The Protestant Solution the need fo

The Protestant Solution

the need for the “Church” to speak with authority in order to preserve and transmit Christianity; the need for the individual Christian to respect that authority; and the need for the Christian to form his conscience ultimately through a direct personal relationship with God. As the author rightly notes, these givens necessarily create a tension which cannot be completely resolved. After struggling for some 5,000 words to maintain both the authority of the “Church” and the primacy of the individual conscience, Meilaender concludes that when the individual Christian feels bound to disagree with the “Church”, he may do so only while acknowledging that he cannot claim “Church” authority for his decision.

In one sense, the author has struck a blow for integrity. For example, he would have no patience with Catholics who use their authority as representatives of the Church to teach something the Church does not approve. But in the end he strikes this blow purely on the level of sociology. His case and his conclusion for the “Church” are indistinguishable from any intelligent case and conclusion for the State, or for any other body claiming human authority in the context of a tradition. Unfortunately, this leaves an enormous hole in the argument. For it is perfectly permissible for us to work for change in the principles of any organization. Whether we can ultimately claim the authority of that organization for our ideas depends solely on whether we win an internal battle for control. We ought not to dishonestly claim any organization’s authority to promote something contrary to its official position, but we are perfectly free to attempt to influence the organization to change its position. If we succeed, we can then claim its authority for promoting what we had all along asserted it should say.

The reason Gilbert Meilaender cannot do any better than this is that Lutherans, like all Protestants, lack a coherent idea of “Church” (hence my quotation marks). Not only do they have no way to guarantee the rightness of private conscience, but neither can they establish the rightness of the “Church”. Because Protestantism has no adequate notion of “Church”, the Catholic Church (without quotes) refers to Protestant groups as sects. In fact, Protestantism consists of multiple ad hoc groups of individual believers who attempt, sociologically, to rally around Scripture in the context of what they individually conceive of as the Christian tradition. In this way, they attempt to retain something of a corporate Christian core, with many bodies pointing in various imperfect ways to a central idea. The “Church” is either a specifically structured human organization representing this tradition or the entire body of Christians taken in their connection to it. Meilaender is clearly right to recognize that, to be intelligible, Christianity must have a corporate identity. He is therefore certainly right to face the inevitable puzzle of “Church” authority. But he will be incapable of solving this puzzle until he understands how Christianity’s corporate core is constituted.

Conscience Formed by Authority

As I have said several times in the past, the only solution is to recognize the force of Newman’s famous dictum that there cannot be so great a difference in dispensation between the first Christians and ourselves as that they had a living infallible authority and we have none. In other words, any attempt to conceive of Christianity without a living infallible authority is precisely the same as saying that there have been three covenants: the Old Covenant before Christ; the New Covenant when Christ was alive; and the Newer and More Confused Covenant thereafter. The lack of a living infallible authority on earth after Christ’s Resurrection is a radical change in the New Covenant. It is, in fact, a deal breaker.

Fortunately for us, the deal wasn’t broken. Unlike all other authorities, the Church’s claim to authority is based on a divine guarantee. The guarantee consists in the historical facts that Christ gave Peter the power of the keys and the power to bind and loose; that Christ prayed for him that he might not defect in faith; and that Christ commissioned him to feed his sheep and confirm his brethren. The early Church consistently acted on the understanding that this power was conveyed to Peter’s successors in the office of the papacy. Indeed, as Newman and many others have pointed out, the contrary belief breaks the deal: it is ecclesiologically untenable. For this reason popes are called vicars of Christ. Christians are obliged to believe what these vicars of Christ have formally taught and do continue to teach about faith and morals, and in precisely this measure Christians are guaranteed that what they are taught will be certainly and unquestionably true.

Thus the resolution between conscience and authority in the Church is achieved by forming one’s conscience according to the Church’s teaching authority without exception. The only possible conflict of conscience with the Church occurs when one must resist particular fallible churchmen in order to defend what the Magisterium requires Catholics to believe. Such a conflict is not at all a crisis. The conscience must always be formed by the Church’s Magisterium; only then may it be properly pitted against the sinful or unfaithful demands of Catholics in positions of authority who fail to respect that same Magisterium. One fights such a battle of conscience, in the rare cases when it occurs directly, precisely by claiming the authority of the Church. Magisterial authority does not weaken the Catholic conscience; it strengthens, perfects and guarantees it.

Personal Decisions

If a matter of dispute has not yet been settled, then there is no authority to be claimed, and so there is no breach of Church unity in going one way or the other. There was a time when good Catholics could disagree over whether Mary was immaculately conceived. Thomas Aquinas himself chose the wrong side. But now that the Church’s Magisterium has made the matter clear, Catholics form their beliefs according to this assured doctrine. The same is true of moral teachings. Once the Church has made it clear, for example, that in vitro fertilization is immoral, we are guilty of improperly forming our consciences if we elevate any personal concerns, contrary authorities, or prayer experiences above that single unassailable fact. For those successfully following the divine scheme, a true crisis of conscience is always the result of misunderstanding or sin. It may happen, but it never happens necessarily. Such a crisis cannot arise, as it does for Meilaender, as a result of a flaw in God’s design.

In this we see that the relationship of personal conscience to the Church is fundamentally unlike its relationship to any other authority. The Church has been precisely and deliberately constituted so that her teaching authority provides the sole certain path to eternal life. Her authority is not merely a handy guide to be measured in the crunch against what we learn from other sources or from our own private relationship with God. Honesty about the source of our opinions is laudable. Indeed, it is sadly lacking in our own age. But sincerity, however refreshing, cannot justify the opinions.

This is why I was distressed when I read Gilbert Meilaender’s article. Not because of any inclination to attack Meilaender: to the contrary, I both respect and appreciate his consistently deep and intelligent commitment to Christian witness. Even in this current effort, he has much to say about what it means to accept authority. But on the title question of his article he was defeated before he began. Without a Catholic understanding of the Church, the problem of conscience and authority cannot be solved.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การแก้ปัญหาฝ่ายโปรเตสแตนต์ ต้อง "โบสถ์" พูด มีอำนาจในการรักษา และส่งคริสเตียน สำหรับคริสเตียนแต่ละเคารพรับรอง และจำเป็นสำหรับคริสเตียนเพื่อสร้างจิตสำนึกของเขาเองในที่สุดโดยใช้ความสัมพันธ์ส่วนบุคคลโดยตรงกับพระเจ้า เป็นผู้เขียนเรื่องบันทึก givens เหล่านี้จำเป็นต้องสร้างความตึงเครียดที่ไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ หลังจากดิ้นรนสำหรับคำ 5000 เพื่อรักษาอำนาจของ "โบสถ์" และ primacy ของสามัญสำนึกละทั้ง Meilaender สรุปว่า เมื่อคริสเตียนแต่ละรู้สึกผูกไม่เห็นด้วยกับ "โบสถ์" เขาอาจทำเพียงขณะจิตว่า เขาไม่สามารถเรียกร้องอำนาจ "โบสถ์" สำหรับการตัดสินใจของเขาในแง่หนึ่ง ผู้เขียนได้หลงเป่าเพื่อความสมบูรณ์ของ ตัวอย่าง เขาจะมีความอดทนไม่ มีชาวคาทอลิกที่ใช้อำนาจของพวกเขาเป็นตัวแทนของคริสตจักรสอนสิ่งที่คริสตจักรไม่อนุมัติ แต่ในสุด เขานัดนี้เป่าหมดจดในระดับของสังคมวิทยา กรณีของเขาและเขาสรุปใน "โบสถ์" จำแนกไม่ได้จากกรณีที่อัจฉริยะและบทสรุป สำหรับรัฐ หรือเนื้อหาอื่น ๆ ที่อ้างอำนาจมนุษย์ในบริบทของประเพณีใด ๆ อับ ค้างเป็นหลุมขนาดมหึมาในอาร์กิวเมนต์ มีสารพัดอย่างเราต้องการเปลี่ยนแปลงหลักขององค์กร ว่าเราสามารถสุดอ้างอำนาจขององค์กรนั้นในความคิดของเรานั้นถือว่าเราชนะการต่อสู้ภายในสำหรับการควบคุม เราไม่ควรปิดอ้างอำนาจขององค์กรต่าง ๆ เพื่อส่งเสริมสิ่งที่ขัดต่อตำแหน่งทาง แต่เรามีอิสระอย่างสมบูรณ์แบบที่พยายามมีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงตำแหน่ง ถ้าเราประสบความสำเร็จ เราสามารถแล้วเรียกร้องของผู้มีอำนาจในการส่งเสริมที่เราได้ก็คนมันควรพูดว่าเหตุผลที่ไม่ดีใด ๆ อยู่ที่ Lutherans เช่นโปรเตสแตนต์ทั้งหมด Gilbert Meilaender ขาดความ coherent "โบสถ์" (ดังนั้นใบเสนอราคาของฉันเครื่อง) ไม่เพียงแต่พวกเขามีวิธีรับประกัน rightness ของจิตสำนึกส่วนตัว แต่ไม่สามารถจะสร้าง rightness ของ "โบสถ์" เนื่องจากโปรเตสแตนต์มีความไม่พอของ "โบสถ์" คริสตจักรคาทอลิก (ไม่ มีอัญประกาศ) หมายถึงกลุ่มฝ่ายโปรเตสแตนต์เป็น sects ในความเป็นจริง โปรเตสแตนต์ประกอบด้วยหลายกลุ่มกิจของผู้เชื่อแต่ละคนพยายาม sociologically ชุมนุมรอบคัมภีร์ในบริบทของสิ่งเหล่านั้นทีละขึ้นก็เป็นประเพณีคริสเตียน ด้วยวิธีนี้ พวกเขาพยายามรักษาองค์กรหลักคริสต์ บางสิ่งบางอย่างกับร่างกายมากมายชี้ไปในแนวความคิดที่สำคัญต่าง ๆ ไม่สมบูรณ์วิธี "โบสถ์" อย่างใดอย่างหนึ่งโดยเฉพาะโครงสร้างมนุษย์องค์กรที่แสดงถึงประเพณีนี้หรือเนื้อหาทั้งหมดของคริสเตียนในการเชื่อมต่อไปได้ Meilaender ถูกอย่างชัดเจนให้รู้ว่า จะ intelligible คริสเตียนต้องมีเอกลักษณ์องค์กร เขาจึงแน่นอนต้องเผชิญกับปริศนาหลีกเลี่ยงไม่ได้ของ "โบสถ์" แต่จะไม่สามารถแก้ไขปริศนานี้จนเขาเข้าใจว่าทะลักของศาสนาหลักขององค์กรจิตสำนึกที่เกิดขึ้น โดยหน่วยงานผมได้กล่าวมาหลายครั้งในอดีต วิธีเดียวคือการ รับรู้แรงของนิวแมน dictum มีชื่อเสียงที่ไม่ดีต่าง dispensation ระหว่างคริสเตียนแรก และตนเองเป็นที่ที่พวกเขามีอำนาจผิดพลาดอยู่ และเราไม่มี ในคำอื่น ๆ ใด ๆ ที่พยายามตั้งครรภ์ของศาสนาคริสต์ไม่ มีหน่วยงานที่ถูกต้องของชีวิตเป็นเหมือนกับการพูดว่า มีพันธสัญญา 3: พันธสัญญาเก่าก่อนคริ พันธสัญญาใหม่เมื่อพระเยซูมีชีวิตอยู่ และ Newer และยิ่งสับสนกติกาหลังจากนั้น การขาดหน่วยงานถูกต้องอยู่ในโลกหลังจากฟื้นคืนพระชนม์ของพระคริสต์คือ การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงในพันธสัญญาใหม่ ได้ ในความเป็นจริง การจัดการแบ่งโชคดีสำหรับเรา การจัดการไม่ได้เสีย ซึ่งแตกต่างจากหน่วยงานอื่น ๆ ทั้งหมด ร้องอำนาจของคริสตจักรจะขึ้นอยู่กับการรับประกันพระ รับประกันประกอบด้วยในการประวัติศาสตร์ข้อเท็จจริงที่พระเยซูให้ปีเตอร์พาวเวอร์คีย์และอำนาจผูกพัน และ หลวม ว่า พระคริสต์อธิษฐานเผื่อเขาว่า เขาไม่อาจ defect ที่ในความเชื่อ และคริสต์ที่มอบหมายให้เขาเลี้ยงแกะของเขา และพี่น้องของเขายืนยันอำนาจมาหน้าที่ คริสตจักรก่อนได้ปฏิบัติตามความเข้าใจว่า อำนาจนี้ถูกเลียงผู้สืบทอดของปีเตอร์ในสำนักงานของโรมันอย่างสม่ำเสมอ แน่นอน เป็นนิวแมนและอื่น ๆ อีกมากมายได้ชี้ให้เห็น ความเชื่อตรงกันข้ามแบ่งการจัดการ: เป็น ecclesiologically untenable ด้วยเหตุนี้ พระสันตะปาปาเรียกว่า vicars ของคริสต์ คริสเตียนมีหน้าที่ต้องเชื่อว่า vicars เหล่านี้ของพระคริสต์อย่างเป็นกิจจะลักษณะสอน และยังสอน เกี่ยวกับความเชื่อและศีลธรรม และแม่นยำวัดนี้คริสเตียนจะรับประกันว่า สิ่งที่พวกเขาสอนจะแน่นอน และร้านจริงดังนั้น ความละเอียดระหว่างจิตสำนึกและอำนาจในคริสตจักรสามารถทำได้ โดยการขึ้นรูปของจิตสำนึกตามอำนาจของคริสตจักรสอนโดยไม่มีข้อยกเว้น ความขัดแย้งเท่าของจิตสำนึกกับคริสตจักรเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งต้องต้านทาน churchmen fallible เฉพาะเพื่อปกป้องสิ่ง Magisterium ต้องคาทอลิกเชื่อ ความขัดแย้งจะไม่วิกฤต จิตสำนึกต้องเสมอเกิดขึ้นจากของคริสตจักร Magisterium หลังจากนั้น อาจมันจะถูก pitted กับความบาป หรือนิสัยของคาทอลิกในตำแหน่งของผู้ที่ไม่ได้เคารพ Magisterium ที่เดียวกัน หนึ่งต่อสู้เช่นการต่อสู้ของสามัญสำนึก ในบางกรณีเมื่อมันเกิดขึ้นได้โดยตรง แม่นยำ โดยอ้างว่า อำนาจของคริสตจักร Magisterial ประเทศไทยจิตสำนึกคาทอลิก มันเพิ่มความแข็งแกร่ง perfects และรับประกันได้ตัดสินใจส่วนบุคคลถ้าเป็นเรื่องข้อโต้แย้งได้ยังไม่ถูกจับคู่ แล้ว มีอำนาจไม่สามารถขอคืน และดังนั้นไม่ละเมิดของคริสตจักรเอกภาพในการไปเที่ยวหรืออื่น ๆ มีเวลาเมื่อคาทอลิกที่ดีอาจไม่เห็นด้วยมากกว่าว่าแมรี่นี่ไม่รู้สึก อไควนัส Thomas ตัวเองเลือกข้างผิด แต่ที่ของคริสตจักร Magisterium ทำเรื่องล้าง คาทอลิกแบบความเชื่อของพวกเขาตามนี้มั่นใจได้ว่าหลักคำสอน เหมือนเป็นความจริงของคำสอนทางศีลธรรม เมื่อคริสตจักรได้ชัดเจน เช่น ที่ปฏิสนธิใน immoral เราเป็นความผิดของการไม่ผ่านพระของเราถ้าเรายกระดับพันธมิตรความกังวลใด ๆ ส่วนบุคคล หน่วยงานตรงกันข้าม หรืออธิษฐานประสบการณ์เหนือจริง unassailable ที่เดียวกัน สำหรับผู้ที่สำเร็จตามแผนพระเจ้า วิกฤตจริงของจิตสำนึกอยู่เสมอผลของการเข้าใจผิดหรือบาป มันอาจเกิดขึ้น แต่มันไม่เคยเกิดขึ้นจำเป็นต้อง วิกฤตการณ์ดังกล่าวไม่สามารถเกิดขึ้นได้ กับ Meilaender จากข้อบกพร่องในการออกแบบของพระเจ้าในนี้ เราเห็นว่า ความสัมพันธ์ของจิตสำนึกส่วนตัวโบสถ์เป็นพื้นฐานซึ่งแตกต่างจากความสัมพันธ์กับหน่วยงานอื่น ๆ คริสตจักรได้ได้อย่างแม่นยำ และตั้งใจทะลักให้อำนาจสอนเธอให้เล่บางเส้นทางชีวิตนิรันดร์ หน่วยงานของเธอไม่เพียงมีประโยชน์แนะนำวัดในวิกฤติด้านการต่อต้านสิ่งเราเรียนรู้ จากแหล่งอื่น ๆ หรือ จากความสัมพันธ์ส่วนตัวของเราเองกับพระเจ้า ความซื่อสัตย์เกี่ยวกับแหล่งที่มาของความคิดเห็นของเราคือ laudable แน่นอน มันเศร้าขาดในยุคของเราเอง แต่ความจริงใจ สดชื่นอย่างไรก็ตาม ไม่สามารถจัดความคิดเห็นนี่คือเหตุผลที่ผมเป็นทุกข์เมื่ออ่านบทความของ Gilbert Meilaender ไม่ใช่เป็น เพราะความเอียงใด ๆ โจมตี Meilaender: ขัด ฉันเคารพ และชื่นชมเสน่ห์ของเขาอย่างลึก และอัจฉริยะคริสเตียนพยาน แม้ในปัจจุบันนี้พยายาม เขาได้มากที่จะพูดเกี่ยวกับความหมาย ของการยอมรับอำนาจ แต่คำถามชื่อเรื่องของบทความของเขา กำลังแพ้ก่อนเริ่ม ไม่เข้าใจคาทอลิกของคริสตจักร ปัญหาของจิตสำนึกและอำนาจไม่สามารถแก้ไข

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โปรเตสแตนต์โซลูชั่นจำเป็นที่จะต้อง "คริสตจักร" เพื่อพูดคุยกับผู้มีอำนาจเพื่อที่จะรักษาและส่งคริสต์; ที่จำเป็นสำหรับบุคคลที่นับถือศาสนาคริสต์ให้ความเคารพผู้มีอำนาจที่; และความต้องการที่นับถือศาสนาคริสต์ในรูปแบบความผิดของเขาในที่สุดผ่านความสัมพันธ์ส่วนตัวกับพระเจ้าโดยตรง ในฐานะที่ผู้เขียนถูกต้องโน้ต Givens เหล่านี้จำเป็นต้องสร้างความตึงเครียดที่ไม่สามารถแก้ไขได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากดิ้นรนสำหรับบาง 5,000 คำที่จะรักษาทั้งอำนาจของ "คริสตจักร" และเป็นอันดับหนึ่งของจิตสำนึกของแต่ละบุคคล, Meilaender สรุปว่าเมื่อบุคคลที่นับถือศาสนาคริสต์รู้สึกผูกพันกับการไม่เห็นด้วยกับ "คริสตจักร" เขาอาจจะทำเฉพาะในขณะที่ยอมรับว่าเขา ไม่สามารถเรียกร้อง "คริสตจักร" ผู้มีอำนาจในการตัดสินใจของเขาในอีกแง่หนึ่งผู้เขียนได้หลงเป่าเพื่อความสมบูรณ์ ยกตัวอย่างเช่นเขาจะมีความอดทนใด ๆ กับชาวคาทอลิกที่ใช้อำนาจของพวกเขาในฐานะตัวแทนของคริสตจักรที่จะสอนสิ่งที่คริสตจักรไม่เห็น แต่ในท้ายที่สุดเขานัดระเบิดนี้อย่างหมดจดในระดับของสังคมวิทยา กรณีและข้อสรุปของเขาสำหรับ "คริสตจักร" ของเขาจะแยกไม่ออกจากกรณีที่มีความคิดสร้างสรรค์ใด ๆ และหาข้อสรุปในรัฐหรือสำหรับร่างกายอื่น ๆ ที่อ้างว่าอำนาจของมนุษย์ในบริบทของประเพณี แต่น่าเสียดายที่ใบนี้หลุมขนาดใหญ่ในการโต้เถียง มันเป็นที่อนุญาตอย่างสมบูรณ์แบบสำหรับเราที่จะทำงานเพื่อการเปลี่ยนแปลงในหลักการขององค์กรใด ๆ ในท้ายที่สุดไม่ว่าเราจะสามารถเรียกร้องอำนาจขององค์กรสำหรับความคิดของเราที่ขึ้นอยู่ แต่เพียงผู้เดียวอยู่กับว่าเราจะชนะการต่อสู้เพื่อการควบคุมภายใน เราก็ไม่ควรที่จะทุจริตเรียกร้องอำนาจขององค์กรใด ๆ ที่จะส่งเสริมสิ่งที่ตรงกันข้ามกับตำแหน่งอย่างเป็นทางการของมัน แต่เรามีความสมบูรณ์แบบอิสระที่จะพยายามที่จะมีอิทธิพลต่อองค์กรในการเปลี่ยนตำแหน่ง ถ้าเราประสบความสำเร็จเราก็จะสามารถเรียกร้องผู้มีอำนาจในการส่งเสริมสิ่งที่เราได้ยืนยันมาตลอดว่ามันควรจะพูดว่าเหตุผลที่กิลเบิร์ Meilaender ไม่สามารถดำเนินการใด ๆ ที่ดีกว่านี้ก็คือว่านิกายลูเธอรันเช่นโปรเตสแตนต์ทั้งหมดขาดความคิดที่เชื่อมโยงกันของ "คริสตจักร" (ด้วยเหตุนี้ เครื่องหมายคำพูดของฉัน) ไม่เพียง แต่พวกเขามีวิธีการรับประกันความถูกต้องของจิตสำนึกส่วนตัวไม่ แต่ไม่ว่าพวกเขาสามารถสร้างความถูกต้องของ "คริสตจักร" เพราะโปรเตสแตนต์ไม่มีความคิดที่เพียงพอของ "คริสตจักร" คริสตจักรคาทอลิก (ไม่ทราบราคา) หมายถึงกลุ่มโปรเตสแตนต์เป็นนิกาย ในความเป็นจริงโปรเตสแตนต์ประกอบด้วยกลุ่มเฉพาะกิจหลายเชื่อบุคคลที่พยายามวิเศษการชุมนุมรอบพระคัมภีร์ในบริบทของสิ่งที่พวกเขาตั้งครรภ์รายบุคคลว่าเป็นประเพณีที่นับถือศาสนาคริสต์ ด้วยวิธีนี้พวกเขาพยายามที่จะเก็บบางสิ่งบางอย่างของแกนคริสเตียนองค์กรที่มีหลายศพชี้ไปในรูปแบบที่ไม่สมบูรณ์ต่าง ๆ เพื่อให้ความคิด "คริสตจักร" เป็นทั้งองค์กรที่มีโครงสร้างของมนุษย์โดยเฉพาะที่เป็นตัวแทนของประเพณีนี้หรือร่างกายทั้งหมดของคริสตชนดำเนินการในการเชื่อมต่อของพวกเขาไป Meilaender ที่ถูกต้องอย่างชัดเจนในการรับรู้ที่จะเข้าใจศาสนาคริสต์จะต้องมีเอกลักษณ์องค์กร เขาเป็นคนอย่างแน่นอนดังนั้นจึงเหมาะสมที่จะเผชิญกับปริศนาหลีกเลี่ยงไม่ได้ของ "คริสตจักร" ผู้มีอำนาจ แต่เขาจะมีความสามารถในการแก้ปริศนานี้จนกว่าเขาจะเข้าใจว่าหลักขององค์กรศาสนาคริสต์เป็นบัญญัติความผิดเกิดจากผู้มีอำนาจที่ฉันได้กล่าวหลายครั้งในอดีตที่ผ่านมาทางออกเดียวคือการรับรู้แรงของภาษิตที่มีชื่อเสียงของนิวแมนที่มีไม่สามารถจะเป็นอย่างนั้น ความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ในสมัยการประทานระหว่างคริสตชนเป็นครั้งแรกและตัวเองเป็นว่าพวกเขามีอำนาจในความผิดที่อาศัยอยู่และเราไม่มี ในคำอื่น ๆ พยายามที่จะตั้งครรภ์ของศาสนาคริสต์โดยไม่ต้องมีอำนาจไม่มีความผิดใด ๆ ที่อาศัยอยู่เป็นอย่างแม่นยำเช่นเดียวกับที่บอกว่ามีสามข้อ: เก่าทำสัญญาก่อนคริสตกาล; บัญญัติใหม่เมื่อคริสยังมีชีวิตอยู่; และทำสัญญาใหม่และสับสนมากขึ้นหลังจากนั้น ขาดอำนาจในความผิดที่อาศัยอยู่บนโลกหลังจากการคืนชีพของพระคริสต์คือการเปลี่ยนแปลงรุนแรงในกติกาใหม่ มันเป็นในความเป็นจริง breaker จัดการโชคดีสำหรับเราจัดการได้ไม่แตก ซึ่งแตกต่างจากหน่วยงานอื่น ๆ ที่เรียกร้องคริสตจักรที่จะมีอำนาจอยู่บนพื้นฐานของการรับประกันพระเจ้า รับประกันประกอบด้วยในข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ว่าพระคริสต์ให้ปีเตอร์พลังของคีย์และอำนาจในการผูกและหลวม; ว่าพระคริสต์อธิษฐานเพื่อให้เขารู้ว่าเขาอาจจะไม่บกพร่องในความเชื่อ; และว่าพระคริสต์มอบหมายให้เขาไปเลี้ยงแกะของเขาและยืนยันพี่น้องของเขา ต้นคริสตจักรอย่างต่อเนื่องบนพื้นฐานความเข้าใจว่าอำนาจนี้ได้รับการถ่ายทอดไปยังผู้สืบทอดของปีเตอร์ในสำนักงานของโรมัน แท้จริงเป็นนิวแมนและอื่น ๆ อีกมากมายได้ชี้ให้เห็นความเชื่อที่ขัดแบ่งการจัดการ: มันเป็นไม่สามารถป้องกันได้ ecclesiologically ด้วยเหตุนี้พระสันตะปาปาจะเรียกว่าพระครูของพระเยซูคริสต์ คริสตชนมีหน้าที่ที่จะเชื่อในสิ่งที่พระครูเหล่านี้ของพระคริสต์ได้สอนอย่างเป็นทางการและไม่ดำเนินการสอนเกี่ยวกับความเชื่อและศีลธรรมและแม่นยำวัดนี้คริสตชนจะรับประกันว่าสิ่งที่พวกเขาได้รับการสอนจะได้รับอย่างแน่นอนและเป็นความจริงแน่นอนดังนั้นการแก้ปัญหาระหว่างจิตสำนึกและอำนาจ ในคริสตจักรจะประสบความสำเร็จโดยการสร้างจิตสำนึกของคนตามที่ผู้มีอำนาจในการเรียนการสอนคริสตจักรโดยไม่มีข้อยกเว้น ความขัดแย้งที่เป็นไปได้ของความผิดกับคริสตจักรเกิดขึ้นเมื่อต้องทน churchmen ทำผิดได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการที่จะปกป้องสิ่งที่ต้องปกครองคาทอลิกที่จะเชื่อ ความขัดแย้งดังกล่าวไม่ได้เลยวิกฤต ความผิดจะต้องเกิดจากการปกครองของโบสถ์; เพียงแล้วอาจจะเป็นหลุมอย่างถูกต้องกับความต้องการของบาปหรือนอกใจของคาทอลิกในตำแหน่งของผู้มีอำนาจที่ไม่เคารพว่าปกครองเดียวกัน หนึ่งต่อสู้เช่นการต่อสู้ของความผิดในกรณีที่หายากเมื่อมันเกิดขึ้นโดยตรงอย่างแม่นยำโดยอ้างว่าอำนาจของคริสตจักร ผู้มีอำนาจในการปกครองไม่ได้ลดลงจิตสำนึกคาทอลิก; มันแข็งแรง perfects และรับประกันว่าการตัดสินใจส่วนตัวถ้าเรื่องของความขัดแย้งยังไม่ได้รับการตัดสินแล้วมีอำนาจที่จะอ้างว่าไม่มีและเพื่อให้มีการละเมิดไม่มีคริสตจักรความสามัคคีในการที่จะวิธีการหนึ่งหรืออื่น ๆ มีเวลาเมื่อชาวคาทอลิกที่ดีอาจจะไม่เห็นด้วยไม่ว่าจะเป็นแมรี่รู้สึกบริสุทธิ์เป็น Thomas Aquinas เองเลือกที่ด้านผิด แต่ตอนนี้ที่ปกครองคริสตจักรได้ทำเรื่องนี้ชัดเจนคาทอลิกรูปแบบความเชื่อของพวกเขาตามความเชื่อมั่นใจนี้ เดียวกันเป็นจริงของคำสอนทางศีลธรรม เมื่อคริสตจักรได้ทำให้มันชัดเจนเช่นว่าในการปฏิสนธินอกร่างกายผิดศีลธรรมเราเป็นความผิดของไม่ถูกต้องก่อให้เกิดทางใจของเราถ้าเรายกระดับความกังวลใด ๆ ส่วนบุคคลของเจ้าหน้าที่ขัดหรือประสบการณ์การสวดมนต์ดังกล่าวข้างต้นที่ความเป็นจริงทำร้ายเดียว สำหรับผู้ที่ประสบความสำเร็จต่อไปนี้โครงการพระเจ้าวิกฤตที่แท้จริงของความรู้สึกผิดอยู่เสมอผลมาจากความเข้าใจผิดหรือบาป มันอาจจะเกิดขึ้น แต่มันไม่เคยเกิดขึ้นจำเป็นต้อง วิกฤตดังกล่าวไม่สามารถเกิดขึ้นเช่นเดียวกับการ Meilaender เป็นผลมาจากข้อบกพร่องในการออกแบบของพระเจ้าในเรื่องนี้เราจะเห็นว่าความสัมพันธ์ของความผิดส่วนบุคคลไปยังคริสตจักรเป็นพื้นฐานที่แตกต่างจากความสัมพันธ์กับผู้มีอำนาจอื่น ๆ คริสตจักรที่ได้รับได้อย่างแม่นยำและจงใจตั้งขึ้นเพื่อให้ผู้มีอำนาจในการสอนของเธอให้เส้นทางบางอย่าง แต่เพียงผู้เดียวที่จะมีชีวิตนิรันดร์ อำนาจของเธอไม่ได้เป็นเพียงคู่มือที่มีประโยชน์ที่จะวัดในกระทืบกับสิ่งที่เราเรียนรู้จากแหล่งอื่น ๆ หรือจากความสัมพันธ์ส่วนตัวของเราเองกับพระเจ้า ความซื่อสัตย์เกี่ยวกับแหล่งที่มาของความคิดเห็นของเราเป็นที่น่ายกย่อง อันที่จริงมันก็เศร้าขาดในยุคของเราเอง แต่ความจริงใจ แต่สดชื่นไม่สามารถปรับความคิดเห็นนี่คือเหตุผลที่ผมมีความสุขเมื่อได้อ่านบทความของกิลเบิร์ Meilaender ไม่ใช่เพราะความชอบใด ๆ ที่จะถูกโจมตี Meilaender: ไปในทางตรงกันข้ามผมทั้งเคารพและชื่นชมความมุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องลึกและความคิดสร้างสรรค์ของเขาที่จะเป็นพยานที่นับถือศาสนาคริสต์ แม้ในความพยายามที่ปัจจุบันนี้เขามีมากที่จะพูดเกี่ยวกับสิ่งที่มันหมายถึงการยอมรับอำนาจ แต่ในคำถามที่ชื่อเรื่องของบทความของเขาเขาก็พ่ายแพ้ก่อนที่เขาจะเริ่มต้นขึ้น ไม่มีความเข้าใจที่คริสตจักรคาทอลิกปัญหาของจิตสำนึกและอำนาจไม่สามารถแก้ไขได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โปรเตสแตนต์ต้องการโซลูชั่นที่ " โบสถ์ " พูดกับผู้มีอำนาจในการรักษา และถ่ายทอด ศาสนาคริสต์ ; ความต้องการสำหรับคริสเตียนแต่ละคนต้องเคารพอำนาจ และต้องการให้คริสเตียนในรูปแบบจิตสำนึกของเขาในที่สุดผ่านความสัมพันธ์ส่วนตัวโดยตรงกับพระเจ้า เท่าที่ผู้เขียนได้บันทึกกิฟเว่นต้องสร้างความตึงเครียดเหล่านี้ ซึ่งจะได้รับการแก้ไข . หลังจากดิ้นรนสัก 5000 คำเพื่อรักษาทั้งอำนาจของ " โบสถ์ " และความเป็นอันดับหนึ่งของจิตสำนึกของแต่ละ meilaender สรุปว่าเมื่อคริสเตียนแต่ละคนรู้สึกผูกพันที่จะไม่เห็นด้วยกับ " โบสถ์ "เขาอาจจะทำเพียงในขณะที่ยอมรับว่าเขาไม่สามารถเรียกร้อง " โบสถ์ " อำนาจในการตัดสินใจของเขา . . . . . .

ในแง่หนึ่ง ผู้เขียนได้ทำลายมันเพื่อความสมบูรณ์ ตัวอย่างเช่น เขาอาจจะไม่มีความอดทนกับคาทอลิกที่ใช้อำนาจในฐานะผู้แทนของคริสตจักรที่จะสอนสิ่งที่คริสตจักรไม่อนุญาต แต่ในท้ายที่สุดเขานัดระเบิดนี้หมดจดในระดับของสังคมวิทยา