Roald Dahl’s short story “The Way U

Roald Dahl’s short story “The Way Up to Heaven” first appeared in The New Yorker (February 27, 1954) and was included in his collection Kiss Kiss (1960). It concerns Mr. and Mrs. Eugene Foster, an affluent elderly couple who live in a six-story house on East Sixty-Second Street in New York City. During their more than thirty-year marriage, Mrs. Foster has been a devoted wife, serving her husband’s needs and subjugating herself to his overbearing will without resistance. He had, as Dahl writes, “disciplined her too well for that.” The Fosters live in their gloomy house with their servants; few visitors come to call. Their only child, a daughter, lives in Paris with her husband and their three children, the grandchildren Mrs. Foster loves deeply, even though she has never seen them.

The most significant character traits of Mr. and Mrs. Foster—and their relationship—are established immediately through exposition. Mrs. Foster has a pathological fear of being late on any occasion; Mr. Foster torments her cruelly by making her wait for him, quite unnecessarily, past the hour when they must leave to arrive safely on time. She has suffered his delaying tactics for years on special occasions and has only recently begun to suspect that he deliberately causes her great suffering.

The plot gets underway as the Fosters prepare to leave home for six weeks. She is flying to Paris to finally meet her beautiful grandchildren; Mr. Foster will move to his club while she is gone. He has dismissed all the servants in the interim to save money. He will come home occasionally to check for mail. Mrs. Foster is overcome with increasing anxiety as she counts down the minutes until 9:15 a.m. when they must leave in order for her to arrive at the airport. She fears that if she misses her plane, her husband will change his mind and not let her go at all. She wishes she could simply live in Paris and be with her grandchildren always.

Mr. Foster finally appears at 9:22, but makes her wait again while he goes to wash his hands and otherwise delays getting in the car. Mr. Foster tells her that he will not bother to write to her while she is gone. On the drive to the airport, their chauffeur must slow down because the fog has rolled in. Mrs. Foster is beside herself with fear and worry that she will miss her plane. Mr. Foster tells her continually that her flight surely will be cancelled because of the weather. As her agony intensifies, the muscle in her eye begins to twitch nervously, as it always does when she is most distressed. Mrs. Foster is shocked when she realizes her husband is watching this nervous tic, well aware of the effect he is having upon her.

Arriving at the airport, Mrs. Foster learns her flight has been temporarily delayed. Mr. Foster leaves her there. Mrs. Foster waits all day for her flight to leave, but it is finally cancelled until eleven o’clock the following morning. She hates to leave the security of being at the airport, and she does not want to see her husband again; however, she is exhausted. Giving up, she phones her husband. The servants have all gone, but he insists she take a taxi and come home for the night.

Back at home, Mrs. Foster suggests he not ride with her to the airport again the next morning. He agrees, but says their driver can drop him at his club on her way, even though his club is downtown, not on the way to the airport. When she mildly protests, he says, “But you’ll have plenty of time, my dear. Don’t you want to drop me at the club?” Defeated once again, Mrs. Foster goes to bed.

The following morning, Mrs. Foster is ready by 8:30 for the car that will arrive at 9:00. Her husband appears after 9:00, asking for coffee. She did not make coffee. He then disappears to find some cigars, saying he will meet her at the car. At 9:20, Mr. Foster walks slowly down the steps to the car, pausing to check the weather. After finally getting into the car, Mr. Foster suddenly tells the chauffeur to stop as they are pulling away. He begins looking for a present for his daughter he planned to send with Mrs. Foster. As he searches through his various pockets, Mrs. Foster’s suffering intensifies. When he says he will go back inside to look for it, she begs him to mail it later. Ignoring her, he “commands” her to stay in the car, and he goes back into the house.

Mrs. Foster waits...and waits. She asks the chauffeur for the time: 9:30, barely enough time to get to the airport. Suddenly, she sees the small present “wedged down in the crack of the seat on the side where her had been sitting.” She notices that it had been “wedged down firm and deep, as though with the help of a pushing hand.” She quickly sends the chauffeur to bring her husband back, but the man returns at once, saying the door is locked. Mrs. Foster finds her keys and goes after her husband herself.

As she fumbles with the key at the locked front door, Mrs. Foster suddenly stops, remaining motionless as she listens to some sounds from deep within the house. She listens intently, “to hear and to analyze these sounds that were coming faintly from this place.” Then she withdraws her key, runs down the steps, and leaves for the airport without Mr. Foster. As she tells the driver to hurry, a significant change has occurred in her; the softness is gone from her face, and she speaks with “a new note of authority.” During her flight to Paris, Mrs. Foster feels calm, strong, and quite wonderful.

While in Paris, Mrs. Foster writes chatty weekly letters to her husband, always reminding him to eat regularly, “although that is something I’m afraid you may not be doing when I’m not with you.” At the end of her visit, Mrs. Foster returns home, but she does not seem particularly sad at leaving, almost as if she knew she would be returning soon. She sends a cable telling Mr. Foster she is on her way home. When she lands in New York, she seems “interested” that there is no car to meet her, perhaps even “amused.”

Arriving home, Mrs. Foster rings the doorbell several times, waiting for an answer that does not come. She lets herself in with her key, noticing the large pile of letters on the floor where they had been delivered through the mail slot. The house is dark and cold, and she notices a “curious odor in the air that she had never smelled before.” She walks quickly to a place in the back of the house, disappearing for a moment to investigate something as if to “confirm a suspicion.” When she returns, there is a “little glimmer of satisfaction on her face.” She wonders for a moment what next to do. Then, using her husband’s address book, she calls a repair service to come fix the Foster’s elevator that is stuck between the second and third floors of their house. Ms. Foster waits for the elevator repairman, sitting patiently at her husband’s desk.

“The Way Up to Heaven” is notable both for its irony and for the foreshadowing of the surprising conclusion. The title itself introduces the first of many ironic elements, since it is the elevator in the Fosters’ house that conveys Mr. Foster to his death. It is also ironic that Mr. Foster meets his demise because he insists on dismissing the servants for six weeks to save money, he insists Mrs. Foster return home when she is first stranded at the airport, and he returns to the house pretending to look for the present he has hidden in the car. The story’s conclusion is foreshadowed in several subtle ways, including Mrs. Foster’s recognition of her husband’s deliberate cruelty, her desire to live in Paris permanently, and her lack of regret when her six-week visit comes to an end. The most obvious foreshadowing is her writing that she doubts her husband will be eating regularly while she is gone and her noticing the strange odor when she comes home.

As a revenge tale, “The Way Up to Heaven” satisfies because Mr. Foster’s sadistic behavior is so thoroughly redressed by the wife he so completely underestimates. Mrs. Foster did not plan to kill her husband, but when she saw a sudden opportunity to free herself from his cruelty and make a happy life for herself in Paris, she acted. Apparently she was not as “well disciplined” as her selfish and arrogant husband believed her to be.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องสั้นของเล็นโรอัลด์ดาห์ล "ทางขึ้นไปสวรรค์" ปรากฏใน The New Yorker (27 กุมภาพันธ์ 1954) ก่อน และรวมอยู่ในคอลเลกชันของเขาจูบจูบ (1960) มันเกี่ยวข้องกับนายและนาง Eugene ฟอสเตอร์ คู่สูงอายุแต่ละที่อาศัยอยู่ในบ้าน 6 เรื่องตะวันออกหกสองห้องในนิวยอร์กซิตี้ ในระหว่างการสมรสของพวกเขามากกว่าสามสิบปี นางฟอสเตอร์แล้วภรรยาอุทิศ ให้บริการความต้องการของสามี และ subjugating ตัวเองกับ overbearing เขาจะไม่ มีความต้านทาน เขา มี เป็นเล็นดาห์ลเขียน "disciplined เธอดีเกินไปสำหรับที่" ส่งเสริมอยู่ในบ้านของพวกเขามืดมนกับข้าราชการของพวกเขา ผู้เข้าชมน้อยมาเรียก เฉพาะลูก บุตรสาว ชีวิตในปารีสกับสามีและลูกสาม หลานรักนางฟอสเตอร์ ลึกแม้ว่าเธอไม่เคยเห็นพวกเขาลักษณะตัวอักษรที่สำคัญที่สุดของนายและนางฟอสเตอร์ — และความสัมพันธ์ของพวกเขา — ก่อตั้งทันทีผ่านนิทรรศการ นางฟอสเตอร์มีกลัวทางพยาธิวิทยาของการมาสายทุกครั้ง ฟอสเตอร์นาย torments เธอ cruelly เธอรอ เขามากโดยไม่จำเป็น ชั่วโมงเมื่อพวกเขาต้องออกจากการมาถึงอย่างปลอดภัยในเวลาที่ผ่านมาโดย เธอได้รับความเดือดร้อนของเขากลยุทธ์ delaying ปีในโอกาสพิเศษ และเฉพาะเมื่อเร็ว ๆ นี้เริ่มสงสัยว่า เขาจงใจทำให้เธอทุกข์ทรมานมากพล็อตได้รับระหว่างดำเนินเป็นการส่งเสริมเตรียมการออกจากบ้านในสัปดาห์ที่ 6 เธอจะบินไปปารีสไปจน พบกับหลานของเธอสวยงาม นายฟอสเตอร์จะย้ายสโมสรของเขาในขณะที่เธอหายไป เขาได้ไล่ข้าราชการทั้งหมดในการบันทึกเงิน เขาจะมาบ้านเป็นครั้งคราวเพื่อตรวจสอบจดหมาย นางฟอสเตอร์ถูกเอาชนะ ด้วยการเพิ่มความวิตกกังวลเป็นเธอนับนาทีจนถึง 9:15 น.เมื่อพวกเขาต้องปล่อยให้เธอไปถึงที่สนามบิน เธอกลัวว่า ถ้าเธอคิดถึงเธอบิน สามีจะเปลี่ยนจิตใจของเขา และปล่อยให้เธอไปเลย เธอปรารถนาเธอก็สามารถอาศัยอยู่ในปารีส และอยู่กับหลานของเธอเสมอฟอสเตอร์นายสุดท้าย 9:22 แต่เธอรออีกเขาไปเขาล้างมือ และหรือ เลื่อนการเดินทางในรถยนต์ นายฟอสเตอร์บอกเธอว่า เขาจะไม่รบกวนเขียนเธอขณะที่เธอหายไป ในการขับรถสนามบิน บริษัทบริการต้องทำช้าลงเนื่องจากมีสะสมหมอกใน ฟอสเตอร์นางเป็นด้านข้างของตัวเอง ด้วยความกลัวและกังวลว่า เธอจะพลาดเครื่องบินของเธอ นายฟอสเตอร์บอกเธออย่างต่อเนื่องว่า เที่ยวบินของเธอก็จะถูกยกเลิกเนื่องจากสภาพอากาศ เป็นทุกข์ทรมานของเธอมากขึ้น intensifies กล้ามเนื้อในตาของเธอเริ่มขมุบขมิบคน เป็นเสมอเมื่อเธอเป็นทุกข์มากที่สุด นางฟอสเตอร์จะตกใจเมื่อเธอตระหนักสามีดูนี้ประสาท tic ตระหนักของผลกระทบที่เขากำลังตามเธอเดินทางมาถึงสนามบิน ฟอสเตอร์นางรู้ช้าการบินของเธอชั่วคราว นายฟอสเตอร์ออกเธอมี นางฟอสเตอร์รอวันของเธอบินไปทั้งหมด แต่ในที่สุดได้ยกเลิกจนถึงเอ็ดโมงตอนเช้าต่อไปนี้ เธอเกลียดการไปรักษาความปลอดภัยที่สนามบิน และเธอไม่อยากเห็นสามีอีก อย่างไรก็ตาม เธอจะเหนื่อย เธอท้อถอย โทรศัพท์สามี ข้าราชการมีทั้งหมดไป แต่เขารมย์เธอแท็กซี่ และบ้านสำหรับกลางคืนกลับบ้าน ฟอสเตอร์นางแนะนำเขาไม่นั่งกับเธอสนามบินอีกครั้งในเช้าวันถัดไป เขาตกลง แต่ว่า โปรแกรมควบคุมของพวกเขาสามารถปล่อยเขาที่คลับของเขาในทางของเธอ แม้ว่าคลับเขาไม่ดาวน์ทาวน์ ทางไปสนามบิน เมื่อเธอ mildly ปฏิเสธ เขากล่าวว่า "แต่คุณจะมีเวลา ฉันรักมากมาย ไม่ต้องปล่อยผมที่คลับ" พ่ายแพ้อีกครั้ง นางฟอสเตอร์ไปนอนการเช้า ฟอสเตอร์นางเป็นพร้อม ด้วย 8:30 สำหรับรถที่จะมาถึงเวลา 9:00 สามีของเธอที่ปรากฏหลังจาก 9:00 ขอกาแฟ นอกจากนี้เธอไม่ได้ทำกาแฟ เขาแล้วหายไปหาบางซิการ์ พูดเขาจะพบเธอในรถ ที่ 9:20 ฟอสเตอร์นายเดินช้า ๆ ก้าวลงรถ หยุดชั่วคราวเพื่อตรวจสอบสภาพอากาศ หลังจากรับสุดท้าย เป็นรถยนต์ นายฟอสเตอร์บอกคนขับรถจะหยุดพวกเขาจะดึงไปทันที เขาเริ่มมองหาขวัญสำหรับลูกสาวของเขาที่เขาวางแผนส่งนางฟอสเตอร์ ที่เขาหาเงินในกระเป๋าของเขาต่าง ๆ นางฟอสเตอร์ทุกข์มากขึ้น intensifies เมื่อเขากล่าวว่า เขาจะกลับไปภายในเหมือน เธอรู้สึกเขาจดหมายในภายหลัง ละเว้น เธอเขา "คำสั่ง" เธอจะอยู่ในรถ และเขาจะกลับเข้าบ้านนางฟอสเตอร์...รอ และรอ เธอถามคนขับรถในเวลา: 9:30 เวลาแทบไม่พอที่จะไปสนามบิน ทันใดนั้น เธอเห็นปัจจุบันเล็ก "ครีมบัวหิมะลงในรอยแตกของเบาะด้านที่เธอก็ได้นั่ง" เธอสังเกตพบว่า การที่ จะได้รับ "ครีมบัวหิมะ ลงบริษัท และลึก เป็นแต่ ด้วยความช่วยเหลือของมือ pushing " เธอส่งคนขับรถนำสามีกลับอย่างรวดเร็ว แต่ผู้ชายกลับกัน ว่า ประตูถูกล็อก นางฟอสเตอร์พบคีย์ของเธอ และไปหลังจากสามีตัวเองเป็นนาง fumbles มีที่ประตูด้านหน้าล็อค ฟอสเตอร์นางก็หยุด ที่เหลือแบบเธอได้ฟังเสียงบางอย่างจากส่วนลึกภายในบ้าน เธอเงี่ยหู "ฟัง และวิเคราะห์เสียงเหล่านี้ขึ้นมารำไรจากสถานที่แห่งนี้" เธอถอนตัวคีย์ของเธอ ทำบันได แล้วออกจากสนามบินโดยนายฟอสเตอร์ เป็นคนขับรถรีบบอกเธอ เปลี่ยนแปลงที่สำคัญเกิดขึ้นในเธอ ความหมายก็หายไปจากใบหน้าของเธอ และเธอพูดกับ "บันทึกย่อใหม่ของอำนาจ" ในระหว่างที่เธอบินไปปารีส ฟอสเตอร์นางรู้สึกสงบ แข็งแรง และยอดเยี่ยมมากในปารีส นางฟอสเตอร์เขียนจดหมาย chatty สัปดาห์สามี เสมอเตือนเขาเป็นประจำ กิน "เป็นสิ่งที่ ฉันกลัวคุณอาจไม่สามารถทำเมื่อฉันไม่ มีคุณ" ท้ายของเธอ นางฟอสเตอร์กลับหน้าแรก แต่เธอไม่ดูเหมือนเศร้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ออก เกือบเป็นถ้าเธอรู้ว่า เธอจะกลับเร็ว ๆ นี้ เธอส่งสายบอกนายฟอสเตอร์เธออยู่ทางไปบ้านของเธอ เมื่อเธอที่ดินในนิวยอร์ก เธอดูเหมือนว่า "สนใจ" ที่มีรถไม่ไปพบเธอ บางทีแม้แต่ "amused"มาถึงหน้าแรก ฟอสเตอร์นางแหวนกริ่งบ้านหลายครั้ง รอคำตอบที่ได้มา เธอช่วยตัวเอง ด้วยคีย์ของเธอ สังเกตเห็นกองใหญ่ของตัวอักษรบนชั้นที่พวกเขาได้ถูกส่งผ่านช่องจดหมาย บ้านมืด และเย็น และเธอสังเกตพบว่า การ "อยากรู้กลิ่นในอากาศที่เธอไม่เคยได้กลิ่นก่อนที่จะ" เธอเดินอย่างรวดเร็วไปด้านหลังของบ้าน หายไปในขณะที่การตรวจสอบบางสิ่งบางอย่างกับจะ "ยืนยันความสงสัยแบบ" เมื่อเธอกลับ มี "เล็กน้อยน้อยนิดความพึงพอใจบนใบหน้าของเธอ" เธอสิ่งมหัศจรรย์ครู่ถัดไปจะทำอย่างไร เธอเรียกใช้บริการซ่อมแซมแก้ไขลิฟต์ของฟอสเตอร์ที่ติดอยู่ระหว่างชั้นที่สอง และสามของบ้านของพวกเขามาแล้ว ใช้สมุดที่อยู่ของสามี นางสาวฟอสเตอร์รอ repairman ลิฟท์ ทนนั่งที่โต๊ะของสามี"ทางขึ้นไปสู่สวรรค์" เป็นเรื่องน่าทึ่งทั้งการประชด และ สำหรับ foreshadowing ของบทสรุปที่น่าแปลกใจ ชื่อตัวเองแนะนำครั้งแรกขององค์ประกอบหลายเรื่อง เป็นลิฟท์ในบ้านการส่งเสริมที่สื่อถึงฟอสเตอร์นายตาย มันเป็นเรื่องที่นายฟอสเตอร์ตรงกับลูกของเขา เพราะเขารมย์ใน dismissing ราชการเวลาหกสัปดาห์ประหยัดเงิน เขารมย์นางฟอสเตอร์กลับไปที่บ้านเมื่อก่อนเธอเป็นควั่นที่สนามบิน และเขากลับไปบ้านที่หลอกหาปัจจุบันเขาได้ซ่อนอยู่ในรถ บทสรุปของเรื่องคือ foreshadowed หลายวิธีละเอียด รวมทั้งนางฟอสเตอร์รู้สามีกระทำโหดร้าย ความปรารถนาของเธออาศัยอยู่ในปารีสได้อย่างถาวร และเธอขาดริเกร็ตเมื่อเธอหกสัปดาห์ไปถึงสิ้นสุด Foreshadowing เห็นได้ชัดที่สุดคือ เธอเขียนที่เธอข้อสงสัยสามีจะรับประทานเป็นประจำในขณะที่เธอไป และเธอสังเกตเห็นกลิ่นแปลกเมื่อเธอมาบ้านเป็นเรื่องราวการแก้แค้น "ทางขึ้นไปสวรรค์" ตรงเนื่องจากพฤติกรรมชนะนายฟอสเตอร์อย่างละเอียดเพื่อให้เป็น redressed โดยภรรยาจึงสมบูรณ์ underestimates นางฟอสเตอร์ไม่ได้วางแผนฆ่าสามีของเธอ แต่เมื่อเธอเห็นโอกาสทันทีฟรีตัวเองจากโหดของเขา และทำให้ชีวิตมีความสุขสำหรับตัวเองในปารีส เธอได้ปฏิบัติ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เป็น "วินัย" เป็นสามีของเธอหยิ่ง และเห็นแก่ตัวที่เชื่อว่าเธอต้องการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของโรอัลด์ดาห์ลเรื่องสั้น " ทางสวรรค์ " ปรากฏตัวครั้งแรกในนิวยอร์ก ( 27 กุมภาพันธ์ 1954 ) และถูกรวมอยู่ในคอลเลกชันจูบจูบ ( 1960 ) มันเกี่ยวกับคุณและคุณนาย ยูจีน ฟอสเตอร์ , ร่ํารวยคู่ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในบ้านหกเรื่องราวบนถนน East หกสิบวินาทีในนิวยอร์กซิตี้ ในระหว่างการแต่งงานของพวกเขามากกว่าสามสิบปี คุณนายฟอสเตอร์เป็นภรรยาที่ซื่อสัตย์ให้บริการความต้องการของสามีและ subjugating ตัวเองจะหยิ่งยโสของเขา โดยไม่มีความต้านทาน เขาเป็นดาห์ลเขียน " วินัยให้ดีว่า " จัดอยู่ในบ้านหม่นหมองกับข้าราชการของพวกเขา ไม่กี่ผู้เข้าชมมาเพื่อเรียก แค่เด็ก ลูกสาว อาศัยอยู่ในปารีส กับสามี และลูกทั้งสามของพวกเขา หลานคุณนายฟอสเตอร์ รักลึกๆแม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็น

ที่สำคัญที่สุดคุณลักษณะนิสัยของคุณและคุณนายฟอสเตอร์และความสัมพันธ์ของพวกเขาก่อตั้งขึ้นทันทีผ่านปกรณ์ คุณนายฟอสเตอร์มีพยาธิสภาพความกลัวของการมาสายในโอกาสใด นายบุญธรรม ทรมานเธออย่างโหดร้ายโดยการทำให้เธอรอเขา ค่อนข้างเป็น ผ่านไปเมื่อพวกเขาต้องไปถึงได้อย่างปลอดภัยในเวลาเธอได้รับความเดือดร้อนของเขา กลยุทธ์การล่าช้าสำหรับปีในโอกาสพิเศษและมีเพียงเมื่อเร็ว ๆนี้เริ่มที่จะสงสัยว่าเขาจงใจทำให้ความทุกข์ของเธอมาก

เนื้อเรื่องเริ่มขึ้นเมื่อจัดเตรียมออกจากบ้านเป็นเวลา 6 สัปดาห์ เธอบินไปปารีสเจอหลานสวย นายบุญธรรม จะย้ายไปที่คลับของเขา ขณะที่เธอกำลังจากไปเขาได้เลิกทาสทั้งหมดในระหว่างการบันทึกเงิน เขาจะมาที่บ้านเป็นครั้งคราวเพื่อตรวจสอบจดหมาย คุณนายฟอสเตอร์จะเอาชนะกับความวิตกกังวลเพิ่มขึ้นขณะที่เธอนับลงกระทั่งนาทีที่ 9 : 15 น. เมื่อพวกเขาต้องออกไปเพื่อที่จะมาถึงที่สนามบิน เธอกลัวว่าถ้าเธอพลาดเครื่องบินของเธอ สามีจะเปลี่ยนใจไม่ปล่อยเธอเลยเธอหวังว่าเธอสามารถอาศัยอยู่ในปารีสและอยู่กับหลานเธอเสมอ

คุณฟอสเตอร์ ปรากฎตัวที่ 9 : 22 แต่ทำให้เธอรออีกครั้ง ในขณะที่เขาไปล้างมือ ล้าง มิฉะนั้น ความล่าช้าอยู่ในรถ นายบุญธรรมบอกเธอว่าเขาจะไม่ตอบจดหมายเธอขณะที่เธอจะหายไป บนไดรฟ์ไปยังสนามบิน คนขับรถต้องชะลอตัวลงเนื่องจากหมอกได้รีดใน คุณนายอุปถัมภ์อยู่ข้างตัวเองด้วยความกลัว และกังวลว่าเธอจะพลาดเครื่องบินของเธอ นายบุญธรรมบอกเธอเสมอว่าเธอบิน ย่อมจะถูกยกเลิกเนื่องจากสภาพอากาศ ที่ทรมานเธอรุนแรง กล้ามเนื้อในสายตาของเธอเริ่มกระตุกอย่างหงุดหงิด มันไม่เสมอเมื่อเธอมีความทุกข์มากที่สุด คุณนายฟอสเตอร์จะตกใจเมื่อเธอรู้ว่าสามีของเธอกำลังกระตุกประสาทนี้ตระหนักดีถึงผลกระทบที่เขามีต่อเธอ

มาถึงสนามบิน คุณนายฟอสเตอร์เรียนรู้การบินได้ชั่วคราวก่อน นายบุญธรรมใบของเธอมี คุณนายฟอสเตอร์ รอทั้งวันสำหรับเที่ยวบินของเธอไป แต่มันก็ถูกยกเลิกถึงสิบเอ็ดโมงเช้าวันต่อไป เธอเกลียดที่จะออกจากการรักษาความปลอดภัยของสนามบิน เธอไม่อยากจะเห็นหน้าสามีของเธออีกครั้งอย่างไรก็ตาม เธอจะเหนื่อย ยอมแพ้ เธอโทรศัพท์สามีของเธอ ข้าราชการได้หมด แต่เขาก็ยืนยันว่าเธอขึ้นแท๊กซี่กลับบ้านดึก

กลับมาที่บ้าน คุณนายฟอสเตอร์แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้นั่งกับเธอที่สนามบินอีกครั้งในเช้าวันถัดไป เขาเห็นด้วย แต่กล่าวว่าไดรเวอร์ของพวกเขาสามารถวางเขาในคลับของเขาในทางของเธอ แม้ว่าสโมสรของเขาในเมือง ไม่ได้ไปสนามบินเมื่อเธอแผ่วประท้วง เขากล่าวว่า " แต่คุณจะมีเวลามากมาย ที่รัก ไม่คุณต้องการที่จะส่งฉันไปที่คลับ ? " พ่ายแพ้อีกครั้ง คุณนายฟอสเตอร์เข้านอน

เช้าวันรุ่งขึ้น คุณนายฟอสเตอร์พร้อมโดย 8 : 30 สำหรับรถที่จะมาถึงตอน 9 โมงตรง สามีของเธอจะปรากฏขึ้นหลังจาก 9 โมง ขอกาแฟ เธอไม่ได้ทำกาแฟ จากนั้นเขาก็หายไปหาซิการ์ว่าเขาจะได้เจอเธอในรถ ที่ 9 : 20 , นายบุญธรรม เดินช้าลง ก้าวขึ้นรถ การตรวจสอบสภาพอากาศ สุดท้าย หลังจากขึ้นรถนายบุญธรรมก็บอกให้คนขับรถหยุดพวกเขาถูกดึงออกไป เขาเริ่มมองหาของขวัญสำหรับลูกสาวของเขาเขาได้วางแผนที่จะส่งกับคุณนายฟอสเตอร์ ในขณะที่เขาค้นหาผ่านช่องต่างๆของเขา คุณนายทุกข์ของฟอสเตอร์ intensifies . เมื่อเขาบอกว่า เขาจะกลับเข้าไปค้นหา เธอขอให้เขาเมล์ทีหลัง เมินเธอ เขา " คำสั่ง " เธออยู่ในรถ เขาก็กลับเข้าบ้าน

คุณนายฟอสเตอร์ รอ . . . รอ เธอถามคนขับรถให้เวลา 9 โมงครึ่ง เวลาแทบจะไม่เพียงพอที่จะไปสนามบิน ทันใดนั้นเธอเห็นของขวัญขนาดเล็ก " เสียบลงในรอยแตกของที่นั่งฝั่งที่เธอนั่งอยู่ เธอสังเกตเห็นว่ามันมี " wedged ลงแน่นและลึก แม้ว่าด้วยความช่วยเหลือของกดมือ " เธอรีบส่งคนขับรถให้พาสามีกลับ แต่ผลตอบแทนที่ เมื่อว่าประตูถูกล็อค คุณนายฟอสเตอร์พบกุญแจและไปหลังจากที่สามีของเธอเอง

เธอ fumbles ด้วยกุญแจที่ล็อคประตู คุณนายฟอสเตอร์ก็หยุดอยู่นิ่งเท่าที่เธอฟังเสียงจากส่วนลึกภายในบ้าน เธอฟังอย่างตั้งใจ " ฟังและวิเคราะห์เสียงที่ออกมาอย่างแผ่วเบาจากสถานที่นี้ . " จากนั้นเธอก็ถอนหลัก วิ่งลงตามขั้นตอน และออกจากสนามบิน โดยนายบุญธรรม เธอจะบอกคนขับให้รีบการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญเกิดขึ้นในตัวเธอ ความจางหายไปจากใบหน้าของเธอ เธอพูดกับ " บันทึกใหม่ของอำนาจ " ในระหว่างเที่ยวบินไปปารีส คุณนายฟอสเตอร์ รู้สึกสงบ แข็งแรง และวิเศษมาก

ส่วนในปารีส คุณนายฟอสเตอร์เขียนช่างพูดประจำสัปดาห์จดหมายสามีของเธอ เขาเตือนเสมอ กินเป็นประจำ" นั่นเป็นสิ่งที่ผมกลัวว่าคุณอาจจะทำเมื่อผมไม่ได้อยู่กับคุณ . " ในตอนท้ายของไปเยี่ยมเธอที่บ้านคุณนายฟอสเตอร์ แต่เธอก็ไม่ได้ดูเหมือนโดยเฉพาะเศร้าที่ไป เกือบจะเป็นถ้าเขารู้ว่าเธอคงจะกลับมาในไม่ช้า เธอส่งโทรเลขบอกคุณอุปถัมภ์เธออยู่ระหว่างทางกลับบ้าน เมื่อเธอเหยียบในนิวยอร์ก เธอดูเหมือน " สนใจ " ว่าไม่มีรถที่จะเจอเธอบางทีก็ " ขำ "

มาถึงบ้านกอกรื่งประตูหลายครั้ง คุณนายฟอสเตอร์ รอคำตอบที่ไม่ได้มา เธอช่วยให้ตัวเองด้วยกุญแจของเธอสังเกตเห็นกองขนาดใหญ่ของตัวอักษรบนพื้นที่พวกเขาได้ส่งทางจดหมายสล็อต บ้านที่มืดและเย็น เธอสังเกตเห็น " กลิ่นขี้สงสัยในอากาศที่เธอเคยได้กลิ่นมาก่อน" เธอเดินอย่างรวดเร็วไปที่ด้านหลังของบ้าน หายไปสักพัก เพื่อตรวจสอบบางอย่างเช่นถ้า " ยืนยัน ความสงสัย เมื่อเธอกลับมา มี " เล็ก ๆน้อย ๆริบหรี่ความพึงพอใจบนใบหน้าของเธอ เธอสงสัยสักครู่แล้วต่อไปจะทำ จากนั้นใช้ของสามีที่อยู่หนังสือเธอโทรเรียกบริการซ่อมมาซ่อมอุปถัมภ์ลิฟท์ที่ติดอยู่ระหว่างชั้นสองและสามของบ้านของพวกเขา นางสาวบุญธรรมรอลิฟท์ช่างซ่อมนั่งอดทนอยู่ที่โต๊ะทำงานของสามีเธอ

" ทางสวรรค์ " คือ เด่นทั้งการประชดและเพื่อบอกให้รู้ล่วงหน้าถึงข้อสรุปที่น่าประหลาดใจ ชื่อเรื่องตัวเองเปิดตัวครั้งแรกของหลายองค์ประกอบแดกเพราะมันเป็นลิฟต์ในการจัดบ้านที่บ่งบอกถึงคุณฟอสเตอร์ การตายของเขา มันเป็นแดกดันว่าคุณฟอสเตอร์พบการตายของเขาเพราะเขายืนยันปลดข้าราชการ 6 สัปดาห์เพื่อบันทึกเงิน เขายืนกรานว่าคุณนายฟอสเตอร์กลับบ้านเมื่อเธอก่อนไปที่สนามบิน และกลับเข้าบ้านทำเป็นมองหาของขวัญที่เขาได้ซ่อนอยู่ในรถบทสรุปของเรื่องคือ foreshadowed ในหลายวิธีที่ลึกซึ้ง รวมทั้งนางบุญธรรมการทารุณโดยเจตนาของสามี เธอปรารถนาที่จะอาศัยอยู่ในปารีสอย่างถาวร และขาดเธอเสียใจเมื่อเธอเข้าเยี่ยมชมหกสัปดาห์สิ้นสุดที่ชัดเจนที่สุดคือ เธอเขียนว่า เธอสงสัย foreshadowing สามีจะกินเป็นประจำ ขณะที่เธอกำลังจากไป และที่เธอสังเกตกลิ่นแปลก ๆเมื่อเธอกลับบ้าน

เพื่อเป็นการแก้แค้น เรื่อง " วิธีขึ้นสู่สวรรค์ " น่าพอใจเพราะคุณฟอสเตอร์นิสัยพฤติกรรมเพื่อให้ละเอียด redressed โดยภรรยาเขาจึงสมบูรณ์ underestimates . คุณนายฟอสเตอร์ไม่ได้วางแผนที่จะฆ่าสามีของเธอแต่เมื่อเธอเห็นโอกาสทันทีเพื่อฟรีตัวเองจากความโหดร้ายของเขา และทำให้ชีวิตมีความสุขสำหรับตัวเองในปารีส เธอทำ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เป็น " วินัย " เป็นเธอเห็นแก่ตัวและหยิ่ง สามีเชื่อว่าเธอจะ