sustainable Tourism & Globalization

sustainable Tourism & Globalization
Can travel be sustainable in spite of globalization?
Tourism is one of the fastest growing sectors of the global economy. Non industrialized countries are attempting to cash in on this expanding industry in an attempt to boost foreign investment and financial reserves. While conceding that the uncontrolled growth of this industry can result in serious environmental and social problems, the United Nations contends that such negative effects can be controlled and reduced.

In the following article, Anita Pleumarom considers whether the global tourism industry can really be propelled towards sustainability under the current international and political regime that underpins the drive towards globalization. Written in 1999 it is even more applicable today as globalization continues it's march across the planet.
Ecotourism vs the local people

BEFORE getting into the cold facts of global economics, let me begin with another story to warm up. I was perplexed when I recently read in the newspaper that Thailand's forestry chief had said: 'Humans can't live in the forest because human beings aren't animals. Unlike us, animals can adapt themselves to the wild or any environment naturally.' This was to legitimatize the government's plan to remove hundreds of thousands of rural and hill tribe people from protected areas. This man, who is in charge of conserving the forests, is at the same time very strongly pushing to open up the country's 81 national parks to outside investors and visitors in the name of 'eco-tourism'. Can we conclude, then, that the forestry chief considers developers and tourists as animals that know how to adapt to the forest and behave in the wild naturally?

While authorities want to stop the access to forest lands and natural resources of village people, another group of people - namely tourism developers and tourists with lots of money to spend - are set to gain access to the area. While authorities believe that local people, who have often lived in the area for generations, are not capable of managing and conserving their land and natural resources - under a community forestry scheme for example - they believe they themselves in cooperation with the tourist industry can properly manage and conserve 'nature' under a national eco-tourism plan. Taking the above quote seriously, cynics may be tempted to say there is obviously a gap between 'human rights' and 'animal rights'.

How is this story linked to globalization? First of all, that humans cannot live in the forest is - of course - not a Thai concept. It is a notion of Western conservation ideology - an outcome of the globalization of ideas and perceptions. Likewise, that eco-tourism under a 'good management' system is beneficial to local people and nature is also a Western concept that is being globalized. In fact, Thailand's forestry chief thinks globally and acts locally. A lesson that can be learned from this is that the slogan 'Think Globally, Act Locally' that the environmental movements have promoted all the years, has not necessarily served to preserve the environment and safeguard local communities' rights, but has been co-opted and distorted by official agencies and private industries for profit-making purposes. The tourism industry is demonstrating this all too well.

Many developing countries, facing debt burdens and worsening trade terms, have turned to tourism promotion in the hope that it brings foreign exchange and investment. Simultaneously, leading international agencies such as the World Bank, United Nations agencies and business organisations like the World Travel & Tourism Council (WTTC) have been substantially involved to make tourism a truly global industry.

However, tourism in developing countries is often viewed by critics as an extension of former colonial conditions because from the very beginning, it has benefited from international economic relationships that structurally favor the advanced capitalist countries in the North. Unequal trading relationships, dependence on foreign interests, and the division of labour have relegated poor countries in the South to becoming tourism recipients and affluent countries in the North to the position of tourism generators, with the latter enjoying the freedom from having to pay the price for the meanwhile well-known negative impacts in destinations.
Transnational corporations

Travel and tourism has emerged as one of the world's most centralised and competitive industries, and hardly any other economic sector illustrates so clearly the global reach of transnational corporations (TNCs). Over recent years, the industry has increasingly pressured governments around the world to liberalize trade and investment in services and is likely to benefit tremendously from the General Agreement on Trade in Services - a multilateral agreement under the World Trade Organization (WTO).

GATS aims to abolish restrictions on foreign ownership and other measure

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนและโลกาภิวัตน์
สามารถเดินทางอย่างยั่งยืนทั้งๆที่ของโลกาภิวัตน์?
การท่องเที่ยวเป็นหนึ่งในภาคที่เติบโตเร็วที่สุดของเศรษฐกิจโลก ประเทศที่ไม่ใช่อุตสาหกรรมกำลังพยายามที่จะเงินสดในอุตสาหกรรมนี้ขยายตัวในความพยายามที่จะเพิ่มการลงทุนต่างประเทศและเงินสำรอง ขณะที่ยอมรับว่าควบคุมการเจริญเติบโตของอุตสาหกรรมนี้อาจทำให้เกิดปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมและสังคมอย่างจริงจังยูเอ็นเชื่อว่าผลกระทบดังกล่าวสามารถควบคุมและลดลง. ในบทความต่อไปแอนนิต้า Pleumarom พิจารณาว่าอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวทั่วโลกสามารถจริงๆจะขับเคลื่อนต่อ การพัฒนาอย่างยั่งยืนภายใต้ระบอบระหว่างประเทศและการเมืองในปัจจุบันที่รมย์รฟ์ที่มีต่อโลกยุคโลกาภิวัตน์ เขียนในปี 1999 ก็ยังบังคับมากขึ้นในวันนี้เป็นโลกาภิวัตน์อย่างต่อเนื่องก็เดินขบวนทั่วโลก. the ท่องเที่ยวเชิงนิเวศ VS คนในท้องถิ่นก่อนที่จะเดินทางเข้ามาในข้อเท็จจริงที่หนาวเย็นของเศรษฐกิจโลกให้ฉันเริ่มต้นด้วยเรื่องราวที่จะอุ่นขึ้นอีก ผมก็งงเมื่อฉันเพิ่งอ่านในหนังสือพิมพ์ว่าหัวหน้าป่าไม้ของประเทศไทยได้กล่าวว่ามนุษย์ไม่สามารถอาศัยอยู่ในป่าเพราะมนุษย์เป็นสัตว์ไม่ได้ ซึ่งแตกต่างจากเราสัตว์สามารถปรับตัวให้เข้ากับป่าหรือสภาพแวดล้อมใด ๆ ตามธรรมชาติ. นี้คือการ legitimatize แผนของรัฐบาลที่จะเอาหลายร้อยหลายพันในชนบทและชาวเขาจากพื้นที่คุ้มครอง ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ในความดูแลของการอนุรักษ์ป่าในเวลาเดียวกันมากยิ่งผลักดันที่จะเปิดขึ้นของประเทศ 81 สวนสาธารณะแห่งชาติให้กับนักลงทุนนอกและผู้เข้าชมในชื่อของ 'การท่องเที่ยวเชิงนิเวศฯ เราสามารถสรุปได้แล้วว่าหัวหน้าป่าไม้พิจารณาพัฒนาและนักท่องเที่ยวเป็นสัตว์ที่รู้วิธีการปรับให้เข้ากับป่าและประพฤติตนอยู่ในป่าตามธรรมชาติ? ในขณะที่หน่วยงานต้องการที่จะหยุดการเข้าถึงที่ดินป่าไม้และทรัพยากรธรรมชาติของคนในหมู่บ้านอีกกลุ่มหนึ่ง ของผู้คน - คือนักพัฒนาท่องเที่ยวและนักท่องเที่ยวที่มีเงินจำนวนมากที่จะใช้จ่าย - มีการตั้งค่าเพื่อให้เข้าถึงพื้นที่ ในขณะที่เจ้าหน้าที่เชื่อว่าคนในท้องถิ่นที่มักจะอาศัยอยู่ในพื้นที่สำหรับคนรุ่นจะไม่สามารถจัดการและการอนุรักษ์ที่ดินและทรัพยากรทางธรรมชาติของพวกเขา - ภายใต้โครงการป่าชุมชนตัวอย่างเช่น - พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาเองในความร่วมมือกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสามารถอย่างถูกต้อง การจัดการและการอนุรักษ์ 'ธรรมชาติ' ภายใต้แผนท่องเที่ยวเชิงนิเวศแห่งชาติ การอ้างดังกล่าวข้างต้นอย่างจริงจังล้วนอาจถูกล่อลวงไปบอกว่ามีจะเห็นได้ชัดช่องว่างระหว่าง 'สิทธิมนุษยชน' และ 'สิทธิสัตว์'. วิธีการคือเรื่องนี้เชื่อมโยงกับโลกาภิวัตน์? ครั้งแรกของทั้งหมดว่ามนุษย์ไม่สามารถอาศัยอยู่ในป่าเป็น - แน่นอน - ไม่ได้เป็นแนวคิดไทย มันเป็นความคิดของอุดมการณ์อนุรักษ์ตะวันตก - ผลของโลกาภิวัตน์ของความคิดและความรู้สึก ในทำนองเดียวกันว่าการท่องเที่ยวเชิงนิเวศภายใต้การจัดการที่ดี 'ระบบจะเป็นประโยชน์ต่อคนในท้องถิ่นและธรรมชาติยังเป็นแนวคิดตะวันตกที่จะถูกโลกาภิวัตน์ ในความเป็นจริงหัวหน้าป่าไม้ของประเทศไทยคิดทั่วโลกและทำหน้าที่ในประเทศ บทเรียนที่สามารถเรียนรู้จากนี้คือสโลแกน 'คิดว่าทั่วโลก, พระราชบัญญัติเฉพาะ' ว่าการเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งทุกปีได้ไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่ในการรักษาสภาพแวดล้อมและการปกป้องสิทธิชุมชนท้องถิ่น ' แต่ได้รับการร่วมเลือก และบิดเบือนโดยหน่วยงานราชการและภาคเอกชนในอุตสาหกรรมเพื่อวัตถุประสงค์ในการทำกำไร อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวจะแสดงให้เห็นถึงนี้ทั้งหมดเป็นอย่างดี. ประเทศกำลังพัฒนาหลายหันหน้าไปทางภาระหนี้และที่เลวร้ายแง่การค้าได้หันไปส่งเสริมการท่องเที่ยวในความหวังที่จะนำแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศและการลงทุน ในขณะเดียวกันหน่วยงานระหว่างประเทศเช่น World Bank, หน่วยงานสหประชาชาติและองค์กรธุรกิจเช่น World Travel & Tourism Council (WTTC) ชั้นนำได้มีส่วนร่วมอย่างมีนัยสำคัญที่จะทำให้การท่องเที่ยวเป็นอุตสาหกรรมระดับโลกอย่างแท้จริง. อย่างไรก็ตามการท่องเที่ยวในประเทศกำลังพัฒนามักจะถูกมองจากนักวิจารณ์ เป็นส่วนขยายของเงื่อนไขอดีตอาณานิคมเพราะจากจุดเริ่มต้นมากจะได้รับประโยชน์จากความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศที่มีโครงสร้างที่โปรดปรานประเทศทุนนิยมขั้นสูงในภาคเหนือ ความสัมพันธ์การค้าที่ไม่เท่ากัน, การพึ่งพาความสนใจของต่างประเทศและการแบ่งงานได้ผลักไสประเทศยากจนในภาคใต้จะกลายเป็นผู้รับการท่องเที่ยวและประเทศที่ร่ำรวยในภาคเหนือไปยังตำแหน่งของเครื่องกำเนิดไฟฟ้าการท่องเที่ยวที่มีความสุขกับการหลังเสรีภาพจากที่มีการชำระราคา สำหรับในขณะเดียวกันที่รู้จักกันดีผลกระทบด้านลบในสถานที่. บรรษัทข้ามชาติเดินทางและการท่องเที่ยวได้กลายเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมรวมศูนย์มากที่สุดและการแข่งขันของโลกและแทบจะไม่ภาคเศรษฐกิจอื่น ๆ ที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนการเข้าถึงทั่วโลกของ บริษัท ข้ามชาติ (บรรษัทข้ามชาติ) ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาอุตสาหกรรมที่มีรัฐบาลกดดันมากขึ้นทั่วโลกในการเปิดเสรีการค้าและการลงทุนในการให้บริการและมีแนวโน้มที่จะได้รับประโยชน์อย่างมากจากความตกลงทั่วไปว่าด้วยการค้าบริการ - ข้อตกลงพหุภาคีภายใต้องค์การการค้าโลก (WTO). แกตส์มีจุดมุ่งหมายเพื่อ ยกเลิกข้อ จำกัด ในการเป็นเจ้าของต่างประเทศและมาตรการอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และโลกาภิวัตน์สามารถเดินทางได้อย่างยั่งยืน แม้โลกาภิวัตน์ ?การท่องเที่ยวเป็นหนึ่งในที่เติบโตเร็วที่สุดในภาคส่วนของเศรษฐกิจทั่วโลก ไม่ใช่ประเทศอุตสาหกรรมกำลังพยายามที่จะเงินสดในในการขยายอุตสาหกรรมในความพยายามที่จะเพิ่มการลงทุนจากต่างประเทศ และเงินสำรอง ในขณะที่ conceding ที่ไม่มีการควบคุมการเจริญเติบโตของอุตสาหกรรมนี้สามารถส่งผลในปัญหาสิ่งแวดล้อมและสังคมอย่างรุนแรง สหประชาชาติ ระบุว่า ผลกระทบดังกล่าวจะสามารถควบคุมและลดในบทความต่อไปนี้ แอนนิต้า pleumarom พิจารณาว่าอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวทั่วโลกจะถูกขับเคลื่อนไปสู่ความยั่งยืนภายใต้ระบอบระหว่างประเทศในปัจจุบันที่สนับสนุนไดรฟ์ที่มีต่อโลกาภิวัตน์กับการเมือง เขียนในปี 1999 มันเป็นมากขึ้นสามารถใช้ได้ในวันนี้เป็นโลกาภิวัตน์ยังคงเป็นมีนาคมทั่วโลกการท่องเที่ยวเชิงนิเวศกับคนในท้องถิ่นก่อนที่จะเข้าไปในข้อเท็จจริงเย็นของเศรษฐกิจโลกให้ฉันเริ่มต้น ด้วยเรื่องราวการอุ่นเครื่อง ผมงง ตอนที่ฉันเพิ่งอ่านในหนังสือพิมพ์ว่า หัวหน้าป่าไม้ของประเทศไทยได้กล่าวว่า : ' มนุษย์ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ในป่า เพราะมนุษย์ไม่ใช่สัตว์หรอก ไม่เหมือนเรา สัตว์ที่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมป่าหรือธรรมชาติ นี้คือ legitimatize แผนการของรัฐบาลที่จะลบหลายร้อยหลายพันของชนบท และชาวเขา จากป้องกันพื้นที่ ชายผู้นี้ ผู้ที่รับผิดชอบในการอนุรักษ์ป่า เป็นเวลาเดียวกันที่แข็งแกร่งมากกดเพื่อเปิดประเทศ 81 อุทยานแห่งชาติเพื่อนักลงทุนนอกและผู้เข้าชม ในนามของ " การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ " เราสามารถสรุปได้แล้วว่า หัวหน้าป่าไม้เห็นว่านักพัฒนาและนักท่องเที่ยวว่า สัตว์ที่รู้วิธีการปรับให้เข้ากับป่า และประพฤติตนอยู่ในป่าตามธรรมชาติ ?ในขณะที่เจ้าหน้าที่ต้องการหยุดการเข้าถึงดินแดนป่าและทรัพยากรธรรมชาติของชาวบ้าน คนอีกกลุ่มหนึ่ง คือ การท่องเที่ยว นักพัฒนา - และนักท่องเที่ยวที่มีเงินมากมายที่จะใช้จ่าย - ถูกตั้งค่าให้เข้าถึงพื้นที่ ขณะที่เจ้าหน้าที่เชื่อว่าประชาชนท้องถิ่นที่มักจะอยู่ในพื้นที่มาหลายชั่วอายุคนแล้ว ไม่ได้มีความสามารถในการจัดการและการอนุรักษ์ดินและทรัพยากร - ธรรมชาติของพวกเขาภายใต้แผนชุมชนตัวอย่าง - พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาเองในความร่วมมือกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสามารถถูกจัดการและอนุรักษ์ธรรมชาติ ' ' ภายใต้แผนการท่องเที่ยวแห่งชาติ การอ้างข้างต้นอย่างจริงจัง cynics อาจจะอยากพูดเห็นได้ชัดว่าช่องว่างระหว่างสิทธิของมนุษย์และสิทธิสัตว์ 'วิธีนี้คือเรื่องราวที่เชื่อมโยงกับโลกาภิวัตน์ ? แรกของทั้งหมดที่ มนุษย์ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ในป่าเป็น - แน่นอน - ไม่ไทยแนวคิด มันคือความคิดของตะวันตกอนุรักษ์อุดมการณ์ - ผลของโลกาภิวัตน์ของความคิดและการรับรู้ . ในทำนองเดียวกันว่า การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ภายใต้ระบบการจัดการที่ดี ' ' เป็นประโยชน์ต่อประชาชนท้องถิ่นและธรรมชาติเป็นแนวคิดตะวันตกที่เป็นโลกาภิวัตน์ . ในความเป็นจริง , หัวหน้าป่าไม้ของไทยคิดว่าทั่วโลกและทำในประเทศ บทเรียนที่สามารถเรียนรู้จากเรื่องนี้คือ สโลแกน " คิดระดับโลก ทำในที่ขบวนการสิ่งแวดล้อม มีการส่งเสริมปีทั้งหมด ไม่จําเป็นต้องใช้เพื่อรักษาสิ่งแวดล้อม และการปกป้องสิทธิของชุมชนท้องถิ่น แต่ได้รับการ จำกัด เลือก และบิดเบือนโดยหน่วยงานราชการและเอกชนอุตสาหกรรมเพื่อวัตถุประสงค์ทางการค้า . อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ระบบนี้ดีหลายประเทศเผชิญกับภาระหนี้และลดเงื่อนไขทางการค้า จึงได้หันมาส่งเสริมการท่องเที่ยวในหวังว่ามันจะนำเงินตราต่างประเทศ และการลงทุน พร้อมกัน หน่วยงานชั้นนำ เช่น ธนาคารโลก , สหประชาชาติหน่วยงานและองค์กรธุรกิจ เช่น สภาการเดินทางและการท่องเที่ยวโลก ( wttc ) ได้รับอย่างมากที่เกี่ยวข้องเพื่อให้การท่องเที่ยวเป็นอุตสาหกรรมระดับโลกอย่างแท้จริงอย่างไรก็ตาม การท่องเที่ยวในประเทศกำลังพัฒนามักจะดูจากนักวิจารณ์เป็นส่วนขยายของเงื่อนไขอดีตอาณานิคม เพราะตั้งแต่แรก มันได้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศที่ทันสมัยซึ่งช่วยนายทุนประเทศในภาคเหนือ ความสัมพันธ์การซื้อขายไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับประเทศ และฝ่ายแรงงานได้ขับไล่ประเทศยากจนทางตอนใต้ เพื่อการท่องเที่ยวและเป็นผู้รับร่ำรวยประเทศที่อยู่เหนือตำแหน่งตลอดการท่องเที่ยว กับหลังเพลิดเพลินกับเสรีภาพจากการจ่ายราคาสำหรับผลกระทบเชิงลบซึ่งรู้จักกันดีในจุดหมายปลายทางบริษัทข้ามชาติการเดินทางและการท่องเที่ยวได้กลายเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมที่แข่งขันมากที่สุด และบริษัทของโลก และแทบจะไม่ใด ๆอื่น ๆภาคเศรษฐกิจแสดงให้ชัดเจนถึงทั่วโลกของ บริษัท ข้ามชาติ ( TNCs ) ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา อุตสาหกรรมมีมากขึ้นกดดันรัฐบาลทั่วโลก การเปิดเสรีการค้าและการลงทุนในด้านต่างๆ และมีโอกาสที่จะได้รับประโยชน์อย่างมากจากข้อตกลงทั่วไปว่าด้วยการค้าบริการ - ความตกลงพหุภาคีภายใต้องค์การการค้าโลก ( WTO )GATS มีวัตถุประสงค์เพื่อยกเลิกข้อ จำกัด ในสัดส่วนต่างชาติ และวัดอื่น ๆ