To say that he’d seen this coming w

To say that he’d seen this coming would have been an oversimplification. Certainly he’d seen the signs. There wasn’t much that anyone could have done, especially in his position.
“You’re gonna love your new cell, demon.”
The only real tragedy, at least as far as he was concerned, was the fact that he’d been stripped of most of his armor. Custom made, one-of-a-kind plate-mail; a gift from a demon lord he’d done a favor for. Not a particularly big favor, but a favor nonetheless. And it was certainly a lot more than he’d expected to receive for such a pittance.
“I have to hand to you. I didn’t think that you’d be able to take him down, Jim.”
He’d grown rather attached to that armor. He’d seen some great battles with it. Killed so many people with it. Had so much blood splattered on it. Hell, he’d even given it a name: Vestril. Not the most original name, mind you, but a name nonetheless. It was the least he could do.
Such exquisite craftsmanship.
“I can’t take all the credit, Randy. It was a team effort.”
The helmet was the hardest to depart with. He’d seen some wicked fights with that thing. He especially loved the dents it put into people’s heads when he butted them. There was still some blood caked on it from his last battle; those kavorkians had far more blood within them than he thought they did. It made for a more interesting battle; that much was certain.
“That may be Jim, but it can’t be denied that the only reason we’re still here is because of that spell you used. If it weren’t for that, we’d all be dead right now.”
“He’s right, man. We couldn’t have done it without you.”
And it certainly went better than his most recent skirmish. To think that he was just minding his own business when a group of mages reeking of semen decided that it was the perfect day to wreck his shit. No, no… he wasn’t ashamed to admit how woefully outclassed he was, how easily they managed to subdue him. He’d been on the wrong side of more than a few smackdowns; some of them more brutal then others. And he’d seen more than a few mortals best his brethren over the course of the millennia; he knew better than to underestimate them.
Especially if most of them know their magic. Blasted mages.
Still, it was rather strange that he wasn’t destroyed after the attack. The mages seemed far more interested in his armor than they did him, stripping him of everything save his wristbands, boots, and green undergarments. They enchanted the first two, using smears of blood he’d spilt during the battle as a focus for their sorcery; with it, they weaved together a spell which, when placed on his boots and wristbands, not only cut the demon off from accessing most of his powers but compelled him to follow their every command. Not that he really minded it, you see; given the berth it was more of an inconvenience than anything. And to be fair, he was a great deal larger than any of them; it wasn’t like they could just carry him. And, as long as he was being magnanimous, enchanting his boots and forcing him to walk was a great deal more pragmatic than simply carrying him.
I’ll have to remember this trick for later…
The crowd that gathered at the town’s gates was nothing he hadn’t seen before: curious, backwater yokels who apparently have seen pictures of demons and heard stories about them but equally as obviously have never actually seen one up close. Looking over the townsfolk he noticed a lot more fear than bravado. A whole lot of parents silencing their far-too-curious-for-their-own-good children, forcibly pulling them behind, as if that were enough to shield them from his infernal ~wrath.
I can see the headlines now: “INFERNAL DEMON HELD PRISONER IN PODUNK HOLE IN THE GROUND.” The others would have a field day if they heard about this…
“We’re here, demon.”
The massive estate the mercenary-mages brought him was nothing like the squalid little hovels surrounding it. Behind the massive golden gates sat an impressive garden, hosting more variety and color than It was immediately apparent that whoever it was that lived within got off on being better off than everyone else. Why else would they have built such an auspicious mansion in the middle of nowhere, if not to rub their wealth in everybody else’s faces? Not that he’d ever done that himself, mind you.
Gotta have it to flaunt it.
“So this is the demon I was warned about?”
“Yes sir. We thought that you might have some use for him.”
From out of the gates marched what was obviously the manor’s master. For sure, he held the most resplendent attire. It was inevitable that one would eventually notice how clean he was compared to the rest of the rabble. He was a bit more well-built than most; a hairy chain not at all like the other mortals. Of course, that only served to make the contrast between him and his subordinates even more obvious. His skin was flawless, while heavy callouses and scar tissue coursed up and down the arms of the burly bodyguards positioned on either side of him. The armor they wore was chipped and rusty. Their blades sported more than a few nicked edges. And the less said about their footwear, the better.
They must not get a lot of trouble around here.
“What possible use could I have for a demon?” He spoke to them with such familiarity that it was obvious that the man had either hired the mage company himself at some point in time or was otherwise involved heavily with them in some way.
The human called ‘Jim’ spoke up first. “It wasn’t that sir. When we first got to him the demon was wearing some rather strange looking armor,” he gestured to the rune-encrusted chest that the demon’s armor was placed, “and thought that you might want it. We’ve heard that you’re a collector of rare, one-of-a-kind items. And they don’t get much rarer than demon-mail.”
The man was obviously intrigued by the prospect of acquiring demon armor, though he schooled his expression well. “I shall be the judge of that,” was his curtly reply. ‘Jim’ nodded and gestured to the men behind him, who brought the chest beside him and opened, revealing the magnificent contents lying within.
MY ARMOR!!!
“Magnificent…” Apparently the man didn’t think that anyone could hear him. He stepped towards the chest, obviously entranced by the armor itself, only for the chest to close, snapping him out of his trance.
“One moment sir.”
The merchant turned a dreadful towards the burly man, who flashed him with a vibrant smile as he stepped between him and the chest, his hand never leaving its place on the . “First, we do business,” he said as he stared into the nobleman’s eyes. “Then, and only if you agree to our terms, will we turn this over to you.”
Hatred flashed within the man’s eyes as he stared at the smirking expression of the mercenary mage, hatred that he’d allowed himself to be so easily seduced by something like that, and in front of his citizens no less, who’d already begun to talk about the strange hairy man who could so easily manipulate their lord.
Oohh I like him…
The burly mercenary mage brought his free hand up to the merchant’s face, further irritating him. “First,” he emphasized with a flick of a finger, “we would require a steady supply of your special tonic.”
The merchant’s eyes started to narrow. “How much is a ‘steady supply’?”
Another finger was flicked. “Enough for two months.”
For some reason, the merchant seemed to find that funny, and immediately started to laugh his ass off. “Anything else,” he asked between chuckles, his burning eyes never leaving the mage.
“We’d like you to hold onto this demon,” the runes on the demon’s boots and bracelets forced him to step forward, “until we’re able to properly deal with him.” The mercenary-mage paid no mind to the demon’s winching.
Go ahead. I’m not hurt. No sir, I’m just fine…
The merchant’s eyes held the demon for a bit before flicking back to the mage’s. “You want me,” he let his voice stretch for a bit, “to hold onto a demon prisoner while you go off gallivanting elsewhere. A demon who, if I’m not mistaken, you yourselves were unable to conquer without my elixir”
“We’ll give you the proper spells necessary to keep him under control. His gauntlets and boots have been ensorcelled, so he’s won’t be attacking you.”
“And what if I say no?”
“Then we take this armor and demon and sell them elsewhere,” said the man, as he waved his hands around in an ‘doesn’t really matter’ kind of way.
The Merchant crossed his arms across his chest, a smug look crossing his handsome features as he stared down at the smaller man. “And just what makes you think that you’ll be able to solicit your stolen armor elsewhere? Demon-mail or not, the fact remains that it doesn’t belong to you.”
Oh-ho, so that’s how he wants to play it…
“And as for the elixir; well, last time I checked I,” he put a special emphasis on that last ‘I’, “was the only one with the supply of elixir; the self-same elixir that you, undoubtedly, used to overpower this beast. A beast, which, I’m sure his Majesty would be most displeased to see you carry around.”
The leader of the mercenary-mages’ face showed no signs of desperation. “Is that how you want to play it, sir,” he asked with a soft tone, his expression decidedly neutral.
“I reserve the right to refuse service to whomever I choose.”
The burly mage gave the merchant a long look before standing upright. “Alright then,” he cracked his knuckles in an impressive display of machismo, “First off, we know this armor to be of significant worth.”
“And how did you come to that well thought out conclusion?”
“…By watching you, sir,” he said, as if it were the most obvious thing in the world, “it was your unsolicited surprise that gave us the information we needed about its wo

To say that he’d seen this coming would have been an oversimplification. Certainly he’d seen the signs. There wasn’t much that anyone could have done, especially in his position. 
 “You’re gonna love your new cell, demon.”
 The only real tragedy, at least as far as he was concerned, was the fact that he’d been stripped of most of his armor. Custom made, one-of-a-kind plate-mail; a gift from a demon lord he’d done a favor for. Not a particularly big favor, but a favor nonetheless. And it was certainly a lot more than he’d expected to receive for such a pittance.
 “I have to hand to you. I didn’t think that you’d be able to take him down, Jim.”
 He’d grown rather attached to that armor. He’d seen some great battles with it. Killed so many people with it. Had so much blood splattered on it. Hell, he’d even given it a name: Vestril. Not the most original name, mind you, but a name nonetheless. It was the least he could do. 
 Such exquisite craftsmanship.
 “I can’t take all the credit, Randy. It was a team effort.”
 The helmet was the hardest to depart with. He’d seen some wicked fights with that thing. He especially loved the dents it put into people’s heads when he butted them. There was still some blood caked on it from his last battle; those kavorkians had far more blood within them than he thought they did. It made for a more interesting battle; that much was certain.
 “That may be Jim, but it can’t be denied that the only reason we’re still here is because of that spell you used. If it weren’t for that, we’d all be dead right now.”
 “He’s right, man. We couldn’t have done it without you.”
 And it certainly went better than his most recent skirmish. To think that he was just minding his own business when a group of mages reeking of semen decided that it was the perfect day to wreck his shit. No, no… he wasn’t ashamed to admit how woefully outclassed he was, how easily they managed to subdue him. He’d been on the wrong side of more than a few smackdowns; some of them more brutal then others. And he’d seen more than a few mortals best his brethren over the course of the millennia; he knew better than to underestimate them. 
 Especially if most of them know their magic. Blasted mages.
 Still, it was rather strange that he wasn’t destroyed after the attack. The mages seemed far more interested in his armor than they did him, stripping him of everything save his wristbands, boots, and green undergarments. They enchanted the first two, using smears of blood he’d spilt during the battle as a focus for their sorcery; with it, they weaved together a spell which, when placed on his boots and wristbands, not only cut the demon off from accessing most of his powers but compelled him to follow their every command. Not that he really minded it, you see; given the berth it was more of an inconvenience than anything. And to be fair, he was a great deal larger than any of them; it wasn’t like they could just carry him. And, as long as he was being magnanimous, enchanting his boots and forcing him to walk was a great deal more pragmatic than simply carrying him. 
 I’ll have to remember this trick for later… 
 The crowd that gathered at the town’s gates was nothing he hadn’t seen before: curious, backwater yokels who apparently have seen pictures of demons and heard stories about them but equally as obviously have never actually seen one up close. Looking over the townsfolk he noticed a lot more fear than bravado. A whole lot of parents silencing their far-too-curious-for-their-own-good children, forcibly pulling them behind, as if that were enough to shield them from his infernal ~wrath. 
I can see the headlines now: “INFERNAL DEMON HELD PRISONER IN PODUNK HOLE IN THE GROUND.” The others would have a field day if they heard about this…
 “We’re here, demon.”
 The massive estate the mercenary-mages brought him was nothing like the squalid little hovels surrounding it. Behind the massive golden gates sat an impressive garden, hosting more variety and color than It was immediately apparent that whoever it was that lived within got off on being better off than everyone else. Why else would they have built such an auspicious mansion in the middle of nowhere, if not to rub their wealth in everybody else’s faces? Not that he’d ever done that himself, mind you. 
 Gotta have it to flaunt it.
 “So this is the demon I was warned about?”
 “Yes sir. We thought that you might have some use for him.”
 From out of the gates marched what was obviously the manor’s master. For sure, he held the most resplendent attire. It was inevitable that one would eventually notice how clean he was compared to the rest of the rabble. He was a bit more well-built than most; a hairy chain not at all like the other mortals. Of course, that only served to make the contrast between him and his subordinates even more obvious. His skin was flawless, while heavy callouses and scar tissue coursed up and down the arms of the burly bodyguards positioned on either side of him. The armor they wore was chipped and rusty. Their blades sported more than a few nicked edges. And the less said about their footwear, the better. 
 They must not get a lot of trouble around here.
 “What possible use could I have for a demon?” He spoke to them with such familiarity that it was obvious that the man had either hired the mage company himself at some point in time or was otherwise involved heavily with them in some way. 
 The human called ‘Jim’ spoke up first. “It wasn’t that sir. When we first got to him the demon was wearing some rather strange looking armor,” he gestured to the rune-encrusted chest that the demon’s armor was placed, “and thought that you might want it. We’ve heard that you’re a collector of rare, one-of-a-kind items. And they don’t get much rarer than demon-mail.”
 The man was obviously intrigued by the prospect of acquiring demon armor, though he schooled his expression well. “I shall be the judge of that,” was his curtly reply. ‘Jim’ nodded and gestured to the men behind him, who brought the chest beside him and opened, revealing the magnificent contents lying within. 
 MY ARMOR!!!
 “Magnificent…” Apparently the man didn’t think that anyone could hear him. He stepped towards the chest, obviously entranced by the armor itself, only for the chest to close, snapping him out of his trance.
 “One moment sir.” 
 The merchant turned a dreadful towards the burly man, who flashed him with a vibrant smile as he stepped between him and the chest, his hand never leaving its place on the . “First, we do business,” he said as he stared into the nobleman’s eyes. “Then, and only if you agree to our terms, will we turn this over to you.”
 Hatred flashed within the man’s eyes as he stared at the smirking expression of the mercenary mage, hatred that he’d allowed himself to be so easily seduced by something like that, and in front of his citizens no less, who’d already begun to talk about the strange hairy man who could so easily manipulate their lord.
 Oohh I like him…
 The burly mercenary mage brought his free hand up to the merchant’s face, further irritating him. “First,” he emphasized with a flick of a finger, “we would require a steady supply of your special tonic.”
 The merchant’s eyes started to narrow. “How much is a ‘steady supply’?”
 Another finger was flicked. “Enough for two months.” 
 For some reason, the merchant seemed to find that funny, and immediately started to laugh his ass off. “Anything else,” he asked between chuckles, his burning eyes never leaving the mage.
 “We’d like you to hold onto this demon,” the runes on the demon’s boots and bracelets forced him to step forward, “until we’re able to properly deal with him.” The mercenary-mage paid no mind to the demon’s winching.
 Go ahead. I’m not hurt. No sir, I’m just fine…
 The merchant’s eyes held the demon for a bit before flicking back to the mage’s. “You want me,” he let his voice stretch for a bit, “to hold onto a demon prisoner while you go off gallivanting elsewhere. A demon who, if I’m not mistaken, you yourselves were unable to conquer without my elixir”
 “We’ll give you the proper spells necessary to keep him under control. His gauntlets and boots have been ensorcelled, so he’s won’t be attacking you.” 
 “And what if I say no?”
 “Then we take this armor and demon and sell them elsewhere,” said the man, as he waved his hands around in an ‘doesn’t really matter’ kind of way.
 The Merchant crossed his arms across his chest, a smug look crossing his handsome features as he stared down at the smaller man. “And just what makes you think that you’ll be able to solicit your stolen armor elsewhere? Demon-mail or not, the fact remains that it doesn’t belong to you.”
 Oh-ho, so that’s how he wants to play it… 
 “And as for the elixir; well, last time I checked I,” he put a special emphasis on that last ‘I’, “was the only one with the supply of elixir; the self-same elixir that you, undoubtedly, used to overpower this beast. A beast, which, I’m sure his Majesty would be most displeased to see you carry around.”
 The leader of the mercenary-mages’ face showed no signs of desperation. “Is that how you want to play it, sir,” he asked with a soft tone, his expression decidedly neutral.
 “I reserve the right to refuse service to whomever I choose.”
 The burly mage gave the merchant a long look before standing upright. “Alright then,” he cracked his knuckles in an impressive display of machismo, “First off, we know this armor to be of significant worth.”
 “And how did you come to that well thought out conclusion?”
 “…By watching you, sir,” he said, as if it were the most obvious thing in the world, “it was your unsolicited surprise that gave us the information we needed about its wo

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

กล่าวว่า เขาเห็นแบบนี้คงจะง่ายเกินไป . แน่นอน เขาเห็นป้าย ไม่มีที่ใครสามารถทำ , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตำแหน่งของเขา
" เธอจะรักของคุณใหม่เซลล์ปีศาจ "
เพียงโศกนาฏกรรมที่แท้จริง อย่างน้อยก็เท่าที่เขารู้ คือความจริงที่ว่า เขาถูกปล้นมากที่สุดของเกราะของเขา กำหนดเองได้จดหมายแผ่นหนึ่ง ;ของขวัญจากปีศาจ เขาจะทำโปรดปรานสำหรับ ไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งใหญ่ที่โปรดปราน แต่อาทร กระนั้น และมันแน่นอนมากกว่าที่เขาคาดว่าจะได้รับเป็นเงินเล็กน้อย .
" ฉันจับมือคุณ ผมไม่คิดว่าคุณจะพาเขาไป จิม "
เขาจะโตค่อนข้างติดเกราะ . เขาเห็นการต่อสู้บางอย่างที่ดีกับมัน ฆ่าคนมากมายด้วยมีมาก เลือดสาดเลย นรกเขาจะให้มันชื่อ : vestril . ไม่ใช่ต้นฉบับมากที่สุด ชื่อ คุณ แต่ ชื่อ กระนั้น มันเป็นสิ่งที่เขาทำได้

" เช่น ฝีมือชั้นเยี่ยม ฉันไม่ได้หน้า แรนดี้ มันเป็นความพยายามของทีม "
หมวกก็ยากที่จะออกด้วย เขาเห็นการต่อสู้บางอย่างชั่วร้ายกับสิ่งที่เขาโดยเฉพาะรัก dents มันใส่เข้าไปในหัวของผู้คนเมื่อเขาย่อให้ นั้นยังคงมีเลือด caked บนมันจากสงครามครั้งสุดท้ายของเขา kavorkians นั้นมีเลือดมากขึ้นในพวกเขามากกว่าที่เขาคิด เขาทำ มันทำให้การต่อสู้ที่น่าสนใจอีกมากแน่นอน .
" ที่อาจเป็นจิม แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า เหตุผลเดียวที่เรายังอยู่ที่นี่ ก็เพราะคาถาที่เธอใช้ถ้าไม่ใช่แบบนั้น เราทั้งหมดคงตายไปแล้ว "
" เขาพูดถูกนะ เราทำไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ "
และแน่นอนไปกว่าการต่อสู้ล่าสุดของเขา คิดว่าเขาแค่สนใจแต่เรื่องของตัวเอง เมื่อกลุ่มของผู้วิเศษที่เต็มไปด้วยกลิ่นอสุจิ ตัดสินใจว่า มันเป็นวันที่สมบูรณ์แบบเพื่อทำลายเขา . ไม่ ไม่ . . . เขาไม่เคยอายที่จะยอมรับว่าเสียใจที่เหนือกว่าเขาวิธีง่ายที่พวกเขาจัดการเพื่อเอาชนะเขา เขาได้รับในด้านผิดของมากกว่าไม่กี่ smackdowns ; บางส่วนของพวกเขาโหดร้ายมากขึ้นแล้วคนอื่น ๆ และเขาจะเห็นมากกว่าไม่กี่ปุถุชนที่ดีที่สุดพี่น้องของเขามากกว่าหลักสูตรของปี เขารู้ดีกว่าประเมินพวกเขาต่ำไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าส่วนใหญ่ของพวกเขารู้ว่ามายากลของพวกเขา ระเบิดผู้วิเศษ
ยังคงมันค่อนข้างแปลกที่เขาไม่ได้ถูกทำลายจากการโจมตี ผู้วิเศษดูจะสนใจในชุดเกราะของเขามากกว่าที่เขาทำเขา ทำให้เขาทุกอย่างบันทึกสายรัดข้อมือของเขา รองเท้า และชุดชั้นในสีเขียว พวกเขาหลงใหลใน 2 ครั้งแรก ใช้เปื้อนเลือด เขาจะฉีกในระหว่างการต่อสู้เป็นโฟกัสสำหรับเวทมนตร์ของพวกเขา ด้วยพวกเขาทอด้วยกันคาถาซึ่งเมื่อวางอยู่บนรองเท้าบู๊ตและสายรัดข้อมือ , ไม่เพียง แต่ตัดปีศาจออกไปจากการเข้าถึงที่สุดของพลังของเขา แต่สะกดให้เขาทำตามบัญชาของพวกเขา ไม่เค้าใจ ก็เห็น ให้ท่ามันไม่สะดวกกว่าอะไรทั้งนั้น และเป็นธรรม เขาจัดการที่ดีกว่าใด ๆของพวกเขา มันไม่เหมือนพวกเขาจะแบกเขาเอง และตราบใดที่เขาเป็นคนใจกว้าง ,เสน่ห์รองเท้าของเขาและบังคับให้เขาต้องเดินมากในทางปฏิบัติมากกว่าเพียงแค่ถือมัน
ผมจะต้องจำเคล็ดลับนี้ในภายหลัง . . . . . . .
ฝูงชนที่ชุมนุมที่เป็นเมืองประตูก็ไม่มีอะไรที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน : ขี้สงสัย , yokels นิ่งที่เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ได้เห็นภาพของปีศาจและได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับพวกเขา แต่เท่า ๆเห็นได้ชัดว่าไม่เคยเห็นใกล้ๆมองผ่านชาวกรุงเขาสังเกตเห็นความกลัวมากกว่าการแสดงความกล้าหาญที่ไม่จริง มากทั้งของพ่อแม่ของพวกเขาสามารถเกินไปอยากรู้อยากเห็นของเด็กเอง บังคับให้ดึงไว้ เช่น ถ้าที่ไม่พอที่จะป้องกันพวกเขาจากการลงโทษโหดเหี้ยม ~ ของเขา
ผมเห็นพาดหัวข่าวแล้ว : " ปีศาจนรกขังในหลุมคร่ำครึในพื้นดิน" คนอื่นจะมีวันเขต ถ้าเขารู้เรื่องนี้ . . . . . . .
" เราอยู่ที่นี่ ปีศาจ "
อสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่จ้างผู้วิเศษพาเขาไม่เหมือนที่สกปรกน้อย hovels รอบมัน หลังประตูใหญ่สีทองนั่งอยู่ที่สวนที่น่าประทับใจโฮสต์ความหลากหลายมากขึ้นและสีมากกว่า มันชัดเจนทันทีว่าคนที่อยู่ภายในออกมาได้ ดีกว่าคนอื่น ทำไมเค้าต้องสร้างเป็นมงคลแมนชั่นในกลางไม่มีที่ไหนเลยถ้าไม่เฉี่ยว ความมั่งคั่งของทุกคนใบหน้า ? ไม่ ว่าเขาจะทำเอง จิตใจคุณ
ต้องเอาไปอวดมัน
." นี่เป็นปีศาจที่ผมเตือนเรื่องอะไร "
" ครับ เราคิดว่าคุณอาจจะใช้บางอย่างสำหรับเขา "
ออกไปจากประตูเดินออกมาแล้วว่าเจ้านายของคฤหาสน์ แน่ใจนะ ว่าเค้าจัดชุดรุ่งโรจน์ที่สุด มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ในที่สุดก็จะสังเกตเห็นว่า สะอาด เขาเมื่อเทียบกับส่วนที่เหลือของฝูงชน . เขาเป็นบิตเพิ่มเติมได้ดีขึ้นกว่ามากที่สุดขนปกคลุม โซ่ ไม่เหมือนปุถุชนอื่น ๆ แน่นอน หน้าที่เพียงให้ความคมชัดระหว่างเขาและลูกน้องของเขาจะชัดเจนมากขึ้น ผิวของเขาคือไร้ที่ติ ในขณะที่ callouses หนักและเนื้อเยื่อแผลเป็นจะขึ้นและลงในอ้อมกอดของบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งตั้งอยู่ทางด้านข้างของเขา พวกเขาสวมเกราะมีบิ่น และเป็นสนิม ใบมีดของพวกเขา sported มากกว่าสองสามรอยแหว่งขอบและน้อยกล่าวเกี่ยวกับรองเท้าของพวกเขาดีกว่า
ต้องรับปัญหามากมายที่นี่ .
" ที่สามารถใช้ได้สำหรับปีศาจ " เขาพูดกับพวกเขาด้วยเช่นความคุ้นเคยที่เห็นได้ชัดว่ามนุษย์มีทั้งจ้างบริษัทเมจตัวเองที่บางจุดในเวลา หรือเป็นอย่างอื่นที่เกี่ยวข้องอย่างมากกับพวกเขาในบางวิธี
มนุษย์ที่เรียกว่า ' จิม ' พูดขึ้นก่อน" ไม่ใช่แบบนั้นครับ ครั้งแรกที่เราได้ให้เขาปีศาจใส่บางค่อนข้างแปลกมองเกราะ " เขาชี้นิ้วบอกว่าให้ร่ายคาถาเกราะหุ้มห่อหน้าอกของปีศาจอยู่ และคิดว่าคุณอาจจะต้องการมัน เราได้ยินว่าคุณเป็นนักสะสม ของหายาก รายการเดียว และพวกเขาไม่ได้รับเมล์ หายากกว่าปีศาจ "
.ผู้ชายก็ต้องทึ่ง โดยลูกค้าที่ซื้อเกราะปีศาจ แต่เขาเรียนการแสดงของเขาด้วย " ข้าจะตัดสินเอง " เขาตอบกลับมาอย่างหยาบๆ ' จิม ' พยักหน้าและชี้นิ้วบอกว่าให้คนที่อยู่เบื้องหลังเขา ที่พาหน้าอกข้างเขาและเปิดเผยเนื้อหางดงามอยู่ภายใน
เกราะของข้า ! ! ! ! ! ! !
" อันงดงาม . . . . . . . " เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าจะมีใครได้ยินเขา เขาก้าวสู่ทรวงอกอย่างเห็นได้ชัด entranced โดยเกราะตัวเอง แค่หน้าอกเพื่อปิดระยะเขาออกจากภวังค์ของเขา .
" สักครู่นะครับ "
พ่อค้า ทำให้น่ากลัวสำหรับคนที่แข็งแกร่ง คนที่เห็นเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส เขาก้าวระหว่างเขาและหน้าอกมือของเขาไม่เคยไปสถานที่ที่ " ก่อนอื่น เราทำธุรกิจ , " เขากล่าวว่า เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของขุนนาง . " งั้น ถ้าคุณยอมรับข้อตกลงของเรา เราจะส่งเรื่องให้คุณ "
ความเกลียดชังประกายในดวงตาของชายผู้ที่เขาจ้องมอง smirking การแสดงออกของ Mage ทหารรับจ้าง ความเกลียดชังที่เขาอนุญาตให้ตัวเองเพื่อจะได้ยั่วยวนแบบนั้นและต่อหน้าประชาชนของเขาไม่น้อย ใครจะเริ่มพูดเรื่องแปลกๆ มีคนที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายดังนั้นพระเจ้าของพวกเขา .
และฉันชอบเขา . . . . . . .
Mage ทหารรับจ้างแข็งแกร่งนำฟรีมือของเขาขึ้นของพ่อค้าหน้าเพิ่มเติม กวนประสาทเขา " ก่อน " เขาเน้นกับสะบัดของนิ้ว " เราต้องการอุปทานคงที่ของเหล้าพิเศษของคุณ "
ของร้านค้า ดวงตาเริ่มแคบ " เท่าไหร่ " อุปทาน steady ' คืออะไร ? "
อีกนิ้วสะบัดไป . " สองเดือน "
สำหรับเหตุผลบางอย่าง พ่อค้าดูจะพบว่า ตลก และทันทีเริ่มที่จะหัวเราะก้นของเขาออก " อะไร " เขาถามระหว่างหัวเราะเบาๆ สายตาร้อนแรงของเขาไม่เคยปล่อยให้ mage .
" เราอยากให้คุณกอดนี้ปีศาจ" อักษรรูนบนรองเท้าของปีศาจและสร้อยข้อมือบังคับให้เขาก้าวไปข้างหน้า " จนกว่าเราจะสามารถที่จะต้องจัดการกับเขา " Mage ทหารรับจ้างจ่ายไม่มีจิตใจที่จะ winching ยมทูต
เอาเลย ผมไม่เจ็บ ไม่ครับ , ผมสบายดี . . . . . . .
พ่อค้าปีศาจตาจัดสักหน่อยก่อนที่สะบัดกลับไป Mage . " คุณต้องการฉัน " เขาให้ยืดเสียงของเขานิดหน่อย" จับปีศาจนักโทษในขณะที่คุณไปปิด gallivanting ที่อื่น ปีศาจที่ ถ้าผมจำไม่ผิด คุณเองไม่สามารถที่จะพิชิตโดยที่ยาอายุวัฒนะ "
" เราจะให้คุณเหมาะสมสกิลจำเป็นให้เขาคุมอยู่ ถุงมือและรองเท้าของเขามี ensorcelled ดังนั้นเขาจะไม่ทำอะไรคุณ "
" แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ ? "
" งั้นเราเอาเกราะนี้และปีศาจและขายพวกเขาที่อื่น ๆ " ชายผู้นั้นกล่าว เขาแกว่งมือของเขาอยู่ใน ' ไม่สำคัญ ' น่ะ
พ่อค้าไขว้แขนของเขาบนทรวงอกของเขาดูลุกลนข้ามคุณสมบัติหล่อของเขาขณะที่เขาจ้องมองลงมาที่เล็กกว่าเพื่อน " แล้วอะไรที่ทำให้คุณคิดว่าคุณจะสามารถที่จะขอเกราะที่ถูกขโมยของคุณที่อื่น ปีศาจอีเมล์หรือไม่ความจริงมีอยู่ว่า มันไม่ได้เป็นของคุณ "
โอ้โฮ แล้วเขาต้องการที่จะเล่นมัน . . . . . . .
" และเป็นยาอายุวัฒนะ ดี ครั้งสุดท้ายที่ฉันเช็คผม " เขาวางเน้นเป็นพิเศษในที่ล่าสุด ' ' " เป็นคนเดียวกับ อุปทานของ ยาอายุวัฒนะ ; ตัวเดียวกัน Elixir ที่คุณไม่เคยเอาชนะสัตว์นี้ สัตว์ ซึ่งข้าแน่ใจว่าฝ่าบาทจะส่วนใหญ่ไม่พอใจที่เห็นเธอพก "
หัวหน้าทหารรับจ้างผู้วิเศษ ' ใบหน้าไม่มีอาการของความสิ้นหวัง " นั่นคือวิธีที่คุณต้องการที่จะเล่นมันครับ " เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม สีหน้าที่เป็นกลางเด็ด .
" ผมขอสงวนสิทธิ์ที่จะปฏิเสธการให้บริการกับคนที่ฉันเลือก "
แข็งแกร่ง Mage ให้พ่อค้ายาวมองก่อนที่จะยืนตัวตรง" ก็ได้ " เขาแตก นิ้วของเขาในการแสดงที่น่าประทับใจของความเป็นลูกผู้ชาย " ก่อนอื่น เรารู้ว่าเกราะนี้เป็นอย่างคุ้มค่า . "
" และวิธีการที่คุณมาว่าคิดดีออก สรุป ? "
" . . . . . . . เห็นคุณ , ครับ , " เขากล่าวว่า , ถ้ามันเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดที่สุดในโลก " มันแปลกใจที่ไม่พึงประสงค์ของคุณที่ให้เราได้ข้อมูลที่เราต้องการเรื่องของโว

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.