Begging the question: The writer pr

Begging the question: The writer present as truth what is not yet proven by the argument. For example, in the statement "All useless laws such as Reform Bill 13 should be repealed," the writer has already pronounced the bill useless without assuming responsibility for proving that accusation. Similarly, the statement "Professor on our campus who are using their classroom solely for preaching their political ideas should be fired" begs the question (that is, tries like a begger to get something for nothing from the reader) because the writer gives no evidence for what must first be argued, not merely asserted-that there are in fact professors on that particular campus using class time solely for spreading their political beliefs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขอทานคำถาม: ผู้เขียนนำเสนอเป็นความจริงอะไรเป็นไม่ได้พิสูจน์เป็นอาร์กิวเมนต์ ตัวอย่าง ในงบ "กฎหมายไม่มีประโยชน์ทั้งหมดเช่นรายการปฏิรูป 13 ควรจะ repealed ผู้เขียนได้แล้วการออกเสียงส่วนประโยชน์ โดยสมมติว่าความรับผิดชอบสำหรับการพิสูจน์ข้อกล่าวหานั้น ในทำนองเดียวกัน ยอด "ศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยของเราที่ใช้ห้องเรียนของพวกเขาแต่เพียงผู้เดียวสำหรับแสดงธรรมความคิดทางการเมืองควรจะยิง" begs คำถาม (นั่นคือ พยายามเช่น begger จะได้รับเรื่องจากผู้อ่าน) เนื่องจากผู้เขียนให้ไม่มีหลักฐานสำหรับ สิ่งแรกต้องโต้เถียง เพียงคนที่มีอยู่ในความเป็นจริงอาจารย์ในมหาวิทยาลัยใดที่ใช้เวลาเรียนเพียงเพื่อแพร่กระจายความเชื่อทางการเมืองของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขอทานคำถาม: ปัจจุบันนักเขียนเป็นความจริงสิ่งที่ไม่ได้รับการพิสูจน์แล้วยังโดยการโต้แย้ง ยกตัวอย่างเช่นในคำสั่ง "ทุกกฎหมายที่ไร้ประโยชน์เช่นการปฏิรูปบิล 13 ควรจะยกเลิก" นักเขียนที่ได้เด่นชัดอยู่แล้วเรียกเก็บเงินที่ไร้ประโยชน์โดยไม่ต้องรับผิดชอบในการพิสูจน์ข้อกล่าวหาว่า ในทำนองเดียวกันคำสั่ง "ศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยของเราที่มีการใช้ห้องเรียนของพวกเขา แต่เพียงผู้เดียวสำหรับพระธรรมความคิดทางการเมืองของพวกเขาควรจะถูกไล่ออกว่า" begs คำถาม (นั่นคือพยายามเช่น begger ที่จะได้รับสิ่งที่ไม่มีอะไรจากผู้อ่าน) เพราะนักเขียนให้ไม่มีหลักฐาน สำหรับสิ่งที่ต้องได้รับการถกเถียงกันไม่เพียง แต่ถูกกล่าวหาที่มีอยู่ในความเป็นจริงอาจารย์ในมหาวิทยาลัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งว่าการใช้เวลาเรียนเพียงอย่างเดียวสำหรับการแพร่กระจายความเชื่อทางการเมืองของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขอถาม : นักเขียนปัจจุบันเป็น ความจริง สิ่งที่ยังไม่ได้พิสูจน์ด้วยการโต้เถียง ตัวอย่างเช่น ในงบ " กฎหมายที่ไร้ประโยชน์ เช่น ร่างพระราชบัญญัติการปฏิรูป 13 ควรจะยกเลิก " นักเขียนได้ออกเสียงบิลไร้ประโยชน์โดยไม่ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบต่อพิสูจน์ว่าข้อกล่าวหา ในทํานองเดียวกันแถลงการณ์ " ศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยของเราที่ใช้ในชั้นเรียนของพวกเขา แต่เพียงผู้เดียวเพื่อเทศนาความคิดทางการเมืองของพวกเขาควรถูกไล่ออก " begs คำถาม ( คือพยายามเหมือนขอทานที่จะได้รับสิ่งที่ไม่มีอะไรจากผู้อ่าน ) เพราะนักเขียน ทำให้ไม่มีหลักฐานว่าครั้งแรกจะต้องทะเลาะกันไม่เพียงถูกกล่าวหาว่ามีในความเป็นจริงอาจารย์ในมหาวิทยาลัยที่ใช้เฉพาะเวลาเรียนเท่านั้น สำหรับการแพร่กระจายความเชื่อทางการเมืองของพวกเขา