BUZZAre ‘The Hunger Games’ Films Ra

BUZZ
Are ‘The Hunger Games’ Films Radical Social Critique — or Just More Evidence of Hollywood’s Cynicism?
BY TOM HAWKING NOVEMBER 19, 2013 4:45 PM
SHARE
TWEET
catching fire
There’s a certain conceptual irony to The Hunger Games franchise. This is a story, after all, that is at its essence about the perniciously oppressive power of entertainment — and yet, here it is, rendered as that most modern of entertainments, a Hollywood blockbuster. This contradiction is at the heart of what makes the film adaptations, in particular, such an interesting cultural phenomenon. The movies’ story arc essentially concerns the overthrow of an oppressive state wherein wealth is confined to an elite at the expense of an exploited majority, and what looks remarkably like a socialist revolution based around the redistribution of wealth.

The idea of entertainment as oppression isn’t exactly new, of course. It’s responsible for the Romans’ circus, and informed any number of public executions over the millennia: you both appeal to the public’s bloodlust and scare them into submission, providing them with a spectacle that titillates their baser instincts and also reminds them that if they step out of line, they might be the one who’s getting fed to the lions next time. It’s also not a new idea for cinema — The Hunger Games has often been compared to the 2000 Japanese film Battle Royale, which also found a bunch of adolescents battling one another for survival in a dystopian state-sponsored spectacle, and on this side of the Pacific, films like The Running Man and Death Race 2000 have explored similar territory.

Part of the appeal of these films is that they provide a window into what our society isn’t, but could be. In this sense, they have allegorical appeal — they draw a parallel between certain base aspects of our society and what could result if those aspects remain unchecked. None of those films, however, has become a bona fide global spectacle in the way The Hunger Games franchise has.

Quite why people lap up The Hunger Games‘ brand of dystopia, then, is a worthwhile question to ponder. The film’s stars have offered interesting perspectives on this; Donald Sutherland, who plays President Snow, told Total Film a couple of years back that he thought the first film had a the potential to be “the most influential film made in this country for many years.” Two years later, at a roundtable interview in advance of Catching Fire‘s release, he hadn’t resiled from this position: “More so. This film, this is an adult film. And this film is, when you come out of this film, you’re shaken. You have not seen a popcorn film, you come out of it and your head is whirling.”

He relates The Hunger Games‘ resonance to the story’s power as an allegory for our own society, with a moneyed elite enriching themselves at the expense of an underclass who live hand to mouth: “Look at this society we live in, you know? I think it’s pretty obvious [why The Hunger Games is so popular]. When you have a society [in which] General Electric gets away without paying any taxes on their profits, and where [the government] has the gall to take $15 billion of food stamps away from the poor… It’s pretty evident. It’s stunning.”

Jena Malone, who plays axe-wielding District 7 resident and future revolutionary Johanna Mason in the second film, has a somewhat different perspective, suggesting the movies open a window into what we’ve done to other societies, with America as a whole functioning as the Capitol and the rest of the world as the Districts: “[The films are] asking the questions of what it’s like to live in a wartime society while we’ve been a war for a decade, but … don’t really live it,” she suggests. “The fact that [young audiences] are actually hungry for those questions, and [have made] the novels as successful as they are, was because they’ve been wanting someone to tell this story to them and to create these characters for them.”

Our own Jason Bailey has a theory that it’s precisely because the story’s brand of dystopia can be molded to whatever ideology its viewers possess that it has proven so popular. He’ll expound on this later in the week, but in the meantime, there’s much to be said about how The Hunger Games as a phenomenon relates to cinema in general, and especially to the Hollywood machine, because whatever way you interpret them, they’re very much a condemnation of the status quo. In this respect, they’re unusual — blockbusters that have been implicit condemnations of US policy or society or values haven’t exactly been the Hollywood machine’s premium product over the years.

Both The Hunger Games as cinema qua cinema and the story the trilogy conveys seem to undermine their own medium. In a sense, their very existence is a rebuttal to their idea of entertainment as an all-powerful tool for repression — if the films really had the power to effect the changes they appear to be advocating, if they could be as influential as Sutherland hopes they might be… well, they’d never have been made (at least not by the big studios), because Hollywood’s mega-rich financiers are exactly the sort of people the mythos of The Hunger Games is condemning. After all, you can’t imagine a multimillion-dollar Hollywood production about the plucky heroism of the oppressed masses of Zuccotti Park, or a bunch of unfortunate civilians in a distant desert whose family keeps getting blown up by sinister unmanned aircraft.

You could argue that I’m overthinking this way too much, and that Hollywood doesn’t care what’s in its films, so long as they bring in the cash at the box office. This is true, but only to an extent; the history of Hollywood reveals that there’s always been a tension between two schools of thought on this point: producers who don’t care what’s in films so long as they sell and/or think filmmakers should have artistic license to make whatever they want, and politicians (and a certain subset of producers) who feel that Hollywood should reflect the values of the society to which it owes its existence, viz. the good ol’ US of A.

And this stuff has proven powerful over the years. You can see the influence of the latter side of the argument in the innumerable Hollywood blockbusters that are very much based on the idea of reinforcing American patriotism and “values” — flat-out allegorical propaganda like Independence Day, the endless parade of movies about the military, and more subtle cultural products like the infinite rom-coms that present the USA as a wonderful, romantic place to live. As Guy Debord wrote in The Society of the Spectacle, “The spectacle is the ruling order’s nonstop discourse about itself, its never-ending monologue of self-praise, its self-portrait at the stage of totalitarian domination of all aspects of life,” a description that’s still a pretty apt summation of a great deal of Hollywood’s output.

One last thing to consider: like its predecessors in the dystopian-future genre, The Hunger Games doesn’t condemn cinematic escapism as much as our world’s other great form of entertainment, television. The games themselves are very obviously a nightmarish reflection of reality TV — cameras track the contestants’ every move, beaming them into the homes of slavering viewers, who lap up every brutal, bloody minute. This has been the format that’s followed by pretty much every other film that’s explored this idea, from the aforementioned Running Man to less bloody but equally sinister films like The Truman Show.

In every case, it’s TV that’s the villain, TV that’s stealing our children’s souls, TV that gets called “the idiot box.” But it’s the cinema that’s been America’s most powerful form of visual entertainment over the years, the cinema that still commands the biggest budgets and the biggest stars, the cinema that’s so powerful it’s become synonymous with America’s greatest cultural export: Hollywood. It rarely gets critiqued to the extent that television does, and that’s surely no accident.

To take it a final step farther, you can even argue that the existence of The Hunger Games films only further reinforces this Hollywood hegemony — after all, it’s a great society that lets its filmmakers bite the hand that feeds them, right? The land of the free! Ultimately, they also bring in squillions of dollars for their backers — and, as they say, money talks and bullshit walks. Still, the fact that these films are so popular at a time when dissatisfaction with government is so strong… well, it has to count for something, right?

The idea of entertainment as oppression isn’t exactly new, of course. It’s responsible for the Romans’ circus, and informed any number of public executions over the millennia: you both appeal to the public’s bloodlust and scare them into submission, providing them with a spectacle that titillates their baser instincts and also reminds them that if they step out of line, they might be the one who’s getting fed to the lions next time. It’s also not a new idea for cinema — The Hunger Games has often been compared to the 2000 Japanese film Battle Royale, which also found a bunch of adolescents battling one another for survival in a dystopian state-sponsored spectacle, and on this side of the Pacific, films like The Running Man and Death Race 2000 have explored similar territory.

Part of the appeal of these films is that they provide a window into what our society isn’t, but could be. In this sense, they have allegorical appeal — they draw a parallel between certain base aspects of our society and what could result if those aspects remain unchecked. None of those films, however, has become a bona fide global spectacle in the way The Hunger Games franchise has.

Quite why people lap up The Hunger Games‘ brand of dystopia, then, is a worthwhile question to ponder. The film’s stars have offered interesting perspectives on this; Donald Sutherland, who plays President Snow, told Total Film a couple of years back that he thought the first film had a the potential to be “the most influential film made in this country for many years.” Two years later, at a roundtable interview in advance of Catching Fire‘s release, he hadn’t resiled from this position: “More so. This film, this is an adult film. And this film is, when you come out of this film, you’re shaken. You have not seen a popcorn film, you come out of it and your head is whirling.”

He relates The Hunger Games‘ resonance to the story’s power as an allegory for our own society, with a moneyed elite enriching themselves at the expense of an underclass who live hand to mouth: “Look at this society we live in, you know? I think it’s pretty obvious [why The Hunger Games is so popular]. When you have a society [in which] General Electric gets away without paying any taxes on their profits, and where [the government] has the gall to take $15 billion of food stamps away from the poor… It’s pretty evident. It’s stunning.”

Jena Malone, who plays axe-wielding District 7 resident and future revolutionary Johanna Mason in the second film, has a somewhat different perspective, suggesting the movies open a window into what we’ve done to other societies, with America as a whole functioning as the Capitol and the rest of the world as the Districts: “[The films are] asking the questions of what it’s like to live in a wartime society while we’ve been a war for a decade, but … don’t really live it,” she suggests. “The fact that [young audiences] are actually hungry for those questions, and [have made] the novels as successful as they are, was because they’ve been wanting someone to tell this story to them and to create these characters for them.”

Our own Jason Bailey has a theory that it’s precisely because the story’s brand of dystopia can be molded to whatever ideology its viewers possess that it has proven so popular. He’ll expound on this later in the week, but in the meantime, there’s much to be said about how The Hunger Games as a phenomenon relates to cinema in general, and especially to the Hollywood machine, because whatever way you interpret them, they’re very much a condemnation of the status quo. In this respect, they’re unusual — blockbusters that have been implicit condemnations of US policy or society or values haven’t exactly been the Hollywood machine’s premium product over the years.

Both The Hunger Games as cinema qua cinema and the story the trilogy conveys seem to undermine their own medium. In a sense, their very existence is a rebuttal to their idea of entertainment as an all-powerful tool for repression — if the films really had the power to effect the changes they appear to be advocating, if they could be as influential as Sutherland hopes they might be… well, they’d never have been made (at least not by the big studios), because Hollywood’s mega-rich financiers are exactly the sort of people the mythos of The Hunger Games is condemning. After all, you can’t imagine a multimillion-dollar Hollywood production about the plucky heroism of the oppressed masses of Zuccotti Park, or a bunch of unfortunate civilians in a distant desert whose family keeps getting blown up by sinister unmanned aircraft.

You could argue that I’m overthinking this way too much, and that Hollywood doesn’t care what’s in its films, so long as they bring in the cash at the box office. This is true, but only to an extent; the history of Hollywood reveals that there’s always been a tension between two schools of thought on this point: producers who don’t care what’s in films so long as they sell and/or think filmmakers should have artistic license to make whatever they want, and politicians (and a certain subset of producers) who feel that Hollywood should reflect the values of the society to which it owes its existence, viz. the good ol’ US of A.

And this stuff has proven powerful over the years. You can see the influence of the latter side of the argument in the innumerable Hollywood blockbusters that are very much based on the idea of reinforcing American patriotism and “values” — flat-out allegorical propaganda like Independence Day, the endless parade of movies about the military, and more subtle cultural products like the infinite rom-coms that present the USA as a wonderful, romantic place to live. As Guy Debord wrote in The Society of the Spectacle, “The spectacle is the ruling order’s nonstop discourse about itself, its never-ending monologue of self-praise, its self-portrait at the stage of totalitarian domination of all aspects of life,” a description that’s still a pretty apt summation of a great deal of Hollywood’s output.

One last thing to consider: like its predecessors in the dystopian-future genre, The Hunger Games doesn’t condemn cinematic escapism as much as our world’s other great form of entertainment, television. The games themselves are very obviously a nightmarish reflection of reality TV — cameras track the contestants’ every move, beaming them into the homes of slavering viewers, who lap up every brutal, bloody minute. This has been the format that’s followed by pretty much every other film that’s explored this idea, from the aforementioned Running Man to less bloody but equally sinister films like The Truman Show.

In every case, it’s TV that’s the villain, TV that’s stealing our children’s souls, TV that gets called “the idiot box.” But it’s the cinema that’s been America’s most powerful form of visual entertainment over the years, the cinema that still commands the biggest budgets and the biggest stars, the cinema that’s so powerful it’s become synonymous with America’s greatest cultural export: Hollywood. It rarely gets critiqued to the extent that television does, and that’s surely no accident.

To take it a final step farther, you can even argue that the existence of The Hunger Games films only further reinforces this Hollywood hegemony — after all, it’s a great society that lets its filmmakers bite the hand that feeds them, right? The land of the free! Ultimately, they also bring in squillions of dollars for their backers — and, as they say, money talks and bullshit walks. Still, the fact that these films are so popular at a time when dissatisfaction with government is so strong… well, it has to count for something, right?

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

BUZZมีวิจารณ์สังคมรุนแรงฟิล์ม 'เกมหิว' — หรือหลักฐานเพิ่มเติมเพียงแค่ทำของฮอลลีวูดโดยทอมฮอว์คิง 19 พฤศจิกายน 2013 4:45 PM ใช้ร่วมกัน TWEETจับไฟมีเป็นบางประชดแนวคิดกับแฟรนไชส์เดอะเกมหิว นี้เป็นเรื่องราว หลังทั้งหมด ที่เป็นสาระสำคัญเกี่ยวกับอำนาจกดขี่ perniciously ของบันเทิง — และยัง นี่มันถูก แสดงเป็นที่ทันสมัยที่สุดของสถานบันเทิง จากฮอลลีวูด ความขัดแย้งนี้ได้หัวใจของสิ่งที่ทำให้ท้องฟิล์ม โดยเฉพาะ เช่นการสนใจวัฒนธรรมปรากฏการณ์ เรื่องราวของภาพยนตร์ที่โค้งหลักเกี่ยวข้องกับการล้มล้างรัฐการกดขี่นั้นให้เลือกมากมายจะถูกคุมขังมียอดค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่เป็น exploited และอะไรดูอย่างยิ่งชอบปฏิวัติสังคมนิยมตามรอบวงเงินของทรัพย์สินความคิดของการบันเทิงเป็นอธิปไตยไม่ใหม่แน่นอน แน่นอน รับผิดชอบละครสัตว์ของชาวโรมัน และทราบจำนวนของการดำเนินการสาธารณะผ่านวัดวาอาราม: คุณดึงดูดสาธารณชน bloodlust และตกใจพวกเขาในการส่ง ให้กับปรากฏการณ์ที่ titillates ของสัญชาตญาณ baser และยัง เตือนพวกเขาว่า ถ้าพวกเขาก้าวออกจากบรรทัด อาจเป็นคนมีการติดตามสิงห์ครั้ง จึงยังไม่มีไอเดียใหม่สำหรับภาพยนตร์โดยเทียบหิวเกมภาพยนตร์ญี่ปุ่น 2000 เกมนรก ซึ่งยัง พบกลุ่มวัยรุ่นที่ต่อสู้กันเพื่อความอยู่รอดในปรากฏการณ์ dystopian รัฐสนับสนุน มัก และด้านนี้ของแปซิฟิค ฟิล์มเช่นคนทำงานตายแข่งขัน 2000 ได้สำรวจอาณาเขตคล้ายน่าดึงดูดของภาพยนตร์เหล่านี้ได้ว่า จะให้หน้าต่างเป็นอะไรสังคมไม่ แต่อาจ ในความรู้สึกนี้ พวกเขามีอุทธรณ์ allegorical — พวกเขาวาดคู่ขนานระหว่างลักษณะพื้นฐานของสังคมและอะไรอาจทำได้ถ้ามาตรฐานที่ยังไม่ได้ตรวจสอบ ไม่มีฟิล์มเหล่านั้น อย่างไรก็ตาม มีเป็นเป็นปรากฏการณ์สากล fide ผู้จดในลักษณะแฟรนไชส์เกมความหิวมีแล้ว ค่อนข้างทำไมคนพับค่าแบรนด์หิวเกมของดิสโทเปีย เป็นคำถามที่คุ้มค่าที่จะไตร่ตรอง ดาวของภาพยนตร์เรื่องนี้ได้นำเสนอมุมมองที่น่าสนใจนี้ โดนัลด์ซุทเธอร์แลนด์ ผู้เล่นหิมะประธาน บอกฟิล์มรวมสองปีหลังที่เขาคิดว่า มีภาพยนตร์เรื่องแรกมีศักยภาพที่จะ "มีอิทธิพลมากที่สุดฟิล์มทำในประเทศนี้หลายปี " สองปีต่อมา ที่สัมภาษณ์ข้อมูลล่วงหน้าจับไฟของปล่อย เขาไม่ได้ resiled จากตำแหน่งนี้: "ให้มากขึ้น ฟิล์มนี้ นี่คือฟิล์มเป็นผู้ใหญ่ และนี้คือ เมื่อคุณออกมาจากฟิล์มนี้ คุณกำลังเขย่า นอกจากนี้คุณไม่ได้เห็นฟิล์มข้าวโพดคั่ว คุณออกมาจากมัน และ whirling หัวของคุณ"เขาเกี่ยวข้องกับการสั่นพ้องหิวเกมอำนาจของเรื่องเป็นอุปมานิทัศน์ที่สังคมของเราเอง กับชนชั้นสูงที่ร่ำรวยที่ค่าตัวค่าใช้จ่ายของ underclass ที่อยู่มือปาก: "ดูที่นี้สังคมที่เราอาศัยอยู่ใน คุณรู้ไหม ผมคิดว่า ก็ชัดสวย [ทำไมเกมความหิวเป็นที่นิยมมาก] เมื่อคุณมีสังคม [ดาว] ไฟฟ้าทั่วไปได้รับไปโดยไม่ต้องจ่ายใด ๆ ภาษี จากกำไรของพวกเขา และที่ [รัฐบาล] มีปากปราศรัยน้ำใจเชือดจะ 15 พันล้านเหรียญแสตมป์อาหารจากคนจน... สวยชัดได้ มันเป็นสวยงาม"Jena โลน คนเล่นกล้อง 7 อำเภอมีถิ่นที่อยู่ และในอนาคตปฏิวัติ Johanna Mason ในภาพยนตร์เรื่องที่ 2 มีมุมมองต่าง แนะนำหนังเปิดหน้าต่างเป็นสิ่งที่เราได้ทำเพื่อสังคม ที่มีอเมริกาเป็นการทำงานแคปิตอลและส่วนเหลือของโลกเป็นยัง: " [ฟิล์มก็] ถามคำถามของมันคืออะไรเช่นอยู่ในสังคมความโหดร้ายในขณะที่เราได้รับสงครามในทศวรรษที่ผ่านมา แต่...ไม่จริง ๆ อยู่เรื่อง, "เธอแนะนำ "ความเป็นจริงว่า [ผู้ชมหนุ่มสาว] หิวจริงสำหรับคำถามเหล่านั้น และ [ทำ] นวนิยายที่ประสบความสำเร็จพวกเขาเป็น ไม่เนื่องจากพวกเขาเคยอยากมีคนบอกเรื่องนี้ให้พวกเขา และสร้างตัวอักษรเหล่านี้สำหรับพวกเขา"ของเราเอง Jason Bailey มีทฤษฎีว่า มันเป็น เพราะสามารถแบบแบรนด์ของเรื่องของดิสโทเปียเพื่ออุดมการณ์ใดผู้ชมที่มีให้มันได้พิสูจน์เป็นที่นิยม เขาจะ expound นี้ในสัปดาห์ แต่ในขณะเดียวกัน มีมากที่จะพูดเกี่ยวกับวิธีเกมความหิวที่เป็นปรากฏการณ์เกี่ยวข้องกับภาพยนตร์ทั่วไป และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเครื่องฮอลลีวูด เนื่องจากวิธีคุณตีพวกเขา พวกเขากำลังมากลงโทษสภาพ ประการนี้ พวกเขากำลังผิดปกติ — บล็อกบัสเตอร์ที่ได้รับ condemnations นัยของนโยบายสหรัฐอเมริกาสังคม หรือค่า ว่ายังไม่ได้สินค้าพรีเมี่ยมของเครื่องฮอลลีวูดปีทั้งเกมความหิวที่เป็นภาพยนตร์ qua ภาพยนตร์และเรื่องราวที่สื่อถึงไตรภาคดูเหมือนการ บั่นทอนตนเองปานกลาง ความรู้สึก การดำรงมี rebuttal กับความคิดของพวกเขาของความบันเทิงเป็นเครื่องมือการถอดการปราบปรามซึ่งถ้าฟิล์มที่มีอำนาจในการเปลี่ยนแปลงลักษณะพิเศษ จะปรากฏจะเป็น advocating สามารถมามีอิทธิพลกับซูเธอร์แลนด์หวังว่า พวกเขาอาจจะ...ดี พวกเขาจะไม่ได้ทำ (ไม่น้อย ด้วยสตูดิโอขนาดใหญ่) เนื่องจากแหล่งของฮอลลีวูดเมริช ตรงเรียงคน mythos เกมความหิวเป็น condemning หลังจากที่ทุก คุณไม่สามารถจินตนาการการผลิตฮอลลีวูดดอลลาร์ multimillion เกี่ยวกับวีรบุรุษ plucky ฝูงอ่อนแอของ Zuccotti Park หรือพวงของพลเรือนที่โชคร้ายในทะเลทรายห่างไกลครอบครัวช่วยให้การเป่าขึ้น โดยเครื่องบินไม่อนาจารคุณอาจโต้เถียงว่า ฉันกำลัง overthinking วิธีนี้ฮอลลีวูดที่มากเกินไป และที่ไม่ดูแลสิ่งที่อยู่ในฟิล์มของ ตราบใดที่พวกเขานำเงินสดที่สำนักงานกล่อง นี่คือความ จริง แต่เฉพาะ ขนาด ประวัติของฮอลลีวู้ดพบได้เสมอมีความตึงเครียดระหว่างสองโรงเรียนคิดจุดนี้: ผู้ผลิตที่ไม่สนใจสิ่งที่อยู่ในฟิล์มตราบใดที่พวกเขาขาย หรือคิดว่า ภาพยนตร์ควรมีศิลปะอนุญาตให้สิ่งที่ ต้องการ และนักการเมือง (และย่อยของผู้ผลิต) ที่รู้สึกว่า ฮอลลีวูดสะท้อนค่าของสังคม เพื่อเป็นที่ค้างชำระอยู่ที่ , viz.ดีถึงเราของอ.และสิ่งนี้ได้พิสูจน์ประสิทธิภาพปี คุณสามารถดูอิทธิพลของด้านหลังของอาร์กิวเมนต์ในบล็อกบัสเตอร์ฮอลลีวู้ดนับไม่ถ้วนที่มากขึ้นอยู่กับความคิดของภาคเอกชนหมีอเมริกันและ "ค่า" คือโฆษณาชวนเชื่อ allegorical flat-out เช่นวันประกาศอิสรภาพ ขบวนแห่สิ้นสุดของภาพยนตร์เกี่ยวกับทหาร และเพิ่มเติมรายละเอียดผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรมเช่นอนันต์ร่มนำมาใช้ที่สหรัฐอเมริกาเป็นที่ยอดเยี่ยมการนำเสนอ สถานที่โรแมนติกอยู่ เป็น Guy Debord เขียนในสมาคมน่าตื่นเต้น "น่าตื่นเต้นเป็นของสั่งหุ nonstop วาทกรรมเกี่ยวกับตัวเอง monologue ของผืนของหมา ภาพเหมือนของตนเองในขั้นตอนของการครอบงำทางคริสต์ของทุกด้านของชีวิต คำอธิบายที่เป็นผลรวมสวยฉลาดของฮอลลีวูดมาก ของผลผลิตสิ่งเดียวสุดท้ายพิจารณา: เช่นรุ่นก่อนในประเภท dystopian อนาคต เกมความหิวไม่พิพากษา escapism ผลงานชิ้นเท่าที่อื่น ๆ แบบฟอร์มที่ดีของโทรทัศน์ บันเทิงในโลกของเรา เกมตัวเองจะเห็นได้ชัดมากสะท้อนให้เห็น nightmarish ทีวีจริง — กล้องติดตามการแข่งขันไป beaming เหล่านั้นเข้าไปในบ้านของ slavering ผู้สัมผัสพับขึ้นทุกนาทีที่โหดร้าย เลือด นี้มีรูปแบบที่ตามสวยมากทุกอื่น ๆ ภาพยนตร์ที่มีสำรวจความคิดนี้ จากคนทำงานที่ดังกล่าวจะน้อยกว่าฟิล์มเลือด แต่อนาจารอย่างเท่าเทียมกันเช่นเดอะทรูแมนแสดงในทุกกรณี มันเป็นโทรทัศน์ที่ร้ายคือใคร ทีวีที่เป็นขโมยวิญญาณของเด็ก ๆ โทรทัศน์ที่ได้รับเรียกว่า "คนบ้ากล่อง" แต่มันเป็นภาพยนตร์ที่มีออกแบบมีประสิทธิภาพมากที่สุดของอเมริกาบันเทิงภาพผ่านปี โรงภาพยนตร์ที่ยังคง งบประมาณที่ใหญ่ที่สุดและดาวที่ใหญ่ที่สุด ภาพยนตร์ที่มีประสิทธิภาพดังนั้นมันจะกลายเป็นพ้องกับส่งออกวัฒนธรรมของอเมริกามากที่สุด: ฮอลลีวูด มันไม่ค่อยได้รับ critiqued ที่ทีวีไม่ และแน่นอนว่าอุบัติเหตุไม่เพื่อขั้นตอนสุดท้ายอยู่ห่าง คุณสามารถได้โต้แย้งว่า การดำรงอยู่ของฟิล์มหิวเกมเพิ่มเติมเฉพาะ reinforces นับถือนี้ฮอลลีวูด — หลังจากที่ทุก เป็นสังคมดีที่ช่วยให้ภาพยนตร์มันกัดมือที่ตัวดึงข้อมูลได้ เหมาะสม หรือไม่ ที่ดินของฟรี ที่สุด พวกเขายังนำ squillions ดอลลาร์สำหรับการ backers — และ พวกเขา พูด เจรจาเงิน และพล่ามเดิน ยังคง ความจริงที่ว่า ภาพยนตร์เหล่านี้ได้รับความนิยมดังนั้นเวลาเมื่อความไม่พอใจกับรัฐบาลมีแข็งแรง...ดี มีการตรวจนับสำหรับบางสิ่งบางอย่าง ขวา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บัซ
' เกมหิว ' ภาพยนตร์วิจารณ์รุนแรงทางสังคม หรือหลักฐานเพิ่มเติมของ Hollywood ความเห็นถากถางดูถูก ?
โดยทอมกิง พฤศจิกายน 19 , 2012 04 : 45 PM

Tweet แบ่งปัน

จับไฟมันประชดแนวคิดบางเกมความหิวแฟรนไชส์ นี่คือเรื่องราวหลังจากทั้งหมดที่เป็นสาระสำคัญเกี่ยวกับพลัง perniciously กดขี่ของความบันเทิงและยังที่นี่การแสดงผลที่ทันสมัยที่สุดบันเทิงฮอลลีวู้ดบล็อกบัสเตอร์ ความขัดแย้งนี้เป็นหัวใจของสิ่งที่ทำให้ภาพยนตร์ดัดแปลง โดยเฉพาะ เช่นที่น่าสนใจทางวัฒนธรรมปรากฏการณ์ ภาพยนตร์เรื่องราวของอาร์คหลักเกี่ยวข้องกับล้มล้างรัฐกดขี่เพื่อความมั่งคั่งคับยอดค่าใช้จ่ายของการใช้ประโยชน์ส่วนใหญ่และมันน่าทึ่งเหมือนการปฏิวัติสังคมนิยม ตามรอบการกระจายความมั่งคั่ง

ความคิดความบันเทิงการกดขี่ ไม่ใช่เรื่องใหม่ แน่นอน มันเป็นความรับผิดชอบ สำหรับชาวโรมัน ' ละครสัตว์ และแจ้งหมายเลขใด ๆของรัฐประหารกว่าพันปี : คุณทั้งต่อประชาชนที่กระหายเลือด และทำให้พวกเขาในการส่งให้กับปรากฏการณ์ที่ titillates สัญชาติญาณของพวกเขาและเตือนพวกเขาว่าถ้าพวกเขาล้ำเส้น พวกเขาอาจเป็นหนึ่งในผู้เริ่มเลี้ยงสิงโตในคราวหน้า มันก็ไม่ใช่ความคิดใหม่สำหรับภาพยนตร์ - เกมความหิวมักจะได้รับเมื่อเทียบกับ 2000 ญี่ปุ่นการต่อสู้ภาพยนตร์ รอยัลซึ่งก็เจอพวกวัยรุ่นต่อสู้กันเพื่อความอยู่รอดในรัฐ dystopian สนับสนุนปรากฏการณ์ และที่ด้านข้างของแปซิฟิก ภาพยนตร์ เช่น คนวิ่ง และความตายการแข่งขัน 2000 มีการสำรวจดินแดนที่คล้ายกัน

เป็นส่วนหนึ่งของอุทธรณ์ของภาพยนตร์เหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกเขาให้ต่างเป็นสิ่งที่สังคมของเราไม่ได้ แต่ อาจจะ ในความรู้สึกนี้พวกเขามีการอุทธรณ์ - เปรียบเทียบพวกเขาวาดขนานระหว่างฐานบางด้านของสังคมของเราและสิ่งที่ได้ผลถ้าด้านนั้นยังไม่ได้ตรวจสอบ ไม่มีของภาพยนตร์เหล่านั้น แต่ได้กลายเป็นปรากฏการณ์ระดับโลกโดยสุจริตในทางเกมความหิวแฟรนไชส์ได้

ค่อนข้างทำไมคนตักขึ้น ' เกมความหิวแบรนด์ของดิสโทเปียจึงเป็นคำถามที่คุ้มค่าที่จะครุ่นคิดของดาราได้เสนอมุมมองที่น่าสนใจเกี่ยวกับนี้ โดนัลด์ ซุทเธอร์แลนด์ ที่รับบทประธานาธิบดีหิมะบอกภาพยนตร์รวมสองสามปีหลังที่เขาคิดว่า ภาพยนตร์เรื่องแรกที่มีศักยภาพที่จะเป็น " มีอิทธิพลมากที่สุดภาพยนตร์ที่ทำในประเทศนี้หลายปี . " สองปีต่อมาที่โต๊ะสัมภาษณ์ล่วงหน้า จับไฟก็ปล่อย เขาไม่ resiled จากตำแหน่งนี้" งั้น . . . ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์ผู้ใหญ่ และภาพยนตร์เรื่องนี้คือ เมื่อเธอออกมาจากภาพยนตร์เรื่องนี้ คุณกำลังหวั่นไหว คุณไม่เคยเห็นข้าวโพดคั่วภาพยนตร์ เธอออกมาจากมันและหัวของคุณคือการขว้าง "

เขาเกี่ยวข้องเกมหิว ' เรโซเรื่องของพลังงานเป็นชาดกในสังคมของเราเอง มียอดทรัพย์สินบริษัทตัวเองที่ค่าใช้จ่ายของใต้ชนชั้นที่อาศัยมือเพื่อปาก :" มองสังคมที่เราอยู่ คุณรู้มั้ย ? ฉันคิดว่ามันค่อนข้างชัดเจน [ ทำไมเกมความหิวจึงเป็นที่นิยม ] เมื่อคุณมีสังคม [ ที่ ] ไฟฟ้าทั่วไปได้ทันทีโดยไม่ต้องจ่ายภาษีใด ๆเกี่ยวกับผลกำไรของพวกเขาและที่ [ รัฐบาล ] มีความกล้าที่จะใช้ $ 15 พันล้านของแสตมป์อาหารห่างจากคนจน . . . . . . . มันชัดเจนมาก มันสวยงาม . "

Jena Malone ,ใครเล่นขวาน wielding 7 อำเภอมีถิ่นที่อยู่และอนาคตปฏิวัติ โจ เมสัน ในภาพยนตร์ มีมุมมองที่แตกต่างกันบ้าง แนะนําหนังเปิดหน้าต่างเป็นสิ่งที่เราทำเพื่อสังคมอื่นๆ กับอเมริกาทั้งหมดทำงานที่ศาลากลาง และส่วนที่เหลือของโลกเป็นเขต :" [ ภาพยนตร์ ] คำถามของสิ่งที่มันชอบที่จะอยู่ในสงครามสังคม ขณะที่พวกเรากำลังทำสงคราม สำหรับทศวรรษ แต่ . . . . . . . อย่าอยู่เลย " เธอชี้ให้เห็น " ความจริงที่ว่าผู้ชม ] [ เด็กหิวสำหรับคำถามเหล่านั้นและ [ า ] นิยาย ประสบความสำเร็จ ตามที่มันเป็นเป็นเพราะพวกเขาเคยต้องการใครสักคนที่จะบอกเรื่องนี้กับพวกเขา และเพื่อสร้างอักขระเหล่านี้สำหรับพวกเขา . "

ของเราเองเจสันเบลีย์ มีทฤษฎีว่ามันเพราะเรื่องของแบรนด์ของดิสโทเปียสามารถขึ้นรูปที่ดูมีอุดมการณ์ที่ได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นที่นิยมดังนั้น เขาจะอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลังในสัปดาห์นี้ แต่ในระหว่างนั้นมีมากที่จะกล่าวเกี่ยวกับเกมความหิวเป็นปรากฏการณ์ที่เกี่ยวข้องกับโรงภาพยนตร์ทั่วไป และโดยเฉพาะเครื่องของฮอลลีวู้ด เพราะไม่ว่าวิธีที่คุณตีความหมายของพวกเขา พวกเขากำลังมากการลงโทษของสถานะที่เป็นอยู่ ในส่วนนี้

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.