Wang Shuixin said angrily, “I’m giv

Wang Shuixin said angrily, “I’m giving my eulogy. You can leave the matter… ”

Zhang Ye looked at Wang Shuixin, “When some people live, they are already dead!”

Wang Shuixin was dumbfounded. The remaining eulogy was held in his mouth!

Zhang Ye ignored the surprising glares of the people around him as he slowly walked towards Editor Wei as he softly said, “When some people die, they are still alive!”

It was a poem!

It was a modern poem!

Just the first two lines made everyone draw a gasp!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Shuixin วังกล่าวด้วยความโกรธ "ฉันให้ทางสรรเสริญฉันนั้น คุณสามารถปล่อยให้เรื่อง... ”จางเย่ดูวัง Shuixin "เมื่อบางคนอาศัยอยู่ มีอยู่แล้วตาย"Shuixin วังได้มหาศาล ทางสรรเสริญที่เหลือถูกจัดขึ้นในปากของเขาจางเย่ละเว้นแสงสะท้อนของคนที่อยู่รอบเขาหน้าแปลกใจขณะที่เขาค่อย ๆ เดินไปทาง Editor Wei เป็นเขาเบา ๆ กล่าวว่า, "เมื่อบางคนตาย พวกเขายังมีชีวิตอยู่"มันเป็นบทกวีมันเป็นบทกวีสมัยใหม่เพียงสองบรรทัดแรกทำทุกคนที่วาดความตกใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัง Shuixin กล่าวว่าด้วยความโกรธ "ฉันให้ถ้อยคำของฉัน คุณสามารถปล่อยให้เรื่องนี้ ... "

จางเจ้ามองไปที่วัง Shuixin" เมื่อบางคนที่อาศัยอยู่ที่พวกเขาจะตายไปแล้ว! "

วัง Shuixin ตะลึง ชื่นชมยินดีที่เหลือถูกจัดขึ้นในปากของเขา!

จางเยละเว้นจ้องที่น่าแปลกใจของผู้คนรอบ ๆ ตัวเขาในขณะที่เขาค่อย ๆ เดินไปแก้ไขเหว่ยในขณะที่เขาเบา ๆ กล่าวว่า "เมื่อบางคนตายพวกเขายังมีชีวิตอยู่!"

มันเป็นบทกวี!

มัน เป็นบทกวีที่ทันสมัย!

เพียงแค่สองบรรทัดแรกทำให้ทุกคนวาดหอบ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัง shuixin พูดด้วยความโกรธ " ฉันให้คำสรรเสริญของฉัน คุณสามารถปล่อยให้เรื่อง . . . . . . . "จางเยมองวัง shuixin " เมื่อมีคนอาศัยอยู่ พวกเขาตายแล้ว "วัง shuixin ก็พูดไม่ออก การกล่าวคำอำลาที่เหลืออยู่ในปากของเขาจาง ท่านไม่สนใจสายตาที่น่าแปลกใจของผู้คนรอบ ๆเขา ค่อยๆเดินต่อบรรณาธิการ Wei เขาเบา ๆว่า " เมื่อมีคนตาย พวกเขายังมีชีวิตอยู่ ! "มันเป็นกลอนมันเป็นบทกวีที่ทันสมัย !แค่ 2 เส้นให้ทุกคนวาดง่ะ !