The policy debate on personal loans

The policy debate on personal loans has a second component too, i.e. possible macroeconomic
effects. There is a concern that lending might be too much focused on consumer loans and thus
neglect financing of true entrepreneurial activities. This is a well-known theme from many
developed economies, such as the US in particular, and an assessment is equally difficult to make
for the Thai case. This difficulty is not at least caused by severe information deficits: first, there is
no solid information on how personal loans are used by borrowers—it is known that some of
these loans have investment character, either for educational purpose or for short-term small
enterprise financing. Second, there is some difficulty in assessing an appropriate level of
household debt, one part of which is personal loans. Seen from the perspective of Malaysia for
example, the Thai level of household debt with 33% to GDP is low as Malaysia has 63%. Third, household debt can have various reasons. In Thailand, housing loans make slightly above 50% of
total household debt which seems to be rather low in comparison to other countries, indicating
that consumer loans are rising possibly too fast.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การอภิปรายนโยบายเงินให้สินเชื่อส่วนบุคคลมีสองส่วนประกอบมากเกินไป เช่นเศรษฐกิจมหภาคได้ผลกระทบ มีความกังวลว่า การให้ยืมอาจจะมากเกินไปเน้นสินเชื่อผู้บริโภคจึงละเลยการเงินของกิจการอย่างแท้จริง นี้เป็นรูปที่รู้จักกันดีจากหลายโดยเฉพาะพัฒนาเศรษฐกิจ เช่นสหรัฐอเมริกา และการประเมินจะยากเท่า ๆ กันจะทำให้สำหรับกรณีไทย ปัญหานี้ไม่น้อยเกิดจากการขาดดุลรุนแรงข้อมูล: ครั้งแรก มีข้อมูลสินเชื่อส่วนบุคคลว่าไม่แข็งจะถูกใช้ โดยผู้กู้ซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่าบางเงินกู้เหล่านี้มีการลงทุน สำหรับวัตถุประสงค์ทางการศึกษา หรือ สำหรับระยะสั้นเล็กองค์กรทางการเงิน ที่สอง มีปัญหาบางอย่างในการประเมินระดับที่เหมาะสมครัวเรือนหนี้ สินเชื่อบุคคลเป็นส่วนหนึ่งของที่ เห็นจากมุมมองของมาเลเซียสำหรับตัวอย่าง ระดับหนี้สินครัวเรือนด้วย 33% GDP ไทยได้ต่ำสุดมาเลเซียได้ 63% สาม ครัวเรือนหนี้ได้เหตุผลต่าง ๆ ในประเทศไทย สินเชื่อเคหะให้เล็กน้อยข้างต้น 50% ของหนี้สินครัวเรือนรวมซึ่งดูเหมือนจะค่อนข้างต่ำเมื่อเปรียบเทียบกับประเทศอื่น ๆ แสดงให้สินเชื่อเพื่อผู้บริโภคเพิ่มขึ้นอาจจะเร็วเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอภิปรายนโยบายเกี่ยวกับสินเชื่อส่วนบุคคลที่มีส่วนที่สองเกินไปเช่นที่เป็นไปได้ทางเศรษฐกิจมหภาคที่
มีผลกระทบ มีความกังวลว่าอาจจะมีการปล่อยสินเชื่อที่เน้นมากเกินไปในการกู้ยืมเงินของผู้บริโภคจึง
ละเลยการจัดหาเงินทุนของผู้ประกอบการที่แท้จริงของกิจกรรม นี่คือรูปแบบที่รู้จักกันดีจากหลาย
ประเทศที่พัฒนาเช่นสหรัฐอเมริกาโดยเฉพาะอย่างยิ่งและการประเมินผลเป็นเรื่องยากที่จะทำให้เท่าเทียมกัน
สำหรับกรณีที่ไทย ความยากลำบากนี้ไม่ได้อย่างน้อยที่เกิดจากการขาดดุลอย่างรุนแรงข้อมูล: ครั้งแรกมี
ไม่มีข้อมูลที่เป็นของแข็งกับวิธีการที่สินเชื่อส่วนบุคคลที่จะถูกใช้โดยผู้กู้มันเป็นที่รู้จักกันว่าบางส่วนของ
เงินกู้ยืมเหล่านี้มีลักษณะการลงทุนอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อการศึกษาหรือเพื่อการระยะสั้นที่มีขนาดเล็ก
การจัดหาเงินทุนขององค์กร ประการที่สองมีความยากลำบากในการประเมินระดับที่เหมาะสมของ
หนี้ภาคครัวเรือนส่วนหนึ่งซึ่งเป็นสินเชื่อส่วนบุคคล เห็นได้จากมุมมองของมาเลเซีย
เช่นไทยระดับของหนี้ครัวเรือนที่มี 33% ต่อจีดีพีอยู่ในระดับต่ำเป็นมาเลเซียมี 63% ประการที่สามหนี้ภาคครัวเรือนสามารถมีเหตุผลต่างๆ ในประเทศไทยสินเชื่อที่อยู่อาศัยให้สูงขึ้นไปเล็กน้อย 50% ของ
หนี้ภาคครัวเรือนทั้งหมดซึ่งดูเหมือนว่าจะค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับประเทศอื่น ๆ แสดงให้เห็น
ว่าการให้กู้ยืมเงินของผู้บริโภคที่เพิ่มขึ้นอาจจะเร็วเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปรายนโยบายสินเชื่อส่วนบุคคลมีองค์ประกอบที่สองด้วย คือ ผลกระทบทางเศรษฐกิจ
ที่สุด มีความกังวลว่าเงินอาจจะมากเกินไปเน้นสินเชื่อผู้บริโภคจึง
ละเลยกิจกรรมผู้ประกอบการทางการเงินที่แท้จริง นี้เป็นธีมที่รู้จักกันดีจากหลาย
เศรษฐกิจของประเทศที่พัฒนาแล้ว เช่น สหรัฐ โดยเฉพาะ และการประเมินเป็นเรื่องยากพอๆ กับให้
สำหรับกรณีไทยปัญหานี้ไม่ได้เกิดจากการอย่างน้อยข้อมูลที่รุนแรง : แรกมี
ของแข็งไม่มีข้อมูลว่าสินเชื่อส่วนบุคคลจะถูกใช้โดยผู้กู้จะทราบว่าบางส่วนของตัวละคร
เงินกู้เหล่านี้ได้ลงทุนทั้งเพื่อการศึกษา หรือบริษัทการเงินระยะสั้นๆ

ประการที่สอง มีความยากลำบากในการประเมินเป็นระดับที่เหมาะสมของ
หนี้ครัวเรือนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเงินให้สินเชื่อส่วนบุคคล เห็นจากมุมมองของมาเลเซียเพื่อ
ตัวอย่าง และระดับหนี้ครัวเรือน 33 % ต่อ GDP ต่ำ เช่น ประเทศมาเลเซีย มี 63 % ประการที่สาม หนี้ภาคครัวเรือนสามารถมีได้หลายเหตุผล ในไทย , สินเชื่อที่อยู่อาศัยให้มีค่าสูงกว่า 50% ของ
รวมหนี้ครัวเรือนที่ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างต่ำเมื่อเปรียบเทียบกับประเทศอื่น ๆ ระบุ
เงินให้สินเชื่อผู้บริโภคที่เพิ่มขึ้นอาจจะเร็วเกินไป