A while ago I got the anxious dinne

A while ago I got the anxious dinnertime feeling that comes when there’s nothing good on the menu.

I opened the refrigerator and saw that we did, however, have plenty of leftovers. As I started heating them up I began to feel guilty. Guilty that I didn’t have something planned for dinner that would look great on an instagram photo. Guilty that the family would have to eat things they’d already had this week. Guilty that all of the leftovers didn’t necessarily “go together.” Guilty enough to even consider ordering pizza instead of serving leftovers.

Then I had a moment. A major life moment. One that I truly believe will change the way I think about things for as long as I live. I suppose if I was going to hashtag this post I would give it the popular #firstworldproblems, but I don’t even want to validate that phenomenon by calling leftovers a problem.

In my epiphany I realized that there’s no problem with leftovers. There’s a problem with the fact we have a derogatory word for food that was not prepared today. Right now. Minutes before we served it to our families. Particularly if it’s for family members who didn’t help cook and who’ll probably forget to say thank you.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขณะที่ผ่านมาผมได้รู้สึกกังวลมื้อค่ำที่มาเมื่อมีอะไรที่ดีบนเมนู. ผมเปิดตู้เย็นและเห็นว่าเราไม่ได้ แต่มีความอุดมสมบูรณ์ของที่เหลือ ขณะที่ผมเริ่มร้อนพวกเขาขึ้นผมเริ่มที่จะรู้สึกผิด ความผิดที่ฉันไม่ได้มีบางสิ่งบางอย่างที่วางแผนไว้สำหรับอาหารมื้อเย็นที่จะมีลักษณะที่ดีในภาพ instagram ผิดว่าครอบครัวจะต้องกินสิ่งที่พวกเขาต้องการอยู่แล้วในสัปดาห์นี้ ผิดว่าทุกเหลือไม่จำเป็นต้อง "ไปด้วยกัน." ผิดมากพอที่จะได้พิจารณาสั่งซื้อพิซซ่าแทนของการให้บริการที่เหลือ. จากนั้นผมก็มีช่วงเวลาที่ ช่วงเวลาสำคัญในชีวิต หนึ่งที่ผมเชื่อจะเปลี่ยนวิธีที่ผมคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ได้นานเท่าที่ผมอาศัยอยู่ ผมคิดว่าถ้าผมจะ hashtag การโพสต์นี้ฉันจะให้มัน #firstworldproblems นิยม แต่ผมไม่ได้ต้องการที่จะตรวจสอบปรากฏการณ์ที่เหลือโดยการเรียกปัญหา. ในความศักดิ์สิทธิ์ของฉันฉันรู้ว่ามีปัญหากับที่เหลือไม่มี มีปัญหาเกี่ยวกับความจริงที่เรามีคำเสื่อมเสียสำหรับอาหารที่ไม่ได้จัดทำขึ้นในวันนี้คือ ตอนนี้ นาทีก่อนที่เราจะทำหน้าที่ไปยังครอบครัวของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นสำหรับสมาชิกในครอบครัวที่ไม่ได้ช่วยปรุงอาหารและผู้ที่อาจจะลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อสักครู่ผมได้กังวลคืนความรู้สึกที่มาเมื่อไม่มีอะไรดีในเมนู

ผมเปิดตู้เย็น และเห็นว่า เราทำได้ แต่ยังมีเวลาเหลือ ขณะที่ผมเริ่มร้อนขึ้น ผมเริ่มรู้สึกผิด รู้สึกผิดที่ไม่ได้มีอะไรที่วางแผนไว้สำหรับมื้อค่ำที่จะดูดีบน Instagram ภาพถ่ายรู้สึกผิดที่ทำให้ครอบครัวต้องกินสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ในสัปดาห์นี้ ความผิดทั้งหมดของที่เหลือไม่จําเป็นต้อง " ไปด้วยกัน " มีความผิดเพียงพอที่จะพิจารณาสั่งพิซซ่า แทนการให้บริการเหลือ

แล้วฉันได้นะ ช่วงเวลาชีวิตที่สำคัญ หนึ่งที่ฉันอย่างแท้จริงเชื่อว่าจะเปลี่ยนวิธีที่ฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่ฉันคิดว่าถ้าฉันจะ hashtag ที่กระทู้นี้ผมจะให้มัน firstworldproblems #นิยม แต่ฉันไม่ต้องการที่จะตรวจสอบว่าปรากฏการณ์ โดยเรียกเหลือปัญหา

ในนิมิตของฉันฉันตระหนักว่ามีปัญหากับเหลือ มีปัญหากับความจริงที่ว่าเรามีคำดูถูกอาหารที่ไม่ได้เตรียมการในวันนี้ ตอนนี้นาทีก่อนที่เราจะได้รับมันเพื่อครอบครัวของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามันสำหรับสมาชิกในครอบครัวที่ยังคุกไม่ได้ช่วยใครอาจลืมที่จะขอบคุณ