3.2. Change from other diagnoses to

3.2. Change from other diagnoses to bipolar disorder
Table 2 presents data the other way around as the main diagnosis
at first contact for the 210 patients who got a main diagnosis of mania/
bipolar disorder at subsequent contact periods but not at the first
contact period. A large proportion of the patients got a main diagnosis
of depressive episode or recurrent depressive disorder (22.9%) at first
discharge. However, 22.9% got a main diagnosis within F20—mainly
acute and transient psychotic disorder (14.8%) and other non-organic
psychosis (4.3%). Notably, only 1.4% got a diagnosis of schizophrenia at
first contact. A total of 19.5% got a main diagnosis within neurotic,
stress related and somatoform disorder (F40), among which the major
proportion was reaction to stress or adjustment disorder (14.8%).
For the 210 patients who got the diagnosis at later contacts, the
median time from the first diagnosis with a manic episode/bipolar
disorder back to first treatment contact within the psychiatric
service system was 0.93 years (quartiles: 0.38–2.52). This time lag
was numerically longer for boys (1.04 years (quartiles: 0.29–2.67))
than for girls (0.87 years (quartiles: 0.43–2.32)) but the difference
was not statistically significant (P¼0.9).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.2. เปลี่ยนจากอื่น ๆ การวิเคราะห์โรคสองขั้วตารางที่ 2 แสดงข้อมูลวิธีอื่น ๆ เป็นการวินิจฉัยหลักที่ติดต่อเป็นครั้งแรกสำหรับผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยหลักของบ้า 210 /โรคสองขั้ว ในช่วงเวลาติดต่อมา แต่ไม่ใช่ ที่แรกระยะเวลาการติดต่อ สัดส่วนขนาดใหญ่ของผู้ป่วยได้รับการวินิจฉัยหลักตอนซึมเศร้าหรือโรคซึมเศร้าที่เกิดขึ้น (ร้อยละ 22.9) ครั้งแรกปลดปล่อย อย่างไรก็ตาม ร้อยละ 22.9 มีวินิจฉัยหลักภายใน F20 — ส่วนใหญ่ชั่วคราว และเฉียบพลันโรค psychotic (14.8%) และอื่น ๆ ไม่ใช่อินทรีย์จิตเวช (4.3%) สะดุดตา เพียง 1.4% ได้รับการวินิจฉัยโรคจิตเภทที่ติดต่อเป็นครั้งแรก รวม 19.5% ได้วินิจฉัยหลักภายในกระทั่งประสาทเสียที่เกี่ยวข้องกับความเครียดและโรคโซ (F40), ที่สำคัญสัดส่วนเป็นปฏิกิริยาการผิดปกติของความเครียดหรือการปรับปรุง (14.8%)ผู้ป่วย 210 ที่มีการวินิจฉัยที่ติดต่อในภายหลัง การเวลาเฉลี่ยจากการวินิจฉัยครั้งแรกกับการคลั่งไคล้ตอน/สองขั้วผิดปกติไปติดต่อรักษาแรกภายในการอุบัติเหตุระบบบริการได้ปี 0.93 (quartiles ที่ยึด: 0.38 – 2.52) หน่วงเวลานี้ไม่นานตัวเลขสำหรับเด็กผู้ชาย (ปี 1.04 (quartiles ที่ยึด: 0.29 – 2.67))มากกว่าหญิง (ปี 0.87 (quartiles ที่ยึด: 0.43-2.32)) แต่ความแตกต่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (P¼0.9)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.2 เปลี่ยนจากการวินิจฉัยอื่น ๆ
ที่จะโรคสองขั้วตารางที่2 นำเสนอข้อมูลวิธีอื่น ๆ
เป็นหลักวินิจฉัยในการติดต่อครั้งแรกสำหรับ210 ผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยโรคหลักของความบ้าคลั่ง /
โรคสองขั้วในช่วงเวลาต่อมาติดต่อ
แต่ไม่ได้เป็นครั้งแรกในช่วงเวลาติดต่อ ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยโรคหลักของเหตุการณ์เศร้าสลดหรือโรคซึมเศร้าที่เกิดขึ้นอีก (22.9%) เป็นครั้งแรกที่ปล่อย อย่างไรก็ตาม 22.9% ได้รับการวินิจฉัยโรคหลักภายใน F20-ส่วนใหญ่เฉียบพลันและความผิดปกติทางจิตชั่วคราว(14.8%) และอื่น ๆ ที่ไม่ใช่อินทรีย์โรคจิต(4.3%) สะดุดตาเพียง 1.4% ได้รับการวินิจฉัยโรคของผู้ป่วยโรคจิตเภทที่ติดต่อครั้งแรก รวม 19.5% ได้รับการวินิจฉัยโรคหลักภายในโรคประสาท, A ที่เกี่ยวข้องกับความเครียดและความผิดปกติ somatoform (F40) หมู่ที่สำคัญสัดส่วนปฏิกิริยาต่อความเครียดหรือความผิดปกติของการปรับตัว(14.8%). สำหรับ 210 ผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยที่รายชื่อต่อมาแบ่งเวลาจากการวินิจฉัยแรกที่มีความคลั่งไคล้ตอน / สองขั้วความผิดปกติของการติดต่อกลับไปยังการรักษาครั้งแรกภายในจิตเวชระบบการให้บริการเท่ากับ0.93 ปี (ควอไทล์: 0.38-2.52) ความล่าช้าในครั้งนี้เป็นตัวเลขอีกต่อไปสำหรับเด็ก (1.04 ปี (ควอไทล์: 0.29-2.67)) กว่าสำหรับสาว (0.87 ปี (ควอไทล์: 0.43-2.32)) แต่แตกต่างกันไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ(P¼0.9)