามคือว่านโยบายไม่ควรจะมุ่งเน้น ในปัญหาแท้จริง มากกว่าปัญหาเคียงเครดิต misallocated

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อมูลการลงทุนใน
การอภิปรายเพื่อให้ห่างไกลได้สันนิษฐานว่าจำนวนของข้อมูลที่มี
ผู้ให้กู้เป็นไม่เปลี่ยนแปลง แต่ผู้ให้กู้มีโอกาสมากมายที่จะเพิ่มข้อมูล พวกเขาสามารถยกตัวอย่างเช่นการตรวจสอบคุณภาพของโครงการและตรวจสอบการดำเนินงานของพวกเขา ข้อมูลที่มีค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นต้อง
หมายความว่าผลจะไม่มีประสิทธิภาพ (ดูทาวน์เซนด์ 1978); หนึ่งที่มีการขออนุญาตก่อน
ไม่ว่าจะเป็นผู้ให้กู้มีแนวโน้มที่จะเก็บรวบรวมและประมวลผลข้อมูลได้อย่างมีประสิทธิภาพ
คำตอบอาจจะเป็นเชิงลบหาก "ประชาชนดี" ลักษณะของข้อมูลที่จะได้รับการ
อย่างจริงจัง-ความจริงที่ว่าซื้อครั้งเดียวและชำระเงินสำหรับผู้ให้กู้โดยหนึ่งในข้อมูลที่
อาจเป็นประโยชน์อีก ดูเหมือนจะมีหลักฐานที่แสดงถึงความเป็นไปได้ในทางทฤษฎีนี้เป็นจริงที่สำคัญในพื้นที่ชนบทของประเทศกำลังพัฒนาไม่มี นอกจากนี้ประสบการณ์ของประเทศอุตสาหกรรมแสดงให้เห็นว่าตลาด
ได้อย่างมีประสิทธิภาพสร้างกลไกในการสร้างข้อมูลเกี่ยวกับผู้กู้ที่ช่วยในการ circumventhe ปัญหาที่ดีของประชาชน ภาคเอกชนและเป็นอิสระ
สถาบันจัดอันดับเครดิตมีอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกาตั้งแต่กลาง
ศตวรรษที่สิบเก้า (Pagano และ Jappelli 1992).
สำหรับตลาดการเงินในชนบทของประเทศกำลังพัฒนาขาดความเชี่ยวชาญในการ
ประเมินผลโครงการและค่าใช้จ่ายสูงของการตรวจสอบและการประเมินญาติ จะ
มีขนาดของเงินให้กู้ยืมอาจหมายถึงการที่คนได้รับการยกเว้นจากตลาดสินเชื่อที่
แม้จะมีโครงการที่จะมีชีวิตรอดการทดสอบการทำกำไรอยู่บนพื้นฐานของ
ข้อมูลที่สมบูรณ์ Braverman และ Guasch (1989) ชี้ให้เห็นว่าค่าใช้จ่ายของ
การประมวลผลสินเชื่อขนาดเล็กสามารถอยู่ในช่วง 15-40 เปอร์เซ็นต์ของขนาดเงินกู้ (ดู
ยังอดัมส์, เกรแฮมและฟอน Pischke 1984) แต่เหล่านี้ชนิดของการทำธุรกรรม
ค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นต้องนำไปสู่การยกเว้นไม่มีประสิทธิภาพจากตลาดสินเชื่อ มัน
เป็นอย่างน้อยที่เป็นไปได้ว่าพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงค่าใช้จ่ายทางเศรษฐกิจที่แท้จริงของการให้บริการลูกค้า
ที่ข้อมูลหายาก ไม่ว่าจะมีการขาดประสิทธิภาพขึ้นอยู่กับ
ว่าทุนมนุษย์และปัจจัยอื่น ๆ ที่ไปเป็นเงินให้สินเชื่อมีการประเมิน
ราคาค่าใช้จ่ายทางเศรษฐกิจที่แท้จริงของพวกเขา ถ้าไม่ได้ตัวเลขที่สูงสำหรับการทำธุรกรรม
ค่าใช้จ่ายในการหารือโดย Braverman และ Guasch อาจบ่งชี้การขาดประสิทธิภาพ.
จุดคือเตือนว่าล้มเหลวของตลาดขนานอาจมีความสำคัญ หาก
ตลาดที่ให้ปัจจัยการผลิตสำหรับตลาดสินเชื่อนอกจากนี้ยังไม่สมบูรณ์เครดิตจะ
ได้รับการจัดสรรไม่ได้ผล จากมุมมองนโยบายดังนั้นคำถามคือ
ว่านโยบายไม่ควรที่จะมุ่งเน้นไปที่ปัญหาที่แท้จริงมากกว่า
ปัญหาใกล้เคียงของเครดิต misallocated

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การลงทุนในเทคโนโลยีสารสนเทศ
อภิปรายได้สันนิษฐานว่าปริมาณของข้อมูลที่มีอยู่
ตลอดจนมีไม่เปลี่ยนแปลง . แต่ ตลอดจนมีหลายโอกาสเพื่อเพิ่มข้อมูล พวกเขาสามารถ เช่น ตรวจสอบคุณภาพของโครงการ และตรวจสอบการ ข้อมูลที่เป็นบทเรียนราคาแพงไม่จำเป็นต้อง
บ่งบอกว่าผลจะไม่มีประสิทธิภาพ ( ดู Townsend 1978 )ต้องถามก่อนว่า ผู้ให้กู้มักจะ
รวบรวมและการประมวลผลข้อมูลได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ตอบอาจจะลบ ถ้าธรรมชาติ " ดี " สาธารณะของข้อมูลถูก
อย่างจริงจัง ความจริงที่ว่า เมื่อได้มา และจ่ายโดยหนึ่งกู้ข้อมูล
อาจจะ exploitable โดยอื่นดูเหมือนจะไม่มีหลักฐานของทฤษฎีนี้อาจเป็นจริงที่สำคัญในชนบทของประเทศกำลังพัฒนา นอกจากนี้ ประสบการณ์ของประเทศ อุตสาหกรรม แสดงให้เห็นว่าตลาด
สร้างกลไกสำหรับการสร้างได้อย่างมีประสิทธิภาพมีข้อมูลเกี่ยวกับผู้กู้ที่ช่วย circumventhe ปัญหาที่ดีต่อสาธารณะ เอกชนและโรงเรียน
หน่วยงานจัดอันดับเครดิตมีอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกาตั้งแต่ช่วงกลางของศตวรรษที่สิบเก้า ( พากาโน้ และ jappelli

( 1992 ) สำหรับตลาดการเงินของประเทศกำลังพัฒนาขาดความเชี่ยวชาญใน
การประเมินโครงการและค่าใช้จ่ายสูงของการติดตามตรวจสอบและประเมินเทียบกับ
ขนาดของเงินกู้อาจหมายความว่าผู้คนจะถูกแยกออกจาก
ตลาดสินเชื่อถึงแม้ว่าพวกเขามีโครงการที่จะอยู่รอดทางการเงินทดสอบตาม
ข้อมูลเสร็จสมบูรณ์ เบรเวอร์เมิ่น และ guasch ( 1989 ) ได้แนะนำว่า ต้นทุนของ
การประมวลผลสินเชื่อขนาดเล็กสามารถช่วงจาก 15 ถึง 40 เปอร์เซ็นต์ของปริมาณเงินกู้ ( ดู
นอกจากนี้ อดัมส์ เกรแฮม และ ฟอน pischke 1984 ) แต่เหล่านี้ประเภทของธุรกรรม
ต้นทุนไม่จําเป็นต้องทำให้เกิดประสิทธิภาพการยกเว้นจากตลาดสินเชื่อ มัน
อย่างน้อยที่สุดที่พวกเขาสะท้อนต้นทุนที่แท้จริงของการให้บริการข้อมูลลูกค้า
ที่ขาดแคลน ว่ามีการขาดประสิทธิภาพขึ้นอยู่กับ
ว่าทุนมนุษย์และปัจจัยอื่น ๆที่เข้าสู่การประเมินราคาต้นทุนเงินกู้
ที่แท้จริงทางเศรษฐกิจ ถ้าไม่ใช่ ตัวเลขสูง และต้นทุนธุรกรรม
กล่าวถึงเบรเวอร์เมิ่น guasch อาจบ่งชี้ประสิทธิภาพ .
ประเด็นคือ เตือนว่า ความล้มเหลวของตลาดที่ขนานอาจจะสำคัญ ถ้า
ตลาดที่ให้กระผมสำหรับตลาดสินเชื่อยังไม่สมบูรณ์ จะได้รับการจัดสรรเครดิต
ไม่ได้ผล จากมุมมองของนโยบาย ดังนั้น คำถามคือ
ไม่ว่านโยบายไม่ควรเน้นปัญหาที่แท้จริง มากกว่า
ปัญหาโดยประมาณของ misallocated เครดิต