Yield formation of fruit trees usua

Yield formation of fruit trees usually takes place over two consecutive years. The first step of this process is floral induction, followed by flower initiation and differentiation (Wilkie et al., 2008). This early step of yield formation defines the potential number of fruits the crop will bear during the subsequent year. This is of economic importance as the number of harvestable organs is generally the major determinant of crop yield (Peltonen Sainio et al., 2007). This has also physiological implications because the number of growing fruits has a strong impact on the ratio between the activities of assimilate sources and sinks and on the ratio between vegetative and generative growth, which have been found to be major processes of plant growth and development (Mathieu et al., 2008; Marcelis et al., 1998 ; Pallas et al., 2010). Moreover, variations in the number of growing fruits not only have a direct effect on yield but may have undesirable effects on the size and quality of harvested organs (Kliewer and Dokoozlian, 2005; Monselise and Goldschmidt, 1982). Numerous factors are known to affect the formation of flowers. The vegetative and reproductive growth during the current year may interact with the development of flowers for the next year depending on the timing of floral induction. The alternate-year bearing phenomenon observed on numerous fruit tree species results from endogenous factors involved in this interaction (Monselise and Goldschmidt, 1982; Wilkie et al., 2008). Other factors are directly linked with weather conditions such as temperature, light, water deficit or mineral nutrition. Little is known about the quantitative effects of these factors, and the understanding of year-to-year yield variations and their management remains a challenge for perennial fruit crops (Hanke et al., 2007; Meilan, 1997; Wilkie et al., 2008), especially for grapevine (Vitis vinifera L.) as shown by recent studies (Keller,2010; Clingeleffer, 2010).Grapevine yield formation extends over two consecutive years. There after, they will be referred to as season 1 and season 2, sea-son 2 being the year of production. Seasonal variations in grape vine yield usually exceed 15% and often 35% (Antcliff, 1965; Clingeleffer, 2001, 2010; Keller and Mills, 2004; May, 1961; Chloupek et al.,2004). It is now well established that the main drivers of grapevine yield are the bunch number per vine and the berry number per bunch, which account for about 60% and 30% of seasonal yield variation respectively, whereas the berry weight accounts for only about 10% of seasonal yield variation (Dry, 2000; Clingeleffer, 2001, 2010).The determination of bunch number and berry number per bunch are therefore two key processes in grape vine yield formation, and both are affected during the early stages occurring in season 1.Grape vine is a perennial species displaying an indeterminate development pattern. Each phytomer produced by a growing shoot in season 1 bears a latent bud that will develop into a shoot in season2. Grape vine yield formation starts with inflorescence formation in the latent buds during season 1. This process is regulated at two levels: formation of uncommitted primordia (also called anlagen)and differentiation of the uncommitted primordium into an inflorescence or a tendril (Vasconcelos et al., 2009; Carmona et al., 2008).Inflorescence primordia are formed by extensive branching of theanlage (Vasconcelos et al., 2009; Srinivasan and Mullins, 1981): bud fertility (number of bunches per shoot) and flower number per bunch are closely linked, as primary branching of inflorescence sexerts a strong control over the total number of flowers per inflorescence (Dunn and Martin, 2007). This stage is reported to last from a few weeks after budburst until veraison in season 1 (about3 months), depending on the insertion rank of the latent bud on the shoot (Vasconcelos et al., 2009). At the scale of the shoot axis, the level of differentiation follows an acropetal gradient where the distal inflorescences are less differentiated than the proximal. After veraison of season 1, the latent buds enter into dormancy. They resume their development at budburst in season 2 with resumption of inflorescence branching and differentiation of individual flowers before an thesis (Swanepoel and Archer, 1988; Watt et al., 2008;Srinivasan et al., 1972). The relative importance of branching prior to dormancy, compared with differentiation during budburst, in controlling potential inflorescence size and flower numbers is still poorly understood (Vasconcelos et al., 2009; Keller et al., 2010).In grape vine, unlike other perennial crops, there is no evidence of competition between on the one hand initiation and differentiation of inflorescences for the following season and on the other hand the development of flowers and fruit set for the current season (Vasconcelos et al., 2009). Along with genetic potential, insertion rank on the shoot is the main factor affecting bud fertility: it increases from the base to the middle and decreases again toward the tip of the shoot (Huglin and Schneider, 1998). Light, temperature, grapevine water status and mineral nutrition are also reported to affect the formation of inflorescences during season 1(Vasconcelos et al., 2009). Light and temperature have been the most studied factors. Quantitative relationships between temperature and bud fertility were established ( Buttrose, 1970) and an optimum range of temperatures for the formation of inflorescence primordia (20◦C < T < 35◦C) was defined (Vasconcelos et al., 2009).Low irradiance on latent buds reduces inflorescence formation; this effect is likely mediated by carbon status and assimilate sup-ply to the buds (Keller and Koblet, 1995; Dry, 2000; Lebon et al.,2008). Effects of water deficit and mineral nutrition on inflorescence formation during season 1 have been observed but never quantified according to the stress intensity. Water deficit reduces bud fertility whatever the bud position on the cane (Alleweldt andHofacker, 1975; Buttrose, 1974; Matthews and Anderson, 1989).Buttrose (1974) observed a decrease in bud fertility of 75% (insertion rank 2) for the most stressed treatment compared to the well watered one. Nitrogen deficiency reduces inflorescence formation, and it is generally accepted that an optimum supply of nitrogen(N) is necessary for maximum formation of inflorescence primordia and differentiation of flowers (Vasconcelos et al., 2009; Kellerand Koblet, 1994; Keller, 2005; Khanduja and Balasubrahmanyam,1972; Baldwin, 1966; Srinivasan et al., 1972; Carmona et al., 2008).The present study was based on the hypothesis that water and nitrogen stresses experienced in the field by the grape vine during season 1 are responsible for a major part of the seasonal variations in bud fertility and berry number per bunch in season 2(assuming no adverse weather conditions at an thesis in season2). This hypothesis is supported by the high sensitivity of vegetative organogenesis processes to water (Chapin, 1991; Wery, 2005;Muller et al., 2011; Bissuel-Belaygue et al., 2002a) and nitrogen(Lawlor, 2002; Lemaire and Millard, 1999; Gastal and Lemaire,2002) stress for a wide range of plants and for grapevines in particular (Pellegrino et al., 2006; Lebon et al., 2006; Cramer et al.,2013).The aims of this work were to (i) study the periods of sensitivity to water and nitrogen availability of bud fertility and berry number per bunch and (ii) quantify the effects of water deficit and nitrogen stress on these yield components during these critical periods. A 3-year field experiment on Shiraz grapevines in combination with a water balance simulation model and a 6-year experiment on Aranel grape vines were used to address these issues.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลตอบแทนการก่อตัวของต้นไม้มักเกิดกว่าสองปีติดต่อกัน ขั้นตอนแรกของกระบวนการนี้จะเหนี่ยวนำดอกไม้ ตาม ด้วยดอกไม้เริ่มต้นและสร้างความแตกต่าง (Wilkie et al., 2008) ขั้นตอนนี้ช่วงของผลผลิตก่อกำหนดจำนวนผลไม้พืชผลจะหมีปีต่อ ๆ ไปอาจ นี้มีความสำคัญทางเศรษฐกิจโดยทั่วไปเป็นจำนวนอวัยวะ harvestable ดีเทอร์มิแนนต์หลักของผลผลิตพืช (Peltonen Sainio et al., 2007) มีผลกระทบยังสรีรวิทยาเนื่องจากจำนวนผลไม้เติบโตมีผลกระทบต่อความแข็งแรงในอัตราส่วนระหว่างกิจกรรมของแหล่ง assimilate และอ่างล้างมือ และในอัตราส่วนระหว่างการเติบโตผักเรื้อรัง และ generative ซึ่งได้พบว่ากระบวนการหลักของพืชเจริญเติบโตและการพัฒนา (Mathieu et al., 2008 Marcelis และ al., 1998 พัลลัสและ al., 2010) นอกจากนี้ ในจำนวนผลไม้เติบโตไม่เพียงแต่มีผลโดยตรงกับผลผลิต แต่อาจมีขนาดและคุณภาพของอวัยวะที่เก็บเกี่ยวผลผลิต (Kliewer และ Dokoozlian, 2005 ระวังผล Monselise ก Goldschmidt, 1982) ปัจจัยมากมายรู้จักกันมีผลต่อการก่อตัวของดอกไม้ การเจริญเติบโตสืบพันธุ์ และผักเรื้อรังปีปัจจุบันอาจโต้ตอบกับการพัฒนาของดอกไม้สำหรับปีถัดไปตามเวลาของดอกไม้ ปรากฏการณ์เรืองสำรองปีสังเกตจำนวนมากผลพันธุ์ต้นไม้ผลไม้จาก endogenous ปัจจัยที่เกี่ยวข้องในการโต้ตอบนี้ (Monselise และ Goldschmidt, 1982 Wilkie et al., 2008) ปัจจัยอื่น ๆ ได้โดยตรงเชื่อมโยงกับสภาพอากาศเช่นอุณหภูมิ แสง น้ำขาดดุลหรือโภชนาการแร่ เล็กน้อยเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับผลกระทบเชิงปริมาณของปัจจัยเหล่านี้ และความเข้าใจของรูปแบบปีต่อปีผลผลิตและการบริหารจัดการยังคงเป็น ความท้าทายสำหรับพืชผลไม้ยืนต้น (Hanke et al., 2007 เมยแลน 1997 Wilkie et al., 2008), โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ grapevine (Vitis vinifera L.) เป็นการแสดงโดยการศึกษาล่าสุด (เคลเลอร์ 2010 Clingeleffer, 2010)ก่อผลผลิต grapevine ขยาย 2 ปีติดต่อกัน มีหลัง พวกเขาจะอ้างถึงเป็นฤดูกาลที่ 1 และฤดูกาลที่ 2 ซีซัน 2 เป็นปีที่ผลิต เปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลในผลผลิตไวน์องุ่นมักจะเกิน 15% และมักจะ 35% (Antcliff, 1965 Clingeleffer, 2001, 2010 เคลเลอร์และโรงงานผลิต 2004 พฤษภาคม 1961 Chloupek et al., 2004) มันเป็นตอนนี้ดีขึ้นตั้งไดรเวอร์หลักของผลผลิต grapevine หมายพวงต่อเถาวัลย์และหมายเลขเบอร์รี่ต่อพวง ซึ่งมีอยู่ประมาณ 60% และ 30% ของฤดูกาลผลผลิตเปลี่ยนแปลงตามลำดับ ในขณะที่น้ำหนักเบอร์รี่บัญชีเพียงประมาณ 10% ของผลผลิตตามฤดูกาลเปลี่ยนแปลง (แห้ง 2000 Clingeleffer, 2001, 2010)กำหนดหมายเลขกลุ่มและหมายเลขเบอร์รี่ต่อพวงดังกระบวนสองคีย์ที่ก่อผลผลิตไวน์องุ่น และทั้งสองได้รับผลกระทบในช่วงระยะแรก ๆ ที่เกิดขึ้นในฤดูกาล 1.ไวน์องุ่น พันธุ์ยืนต้นแสดงรูปแบบการพัฒนาที่ไม่ทราบแน่ชัด ผลิตละ phytomer โดยยิงเติบโตในฤดูกาลที่ 1 หมีดอกตูมแฝงอยู่ที่จะพัฒนาเป็นการยิงใน season2 เริ่มก่อผลผลิตไวน์องุ่นกับ inflorescence ก่อตัวในอาหารแฝงอยู่ในระหว่างฤดูกาลที่ 1 กระบวนการนี้ได้รับการควบคุมในระดับที่ 2: ผู้แต่ง (ยังเรียกว่า anlagen) primordia ยืนยันและสร้างความแตกต่างของ primordium ยืนยันการ inflorescence หรือ tendril (Vasconcelos et al., 2009 Carmona et al., 2008)Inflorescence primordia จะเกิดขึ้นจากหลากหลายสาขาของ theanlage (Vasconcelos et al., 2009 Srinivasan และ Mullins, 1981): บัดความอุดมสมบูรณ์ (จำนวนช่อต่อยิง) และจำนวนดอกไม้ต่อพวงเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิด หลักเป็นสาขาของ inflorescence sexerts ควบคุมจำนวนของดอกไม้ต่อ inflorescence (Dunn และมาร์ติน 2007) แข็งแรงขึ้น ระยะนี้มีรายงานล่าสุดจากสองสามสัปดาห์หลังจาก budburst จนถึง veraison ในฤดูกาลที่ 1 (เดือน about3), ตามลำดับแทรกของดอกตูมแฝงอยู่ในการถ่ายภาพ (Vasconcelos et al., 2009) ในมาตราส่วนของแกนยิง ระดับของการสร้างความแตกต่างตามการไล่ระดับสี acropetal ที่ช่อเขียวกระดูกมีน้อยแตกต่างกันกว่า proximal หลังจาก veraison ของฤดูกาลที่ 1 ป้อนอาหารแฝงอยู่เป็น dormancy พวกเขาดำเนินต่อนักพัฒนาที่ budburst ในฤดูกาลที่ 2 กับคณะ inflorescence สาขาและสร้างความแตกต่างของดอกไม้แต่ละก่อนวิทยานิพนธ์ (Swanepoel และอาร์เชอร์ 1988 วัตต์ et al., 2008Srinivasan et al., 1972) ความสำคัญของสาขาก่อน dormancy เปรียบเทียบกับการสร้างความแตกต่างระหว่าง budburst ในการควบคุมอาจ inflorescence ขนาดและดอกไม้เลขจะยังเข้าใจไม่ดี (Vasconcelos et al., 2009 เคลเลอร์ et al., 2010)ในไวน์องุ่น ซึ่งแตกต่างจากพืชยืนต้นอื่น ๆ มีความแข่งขันกันในการเริ่มต้นของมือข้างหนึ่งและสร้างความแตกต่างของช่อเขียวสำหรับฤดูกาลต่อไปนี้ และตั้งคง พัฒนาจากดอกไม้และผลไม้ในฤดูกาลปัจจุบัน (Vasconcelos et al., 2009) ด้วยศักยภาพทางพันธุกรรม แทรกอันดับบนยิงเป็นปัจจัยหลักที่ส่งผลกระทบต่อความอุดมสมบูรณ์บัด: มันเพิ่มขึ้นจากฐานกลาง และลดลงอีกต่อคำแนะนำของการถ่ายภาพ (Huglin และชไนเดอร์ 1998) แสง อุณหภูมิ grapevine น้ำสถานะ และโภชนาการแร่ที่รายงานมีผลต่อการก่อตัวของช่อเขียวในระหว่างฤดูกาลที่ 1 (Vasconcelos et al., 2009) แสงและอุณหภูมิได้รับปัจจัย studied มากที่สุด ความสัมพันธ์เชิงปริมาณระหว่างความอุดมสมบูรณ์อุณหภูมิและดอกตูมก่อ (Buttrose, 1970) และช่วงเหมาะสมของอุณหภูมิสำหรับการก่อตัวของ inflorescence primordia (20◦C < T < 35◦C) ถูกกำหนด (Vasconcelos et al., 2009)Irradiance ต่ำบนอาหารแฝงอยู่ลดการก่อตัว inflorescence ผลนี้อาจ mediated ตามสถานะคาร์บอน และสะท้อนชั้นดื่มอาหาร (เคลเลอร์และ Koblet, 1995 แห้ง 2000 Lebon et al., 2008) ผลของการโภชนาการการขาดดุลและแร่น้ำ inflorescence ก่อตัวในระหว่างฤดูกาลที่ 1 ได้สังเกต แต่ไม่ quantified ตามความรุนแรงของความเครียด ดุลน้ำลดความอุดมสมบูรณ์บัดใดตำแหน่งดอกตูมบนเท้า (Alleweldt andHofacker, 1975 Buttrose, 1974 แมธธิวส์และแอนเดอร์สัน 1989)Buttrose (1974) สังเกตการลดลงในความอุดมสมบูรณ์ของดอกตูมของ 75% (แทรกอันดับ 2) สำหรับการบำบัดเครียดมากที่สุดเมื่อเทียบกับ watered ดี ขาดไนโตรเจนลดการก่อตัว inflorescence และมันทั่วไปยอมรับว่าการจัดหา nitrogen(N) เหมาะสมจำเป็นสำหรับการก่อตัวสูงสุดของ inflorescence primordia และสร้างความแตกต่างของดอกไม้ (Vasconcelos et al., 2009 Kellerand Koblet, 1994 เคลเลอร์ 2005 Khanduja และ Balasubrahmanyam, 1972 บอลด์วิน 1966 Al. Srinivasan ร้อยเอ็ด 1972 Carmona et al., 2008)การศึกษาปัจจุบันเป็นไปตามสมมติฐานที่ว่า น้ำและไนโตรเจนในฟิลด์โดยไวน์องุ่นในช่วงฤดูกาลที่ 1 มีหน้าที่ในส่วนสำคัญของการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลในความอุดมสมบูรณ์ของดอกตูม และหมายเลขต่อพวงรี่ในฤดูกาลที่ 2 (สมมติว่าไม่มีสภาพที่เป็นวิทยานิพนธ์ใน season2) สนับสนุนสมมติฐานนี้ความไวสูงของกระบวนการเกิดของอวัยวะผักเรื้อรังน้ำ (Chapin, 1991 ทันสมัย 2005มูลเลอร์ et al., 2011 Bissuel-Belaygue et al., 2002a) และไนโตรเจน (โรงองุ่น 2002 Lemaire และ Millard, 1999 Gastal และ Lemaire, 2002) ความเครียด สำหรับความหลากหลายของพืช และ grapevines โดยเฉพาะ (Pellegrino และ al., 2006 Lebon et al., 2006 Cramer et al., 2013)มีจุดมุ่งหมายของงานนี้ (i) ศึกษาระยะเวลาของความไวต่อน้ำและไนโตรเจนความพร้อมใช้งานจำนวนบัดความอุดมสมบูรณ์และเบอร์รี่ต่อพวง และ (ii) กำหนดปริมาณผลกระทบของการขาดดุลน้ำ และไนโตรเจนความเครียดด้านผลตอบแทนส่วนประกอบในระหว่างรอบระยะเวลาเหล่านี้สำคัญ เขต 3 ปีทดลองบน grapevines ชีราซร่วมกับแบบจำลองน้ำดุลทดลอง 6 ปีบน Aranel นำองุ่นใช้ปัญหาเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การสร้างผลผลิตของผลไม้มักจะเกิดขึ้นในช่วงสองปีติดต่อกัน ขั้นตอนแรกของกระบวนการนี​​้คือการเหนี่ยวนำดอกไม้ตามด้วยการเริ่มต้นดอกไม้และความแตกต่าง (วิลคี et al., 2008) ขั้นตอนแรกของการสร้างผลตอบแทนที่กำหนดจำนวนที่มีศักยภาพของผลไม้พืชจะแบกในปีต่อมา นี่คือความสำคัญทางเศรษฐกิจเป็นจำนวนของอวัยวะเก็บเกี่ยวโดยทั่วไปคือปัจจัยสำคัญของผลผลิตพืช (Peltonen Sainio et al., 2007) นี้ยังมีผลกระทบทางสรีรวิทยาเพราะจำนวนของผลไม้ที่เพิ่มขึ้นมีผลกระทบต่ออัตราส่วนระหว่างกิจกรรมของแหล่งดูดซึมและอ่างล้างมือและอัตราส่วนระหว่างพืชและการเจริญเติบโตของการกำเนิดที่ได้รับพบว่ามีกระบวนการที่สำคัญของการเจริญเติบโตของพืชและการพัฒนา ( มาติเยอ, et al, 2008;. Marcelis et al, 1998;. พาลา et al, 2010). นอกจากนี้การเปลี่ยนแปลงในจำนวนของผลไม้ที่เพิ่มขึ้นไม่เพียง แต่มีผลกระทบโดยตรงต่อผลผลิต แต่อาจมีผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์กับขนาดและคุณภาพของอวัยวะเก็บเกี่ยว (Kliewer และ Dokoozlian 2005; Monselise และอูแบรต์, 1982) หลายปัจจัยที่เป็นที่รู้จักกันจะมีผลต่อการก่อตัวของดอกไม้ พืชและการเจริญเติบโตของระบบสืบพันธุ์ในระหว่างปีปัจจุบันอาจมีผลกระทบกับการพัฒนาของดอกไม้สำหรับปีถัดไปทั้งนี้ขึ้นอยู่กับระยะเวลาของการเหนี่ยวนำดอกไม้ สลับปีปรากฏการณ์แบกสังเกตเกี่ยวกับผลพันธุ์ไม้ผลไม้จำนวนมากจากปัจจัยภายนอกที่เกี่ยวข้องในการปฏิสัมพันธ์นี้ (Monselise และอูแบรต์, 1982; วิลคี et al, 2008.) ปัจจัยอื่น ๆ ที่มีการเชื่อมโยงโดยตรงกับสภาพอากาศเช่นอุณหภูมิ, แสง, การขาดน้ำหรือธาตุอาหาร ไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับผลกระทบเชิงปริมาณของปัจจัยเหล่านี้และความเข้าใจของการเปลี่ยนแปลงอัตราผลตอบแทนปีต่อปีและการจัดการของพวกเขายังคงเป็นความท้าทายสำหรับพืชผลไม้ยืนต้น (Hanke et al, 2007;. Meil​​an 1997; วิลคี et al, 2008. ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับองุ่น (Vitis vinifera L. ) ที่แสดงโดยการศึกษาล่าสุด (เคลเลอร์, 2010; Clingeleffer 2010) การสร้างผลตอบแทน .Grapevine ขยายมากกว่าสองปีติดต่อกัน หลังจากที่มีพวกเขาจะถูกเรียกว่ารุ่น 1 และรุ่น 2, 2 ทะเลลูกชายเป็นปีที่ผลิต การเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลผลผลิตเถาองุ่นมักจะเกิน 15% และมักจะ 35% (Antcliff 1965; Clingeleffer, 2001, 2010; เคลเลอร์และมิลส์, 2004; พฤษภาคม 1961. Chloupek et al, 2004) คือตอนนี้เป็นที่ยอมรับกันดีว่าปัจจัยหลักที่ขับเคลื่อนผลผลิตองุ่นจำนวนพวงต่อเถาและจำนวนผลไม้เล็ก ๆ ต่อเครือซึ่งมีสัดส่วนประมาณ 60% และ 30% ของการเปลี่ยนแปลงผลผลิตตามฤดูกาลตามลำดับในขณะที่ลูกหนี้น้ำหนักผลไม้เล็ก ๆ เพียงประมาณ 10% อัตราผลตอบแทนของการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาล (Dry, 2000; Clingeleffer, 2001, 2010) การกำหนดจำนวนพวงได้โดยง่ายและจำนวนผลไม้เล็ก ๆ ต่อเครือจึงสองกระบวนการที่สำคัญในการก่อเถาองุ่นผลผลิตและทั้งสองจะได้รับผลกระทบในระยะแรกที่เกิดขึ้นในฤดูกาลที่ 1 เถาองุ่นเป็นพันธุ์ไม้ยืนต้นแสดงรูปแบบการพัฒนาที่ไม่แน่นอน แต่ละ Phytomer ผลิตโดยยิงที่เพิ่มขึ้นใน 1 ฤดูกาลหมีตาแฝงที่จะพัฒนาไปสู่​​การยิงใน season2 การสร้างผลตอบแทนเ​​ถาองุ่นเริ่มต้นด้วยการสร้างช่อดอกในดอกตูมแฝงในช่วงฤดู​​ 1. กระบวนการนี​​้ได้รับการควบคุมที่สองระดับการก่อตัวของ primordia ปราศจากข้อผูกมัด (เรียกว่า Anlagen) และความแตกต่างของ primordium ปราศจากข้อผูกมัดเป็นช่อดอกหรือ Tendril (Vasconcelos และคณะ . 2009; คาร์โมนา, et al, 2008) primordia .Inflorescence จะเกิดขึ้นจากกิ่งที่กว้างขวางของ theanlage (Vasconcelos et al, 2009; Srinivasan และ Mullins, 1981). ความอุดมสมบูรณ์ตา (จำนวนช่อต่อยิง) และจำนวนดอกต่อช่อมี การเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดเป็นแขนงหลักของช่อดอก sexerts ควบคุมที่แข็งแกร่งกว่าจำนวนรวมของดอกต่อช่อดอก (ดันน์และมาร์ติน 2007) ขั้นตอนนี้มีรายงานล่าสุดจากไม่กี่สัปดาห์หลังจาก budburst จนกว่า veraison ในฤดูกาลที่ 1 (เดือน about3) ขึ้นอยู่กับอันดับแทรกของตาที่แฝงอยู่ในการถ่ายทำ (Vasconcelos et al., 2009) ที่ขนาดของแกนยิงระดับของความแตกต่างดังนี้ลาด acropetal ที่ปลายช่อดอกมีน้อยแตกต่างกว่าที่ใกล้เคียง หลังจาก veraison ของฤดูกาลที่ 1, ตาแฝงเข้าสู่การพักตัว พวกเขาดำเนินการพัฒนาของพวกเขาที่ budburst ในฤดูกาลที่ 2 เริ่มต้นใหม่ของกิ่งช่อดอกและความแตกต่างของดอกไม้แต่ละก่อนวิทยานิพนธ์ (Swanepoel และยิงธนู, 1988; วัตต์และคณะ, 2008;.. Srinivasan, et al, 1972) ความสำคัญของการแยกก่อนที่จะมีการพักตัวเมื่อเทียบกับความแตกต่างระหว่าง budburst ในการควบคุมขนาดของช่อดอกที่มีศักยภาพและหมายเลขดอกไม้ยังคงเข้าใจ (Vasconcelos et al, 2009;. เคลเลอร์, et al, 2010.) ในเถาองุ่นซึ่งแตกต่างจากคนอื่น ๆ ยืนต้น พืชมีหลักฐานของการแข่งขันในระหว่างการเริ่มต้นมือและความแตกต่างของช่อดอกในฤดูกาลถัดไปและในทางกลับกันการพัฒนาของดอกไม้และผลไม้ชุดสำหรับฤดูกาลปัจจุบัน (Vasconcelos et al., 2009) พร้อมกับศักยภาพทางพันธุกรรมยศแทรกในการถ่ายเป็นปัจจัยหลักที่มีผลกระทบต่อความอุดมสมบูรณ์ของตา: มันจะเพิ่มจากฐานไปตรงกลางและลดลงอีกครั้งไปทางปลายของการถ่ายทำ (Huglin และชไนเดอ, 1998) แสงอุณหภูมิสถานะน้ำองุ่นและธาตุอาหารจะมีการรายงานยังส่งผลกระทบต่อการก่อตัวของช่อดอกในช่วงฤดู​​ที่ 1 (Vasconcelos et al., 2009) แสงและอุณหภูมิได้รับปัจจัยศึกษามากที่สุด ความสัมพันธ์ระหว่างปริมาณอุณหภูมิและความอุดมสมบูรณ์ตาที่ถูกจัดตั้งขึ้น (Buttrose, 1970) และช่วงที่เหมาะสมของอุณหภูมิสำหรับการก่อตัวของช่อดอก primordia (20◦C <T <35◦C) ถูกกำหนด (Vasconcelos et al., 2009) .Low รังสี ในตาแฝงช่วยลดการก่อตัวช่อดอก; ผลกระทบนี้น่าจะเป็นสื่อกลางตามสถานะคาร์บอนและดูดซึมจีบชั้นจะตูม (เคลเลอร์และ Koblet 1995; แห้ง. 2000; Lebon et al, 2008) ผลของการขาดน้ำและโภชนาการแร่ในรูปแบบช่อดอกในช่วงฤดู​​ 1 จะถูกสังเกตเห็น แต่ไม่เคยวัดตามความเข้มของความเครียด การขาดน้ำจะช่วยลดความอุดมสมบูรณ์ของสิ่งที่ตำแหน่งตาตาอ้อย (Alleweldt andHofacker 1975; Buttrose 1974; แมตทิวส์และเดอร์สัน, 1989) .Buttrose (1974) ตั้งข้อสังเกตการลดลงของความอุดมสมบูรณ์ตา 75% (อันดับแทรก 2) ให้มากที่สุด เน้นการรักษาเมื่อเทียบกับรดน้ำกันอย่างใดอย่างหนึ่ง การขาดไนโตรเจนจะช่วยลดการก่อตัวช่อดอกและมันก็เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าการจัดหาที่เหมาะสมของไนโตรเจน (N) เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาสูงสุดของ primordia ช่อดอกและความแตกต่างของสี (Vasconcelos et al, 2009;. Kellerand Koblet 1994; เคลเลอร์, 2005; Khanduja และ Balasubrahmanyam 1972; บอลด์วิน, 1966; Srinivasan et al, 1972;.. คาร์โมนา, et al, 2008) ได้โดยเริ่มต้นการศึกษาครั้งนี้มีพื้นฐานอยู่บนสมมติฐานที่ว่าความเครียดน้ำและไนโตรเจนประสบการณ์ในด้านโดยเถาองุ่นในช่วงฤดู​​ 1 มีความรับผิดชอบ สำหรับส่วนหนึ่งที่สำคัญของการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลในความอุดมสมบูรณ์ของตาและจำนวนผลไม้เล็ก ๆ ต่อพวงใน 2 ฤดูกาล (สมมติว่าไม่มีสภาพอากาศไม่เอื้ออำนวยในวิทยานิพนธ์ใน season2) สมมติฐานนี้ได้รับการสนับสนุนโดยความไวสูงของกระบวนการอวัยวะพืชลงไปในน้ำ (แปง 1991; Wery 2005; มุลเลอร์, et al, 2011;.. Bissuel-Belaygue และคณะ, 2002a) และไนโตรเจน (Lawlor 2002; Lemaire และมิลลาร์, 1999; Gastal และ Lemaire, 2002) ความเครียดสำหรับหลากหลายของพืชและองุ่นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง (Pellegrino et al, 2006;. Lebon et al, 2006;.. แครมเมอและคณะ, 2013) จุดมุ่งหมายของงานนี้ได้โดยเริ่มต้นที่จะ (i) การศึกษาช่วงเวลาของความไวต่อน้ำและความพร้อมไนโตรเจนของความอุดมสมบูรณ์หน่อและจำนวนผลไม้เล็ก ๆ ต่อเครือและ (ii) ปริมาณผลกระทบของการขาดน้ำและความเครียดไนโตรเจนในองค์ประกอบของผลผลิตเหล่านี้ในช่วงระยะเวลาที่สำคัญเหล่านี้ ทดลอง 3 ปีชีองุ่นร่วมกับแบบจำลองสมดุลของน้ำและการทดลอง 6 ปีใน Aranel เถาองุ่นถูกนำมาใช้เพื่อแก้ไขปัญหาเหล​​่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสร้างผลผลิตของไม้ผล ใช้เวลากว่า 2 ปี ขั้นตอนแรกของกระบวนการนี้คือ การนำดอกไม้ ตามด้วยดอกไม้และความแตกต่าง ( วิลคี et al . , 2008 ) ขั้นตอนนี้ในช่วงต้นของการกำหนดจำนวนผลผลิตศักยภาพของผลไม้ พืชจะทน ในปีต่อมานี่คือความสำคัญทางเศรษฐกิจเป็นจำนวน Harvestable อวัยวะโดยทั่วไปปัจจัยสําคัญของผลผลิต ( sainio เพอโตนิน et al . , 2007 ) นี้ยังมีผลกระทบทางสรีรวิทยาเพราะผลไม้เติบโตจำนวนที่มีผลกระทบต่ออัตราส่วนระหว่างกิจกรรมสร้างแหล่งเก็บและอัตราส่วนระหว่างพืชและการเจริญเติบโต้ ,ที่ได้รับพบว่ามีกระบวนการที่สำคัญของการเจริญเติบโตและพัฒนาการของพืช ( แมทธิว et al . , 2008 ; marcelis et al . , 1998 ; Pallas et al . , 2010 ) นอกจากนี้ การเปลี่ยนแปลงในจํานวนปลูกผลไม้ไม่เพียง แต่ที่มีผลโดยตรงต่อผลผลิต แต่อาจมีผลข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์ในขนาดและคุณภาพของการเก็บเกี่ยวอวัยวะ ( kliewer และ dokoozlian , 2005 ; และ monselise โกลด์ชมิต , 1982 )หลายปัจจัยว่ามีผลต่อการก่อตัวของดอกไม้ และมีลักษณะการเจริญเติบโตในช่วงปีปัจจุบันอาจโต้ตอบกับการพัฒนาของดอกไม้สำหรับปีถัดไปขึ้นอยู่กับระยะเวลาของการชักนำดอกไม้มีปรากฏการณ์ปีอื่นพบในมากมายชนิด ต้นไม้ผล ผลไม้จากปัจจัยภายนอกที่เกี่ยวข้องในปฏิกิริยานี้ ( และ monselise โกลด์ชมิต , 1982 ; วิลคี et al . , 2008 ) ปัจจัยอื่น ๆที่มีการเชื่อมโยงโดยตรงกับกับสภาพอากาศ เช่น อุณหภูมิ แสง การขาดน้ำหรือสารอาหารแร่ธาตุ เล็กน้อยเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับผลกระทบเชิงปริมาณของปัจจัยเหล่านี้และความเข้าใจของปีผลผลิตและการเปลี่ยนแปลงการจัดการของพวกเขายังคงเป็นความท้าทายสำหรับไม้ผลยืนต้น ( แฮงก์ et al . , 2007 ; Meilan , 1997 ; วิลคี et al . , 2008 ) , โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเกรปไวน์ ( องุ่น vinifera L . ) ที่แสดงโดย การศึกษาล่าสุด ( Keller , 2010 ; clingeleffer , 2010 ) . การพัฒนาผลผลิต ต้นองุ่นที่ขยายเกินสองปีติดต่อกัน มีหลังพวกเขาจะเรียกว่ารุ่น 1 และรุ่น 2 ทะเล ลูกชาย 2 เป็นปีของการผลิต ผลผลิตเถาองุ่นมักจะเกิน 15% และมักจะ 35 % การเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาล ( antcliff , 1965 ; clingeleffer , 2001 , 2010 ; เคลเลอร์และโรงสี , 2004 ; พฤษภาคม 1961 ; chloupek et al . , 2004 ) มันก็ขึ้นว่าไดรเวอร์หลักของผลผลิตองุ่นเป็นเครือเถาองุ่นและหมายเลขต่อหมายเลขเบอร์ต่อพวงที่บัญชีสำหรับประมาณ 60% และ 30% ของผลผลิตตามฤดูกาล ความผันแปรตามลําดับ ส่วนเบอร์บัญชีสำหรับน้ำหนักเพียงประมาณ 10% ของการเปลี่ยนแปลงผลผลิตตามฤดูกาล ( แห้ง , 2000 ; clingeleffer , 2001 , 2010 ) . การกำหนดหมายเลขและหมายเลขเบอร์ต่อพวงพวงจึงสำคัญสองกระบวนการในการสร้างผลผลิต เถาองุ่น และทั้ง จะได้รับผลกระทบในช่วงแรกเกิดขึ้นในฤดูกาลที่ 1เถาองุ่นเป็นไม้ยืนต้นชนิดแสดงเป็นรูปแบบการพัฒนาที่ยังไม่แน่ชัด แต่ละ phytomer ผลิตโดยการยิงใน 1 ฤดูกาลหมีตาแฝงที่จะพัฒนาเป็นยิง season2 . เถาองุ่นผลผลิตการเริ่มต้นด้วยการสร้างช่อดอกที่แฝงอยู่ในช่วงฤดูกาล 1 กระบวนการนี้ถูกควบคุมที่ระดับสอง :การก่อตัวของไม่ได้ผูกมัด ไพรม ์เดีย ( เรียกว่า anlagen ) และความแตกต่างของการไหลเข้าไม่ได้ผูกมัดเป็นช่อ หรือทาง ( Vasconcelos et al . , 2009 ; Carmona et al . , 2008 ) ช่อดอกแตกแขนง ไพรม ์เดียรูปแบบโดยกว้างขวางของ theanlage ( Vasconcelos et al . , 2009 ; และ srinivasan Mullins , 1981 )ภาวะเจริญพันธุ์บัด ( จำนวนมัดต่อยิง ) และจำนวนดอกต่อช่อ จะเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิด เช่น การแตกกิ่งช่อดอก sexerts ควบคุมแรงกว่าจำนวนดอกต่อช่อดอก ( ดันน์และ มาร์ติน , 2007 ) เวทีนี้มีรายงานล่าสุดจากไม่กี่สัปดาห์หลังจาก budburst จนกว่า veraison ใน 1 ฤดูกาล ( about3 เดือน )ขึ้นอยู่กับการจัดอันดับของหน่อแฝงบนยิง ( Vasconcelos et al . , 2009 ) ที่ระดับของการยิงแกน ระดับความแตกต่างของดังต่อไปนี้ acropetal ลาดที่ปลายช่อเป็นน้อยแตกต่างกว่าการทำงาน . หลังจาก veraison ฤดูกาล 1 ตาแฝงเข้าไปในวันเกิดเหตุ .พวกเขาเริ่มพัฒนาตนที่ budburst ในซีซั่นที่ 2 กับการเริ่มต้นใหม่ของช่อดอกแตกแขนงและความแตกต่างของดอกไม้แต่ละก่อนที่นิพนธ์ ( Swanepoel กับอาร์เชอร์ , 1988 ; วัตต์ et al . , 2008 ; srinivasan et al . , 1972 ) ความสําคัญของการแยกก่อนการพักตัว เมื่อเทียบกับช่วง budburst ความแตกต่าง ,ศักยภาพในการควบคุมขนาดและจำนวนช่อดอกยังไม่ค่อยเข้าใจ ( Vasconcelos et al . , 2009 ; เคลเลอร์ et al . , 2010 ) ในเถาองุ่นพืชไม้ยืนต้น ซึ่งแตกต่างจากอื่น ๆไม่มีหลักฐานของการแข่งขันระหว่าง บนมือข้างหนึ่งและสร้างความแตกต่างของดอกสำหรับฤดูกาลต่อไปและในมืออื่น ๆการพัฒนาของดอกไม้และผลไม้ชุดสำหรับฤดูกาลปัจจุบัน ( Vasconcelos et al . , 2009 ) พร้อมกับศักยภาพทางพันธุกรรมแทรกตำแหน่งที่ยิงเป็นหลัก ปัจจัยที่มีผลต่อความงอกมันเพิ่มจากฐานกลางและลดลงอีกครั้งต่อปลายยิง ( huglin และ Schneider , 1998 ) แสง อุณหภูมิ สถานะ น้ำองุ่น และโภชนาการเกลือแร่ยังรายงานว่า จะส่งผลกระทบต่อการพัฒนาของช่อดอกในระหว่างฤดูกาล 1 ( Vasconcelos et al . , 2009 ) แสง และอุณหภูมิ มีมาก ศึกษาปัจจัยความสัมพันธ์เชิงปริมาณระหว่างอุณหภูมิและความอุดมสมบูรณ์แตกหน่อขึ้น ( buttrose , 1970 ) และช่วงอุณหภูมิที่เหมาะสมสำหรับการพัฒนาของช่อดอก ไพรม ์เดีย ( 20 ◦ C < t < 35 ◦ C ) ได้นิยาม ( Vasconcelos et al . , 2009 ) ดังกล่าวต่ำแฝงตาช่วยลดการพัฒนาช่อดอก ;ผลนี้น่าจะผ่าน โดยคาร์บอนสถานะ และ assimilate sup กับตา ( เคลเลอร์ และ koblet , 1995 ; แห้ง , 2000 ; lebon et al . , 2008 ) ผลของการขาดน้ำ และธาตุอาหารในการสร้างช่อดอก ใน 1 ฤดูกาล ได้สังเกต แต่ไม่เคยตรวจตามความเครียดความเข้มขาดน้ำลดภาวะเจริญพันธุ์เพื่อนไม่ว่าเพื่อนตำแหน่งบนไม้เท้า ( alleweldt andhofacker 1975 ; buttrose , 1974 ; แมทธิว แอนเดอร์สัน , 1989 ) buttrose ( 1974 ) พบว่าลดลงใน บัด ความอุดมสมบูรณ์ของ 75% ( แทรกอันดับ 2 ) ให้มากที่สุด เน้นการรักษาเมื่อเทียบกับน้ำ 1 การขาดไนโตรเจนจะช่วยลดการเกิดช่อดอก ,และเป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่า ปริมาณที่เหมาะสมของไนโตรเจน ( N ) เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการพัฒนาสูงสุด ไพรม ์เดียและความแตกต่างของช่อดอก ( Vasconcelos et al . , 2009 ; kellerand koblet , 1994 ; เคลเลอร์ , 2005 ; และ khanduja balasubrahmanyam , 1972 ; Baldwin , 1966 ; srinivasan et al . , 1972 ; Carmona et al . 2008 )การศึกษาครั้งนี้เป็นตามสมมติฐานที่ว่า น้ำและไนโตรเจน เน้นมีประสบการณ์ในฟิลด์ของเถาองุ่นในฤดูที่ 1 รับผิดชอบส่วนใหญ่ของการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลในความอุดมสมบูรณ์ของดอกตูมและเบอร์เลขต่อพวงในซีซั่นที่ 2 ( สมมติว่าสภาพอากาศที่ไม่พึงประสงค์เป็นวิทยานิพนธ์ใน season2 )สมมติฐานนี้ได้รับการสนับสนุนโดยความไวสูงของพืชกระบวนการน้ำแกโนเจเนซีส ( แปง , 1991 ; wery , 2005 ; Muller et al . , 2011 ; bissuel belaygue et al . , 2002a ) และไนโตรเจน ( ลอเลอร์ , 2002 ; เลอแมร์ และ มิลลาร์ด , 1999 ; gastal และ เลอแมร์ , 2002 ) ความเครียดสำหรับหลากหลายของพืช และไร่องุ่นโดยเฉพาะ ( pellegrino et al . , 2006 ; lebon et al . , 2006 ; Cramer et al . , 2013 )วัตถุประสงค์ของงานนี้เพื่อ ( 1 ) ศึกษาระยะเวลาของความไวต่อน้ำและความเป็นประโยชน์ของไนโตรเจนจากความอุดมสมบูรณ์ของดอกตูมและหมายเลขเบอร์ต่อพวง และ ( ii ) ปริมาณผลของการขาดน้ำ และความเครียดต่อองค์ประกอบผลผลิตเหล่านี้ ในช่วงวิกฤตินี้เป็น 3 การทดลองใน Shiraz ต้นองุ่นผสมกับน้ำให้สมดุลแบบจำลองและการทดลองที่ 6 ราเนลเถาองุ่นถูกใช้เพื่อจัดการกับปัญหาเหล่านี้