Treatment of crop residues for impr

Treatment of crop residues for improving
their nutritional value has been undertaken since the
beginning of the 20th century (Doyle et al., 1990). Since
then, tremendous efforts has been directed towards
treatment via physical, physiochemical, chemical and
biological means. Physical treatment for example milling
and pilleting, soaking, boiling, and steaming leads to
increase in surface area and density and an increase in
the metabolizable energy (Beadsley, 1993), but have
high-energy cost and ineffectiveness in improving feeding
value of crop residue. Chemical treatment methods involve
steeping by use of chemicals basically acids and alkali
like sodiumhydroxide and calciumhydroxide.The chemical
methods are also more effective compared to the physical
methods but their limitations are numerous. Environmental
concerns are associated with disposal of spent
acids and alkali, and unspecific side reactions which
occur to yield non-specific by products. Also, there is
requirement of extreme corrosive conditions of high temperature
and pH thus necessitating highly trained personnel
and expensive equipment (Grethlein and Converse, 1991;
Zhu et al., 2009). Biological treatments with microorganisms
such as fungi for example white rot fungi have
several advantages when compared with physical and
chemical methods. In this case, hydrolysis of polysaccharides
occurs via microbial enzymes though fermentation
under much milder conditions, do not produce
undesirable products and are environmentally friendly

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รักษาของพืชตกค้างในการปรับปรุงคุณค่าทางโภชนาการของตนได้ถูกดำเนินการตั้งแต่การจุดเริ่มต้นของศตวรรษ 20 (ดอยล์และ al., 1990) ตั้งแต่แล้ว ความพยายามอย่างมากได้รับโดยตรงต่อการการรักษาทางกายภาพ physiochemical เคมี และวิธีทางชีวภาพ กายภาพบำบัดเช่น กัดและ pilleting แช่ ต้ม นึ่งนำไปสู่เพิ่มพื้นที่ผิว และความหนาแน่น และการเพิ่มขึ้นแต่มีพลังงาน metabolizable (Beadsley, 1993),ต้นทุน high-energy และ ineffectiveness ในการปรับปรุงอาหารค่าของพืชตกค้าง เกี่ยวข้องกับวิธีเคมีบำบัดsteeping โดยใช้สารเคมีโดยทั่วไปกรดและด่างเช่น sodiumhydroxide และ calciumhydroxide สารเคมีวิธีก็มีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อเทียบกับทางกายภาพวิธีแต่ข้อจำกัดของพวกเขานั้นมีมากมาย สิ่งแวดล้อมข้อสงสัยเกี่ยวข้องกับการกำจัดการใช้จ่ายกรด และด่าง และ unspecific ด้านปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นให้ไม่เฉพาะเจาะจง โดยผลิตภัณฑ์ ยัง มีความต้องการของสภาวะกัดกร่อนอุณหภูมิสูงและ pH ดัง necessitating สูงการฝึกอบรมบุคลากรและอุปกรณ์ราคาแพง (Grethlein และคอนเวิร์ส 1991ซู et al., 2009) บำบัดทางชีวภาพ ด้วยจุลินทรีย์เช่นเชื้อรา เช่นเชื้อราขาว rot ได้ข้อดีหลายประการเมื่อเปรียบเทียบกับทางกายภาพ และวิธีทางเคมี ในกรณีนี้ ไฮโตรไลซ์ของ polysaccharidesเกิดผ่านเอนไซม์จุลินทรีย์แม้ว่าหมักภายใต้เงื่อนไขมากพะแนง ไม่ก่อให้เกิดผลิตภัณฑ์ที่ไม่พึงปรารถนาและเป็นมิตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษาของเศษซากพืชสำหรับการปรับปรุงคุณค่าทางโภชนาการของพวกเขาได้รับการดำเนินการตั้งแต่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่20 (ดอยล์ et al., 1990) ตั้งแต่นั้นมาความพยายามอย่างมากที่ได้รับโดยตรงต่อการรักษาผ่านทางกายภาพทางเคมีกายภาพเคมีและวิธีการทางชีวภาพ การรักษาทางกายภาพเช่นการกัดและ pilleting แช่ต้มและนึ่งนำไปสู่การเพิ่มขึ้นในพื้นที่ผิวและความหนาแน่นและการเพิ่มขึ้นของพลังงานmetabolizable (Beadsley, 1993) แต่มีค่าใช้จ่ายด้านพลังงานสูงและไม่ได้ผลในการปรับปรุงการให้อาหารมูลค่าของเศษซากพืช. วิธีการรักษาทางเคมีที่เกี่ยวข้องกับน้ำชาโดยใช้สารเคมีโดยทั่วไปกรดและด่างเช่นsodiumhydroxide และ calciumhydroxide.The เคมีวิธีการนี้ยังมีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อเทียบกับร่างกายวิธีการแต่ข้อ จำกัด ของตนเองเป็นจำนวนมาก สิ่งแวดล้อมความกังวลที่เกี่ยวข้องกับการกำจัดของการใช้จ่ายกรดและด่างและปฏิกิริยาด้านunspecific ที่เกิดขึ้นกับผลผลิตที่ไม่เฉพาะเจาะจงโดยผลิตภัณฑ์ นอกจากนี้ยังมีความต้องการของสภาพการกัดกร่อนที่รุนแรงของอุณหภูมิสูงและมีค่าpH จึงทั้งนี้การอบรมบุคลากรและอุปกรณ์ที่มีราคาแพง(Grethlein และ Converse, 1991;. จู้ et al, 2009) การรักษาทางชีวภาพจุลินทรีย์เช่นเชื้อราเช่นเชื้อราสีขาวมีข้อดีหลายประการเมื่อเทียบกับทางกายภาพและวิธีการทางเคมี ในกรณีนี้การย่อยสลายของสารที่เกิดขึ้นผ่านทางเอนไซม์จุลินทรีย์หมักแต่ภายใต้เงื่อนไขที่อ่อนโยนมากไม่ได้ผลิตสินค้าที่ไม่พึงประสงค์และเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรักษาของที่ตกค้างพืชเพื่อการปรับปรุงคุณค่าทางโภชนาการของพวกเขามีการแลก

ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20 ( ดอยล์ et al . , 1990 ) ตั้งแต่
จากนั้น ความพยายามอย่างมากที่ได้รับการรักษาโดยตรงต่อ
physiochemical ผ่านทางกายภาพ เคมี และชีวภาพ
หมายถึง . การรักษาทางกายภาพเช่นกัด
pilleting และเปียก , ต้ม , นึ่ง

และนักเพิ่มพื้นที่ผิวและความหนาแน่น และการเพิ่มขึ้นของค่าพลังงานที่ใช้ประโยชน์ได้ (
beadsley , 1993 ) แต่มีต้นทุนพลังงานสูง และประโยชน์ในการปรับปรุง

ค่าอาหาร ข้าว ข้าวโพด กาก วิธีการรักษาทางเคมีเกี่ยวข้องกับ
steeping โดยใช้สารเคมีโดยทั่วไปกรดและด่าง เช่น โซเดียมไฮดรอกไซด์ และฟันกรามน้ำนมล่าง

. สารเคมีวิธีการยังมีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อเทียบกับทางกายภาพ
วิธีการ แต่ข้อจำกัดของพวกเขามากมาย ความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมที่เกี่ยวข้องกับการกำจัดใช้เวลา

กรดและด่างและด้านปฏิกิริยา unspecific ซึ่ง
เกิดขึ้นกับผลผลิตโดยเฉพาะผลิตภัณฑ์ นอกจากนี้ มีความต้องการสภาพกัดกร่อนรุนแรง

อุณหภูมิและ pH จึงถูกผ่านการฝึกอบรมบุคลากร
อุปกรณ์และราคาแพง ( grethlein และสนทนา , 1991 ;
จู้ et al . ,2009 ) การรักษาทางชีวภาพด้วยจุลินทรีย์ เช่น เชื้อราเชื้อราเน่า

สีขาวตัวอย่างมีข้อดีหลายประการเมื่อเทียบกับวิธีทางเคมีกายภาพและ
. ในกรณีนี้ , ไฮโดรไลซ์พอลิแซกคาไรด์ที่เกิดขึ้นผ่านทางเอนไซม์จุลินทรีย์หมัก

แม้ภายใต้เงื่อนไขที่รุนแรงมาก ไม่ผลิต
ผลิตภัณฑ์ที่ไม่พึงประสงค์และเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม