Although the DNA concentration of s

Although the DNA concentration of samples was
standardized following extraction, the amount of
DNA extracted from museum tissue is often indicative
of its degree of fragmentation, and can thus be a
proxy for the quality of the DNA. This was confirmed
when running all samples on a TapeStation (Agilent).
Samples that were low in concentration at
extraction appeared to be fragmented into much
shorter sequences compared to samples with a high
DIN. The DIN is used as a measure of fragmentation,
which is used to infer the quality of the DNA
(Gassman & McHoull, 2014). It is perhaps important
to note that the overall DNA concentration from a
museum specimen is not a good correlate of capture
success, again as a result of the detrimental affects
of preservation (Enk, Rouillard & Poinar, 2013).
Simply by omitting the shearing step for the most
degraded samples, we were able to reduce any further
damage and retain the samples for successful
target sequence capture. Most samples used in the
present study were recent collections (10–20 years);
however, one sample (R. bocharicus) was collected in
1921. Although the date of collection did appear to
have some bearing on the number of genes recovered
based on results of R. bocharicus (Fig. 2), a
wider spread of collection date would be needed to
verify this trend. Because R. bocharicus was also
stored in a low quality preservation medium, this
may also be the reason for its partially lower recovery
of genes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าความเข้มข้นของดีเอ็นเอของตัวอย่างแยกเป็นมาตรฐานต่อไปนี้ จำนวนดีเอ็นเอที่สกัดจากเนื้อเยื่อของพิพิธภัณฑ์คือมักจะบ่งบอกถึงองศาการกระจาย จึงจะมีพร็อกซีสำหรับคุณภาพของดีเอ็นเอ นี้ได้รับการยืนยันเมื่อเรียกใช้ตัวอย่างทั้งหมดใน TapeStation (Agilent)ตัวอย่างที่มีความเข้มข้นที่ต่ำสกัดที่ปรากฏจะกระจัดกระจายในมากลำดับที่สั้นเมื่อเทียบกับตัวอย่างสูงดิน ดินที่ใช้เป็นการวัดการกระจายตัวของซึ่งใช้ในการสรุปคุณภาพของดีเอ็นเอ(Gassman & McHoull, 2014) มันอาจจะเป็นสิ่งสำคัญโปรดทราบว่าความเข้มข้นของดีเอ็นเอโดยรวมจากการตัวอย่างพิพิธภัณฑ์ไม่ใช่การเชื่อมโยงที่ดีของการจับภาพความสำเร็จ เป็นผลมาจากการมีผลอันตรายอีกครั้งการอนุรักษ์ (Enk, Rouillard & Poinar, 2013)โดยละเว้นขั้นตอนตัดส่วนใหญ่เสื่อมโทรมตัวอย่าง เราได้มีการลดใด ๆ เพิ่มเติมความเสียหาย และเก็บตัวอย่างสำหรับการประสบความสำเร็จจับภาพเป้าหมายลำดับ ตัวอย่างส่วนใหญ่ใช้ในการศึกษามีคอลเลกชันล่า (10 – 20 ปี);อย่างไรก็ตาม เก็บตัวอย่างเดียว (อาร์ bocharicus) ใน1921. แม้ว่าวันเก็บได้จะมีบางลูกปืนจำนวนยีนที่กู้คืนอิงจากผลของอาร์ bocharicus (2 รูป), เป็นขยายตัวกว้างขึ้นของวันเก็บจะต้องตรวจสอบแนวโน้มนี้ เพราะอาร์ bocharicus ยังเก็บไว้ในสื่ออนุรักษ์คุณภาพต่ำ นี้อาจเป็นเหตุผลสำหรับการกู้คืนของต่ำบางส่วนของยีน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ว่าความเข้มข้นของดีเอ็นเอของกลุ่มตัวอย่างได้รับ
มาตรฐานการสกัดต่อไปปริมาณของ
ดีเอ็นเอที่สกัดจากเนื้อเยื่อพิพิธภัณฑ์มักจะเป็นตัวบ่งชี้
ของการศึกษาระดับปริญญาของการกระจายตัวและทำให้สามารถเป็น
พร็อกซี่สำหรับคุณภาพของดีเอ็นเอ นี้ได้รับการยืนยัน
เมื่อใช้กลุ่มตัวอย่างทั้งหมดใน TapeStation (Agilent).
ตัวอย่างที่อยู่ในระดับต่ำในความเข้มข้นที่
สกัดปรากฏว่าได้รับการแยกส่วนเป็นมาก
ลำดับสั้นเมื่อเทียบกับกลุ่มตัวอย่างที่มีความสูง
DIN ดินแดงถูกนำมาใช้เป็นตัวชี้วัดของการกระจายตัว
ที่ใช้ในการสรุปคุณภาพของดีเอ็นเอ
(Gassman และ McHoull 2014) มันเป็นสิ่งสำคัญอาจ
จะทราบว่าความเข้มข้นของดีเอ็นเอโดยรวมจาก
ตัวอย่างพิพิธภัณฑ์ไม่ได้เป็นความสัมพันธ์ที่ดีของการจับภาพ
ความสำเร็จอีกครั้งเป็นผลมาจากการที่เป็นอันตรายมีผลกระทบต่อ
การเก็บรักษา (ENK, Rouillard & Poinar, 2013).
เพียงโดยเลี่ยงขั้นตอนการตัดขนแกะ ให้มากที่สุด
ตัวอย่างเสื่อมโทรมเราก็สามารถที่จะลดการใด ๆ ต่อ
ความเสียหายและรักษาตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จสำหรับ
เป้าหมายการจับภาพลำดับ กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ใช้ในการ
ศึกษาครั้งนี้เป็นคอลเลกชันล่าสุด (10-20 ปี);
แต่หนึ่งตัวอย่าง (ร bocharicus) มีการรวบรวม
1921 แม้ว่าวันของการเก็บไม่ปรากฏว่า
มีการแบกบางอย่างเกี่ยวกับจำนวนของยีนที่กู้คืน
ขึ้นอยู่กับผลของอาร์ bocharicus (รูปที่. 2) มี
การแพร่กระจายกว้างของคอลเลกชันวันที่จะต้อง
ตรวจสอบแนวโน้มนี้ เพราะอาร์ bocharicus ยังถูก
เก็บไว้ในสื่อการเก็บรักษาที่มีคุณภาพต่ำนี้
ก็อาจจะเป็นเหตุผลสำหรับการกู้คืนลดลงบางส่วนของ
ยีน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้ว่าความเข้มข้นของตัวอย่าง DNA คือมาตรฐานต่อไปนี้การสกัด , จำนวนดีเอ็นเอที่สกัดจากเนื้อเยื่อพิพิธภัณฑ์มักจะบ่งบอกถึงระดับของการประมวลผล และดังนั้นจึงเป็นพร็อกซี่สำหรับคุณภาพของดีเอ็นเอ นี้ได้รับการยืนยันเมื่อใช้อย่างทั้งหมดใน tapestation ( ด้าน )ตัวอย่างที่ความเข้มข้นต่ำการสกัดปรากฏจะ เป็น มากลำดับสั้นเมื่อเปรียบเทียบกับตัวอย่างที่มีสูงดิน ดินใช้เป็นวัดของ fragmentation ,ซึ่งจะใช้ในการยืนยันคุณภาพของดีเอ็นเอ( แกสเมิน & mchoull 2014 ) บางที มันเป็น สำคัญให้ทราบว่า DNA ความเข้มข้นโดยรวมจากพิพิธภัณฑ์ตัวอย่างไม่ดี ความสัมพันธ์ของจับความสำเร็จอีกครั้งผลของ detrimentalของการเก็บรักษา ( ENK rouillard พอยนาร์ , & , 2013 )เพียงโดยทำการตัดขั้นตอนให้มากที่สุดซึ่งตัวอย่างที่เราสามารถที่จะลดเพิ่มเติมใด ๆความเสียหายและเก็บรักษาตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จจับลำดับเป้าหมาย กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ใช้ในปัจจุบันการศึกษาเป็นคอลเลกชันล่าสุด ( 10 - 20 ปี )อย่างไรก็ตาม ตัวอย่างหนึ่ง ( R . bocharicus ) ถูกเก็บใน1921 . แม้ว่าวันที่เก็บได้ปรากฏมีการแบกเกี่ยวกับจำนวนของยีนหายตามผลลัพธ์ของ bocharicus ( รูปที่ 2 )คอลเลกชันกว้างกระจายของวันที่จะต้องตรวจสอบแนวโน้มนี้ เพราะ bocharicus ยัง .เก็บไว้ในที่มีคุณภาพต่ำปานกลาง การรักษานี้อาจจะมีเหตุผลของมันลดการกู้คืนบางส่วนของยีน